KRONIKA 2003 - RowerTramp

torbie na krzyzu. Zabie znów zamoczyl niedawno kupione skarpetki, a takze ostatnia sucha
pare rekawiczek, Maciej natomiast z pelna swiadomoscia wjechal w rozlegla a gleboka kaluze
– niestety, jego Giant’owi daleko do najgorszego z bojerów, gdyz prawie wjechal pod lód,
moczac oczywiscie spodnie i skórzane trzewiki. Wszystkich nas przebil jednak Piotr, który –
nieco pózniej – po kolejnym klapnieciu tylna czescia tulowia na siodelko... wykrzywil jego
prety tak, ze tylna czesc tego pozytecznego gadzetu smetnie zwisla ku dolowi. Widok, zaiste,
smutny, a i komfort piotrkowego Authora najwidoczniej sie pogorszyl, gdyz skwapliwie
zgodzil sie z naszym jowialnym stwierdzeniem w staropolszczyznie wyrazonym, iz „rower go
teraz wyrucha” (dobrze, ze nie bylo z nami kobiet...) Klempicz slynny jest z tego, ze
projektowano tam druga w Polsce – oprócz Zarnowca – elektrownie atomowa w Polsce, o
mocy 4000 MW. Jednak protesty mieszkanców i wysokie koszty planowanej budowy
spowodowaly, ze w 1990 roku odstapiono od inwestycji. Sam Klempicz okazal sie dla nas
srodkiem swoistego „trójkata bermudzkiego”. A bylo to tak: wyjechalismy ze wsi zielonym
szlakiem pieszym na pólnocny zachód, potem skrecilismy w lewo, ku Wronkom, aby po dosc
dlugiej jezdzie... wrócic z powrotem do Klempicza! Ja tego z poczatku nie zauwazylem.
Myslalem, ze jestesmy juz na rogatkach Wronek, gdy Piotr zaczal zanosic sie histerycznym
smiechem. Myslalem, ze chlopakowi odbilo z wysilku, ale... on zna te okolice z podrózy
samochodowych i od razu poznal, ze znów jestesmy w Klempiczu, tylko innej jego czesci.
Cóz bylo robic? Nie bylo juz sensu jechac do Wronek, za dlugo czekalibysmy na pociag, zas
powrót czerwonym szlakiem pieszym z Wronek nie wchodzil w rachube, bylo juz na to zbyt
pózno. Tak wiec, tym samym zielonym szlakiem, który juz raz wywiódl nas w pole,
wyruszylismy teraz w przeciwna strone, tym razem ku Zielonejgórze. Teraz znaki szlaku nie
wywiodly juz nas w pole. Gdy juz wyjechalismy z lasu, do Obrzycka dotarlismy wygodna
droga rowerowa, wiodaca bodajze z Piotrowa. Nie tracac niezbednego czasu, szybkim
tempem zmierzalismy ku Szamotulom, przystajac jedynie na chwile kolo drewnianego
szalasu kolo lesniczówki Daniele, niedaleko mostu nad Warta w Braczewie i w sklepie w
Jaryszewie. Po wiekszosci grupy bylo juz widac zmeczenie. Najlepiej trzymal sie Marcin, nie
odstepujac mnie nawet o obrót korby, nadspodziewanie dobrze radzil sobie nowopoznany
Piotr, mimo swego garbatego siodelka. Wyraznego pecha mial dzis natomiast biedny Zabie,
który przesadzil z mala iloscia powietrza w przedniej oponie, skutkiem czego obrecz mocno
sie zwichrowala. Trzeba bylo rozpiac przedniego v-brake’a. Zaowocowalo to radosnymi
kwikami Zabiego, który nie mógl hamowac, zeslizgujac sie po blotnistej, stromo opadajacej
ku rzeczce Samie, drózce. W Szamotulach jak zwykle przed czwarta juz wszystko zamkniete,
wiec pojechalismy wprost na dworzec. Stamtad pociagiem o 16.12 – na szczescie okazal sie