PODSTAWY NASZEJ WIARY (1-40)

Kiedy wyznajemy w artykule Credo, Ŝe Chrystus „siedzi po prawicy Ojca”, uŜywając
tego wyraŜenia, rozumiemy „chwałę i cześć Bóstwa, gdzie Ten, który istniał jako Syn BoŜy
przed wszystkimi wiekami, jako Bóg i współistotny Ojcu, zasiadł cieleśnie po Wcieleniu i
uwielbieniu Jego ciała” 3 .
Wraz z Wniebowstąpieniem kończy się misja Chrystusa, Jego posłannictwa wśród nas
w ludzkim ciele, Ŝeby dokonać zbawienia. Trzeba było, Ŝeby po Zmartwychwstaniu Chrystus
kontynuował swoją obecność wśród nas, Ŝeby objawić swoje nowe Ŝycie i dopełnić formacji
uczniów. Jednak ta obecność kończy się w dniu Wniebowstąpienia. Niemniej jednak, chociaŜ
Jezus powraca do nieba z Ojcem, pozostaje wśród nas na róŜne sposoby, a przede wszystkim
na sposób sakramentalny, przez Świętą Eucharystię.
Wniebowstąpienie jest znakiem nowej sytuacji Jezusa. Wstępuje On na tron Ojca,
Ŝeby dzielić go nie tylko jako wieczny Syn Boga, ale równieŜ jako prawdziwy człowiek,
zwycięzca grzechu i śmierci. Chwała, jaką odebrał fizycznie wraz ze Zmartwychwstaniem,
jest obecnie dopełniana Jego publiczną intronizacją w niebiosach jako Pana stworzenia, razem
z Ojcem. Jezus odbiera hołd i pochwałę mieszkańców niebios.
ZwaŜywszy, Ŝe Chrystus przybył na świat, Ŝeby nas odkupić z grzechu i poprowadzić
do doskonałej komunii z Bogiem, Wniebowstąpienie Jezusa rozpoczyna wkraczanie do nieba
ludzkości. Jezus jest nadprzyrodzoną Głową ludzi tak, jak Adam był nią w porządku natury.
ZwaŜywszy, Ŝe Głowa jest w niebie, równieŜ my, członkowie Ciała, mamy rzeczywistą
moŜliwość osiągnięcia nieba. Więcej – On przygotował nam miejsce w domu Ojca (por. J 14,
3).
Siedząc po prawicy Ojca, Jezus kontynuuje swoje posługiwanie powszechnego
Pośrednika zbawienia. „Jest Panem, który teraz w swoim człowieczeństwie w wiecznej
chwale Syna BoŜego rządzi i wstawia się nieustannie za nami u Ojca. Posyła nam swego
Ducha i daje nam nadzieję, Ŝe pewnego dnia będziemy z Nim na wieki” (Kompendium, 132).
Rzeczywiście w dziesięć dni po Wniebowstąpieniu Jezus zesłał Ducha Świętego
uczniom, zgodnie ze swoją obietnicą. Od tego czasu Jezus posyła nieustannie ludziom Ducha
Świętego, Ŝeby udzielać im posiadanej przez Niego oŜywiającej mocy i zgromadzić ich za
pośrednictwem swojego Kościoła w celu utworzenia jednego ludu BoŜego.
Po Wniebowstąpieniu Pana i po Zesłaniu Ducha Świętego w dzień Pięćdziesiątnicy
Najświętsza Maryja Panna została wzięta z ciałem i duszą do nieba, poniewaŜ wypadało, Ŝeby
Matka BoŜa, która nosiła Boga w swoim łonie, nie była poddana zepsuciu grobu, na wzór
swojego Syna 4 .
Kościół obchodzi uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny 15 sierpnia.
„Wniebowzięcie Maryi jest szczególnym uczestniczeniem w Zmartwychwstaniu Jej Syna i
uprzedzeniem zmartwychwstania innych chrześcijan” (Katechizm, 966).
Chwalebne wywyŜszenie Chrystusa:
a) zachęca nas do Ŝycia ze spojrzeniem utkwionym w chwale Niebios: quæ sursum
sunt, quærite [szukajcie tego, co w górze] (Kol 3, 1); przypominając, Ŝe nie mamy tutaj
trwałego miasta (Hbr 13, 14), i do Ŝycia z pragnieniem uświęcania ludzkiej rzeczywistości;
b) daje nam impuls do Ŝycia wiarą, poniewaŜ wiemy, Ŝe towarzyszy nam Jezus
Chrystus, który nas zna i miłuje z nieba i który udziela nam bez ustanku łaski swojego Ducha.
Z siłą Boga moŜemy dokonywać pracy apostolskiej, którą nam powierzył: prowadzić do
Niego wszystkie dusze (por. Mt 28, 19) i umieszczać Go na szczycie kaŜdej ludzkiej
działalności (por. J 12, 32), Ŝeby Jego Królestwo było rzeczywistością (por. 1 Kor 15, 25).
Poza tym On zawsze towarzyszy nam z Tabernakulum.
57