KRONIKA 2003 - RowerTramp

powinnismy tego zalowac, poniewaz nadal nie wiemy, czy autobusem szynowym mozna
przewozic rowery? Bilety niby te same, ale wnetrze tych autobusów przypomina miejskie
„srodki masowego razenia”: drzwi sa dosc waskie, wiec nie sadze, aby... [wlasnie
zadzwonilem na informacje PKP: mozna przewozic rowery autobusami szynowymi, trzeba
miec, oczywiscie, odpowiedni bilet!].
Zabie dotarl w ostatnim momencie, gdy siedzielismy juz w przedziale. Oczywiscie
jechal po peronie na rowerze i oczywiscie natknal sie na SOK-istów – nie jest jednak
oczywiste to, ze wspomnieni panowie tylko zwrócili mu uwage, nie wykorzystujac sytuacji,
aby pognebic nierozwaznego Zabiego mandatem! Co za fuks...
W drodze do Roznowa obserwowalismy piekny spektakl wschodzacego slonca –
bedac juz na stacji w Roznowie musialem pospieszyc sie ze zdjeciem, zeby slonce, w tle
naszej grupy bedace, bylo jeszcze pomaranczowe. Ruszylismy zielonym szlakiem pieszym na
pólnocny zachód, zaglebiajac sie w Puszcze Notecka. Przypomnial mi sie pewien grudniowy
poranek sprzed wielu lat, kiedy z Tomkiem Nowocieniem zaczynalismy nasz – co tu duzo
mówic – szalony trawers Puszczy do Gorzowa, co zajelo nam wtedy prawie cala dobe... tym
razem warunki byly jeszcze ciezsze niz wtedy – lesna droga przywitala nas blyszczacym,
zimowym ubrankiem, pokrywajacym ja od lewej do prawej krawedzi gladka, nieskazona
nawet ziarenkiem piasku, tafla lodu. Tak wiec pierwsze wywrotki nastapily juz na pierwszych
kilometrach naszej wycieczki.
Za dwoma mostami: na Welnie i Flincie, jej doplywie (meandry uroczej Welny
malowniczo skute lodem, tu i ówdzie roztopionym, spod którego wyplywa woda z
prawdziwie wiosenna energia) Maciejowi wyszlo powietrze z przedniego kola – u niego to
juz standard, wszak jezdzi uparcie na lysych oponach, które eksploatowal, na przyklad, na
Krymie... Nie dalo sie detki reanimowac pompowaniem, wiec wkrótce zatrzymalismy sie na
uroczej polance, oswietlonej niskim jeszcze sloncem, aby naprawic szkody w maciejowym
Giant’cie. Gdzie kucharek szesc, tam nie ma co jesc, wiec, czujac jeszcze po Krymie niechec
do latania detek, zajalem sie fotografowaniem. Wkrótce przecielismy szose, na mojej „100-
tce” majaca numer 178 (nie wiem, jaki numer ma teraz) i znów zaglebilismy sie w las. Maciej
i Zabie zaczeli sie bawic, przejezdzajac umyslnie przez zamarzniete kaluze, bedace dosc
nieprzewidywalne w reakcji. Niektóre z nich, te biale i gladkie, pekaly, wydajac dzwiek
podobny do tluczonej szyby okiennej. Na niektórych z nich kola rowerów zostawialy czarne
spekania, tworzone przy akompaniamencie potepienczego odglosu, przypominajacego prucie
sie starych gaci. Niektóre... cóz, niektóre okazywaly sie bardzo glebokie i – co gorsza –
wypelnione czarna, brudna woda, do tego jeszcze sliskie nawet na dnie. Zapewne czekaly one