KRONIKA 2003 - RowerTramp

wskazujacego na niezbyt utarty trakt i pognal do Zielonki. Nie bylo jak ich zawrócic, wiec
zrobilismy objazd. W Zielonce zas okazalo sie, ze rzadko kto wie jak reszta ma na imie,
zatem nastapilo ogólne zapoznanie sie (niestety nie bylo wtedy obok Macieja z kolega, wiec
w ten sposób nie odtajnilismy danych personalnych rzeczonego wyzej). Pogoda zrobila sie
idealna, tzn. bezchmurnie i slonecznie, ale jednak byl lekki mróz (-0,2 do -1,4) co zapobiegalo
topnieniu sniegu i robieniu sie chlapy, a jednoczesnie nie dawalo odczucia zimna.
Z Zielonki ruszylismy zatem do naszego wczesniej ustalonego celu, czyli Dabrówki
Koscielnej. Przez ostatnie 10 minut przez las niósl sie donosny dzwiek dzwonów, zatem
wiadomo bylo gdzie jechac. Zajechalismy o 12:11, tak wiec wyjasnilo sie, ze dzwony bily
zapewne na Aniol Panski. Ale co ciekawe kosciól byl zamkniety. Z pobliskiego sklepu
spozywczego wyciagnelismy plastykowe krzesla i rozpoczelismy wypoczynek w stylu
alpejskim, czyli opalanie sie promieniami slonca odbijajacymi sie od 20 centymetrowej
pokrywy snieznej. Co niektórzy narzekali na brak ... okularów slonecznych (czyzby miala ich
dopasc choroba dalekiej pólnocy, czyli oslepienie od bieli sniegu? - miejmy nadzieje, ze nie).
Po dlugiej porcji kapieli slonecznej widac uznalismy, ze juz ogrzalismy sie
dostatecznie i ruszylismy dalej. Ustalilismy, ze nie ma sensu jechac do Lednogóry - same pola
oraz potem kosztowny pociag, wiec zadecydowalismy o zrobieniu petli przez okolice
Biskupic i powrocie na rowerze do Poznania. W okolicy Karczewka minelismy wschodnia
granice Parku Krajobrazowego Puszcza Zielonka, zatem przejechalismy park na wskros i to
wlasciwie najdluzszym wariantem linii prostej; no prawie prostej;-). Cca 30 km puszczy
liczac od granicy parku za Czerwonakiem. Obrzezami lasu przez Steszewice (mijajac sie z
pierscieniem wokól Poznania pare razy) dojechalismy do Bednar, z których jakoby sie cofajac
osiagnelismy szose Tuczno-Pobiedziska. Jacek prowadzil, widac spodobaly mu sie
rozswietlone od slonca pola i wolal troche objechac. Szosa do przesmyku miedzy jeziorami
Wronczynskimi (nie zamarzniety! - to tak jakby ktos chcial wjechac na lód w tamtej okolicy)
i za znakami pierscienia do Biskupic przez Jerzykowo. Po drodze przed Jerzykowem
poogladalismy sobie widoczek (fotki) na Jezioro Kowalskie, tez czesciowo nie zamarzniete,
po czesci (tej bardziej bezpiecznej) chadzali ludzie.
W Biskupicach Filip i ja poszlismy do knajpy chwile odpoczac (Filip musial ogrzac
swoje prawie odmrozone stopy a ja wypic lyk goracej herbaty), reszta zas wolala nie zsiadac z
siodla ani na chwile i po 2 minutach pertraktacji pojechala dalej szlakiem rowerowym, gdyz