M. A. Skwarczyński, A. Raczkowski, P. Skarba Analiza metod ...

224
b)
a)
Rys. 1a Schemat stanowiska badawczego (oznaczenia w tekście)
Elementy te stanowiły urządzenie wymienne
i dla celów badawczych pracy zastępowano je
kolejno:
termoanemometrem,
rurką Pitota,
przepustnicą IRIS firmy Systemair,
elementem pomiarowym FMU firmy
Lindab,
kanałowym elementem pomiarowym
FMI firmy Lindab.
Konstrukcja uŜytego do doświadczeń
wentylatora K200L, firmy Systemair ma
znaczący wpływ na kształtowanie się wartości
prędkości lokalnych w przewodzie.
Przy uŜyciu rurki Pitota wykonano
pomiary zgodnie z wytycznymi normy PN-EN
12599. Przy obliczaniu strumienia powietrza
w przewodzie wentylacyjnym, określono
średnią prędkość w przekroju pomiarowym.
Badanie polega na wyznaczeniu prędkości
w odpowiednich punktach pomiarowych
przekroju, a następnie obliczeniu średniej
arytmetycznej. Wartość przepływu wyraŜona
w m 3 /s obliczono jako iloczyn średniej
prędkości i pola przekroju poprzecznego.
Wartość prędkości dla temperatury +20°C
obliczono na podstawie wzoru:
V = 1 , 291⋅
p [m/s],
d
Rys.1b Widok stanowiska badawczego
gdzie:
pd – wartość ciśnienia dynamicznego [Pa].
W przypadku przewodów
prostokątnych, przekrój pomiarowy dzieli się
na pola o równej powierzchni (ilość pól od 16
do 64). Poprzez otwory znajdujące się
w ściance przewodu wprowadza się sondę
pomiarową i mierzy prędkości w środkach
wyznaczonych pól. Otrzymane wyniki są
następnie uśredniane. (Rys. 2)
W przewodach okrągłych pomiar jest
bardziej skomplikowany. RozłoŜenie punktów
pomiarowych wzdłuŜ średnicy jest
nierównomierne i trzeba je kaŜdorazowo
wyliczać. Ostateczny wynik jest średnią
arytmetyczną, podobnie jak w przekroju
prostokątnym (Hendiger, 2001; Makowiecki i
Rosiński, 2002). Liczba pierścieni na które
dzieli się przekrój przewodu kołowego zaleŜy
od średnicy przepływu. Generalnie zaleca się,
aby liczba pierścienie dla średnicy 200 mm
wynosiła co najmniej 3, dla średnicy od 200 do
400 co najmniej 4, a od 400 do 700 co najmniej
5. MoŜna zatem stwierdzić, Ŝe powiększanie
liczby pól prowadzi do wzrostu dokładności
pomiaru prędkości średniej, ale równocześnie
do pracochłonności badań (Bonetyński, 1987)
(Tab. 1).