AvAnos-KızılırmAK AvAnos YaZarlar BUlUŞMaSI

kendi insanımıza satabilmek için de ona gönül alıcı bir söylemle yaklaşarak
“benim insanım zekidir, çalışkandır” diyoruz.
ilkelerden bir başkası ‘halkçılık’. Onuncu Yıl Marşı’nda “imtiyazsız
sınıfsız birleşmiş bir kitleyiz” deniyor, fakat realiteye baktığımızda asker
ve sivil bürokratlardan oluşan bir seçkinler zümresinin kurulmuş olduğunu
görüyoruz. Buna bürokratik oligarşi diyoruz. Bürokratik oligarşi,
halkçılığın yürürlükte olduğunu göstermek için ‘halka rağmen halk için’
söylemini geliştiriyor. Böylece, “halk kendi menfaatini bilmeyebilir; biz
ona rağmen, onun iyiliğine olan davranışları ve seçimleri onun yerine yaparız”
diyor. Biz kimiz? Biz bürokratik oligarşiyiz, yani seçkinleriz. asker
veya sivil, ya da hem asker hem sivil seçkinler zümresiyiz. Halk kendi
menfaatini bilmeyebilir, dolayısıyla seçilecek olan şeyleri onların yerine
biz seçer ve uygularız. Buna hukukta ‘hacir altına alınmak, vesayet’
denir. Kendi gücü olmayan, eğriyi doğrudan seçemeyen, rüştünü ispat
edememiş ya da belirli zorunluluklardan dolayı seçimlerini yapamayan
insanların vasiye ihtiyacı vardır. Bu tür insanların yerine hareket edebilecek
vasi tayin edilir. ‘Halka rağmen halk için’ lafı da “halk kendi menfaatini
bilemez, tıpkı temyiz gücüne sahip olmayan insanlar gibi halkın da
bir vasiye ihtiyacı vardır” anlamına geliyor. Bunu da biz uydurmuyoruz.
‘Halka rağmen halk için’ söylemi tarih kitaplarına geçmiş; oradan hareketle
söylüyoruz.
Bir diğer ilke ‘devletçilik’... Devletçilik ilkesi de kendi içinde ikiye
ayrılıyor. Birincisi ‘siyasi devletçilik’, yani ‘tek parti, tek devlet’ deniyor.
Siyasi devletçilik 1946 yılına kadar geçerliydi. 1946’dan sonra çok partili
sisteme geçilince, her anlamıyla değil ama bir anlamda bertaraf edildi.
ancak, ‘iktisadî devletçilik’ halen devam ediyor. iktisadî devletçiliğin önlenebilmesi
için hâlihazırda özelleştirme faaliyetleri yapılıyor. aslında
Kit’lerin özelleştirilmesi devletçilik ilkesi ile bağlantılı faaliyetler zımnında
anılabilir ama sadece Kit’lerin özelleştirilmesi yetmez; hizmet sektörünün
de özelleştirmenin konusu olması gerekir. Mesela sosyal güvenlik
hizmetinin, eğitimin özelleştirilmesi de bu kapsamda değerlendirilebilir.
Devletçilik, uzun yıllardır milletvekillerinin elinde oyuncak olmuş; halen
de öyle kullanıldığını söyleyebiliriz.
Şimdi ‘devrimcilik’ ilkesine gelelim. alfabe, giyim kuşam, takvim, tevhidi
tedrisat kanunu bu ilke adı altında anılıyor. Bu yasaların anayasa’ya
ve demokrasiye aykırı olduğunun dermeyan edilemeyeceği belirtiliyor.
Bu yasalar hakkında böyle bir kuşku mu var ki, onların demokrasiye ve
169