AvAnos-KızılırmAK AvAnos YaZarlar BUlUŞMaSI

davranışlarından aldıkları ışıkla teferruâta müteallik verdikleri hükümlerle
bize mükellefiyetlerimizi nasıl yerine getirebileceğimizi öğretenlerdir.
Muhabbetimizi nasıl izhar edeceğimizi ortaya koyan, bu hususta ictihad
yapanlara da ‘pir’ denir. Mesela Hz. abdûlkâdir, Hz. Şah nakşibend, Hz.
Mevlânâ ‘pir’dir.
Bu kadar çok tasavvuf ekolü olması bazen kafaları karıştırabiliyor.
allah-u Zülcelâl isteseydi insanları tornadan çıkmış gibi yaratırdı.
Öyle yapmamış, parmak izimizden Dna’mıza kadar her şeyimiz farklı.
Cenâb-ı allah’ın bir yarattığını bir daha yaratmama âdeti vardır. Bu
O’nun aynı zamanda “Vâsî” ism-i şerîfinin bir tecellîsidir. Maddemiz bu
kadar farklı olduğu gibi mânâmız da birbirimizden o kadar farklıdır. Bir
davranış biçiminden misâl arz ederek bir yere varmak istiyorum. esas
olan hasta ziyaretidir, hasta ziyareti islamî bir mükellefiyettir. Hediyeleşmek
Peygamber efendimizin emriyle muhabbetin artması için bir şarttır;
“hediyeleşin ki sevişesiniz” buyuruyorlar. Dolayısıyla hastaya giderken
eli boş gitmemek bir kâidedir. Şimdi bunun tatbikatı var. Biz mânevî yapılarımız
kadar maddî yapılarımız îtibariyle de çok farklıyız. Salondaki
bir grup arkadaşımız çiçek sevdiği için “çiçek götürelim”, bir diğer grup
da “pasta götürelim, limonata götürelim” diyen arkadaşlar olsun. Peki
çiçek bir tane midir? Çiçek götürmek isteyenlerin bir bölümü “menekşe
götürelim”, bir bölümü de “gül götürelim” diyor. Hepimiz hediye götürmekte
müttefikiz; önemli olan budur. Kişi sevdiğini sevdiğine takdim
eder. Gül sevenler de kendi içinde ayrılıyor; yediverenciler, morcular,
kokulular, beyazcılar gibi. Yemek götürenler de, pastacılar, limonatacılar,
şerbetçiler, baklavacılar, künefeciler diye ayrılıyor. Bir baklavacı ile bir
beyaz gülcü hakikatte kavga edebilir mi? O da hastaya eli dolu gidiyor,
diğeri de. ayrılık nerede? Sadece maddede. Bu maddî ayrılıklar, taban ayrılığı
değildir. Gül götürenlere Kâdirî, baklava götürenlere nakşî, müzik
kaseti götürenlere Mevlevî denmiş ve bitmiş gitmiştir. Ortada ayrılık falan
yoktur. ama kendi doğrusunun başkalarının da doğrusu olmasını isteyen
bir beyaz gülcü, bir kırmızı gülcüye bile itiraz ediyor. “Hayır kırmızı gül
götürülmez, illâki beyaz gül götürülecek” diyen bir zat kendi cehaletini
ortaya koyar. Öyleyse, bu kadar bol, çok ve ayrılık sebebi diye ortaya
konulan bu kurum hakikatte hiçbir ayrılık sebebi değildir. Bu şuna benzer,
biz çocukken sokakta oynar, her çocuk gibi kavga ederdik. Kavga
sırasında bazen de sopa yer, çocukluk gururumuza o dayağı yediremez
ve “benim babam senin babanı döver” derdik. Halbuki babalarımız hiç
225