KRONIKA 2003 - RowerTramp
KRONIKA 2003 - RowerTramp
KRONIKA 2003 - RowerTramp
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Seria z pedalem..☺<br />
ROCZNIK<br />
DZIENNIK POKLADOWY<br />
AKTR „CYKLISTA”<br />
Rok <strong>2003</strong><br />
TOM IV<br />
Skryba: Michal Ksiazkiewicz
SPIS TRESCI ROCZNIKA <strong>2003</strong><br />
4 STYCZNIA <strong>2003</strong> (SOBOTA).................................................................................................7<br />
Rajd Noworoczny Prezesa......................................................................................................7<br />
8 STYCZNIA <strong>2003</strong> (sroda)........................................................................................................9<br />
Zebranie..................................................................................................................................9<br />
11 STYCZNIA <strong>2003</strong> (sobota)..................................................................................................10<br />
Rajd.......................................................................................................................................10<br />
15 STYCZNIA <strong>2003</strong> (sroda)....................................................................................................11<br />
Zebranie................................................................................................................................11<br />
18 STYCZNIA <strong>2003</strong> (sobota)..................................................................................................13<br />
ROWEROWE BOJERY W NOTECKIM TRÓJKACIE BERMUDZKIM ........................13<br />
22 STYCZNIA <strong>2003</strong> (sroda)....................................................................................................18<br />
Zebranie................................................................................................................................18<br />
25 STYCZNIA <strong>2003</strong> (sobota)..................................................................................................19<br />
Cyklista kontratakuje czyli drugi najazd na Puszcze Notecka .............................................19<br />
29 STYCZNIA <strong>2003</strong> ................................................................................................................22<br />
Spotkanie na Groonwaldzkiej o godz. 18.............................................................................22<br />
1 LUTY <strong>2003</strong> (sobota) .............................................................................................................23<br />
Groonwaldzka, godz. 10.......................................................................................................23<br />
NIEDZIELA, 2 LUTEGO <strong>2003</strong>...............................................................................................24<br />
Trzeci pod rzad rajd Cyklistów do Puszczy Noteckiej.........................................................24<br />
SRODA, 5 LUTEGO <strong>2003</strong>.......................................................................................................26<br />
Groonwaldzka, godz. 19.......................................................................................................26<br />
NIEDZIELA, 9 LUTEGO <strong>2003</strong>...............................................................................................27<br />
Kolejna Puszcza, tym razem Zielonka .................................................................................27<br />
SRODA, 12 LUTEGO <strong>2003</strong>.....................................................................................................30<br />
Zebranie................................................................................................................................30<br />
NIEDZIELA, 16 LUTEGO <strong>2003</strong>.............................................................................................32<br />
Krajkowo CHALLENGE 2 ..................................................................................................32<br />
SRODA, 19 LUTEGO <strong>2003</strong>.....................................................................................................36<br />
Zebranie................................................................................................................................36<br />
NIEDZIELA, 23 LUTEGO <strong>2003</strong>.............................................................................................37<br />
Rajd ekstremalnie bobslejowy..............................................................................................37<br />
SRODA, 26 LUTEGO <strong>2003</strong>.....................................................................................................42<br />
Zebranie................................................................................................................................42<br />
NIEDZIELA, 2 MARCA <strong>2003</strong> ................................................................................................43<br />
Rajd leserski w kierunku Puszczy Zielonki..........................................................................43<br />
SRODA, 5 MARCA <strong>2003</strong>........................................................................................................44<br />
Zebranie................................................................................................................................44<br />
SOBOTA, 8 MARCA <strong>2003</strong> .....................................................................................................45<br />
Rajd plakatowy.....................................................................................................................45<br />
NIEDZIELA, 9 MARCA <strong>2003</strong> ................................................................................................46<br />
Rajd (odwolany) ...................................................................................................................46<br />
SRODA, 12 MARCA <strong>2003</strong>......................................................................................................47<br />
Zebranie................................................................................................................................47<br />
NIEDZIELA, 16 MARCA <strong>2003</strong> ..............................................................................................48<br />
Rajd do Agroekologicznego Parku Krajobrazowego...........................................................48<br />
SRODA, 19 MARCA <strong>2003</strong>......................................................................................................51<br />
Zebranie................................................................................................................................51
ROWEROWE POWITANIE WIOSNY..................................................................................52<br />
Dolina Baryczy, 21-23 marca <strong>2003</strong>..........................................................................................52<br />
Piatek, 21 marca <strong>2003</strong> ..........................................................................................................52<br />
Sobota, 22 marca <strong>2003</strong> .........................................................................................................57<br />
Niedziela, 23 marca <strong>2003</strong> .....................................................................................................61<br />
SRODA 26 MARCA <strong>2003</strong>.......................................................................................................65<br />
Zebranie................................................................................................................................65<br />
SOBOTA, 29 MARCA <strong>2003</strong> ...................................................................................................66<br />
Rajd do Chodziezy przez Sniezycowy Jar i wzgórze Gontyniec .........................................66<br />
NIEDZIELA, 30 MARCA <strong>2003</strong> ..............................................................................................69<br />
Leserski rajd do Kórnika. .....................................................................................................69<br />
SRODA, 2 KWIETNIA <strong>2003</strong>...................................................................................................71<br />
Spotkanie opisuje Ewa Nowaczyk:......................................................................................71<br />
SOBOTA, 5 KWIETNIA <strong>2003</strong> ................................................................................................72<br />
Rajd do Tulec .......................................................................................................................72<br />
SRODA, 9 KWIETNIA <strong>2003</strong>...................................................................................................74<br />
Spotkanie Cyklisty................................................................................................................74<br />
SOBOTA, 12 KWIETNIA <strong>2003</strong> ..............................................................................................75<br />
Rajd nie do konca leserski....................................................................................................75<br />
SRODA, 16 KWIETNIA <strong>2003</strong>.................................................................................................77<br />
Zebranie................................................................................................................................77<br />
WIELKA SOBOTA, 19 KWIETNIA <strong>2003</strong> .............................................................................78<br />
WIELKI RAJD prowadzony przez Jacka: ...........................................................................78<br />
SRODA, 23 KWIETNIA <strong>2003</strong>.................................................................................................79<br />
Zebranie................................................................................................................................79<br />
NIEDZIELA, 27 KWIETNIA <strong>2003</strong> .........................................................................................80<br />
Leserski rajdzik dynamiczny i ekstremalny... ......................................................................80<br />
SRODA 30 KWIETNIA - NIEDZIELA 4 MAJA <strong>2003</strong> ..........................................................82<br />
Rajd majowy w Kotline Klodzka. ........................................................................................82<br />
Sroda, 30 kwietnia <strong>2003</strong> .......................................................................................................82<br />
Czwartek, 1 maja <strong>2003</strong> .........................................................................................................87<br />
Piatek, 2 maja <strong>2003</strong> ..............................................................................................................88<br />
Sobota, 3 maja <strong>2003</strong> .............................................................................................................95<br />
Niedziela, 4 maja <strong>2003</strong> .........................................................................................................99<br />
SRODA 30 KWIETNIA.........................................................................................................102<br />
Zebranie, z racji rajdu, zostalo odwolane ...........................................................................102<br />
SRODA, 7 MAJA <strong>2003</strong>..........................................................................................................103<br />
Zebranie..............................................................................................................................103<br />
NIEDZIELA, 11 MAJA <strong>2003</strong> ................................................................................................104<br />
Rajd leserski do Szamotul ..................................................................................................104<br />
SRODA, 14 MAJA <strong>2003</strong>........................................................................................................107<br />
Zebranie..............................................................................................................................107<br />
NIEDZIELA, 18 MAJA <strong>2003</strong> ................................................................................................108<br />
Przemecki Park Krajobrazowy...........................................................................................108<br />
SRODA 21 MAJA <strong>2003</strong>.........................................................................................................110<br />
Zebranie..............................................................................................................................110<br />
SOBOTA 24 MAJA <strong>2003</strong> ......................................................................................................111<br />
Pogon za Rektorem WSB i za ryba w Lednogórze ............................................................111<br />
SRODA 28 MAJA <strong>2003</strong>.........................................................................................................112<br />
Zebranie..............................................................................................................................112
SOBOTA, 31 MAJA <strong>2003</strong> .....................................................................................................113<br />
Rajd slubny.........................................................................................................................113<br />
SRODA 4 CZERWCA <strong>2003</strong>..................................................................................................116<br />
Zebranie..............................................................................................................................116<br />
NIEDZIELA, 8 CZERWCA <strong>2003</strong> .........................................................................................117<br />
Wladcy Pierscieni...............................................................................................................117<br />
SRODA, 11 CZERWCA <strong>2003</strong>...............................................................................................122<br />
Zebranie..............................................................................................................................122<br />
SOBOTA, 14 CZERWCA <strong>2003</strong>.............................................................................................123<br />
Otwarcie poludniowego odcinka TTR-u............................................................................123<br />
NIEDZIELA, 15 CZERWCA <strong>2003</strong> .......................................................................................124<br />
Rajd.....................................................................................................................................124<br />
SRODA 18 CZERWCA <strong>2003</strong>................................................................................................125<br />
Zebranie..............................................................................................................................125<br />
PIATEK 20 CZERWCA - NIEDZIELA 22 CZERWCA ......................................................126<br />
Rajd trzydniowy po TTR-S: Poznan – Siemianice.............................................................126<br />
NIEDZIELA, 22 CZERWCA <strong>2003</strong> .......................................................................................128<br />
Rajd w okolice Lednogóry.................................................................................................128<br />
PONIEDZIALEK 23 CZERWCA - NIEDZIELA 29 CZERWCA .......................................129<br />
Rajd w Góry Orlickie i pogórze po stronie czeskiej...........................................................129<br />
SRODA, 25 CZERWCA........................................................................................................141<br />
Zebranie zostalo odwolane .................................................................................................141<br />
SRODA, 2 LIPCA..................................................................................................................142<br />
Zebranie..............................................................................................................................142<br />
NIEDZIELA, 6 LIPCA ..........................................................................................................143<br />
Rajd czeresniowy do Zaniemysla.......................................................................................143<br />
SRODA 9 LIPCA...................................................................................................................144<br />
Zebranie..............................................................................................................................144<br />
12/13 LIPCA <strong>2003</strong> (SOBOTA/NIEDZIELA)........................................................................145<br />
Nocnik ................................................................................................................................145<br />
SRODA, 17 LIPCA <strong>2003</strong>.......................................................................................................148<br />
Spotkanie, godz. 19, Pod Groonvaldem oczywiscie. .........................................................148<br />
18-19-20 LIPCA <strong>2003</strong>............................................................................................................149<br />
Klawy rajd do Bornego Sulinowa ”Twój dzien, twoja woda!”..........................................149<br />
Piatek, 18 lipca <strong>2003</strong> ..........................................................................................................149<br />
Sobota, 19 lipca <strong>2003</strong> .........................................................................................................154<br />
Niedziela, 20 lipca <strong>2003</strong> .....................................................................................................156<br />
NIEDZIELA, 20 LIPCA ........................................................................................................158<br />
Rajd po Rowerowym Pierscieniu wokól Poznania ............................................................158<br />
SRODA, 23 LIPCA................................................................................................................159<br />
Zebranie..............................................................................................................................159<br />
NIEDZIELA, 26 LIPCA ........................................................................................................160<br />
Rajd po ringu poznanskim..................................................................................................160<br />
SRODA, 30 LIPCA................................................................................................................161<br />
Zebranie..............................................................................................................................161<br />
SOBOTA, 2 SIERPNIA <strong>2003</strong> ................................................................................................162<br />
Rajd “lesersko rozwalamy sprzet...”...................................................................................162<br />
SRODA, 6 SIERPNIA <strong>2003</strong>...................................................................................................164<br />
Zebranie..............................................................................................................................164<br />
SOBOTA, 9 SIERPNIA <strong>2003</strong> ................................................................................................166
Rajd skapanych w sloncu i w wodzie .................................................................................166<br />
SRODA, 13 SIERPNIA <strong>2003</strong>.................................................................................................169<br />
Zebranie..............................................................................................................................169<br />
PIATEK, 15 SIERPNIA <strong>2003</strong> ................................................................................................170<br />
Rajd “wmordewind z turbodoladowaniem” po Zerkowsko - Czeszewskim Parku<br />
Krajobrazowym ..................................................................................................................170<br />
SOBOTA, 16 SIERPNIA <strong>2003</strong> ..............................................................................................171<br />
Rajd rekonwalescentów po WPN-ie...................................................................................171<br />
SRODA, 20 SIERPNIA <strong>2003</strong>.................................................................................................172<br />
Zebranie..............................................................................................................................172<br />
NIEDZIELA, 24 SIERPNIA <strong>2003</strong>.........................................................................................173<br />
Rajd do Ksiaza Wielkopolskiego .......................................................................................173<br />
SRODA, 27 SIERPNIA <strong>2003</strong>.................................................................................................175<br />
Spotkanie ............................................................................................................................175<br />
NIEDZIELA, 31 SIERPNIA <strong>2003</strong>.........................................................................................176<br />
Rajd do Nowego Tomysla..................................................................................................176<br />
SRODA, 3 WRZESNIA <strong>2003</strong>................................................................................................178<br />
Zebranie..............................................................................................................................178<br />
SOBOTA, 6 WRZESNIA <strong>2003</strong> .............................................................................................179<br />
Rajd lesny do Zlotowa........................................................................................................179<br />
NIEDZIELA, 7 WRZESNIA <strong>2003</strong> ........................................................................................182<br />
Lusówko - Steszew.............................................................................................................182<br />
SRODA, 10 WRZESNIA.......................................................................................................183<br />
Zebranie..............................................................................................................................183<br />
PIATEK, 12 WRZESNIA - SOBOTA, 13 WRZESNIA.......................................................184<br />
Rajd dwudniowy po okolicach Dolska...............................................................................184<br />
SRODA, 17 WRZESNIA.......................................................................................................185<br />
Zebranie..............................................................................................................................185<br />
SOBOTA, 20 WRZESNIA ....................................................................................................186<br />
Rajd kanalowy....................................................................................................................186<br />
SRODA, 24 WRZESNIA.......................................................................................................190<br />
Zebranie..............................................................................................................................190<br />
SOBOTA, 27 WRZESNIA ....................................................................................................191<br />
Debogóra - MTB XC Michalki <strong>2003</strong> .................................................................................191<br />
NIEDZIELA, 28 WRZESNIA ...............................................................................................192<br />
Rajd do Ksiaza Wlkp. i Dolska ..........................................................................................192<br />
SRODA, 1 PAZDZIERNIKA ................................................................................................193<br />
Zebranie..............................................................................................................................193<br />
NIEDZIELA, 5 PAZDZIERNIKA.........................................................................................194<br />
Rajd po Puszczy Zielonce ..................................................................................................194<br />
SRODA, 8 PAZDZIERNIKA ................................................................................................195<br />
Zebranie..............................................................................................................................195<br />
NIEDZIELA, 12 PAZDZIERNIKA.......................................................................................196<br />
Zielony Rajd Inwenatryzacyjny .........................................................................................196<br />
SRODA, 15 PAZDZIERNIKA ..............................................................................................198<br />
Zebranie..............................................................................................................................198<br />
PIATEK - NIEDZIELA, 17-19 PAZDZIERNIKA................................................................199<br />
Rajd po Szwajcarii Chodzieskiej i nie tylko.......................................................................199<br />
Piatek, 17 pazdziernika.......................................................................................................199<br />
Sobota, 18 pazdziernika......................................................................................................201
Niedziela, 19 pazdziernika .................................................................................................202<br />
SRODA, 22 PAZDZIERNIKA ..............................................................................................204<br />
Zebranie..............................................................................................................................204<br />
NIEDZIELA, 26 PAZDZIERNIKA.......................................................................................205<br />
Rajd do Wrzesni - Maciej S................................................................................................205<br />
SRODA, 29 PAZDZIERNIKA ..............................................................................................206<br />
Zebranie..............................................................................................................................206<br />
NIEDZIELA, 2 LISTOPADA <strong>2003</strong>.......................................................................................207<br />
Wybitnie asfaltowy rajd poswiateczny...............................................................................207<br />
SRODA, 5 LISTOPADA .......................................................................................................208<br />
Zebranie..............................................................................................................................208<br />
SOBOTA, 8 LISTOPADA <strong>2003</strong>............................................................................................209<br />
Rajd do Zielonki.................................................................................................................209<br />
SRODA, 12 LISTOPADA .....................................................................................................214<br />
Zebranie..............................................................................................................................214<br />
NIEDZIELA, 16 LISTOPADA <strong>2003</strong>.....................................................................................215<br />
Rajd w okolice Kosciana ....................................................................................................215<br />
SRODA, 19 LISTOPADA .....................................................................................................218<br />
Zebranie..............................................................................................................................218<br />
SOBOTA, 22 LISTOPADA...................................................................................................219<br />
Ekstremalnie pieszym szlakiem zielonym..........................................................................219<br />
SRODA, 26 LISTOPADA .....................................................................................................221<br />
Zebranie..............................................................................................................................221<br />
SOBOTA, 29 LISTOPADA...................................................................................................222<br />
Andrzejki............................................................................................................................222<br />
SRODA, 3 GRUDNIA <strong>2003</strong> ..................................................................................................224<br />
Zebranie..............................................................................................................................224<br />
SRODA, 10 GRUDNIA .........................................................................................................225<br />
Zebranie..............................................................................................................................225<br />
NIEDZIELA, 14 GRUDNIA..................................................................................................226<br />
Rajd leserski... ....................................................................................................................226<br />
SRODA, 17 GRUDNIA .........................................................................................................227<br />
Klubowa Wigilia ................................................................................................................227<br />
PONIEDZIALEK, 29 GRUDNIA <strong>2003</strong>.................................................................................228<br />
- PIATEK, 2 STYCZNIA 2004..............................................................................................228<br />
Rajd Sylwestrowy do Szwajcarii Chodzieskiej..................................................................228<br />
29 grudnia <strong>2003</strong> (poniedzialek)..........................................................................................228<br />
30 grudnia <strong>2003</strong> (wtorek) ...................................................................................................229<br />
31 grudnia <strong>2003</strong> (sroda)......................................................................................................230<br />
1 stycznia 2004 (czwartek).................................................................................................231<br />
2 stycznia 2004 (piatek)......................................................................................................232<br />
***************************************************************************<br />
Kompletnosc: 122/122 = 100%<br />
Aktualizacja: 25.02.2005
4 STYCZNIA <strong>2003</strong> (SOBOTA)<br />
Rajd Noworoczny Prezesa<br />
Nareszcie prawdziwa ZIMA. Mniam.<br />
W sobote 4 stycznia odbyl sie rajdzik. O 9.00 pod starym Marychem spotkali sie: Maciej<br />
(Team Giant), Pawel (z dlugimi wlosami, Team Merida, nie pamietam nazwiska) i Marcin<br />
(Team Victus Killer) i podazyli ku mojemu mieszkaniu na Naramowickiej, gdzie dolaczylem<br />
do kolegów. Pogoda byla cudownie zimowa, lekko mrozna, drzewa i krzaki oblepione<br />
szronem... Raj dla fotografa. Troche pomarudzilismy na mala frekwencje (która zwykle nie<br />
dopisuje, gdy rajd zapowiada sie wspaniale) i ruszylismy z kopyta ul. Nadwarcianska.<br />
Szkoda, ze mróz byl zbyt maly aby odpowiednio zmrozic kaluze, które zalamywaly sie pod<br />
naszymi kolami - zmuszajac nas do brniecia w czarnej mazi, ale wraz z koncem ul.<br />
Nadwarcianskiej skonczyly sie kaluze i wraz z nimi caly problem. Potem bylo juz tylko bialo<br />
i przyjemnie. Podjechalismy na brzeg Warty, aby poprzygladac sie zziebnietym kaczkom i<br />
pocwiczylismy freeride w zasniezonym lesie. Przez caly czas<br />
zapamietale sie nawzajem fotografowalismy - najlepszym modelem byl chyba Pawel, który<br />
naciagnal na twarz czarna czapke terrorysty z otworami na oczy i usta. To chyba lepszy patent<br />
od Jackowej maski z dziurkami na usta,<br />
gdy praktycznie wdycha sie to, co sie wczesniej wypuscilo z pluc i oskrzeli. Mielismy<br />
niejakie problemy z podjechaniem do Radojewa - lód i nachylenie terenu nie zrobilo jedynie<br />
wrazenia na Pawle, uzbrojonym w potezne, zimowe opony, mocno sflaczale i przez to<br />
uzyskujace lepsza przyczepnosc. To wlasnie tam pogratulowalismy Marcinowi przejechania z<br />
Cyklista 1000 - ca kilometrów i tym samym stania sie pelnoprawnym czlonkiem naszego<br />
"gabinetu osobliwosci". Po kilku kilometrach sliskiej szosy dotarlismy do Biedruska - tutaj<br />
nieocenionym przewodnikiem okazal sie Maciej. Przed "Kuznia" tylko sie sfotografowalismy,<br />
nastepnie pojechalismy obejrzec palac, "swiatynie dumania" i resztki drewnianych<br />
zabudowan palacowych. Nastepnie Maciej powiódl nas do tylko sobie znanego (nie licze<br />
miejscowej zulerni) baru "Wierzbaczek", gdzie wypilismy po piwku, grzanym w kuchence<br />
mikrofalowej (za wylaczeniem niepelnoletniego Marcina). Rozochoceni, podazylismy droga<br />
przez poligon do Zlotkowa. Alez bylo tam pieknie! Piekne, zimowe widoki, sloneczko,<br />
zaledwie dwa - trzy samochody po drodze, wesolo chrupiacy snieg pod oponami naszych
pojazdów... pycha! Ze Zlotkowa pojechalismy dalej w strone Pawlowic Pierscieniem<br />
Rowerowym - zazwyczaj jest tam bardzo kamieniscie, ale tego<br />
dnia snieg wyrównal wyboje i jechalismy w mocno komfortowych warunkach. W<br />
Pawlowicach skrecilismy do Kiekrza, gdzie "nie przepuscilismy" znanej juz niektórym<br />
czlonkom Cyklisty cukierni. Pawel w mgnieniu oka wymienil<br />
przedziurawiona detke - chyba w tej kwestii jest najszybszy w naszym gronie... Teraz<br />
skierowalismy sie ku dolinie Bogdanki w strone Poznania.<br />
Po drodze zapoznalismy ciekawe dziewcze, pomykajace razno na rowerze GT (Pawel,<br />
milosnik tej marki, nieomalze popuscil z wrazenia!). Ledwie ja dogonilismy - wtedy<br />
zaproponowalem, ze zrobimy sobie wspólne zdjecie "na pohybel" dziewczynom z AKTR,<br />
które nam tego dnia nie dopisaly. Gdzies na wysokosci jez. Strzeszynskiego zostawilismy z<br />
tylu Pawla, zagadanego z panna - chyba w ogóle o nas zapomnial...<br />
Cóz, czy ktos twierdzi, ze AKTR to nie Akademicki Klub Towarzysko -<br />
Romansowy? ;o)<br />
A wczoraj... snieznobialo-rowerowe szalenstwo na zamarznietym jez. Maltanskim. Co Wam<br />
bede pisal - w srode zobaczycie fotki...<br />
prezessssssssssssssssssssssss
8 STYCZNIA <strong>2003</strong> (sroda)<br />
Zebranie<br />
Dzis zadebiutowalismy w nowej siedzibie na ul. Grunwaldzkiej 55. Cyklisci beda sie<br />
jakis czas spotykali w domku nr 4 (tuz za brama wejsciowa nalezy skrecic w lewo i prosto<br />
wzdluz plotu isc przed siebie, az dojdzie sie na miejsce przeznaczenia).<br />
W nowej siedzibie bylo pieronsko zimno, wiec nie siedzielismy dlugo i przed ósma<br />
zwinelismy manatki. Ustalilismy, ze rajd odbedzie sie w najblizsza sobote do mnie do<br />
Mosiny, a potem razem pojedziemy poszalec po zimowym WPN-ie. Zbiórka przy Starym<br />
Marychu o 9.00 rano.<br />
Na spotkanie, pierwsze w tym roku, przyszli: Andrzej, Jacek, Maciej S., Marcin B. i<br />
ja. Po ósmej przybyl tez Pawel S., ale nas juz nie zastal.
11 STYCZNIA <strong>2003</strong> (sobota)<br />
Rajd<br />
W piatek wieczorem rajd zostal odwolany z powodów technicznych tzn. choroby<br />
klubowiczów. Chory byl Andrzej, Jacek, Maciej S., Radek nie mógl, wiec nie bylo komu<br />
poprowadzic grupy do Mosiny.<br />
Jednak przed poludniem w sobote niespodzianie nawiedzil mnie Marcin B., który<br />
najpierw naprawil mi hamulce w rowerze, a potem wyciagnal mnie (specjalnie sie nie<br />
bronilam ☺) na rowerowe szalenstwo do Wielkopolskiego Parku Narodowego.<br />
Pogoda byla cudna. Bardzo mrozno, ale tez bardzo slonecznie i prawie bezwietrznie.<br />
Pojezdzilismy dwie godziny po parku. Tu bardzo mila niespodzianka: totalnie zamarzniete<br />
Jezioro Góreckie. Nie odmówilismy sobie przejechania go wzdluz i wszerz. Lodem<br />
dojechalismy do wyspy, na która normalnie nie ma sie jak dostac. Na niej stoja ruiny<br />
zameczku, które oczywiscie dokladnie zwiedzilismy. W ogóle po raz pierwszy bylam na<br />
wyspie, co spotegowalo mój dziki zachwyt wycieczka. Na koniec objechalismy wyspe<br />
dookola, pstryknelismy pare fotek i ruszylismy do brzegu.<br />
Przy wyspie spotkalismy Darka. Na brzegu rozstalam sie z Marcinem, który do<br />
Poznania pojechal przez Szereniawe i Komorniki, a Darek pojechal do mnie na herbatke.<br />
Potem sam wrócil do Poznania szlakiem wzdluz Warty.<br />
Wycieczka byla fantastyczna. Zmrozony snieg cudownie chrzescil pod kolami. Zal<br />
bylo wracac, ale robilo sie coraz zimniej, a ja jestem straszny zmarzluch.
15 STYCZNIA <strong>2003</strong> (sroda)<br />
Zebranie<br />
Na spotkaniu ludzi jak mrówków. Dawno juz nie bylo takiej frekwencji. Milo<br />
popatrzec na to nasze stadko. Serce sie raduje, jak w jednym miejscu spotyka sie tylu<br />
maniaków rowerowych.<br />
A zycie dzis postanowili sobie umilic: Andrzej, nowy kolega Marek Nawrocki, Pawel<br />
z Lubonia, Jacek, Maciej S., Miron, Marcin B., Michal K., Pawel S., Radek S. i ja.<br />
Andrzej dzis dokazuje jak pijany zajac w kapuscie i naprawde trudno nad nim<br />
zapanowac. Na poczatek raczy nas informacja, ze od piatku zaczyna uczyc sie niemieckiego.<br />
Bedzie do niego przychodzic nauczycielka, która jak mówi prezes: „jest ruda i wszystko ma<br />
na swoim miejscu”.<br />
Potem dyskutujemy o rowerowym powitaniu wiosny. Najpierw pada propozycja, zeby<br />
zrobic TTRs, który Andrzej wlasnie skonczyl projektowac.<br />
- A gdzie noclegi – pyta Radek.<br />
- Po drodze – odpowiada przytomnie Michal.<br />
Ta koncepcja jednak upada, bo rajd robimy z „Halnym”, a halniacy moga byc na taki wyjazd<br />
za slabi kondycyjnie – to po pierwsze, a po drugie – w niepewna pogode lepiej miec baze<br />
wypadowa, z której robi sie – w zaleznosci od aury i skladu – dluzsze lub krótsze rajdy.<br />
Nastepny pomysl to Dolina Baryczy. I na tym na razie staje.<br />
Rowery koledzy zostawili w przedsionku i co jakis czas, tzn. jak do budynku ktos<br />
wchodzi, mówie do Andrzeja: Rower ci kradna! a Andrzej jak oszalaly rzuca sie wtedy przed<br />
siebie, by ratowac swój pojazd przed potencjalnym oprawca. Smiechu jest przy tym co<br />
niemiara. Po którejs takiej zagrywce Andrzej wnosi rower do pokoju, w którym siedzimy.<br />
Ustalamy równiez, ze walne zebranie klubu odbedzie sie 1 lutego. Wybierzemy wtedy<br />
nowe wladze klubu. Wybory zapowiadaja sie ciekawie, bo nikt z aktualnego zarzadu nie<br />
zamierza kandydowac. Poczekamy, zobaczymy...<br />
W najblizsza sobote rajd poprowadzi Andrzej i pojedziemy zwiedzac okolice Obornik.<br />
Do Obornik jedziemy pociagiem, który z dworca odchodzi o 7.30 rano. Pawel z Lubonia<br />
stwierdza, ze o 9 to on moze jechac, ale o siódmej, kiedy jest jeszcze ciemno – nie, to ponad<br />
jego sily.<br />
W piatek o 15.30 Andrzej i Maciej beda w TV opowiadac o swojej wyprawie na<br />
Krym, o ile Andrzej znajdzie chwile czasu. Poza tym Maciej opowiada o swoim koledze
Francuzie, z którym na wakacjach wybiera sie na Korsyke i usilnie zacheca nas do wziecia<br />
udzialu w tej wyprawie. Panowie maja zamiar przejechac jakies 850 km.<br />
Rozchodzimy sie pózno, bo grubo po 21. Na zakonczenie Pawel S. sprawdza jak<br />
dzialaja jego chlapacze i pedzac najpierw przejezdza przez bloto, a potem wpada w kaluze.<br />
Niestety nie przewidzial, ze pod woda jest jeszcze zamarzniety lód i laduje w wodzie. Upadek<br />
jest dramatyczny, bo kolega zwichnal sobie bark. Tak wiec w szpitalu zalozono mu potem<br />
gustowne gipsowe ubranko i takim to sposobem Pawel unieruchomil sie rowerowo na dlugie<br />
szesc tygodni. Zdrowiej szybko!
18 STYCZNIA <strong>2003</strong> (sobota)<br />
ROWEROWE BOJERY W NOTECKIM TRÓJKACIE BERMUDZKIM<br />
Opis Andrzeja:<br />
czas trwania: 07.00 – 17.00<br />
dlugosc trasy: 70 km<br />
RID 4:42:25<br />
AVS 16,78<br />
MAX 43:43<br />
Team:<br />
czyli<br />
Rajd AKTR po wschodniej Puszczy Noteckiej<br />
by<br />
prezessssssssssss<br />
Piotr Spychalski team Author – po raz pierwszy na ekranie! ;o)<br />
Maciej team Giant<br />
Marcin team Victus<br />
Zabie team Tange<br />
Prezessssssss team Unibike<br />
Trasa:<br />
Roznowo – Roznowice – rez. „Welna” – Bebnikat – Lipa Bagna – Rez. „Bagno Chlebowo” –<br />
Lipa – Chlebowo – Ludomicko – Podlesie – L. Garncarski Bród – Boruszyn – Tarnówko –<br />
Klempicz – [szlak pieszy zielony] – Zielonagóra – Obrzycko – L. Daniele – Braczewo –<br />
Jaryszewo – Rez. „Dolega” – Sycyn Dolny – Piotrkówko – Grabówiec – Szczuczyn –<br />
Szamotuly.<br />
Piec osób na rajdzie, rozpoczynajacym sie w sobote o siódmej rano w styczniu to duzy<br />
sukces tym bardziej, ze w „nasze goscinne progi” zawital nowy kolega – Piotr Spychalski, jak<br />
sie pózniej okazalo, wytrwaly bojownik, mimo powaznej awarii sprzetu, o której bedzie<br />
pózniej. Ale po kolei, a wlasciwie – od kolei rozpoczelismy. O malo co nie wsiedlismy do<br />
pieknego, czysciutkiego autobusu szynowego, jadacego – jak sie na szczescie<br />
zorientowalismy – do Grodziska Wlkp., czyli nam nie po drodze... Nie wiadomo, czy
powinnismy tego zalowac, poniewaz nadal nie wiemy, czy autobusem szynowym mozna<br />
przewozic rowery? Bilety niby te same, ale wnetrze tych autobusów przypomina miejskie<br />
„srodki masowego razenia”: drzwi sa dosc waskie, wiec nie sadze, aby... [wlasnie<br />
zadzwonilem na informacje PKP: mozna przewozic rowery autobusami szynowymi, trzeba<br />
miec, oczywiscie, odpowiedni bilet!].<br />
Zabie dotarl w ostatnim momencie, gdy siedzielismy juz w przedziale. Oczywiscie<br />
jechal po peronie na rowerze i oczywiscie natknal sie na SOK-istów – nie jest jednak<br />
oczywiste to, ze wspomnieni panowie tylko zwrócili mu uwage, nie wykorzystujac sytuacji,<br />
aby pognebic nierozwaznego Zabiego mandatem! Co za fuks...<br />
W drodze do Roznowa obserwowalismy piekny spektakl wschodzacego slonca –<br />
bedac juz na stacji w Roznowie musialem pospieszyc sie ze zdjeciem, zeby slonce, w tle<br />
naszej grupy bedace, bylo jeszcze pomaranczowe. Ruszylismy zielonym szlakiem pieszym na<br />
pólnocny zachód, zaglebiajac sie w Puszcze Notecka. Przypomnial mi sie pewien grudniowy<br />
poranek sprzed wielu lat, kiedy z Tomkiem Nowocieniem zaczynalismy nasz – co tu duzo<br />
mówic – szalony trawers Puszczy do Gorzowa, co zajelo nam wtedy prawie cala dobe... tym<br />
razem warunki byly jeszcze ciezsze niz wtedy – lesna droga przywitala nas blyszczacym,<br />
zimowym ubrankiem, pokrywajacym ja od lewej do prawej krawedzi gladka, nieskazona<br />
nawet ziarenkiem piasku, tafla lodu. Tak wiec pierwsze wywrotki nastapily juz na pierwszych<br />
kilometrach naszej wycieczki.<br />
Za dwoma mostami: na Welnie i Flincie, jej doplywie (meandry uroczej Welny<br />
malowniczo skute lodem, tu i ówdzie roztopionym, spod którego wyplywa woda z<br />
prawdziwie wiosenna energia) Maciejowi wyszlo powietrze z przedniego kola – u niego to<br />
juz standard, wszak jezdzi uparcie na lysych oponach, które eksploatowal, na przyklad, na<br />
Krymie... Nie dalo sie detki reanimowac pompowaniem, wiec wkrótce zatrzymalismy sie na<br />
uroczej polance, oswietlonej niskim jeszcze sloncem, aby naprawic szkody w maciejowym<br />
Giant’cie. Gdzie kucharek szesc, tam nie ma co jesc, wiec, czujac jeszcze po Krymie niechec<br />
do latania detek, zajalem sie fotografowaniem. Wkrótce przecielismy szose, na mojej „100-<br />
tce” majaca numer 178 (nie wiem, jaki numer ma teraz) i znów zaglebilismy sie w las. Maciej<br />
i Zabie zaczeli sie bawic, przejezdzajac umyslnie przez zamarzniete kaluze, bedace dosc<br />
nieprzewidywalne w reakcji. Niektóre z nich, te biale i gladkie, pekaly, wydajac dzwiek<br />
podobny do tluczonej szyby okiennej. Na niektórych z nich kola rowerów zostawialy czarne<br />
spekania, tworzone przy akompaniamencie potepienczego odglosu, przypominajacego prucie<br />
sie starych gaci. Niektóre... cóz, niektóre okazywaly sie bardzo glebokie i – co gorsza –<br />
wypelnione czarna, brudna woda, do tego jeszcze sliskie nawet na dnie. Zapewne czekaly one
sobie cierpliwie na jednosladowych smialków. Pierwszy zostal zaskoczony Zabie –<br />
wjechawszy na jedna z nich, pograzyl sie po piasty, po czym, steknawszy z wysilku, zwalil<br />
sie na bok, wysunieta reka niewiele pomogla. I takim sposobem Zabie jako pierwszy zostal<br />
pokonany przez kaluze, która zmoczyla mu bawelniane spodnie, rekawiczki i zgnoila mu<br />
buty. Nie powiem, zeby Zabie mial po tym „wyczynie” szczesliwa mine – mial za to<br />
zapasowe rekawiczki, które tak bardzo mu sie przydaly. Gdyby nie one, na pewno odmrozilby<br />
sobie dlonie. Wkrótce dotarlismy do rozleglego, otwartego bagniska, które postanowilismy<br />
objechac od pólnocy. Minelismy duzy zaklad produkcji torfu (Chlebowo) i ruszylismy dalej,<br />
na poludniowy zachód, nadal lasem. Po drodze przecielismy Kanal Ludomicki i, terenem<br />
bardziej pofaldowanym niz poprzednio, ruszylismy ku Podlesiu. To bardzo tajemnicza wies,<br />
zagubiona w samym srodku Puszczy. Dziala tam tylko jeden sklep, a i on byl wlasnie<br />
zamkniety. Jakies brudne dzieci przygladaly sie nam z zywym zainteresowaniem, dorosli<br />
sledzili nas uwaznie zza plotów lub lekko odchylonych firanek w oknach. Klimaty jak z<br />
„Malowanego ptaka” Kosinskiego... To musi byc ciekawe zbiorowisko ludzi, az kipi tu<br />
zapewne od niesamowitych historii, dziwnych i tajemniczych wydarzen i<br />
niewytlumaczalnych zbiegów okolicznosci... Taki „Przystanek Alaska” lub „Miasteczko Twin<br />
Peaks”... a moze to ja mam obsesje na temat malych, zamknietych spoleczenstw, zwlaszcza<br />
po czytanych przeze mnie ostatnio lekturach lub po sluchanej muzyce? Tak czy inaczej,<br />
bylismy zapewne niecodzienna atrakcja dla miejscowych, w naszych fantazyjnie pstrokatych<br />
strojach rowerowych i na naszych „pozeraczach kilometrów”. Z Podlesia skierowalismy sie<br />
ku Boruszynowi. Okazalo sie to dobrym pomyslem. To duza wies i mielismy tam mozliwosc<br />
ogrzania sie i najedzenia w cieplym sklepie. Zabie kupil sobie skarpetki i humor mu sie<br />
zauwazalnie poprawil.<br />
Teraz czekal nas dluzszy odcinek jazdy odkryta szosa. Zmarzlismy okrutnie,<br />
przyzwyczajeni do znacznie cieplejszego lasu. W Tarnówku wjechalismy na trase TTR-N.<br />
Ech, lza sie w oku kreci, gdy sobie przypomne, ile razy ta droga juz jechalem... Zimno nie<br />
pozwolilo mi jednak na dluzsze sentymenty, wiec szybko zostawilismy wies z tylu, skrecajac<br />
za lesniczówka Tarnowiec z powrotem w las. Droga, prowadzaca stamtad do Klempicza jest<br />
wprost cudowna. Maciej i Zabie interesowali sie jednak bardziej wspólzawodnictwem w<br />
wywalaniu sie w brudne kaluze. Wszyscysmy zanosili sie oblakanczym smiechem,<br />
tlumionym przez nieprzebyty las, otaczajacy nas szczelnie dookola. Marcin i Piotr tez mieli<br />
„swoje 5 minut” w kaluzach, jedynie ja az do konca trzymalem sie dzielnie w swoim<br />
siodelku, nie dajac sie skusic kaluzom, tak przyciagajacym moich niespelna rozumu<br />
kamratów. Niewatpliwie wplyw na to mial takze mój aparat fotograficzny, znajdujacy sie w
torbie na krzyzu. Zabie znów zamoczyl niedawno kupione skarpetki, a takze ostatnia sucha<br />
pare rekawiczek, Maciej natomiast z pelna swiadomoscia wjechal w rozlegla a gleboka kaluze<br />
– niestety, jego Giant’owi daleko do najgorszego z bojerów, gdyz prawie wjechal pod lód,<br />
moczac oczywiscie spodnie i skórzane trzewiki. Wszystkich nas przebil jednak Piotr, który –<br />
nieco pózniej – po kolejnym klapnieciu tylna czescia tulowia na siodelko... wykrzywil jego<br />
prety tak, ze tylna czesc tego pozytecznego gadzetu smetnie zwisla ku dolowi. Widok, zaiste,<br />
smutny, a i komfort piotrkowego Authora najwidoczniej sie pogorszyl, gdyz skwapliwie<br />
zgodzil sie z naszym jowialnym stwierdzeniem w staropolszczyznie wyrazonym, iz „rower go<br />
teraz wyrucha” (dobrze, ze nie bylo z nami kobiet...) Klempicz slynny jest z tego, ze<br />
projektowano tam druga w Polsce – oprócz Zarnowca – elektrownie atomowa w Polsce, o<br />
mocy 4000 MW. Jednak protesty mieszkanców i wysokie koszty planowanej budowy<br />
spowodowaly, ze w 1990 roku odstapiono od inwestycji. Sam Klempicz okazal sie dla nas<br />
srodkiem swoistego „trójkata bermudzkiego”. A bylo to tak: wyjechalismy ze wsi zielonym<br />
szlakiem pieszym na pólnocny zachód, potem skrecilismy w lewo, ku Wronkom, aby po dosc<br />
dlugiej jezdzie... wrócic z powrotem do Klempicza! Ja tego z poczatku nie zauwazylem.<br />
Myslalem, ze jestesmy juz na rogatkach Wronek, gdy Piotr zaczal zanosic sie histerycznym<br />
smiechem. Myslalem, ze chlopakowi odbilo z wysilku, ale... on zna te okolice z podrózy<br />
samochodowych i od razu poznal, ze znów jestesmy w Klempiczu, tylko innej jego czesci.<br />
Cóz bylo robic? Nie bylo juz sensu jechac do Wronek, za dlugo czekalibysmy na pociag, zas<br />
powrót czerwonym szlakiem pieszym z Wronek nie wchodzil w rachube, bylo juz na to zbyt<br />
pózno. Tak wiec, tym samym zielonym szlakiem, który juz raz wywiódl nas w pole,<br />
wyruszylismy teraz w przeciwna strone, tym razem ku Zielonejgórze. Teraz znaki szlaku nie<br />
wywiodly juz nas w pole. Gdy juz wyjechalismy z lasu, do Obrzycka dotarlismy wygodna<br />
droga rowerowa, wiodaca bodajze z Piotrowa. Nie tracac niezbednego czasu, szybkim<br />
tempem zmierzalismy ku Szamotulom, przystajac jedynie na chwile kolo drewnianego<br />
szalasu kolo lesniczówki Daniele, niedaleko mostu nad Warta w Braczewie i w sklepie w<br />
Jaryszewie. Po wiekszosci grupy bylo juz widac zmeczenie. Najlepiej trzymal sie Marcin, nie<br />
odstepujac mnie nawet o obrót korby, nadspodziewanie dobrze radzil sobie nowopoznany<br />
Piotr, mimo swego garbatego siodelka. Wyraznego pecha mial dzis natomiast biedny Zabie,<br />
który przesadzil z mala iloscia powietrza w przedniej oponie, skutkiem czego obrecz mocno<br />
sie zwichrowala. Trzeba bylo rozpiac przedniego v-brake’a. Zaowocowalo to radosnymi<br />
kwikami Zabiego, który nie mógl hamowac, zeslizgujac sie po blotnistej, stromo opadajacej<br />
ku rzeczce Samie, drózce. W Szamotulach jak zwykle przed czwarta juz wszystko zamkniete,<br />
wiec pojechalismy wprost na dworzec. Stamtad pociagiem o 16.12 – na szczescie okazal sie
nim niskopodlogowy pietrus – wrócilismy do Poznania. Nie tylko my tego dnia odmrazalismy<br />
sobie tylki, w wagonie spotkalismy jeszcze dwóch kolarzy szosowych, wracajacych z<br />
Wronek.<br />
Na dworcu w Poznaniu pozegnalismy sie.<br />
To byl udany rajd. Duzo swiezego, lesnego powietrza, szybkie, bo utwardzone lekkim<br />
mrozem piaski Puszczy Noteckiej, kupa smiechu i zabawy. No i jest co wspominac. A o to<br />
przeciez chodzi.<br />
prezessssssssssssss
22 STYCZNIA <strong>2003</strong> (sroda)<br />
Zebranie<br />
Udzial wzieli:<br />
Spotkanie na Groonwaldzkiej opisuje Andrzej:<br />
Pawel (z dlugimi wlosami, nie pamietam nazwiska, team Merida)<br />
Marek Nawrocki – nowy, jeszcze z nami nie byl na rajdzie<br />
Mikolaj Gumny– nowy, jeszcze z nami nie byl na rajdzie<br />
Mateusz Kokocinski– nowy, jeszcze z nami nie byl na rajdzie<br />
Zabie<br />
Marcin<br />
Piotr<br />
Jacek<br />
prezessssssss<br />
Duzo bylo smiechu i wspomnien z ostatniego rajdu. Glównie omawialismy nastepny wyjazd –<br />
zdecydowalismy sie ostatecznie na moja propozycje trawersu Puszczy Noteckiej z Wronek do<br />
Krzyza. Mateusz i Mikolaj okazali sie bardzo napaleni na rajd, Marek mniej – jak twierdzi,<br />
dla niego za zimno i za wczesnie pociag. Cóz, skad ja to znam... ;o)<br />
To na tyle.
25 STYCZNIA <strong>2003</strong> (sobota)<br />
Cyklista kontratakuje czyli drugi najazd na Puszcze Notecka<br />
Trawers Wronki – Mialy<br />
Uczestnicy:<br />
Mateusz Kokocinski Team ? – po raz pierwszy na ekranie<br />
Mikolaj Gumny Team ? - po raz pierwszy na ekranie<br />
Piotr Team Author<br />
Marcin Team Victus<br />
Prezesssssss Team Unibike<br />
Trasa: Wronki – zólty szlak pieszy – Rzecin – Wronieckie Bloto – Biala – Hamrzysko –<br />
niebieski szlak pieszy – Jez. Biale – Jez. Górne – Mezyk - Jez.Ksieze - Jez. Male - Jez.<br />
Wielkie – Mialy<br />
Dlugosc trasy: 46 km (Wronki – Mialy)<br />
RID 3,59,32<br />
AVS 14,92<br />
STP 6,41,57<br />
Drugi z serii typowo „meskich” wypadów, typowo technicznych, raczej bez<br />
zwiedzania (w Puszczy Noteckiej raczej niewiele jest zabytków), za to duza ilosc tlenu i<br />
zielonego koloru.<br />
Pociag osobowy o 8.35 do Wronek wybralem z litosci. Biorac pod uwage krótki<br />
jeszcze dzien powinnismy jechac pospiesznym ok. 7 rano, ale... niech tam!<br />
Warunki byly duzo lepsze od tych tydzien temu – niewiele juz zostalo lodu, drogi, co<br />
prawda, nieco rozmarzly i przez to bywaly grzaskie, ale jeszcze nie na tyle, zebysmy nie mieli<br />
przyjemnosci w pokonywaniu nadnoteckich ostepów lesnych. Zólty szlak pieszy, którym<br />
wyjechalismy z Wronek na pólnoc, jest dosc dobrze oznaczony, a poza tym prosty jak drut,<br />
wiec nie mielismy szczególnych problemów z dotarciem do Bialej. Niewielka ilosc lodu tylko
pomagala, wiazac bloto, które – byc moze – za kilka dni bedzie juz duzo trudniejsze do<br />
pokonania. W Bialej skrecilismy w prawo na Hamrzysko. Ku naszemu zdumieniu,<br />
dojechalismy tam komfortowa droga asfaltowa, zapewne nowa – moja mapa topograficzna,<br />
aktualizowana w 1999 roku, jeszcze jej nie uwzglednia. W Hamrzysku nieco sie pokrecilismy<br />
w miejscu w poszukiwaniu znaków szlaku niebieskiego, który okazal sie tak stary i tak dawno<br />
nie odnawiany, ze byl prawie niewidoczny. Jakos jednak nam sie powiodlo, a dalej poszlo juz<br />
jak z platka – po prostu jechalismy pólnocnym brzegiem dlugiego ciagu jezior do Mezyka,<br />
gdzie szlak przechodzi na strone poludniowa. Tam byl naprawde niezly kawalek ostrej,<br />
terenowej jazdy – waska sciezka, typowy „singletrack”, wiodaca nad samym lustrem wody,<br />
sliskie liscie, nieco blota i przede wszystkim – zdradliwe, mokre galezie i korzenie, które „z<br />
ochota pomagaly” naszym rumakom zeslizgiwac sie w strone jeziora. No i te wszystkie<br />
pomniejsze galazki, wkrecajace sie nieustannie w szprychy... ale i tak bylo fajnie, zaswiadcza<br />
to wszyscy uczestnicy!<br />
Nad przesmykiem miedzy jeziorami: Bialym i Górnym, trafilismy na „zagubione”<br />
letnisko, zlozone z zamoznych, drewnianych chatek – zapewne to miejsce odpoczynku<br />
jakichs burzujów z Poznania – i ani zywego ducha. Nic dziwnego, pogoda raczej srednia...<br />
Tam tez stracilismy z oczu nasz szlak i podróz kontynuowalismy niekonczacym sie pasem<br />
szkólki lesnej, wygladajacej jak tundra – to tutaj kilka lat temu mial miejsce gigantyczny<br />
pozar, który strawil las na pln. wschód od odcinka linii kolejowej drawsko Pomorskie –<br />
Mokrz – widac to wyraznie na mojej 100-tce. Za Mezykiem szlak byl mocno grzaski,<br />
natomiast nasi nowi koledzy – Mikolaj i Mateusz – mieli co prawda bohaterskie miny, ale<br />
bylo juz po nich widac mocne zmeczenie. Jadac rozleglym terenem pozarzyska, mijajac tu i<br />
ówdzie ocalale, ale niewielkie fragmenty lasu, powoli zblizalismy sie do Mialów. Przed sama<br />
miejscowoscia jest Jez. Wielkie, które stalo sie ofiara wycieku ropy naftowej – obecnie trwaja<br />
prace usuwajace to swinstwo z gleby – nadal „udaje” sie pozyskac kilka litrów na dobe.<br />
Jak juz jestesmy w Mialach, nalezaloby wspomniec, ze pewnego pieknego dnia<br />
przyjechal tu Piotr po... zone, która porwal do Poznania. Piotr bral tez udzial w gaszeniu<br />
pozaru Puszczy, stad mielismy dokladne informacje o okolicach Mialów. Zaprowadzil nas ten<br />
nowy kolega do swietnej restauracji „Pod Borowikiem”, gdzie zjedlismy pyszny obiadek.<br />
Co prawda, wczesniej mielismy w planach dojechac do Krzyza, ale ja musialem juz<br />
wracac do poznania, a Mateusz i Mikolaj chcieli i tak juz wracac (chyba ich nieco<br />
wymeczylismy), wiec podjelismy decyzje o odwrocie. Wygodnym, pietrowym „osobowcem”<br />
wrócilismy do Poznania. Warto takze nadmienic, ze w pociagu wymienilismy Mikolajowi
przebita detke w tylnym kole –on jakos nie za bardzo umial sie chyba za to zabrac. Ech,<br />
chlopaki musza jeszcze sie duzo nauczyc, ale cale zycie przed nimi...<br />
o czym donosi<br />
staruszek<br />
prezessssssssss
29 STYCZNIA <strong>2003</strong><br />
Spotkanie na Groonwaldzkiej o godz. 18.<br />
Spotkamy sie dzis godzine wczesniej, bo czeka nas duzo pracy. Musimy przygotowac<br />
sobotnie walne. Zastanawiamy sie m.in. nad poprawkami do statutu. Jakimi? Ano np. dot.<br />
m.in. wykreslenia z nazwy klubu przymiotnika „akademicki”, zmiany ordynacji wyborczej,<br />
etc. Smiechu jest przy tym sporo. Po walnym planujemy krótki rajdzik po Marcelinie. Zaluje,<br />
ze na cmentarzu Junikowskim obowiazuje zakaz jazdy rowerami. Rajd miedzy grobami<br />
móglby byc ciekawy. Andrzej smieje sie, ze w wyniku walnego najpierw przestanie byc<br />
prezesem, a potem zostanie wywieziony na cmentarz.<br />
- Trafisz na Aleje Zasluzonych - mówi Maciej S.<br />
- Chyba na Aleje Potepionych - odpowiada Andrzej.<br />
Z kolei w niedziele rajd do Puszczy Noteckiej poprowadzi Andrzej.<br />
Dzisiaj Marcin B. po raz pierwszy przybyl na spotkanie bez roweru, czym nas zdumial<br />
niemozebnie.<br />
A zywot sobie umilali: Radek, Pawel P., Andrzej, Marek H., Monika, Lopi, Maciej S., Piotr<br />
S., Mikolaj, Mateusz, Marcin B. i ja.
1 LUTY <strong>2003</strong> (sobota)<br />
Groonwaldzka, godz. 10.<br />
Oficjalny protokól z zebrania walnego AKTR „Cyklista” sporzadzi Hania. Ma w tym<br />
doswiadczenie, bo robila to w zeszlym roku.<br />
Zebrabnie rozpoczelo sie z pólgodzinnym opóznieniem. Tuz przed oficjalnym<br />
rozpoczeciem Lopi wyszedl do toalety. - Nie wytrzymal napiecia, ze zostanie prezesem -<br />
komentuje Jacek.<br />
Zaczynamy medytowac nad tym, kto ma poprowadzic zebranie. Poczatkowo nie ma chetnych.<br />
W koncu Miron mówi: - Dobra, jak chcemy szybko skonczyc, to ja poprowadze to zebranie.<br />
Potem odczytano plan walnego i Miron spytal czy sa do tego planu jakies uwagi. - Ja mam.<br />
Chcialbym, zeby nie bylo przerwy - mówi Jacek. - Przerwa techniczna musi byc, bo trzeba<br />
policzyc glosy - wyjasnia Radek.<br />
Potem juz obrady tocza sie szybko, bez zbednego gadania. W zasadzie jest nudno.<br />
Skonczylismy w poludnie.<br />
WYNIKI WALNEGO:<br />
1). ZARZAD:<br />
- Ewa Nowaczyk - prezes<br />
- Jacek Zwolinski - wiceprezes<br />
- Michal Ksiazkiewicz - sekretarz<br />
- Robert Miklasz - skarbnik<br />
2). KOMISJA REWIZYJNA<br />
- Radoslaw Siekierzynski - przewodniczacy<br />
- Andrzej Kaleniewicz<br />
- Aleksandra Roznowska<br />
Po walnym ja, Radek i Maciej S. pojechalismy na króciutki rajdzik do Strzeszyna.<br />
Pojezdzilismy po okolicznych zamarznietych jeziorach, co nie bylo najrozsadniejsze.<br />
Zwlaszcza, ze w pewnym momencie bylismy zmuszeni zawrócic, gdyz nagle skonczyl sie<br />
lód, a zaczela woda. Radzio dal po hamulcach, rower obrócilo mu prawie o 180 stopni i na<br />
tym zakonczyla sie jazda po zamarznietych rozlewiskach. Jak napisal nastepnego dnia Michal<br />
- lód wcale nie byl taki silny, bo niedawno byla odwilz. Mógl sie wiec pod nami zalamac.<br />
Cóz, glupota nie boli, ale czasem duzo kosztuje...
Suche fakty:<br />
NIEDZIELA, 2 LUTEGO <strong>2003</strong><br />
Trzeci pod rzad rajd Cyklistów do Puszczy Noteckiej<br />
Kiedy: 2 lutego <strong>2003</strong><br />
Kto: Maciej, Jasiu Wilk, Pawel (z dlugimi wlosami), Mariusz (?), nizej podpisany<br />
Gdzie: z Mialów do Wronek przez najbardziej „górzysta” czesc Puszczy Noteckiej<br />
W jakich warunkach: „Przystanek Alaska”<br />
Byl to kolejny, trzeci pod rzad, rajd Cyklisty do Puszczy Noteckiej, odbywany w warunkach<br />
bardzo zimowych. Poniewaz tydzien wczesniej zawiodlem cala kompanije, decydujac sie na<br />
powrót pociagiem juz z Mialów, tym razem postanowilem kontynuowac jazde wlasnie z tej<br />
miejscowosci.<br />
Pogoda zdecydowanie nam sprzyjala: pogoda wyzowa, sloneczko, nie za duzy mrozik, no po<br />
prostu psiejsko-czarodziejsko. Do Marylina jechalismy w piorunujacym tempie: ubity, szeroki<br />
dukt, prawie zadnych samochodów, nic, tylko zdjecia robic. Za wsia zaczela sie zabawa w<br />
kopnym sniegu, a gdy zaczelismy sie przedzierac przez Miedziane Góry, to juz byl wlasciwy<br />
hard-core. Zdjecia, które zrobilem, oddaja w pelni górski charakter otoczenia, które moglismy<br />
podziwiac, gdy... jak zwykle, szukalismy drogi. Dobry humor nas jednak nie opuszczal – co<br />
jest chyba dosc istotne, gdy giry marzna, od pasa w góre jest sie spoconym, a przed toba<br />
wlasnie wyrasta kolejna ‘szklana góra”, pod która trudno podejsc, o wjezdzie nawet nie ma co<br />
marzyc... Nagroda czekala zazwyczaj na szczytach – skad roztaczal sie cudowny widok na<br />
spory kawal Puszczy i niesamowicie proste przecinki lesne, ciagnace sie az po horyzont,<br />
niczym na Syberii...<br />
Wycieczka byla mocno „glebowa” – nie bylo to jednak wielka przykroscia. Wiele razy<br />
upadek prosto w puszysty snieg byl bardzo przyjemny. To chyba jedyny rodzaj pogody,<br />
podczas której w momencie, gdy rower traci przyczepnosc, nie mysli sie o tym, ze zaraz<br />
wiekszosc czesci rowerowych bedzie do wymiany, ale o tym, czy upadek bedzie dostatecznie<br />
efektowny i czy wszyscy go zobacza...<br />
Poniewaz duzo czasu zeszlo nam na przedzieranie sie przez „glucha puszcze”, dojechalismy<br />
zaledwie do Wronek. Tam obejrzelismy sobie jeszcze stadion Amiki wraz z ciekawie<br />
zaprojektowanym hotelem i juz siedzielismy w pociagu.
Rajd nie byl jakis niesamowity lub taki, o którym dlugo sie dyskutuje. Byl po prostu<br />
przyjemny. I o to chodzilo. Tego dnia przejechalem 66 km, z czego pól setki w samej<br />
Puszczy. Zima NAPRAWDE warto tam zagladac.<br />
Andrzej Kaleniewicz
SRODA, 5 LUTEGO <strong>2003</strong><br />
Groonwaldzka, godz. 19.<br />
Na dobry poczatek Radek opowiada jak dwa razy wycial araba w drodze powrotnej z<br />
ostatniego rajdu. - Kólka sobie zamontuj - radzi Pawel L. - I zepsulem sobie nowe lusterko,<br />
które kupilem w Stanach - narzeka Radek. Z kolei Michal radzi, by Radziu zaczal jezdzic<br />
drogami glównymi - autostrada A2 lub droga krajowa nr 5. - Te sa odsniezane i nie ma na<br />
nich lodu - mówi.<br />
Potem chlopaki opowiadaja o ostatniej ekstremalnej jezdzie po Puszczy Noteckiej. Oj<br />
ciezko bylo, ciezko....<br />
W najblizsza niedziele rajd poprowadzi Jacek. Spotykamy sie wiec o godz. 9.00 rano<br />
przy Starym Marychu. Trasa: Puszcza Zielonka, Dziewicza Góra, Trakt Poznanski, Dabrówka<br />
Koscielna, Slawno i Jezioro Lednickie (ok. 70 km). Powrót pociagiem.<br />
Na pogaduchach byli: Piotr S., Michal K., Marcin, Radek, Mateusz, Mikolaj, Tomek<br />
M., Marek M., Maciej S., Lopi z bratem, Pawel L., Jacek i ja.<br />
Ps. Po spotkaniu klubowym pierwsze posiedzenie odbyl nowowybrany zarzad. Podzielilismy<br />
obowiazki miedzy siebie i zaplanowalismy pare najblizszych imprez. Poza tym do<br />
kalendarium stalych imprez AKTR Cyklista wpisalismy tzw. Nocnik, czyli rajd nocny.<br />
Drodzy Czytelnicy. Od tego miejsca Dziennik Pokladowy bedzie prowadzil Michal<br />
Ksiazkiewicz, który zostal nowym sekretarzem klubu. Ja zupelnie z lamów nie znikam, bede<br />
jednak na nich goscila nieco rzadziej (zastepujac Michala). Pozdrawiam i do zobaczenia na<br />
rowerowych sciezkach. Ewa Nowaczyk<br />
No wlasnie, zaczynam prowadzic kronike, na szczescie nie powinno byc to zbyt duzym<br />
szokiem, bo pare razy juz sie w niej pojawilem, zdajac relacje z niektórych rajdów (tzn. w<br />
zasadzie tych, które prowadzilem).
NIEDZIELA, 9 LUTEGO <strong>2003</strong><br />
Kolejna Puszcza, tym razem Zielonka<br />
Pod Starego Marycha podjechalem o godz. 8:50 i mina mi zrzedla, bo nikogo nie<br />
bylo... Czyzby mial sie powtórzyc Wal Wydartowski? - wszak kierunek jazdy bardzo<br />
podobny... Po chwili jednak ludzie po kolei zaczeli sie zjezdzac i w efekcie o godz. 9:01 bylo<br />
nas siedem osób (Jacek icewice, Filip, Maciej z kolega, który zbiera punkty do bycia Cyklista<br />
i brakuje mu jeszcze tylko 700, zatem stwierdzilismy, ze machniemy to w 2-3 rajdy ;-),<br />
Tomek, Piotr no i ja. Czekalismy jeszcze 12 minut na Ewe, której brakowalo do oktetu, ale<br />
nie tym razem: deklarowala sie, ze jedzie, tylko nie wie, czy pociagiem czy rowerem, w<br />
koncu zadzwonilismy i sie okazalo, ze wygrzewa sie w cieplym lózeczku... Ach, te kobiety...<br />
Tak wiec ruszylismy na szlak, a raczej szose. W pól godziny osiagnelismy parking<br />
pod Dziewicza Góra, nastepne ok. 20 minut (1 niecaly kilometr) zajelo nam wtaszczanie<br />
rowerów stromym pólnocnym zlebem pod wierzcholek (143 m n.p.m.). Krajobrazy z racji 15<br />
cm pokrywy snieznej (skad tyle sniegu?!) byly nieprzecietne. Z racji osniezenia podjazdu nikt<br />
nie zrobil go na rowerze :-((( Po drodze zagubil sie Maciej z kolega, ale po chwili pojawili sie<br />
na szczycie od drugiej strony - trawersowali filarem wschodnim, po czym eksponowana<br />
grzeda mozolnie wniesli rowery;-)<br />
Ze szczytu zjechalismy niebieskim szlakiem (a wiec owa grzeda i filarem) do traktu,<br />
po czym owym wygodnym traktem do ogrodzonego pozarzyska, które objechalismy szlakiem<br />
czarnym - mniej ubity ;-) i po wjechaniu na osade przed Klinami wkroczylismy na bardzo<br />
wiekowy juz trakt poznanski, którym dotarlismy do Czernic. Tam musielismy bardzo uwazac<br />
na grozna tesciowa (fotka) i z zachowaniem wszelkich srodków ostroznosci odpalilismy dalej.<br />
W zasadzie nie bylo co odpalac, ale to fajnie sie slyszy, a dokladniej czyta, a w zasadzie<br />
bedac drobiazgowym: pisze;-). Tak generalnie to od Dziewiczej Góry az do Dabrówki a<br />
potem i do Biskupic uformowal sie:<br />
zwawo podajacy przód (22-30 km/h,<br />
umiarkowanie jadacy 18-21 km/h srodek oraz<br />
niewielki troche wlekacy sie ogon (chyba z 14 km/h);<br />
przy czym co kilka km sie spotykalismy w komplecie. Dotarlszy do Zielonki ... tak w ogóle,<br />
to plan byl aby traktem ciac na Dabrówke ale jakos przód nie zauwazyl wyraznego znaku
wskazujacego na niezbyt utarty trakt i pognal do Zielonki. Nie bylo jak ich zawrócic, wiec<br />
zrobilismy objazd. W Zielonce zas okazalo sie, ze rzadko kto wie jak reszta ma na imie,<br />
zatem nastapilo ogólne zapoznanie sie (niestety nie bylo wtedy obok Macieja z kolega, wiec<br />
w ten sposób nie odtajnilismy danych personalnych rzeczonego wyzej). Pogoda zrobila sie<br />
idealna, tzn. bezchmurnie i slonecznie, ale jednak byl lekki mróz (-0,2 do -1,4) co zapobiegalo<br />
topnieniu sniegu i robieniu sie chlapy, a jednoczesnie nie dawalo odczucia zimna.<br />
Z Zielonki ruszylismy zatem do naszego wczesniej ustalonego celu, czyli Dabrówki<br />
Koscielnej. Przez ostatnie 10 minut przez las niósl sie donosny dzwiek dzwonów, zatem<br />
wiadomo bylo gdzie jechac. Zajechalismy o 12:11, tak wiec wyjasnilo sie, ze dzwony bily<br />
zapewne na Aniol Panski. Ale co ciekawe kosciól byl zamkniety. Z pobliskiego sklepu<br />
spozywczego wyciagnelismy plastykowe krzesla i rozpoczelismy wypoczynek w stylu<br />
alpejskim, czyli opalanie sie promieniami slonca odbijajacymi sie od 20 centymetrowej<br />
pokrywy snieznej. Co niektórzy narzekali na brak ... okularów slonecznych (czyzby miala ich<br />
dopasc choroba dalekiej pólnocy, czyli oslepienie od bieli sniegu? - miejmy nadzieje, ze nie).<br />
Po dlugiej porcji kapieli slonecznej widac uznalismy, ze juz ogrzalismy sie<br />
dostatecznie i ruszylismy dalej. Ustalilismy, ze nie ma sensu jechac do Lednogóry - same pola<br />
oraz potem kosztowny pociag, wiec zadecydowalismy o zrobieniu petli przez okolice<br />
Biskupic i powrocie na rowerze do Poznania. W okolicy Karczewka minelismy wschodnia<br />
granice Parku Krajobrazowego Puszcza Zielonka, zatem przejechalismy park na wskros i to<br />
wlasciwie najdluzszym wariantem linii prostej; no prawie prostej;-). Cca 30 km puszczy<br />
liczac od granicy parku za Czerwonakiem. Obrzezami lasu przez Steszewice (mijajac sie z<br />
pierscieniem wokól Poznania pare razy) dojechalismy do Bednar, z których jakoby sie cofajac<br />
osiagnelismy szose Tuczno-Pobiedziska. Jacek prowadzil, widac spodobaly mu sie<br />
rozswietlone od slonca pola i wolal troche objechac. Szosa do przesmyku miedzy jeziorami<br />
Wronczynskimi (nie zamarzniety! - to tak jakby ktos chcial wjechac na lód w tamtej okolicy)<br />
i za znakami pierscienia do Biskupic przez Jerzykowo. Po drodze przed Jerzykowem<br />
poogladalismy sobie widoczek (fotki) na Jezioro Kowalskie, tez czesciowo nie zamarzniete,<br />
po czesci (tej bardziej bezpiecznej) chadzali ludzie.<br />
W Biskupicach Filip i ja poszlismy do knajpy chwile odpoczac (Filip musial ogrzac<br />
swoje prawie odmrozone stopy a ja wypic lyk goracej herbaty), reszta zas wolala nie zsiadac z<br />
siodla ani na chwile i po 2 minutach pertraktacji pojechala dalej szlakiem rowerowym, gdyz
obawiali sie, ze nie zdaza do Poznania przed zmrokiem (a byla 13:45!!!). Nie wierzyli, ze<br />
zachód slonca w Poznaniu jest ok. 16:45... Wszak teraz z kazdym tygodniem zyskujemy<br />
kilkanascie minut na zachodzie slonca;-) Ostatecznie Filip skonsumowal pozywny obiad za<br />
10 zl (zupa + drugie danie) ja zas zadowolilem sie calkiem smacznym rosolem z makaronem<br />
za 4 zl. Przed trzecia ruszylismy do Poznania, jednak wzielismy szose (droga krajowa nr 5),<br />
bo nie bylo prawie ruchu: kilka samochodów na minute, niekiedy kilka minut bez zadnego.<br />
Wygodne pobocze i wiatr w plecy gwarantowaly dynamiczna jazde, zatem po 50 minutach<br />
bylismy juz w centrum, jednak podjazd z doliny Warty na wysoczyzne troche nam zajal.<br />
Przed domem rozstalem sie z Filipem, który pognal dalej. Po dokladnie pól godzinie, patrzac<br />
z okna o 16:41, widzialem jak okragle, krwistoczerwone sloneczko wtoczylo sie za bloki<br />
Osiedla Kopernika...<br />
Dystans 81,31 km (Ci, co jechali szlakiem mogli zrobic nieco mniej, bo objechalismy przez<br />
Glówna, a oni skracali przez stawy).<br />
Srednia 17,40 km/h (na Dziewiczej jak prowadzilem wskazywal caly czas 0 lub 3 km/h a<br />
stoper lecial...no cóz, jakosc licznika).<br />
Rajd prowadzili - Jacek i ja (zamiennie, wiekszosc Jacek, tyle, ze trase wczesniej ustalilem;-).<br />
Podsumowujac - bardzo przyjemny, widokowy, wypoczynkowy, a jednakze terenowy<br />
rajd, idealny na podlapanie formy przed wiosennymi wyrypami, a jednoczesnie dajacy wysoki<br />
komfort jazdy dnia nastepnego;-)<br />
Michal Ksiazkiewicz - tym razem juz jako Sekretarz
SRODA, 12 LUTEGO <strong>2003</strong><br />
Zebranie<br />
Zebranie odbylo sie tym razem w Zaku na Szyperskiej, bo siedziba klubu jest<br />
malowana. Ciekawe na jaki kolor, mam nadzieje, ze nie na tradycyjny scianowy<br />
pokomunistyczny ni to zólty, ni to bialy...<br />
Tlumów nie bylo, ale narzekac nie mozna - pojawili sie: Hania S., Monika G., Ola R.,<br />
Jacek Z., Radek S., Andrzej K., Pawel (z dlugimi wlosami), Pawel P., Marcin B. oraz Michal<br />
Sobierzynski (nowy ochotnik zachecony czytaniem strony Cyklisty, ale na najblizszy rajd<br />
chyba nie pojedzie, gdyz dopiero kupuje rower - ma kolarzówke), Radoslaw Miklasz (brat<br />
Lopiego) i ja, piszacy te wypociny, czyli Michal Ksiazkiewicz. Razem 12 osób.<br />
Pierwsze 40 minut calkowicie zdominowaly nowe kolumny Andrzeja, dzieki którym<br />
odkryl on jakiego badziewa sluchal caly czas;-) (chodzi o niska jakosc przegrywanych<br />
kompaktów). Mam nadzieje, iz nowe kolumny beda oznaczac nowa impreze, ale jakos<br />
Andrzej nie precyzowal tego tematu... Tym niemniej mozna chyba juz szykowac plyty, ale<br />
uwaga! - tylko oryginaly najwyzszej jakosci!<br />
Kiedy juz wszyscy sie dowiedzieli jaki to fantastyczny sprzet mozna Andrzejowi<br />
zwinac "przy okazji", rozpoczela sie zarliwa dyskusja nad trasa rajdu. Andrzej jak zwykle<br />
próbowal wcisnac Wal Wydartowski, majacy byc trasa leserska, tyle, ze z dojazdem PKP w<br />
obie strony i wstawaniem po szóstej rano. Hehe, ale nie dla mnie taki "wypoczynek". Na<br />
szczescie inni tez podzielali moje zdanie, wiec zostalem zachecony do kontry. Stwierdzilem<br />
zatem ostentacyjnie, iz "po takiej agrocenozie (same pola) warto jezdzic jak juz cos na niej<br />
rosnie, a nie zima kiedy tylko hula wiatr. Teraz nie warto, bo nie ma zieleni". Po czym<br />
wyciagnalem asa z rekawa, czyli Krajkowo w wersji okrojonej, ale w oczach Andrzeja<br />
okazalo sie to zaledwie parszywa blotka - próbowal walczyc moimi slowami: "przeciez zima<br />
nie ma tam po co jechac, bo nie ma zieleni". Nie chcialbym spekulowac o kolorze igiel w<br />
lesie iglastym, ale mysle, ze troche zieleni by sie mimo sniegu znalazlo. Reszta zebranych<br />
jakos biernie przypatrywala sie i nie miala zadnych sugestii (Czyzby juz wszystko w<br />
promieniu 100 km zwiedzili?). Po 25 minutowych namyslach w koncu stanelo na Krajkowie,<br />
tym bardziej, ze niewielu mialo ochote na ranne wstawanie i kosztowny pociag (wydatek ok.
20 zl). Wyjazd spod Starego Marycha w niedziele o godz. 9. Trasa rajdu: Poznan-Mosina-<br />
Krajkowo-Pecna. Powrot PKP - wtedy 60 km i koszt do 7,30 zl, rowerem - wtedy 90 km.<br />
Opcja z PKP zostala uznana za leserska. Po ustaleniu trasy nie pozostalo nic innego jak<br />
rozjechac sie do domów.
Poczatek<br />
NIEDZIELA, 16 LUTEGO <strong>2003</strong><br />
Krajkowo CHALLENGE 2<br />
Pod Starego Marycha dzis przyjechali: Marcin B., Marek H. i ja. Ludzilismy sie, ze<br />
ktos sie moze jeszcze pojawi, ale obnizenie sie wskazania mojego termometru do -8,4 st. C<br />
oraz poczta glosowa komórce Andrzeja sprowadzily nas na ziemie. Jak dobrze, ze Andrzej<br />
nie przeforsowal swej opcji Walu Wydartowskiego bo mogloby byc jeszcze gorzej ;-). Wszak<br />
dzis rajd leserski, ale niemal calkowicie terenowy. Pózna pora wyjazdu jakos nie zachecila<br />
tlumów, wszak nie bylo zbyt mrozno. Moze tez ludzie wystraszyli sie, bo ostatni rajd do<br />
Krajkowa, który prowadzilem, do leserskich nie nalezal...<br />
Pierwsza sekcja terenowa dl. 25 km<br />
Kiedy doszlo juz do jazdy, bardzo szybko Marcin wlal nam kubel zimnej wody na<br />
glowe, gdyz dzien wczesniej zmienial naped i przyjechal na rajd rowerem niezdolnym do<br />
jazdy. No cóz, pozostala nas dwójka. Nie zrazajac sie twardo podalismy do przodu, po chwili<br />
uradowaly sie nasze oczy, bo ujrzelismy Macieja na swoim trekkingu. Bylo juz nas z<br />
powrotem trzech! Maciej z powodu pany przyjechal pózniej, dzwonil ok. 8:30 do Andrzeja, a<br />
ten jak gdyby nic odebral telefon, ale nie zdradzil sie, ze nie pojedzie na rajd. A mial nam<br />
przekazac, ze Macieja spotkamy przy Debinie. W kazdym razie bylismy w dosc okrojonym<br />
komplecie i przy wietrze w plecy dosc przyjemnie nam sie jechalo. Nie za szybko, ale tez<br />
"bez zenady" posuwalismy sie sciezka rowerowa do Mosiny, w jednym tylko miejscu ja<br />
opuscilismy, robiac droga gruntowa luk pod zakladami chemicznymi, gdyz obawialismy sie<br />
przejezdnosci odcinka w Luboniu (poziom Warty wydatnie sie podniósl, choc nadal byl<br />
niski). Nad Kocimi Dolami powrócilismy na trase, która juz bez wiekszych przeszkód<br />
dotarlismy do Ewy w Mosinie, a za to z ciekawymi widokami (Warta plynela kra w ksztalcie<br />
nenufarów o srednicy 2 metrów). Na zakrecie za kanalem Mosinskim jadac z przodu zlapalem<br />
poslizg - bylo stromo, na liczniku 2 dyszki, wiec nacisnalem lekko dzwignie hamulców i<br />
nagle pojawil sie czysty lód, ale w ostatniej chwili zdazylem puscic dzwignie i kolo powoli<br />
odzyskalo przyczepnosc, po chwili Marek wykonal podobny manewr, ale tez sie nie glebnal.<br />
Malo brakowalo, a bylby ladny karambolik...
Druga sekcja terenowa dl. 27 km<br />
W Mosinie Ewa zaserwowala slusznych rozmiarów czekoladke i herbatke...<br />
Troche trwalo zanim ponownie dosiedlismy naszych rumaków (trzeba bylo wszak omówic<br />
rajd na powitanie wiosny, Maciej juz zaczal w myslach smazyc swieze karpie), ale jak juz to<br />
nastapilo, to zaczela sie druga sekcja terenowa - kontynuowalismy jazde lesno-polnymi<br />
drogami gruntowymi do Krajkowa, gdzie na Rondzie Wolnosci znajduje sie rzezba Matki<br />
Boskiej. Z ronda zaserwowalem petle po lasach Rezerwatu Krajkowo, dzieki niskiemu<br />
poziomowi wody w Warcie udalo sie nam dotrzec na sam pólnocno-wschodni kraniec<br />
rezerwatu, w miejscu gdzie schodzi sie Warta i rozlewisko Tuchon. Miejsce to jest dostepne<br />
sucha noga tylko raz-dwa razy do roku. Wiosna droga jest pod metrowym lustrem wody... Po<br />
czym objechalismy Rezerwat bardzo nierówna zasniezona droga - konieczna byla przeciez<br />
ostra rozgrzewka, bo na termometrze -8,7, najnizsza temperatura na tym rajdzie. Udalo nam<br />
sie suchym kolem przejechac przez trzy groble i zwykle podwodny szlak czerwony (tym<br />
razem oczywiscie suchy, aczkolwiek wydatnie osniezony i przetarty jedynie konno!) do<br />
parkingu przed rezerwatem, w miedzyczasie widzielismy sarne: sztuk jedna. Maciej<br />
stwierdzil, ze Krajkowo jest piekne o kazdej porze roku. Szczerze mówiac mam to same<br />
zdanie.<br />
Z parkingu kontynuacja typowej jazdy terenowej malo ubitymi przecinkami po linii<br />
prostej na SW, mniej wiecej zgodnie ze szlakiem czerwonym (po drodze 2 groble przez na<br />
razie wyschniete starorzecza Warty) az do traktu Krajkowo-Jaszkowo, którym jadac mniej<br />
wiecej na S dostalismy sie do punktu z lawkami (lawki, tablica lesników i slawojka bez<br />
drzwi), gdzie urzadzilismy sobie dluzszy popas. Zdjecie z samowyzwalacza byc moze za pól<br />
roku zostanie wywolane, kiedy w koncu wypstrykam ta rolke. Po czym byla dalsza czesc<br />
stricte terenowa do Esterpola (kier. SW), w momencie wyjazdu z lasu zobaczylem we<br />
wstecznym lusterku, jak Marek z Ewa wpadaja w poslizg i zaliczaja piekna glebe. Ewa<br />
przynajmniej ma okazje na sprawienie sobie nowego blotnika na przednie kolo, chociaz do<br />
starego jeszcze moze dosztukowac srubke i nakretke. Byla to juz druga gleba Ewy tego dnia,<br />
na szczescie ostatnia. Na ostatnim terenowym kilometrze, który miala przyjemnosc tego dnia<br />
jechac... Ale brzemienna w skutki - uraz zdaje sie byc dosc powazny.<br />
Odcinek asfaltowy dl. 22 km
W Esterpolu zakonczylismy druga sekcje terenowa i pod kolami zawital asfalt. Ostro<br />
wiejacy watr wschodni nawial spore zaspy po prawej stronie drogi, którymi bawil sie Marek z<br />
rozpedem w nie wjezdzajac. Sypki snieg nie stawial duzego oporu, zas podbierany przez<br />
grube opony opadal zwiewany wiatrem niczym welon rysujac fantazyjne wzory na asfalcie.<br />
W Brodnicy zawitalismy do sklepu, gdzie nastapilo male zaprowiantowanie. Potem przez<br />
Pecna dotarlismy do Druzyny, gdzie Ewa zdawala sie miec juz dosc jazdy i pojechala z<br />
Markiem do Mosiny (Marek chcial byc o czwartej w Poznaniu, wiec wzial pociag z Mosiny).<br />
Ja z Maciejem zas udalismy sie waskim asfaltem przez Borkowice do Dymaczewa, gdzie<br />
przypomnielismy sobie co to znaczy -8,1 i wmordewind 25 km/h... Mielismy piekna<br />
panorame wzgórz moreny czolowej, m.in. Osowej Góry, Góry Staszica, Moreny<br />
Dymaczewskiej... (jedynie miejsce skad widac caly ciag tych wzgórz). Wlekac sie nie bez<br />
wysilku 14 km/h dokulalismy sie do Kanalu Mosinskiego, który jako jedyny nie zamarzniety<br />
"akwen" wodny w okolicy stanowil miejsce zimowania setek kaczek. W jednej chwili rozlegl<br />
sie glosny trzepot skrzydel i potezne stado z gracja zerwalo sie do lotu. Ach, a aparat byl na<br />
bagazniku. Nastepnie ptaki zatoczyly szeroki luk i osiadly lagodnie na wodzie po drugiej<br />
stronie mostu. Maciej stwierdzil, ze nawet dla tylko tego jednego momentu warto bylo jechac<br />
i w 100% mial racje. Jako, ze zblizala sie czwarta, a bylismy daleko w polu (doslownie i w<br />
przenosni) ruszylismy dalej, niestety wciaz niezbyt szybko.<br />
Trzecia sekcja terenowa dl. 10 km<br />
W Dymaczewie zaczela sie trzecia sekcja terenowa i dlugi i mozolny podjazd przez<br />
rozlegle Pole Dymaczewskie (liczne koleiny i calkowite oblodzenie) a nastepnie dynamiczny<br />
lodowy zjazd do mostku na Trzebawce. Wrazen niemalo, Maciej pózniej w Trzebawiu<br />
stwierdzil, ze zawsze lubil troche poszalec na lodzie, równiez samochodem... Zanim jednak<br />
do Trzebawia dotarlismy, mielismy piekny krajobrazowo odcinek przez Górke. Z rozleglych<br />
pól kolo Górki delektowalismy sie widokami snieznobialego krajobrazu oswietlonego<br />
cieplymi barwami zamglonego slonca, po czym przez Trzebaw dotarlismy do Rosnówka<br />
(100% wmordewind 25 km/h).<br />
Odcinek w prawie 100% asfaltowy dl. 18 km<br />
Z Rosnówka lokalnym asfaltem przez Walerianowo, równiez wmordewind, ale w<br />
ciekawej scenerii - zza chmur wygladalo slonce; dojechalismy do Komornik. Maciej bardzo
dynamicznie cial do przodu, nawet jazda na ogonie byla nielatwa... Nastepnie do Poznania<br />
przez Auchan (po drodze widoczek na zachód slonca) i terenowy odcinek Kopaniny - Maciej<br />
poprowadzil ten krótki odcinek, aby mi pokazac inna wersje przejazdu na Osiedle Kopernika,<br />
bardzo wyboista i oblodzona. Ja jednak na setnym kilometrze trasy wole bardziej komfortowy<br />
dla siodla wariant ;-)<br />
Na liczniku pojawila sie cyferka, która kilka miesiecy na nim nie wystepowala -<br />
dystans dzienny przekroczyl 100 km, od Marycha 102 km, z dojazdem dokladnie 106,85 km.<br />
Avs jak na zimowe warunki nienajgorszy, 16,22 km/h. Az 6 godzin i 35 minut spedzilismy w<br />
siodle, widac jazda nas dobrze rozgrzewala... Maksymalna predkosc - na lodzie przed<br />
mostkiem na Trzebawce - 34,3 km/h.<br />
Mrozik podczas jazdy...<br />
Z wzoru na Equivalent Wind Chill Temperature (temperature uwzgledniajaca<br />
wychlodzenie przez wiatr) obliczylem, iz podczas jazdy z górki kolo Walerianowa<br />
odczuwalismy temperature -31 st. C (jazda 30 km/h pod wiatr 25 km/h, temperatura powietrza<br />
-8 st. C). Byla to najnizsza temperatura odczuwalna jaka mialem przyjemnosc miec podczas<br />
jazdy rowerem (poprzedni mój rekord wynosil -27 stopni Celsiusza zrobiony w 1996 roku<br />
podczas spokojnej jazdy przy -18 st. C.). Minimalna temperatura podczas jazdy (zwykla) -8,7<br />
st. C. No cóz, zima pelna geba...
SRODA, 19 LUTEGO <strong>2003</strong><br />
Zebranie<br />
Zebranie odbylo sie po raz drugi w knajpie Zak, gdyz siedziba klubu jest wciaz<br />
malowana. Ciekaw jestem jakich rozmiarów jest ten pedzel...<br />
Koniec konców pojawilo sie 8 osób (Marcin B., Ewa N., Michal S., Jacek Z., Pawel<br />
P., Ola, Lopi i ja. Z poczatku wiekszosc zafascynowana byla turniejem w pilkarzyki, zas ja z<br />
Ewa staralismy sie uzgadniac szczególy odnosnie powitania wiosny. W koncu doszlismy do<br />
ustalenia, iz rajd ma sie zaczynac w piatek 21.03.<strong>2003</strong> a konczyc w niedziele 23.03.<strong>2003</strong>.<br />
Zostaly przydzielone zadania, tzn. przygotowywanie plakatów, wymyslenie hasla,<br />
opracowanie trasy, zalatwienie noclegu itp. W miedzyczasie Jacek pokazal jakby mial<br />
wygladac znaczek cyklisty, podsuwajac pod nos prostokatny przedmiot z zapieciem na<br />
agrafke. Znaczek jednakze ma byc okragly z zapieciem na szpilke i logo AKTR. W kazdym<br />
razie moglismy sie zapoznac z metalem z jakiego zostanie wykonany oraz ze specyficzna<br />
oslona majaca chronic w domysle wrazliwy napis. Ustalila sie tez mniej wiecej frekwencja na<br />
przyszly rajd, czyli wiadomo kto nie pojedzie :-( a kto byc moze sie skusi... Postaram sie ich<br />
troche pomeczyc tymi podjazdami kolo Chodziezy, o ile w ogóle tam dojedziemy<br />
(powinienem byc jednak optymista, wszak ostatnio pojezdzilismy niemalo). Jacek zaoferowal<br />
sie, ze nas bedzie holowal jak wezmiemy linke. Wymyslalismy tez haslo na rajd wiosenny,<br />
Ewa obstawala przy swoim: "wiosna ryczy na Baryczy", które kojarzylo mi sie raczej z lekko<br />
podenerwowana tesciowa lub krowa jak wiosna, ale moje które zaproponowalem, chyba nie<br />
przejdzie: "na Baryczy sterta zniczy ... po Cyklistach". To przez ten ponury dzien...<br />
Ustalone zostalo wiec, ze na haslo jeszcze poczekamy, az reszta czlonków wykaze sie<br />
wena twórcza. Tak wiec rozeszlismy sie powoli z nadzieja zobaczenia sie w niedziele,<br />
zwlaszcza, ze pogoda wedlug prognozy z 19.02. godz. 12:00 GMT ma byc wysmienita.
Poczatek<br />
NIEDZIELA, 23 LUTEGO <strong>2003</strong><br />
Rajd ekstremalnie bobslejowy<br />
Dzis pod Starego Marycha przyjechali:<br />
8:52 ja (Michal K.)<br />
8:53 Maciej S.<br />
9:01 Kuba K.<br />
9:07 Ewa<br />
9:11 Andrzej<br />
Poniewaz na mrozie (-3,9 st. C) dluzylo sie nam czekanie, zatem postanowilismy, ze<br />
trzeba bedzie sie zastanowic nad skróceniem w sezonie zimowym tego 15 minutowego<br />
zapasu czasowego. Pod Marycha przyjechal takze ojciec Kuby i za nasza goraca zacheta<br />
postanowil z nami troche podjechac.<br />
Odcinek terenowo-szosowy (7 km) i wymiana roweru na dobry poczatek<br />
Ruszylismy przez m.in. Aleje Marcinkowskiego i Libelta, gdzie musielismy<br />
przejezdzac przez swiatla na czerwonym, poniewaz nie bylo samochodów (a swiatlo zielone<br />
sie zapali dopiero, kiedy samochód nadjedzie nad cewke). Cóz za dyskryminacja<br />
rowerzystów. Andrzej cos mówil, ze ma dzis szczescie do glin, ale jakos nam sie udalo.<br />
Nastepnie przez Park Solacki (lód) i tunelik pod Niestachowska, zaraz za którym Maciej<br />
zostawil swój lancuch na asfalcie. Przystapilismy do roboty, Kuba wyciagnal skuwacz i w<br />
zasadzie juz mial skuwac, tyle, ze nie bylo w zasadzie co skuwac. Tak wyranzerowanego<br />
lancucha to jeszcze w rekach nie trzymalem... Ojciec Kuby zaoferowal, ze pozyczy swój<br />
rower Maciejowi, z czego Maciej po dlugich namowach skorzystal. Okazalo sie, ze nawet<br />
podstawka pod licznik pasuje. Rowerek mial piekne oponki z malymi rowkami... Idealne na<br />
gladka nawierzchnie, byle nie zbyt gladka.... Lancuch zas zakonczyl swój ponad<br />
dziesieciotysieczny kilometr w pobliskim pojemniku na smieci. Jeszcze pewnie zrobi z 15 km<br />
poranna smieciarka na wysypisko kolo Suchego Lasu.
W miedzyczasie Andrzej z Ewa pojechali szlakiem w kierunku Kiekrza, aby nie<br />
musiec sie pózniej spieszyc. Kiedy juz "naprawilismy" usterke ruszylismy "z kopyta", co<br />
skonczylo sie na licznych poslizgach na lodzie (udalo mi sie nawet zaliczyc glebe).<br />
Odcinek asfaltowy (12 km)<br />
Zadecydowalismy zatem, ze bezpieczniej bedzie jechac do Kiekrza asfaltem, tym<br />
bardziej, ze dzieki temu Ewa i Andrzej nie musieliby na nas czekac. Zatem wykonalem<br />
odpowiedni telefon i ponownie zabralismy sie za jazde. Wiatr w plecy zagwarantowal nam<br />
dosc szybka jazde, wiec zdazylismy zajechac do Kiekrza tuz przed reszta. Na górce przy<br />
torach, z widokiem na Kiekrz, przy pieknej bezchmurnej pogodzie, urzadzilismy sobie maly<br />
popas, po czym przez Kiekrz dotarlismy do szlaku rowerowego kolo Pawlowic, gdzie<br />
skonczyl sie asfalt.<br />
Odcinek terenowy (8 km)<br />
Szlakiem powoli z racji oblodzenia posuwalismy sie w kierunku Szamotul. Stopniowo<br />
zaczelismy zaliczac poslizgi tylnego kola, przedniego, obu naraz, podpórki noga prawa,<br />
podpórki noga lewa i w koncu gleby. Prawdziwy horror zaczal sie wtedy, kiedy Andrzej z<br />
Ewa i Maciejem pojechali do przodu (zamiast skrecic wprawo wzdluz rzeki) i zaczeli wtaczac<br />
sie na oblodzona górke przed Rostworowem. Niestety musieli z niej zjechac, co kosztowalo<br />
Macieja az trzy bliskie spotkania z powierzchnia naszej planety. Ewa zdawala sie równiez<br />
dosc dziwnie tanczyc na lodzie. W koncu nadjechal Andrzej, wyciagnalem aparat aby<br />
uwiecznic jego wywrotke ale na prózno. Okazalo sie, ze ma opony z miekkiej gumy i do tego<br />
malo powietrza, co dawalo lacznie o niebo lepsza przyczepnosc. Z racji jednak faktu zblizania<br />
sie do asfaltu, to nie spuszczalem powietrza z kól, a jakos przecierpialem. Walczac z brakiem<br />
przyczepnosci jakos tam dokulalismy sie do Sepna, gdzie powitalismy asfalt.<br />
Odcinek asfaltowy (15 km, w tym 2 km bruku)<br />
Na pobliskich polach hasalo sobie kilkadziesiat saren w stadach po kilkanascie sztuk.<br />
Byly pieknie wystawione, ale nie mialem czym strzelac. Mój karabin mial tylko 80 mm, a tu<br />
trzeba by lufy 200-300 mm...
W Nieczajnej asfalt zamienil sie w tzw. asfalt mapowy, czyt. teoretyczny, czyli kocie<br />
lby. Za to krajobraz stal sie bardzo pagórkowaty i w polowie lesisty. Ogólnie bardzo ciekawe<br />
widoki na rózne strony i równie ciekawy podjazd, przed samym Objezierzem pod kolami<br />
zawital asfalt, zas po lewej otworzyla sie panorama az po lasy za Szamotulami (kolo<br />
Ostroroga, odlegle o ponad 15 km!). Konieczna byla fotka. Po malym popasie w Objezierzu<br />
rozpoczelismy upierdliwy podjazd asfaltem z wiatrem bocznym na górke 94,8 m n.p.m., a<br />
nastepnie interesujacy zjazd do Obornik przez Nowy Folwark. Na liczniku zawitalo po raz<br />
pierwszy od dlugiego czasu 50 km/h (dokladnie 50,2 km/h). Wymagalo to jednak wydatnego<br />
pedalowania, co przy moich niezbyt szosowych przerzutkach bylo wyzwaniem.<br />
W Obornikach zwiedzilismy drewniany kosciólek, po czym zagrzalismy nasze rumaki<br />
do dalszej jazdy, przy czym wybralem wariant mniej terenowy, czyli przez bagno ;-)<br />
Odcinek ultra terenowy - bojery z kolami zamiast plóz (15 km, w tym 0,2 km asfaltu)<br />
Na rozgrzewke wzielismy droge gruntowa prowadzaca na Nowoloskoniec, za torami<br />
na moment wjechalismy na asfalt, ale pózniej przyszlo nam przeciac traktem pasmo wydm<br />
nadwarcianskich. Widoki byly fenomenalne. Przed samym Nowoloskoncem mielismy tak<br />
oblodzony podjazd na ostrym zakrecie z duzym bocznym przechylem, ze musielismy<br />
schodzic z rowerów. Co niektórzy fikali bardzo widowiskowe kozly, najbardziej efektowne<br />
wykonywal Maciej, który próbowal walczyc na tych gladkich oponach. Jego determinacja<br />
miala sie jednak za niedlugo skonczyc.<br />
Za Nowoloskoncem przejechalismy w poprzek kolejnego pasma wydm, które<br />
charakteryzowalo sie tym, ze po podjezdzie byl równie ekstremalnie oblodzony zjazd.<br />
Andrzej stwierdzil, ze to trasa na bojery, a jeszcze lepiej bobsleje. Tak wiec poruszalismy sie<br />
tym torem bobslejowym, zaliczalismy poslizgi, pomimo wolnej, spokojnej i bez-wysilkowej<br />
jazdy 12 km/h. Kiedy Maciej powital sie kilkunasty raz z nawierzchnia, to stwierdzil<br />
ostentacyjnie, ze jedzie do najblizszego asfaltu. Niewiele sie ucieszyl, gdy uslyszal, ze w<br />
srodku Puszczy Noteckiej asfaltu nie ma i w zasadzie najblizszy jest tam, gdzie i tak<br />
jedziemy. Pocieszyl sie, kiedy dowiedzial sie, ze brakuje nam do asfaltu max 8 km. Dotarlszy<br />
do bagna, przejechalismy je w poprzek droga gruntowa, jako, ze zdawala sie byc dosc<br />
zamarznieta. I byla, chociaz tam gdzie wytopil sie snieg, to czarna powierzchnia torfu<br />
nagrzewala sie tak bardzo, ze rozmakala i robilo sie grzasko. Ale przynajmniej przyczepnosc<br />
byla dobra. Zdobywszy bagno objechalismy je jeszcze od wschodu po czym wzielismy trakt<br />
na Lipe. Owa miejscowosc osiagnelismy przed trzecia. Byl upragniony asfalt.
Lipa za Lipa, czyli nie wierz mapie (lodowe 3 km GRATIS)<br />
W Lipie nic w zasadzie z mapa sie nie zgadzalo, ani las nie taki, a i wioska jakas lipna,<br />
jednak postanowilismy sie tym nie zrazac i ruszylismy zwawo owym asfaltem, który niedlugo<br />
potem pokryl sie sniegiem, miejscowosc sie skonczyla, a spod lodu zaczely wystawac<br />
koleinki, sugerujace, ze asfalt sie skonczyl. Jednym slowem lipa. Ów asfalt w Lipie byl po<br />
prostu odmiana drogi gruntowej na mapie, tyle, ze w rzeczywistosci pokrytej asfaltem ;-).<br />
Ale nie ma tego zlego, co by na dobre nie wyszlo - mielismy przynajmniej okazje zawitac do<br />
czynnego sklepu spozywczego. Po przerwie i medytacjach co dalej, zdecydowalismy sie<br />
podzielic na dwie grupy:<br />
Andrzej i ja pojechalismy do Chodziezy<br />
Maciej, Ewa i Kuba udali sie do Obornik na pociag do Poznania, który mial odjezdzac za<br />
godzine. Mieli ok. 12 km droga wojewódzka (asfalt).<br />
Odcinek asfaltowy (35 km)<br />
My tymczasem zagrzalismy ostro do przodu, w zasadzie wyznaczalem tempo, gdyz<br />
Andrzej obawial sie, ze moze podawac za szybko. W miejscowosci Ryczywól zaciekawily<br />
nas nietypowe deby stozkowate kolo kosciola. Reszta trasy w zasadzie biegla agrocenoza,<br />
czyli pole za polem. Monotonnosc krajobrazu zlamywal troche widok na pasmo wzgórz z<br />
kulminacja w postaci Góry Gontyniec. W lesie otaczajacym wzgórza, w poblizu linii<br />
kolejowej, zatrzymalismy sie na przystanku na herbatke i kanapki, przy okazji ogladajac zza<br />
drzew zachód slonca. O zmroku zjechalismy do Chodziezy z predkoscia 50,4 km/h.<br />
Kleska PKP<br />
Kupilismy bilety, niewielki prowiant na droge, zrobilismy rundke przez miasteczko i<br />
pojechalismy na dworzec PKP. W ostatnim wagonie zatloczonego pociagu osobowego,<br />
jadacego z Koszalina znalazlo sie jeszcze miejsce na dwa rowery, polozone jeden nad drugim.<br />
Bylo ciasno, ale jak to Andrzej powiedzial:<br />
"Wszak to tylko nieco ponad godzinke"<br />
Slowa wypowiedziane w zla pore. Niedlugo pózniej pociag stanal. Po prostu zepsul<br />
sie. Po kilkunastu minutach zgaslo swiatlo i zrobilo sie calkiem ciemno. Tzn. w tym
przedziale "dla podróznych z wiekszym bagazem recznym" i tak nie bylo lamp, ale gdy sie<br />
swiecilo na korytarzu, to przynajmniej promienie padaly przez zeskrobany prostokat farby na<br />
drzwiach i bylo cos widac. Teraz to juz zupelnie czarno bylo. Poniewaz bylo nas 14 osób,<br />
humor dopisywal:<br />
- Od przyszlego tygodnia ten pociag bedzie jezdzil z wagonem sypialnym<br />
- A moze pojedziemy stopem?<br />
- A zabierzemy sie cala czternastka?<br />
- To tu jezdza tylko czternastki? Szóstka tedy nie jezdzi?<br />
- Niestety nie. Bedziesz musial isc na Kaponiere. Zacznij juz.<br />
Poniewaz co nieco zapisywalem, tez poszedl tekst:<br />
- Czy tam cos pisze, ze tak skrobie?<br />
- Nadworny Kronikarz<br />
(przypominam, ze pisalem po ciemku...)<br />
- Nie mówcie nic o Partii...<br />
Po 40 minutach postoju w szczerym polu pojawil sie czlowiek z obslugi pociagu i<br />
próbowal cos naprawiac. Pózniej znowu dlugo nic. Sypaly sie niezle kawaly, ale niestety nie<br />
moge ich zapisac, bo sa bardzo niecenzuralne. Zreszta bylo ich tak duzo, ze nie sposób ich<br />
spamietac.<br />
Psyche szybko siadala:<br />
- Masz komórke? Wystukaj magiczny numer 1, 1, 2.<br />
- Po co? I tak wszyscy zginiemy...<br />
Po godzinie dowiedzielismy sie, ze to jakis waz poszedl i zaloga musiala pompowac<br />
recznie. Od tego az zrobily sie im odciski. Pociag slamazarnie ruszyl. Po godz. 21-ej, z<br />
póltora godzinnym opóznieniem, pociag wtoczyl sie na stacje Poznan Glówny.<br />
Trp 107,41 km. Ewa - 76 km, Maciej - 80 km, Kuba - 85 km.
SRODA, 26 LUTEGO <strong>2003</strong><br />
Zebranie<br />
Tym razem bylo na Grunwaldzkiej, przybylo nas 7 osób, (Ewa, Radek, Piotr S., Lopi,<br />
Tomek M., Marcin B. i ja). Mial byc jeszcze Andrzej, ale po drodze polamal rower czy jakos<br />
tak, w kazdym razie dzwonil, ze ma usterke i na zebranie nie dotarl. Omawialismy kwestie<br />
rajdu na powitanie wiosny, dokladnie dojazd PKP i dalsza jazde rowerem. Ustalilismy, iz<br />
beda dwie grupy, jedna pojedzie w piatek rano pociagiem do Zmigrodu a potem szlakiem<br />
czerwonym do Milicza (rózne warianty, 38; 50,5; 64 lub 67 km). Druga pojedzie pociagiem w<br />
sobote rano do Zmigrodu, skad tez uda sie szlakiem czerwonym do Milicza, skracajac jednak<br />
droge traktem (aby bylo do 40 km), zas pózniej beda mogli albo dolaczyc do reszty (która<br />
powinna w tym czasie przejezdzac obok Milicza po zakonczeniu pierwszej petli) albo spedzic<br />
popoludnie na wylegiwaniu sie brzuchem do góry i kontemplowaniu przejechanych 40 km<br />
saczac browca lub inny napój...<br />
Nastepnym i ostatnim punktem programu bylo ustalanie trasy rajdu, z obecnych na<br />
zebraniu jedynie Radek deklarowal chec i mozliwosc udzialu, zatem przypadl mu w udziale<br />
zaszczyt opracowania trasy. Planowany jest rajd do Puszczy Zielonki przez Gruszczyn,<br />
Uzarzewo, Biskupice i Wronczyn badz Gruszczyn, Mechowo, Barcinek i Wronczyn. Radek<br />
nazwal rajd ultra leserskim, z moich obliczen (wychodzi ponad 60 km) wynika jednak, ze az<br />
tak super leserski to chyba nie bedzie...
NIEDZIELA, 2 MARCA <strong>2003</strong><br />
Rajd leserski w kierunku Puszczy Zielonki<br />
Krótkie podsumowanie trasy (teren/asfalt):<br />
Odcinek asfaltowy 4 km (Marych - rozstaj za Malta)<br />
Odcinek terenowy 35 km (rozstaj za Malta - Gruszczyn - Mechowo - Wierzenica - Wierzonka<br />
- Barcinek - Jerzykowo - Wronczyn) [w tym 3 km asfaltu na odcinku Wierzenica -<br />
Wierzonka]<br />
Odcinek asfaltowy 33 km (Tuczno - Karlowice - Debogóra - Mielno - Kicin - Kozieglowy -<br />
Chemiczna - Nowe Zawady - Solna - Most Teatralny - R.Kaponiera) [w tym 3 km terenu na<br />
odcinku Karlowice -Debogóra - Mielno] = razem 72 km<br />
Temp. minimalna rajdu -3,6 st. C po poludniu w lesie kolo Kicina.<br />
Oto co Radek napisal na liste:<br />
"Wszyscy bawili sie swietnie. Wiatr byl zimny, ale nikt specjalnie na to nie narzekal. Trase<br />
zmodyfikowalismy tak, by biegla glównie lasami i nie bylo to az tak odczuwalne. Chyba<br />
glównie dzieki swiecacemu Sloncu. Jedyne, na co uczestnicy narzekali, to dwa uciazliwe<br />
blotniste odcinki. Pierwszy przed Wronczynem, a drugi przed Debogóra.<br />
Lista obecnosci:<br />
DespeRadek team Mongoose (80 km)<br />
Jan Wilk team Mongoose<br />
Darek Rau team Peugeot<br />
Michal Ksiazkiewicz team Victus<br />
Tomek Kosakowski team Victus<br />
Rafal Jankowiak team Shimano<br />
Marcin Miller team Author (80 km) - 3 rajd z Cyklista<br />
Katarzyna Sadowska team Author (80 km) - premiera na liscie<br />
Magdalena Musial team Victus Panther (80 km) - premiera na liscie<br />
Nie wiem dlaczego, ale rajdy leserskie, nawet mimo silnych wstepnych zalozen, nie chca byc<br />
krótsze niz 70 km ;-) "
SRODA, 5 MARCA <strong>2003</strong><br />
Zebranie<br />
Zebranie odbylo sie w baraku na Grunwaldzkiej. Przyszlo 8 osób (Lopi, Ewa, Andrzej<br />
K., Marcin B., Michal Najlepszy, Lech Sowinski, Michal S. i ja - Michal K.). Podziwialismy<br />
ulotki i plakaty na rajd Powitanie Wiosny, zastanawialismy sie tez nad informatorkiem<br />
(czemu jest inny niz w pliku). Ponadto ciekawi bylismy jak idzie Wisle w meczu, niestety<br />
Ewa dostala po chwili informacje, ze wbili nam druga bramke... W miedzyczasie Andrzej<br />
wszedl na drabine, ale ostrzeglismy go, aby szybko zszedl, gdyz stopnie mogly byc<br />
podpilowane przez PS-a. Pózniej opracowywalem trase rajdu niedzielnego przez Biedrusko<br />
do Chodziezy, Ewa zastanawiala sie co z majem, kiedy jeszcze marzec sie nie skonczyl ;-).<br />
Tak w ogóle, to Andrzej i PS chca jechac do Zmigrodu dzien wczesniej (w czwartek) i<br />
Andrzej zapowiedzial pojedynek na szosie. Powialo groza, Andrzej sie pózniej pozbyl<br />
powietrza w przednim kole (jakos tak ucieklo ;-), po czym pod moje dyktando wykonal z<br />
ochota 2 razy po 20 pompek, pieknie odliczanych. W miedzyczasie poluzowaly mu sie<br />
hamulce, rozregulowaly przerzutki... Zarty zartami, ale fakt faktem, czyli ustalilismy, ze w<br />
niedziele spróbujemy ugryzc pólnocna czesc okolic Poznania, przy czym pojedziemy glównie<br />
szosami, ze wzgledu na roztopy. Zastanawiam sie, czy nie zabrac na wszelki wypadek<br />
rekawic bokserskich, bo atmosfera w Cykliscie robi sie coraz bardziej goraca... Lepiej nie<br />
zapomniec o mocnym kasku...
SOBOTA, 8 MARCA <strong>2003</strong><br />
Rajd plakatowy<br />
Relacje z rajdu plakatowego napisal na liste Lopi. Tekst po dodaniu ogonków zamieszczam<br />
ponizej.<br />
"Relacja z soboty pieknej pogody na rajd.<br />
Wieszanie plakatów w miescie zwanym Poznaniem wartym poznania :). W sobote o 11<br />
spotkalismy sie przy Starym Rowerzyscie M. Oczywiscie tradycyjnie sie spóznilem. Wszyscy<br />
juz byli tzn. Marcin B, Tomasz M., Maciej S. no i jego dwaj bikerzy (z Rataje Club), ale oni<br />
wybierali sie na jakis rajd, wiec pozostali mi do pomocy tylko Marcin i Tomek. Ale nic to,<br />
jakos dalismy rade. Pierwsze plakaty rozwiesilismy na slupie przy St. M., a nastepnie<br />
skoczylismy na Kwiatowa, Górna Wilde, Sw. Czesia, Piekary i Pl. Wolnosci. I tu sie zaczal<br />
maraton po uczelniach itp. m.in. biblioteka na Ratajczaka, Ak. Ekonomiczna, Ak. Medyczna<br />
(Marcin pilnowal bików i 2 dresiarzy musial przeganiac, o malo co medycy by jego musieli<br />
wskrzeszac) ,uczelnia przy zamku... Na Mickiewicza , Kochanowskiego, Miodowa, Polna i<br />
Dabrowskiego wpadalismy znowu do sklepów. Po drodze zahaczylismy tez o Dynamix ,ale<br />
tam szefowa odmówila nam wieszania, umowa by musiala byc czy cos w tym stylu i do<br />
tego odplatna. Na Szamarzewskiego i na Winiarskiej znowu byly uczelnie....:).Z AR<br />
pojechalismy przez Cytadele na Malte i tam zakonczylismy, bo tasma sie skonczyla. Ogólnie<br />
rozwieszanie sie udalo. Ale niestety zabraklo tych malych ulotek a potrzebne jest jeszcze<br />
m.in. na Polibude, AWF, Morasko, no i do akademików, o 3 sklepach juz nie wspomne<br />
(Staroleka, J3Sobieskiego i serbska). Zostaly mi jedynie plakaty formatu A4, które rozwiesze<br />
jeszcze dzis w akademikach i na AWF i PP, ale do sklepów to musialbym jeszcze miec te<br />
male ulotki no i chyba do Zaka tez. Jedyne co mi sie nie podobalo w tym rozwieszaniu to to,<br />
ze to bylo w sobote. Powinno to byc w piatek z jednej strony dlatego ze sa dluzej sklepy<br />
otwarte i moglibysmy wszystkie obskoczyc, a z drugiej strony juz by byly przygotowane<br />
ulotki dla niedzielnych rowerzystów odwiedzajacych w sobote sklepy. Ale o tym niestety nie<br />
pomyslalem predzej, mój blad.<br />
Z powazaniem Robert"
NIEDZIELA, 9 MARCA <strong>2003</strong><br />
Rajd (odwolany)<br />
Pogoda byla tak fatalna, ze rajd zostal odwolany. Nie dosc, ze padal ciagly deszcz o<br />
umiarkowanej sile, to jeszcze wial wiatr i byla niska temperatura. Radar meteorologiczny z<br />
Berlina wykazywal deszcze, zbiorówka radarowa z wetterspiegel tez nie dawala zadnej<br />
nadziei. Jacek mial przyjemnosc wysylania sms-ów po ósmej rano ;-) Caly dzien byl w<br />
zasadzie pogodowo do niczego. Z poczatku sie ludzilem, ze moze ok. poludnia sie przejasni i<br />
na 4 godzinki sie na jakis asfalcik wyskoczy, ale kolejna porcja opadów deszczu o 12:30 przy<br />
+5 stopniach Celsjusza i wietrze 40 km/h mnie wyprowadzila z bledu.
SRODA, 12 MARCA <strong>2003</strong><br />
Zebranie<br />
Zebranie odbylo sie na Grunwaldzkiej, baraczek swoja obecnoscia zaszczycili:<br />
Mariusz Krakowski (pierwszy raz, jest chetny na rajd powitanie wiosny), Darek Witkowski<br />
(tez po raz pierwszy, tez zamierza jechac na rajd powitanie wiosny), Pawel P. Ewa N., Maciej<br />
S., Marcin B., Jacek Z., Kuba J. i ja, razem 9 osób.<br />
Zmienilismy trase niedzielnego rajdu (planowalem jechac przez Konarzewo do<br />
Kosciana, ale zostalo przeglosowane, ze pojedziemy po raz kolejny przez Mosine). W drodze<br />
powrotnej zrealizujemy zas wersje, która zamierzalem dojechac (o ile ktokolwiek sie skusi na<br />
jazde z powrotem rowerem, bo mozna tez pociagiem).<br />
Ponadto rozpoczelismy zapisy na rajd powitanie wiosny, na razie chec udzialu<br />
zadeklarowalo kilka osób. Ewa próbowala wydusic skladki czlonkowskie w klubie (po 10 zl),<br />
troche tam uzbierala.<br />
Staralismy sie tez omawiac kwestie majowego rajdu oraz rajdu na 750 lecie miasta<br />
Poznania, ale za duzo nie zwalczylismy. Zebranie zakonczylo sie ok. 20-tej.
NIEDZIELA, 16 MARCA <strong>2003</strong><br />
Rajd do Agroekologicznego Parku Krajobrazowego<br />
Pod Starego Marycha na 8:45 podjechalo razem 7 osób: Lopi (Robert M.), Maciej S.,<br />
Marcin M., Kuba J. i Darek R., Jan W. i ja (Michal K.). Juz bylo dwie po dziewiatej i<br />
odpalalismy, kiedy Lopi zauwazyl pedzacego rowerzyste. Okazalo sie, ze to Andrzej K, wiec<br />
bylo juz nas osmiu. Ewa nieco wczesniej zadzwonila do mnie na komórke, ze sie zle czuje i<br />
nie pojedzie, w zamian Magda M. deklarowala gotowosc do jazdy (mielismy ja zabrac po<br />
drodze w Puszczykowie).<br />
Odcinek asfaltowy Poznan - Mosina dl. 27 km<br />
Zatem w tym dosc licznym skladzie pojechalismy sciezka rowerowa wzdluz Dolnej<br />
Wildy, pózniej zas ulica Dworcowa i 1 km Armii Poznan. W miedzyczasie zadzwonila Ewa,<br />
ze juz wyzdrowiala i zal jej marnowac dobrej pogody. Za przejazdem kolejowym w Leczycy<br />
pocielismy sciezka rowerowa wzdluz Szosy Poznanskiej, a nastepnie malo ruchliwym<br />
asfaltem do Puszczykówka, gdzie zgarnelismy Magde (Marcin pokazal jak do niej trafic). Z<br />
Puszczykówka do Mosiny asfaltem. W Mosinie dolaczyla Ewa, zadzwonil tez Filip, który<br />
zaspal i pojechal pociagiem i mial do nas dolaczyc w Pecnej-Konstantynowie. Za Mosina<br />
wjechalismy w terenowy szlak niebieski.<br />
Odcinek terenowy Mosina - Druzyna dl. 4 km<br />
Szlakiem niebieskim pojechalismy ok. 2 km, po czym zjechalismy ze szlaku aby<br />
ominac najwyzsze wydmy i wjechac na czerwony, którym przez male wydmy dojechalismy<br />
do Druzyny. Jako, ze "nawierzchnia" byla zmrozona, jechalo sie cool. W lesie slyszelismy<br />
pociag, którym jechal Filip.<br />
Odcinek asfaltowy Druzyna - Ilówiec - Szoldry dl. 11 km<br />
Z rzadka uczeszczana szosa pojechalismy do Pecnej, gdzie przy krzyzu spozylismy<br />
posilek z posiadanych zapasów. Filip niedlugo pózniej dojechal, gdyz zdazyl juz sie zgubic i<br />
pokluczyc po okolicy ;-) (a wszystko przez to, ze stacja PKP w Pecnej nosi nazwe Ilówiec,
zas miejscowosc Ilówiec lezy 1,5 km za Pecna). Tym niemniej bylo nas juz 11 osób, czyli taki<br />
maly peletonik. Po 5 km Jan odlaczyl i pojechal przez Czempin do Poznania (chyba zbyt<br />
lesersko jechalismy). Lokalnymi asfaltami dojechalismy do miejscowosci Szoldry, lezacej na<br />
drodze wojew. nr 310 (Czempin-Srem).<br />
Odcinek terenowy Szoldry - Gorzyczki dl. 4 km<br />
Przez rozlegle pole grzaska droga gruntowa, dalo sie jednak jechac, choc bardzo<br />
powoli. Po 20 minutach osiagnelismy Gorzyczki, gdzie wszyscy z radoscia powitali asfalt<br />
"Ten odcinek byl specjalnie po to, bysmy bardziej docenili asfalt". A moze po prostu chcialem<br />
przetestowac moje nowe umocowanie przedniego chlapacza?<br />
Odcinek asfaltowy Gorzyczki - Turew - Koscian dl. 26 km (wraz ze zwiedzaniem)<br />
W Gorzyczkach zwiedzilismy park ze starodrzewiem z róznymi gatunkami drzew.<br />
Najbardziej rzucil sie nam w oczy rozlozysty platan, pomnik przyrody, którego obwód Darek<br />
wycenil na 40.<br />
- Metrów?<br />
- Nie, dloni.<br />
Nie wiem jaki rozmiar ma dlon Darka, moja ma 19 cm, a do poteznych nie nalezy.<br />
Oznaczaloby to, ze platan ma min. 760 cm obwodu, mierzonego na wysokosci mniej wiecej<br />
piersnicy (130 cm). Oczywiscie przy tym pomiarze zaczely sie dywagacje na temat metody<br />
pomiarowej, ze mozna rowerem wykonac 100 okrazen, wtedy blad pomiaru wyniesie 1% i<br />
inne pomysly, np. pomiary tasma klejaca (zeby wchodzilo w zaglebienia kory) tudziez<br />
uwzglednienie wystajacych czasteczek (lancuchów polimerów) od scian komórkowych<br />
zewnetrznej warstwy korka i inne. Wykonalismy sesje fotograficzna przed platanem.<br />
Obejrzelismy tez z zewnatrz palac z 1868 roku o cechach renesansowych i powoli ruszylismy<br />
w droge - musialem sie oddalic na spory kilometr, aby zmobilizowac towarzystwo do jazdy.<br />
Widac wiosenna pogoda zaczela ludzi rozleniwiac ;-)<br />
Asfaltem udalismy sie do Turwi, po drodze przygladajac sie z oddali zadrzewieniom<br />
sródpolnym. Te zadrzewienia przyczynily sie zreszta do utworzenia na tych terenach Parku<br />
Krajobrazowego im. D. Chlapowskiego (Agroekologiczny Park Krajobrazowy). W Turwi<br />
obejrzelismy zabudowania palacowe Chlapowskich oraz park, a w nim dab szypulkowy
"Dezydery" o obwodzie 785 cm i drugi o obwodzie 675 cm. W pobliskim sklepie<br />
dokonalismy zaprowiantowania, czesc osób pozostala przy palacu korzystajac z kapieli<br />
slonecznych (bylo wszak +10 stopni C.).<br />
Z Turwi lokalna szosa przez Woniesc do Racotu, wial lekki wmordewind. W Racocie<br />
znowu zarzadzilem przerwe na zwiedzanie. Maciej pokazal nam stadnine koni. Pózniej<br />
obejrzelismy póznobarokowy kosciól z ok. 1780 r., zbudowany jako kaplica palacowa przez<br />
ród Jablonowskich, ówczesnych posiadaczy ziemskich. Na szczególna uwage zaslugiwal 200<br />
letni krucyfiks.<br />
Z Racotu do Kosciana asfaltem, gdzie podzielilismy sie na dwie grupy, Ewa, Magda,<br />
Filip i Darek skorzystali z mozliwosci powrotu pociagiem, my zas skusilismy sie na<br />
mozliwosc jazdy dalej.<br />
Odcinek asfaltowy Koscian - Maksymilianowo - Poznan dl. 60 km, w tym 3 km terenu<br />
Ruszylismy z Kosciana wyjatkowo spokojna droga wojewódzka nr 308 w kier. na<br />
Nowy Tomysl. Po drodze pokazalem wielkie bagna, po których zamierzam pózna wiosna<br />
zrobic terenowy rajdzik. Wial dokuczliwy wmordewind. W Maksymilianowie skrecilismy na<br />
Modrze, z której to miejscowosci mielismy 3 km do Strykowa. W Strykowie Kuba, który<br />
dosc znacznie opadl z sil, zdecydowal sie na jadacy za 10 minut pociag. Byl to tzw. wentyl<br />
bezpieczenstwa, który zreszta sie widac przydal. Ze Strykowa pojechalismy do Tomic, skad<br />
do Miroslawek, a potem grobla przez Trzcielinskie Bagno (bloto, ale dalo rade ;-) do<br />
Lisówek, skad juz asfaltem przez Konarzewo do Poznania.<br />
Dystans 132 km (do Poznania) i 72 km (do Kosciana).
SRODA, 19 MARCA <strong>2003</strong><br />
Zebranie<br />
Zebranie odbylo sie jak zwykle na Grunwaldzkiej, przyszli: Andrzej K., Damian F.,<br />
Pawel P., Jacek Z., Ola R., Maciej S., Marcin B., Tomek M., Robert M., Marek H. (na<br />
chwilke), Radek S., Ewa N., no i ja. Razem 13 osób. Z poczatku panowal ogólny chaos, ale<br />
wylapywalismy poszczególnych delikwentów i odzieralismy z kasy zgarniajac wpisowe na<br />
rajd. Zapisalo sie 10 osób na wersje 2 dniowa (w tym niezdecydowany Lopi) oraz 14-15 osób<br />
na wersje trzydniowa, z których kilka nie wplacilo jeszcze skladki, wiec nie wiadomo czy<br />
pojada. Tym niemniej na oba wyjazdy beda bilety grupowe PKP. M. in. okazalo sie, ze Halny<br />
jeszcze nie zrobil znaczków, ale ze beda na rajd. Nie wiadomo jednak po jakiej cenie. To<br />
samo z meta rajdu - trudno powiedziec, co z nia bedzie.<br />
Pózniej omówilismy kwestie rajdu majowego, a raczej tego, ze na pewno nie jedziemy<br />
do Gubina, ale nadal nie wiemy, czy pojedziemy z Halnym w Jeseniki. Grunt, ze wiadomo, ze<br />
w ogóle gdzies ktos chce w weekend majowy jechac ;-)
ROWEROWE POWITANIE WIOSNY<br />
Dolina Baryczy, 21-23 marca <strong>2003</strong><br />
Piatek, 21 marca <strong>2003</strong><br />
Opis trasy sporzadzony przez Ewe Nowaczyk:<br />
Harce czas zaczac! W piatek wiekszosc pierwszej grupy udajacej sie na poszukiwania wiosny<br />
w doline Baryczy spotkala sie o siódmej rano. Troche niewyspani, ale podnieceni<br />
perspektywa odkrywania nieznanych nam terenów, zapakowalismy sie do pociagu<br />
osobowego do Wroclawia. Na szczescie PKP puszcza o tej godzinie na linii Poznan -<br />
Wroclaw tzw. pietrusa, wiec nie bylo wiekszych klopotów z przewiezieniem rowerów. W<br />
Mosinie wsiadlam ja (czyli Ewa N.). Dopiero od tego momentu mozna powiedziec, ze<br />
jestesmy w komplecie.<br />
A jedzie nas dzisiaj az dziewiec osób, co jak wiedza Szanowni Czytelnicy Dziennika<br />
Pokladowego, na rajdach kilkudniowych jest rzadkoscia. Sklad ekipy przedstawia sie<br />
nastepujaco: Marcin i Wojtek (nowi kolesie, których nazwisk nie pamietam i którzy juz chyba<br />
wiecej nigdy z nami nie beda chcieli pojechac), Ola Roznowska, Jacek Zwolinski, Andrzej<br />
Kaleniewicz, Pawel Przybylak, Maciej Solski, Michal Ksiazkiewicz (prowadzacy rajd) i ja,<br />
Ewa N.<br />
W pociagu jak to w pociagu: Andrzej spi i pochrapuje od czasu do czasu, kola stukaja,<br />
konduktorzy bilety sprawdzaja, niektórzy jedza, inni gadaja od rzeczy, a pozostali patrza w<br />
mapy, ot, szara pasazerska rzeczywistosc. - Klucz zurawi zamówilem jutro na godzine 16.20 -<br />
oswiadcza Michal.<br />
Do Zmigrodu dojezdzamy ok. godz. 9.20. Musimy sie sprezac, bo na tej malenkiej<br />
stacji pociag stoi tylko chwilke, wiec zupelnym przypadkiem mozna nie zdazyc wysiasc.<br />
Zarówno Zmigród, jak i Milicz, dwa najwieksze miasteczka w dolinie, to osady, które<br />
powstaly nad Barycza przy okazji kupieckich przepraw. Przed wiekami szerokie wody tej<br />
pozornie leniwej rzeki przecinaly sredniowieczny szlak komunikacyjny z Wroclawia do<br />
Poznania i Gniezna. Oba miasteczka na znaczeniu zyskaly jednak dopiero w 1492 r., gdy z<br />
ksiestwa olesnickiego zostaly wydzielone zmigrodzkie i milickie wolne panstwa stanowe.<br />
W Zmigrodzie, liczacym dzis ok. 6,5 tys. mieszkanców, w piatkowy poranek<br />
wszystkie uliczki w centrum miasta zostaly zablokowane przez policje. Dlaczego? Bo w<br />
pierwszy dzien wiosny zmigrodzka mlodziez (a przynajmniej jej czesc) zamiast na tradycyjne
wagary, zostala zmuszona przez nauczycieli do biegania po ulicach miasteczka. Dzieciaki nie<br />
wygladaly na zachwycone. My natomiast, wzbudzilismy zainteresowanie mieszkanców,<br />
którzy zywo reagowali na nasza flage klubowa, komentujac: te, z Poznania przyjechali.<br />
W Zmigrodzie, który w tym roku obchodzi 750-lecie istnienia, z pewnoscia warto<br />
odwiedzic m.in. gotycko-manierystyczny kosciól parafialny sw. Trójcy z lat 1595 - 1607. Gdy<br />
ok. godz. 10 zajrzelismy do sasiadujacego z nim probostwa, by zdobyc pieczatki do<br />
ksiazeczek kolarskich, otworzyl nam po dluzszej chwili proboszcz. Wygladal na nieco<br />
zaspanego i odnieslismy wrazenie, ze go obudzilismy.<br />
Nie pominelismy tez ruin zamku (pierwsze wzmianki o nim pochodza z konca XIII w.)<br />
lezacego na peryferiach miasta. Przy jego bramie powitalo nas kilku, niezbyt przychylnie<br />
nastawionych do przyjezdnych, uczniów miejscowych szkól srednich. Jak widac nie dali sie<br />
oni „przekonac” nauczycielom, ze bieg to zdrowie. Wybrali piwko i papieroska w parku. W<br />
czasie wojny 30-letniej zamek zostal przebudowany przez Szwedów na twierdze. Ruiny<br />
otoczone sa zabytkowym parkiem z przelomu XVIII i XIX w., którego powierzchnia wynosi<br />
ponad 15 hektarów. Nieopodal wiezy rosna dwa pomniki przyrody: cis o obwodzie pnia 150<br />
cm i dab o obw. 640 cm. Na zamkowej wiezy wisi pamiatkowa tablica, na której wyryto napis<br />
gloszacy, ze w tym zamku w 1813 roku car Aleksander i Fryderyk Wilhelm podjeli strategie<br />
wojny „by Europe oswobodzic od Napoleona ”.<br />
Ze Zmigrodu ruszylismy czerwonym szlakiem wzdluz Baryczy do Milicza. Po raz<br />
pierwszy od co najmniej trzech lat sprzyjala nam aura: mrozne poranki kuly lodem<br />
rozmarzajace w ciagu dnia blota, dzieki czemu nie grzeznelismy rowerami po piasty w<br />
wiosennych roztopach, a sloneczne, cieple dni zachecaly do szalenstw na dwóch kólkach.<br />
Na bagnach cisza, która uwodzi ludzi mieszkajacych w miescie. Od czasu do czasu<br />
przerywa ja krzyk labedzi, czy innego ptactwa. Jestesmy oczarowani spokojem i harmonia<br />
tych okolic. Z równowagi wytracaja nas tylko slady dzialalnosci czlowieka - kretyna:<br />
powypalane trawy.<br />
Po drodze wdrapuje sie z Michalem na ambone, by „strzelic” sobie panoramke.<br />
Pozostali jada przed siebie. W koncu staja, bo droga zamiast dalej biec grobla, odbija w bok.<br />
Szef wycieczki, czyli Michal postanawia jednak, ze pojedziemy mimo braku sciezki grobla .<br />
Przedzieramy sie wiec przez muldy z ziemi, kepy trawy i jakies kolczaste krzaczory. W koncu<br />
docieramy na kawalek nieco równiejszego terenu i postanawiamy, ze czas na jedzonko.<br />
Maciej obawia sie, ze labedzie i dzikie gesi wyladuja za chwile w poblizu i zezra nam<br />
kanapki. Po sniadanku ruszamy w dalsza droge. Moment odjazdu Michal oglasza ryczac<br />
rogiem, który ze soba zabral.
Niespiesznie zmierzamy w kierunku Milicza. Nowi kolesie powoli zaczynaja miec<br />
dosc rajdu i coraz czesciej zostaja w tyle. Jezyk coraz wkreca im sie w szprychy, a my<br />
czekamy. Do Sulowa dojezdzamy jeszcze w komplecie, jednak w tym niewielkim miasteczku<br />
nowicjusze definitywnie koncza wspólna (tego dnia) z nami podróz i postanawiaja<br />
najkrótszym wariantem (asfalt) pojechac do Milicza.<br />
W Sulowie kupujemy zarelko, bo nie ma zadnej jadlodajni i mamy nadzieje zjesc je w<br />
parku przy palacu. Park ów podobno jest piekny, w kazdym razie tak pisza w przewodnikach.<br />
Nam sie do niego dostac nie udalo, bo byl zamkniety na trzy spusty. Pojechalismy wiec<br />
najpierw do jednego kosciola, przy którym byl niewielki cmentarzyk i wiekowe drzewa. Tutaj<br />
jednak nie zabawilismy dlugo, bo stwierdzilismy, ze nie bedziemy posilac sie na grobach.<br />
Ruszylismy wiec do drugiej swiatyni, która „zdobil” kiczowaty obraz z Janem Pawlem II w<br />
roli glównej.<br />
Z Sulowa w okrojonym skladzie ruszylismy dalej przez Jaz Sulowski do Postolina, w<br />
którym warto zajrzec np. do zabytkowego parku. Pod wzgledem dendrologicznym jest on<br />
jednym z ciekawszych w Dolinie Baryczy (rosnie tu ponad 90 gatunków drzew i krzewów).<br />
Pod koniec marca park zdobi bialy kobierzec sniezyczek i przebisniegów. Zalozyl go w latach<br />
60. XIX w., przy nieistniejacym juz palacu, przez milosnika drzew i lasu Henryka von<br />
Salisch. Za parkiem biegnie droga prowadzaca do rezerwatu "Wzgórze Joanny”. Na niej<br />
przylapalismy na goracym uczynku okoliczny ludek wypalajacy trawy. Cala góra ogniem<br />
stala, wiec zadzwonilam na 112 i donioslam policji, ze sie trawe wypala. Pan policjant, który<br />
odebral zgloszenie, w ogóle nie mógl zrozumiec o co mi chodzi i dlaczego czepiam sie ludzi,<br />
a jego zmuszam do dzialania. W koncu, chyba dla swietego spokoju, powiedzial: posle tam<br />
kogos.<br />
Za donosicielstwo zostalismy srodze ukarani. Gdy wjechalismy w las, okazalo sie, ze<br />
zlapalismy trzy pany. Tuz przed lasem przedzieralismy sie przez kolczaste krzaczory. Kolce<br />
tarniny przebily detki w sumie w pieciu miejscach. Przymusowy postój trwal prawie godzine.<br />
W tym czasie Jacek, Andrzej i Pawel zmienili detki.<br />
Mozolnie pelzniemy w las, teren sie wznosi. Grunt miekki, pokryty liscmi, czasem<br />
wieksze koleiny i obszary zbuchtowane przez dziki. Na wierzcholku wzgórza stoi zamek<br />
mysliwski sprzed 150 lat. Ze szczytu wiezy rozposciera sie doskonaly widok na okoliczne<br />
bukowe lasy i Kotline Zmigrodzka.<br />
W przeciwienstwie do wjazdu - zjazd byl przyjemny. Przy drodze Wroclaw - Milicz<br />
rozdzielamy sie: ja i Pawel jedziemy juz do Milicza, pozostali wala dalej (o tym napisze<br />
Michal).
Po kilometrze Pawel lapie druga juz dzis pane. Niestety zepsula nam sie pompka. Nie mamy<br />
tez lyzek do opon. Pozostaje prowadzenie rowerów. A do Milicza jeszcze osiem kilometrów.<br />
Zatrzymujemy samochody, ale zaden kierowca nie ma pompki ani lyzek. Po trzech<br />
kilometrach docieramy do jakiejs wiochy i wchodzimy do pierwszej lepszej zagrody. Okazuje<br />
sie, ze jej wlasciciel po pierwsze sprowadza z Niemiec rowery, po drugie, ze jest tam tez<br />
zaklad naprawy rowerów. Jestesmy uratowani. W zakladzie nie wzieto od nas ani centa, wiec<br />
na pamiatke zostawilismy jego wlascicielom znaczek rajdowy.<br />
A teraz na chwile powracam jako Kronikarz, aby opisac to, co przejechalismy od rozstania<br />
sie przy drodze Wroclaw-Milicz.<br />
A wiec pojechalismy (Jacek, Ola, Maciej, Andrzej i ja - Michal Ksiazkiewicz) czerwonym<br />
szlakiem, zrazu asfaltem, potem ciekawie biegnaca droga gruntowa na wzgórze kolo<br />
Swiebodowa (198 m n.p.m.), z którego rozlegal sie szeroki widok na doline, w której leza<br />
stawy (nad rzeka Pradnia). Nad te stawy za chwile zjechalismy. Waska sciezka obok kolein<br />
przeprowadzala nas przez pole, niedaleko wysokiego nadajnika, nastepnie mielismy piekny<br />
zjazd do Dziewietlina, skad dalszy zjazd do Wierzchowic (przed ta miejscowoscia<br />
opuscilismy wertepiasty szlak czerwony na rzecz mniej dziurawego asfaltu). Z Wierzchowic<br />
do Krosnic zjezdzamy asfaltem, caly czas powyzej 30 km/h... W Krosnicach trafiamy<br />
ponownie na szlak czerwony. Za torami asfalt sie konczy, ale droga gruntowa jest bardzo<br />
wygodna. Caly czas lekko z górki, wiec jazda jest przednia. Po chwili dojezdzamy do skraju<br />
lasu. Poniewaz slonce chyli sie ku zachodowi, a w poblizu sa stawy, wyciagam mape, by<br />
zobaczyc jak na nie trafic. Kiedy zajezdzamy, okazuje sie, ze staw jest przepieknie oswietlony<br />
przez zachodzace slonce. Jedziemy piekna aleja wysadzana 400-letnimi debami na drugi,<br />
oswietlony koniec Stawu Chelm, gdzie puszczamy w ruch aparaty. Obiektem naszych zdjec<br />
jest nie tyle samo slonce, ile efekt, jaki powstaje, kiedy jego promienie przechodza przez<br />
trzciny. Jacek ma wygodniej, bo w swoim aparacie od razu widzi efekt, ja efekt zobacze jak<br />
skoncze rolke... Czerwona kula powoli wtacza sie za horyzont (wzgórza). Powracamy na<br />
szlak czerwony i wieczorna pora jedziemy dalej. Przy polu przed Stawem Czarny Las<br />
widzimy jeszcze jak slonce przeswituje przez drzewa - niejako zachód slonca po raz drugi, a<br />
to dlatego, ze nie ma az tak wysokich wzgórz na horyzoncie. Nastepnie ciemnym i ponurym<br />
lasem, o wszystko tlumaczacej nazwie - Czarny Las jedziemy na groble przechodzaca przez
staw o tej samej nazwie, po czym dojezdzamy do Czatkowic, skad ladnym krajobrazowo<br />
asfaltem przez Duchowo i Slawoszowice docieramy do Milicza, majac w nogach 72,56 km.<br />
Oddaje teraz glos, a w zasadzie klawiature Ewie Nowaczyk:<br />
Milicz, w którym nocujemy, prawa miejskie otrzymal ok. 1300 r. Dzis miasto liczy ok. 13 tys.<br />
mieszkanców. Zachowal sie sredniowieczny uklad miasta zblizony do owalu, z rynkiem i<br />
ulicami zbiegajacymi sie przy dawnych bramach miejskich. Bedac w Miliczu nie mozna nie<br />
zajrzec do Kosciola Laski (obecnie kosciól parafialny sw. Andrzeja Boboli) zbudowanego w<br />
1709 r. Jest to drewniana, barokowa poewangelicka swiatynia o konstrukcji szkieletowej na<br />
planie krzyza greckiego z emporami wewnatrz.<br />
W Miliczu nocujemy w bursie szkolnej przy ul. Trzebnickiej. Bardzo fajne miejsce i<br />
szalenie przyjazna obsluga. Naprawde milo sie tam mieszkalo. Wieczorem jestesmy padnieci.<br />
Po grzecznej kolacyjce wszyscy ida spac.
Sobota, 22 marca <strong>2003</strong><br />
Opis trasy sporzadzony przez Ewe Nowaczyk:<br />
Sobota. Kolejny sloneczny dzionek. Niestety ciepla nie odczuwa sie tak bardzo, bo wieje<br />
lodowaty wiatr.<br />
Od rana do Milicza zmierza druga grupa, która prowadzi Radek. My nie mozemy<br />
ruszyc, bo albo ktos marudzi przy sniadaniu, albo np. Pawel przypomina sobie tuz przed<br />
wyjazdem, ze trzeba zalatac przedziurawiona dzien wczesniej detke, wiec wszyscy czekamy.<br />
W koncu ladujemy bambetle na rowery i juz chcemy ruszac, ale niestety - Pawel ma trzecia<br />
juz pane. Okazuje sie, ze opone wbil sie malutki kawalek szkla, który nie przebija detki od<br />
razu. Na trase ruszamy dopiero ok. 11 (i po co bylo zrywac sie skoro swit o ósmej rano?).<br />
Na rozkrecenie sie wjezdzamy na bezimienne wzniesienie. Nowicjusze sie rozpedzaja,<br />
jada gdzies na samym przedzie. Andrzej komentuje: - No widzisz, rozjezdzili sie. Patrz jak im<br />
dobrze idzie. Ja jednak jestem bardziej sceptyczna i uwazam, ze goscie nie umieja rozlozyc sil<br />
i za pare kilometrów ich jazda bedzie wygladala tak jak wczoraj. I mam racje, bo na 20<br />
kilometrze chlopcy oswiadczaja, ze maja dosc jazdy na dzis i wracaja do bazy.<br />
Pierwsza dluzsza przerwe robimy w Cieszkowie. Tu najpierw ogladamy koscioly, a<br />
potem urzadzamy popas w centrum miasta. Z pobliskiej remizy wyjezdza wóz strazacki na<br />
sygnale i Maciej zabiera sie za kierowanie ruchem, by umozliwic strazakom wjechanie na<br />
glówna droge. Andrzej kwiczy z radosci. Tuz za Cieszkowem zatrzymujemy sie na stacji<br />
benzynowej, bo Jacek twierdzi, ze Michal ma pane. Michal nie jest przekonany, czy<br />
rzeczywiscie ja ma, ale Andrzej i Jacek sa tak przekonywujacy, ze w koncu ulega i zdejmuje<br />
detke. Szuka dziurki, ale nie znajduje. Nie pomaga nawet moczenie napompowanej detki w<br />
wodzie. Skonfundowany Michal zaklada wiec te sama detke na kolo i jedziemy dalej.<br />
Pokonujemy sindry. Ich nazwa wydaje sie nam bardzo egzotyczna, wiec spodziewamy<br />
sie zobaczyc cos, czego jeszcze nie widzielismy. Sindry lub zindry sa to porosniete<br />
karlowatymi sosnami i jalowcami wydmy. Znajduja sie one jeden kilometr na pólnocny<br />
wschód od Cieszkowa. Na nich konfederaci barscy w 1768 r. stoczyli przegrana potyczke z<br />
wojskami rosyjskimi. Sindry nas rozczarowaly, bo po prostu przez nie przejechalismy i nawet<br />
nie zauwazylismy kiedy. Ot wzniesienie i troche piachu na nim.<br />
Z sobotniej wycieczki na pewno w pamieci zostana dwie rzeczy: kosciól w Trzebicku<br />
Górnym i Stawy Milickie.
W Trzebicku na wzgórzu stoi przepiekny, modrzewiowy kosciólek pw. sw. Macieja Apostola.<br />
Przed nim figurka Ojca Maksymiliana Kolbe. Kosciól, który wybudowano w 1672 r. jest<br />
otoczony sobotami i cmentarzykiem z zabytkowymi nagrobkami. Trafilismy do niego w<br />
sobote po poludniu. Zazwyczaj wiejskie kosciólki sa tego dnia zamkniete. Wokól swiatyni<br />
klebil sie jednak spory tlumek ludzi. Okazalo sie, ze kosciól jest otwarty, wiec czym predzej<br />
skorzystalismy z okazji i zajrzelismy do srodka. Pieknie. Wewnatrz powital nas miejscowy<br />
ksiadz, z którym ucielismy sobie pogawedke: - Mamy szczescie, ze kosciól jest otwarty i<br />
mozemy obejrzec go w srodku, bo naprawde warto - mówimy do ksiedza. - Cieszycie sie, ze<br />
kobieta umarla? - pyta on. - Przeciez przed chwila odprawilem pogrzeb - dodaje po chwili w<br />
ramach wyjasnienia.<br />
Najwieksza przyrodnicza atrakcja okolic miasta jest bezsprzecznie rezerwat<br />
ornitologiczny "Stawy Milickie”. Utworzono go 40 lat temu na powierzchni 5324 ha. To<br />
jeden z najwartosciowszych pod wzgledem ornitologicznym obszarów srodkowej Europy. W<br />
ciszy stawów swoje mlode wychowuja tu co roku ptaki 134 gatunków. Kilkadziesiat innych<br />
gatunków zatrzymuje sie tu, by odpoczac po trudach podrózy i zjesc male co nieco. Zachwyca<br />
cisza spowijajaca Stawy Milickie. Przerywa ja od czasu do czasu trzepot skrzydel<br />
podrywajacych sie do lotu setek kaczek krzyzówek i pluskajacych sie zachodzie slonca lysek.<br />
Krzyki tysiecy ptaków o zachodzie slonca zapieraja dech w piersi.<br />
Nad Stawami Milickimi spotykamy sie z grupa Radka. Tu entuzjazm powitania, a<br />
potem oni zostaja popatrzec na zachód slonca, a my jedziemy dalej. Wkrótce w Wabnicach<br />
(chyba) ja, Pawel i Ola odjezdzamy do Milicza, a Jacek, Michal, Maciej i Andrzej jada<br />
zaliczyc pewne wzniesionko. Jakie?<br />
O tym napisze juz Michal:<br />
A wiec z tym wzniesieniem to bylo tak:<br />
Z Wabnic wyprowadzala pod góre waska nitka asfaltu. Dwa dosc ostre zakrety nadawaly jej<br />
charakter górskiej szosy. Asfalt trawersowal wzniesienie na wysokosc 195 m n.p.m., po czym<br />
opadal stromo w dól. Zjazd byl dosc nieoczekiwany, jako ze nazwa miejscowosci zakrywala<br />
na mapie czesc poziomic... Nim sie spostrzeglismy, juz bylo 50 km/h... A tu droga kreta...<br />
Owa miejscowosc - Wierzchowice - to ta sama, w której bylismy dnia poprzedniego, ale<br />
wjechalismy don z drugiej strony. Wczoraj z poludnia i pojechalismy na wschód, dzis z<br />
pólnocy i pojechalismy na zachód. Niestety zjazd skonczyl sie równie szybko jak sie zaczal, a
ze tu nie ma wielu plaskich terenów, wiec rozpoczal sie kolejny podjazd - w kierunku<br />
zachodzacego slonca - przez miejscowosc Swiebodów. Wieze nadawcza mijalismy tym razem<br />
po lewej stronie. Za wioska szosa rychlo obnizala sie przecinajac gleboki wawóz, po czym<br />
przecinala droge Wroclaw-Milicz i powoli wspinala na stoki Wzgórza Joanny. Na samo<br />
wzgórze (219 m n.p.m.) nie jechalismy, bo bylismy na nim wczoraj. W zamian pojechalismy<br />
dalej owym asfaltem (200 m n.p.m.) w kierunku Postolina (120 m n.p.m.), zaliczajac po<br />
drodze dynamiczny, ok. 8% zjazd. Szkoda tylko, ze asfalt byl dziurawy. Tym niemniej zjazd<br />
byl typowo górski, w Wielkopolsce takich zjazdów jest stosunkowo malo - ja znam tylko<br />
kilka: jeden kolo Zerkowa (ok. 10%), dwa w rejonie Osowej Góry (ok. 8-10%, w tym jeden<br />
bardzo waski), trzy kolo Sierakowa (po 10%) i to w zasadzie na tyle. No i teraz ten kolo<br />
Postolina, jako siódmy. Z Postolina udalismy sie wygodnym traktem caly czas lekko z górki<br />
(bruk, gruntówka i asfalt) do Milicza-Karlowa, skad luksusowa sciezka rowerowa dotarlismy<br />
o zmroku do bazy. Budzik rowerowy na koniec dzisiejszej jazdy wskazywal 74,64 km.<br />
Grupa Radkowa<br />
Radek mial opisac dojazd swojej grupy do Milicza, a zwlaszcza jej sklad. Jakos nie<br />
opisal, wiec chociaz skrótowe informacje. Sklad (odtworzony na podstawie listy wplat i<br />
zdjec): Radek Siekierzynski, Gosia Robinska, Tomek Mackowiak, Rafal Jankowiak, Lucyna<br />
Fleszar, Wojciech Chmielewski, Marcin Zielinski, Magda Zielinska, Marek i Mirka Huk oraz<br />
Lopi. Razem 11 osób.<br />
Grupa Radkowa dojezdzala ze Zmigrodu tak samo my, tyle, ze inaczej. Tzn. od<br />
Sulowa jechali nie wiadomo czemu szlakiem niebieskim, który byl zarezerwowany na dzien<br />
nastepny. I tak sie na nim troche pogubili, bo na terenie podmoklych (ale juz suchych) lak byl<br />
niewyznakowany (mozliwe, ze w trakcie znakowania te tereny byly pod woda). Nastepnego<br />
dnia wobec tego Radek poprowadzil swoja grupe tez inaczej, ale o tym pózniej. Dojechawszy<br />
do Milicza mieli 50 km. Gosia R., Marcin i Magda Z., Mirka H. zostali w Miliczu, zas reszta<br />
zrobila jeszcze 18 kilometrowa petle wokól Milicza przez Rezerwat Stawów Milickich, gdzie<br />
ich spotkalismy.<br />
No i na lamy ponownie powraca Ewa Nowaczyk:<br />
Sobotni wieczór mial sie zakonczyc huczna meta przygotowana przez Halnego. Niestety<br />
„Halny” nawalil i mety nie zrobil. Gdyby nie to, ze zostala nam kasa z wpisowego, to pewnie
szybko poszlibysmy lulu. Postanowilismy jednak, ze te kase przeznaczymy na wino i dodatki<br />
do niego. Niech Halniacy wiedza co to jest grzaniec Cyklisty. Jak pomyslelismy, tak<br />
zrobilismy.<br />
Spiewów jednak nie bylo, bo gitara zostala w Poznaniu. Gralismy w Koci Lapci i gadalismy o<br />
zyciu. Radek proponuje w koncu, zebysmy poszli wreszcie spac, bo jutro czeka nas Rajd<br />
Wschodni, czyli rajd na wschód slonca nad Stawy Milickie. Andrzej cieszy sie jak dziecko, ze<br />
nie musi wstawac o czwartej rano, bo nie wzial aparatu fotograficznego z domu, wiec na<br />
wschód slonca i tak nie ma po co jechac. - A. Kaleniewicz ma nowe przyslowie: nic tak nie<br />
cieszy jak krzywda blizniego - komentuje Chmielu radosc Andrzeja, ze Radek sie nie wyspi.<br />
Ewa Nowaczyk
Niedziela, 23 marca <strong>2003</strong><br />
Jako Kronikarz ponownie moge sie wykazac:<br />
Poranek zaczynamy od dlugotrwalego uzgadniania czy juz mozemy jechac (niby<br />
wszyscy sa gotowi, ale niektórzy jeszcze bez sniadania). W koncu przed godz. 10-ta ruszamy<br />
na szlak. Nowicjusze z grupy trzydniowej postanowili wracac do Poznania pociagiem juz z<br />
Milicza. Udalismy sie wpierw na zwiedzanie samego miasteczka. Wpierw pomiedzy jedna<br />
Msza Sw. a druga ogladamy barokowy poewangelicki Kosciól Laski, obecnie parafialny sw.<br />
Andrzeja Boboli, zbudowany w 1709 o konstrukcji szkieletowej, nastepnie robimy przejazd<br />
przez rynek, za którym znajduje sie klasycystyczny kosciól parafialny sw. Michala<br />
Archaniola. Zwiedziwszy co trzeba dokonujemy male zakupy w Zabce (a wlasciwie ja<br />
dokonuje, reszta twierdzi, ze ma prowiant na droge, jak sie pózniej okaze to tak nie do<br />
konca...).<br />
Tuz za rogatkami miasta podzielilismy sie na dwie grupy. Jedna z nich prowadzil<br />
Radek. Wczoraj jechali szlakiem niebieskim i dzisiaj nie chcieli powtarzac tego samego<br />
odcinka. Nie wnikam, dlaczego pojechali szlakiem niebieskim majac powiedzane, ze nie<br />
powinni nim jechac, bo jest przeznaczony na dzien nastepny. Ta czesc niedzielnej trasy opisze<br />
Radek. Sklad tej grupy mozna sobie samemu okreslic odejmujac tych co sa wypisani za<br />
chwile od calkowitej ilosci ludzi jaka byla na rajdzie. Dodam tylko, ze dojechali jeszcze<br />
znajomi Radka (2 osoby) na ta przejazdzke, zatem chwilowo bylo nas 22 osoby. Ale jak<br />
wiadomo dwaj chlopacy wracali pociagiem z Milicza, wiec szybko calkowita liczba<br />
uczestników powrócila do cyfry 20.<br />
Druga grupe prowadzilem ja, a w jej skladzie byli: Andrzej K., Jacek Z., Ola R.,<br />
Robert M. (lopi), Maciej S., no i ja. Za Miliczem wjezdzamy na szlak niebieski, który po<br />
trzech km skreca w prawo i sprowadza na terase zalewowa nad okazaly meander i<br />
malownicze wydmy. Owe wydmy, hmm, niby takie male i krótkie... Potem jechalismy (i<br />
szlismy) urokliwa aczkolwiek trudna sciezka przez piekne laki. Na srodku tych<br />
nieskonczonych traw, tuz nad rzeka Barycz, zrobilismy sobie dluzszy postój (byla wspaniala<br />
sloneczna pogoda). Musielismy tutaj troche poszukac szlaku, bo nie bylo zadnych drzew, na<br />
których moglyby byc znaki, ale szybko trafilismy na wlasciwa droge.<br />
Caly czas jechalismy obszarem podtapianych wiosna lak, ale tym razem przyroda byla<br />
dla nas laskawa. Lopi, który jechal tym szlakiem wczoraj z grupa radkowa raz po raz<br />
rozpoznawal niektóre elementy krajobrazu. Z tego co mówil wynikalo jednak, ze jechali po
czesci inaczej. Po chwili droge przegrodzil nam "TEREN PRYWATNY" i musielismy go<br />
objechac skrajem lasu. Nastepnie mielismy dosc uciazliwy odcinek przez rozkopana lake<br />
(dziki?) która dotarlismy do wysokiej ambony. Oczywiscie musielismy sie na nia wdrapac,<br />
zreszta rozlegala sie z niej calkiem przyzwoita panorama na Doline Baryczy wraz ze<br />
starorzeczami. No i byly lawki do posiedzenia...<br />
Na pobliskim drzewie znajdowal sie zagadkowy znak szlaku niebieskiego, który<br />
wskazywal ni to na las, ni na lake. Wjechalismy w las i potem pojawily sie dalsze znaki.<br />
Poniewaz szlak po chwili skrecal w lewo (w kierunku Milicza?), a nie mielismy zaufania do<br />
jego niezbyt fachowego znakowania, pojechalismy wiec w prawo, czyli na azymut. Droga<br />
zamienila sie w przecinke, ta zas po chwili zupelnie zanikla sprowadzajac nad brzeg<br />
tajemniczego starorzecza. Woda w tym jeziorku byla czesciowo zamarznieta, przez co biel<br />
lodu kontrastowala z czernia bagnistych brzegów. Razem tworzylo to - o dziwo - harmonijna<br />
calosc. Fakt, starorzecze bylo piekne, ale byloby milo przedostac sie na druga strone. Kiedy<br />
zaczelismy je obchodzic sciezka dzików, to wiekszosc zaczela wykazywac juz<br />
zrezygnowanie, ale mimo to twardo parlem do przodu. Wszak po drugiej stronie widac bylo<br />
równy szpaler drzew - musial to byc wygodny trakt. No tak - tylko po drugiej stronie... Ale w<br />
koncu znalazlem jakas groble, troche zapadajac sie przedostalem sie na druga strone. Reszta<br />
powoli podazyla tym sladem, nauczeni moim zamoczeniem butów, ze lepiej stawac na<br />
korzenie...<br />
Buty szybko wyschly, bo byly mokre tylko z zewnatrz, zas trakt byl rzeczywiscie<br />
komfortowy i co ciekawe - bylo na nim oznakowanie szlaku niebieskiego. Tak wiec szlak<br />
niebieski omijal to starorzecze... Ale gdybysmy nie skrecili, to nie zobaczylibysmy bodajze<br />
najbardziej urokliwego miejsca na rajdzie...<br />
Teraz juz wygodna droga wzdluz skarpy dotarlismy do Jazu Sulów, przy którym<br />
bylismy wczoraj. Z jazu do Sulowa obok rancza i domków kempingowych. W Sulowie udalo<br />
sie nam zobaczyc kosciólek (tym razem byl otwarty - niedziela) i pojechalismy dalej, w<br />
kierunku Rezerwatu Stawy Milickie. Kiedy zjezdzalismy juz nad Staw Mewi, Andrzej<br />
przypomnial sobie, ze nie zabral kanapek. Maciej jednak mial spory zapas, wiec obiecal, ze<br />
na postoju poczestuje Andrzeja. Znad stawu rozpoczal sie spory podjazd na Wzgórze<br />
Czarownic - jest to najwyzsza czesc okazalej wydmy poprzecznej porosnietej lasem<br />
sosnowym, ciagnacej sie na dlugosci 9 kilometrów, wedlug legend miejsce sabatów<br />
czarownic. O wydme oparty jest mijany przed chwila Staw Mewi Duzy nalezacy do<br />
kompleksu Ruda Sulowska rezerwatu ,,Stawy Milickie. Na szczycie wzgórza zrobilismy sobie<br />
dluzszy postój kanapkowo-wypoczynkowy. Miekka lesna sciólka, widoczek na falujaca wode
stawu, cieple promienie sloneczne, swiezy zapach sosnowej zywicy i w zasadzie mozna by<br />
tak siedziec i siedziec... Po godzince leniwie wstalismy i zjechalismy ze wzgórza. Nagle<br />
orzezwienie przyniósl nam spory podjazd, a wlasciwie podprowadzanie na kolejne wzgórze...<br />
Potem w zasadzie bylo juz z górki badz po plaskim az do malego potoczku, który w<br />
piaszczystym lesie sosnowym wyzlobil gleboki wawóz, przez który prowadzila waska i<br />
nierówna kladka (dwa pnie malych sosen przerzucone w poprzek). Troche trzeba bylo sie<br />
pogimnastykowac, aby przedostac na druga strone;-)<br />
Potok konczyl czesc pagórkowata, od teraz bylo caly czas po plaskim. Zrazu monokultura<br />
sosnowa, pózniej wzdluz stawu Duza Grabówka, bedacego tez czescia rezerwatu. Z Grabówki<br />
pojechalismy dalej szlakiem niebieskim, który wpierw prowadzil stara, zniszczona i waska<br />
szosa przez podmokly las olchowy - Rezerwat ,,Olszyny Niezgodzkie - utworzony w 1987 na<br />
powierzchni 74,28 ha chroni zachowany fragment rozleglego kompleksu bagiennych olsów -<br />
Lugi - rozciagajacego sie przed 1945 na obszarze 400 ha i opisywanego wówczas jako<br />
najbardziej niedostepny i pierwotny fragment doliny Baryczy. Za lasem wyjechalismy na<br />
punkt widokowy na staw Jeleni III, nad którym zrobilismy sobie kolejny godzinny postój.<br />
Delektowalismy sie widokami kolujacych ptaków, chwytalismy cieple promienie slonca i w<br />
ogóle jakos nie chcialo nam sie wracac. Maciej w miedzyczasie buszowal po grobli<br />
wypatrujac ptaki lornetka. Przed trzecia zabralismy sie do dalszej jazdy, niestety ten<br />
przepiekny teren sie powoli konczyl, dojechalismy do szosy Milicz-Zmigród, gdzie Marek H.<br />
do mnie na komórke zadzwonil proszac o namiary do bursy w której nocowalismy, bo ...<br />
zapomnial U-locka. Z szosy skrecilismy na pólnoc w waski asfalt, którym wjechalismy w<br />
województwo wielkopolskie. Wraz ze zmiana województwa skonczyl sie las a zaczelo<br />
monotonne, 15-kilometrowe pole. Mijalismy kolejne miejscowosci, jedna podobna do drugiej,<br />
z nieodlacznym zapachem kiszonki i odchodów. Wydawy, Zielona Wies, Stwolno,<br />
Szymanowo no i Rawicz. Musielismy przejechac przez cale miasto, aby kupic bilety. W<br />
Rawiczu zrobilismy sobie male zwiedzanie, Andrzej zakupil pizze i pojechal z nami do parku,<br />
gdzie skonsumowalismy nasze zapasy i Andrzejowa pizze;-). Powrócilismy na dworzec PKP,<br />
gdzie wsiedlismy do pustego przedzialu "Dla podróznych z wiekszym bagazem recznym"<br />
obejrzelismy zachód slonca nad Rawiczem. Po chwili konduktor odgwizdal odjazd i pociag z<br />
wolna potoczyl sie w kierunku Poznania. Wszystko co dobre, ma swój koniec... Na liczniku<br />
68,22 km
Jeszcze opis Radka z jego czesci:<br />
Po zwiedzeniu rano kosciola w Miliczu uczestnicy podzielili sie na 2 grupy (a nawet wiecej,<br />
jesli liczyc leserów, którzy szosa wracali w strone Zmigrodu). Pierwsza grupa, ambitniejsza,<br />
wyruszyla pod wodza Michala Ksiazkiewicza w terenowa trase w strone Wronek. A druga<br />
grupa pod wodza Radka (czyli moja) ruszyla najpierw na poludnie sciezka rowerowa wzdluz<br />
szosy 440, by po mniej wiecej kilometrze skrecic z niej w prawo w strone Kaszowa. Stamtad<br />
pojechalismy do Postolina, gdzie nastapil pierwszy postój przy parku, w którym obejrzelismy<br />
wyrazne przejawy wiosny - cale lany przebisniegów. Po zaopatrzeniu sie w napoje i slodycze<br />
w miejscowym sklepie ruszylismy dalej. Przez pracze dojechalismy do Gruszeczki i stamtad<br />
szosa na poludniowy zachód, by po paru kilometrach skrecic z niej w prawo w strone<br />
stawów w okolicach wsi Koniówko. Przy stawach obejrzelismy sobie fajna murowana wieze<br />
obserwacyjna, ale tylko z dolu niestety. Po krótkim odpoczynku i zjedzeniu malego co nieco<br />
ruszylismy dalej przez Koniówko, potem wzdluz spuszczonego Stawu Sieczkowskiego i<br />
dotarlismy do szosy w Kaszycach Wielkich. Stamtad przez Kaszyce Milickie i Powidzko<br />
dotarlismy do Zmigrodu. Tu zrobilismy sobie krótka przerwe na Rynku, uzupelniajac<br />
utracone plyny i kalorie, po czym udalismy sie w kierunku dworca i pociagu.
SRODA 26 MARCA <strong>2003</strong><br />
Zebranie<br />
Zebranie jak zwykle na Grunwaldzkiej, przybyli: Kuba Pietrzyk (debiut), Szymon<br />
Olejniczak (brat slynnego Ludwika, który jak dostal rower to przestal jezdzic - to nie moje<br />
slowa;-), Izabela Andrzejewska (debiut), Maciej S., Tomek M., Pawel P., Radek S., Andrzej<br />
K., Jacek Z., Hania S., Ewa N., Robert M. (Lopi), i ja, razem 12 osób. Ogladalismy zdjecia<br />
Andrzeja z rajdów po Puszczy Noteckiej i ustalilismy, ze w sobote poprowadze trzecie<br />
podejscie do wjazdu na Gontyniec; miejmy nadzieje, ze tym razem jednak dojdzie do ataku<br />
szczytowego. Do trzech razy sztuka - pierwszy raz dojechalismy do Chodziezy, ale szosa, bo<br />
bylo pózno i silne oblodzenie, drugi raz nie wyszlismy spod koldry, bo padal intensywny<br />
deszcz, zas trzeci raz - no wlasnie - bedzie za pare dni.<br />
kilometry:<br />
Po zebraniu odbylo sie posiedzenie Zarzadu, na którym ustalilismy jak zaliczac<br />
• kandydatom i sympatykom liczymy tylko to, co przejechali z min. 1 czlonkiem<br />
Cyklisty;<br />
• czlonkom liczymy caly dystans dzienny, zatem równiez ten odcinek, co pokonali<br />
jadac do Marycha i wracajac od miejsca opuszczenia grupy do domu.<br />
Ponadto zadecydowalismy, ze robimy majowy rajd Cyklisty w Karkonosze, zatem bez<br />
Halnego (tym bardziej, ze nie wiadomo gdzie Halniacy beda nocowac w Jesenikach, a z<br />
rowerami lepiej miec pewny dach nad glowa - trudno, zeby targac namiot, karimate itp.).
SOBOTA, 29 MARCA <strong>2003</strong><br />
Rajd do Chodziezy przez Sniezycowy Jar i wzgórze Gontyniec<br />
Zaczelismy o 8:30, a w zasadzie 8:45 w piatke spod Starego Marycha (Maciej S., Jan<br />
W., Magda M., Marcin M. i ja), udalismy sie szosa do Biedruska przez Radojewo (dosc duzo<br />
samochodów, ale dlugi zjazd z Radojewa i kolejny nieco krótszy z Biedruska nam to<br />
wynagrodzil). Po czym kawalek pierscieniem rowerowym wokól Poznania do Msciszewa,<br />
skad eksplorowalismy po raz pierwszy trakt wzdluz Warty. Skrecalismy na niego przy<br />
drogowskazie "Dzialki 800 m", zatem wyszlo, ze "robie rekonesans pod zakup dzialki".<br />
Droga jakby konczyla sie na dzialkach - tzn. szla dalej, ale strasznie blotniscie i pod góre.<br />
Wlasciciel jednej z dzialek poinformowal nas, ze to wlasnie ten trakt do rezerwatu. Nic,<br />
trzeba bylo sie jakos wtaszczyc. Potem juz jechalismy owym traktem, którym powoli<br />
(podjazdy i sliskie, oblocone zjazdy) dotarlismy do Rezerwatu Sniezycowy Jar. Wspaniale<br />
spiewajace ptaki oraz urocze widoki na plynaca ponizej Warte umilaly nam jazde i w sumie<br />
pomimo terenowej nawierzchni bylo naprawde pieknie. W Jarze zatrzesienie kwitnacych<br />
sniezyc, spotkalismy zawodowych fotografów w akcji, sam tez zajalem sie robieniu zdjec.<br />
Po godzinnej sjescie odpalilismy dalej, wpierw lyknelismy spory podjazd<br />
Sniezycowym Jarem, a potem lasem az do Uchorowa, skad lekko pagórkowatym asfaltem<br />
osiagnelismy Slomowo, gdzie skrecilismy na Rezerwat Buczyna. Jechalismy wzdluz<br />
glebokiego na 30 metrów wawozu, po czym po dojechaniu do Buczyny zjechalismy przez ten<br />
tajemniczy wawóz (40 km/h, bloto) i rozpoczelismy juz mniej przyjemny podjazd na jego<br />
stroma pólnocna krawedz. Potem jechalismy kilka kilometrów wzdluz wawozu, niejako<br />
cofajac sie. W Boguniewie wjechalismy ponownie na asfalt, którym powoli dojechalismy do<br />
Rogozna. Maciej jakby mial kiepska forme, ale jak to powiedzial: "Musi sie dopiero<br />
rozkrecic". No cóz, co niektórzy po takich 50 km by juz wysiadali, Maciej jeszcze sie nie<br />
rozgrzal... Wszak wydatnych podjazdów do rozgrzewki to dzisiaj nie brakowalo. Magda<br />
jechala na nowym rowerze, bez spodenek kolarskich, ale na siodelku zelowym - zaklinala sie<br />
jednak, ze siodelko nie uwiera. I chyba rzeczywiscie nie uwieralo, bo nie widac bylo, aby<br />
robila jakies manewry zmniejszajace nacisk na ta czesc "pleców". W Rogoznie zatrzymalismy<br />
sie na zakup prowiantu, Jan Wilk postanowil juz sie odlaczyc (55,75 km), bo chcial byc przed<br />
4-ta w Poznaniu. Mówil, ze pojedzie "spokojna czterdziestka".<br />
Zwiedziwszy zabytkowy kosciólek (widok przez wewnetrzne kraty) ruszylismy dalej<br />
asfaltem na Ciesle, obok restauracji w której ponad rok temu pilismy herbate w ubranej w
alony sali. Pomyslec, ze byl to wtedy mój pierwszy rajd z Cyklista. Nic sentymentów, trzeba<br />
pedalowac... Poprzez bagna (suche i piaszczyste) dotarlismy do Potulic, gdzie obejrzelismy<br />
tamtejszy kosciólek. Z Potulic ladna krajobrazowo szosa (pola i las, niewielkie podjazdy),<br />
przez Brekiniec do Budzynia, gdzie zaprowiantowalismy sie. Wszak trzeba bylo wziac zapas<br />
zywnosci na pokonanie sporych wzniesien kolo Chodziezy.<br />
Z Budzynia przez Ostrówki dojechalismy do Strózewa (asfalt) gdzie piaszczysta droga<br />
doczlapalismy sie do asfaltu kolo Lesnictwa Jacewko. W zasadzie samo lesnictwo jest gdzie<br />
indziej, ale na mapach jest zaznaczane wlasnie przy koncu asfaltu. Owym wyboistym i<br />
waskim asfaltem (widac bylo coraz wiecej rowerzystów) wjechalismy na przelecz pod samym<br />
Gontyncem, jakies 140m n.p.m. Spotkalismy miejscowego kolarza, który pokazal nam, jak<br />
wjechac na szlak zólty, który w ogóle nie byl oznakowany. Ów kolarz wyrazil podziw, jak<br />
uslyszal, ze jedziemy az z Poznania na rowerach. Stwierdzil: "Kiedys tez lubilem takie<br />
eskapady, ale juz nie ten wiek...".<br />
Tym niemniej rozpoczelismy podjazd na wzgórze, niestety nachylenie ok. 30%<br />
uniemozliwilo wjazd na biku. Na niektórych drzewach widac bylo stare, mocno zniszczone<br />
oznakowanie szlaku zóltego. Osiagnawszy pierwszy, poludniowy wierzcholek weszlismy na<br />
ambone, z której roztaczal sie ograniczony, ale interesujacy widok na okoliczne lasy. W<br />
oddali widac bylo paru rowerzystów. Po chwili przerwy zjechalismy na niewielka przelaczke,<br />
z której rozpoczelismy zasadniczy atak szczytowy, tym razem juz bez zsiadania z siodla.<br />
Koncowy odcinek jechalismy wraz ze szlakiem czerwonym. Magda osiagnela rekord zyciowy<br />
jesli chodzi o dystans, ale nie byla zbytnio zmeczona. Moze dlatego, ze jechala na nowym,<br />
lekkim rowerze?<br />
Na samym szczycie byla wieza do obserwacji pozarów lasu, niestety byl na niej<br />
obserwator i nie mozna bylo sie z nim nijak porozumiec, a wyrazny zakaz wstepu byl bardzo<br />
jednoznaczny. W sumie i tak byla kiepska widzialnosc, wiec nie wiadomo, co by bylo widac.<br />
Od strony pólnocnej dwójka mlodych gosciarzy mozolnie prowadzila rowery, po czym<br />
znalazlszy sie na górze wsiedli na biki i pojechali w dól.<br />
Zrobilismy pare fotek, po czym rozpoczelismy karkolomny zjazd stokami o<br />
nachyleniu do 40% (szlak czerwony do Chodziezy). Pomimo ostrego dawania po heblach,<br />
rower rozpedzal sie do ponad 40 km/h, zas w zoladku czuc bylo mile giglanie podczas<br />
przyspieszania ... Tym niemniej jechalismy tak jakby waskim singletrackiem i trzeba bylo od<br />
czasu do czasu uwazac, aby nie wypasc z toru. Kazdy z takich ekstremalnie fajnych zjazdów<br />
konczyl sie juz mniej fajnym podjazdem, którego ostatni odcinek zazwyczaj pokonywalo sie<br />
pieszo. Takich górek bylo 7, jedne wywolywaly okrzyki zachwytu, inne napady smiechu
(zwlaszcza jak sie pojawil nagle 40% dlugi podjazd...). Okolica byla wyraznie pofaldowana,<br />
jechalo sie jakby mocno postrzepionym grzbietem bieszczadzkim, z widokami na glebokie<br />
wawozy po lewej oraz stosunkowo lagodne stoki po prawej. Z przedostatniej górki rozlegal<br />
sie ciekawy widok na okoliczne lasy i widac bylo, ze bedzie dlugi zjazd. To byla jazzzzzda!<br />
Niestety koncówka byla troche piaszczysta, jak równiez piaszczysty byl ostatni podjazd. Po<br />
osiagnieciu tej ostatniej górki mielismy czaderski zjazd wawozem, niczym jakis z beskidzkich<br />
szlaków. Szlak czerwony wyprowadzil nas nad jezioro, nad którym biegla waska korzeniowa<br />
sciezka, która konczyla sie w centrum Chodziezy. Z Chodziezy wrócilismy do Poznania<br />
pociagiem, mielismy wolny caly przedzial (pól wagonu). Kilometraz rajdu ok. 108 km.
NIEDZIELA, 30 MARCA <strong>2003</strong><br />
Leserski rajd do Kórnika.<br />
Prowadzila i opisuje Ewa Nowaczyk:<br />
Kolorowy zawrót glowy.<br />
Tak pózno to chyba jeszcze nigdy nie rozpoczelismy rajdu. Padl wiec niewatpliwy<br />
rekord☺ Na trase wyruszylismy dopiero po 14.30. Oficjalnie mielismy startowac o czternastej<br />
(bo dzis pracowalam i dopiero o tej godzinie udalo mi sie uciec z firmy), ale poniewaz<br />
zawsze czekamy kwadrans akademicki na spóznialskich, to nam zeszlo do 14.15. Tuz przed ta<br />
godzina zadzwonil Mirek Horbaczewski zwany w pewnych kregach Pulkownikiem<br />
informujac, ze wlasnie jedzie, zaraz bedzie, jest przy Cytadeli. No i czekanie na Mirka i jego<br />
kolege przedluzylo sie do wpól do trzeciej.<br />
Na starcie zjawilo sie sporo ludzi, w tym kilku rajdowych debiutantów. Wsród<br />
zadnych przygód znalezli sie: Marcin B. i jego Tata, Mirek z kolega-sasiadem Olkiem<br />
(debiut), Ola R., Kasia D. z Michalem (debiut), Iza A. (debiut), Marek N. (debiut), Gosia R.,<br />
Po raz pierwszy od dawna Lechu S. i ja. Na przedzie jechala Ola, a ja w towarzystwie<br />
Marcina i jego Taty zamykalam peleton.<br />
Do Kórnika jechalismy niebieskim szlakiem lacznikowym. Troche kaluz i blota<br />
skutecznie hamowalo peleton. Choc i tak, ci co znaja ten szlak w miare dobrze spodziewali<br />
sie zdecydowanie bardziej blotnistej nawierzchni. W Gluszynie zrobilismy mala przerwe przy<br />
sklepie, bo niektórzy wygladali nieco gorzej niz na starcie i trzeba bylo dac im odsapnac.<br />
Troche sie zachmurzylo, ale pogoda i tak nam dopisala. W dobrze poinformowanych kregach<br />
mówilo sie, ze dzis póznym popoludniem moze troche popadac. Nas deszczyk szczesliwie<br />
ominal. Po strzeleniu sobie czegos slodkiego razno ruszylismy przed siebie. Przy lesniczówce<br />
Czolowo wjechalismy na ring poznanski i nim pojechalismy do Kórnika.<br />
Za wejscie do parku przy kórnickim Zamku trzeba bylo oczywiscie zaplacic. Jednak<br />
Pan, który sprzedawal nam bilety jest milym czlowiekiem, a to sprawia, ze wydawanie<br />
pieniedzy na wjazd do ogrodu nie bylo takie przykre. W parku kolorowy zawrót glowy. Jest<br />
slicznie: mnóstwo sniezyc oraz innego zóltego i niebieskiego kwiecia. To niebieskie to chyba<br />
byly cebulice dwulistne, ale glowy sobie uciac nie dam☺ Warto bylo tu przyjechac. Wsród<br />
lanów sniezyc robimy sobie podwieczorek i planujemy powrót do Poznania. Decydujemy sie
jechac ringiem do Tulec i stamtad przez Szczepankowo, bocznymi drogami nad poznanska<br />
Malte.<br />
Odcinek ringu miedzy Robakowem a Tulcami jest uciazliwy ze wzgledu na piach.<br />
Mimo to pokonalismy go sprawnie i szybko. Z Tulec do Szczepankowa popedzilismy<br />
asfaltem (jest z górki i to sie wszystkim bardzo podoba). Przed Szczepankowem przy sklepie<br />
odjezdzaja od grupy: Ola, Iza, Kasia i Michal. Maja po 49 km przejechanych z cyklista na<br />
dzisiejszym rajdzie. Pozostali jada dalej oplotkami na Malte. Przy Sródce w strone Piatkowa<br />
odbijaja: Mirek, Olek, Gosia i Marek (wszyscy po 58 km). Ja, Lechu, Marcin i jego Tata<br />
uderzamy w strone Debca. Lechu konczy rajd na 64 kilometrze. Marcin z Tata postanawiaja<br />
mnie odwiezc do Puszczykowa, bo robi sie ciemno i nie chca zebym sama jechala. To bardzo<br />
mily gest, ale Tato Marcina przydusza na pedaly, wiec pedzimy na zlamanie karku. Obaj<br />
przejezdzaja tego dnia 95 km, a ja laduje w Mosinie tuz po godz. 21. ze 104 kilometrami w<br />
nogach. Bylo fajnie.<br />
Ewa Nowaczyk
SRODA, 2 KWIETNIA <strong>2003</strong><br />
Spotkanie opisuje Ewa Nowaczyk:<br />
Sa: Iza A., Monika G., Radek S., Kuba J., Maciej S., Michal K., Jacek, Lopi, Marcin B.,<br />
Gosia R., Hania S., Ola R. i ja, czyli Ewa N.<br />
Rozmawiamy o rajdzie w Karkonosze polsko-czeskie. Wstepnie zdeklarowali sie na niego: ja<br />
z Pawlem P., Jacek z Ola, Lopi, Hania S., Michal K. Rajd rozpocznie sie w nocy z 29 na 30<br />
kwietnia (z wtorku na srode). Wtedy to wpakujemy sprzet do pociagu do Szklarskiej Poreby.<br />
Brykac po górach bedziemy do czwartego maja, kiedy to Michal odryczy na swoim rogu czas<br />
powrotu do sadyb.<br />
Maciej S deklaruje, ze do Cyklisty przychodzi, bo w klubie sa ladne dziewczyny. Potem<br />
zacheca chlopaków do jezdzenia na rajdzie i straszy, ze jak tego nie beda robic, to<br />
klubowiczki zostana poderwane przez innych rowerzystów i bedzie klapa.<br />
Postanawiamy, ze bedziemy szukac sponsora na koszulki klubowe. Chec nabycia stroju,<br />
nawet gdyby trzeba bylo za niego troche zaplacic, deklaruja: Lopi, Marcin B., Jacek, Kuba,<br />
Radek, Monika, Hania, Gosia, Pawel P. i ja.<br />
Marcin marzy, zeby Cyklista pojechal na miedzynarodowy zjazd kolarski do Sulecina w<br />
dniach 13-15 czerwca. No i Cyklista uwzgledni te impreze w swoim grafiku.
SOBOTA, 5 KWIETNIA <strong>2003</strong><br />
Rajd do Tulec<br />
Jako, ze mialem przyjemnosc sie rozchorowac, a rajd prowadzila Ewa Nowaczyk, totez i Ewa<br />
go opisuje. Wszak nie moze wypasc z wprawy ;-)<br />
Michal od kilku dni wiesci, ze dzis bedzie straszliwy wiatr (to sie zgadza w stu procentach) i<br />
ze bedzie lalo (to sie zgadza nieco mniej, bo podczas rajdu nie spadla ani kropla deszczu, a<br />
bylo nawet slonce). Do konca wiec nie bylam pewna, czy rano rajdu nie bede musiala<br />
odwolac ze wzgledu np. na sciane deszczu za oknem. Nie da sie ukryc, ze wiatr byl uciazliwy<br />
i z godziny na godzine nasilal sie. To z kolei powodowalo, ze mimo slonca bylo przenikliwie<br />
zimno. Nic to, twardym trzeba byc☺<br />
Wiatr jest okropny, wiec zanim dojechalam na start, czyli z Mosiny pod Starego Marycha, to<br />
juz dostalam w cztery litery. Pozostali rajdowicze, z którymi spotykam sie przy<br />
najslynniejszym rowerzyscie w Poznaniu (nie wszyscy oczywiscie) zdaje sie, ze nie do konca<br />
wiedza co to znaczy ostry wmordewind i co ich dzis czeka.<br />
Z racji tego, ze dzis prowadze, laduje przed czasem na starcie i nerwowo zjadam sniadanie,<br />
którego nie zdazylam skonsumowac w domu.<br />
Po odstaniu przyslowiowego kwadransa akademickiego (swoja droga bedzie trzeba w<br />
SMSach podawac godzine odjazdu o pietnascie minut wczesniejsza od planowanej, zeby nie<br />
czekac i nie tracic czasu) w koncu ruszamy na szlak.<br />
Brygada szturmowa w skladzie: Jasiu Wilk, Darek (kolega Macieja Solskiego), Maciej Solski,<br />
Kuba Jankowski, Marcin Baraniak i ja (Ewa Nowaczyk), postanawia, ze do Tulec pojedziemy<br />
nowobudowana autostrada. Kolujemy wiec na Debiec, gdzie zgarniamy Pawla Lawniczaka i<br />
razem zjezdzamy na autostrade. Jedziemy nia z wiatrem i bez pedalowania mamy 27 km/h na<br />
licznikach. Jaki „mniód” – tak to ja lubie jezdzic☺ Niestety asfalt w koncu sie konczy i<br />
pozostaje nam kopanie sie w piachu i zamarznietych koleinach blotnych. Darek jedzie po nich<br />
z niezlozona nózka od roweru i co jakis czas zahacza nia o co wieksze grudy ziemi. Chlopaki<br />
smieja sie, ze Darek specjalnie jej nie zlozyl, zeby sie w razie czego podeprzec i nie wywalic.<br />
Prace na autostradzie nie ustaja – pelno tu spychów, koparek i innych ciezarówek. Strach sie<br />
bac! Jeszcze cos nas rozmasli na szczególnie równym odcinku asfalciku.<br />
Do Tulec jedziemy glównie na grochówke. W tej niewielkiej wiosce odbywa sie dzis bowiem<br />
meta rajdu pieszo-rowerowego (rózne stare babcie, emeryci, rencisci, mlodziez i Cyklista tu
tlumnie przybywaja), organizowanego przez PTTK Rataje. Do uczestnictwa w rajdzie i mecie<br />
usilnie przekonywal nas Maciej, który uwaza, ze klub powinien sie co jakis czas pokazywac<br />
na takich imprezach. Moze ma racje.<br />
Meta w Tulcach miala rozpoczac sie w poludnie. My bylismy ponad godzine przed czasem.<br />
Postanowilismy wiec nie trwonic czasu i zrobilismy mala petelke wokól Tulec (trasa<br />
kóleczka: Tulce - Gowarzewo - Kleszczewo - Bylin - Komorniki - Tulce). Dopóki jechalismy<br />
z wiatrem w plecy (lub z boku) bylo ok. Jednak jak musielismy dralowac pod wiatr przez<br />
kilka kilosów, to nam sie szalenstw rowerowych zdecydowanie odechcialo.<br />
Los bywa przewrotny i Maciej, tak cieszacy sie z tego rajdu, po mecie w Tulcach wzdycha:<br />
To byla najgorsza meta na jakiej bylem, a ta grochówka... co to w ogóle bylo! Maciej mial<br />
niestety racje: grochówa byla lurowata, zimnawa, brrr... Choc nie przecze, ze swoja porcje<br />
zzarlam. No cóz, jak juz daja, to – podobno - trzeba brac.<br />
W Tulcach nasza grupa dzieli sie na dwa pododdzialy. Pierwszy, w sile Maciej i Darek, jada<br />
do Zaniemysla, gdzie rajdowicze z Rataj maja nocleg (oj popijemy dzis, popijemy – cieszy sie<br />
na Zaniemysl Maciej). Pozostali zas postanawiaja skrócic trase i z Tulec przez las zóltym<br />
szlakiem wrócic do Poznania. Poczatkowo planowalismy pojechac ringiem przez Kórnik,<br />
Rogalinek do Puszczykowa na lody. Zrezygnowalismy z tego jednak, bo wiatr byl coraz<br />
silniejszy, a temperatura coraz nizsza. I byla to rozsadna decyzja.<br />
W drodze powrotnej jechalismy centralnie pod wiatr i nawet las przed nim nie chronil. Na<br />
otwartych przestrzeniach (np. Kobylepole i Malta) wiatr byl tak silny, ze jadac 9 km/h<br />
meczylam sie ja pies.<br />
Kilometry przejechane przez poszczególne osoby w ramach rajdu (wedlug mojego licznika):<br />
Maciej S i Darek (po 31 km), Jasiu Wilk – 46 km, Pawel Lawniczak – 54 km, Marcin<br />
Baraniak – 50 km (ale jemu trzeba jeszcze doliczyc dojazd z i do domu, bo jest<br />
klubowiczem), Kuba Jankowski – 52 km oraz ja – 90 km (po dotarciu do domu bylam trup).<br />
Ewa Nowaczyk
SRODA, 9 KWIETNIA <strong>2003</strong><br />
Spotkanie Cyklisty<br />
Opisuje Ewa Nowaczyk, jako ze ja zlapalem angine:<br />
Zima do nas wrócila i nic nam sie dzis nie chce. Buro, szaro, wietrzno i straszno jak sie patrzy<br />
za okno. Nadzieje daje to, ze koniec tygodnia ma byc znacznie cieplejszy, wiec mozna<br />
planowac rajd.<br />
Na spotkanie przyszli dzis: Jacek, Pawel P., Pawel L., Marcin B., Kuba J. i ja. Z ponad<br />
pólgodzinnym opóznieniem docieraja jeszcze Maciej S. i Tomek M.<br />
Poczatkowo (tzn. zanim przyszedl Maciej) planujemy zrobic rajd plakatowo-rezerwatowy.<br />
Znaczy to tyle, ze zaczniemy go o godz. 11 spod Starego Marycha rozwozic ulotki klubowe<br />
(wlasnie sa przygotowywane) po sklepach rowerowych i turystycznych, a potem pojedziemy<br />
na rajd do Rezerwatu Morasko, bo ostatni raz bylismy tam grubo ponad dwa lata temu, o ile<br />
dobrze pamietam, na pierwszym rajdzie Cyklisty. Pierwotne plany biora jednak w leb, gdy<br />
przychodzi Maciej. Przekonuje on nas usilnie, do uczestnictwa w rajdzie rowerowym po<br />
Wielkopolskim Parku Narodowym, który rozpoczyna sie o godz. 9 pod kosciolem w Wirach.<br />
Rajd robi ktos inny. Kto? Tego juz Maciej nie powiedzial. Ma byc grochówka, gratisowe<br />
wejscie na wieze i zwiedzanie Muzeum Rolnictwa w Szereniawie. Koniec konców Maciej nas<br />
przekabacil. Ma jednak powiedziane, ze jesli ten rajd bedzie tak samo beznadziejny jak w<br />
Tulcach, to po pierwsze dostanie baty (a moze zamienimy to na wyczyszczenie rowerów<br />
wszystkim klubowiczom?), a po drugie nigdzie z nim wiecej nie pojedziemy.<br />
I tak w sobote 12 kwietnia spotykamy sie pod Marychem o 7.50 rano (prowadzi Jacek).<br />
Na zakonczenie namawiam Tomka, zeby jechal z nami w Karkonosze, ale on nie wie czy<br />
bedzie mial kase: - Znajdz sobie dziewczyne, to problemy z kasa sie skoncza - radzi Maciej.<br />
Poza tym gadamy o koszulkach, bo chcielibysmy je zrobic juz na maj. I to tyle.
SOBOTA, 12 KWIETNIA <strong>2003</strong><br />
Rajd nie do konca leserski<br />
Tyle wiem, ze rajd sie odbyl i bylo na nim dosc duzo osób, ale na relacje przyjdzie pewnie<br />
sporo poczekac. Niestety nie mialem mozliwosci nan pojechac. Musialem sie kurowac po<br />
anginie.<br />
Oto wspomniana relacja, napisana przez Ewe:<br />
Dzis mial byc leserski rajdzik, ale chyba troche nie wyszedl. Jak na leserski wyjazd, to na<br />
trase ruszylismy bardzo wczesnie, bo o godz. 8 rano. No i oczywiscie nie wszystkim to<br />
odpowiadalo, bo wedlug naszych ustalen na rajd leserski powinien sie zaczynac nie wczesniej<br />
niz o godz. 10. Wtedy bowiem wszyscy maja szanse choc troche pospac. Tym razem jednak<br />
bylo to niemozliwe.<br />
A wyjezdzalismy spod Starego Marycha o godz. 8, bo na dziewiata musielismy byc pod<br />
kosciolem w Wirach. Postanowilismy bowiem pojechac na rajd organizowany przez<br />
pracowników Wielkopolskiego Parku Narodowego po tymze parku.<br />
Z Poznania do Lubonia grupe prowadzil Jacus, bo mi sie nie chcialo leciec do Poznania i<br />
umówilismy sie w Luboniu. A z Jacem przyjechali: Wojtek Sobczak (po raz pierwszy na<br />
rajdzie), Jasiu Wilk, Marcin B wraz ze swoim kolega Przemkiem Jerzakiem (debiut na<br />
rajdzie) i Kuba J. Pod kosciolem czekal na nas Maciej Solski, który w zasadzie przekonal<br />
Cykliste do uczestnictwa w parkowym szalenstwie. A argumenty byly takie: swietna meta z<br />
grochówa, zwiedzanie muzeum i wiezy widokowej. Niestety rajd polegal na przejechaniu sie<br />
po WPN-ie, ale zadnego zwiedzania nie bylo. Widac Macieja poniosla wyobraznia. Lesne<br />
dukty, którymi nas wiedziono sa nam dobrze znane, wiec nie odkrylismy nic nowego. Nie da<br />
sie natomiast ukryc, ze organizatorzy do perfekcji opanowali organizacje mety.<br />
Na strudzonych droga (nawet nie zdazylismy sie rozgrzac, gdy niektórzy juz spadali z<br />
rowerów ze zmeczenia) rowerzystów czekalo wielgachne ognisko, wielkie pólmiski po<br />
brzegi wypelnione kielbasa i pieczywem, a takze deser w postaci przepysznych drozdzówek i<br />
soczków. Tak nam sie spodobalo i smakowalo, ze zabawilismy na mecie dluzej niz pierwotnie<br />
planowalismy. Podczas mety odnieslismy tez gigantyczny sukces promocyjny klubu.<br />
Mianowicie rozdalismy ulotki klubowe, co spowodowalo, ze wokól stolu przy którym<br />
siedzielismy klebil sie nieustannie tlum ludzi i pytal o Cykliste, rajdy i nasze rowerowe plany.
Zadowoleni z siebie i wypelnieni smakolykami postanowilismy sie w koncu ruszyc.<br />
Cofnelismy sie wiec do parku na szlak zwany Rowerowym Pierscieniem wokól miasta<br />
Poznania. Z mety zgarnelismy jeszcze dwóch rowerzystów: Michala Jaworskiego i Andrzeja<br />
Sierpinskiego.<br />
Poczatkowo planowalismy dojechac ringiem do Biedruska i wrócic przez Puszcze Zielonke.<br />
W koncu dojechalismy do Lusowa i poniewaz kolega Marcina padl, postanowilismy wrócic<br />
do Poznania szlakiem lacznikowym. Jeszcze przed Lusowem, przy zródelku Zarnowiec<br />
odlaczyl sie Maciej Solski i Michal Jaworski, bo obu spieszylo sie do Poznania.<br />
Z ciekawszych zdarzen, to w Lasku Marcelinskim Jacek przeskakiwal przez zwalona na szlak<br />
sosne. I tak przeskakiwal, ze w koncu zaczal leciec przez kierownice. Juz myslelismy, ze cos<br />
mu sie stalo, gdy Jaco wstal, otrzepal sie i rzekl: - Dzien bez gleby, to dzien stracony. To<br />
oczywiscie wzbudzilo ogólna wesolosc.<br />
I w zasadzie to tyle.<br />
Kilometry rajdowiczów:<br />
- Maciej S. i Michal J. - 70 km<br />
- Andrzej S. - 90 km<br />
- Wojtek S. i Jasiu W.- 95 km<br />
- Marcin B. i Przemek J. - 104 km<br />
- Jacek - ok. 110 km<br />
- Kuba J. - 114 km<br />
- ja - 140 km
SRODA, 16 KWIETNIA <strong>2003</strong><br />
Zebranie<br />
Zebranie odbylo sie na Grunwaldzkiej, generalnie omawialismy kwestie rajdu majowego, a<br />
dokladniej to prezentowalem trase paru osobom, Ewa próbowala zbierac wpisowe i<br />
generalnie szlo jej to nie najgorzej. Ewa dostarczyla mi liste obecnosci z tego zebrania:<br />
Lista obecnosci: Przemo Warkocki (mial cos powiedziec o organizowanej przez siebie<br />
wyprawie na Morawy, ale nie mial nic szczególnego do powiedzenia), Kasia D., Jacek,<br />
Maciej S., Marek N., Radek S., Kuba J., Kuba P., Natalia Szajerka (po raz pierwszy; zapisala<br />
sie na wyjazd w Klodzka), Piotr S., Michal K., Robert, Marcin B., Basia Bigos (pierwszy raz;<br />
takze zamierza pojechac w Klodzka) z kolezanka Kasia, Tomek M., Pawel P., Mirek H., Ola<br />
R., Hania S., Andrzej K., Pawel L. i ja.
WIELKA SOBOTA, 19 KWIETNIA <strong>2003</strong><br />
WIELKI RAJD prowadzony przez Jacka:<br />
Trasa: Stary Marych – Malta – Antoninek – J. Swarzedzkie – Mechowo – Kicin – Dziewicza<br />
Góra – czerwony szlak –Kaminsko – Floryda – J. Miejskie – szlak czarny – Murowana<br />
Goslina – Msciszewo – Starczanowo – Sniezycowy Jar – Msciszewo – Promnice – Biedrusko<br />
– poligon – Suchy Las – Piatkowo.<br />
Dystans (prowadzacego): 112km<br />
Uczestnicy:<br />
o Marcin Baraniak (P-n – Antoninek: 13 km)<br />
o Darek Rau (P-n – Kicin: 20 km)<br />
o Gosia R. (P-n – Murowana G. 47 km)<br />
o Michal Jaworski: I raz (P-n – Murowana G. 47 km)<br />
o Mariusz Jaworski: I raz (P-n – Murowana G. 47 km)<br />
o Maciej Solski (P-n – Murowana G. 52 km)<br />
o Kuba Karwacki (78 km)<br />
o Michal: Unibike, I raz (78 km)<br />
o Ola R. (113 km)<br />
o Robert: lat 13, kuzyn Oli R. (106 km)<br />
(P-n – Murowana G. 47 km) – osoby te wracaly z Maciejem S. przez Biedrusko do Poznania.<br />
Relacja jest po wojskowemu, Jacek pomimo namowy nie chcial napisac nic wiecej.
SRODA, 23 KWIETNIA <strong>2003</strong><br />
Zebranie<br />
Na zebraniu przedstawialem kolejnym zainteresowanym trase rajdu majowego w Kotline<br />
Klodzka. Potrzebnych do tego bylo az 5 map, co wywolalo pewne zdziwienie, czy aby damy<br />
rade to przejechac itp. Juz po fakcie moge powiedziec, ze przejechalismy wszystko jak<br />
nalezy, pomimo dosc sporej dawki zwiedzania... Na zebraniu pojawili sie: Ewa N., Darek R.,<br />
Marcin B., Natalia S., Pawel L., Kasia D., Ola R., Jacek Z., Maciej S., Andrzej K., Pawel L.,<br />
Robert M., i ja (Michal K.). Ustalono, ze najblizszy rajd poprowadzi Ewa, w niedziele o 10:00<br />
spod Starego Marycha do Puszczy Zielonki przez Lusowo, Kiekrz (ringiem).
NIEDZIELA, 27 KWIETNIA <strong>2003</strong><br />
Leserski rajdzik dynamiczny i ekstremalny...<br />
Jako, ze rajd prowadzila Ewa, totez bedzie miala przyjemnosc napisac relacje. Nie pozostaje<br />
nic innego jak poczekac... Na razie otrzymalem tyle:<br />
Rajd przez Strzeszynek, Kiekrz, Biedrusko na Dziewicza Góre mial byc leserski, ale<br />
nie byl.... cdn.<br />
Po rajdzie wywolala sie burza na liscie, czy nie byl zbyt ekstremalny jak na rajd leserski,<br />
przytocze tylko wypowiedz Ewy, która moze tymczasowo zastapic brak dokladniejszego opisu:<br />
Tempo wedlug mnie bylo ustabilizowane i ja jechalam zazwyczaj na koncu. Nie<br />
zauwazylam, zeby ktos gwaltownie zdychal lub ledwo zipal. Nie bylo tez zadnych glosów, ze<br />
jechalismy za szybko i ze moze bysmy zwolnili. Zdecydowana wiekszosc ludzi jechala z<br />
przodu. A ja jako zamykajaca hen za nimi z tylu. Ludzie domagali sie w sumie dluzszej trasy<br />
niz przejechalismy i dopiero po Puszczy Zielonce i Dziewiczej Górze sie zmeczyli troche;-)<br />
Byly miejsca, gdzie gnalismy np. przez poligon w Biedrusku. Lecz bylo powiedziane na<br />
poczatku przy wjezdzie na poligon, ze kto chce sie poscigac ma gnac, a pozostali moga jechac<br />
spokojnie i spotkamy sie na koncu poligonu. Wiekszosc chciala sie poscigac. Rajd liczyl ok.<br />
80 km, wiec nie byl jakos kosmicznie dlugi. Szkoda, ze te osoby, dla których jechalismy za<br />
szybko nie mialy odwagi powiedziec mi tego na rajdzie. Trudno, zebym zwalniala sztucznie<br />
peleton, jesli ludzie chca jechac szybciej. Poza tym czesc ludzi zjechala wczesniej - jedni w<br />
Zlotnikach, inni w Biedrusku.<br />
I z tego jak sie rozstawalam z wiekszoscia ludzi, wydawalo mi sie, ze rajd byl udany.<br />
Zreszta nadal tak uwazam. Wyjechalo na trase lacznie 25 osób, w tym dwóm podziekowalam<br />
jeszcze w Poznaniu, bo pani jechala 12 km/h i to bylo nie do przyjecia. Pozdrawiam. Ewa<br />
A wiec stalo sie. W polowie lutego 2004 roku dostaje od Ewy jeszcze swiezy opis<br />
rzeczonego rajdu:<br />
Rajd co mial byc leserski, a nie byl...<br />
Za duzo na ten temat nie bede pisala, bo i po co. Rajd z zalozenia mial byc leserski, bo<br />
na taki zostalo zlozone zamówienie. Na stracie pojawilo sie potwornie duzo ludzi, dlatego tez<br />
postanowilismy z Jackiem, ze ja bede zamykac, a on bedzie prowadzil.<br />
Z wpisów na liste, która przy Marychu puscilam wynika, ze na rajdzie byli: Lukasz<br />
Solarz, Przemo Cieslak, Lukasz Ambroziak (kolega Lopiego), Wojtek Sobczak, Magda<br />
Musial, Marcin Miller, Pawel Lawniczak, Piotr Spychalski, Natalia Szajerka, Hania S.,<br />
Michal Jaworski, Wiesiu z Marcinem B., Marek N., Tomek K., Kuba J., Zdzislaw z Mosiny,
Ola R., Kuba K., Pawel P., Jacek, Robert, ja i dwie osoby mi nieznane. Razem jakies 25 osób.<br />
Nie wykluczam, ze kogos pominelam. Jesli tak, to przepraszam.<br />
Pojechalismy zóltym lacznikowym do Lusowa, potem przez Kiekrz do Biedruska, a<br />
potem na Dziewicza Góre i przez Kicin wrócilismy do Poznania.<br />
Schody zaczely sie tuz po wyjezdzie z domu, kiedy Pawel zlapal pane i musialam do<br />
Poznania jechac sama, bo jako prowadzaca nie moglam spóznic sie na start (Pawel zlapal nas<br />
w koncu w Kiekrzu na 39. kilometrze rajdu). Potem wysiadla mi komórka, wiec byly klopoty,<br />
by sie ze mna skontaktowac.<br />
Kolejny klopot pojawil sie jak tylko ruszylismy. Juz na ul. Swiety Marcin. Dwie<br />
osoby, które okreslilam „mi nieznane” totalnie odstawaly, tzn. pani jechala z predkoscia nie<br />
wieksza niz 15 km/h. To mi sie na rajdzie jeszcze nie zdarzylo. Trzeba bylo cos z tym zrobic.<br />
Biorac pod uwage dobro ogólu postanowilam, ze tym dwóm osobom musze podziekowac tzn.<br />
powiedziec im, ze jechac z nami nie moga, bo jada zbyt wolno. Ani to przyjemnie, ani to<br />
latwe bylo, ale na ul. Grunwaldzkiej stalo sie faktem i owa dwójka sie z nami pozegnala.<br />
Troche przyspieszylismy i na skrzyzowaniu z Bulgarska zlapalismy Magde i Marcina,<br />
a nie wykluczone, ze i Pawla S. A wlasciwie na pewno Pawla S. takze – tak mi sie<br />
przynajmniej przypomina po 9 miesiacach.<br />
Zgodnie z umowa zamykalam peleton, a Jacek darl do przodu. Poczatkowo jechal ze<br />
mna na koncu Tomek K., ale po kilkunastu kilometrach stwierdzil, ze dalkej nie jedzie, bo<br />
kolano mu nawala.<br />
Potem jechalam z tylu sama, a reszta darla równo za Jackiem, który jak na leserski rajd<br />
jechal zdaje sie za szybko (takie przynajmniej doszly nas sluchy po rajdzie). Problem w tym,<br />
ze w czasie rajdu nikt nie narzekal na predkosc i wydawalo sie, ze ludziom ona odpowiada.<br />
Jesli jako zamykajaca jade sama w pewnej odleglosci od peletonu, to jasne jest dla mnie, ze<br />
ludzie nie chca jechac wolniej. Nie moge sztywno trzymac sie pierwotnych zamierzen i z<br />
racji, ze rajd mial byc leserski zmuszac narodu, zeby jechal wolniej niz chce, bo to bez sensu.<br />
Chcieli gnac za Jackiem, to gnali. Jakby chcieli jechac wolno, to by mi potowarzyszyli.<br />
Najwieksze szalenstwo predkosciowe bylo na prostej przez poligon. Tu sie<br />
postanowilismy poscigac i dac sobie nawzajem wycisk.<br />
Final byl taki, ze od Biedruska jechalo nas juz tylko 15 osób. Pod Dziewicza Góra<br />
pogubilismy sie tzn. chyba zgubilismy Pawla S. Pozostali wrócili razem do Poznania i<br />
przejechali minimum 80 km.
SRODA 30 KWIETNIA - NIEDZIELA 4 MAJA <strong>2003</strong><br />
Rajd majowy w Kotline Klodzka.<br />
Rajd byl wybitnie górski, obfitowal w dosc meczace i strome podjazdy oraz zapewnial<br />
czerpanie przyjemnosci z szybkich i dlugich, niekiedy bardzo kretych zjazdów. Trasa byla<br />
bardzo widokowa, stabilna pogoda umozliwila nam ogladanie np. z Iglicznej - Sniezki,<br />
oddalonej o ok. 100 km... Nawierzchnia zmieniala sie od asfaltowej po off-road, dajac<br />
mozliwosc pelnego poznania wielu zalet jazdy rowerem po górach;-) Jako, ze planowalem<br />
trase, a nastepnie prowadzilem ten rajd, to zwiedzilismy wszystko, co chcialem w danym<br />
terenie zobaczyc. Opis pojawi sie wkrótce, jednak zadne pióro nie bedzie w stanie oddac<br />
uroku tych kilku wspanialych chwil spedzonych w siodle wysoko nad dnem doliny z<br />
perspektywa na oddalone o dziesiatki kilometrów szczyty...<br />
Opis juz sie pojawil:<br />
Sroda, 30 kwietnia <strong>2003</strong><br />
Nad ranem jedziemy w czwórke (Maciej S., Ewa N., Pawel S. i ja - Michal Ksiazkiewicz)<br />
pociagiem do Dusznik Zdroju, gdzie zajezdzamy przed dziewiata (niewielkie opóznienie jak<br />
to na PKP). Zrobiwszy zakupy w pobliskim markecie udajemy sie stromym szlakiem zóltym<br />
do schroniska pod Muflonem. Czesc osób prowadzi juz od dolu, staram sie jak najdalej<br />
jechac, ale niestety w koncu tez pasuje. Odcinkami to jazda to prowadzenie, nachylenie jest w<br />
granicach 20%, ale grunt miekki i kola sie slizgaja. Schronisko osiagamy po 34 minutach<br />
wspinaczki.<br />
Schronisko "Pod Muflonem" - polozone na wysokosci 740 m, w pólnocno-zachodniej czesci<br />
Gór Bystrzyckich na stoku Ptasiej Góry (745 m). Po pozarze w 1966 roku zostalo<br />
odbudowane i jest obecnie uwazane za jedno z ladniejszych schronisk w Sudetach. Przy<br />
budynku schroniska rosnie, bedacy pomnikiem przyrody, wiekowy jesion Bolko. Z polany w<br />
okolicy schroniska widoki na obnizenie Dusznik i Góry Stolowe. Do schroniska prowadza<br />
szlaki czerwony z Polanicy, niebieski z Dusznik oraz zólty (Szczytna-Duszniki)
Zostawiwszy bagaze (Pawel zaledwie 52 minuty pakuje swoje sakwy, przy czym czekamy<br />
ekstra tylko 21 minut) udajemy sie na szlak niebieski i niemalze komfortowo - momentami<br />
tylko lekka wilgoc podlozowa - jedziemy Droga Libuszy na Zbójnicka Góre [11,5] (828),<br />
skad zjezdzamy gruntowa droga lesna (po drodze momentami oblodzenie) do doliny<br />
Bystrzycy [14,0] (720) i wjezdzamy na Zielona Droge.<br />
Zielona Droga<br />
Jedna z najwazniejszych dróg lesnych w G. Bystrzyckich. Przecina w poprzek cala ich pn.<br />
czesc. Prowadzi z Pokrzywna na wys. ok. 560 m, obchodzi od pn. Kamienna Góre i wychodzi<br />
na wierzchowine G. Bystrzyckich pomiedzy nia a Wietrznikiem w miejscu, gdzie odgalezia sie<br />
na zach. Zajecza Sciezka. Dalej prowadzi wierzchowina. Tu odchodzi na pd.-wsch.<br />
Wiecznosc. Lekko schodzi w dól do doliny Bystrzycy, gdzie z pd. dolacza Droga Zblakanych<br />
Wedrowców. Nastepnie nieznacznie podchodzi pod Rozdroze pod Biescem, gdzie z pn.<br />
dochodzi przez Zbójnicka Góre asfaltowa droga lesna. Na zejsciu od pn. do Z.D. dochodzi<br />
Widlasta Dloga, a Z.D. schodzi w doline Bialki, przecina doline Dzikiej Orlicy i prowadzi<br />
przez Czarne Bagno grobla (d. Foque-Weg), która doprowadza do Drogi Dusznickiej na wys.<br />
ok. 660 m, ponizej rozdroza pod Hutnicza Kopa. Z.D. ma ok. 10,0 km dl. przy róznicy<br />
wzniesien do 250 m. Prowadzi na calej dl. przez rozlegle dolnoreglowe lasy swierkowe z<br />
domieszka buka. Prawie na calej dl. Z.D. posiada bita nawierzchnie.<br />
Zielona Droga jedziemy przeciwnie do kierunku owego opisu, przez niewielki garb (750), w<br />
kazdym razie dojezdzamy nia w okolice Kamiennej Góry (704), na która wydostajemy sie<br />
szlakiem zielonym [17,5].<br />
Kamienna Góra (704 m) - szczyt w pólnocno-wschodniej czesci Gór Bystrzyckich wznoszacy<br />
sie nad Polanica Zdrojem. Na szczycie i stokach liczne skalki i blokowiska. W poblizu<br />
wierzcholka ruiny wzniesionego w 1790 roku fortu Nesselgrund, bedacego elementem linii<br />
obronnej, do której nalezal tez Fort Wilhelma i Fort Karola. W ruinach zobaczyc mozna<br />
tablice upamietniajaca skok weterana wojny francusko-pruskiej Augusta Ponzla z murów<br />
fortu. Najblizej do fortu jest szlakiem zielonym z Polanicy.
Z Kamiennej Góry zjezdzamy wpierw stromym szlakiem zielonym, a pózniej droga<br />
brukowana do mostu na Dunie Górnej - poczatku Drogi Stanislawa, która idzie szlak zólty<br />
[18,5].<br />
Droga Stanislawa<br />
Piekna, bardzo widokowa droga lesna wiodaca pn.-wsch. krawedzia wierzchowiny pn. czesci<br />
G. Bystrzyckich. Prowadzi od mostu na Dunie Górnej, na wys. ok. 610 m i dalej podchodzi<br />
zboczami Toczka, kolo punktu widokowego, skad roztacza sie wspaniala panorama G.<br />
Bystrzyckich i prawie calej Kotliny Klodzkiej z otoczeniem oraz fragm. Rowu Górnej Nysy.<br />
Dalej D.S. juz prawie poziomo trawersuje Rówienke i Lysine, obchodzi szerokim lukiem szczyt<br />
Lomnickiej Równi. Prawie w najwyzszym punkcie ok. 850 m, pod Lomnicka Równia, po zach.<br />
stronie drogi znajduje sie mala skalka gnejsowa, na której wykuta jest tablica upamietniajaca<br />
inspektora lesnego Wredego i budowe drogi w latach 1933-34. Wówczas wlasnie D.S.<br />
otrzymala pierwotna nazwe, a obecna wprowadzil w l. 60-tych A. Kozminski. Nastepnie D.S.<br />
trawersuje Anielska Kope i lagodnie schodzi na szerokie zrównanie wierzchowiny pod<br />
Wójtowska Równia w Hucie, na wys. ok. 800 m. D.S. ma ok. 6,5 km dl. przy róznicy wzniesien<br />
do 240 m. Jest najatrakcyjniejszym widokowo szlakiem w G. Bystrzyckich. Dawniej przy D.S.<br />
znajdowaly sie dosc liczne zabudowania i przysiólki, dzis calkowicie opuszczone i najczesciej<br />
juz rozebrane, a tereny po nich sa zalesione. Przed wojna czesc z nich byla letniskami i<br />
wlasnie dla ulatwienia komunikacji miedzy nimi, takze dla turystów, powstala D.S., która<br />
stala sie jedna z najpopularniejszych tras w G. Bystrzyckich. Droga posiada dobrze<br />
zachowana kamienista, bita nawierzchnie.<br />
Ta pieknie zachowana kamienista nawierzchnia bardzo daje nam sie we znaki, dlatego<br />
jedziemy lewym skrajem tuz nad urwiskiem, gdzie bruk jest przykryty warstwa miekkich, ale<br />
sliskich lisci. W pewnym momencie Ewa zbyt gwaltownie podnosi przednie kolo, lekko sie<br />
przechyla i pieknym szczupakiem pokonuje krawedz skarpy i zaczyna spadac/zjezdzac w dól.<br />
Na szczescie po ok. 1,5 metra natrafia na krzew i miekko zatrzymuje sie. A jest to juz na<br />
stromym stoku konczacym sie skarpa. Dalsza jazda przebiega bez zaklócen i osiagamy koniec<br />
Drogi Stanislawa - wies Hute. Zaczyna dosc mocno wiac z S, ale na szczescie za chwile<br />
bedzie juz w plecy.
Huta to wyludniona wies - jedna z najwyzej polozonych w Sudetach. Jeszcze w XIX w. byla<br />
znana miejscowoscia turystyczna, teraz nawet szlakowskazy sa tu w oplakanym stanie. Sporo<br />
chalup zostalo wykupionych z przeznaczeniem na domki letniskowe; jest wiec szansa, ze wies<br />
nie zniknie zupelnie z map<br />
Podjezdzamy jeszcze ok. 500 m polaczonymi szlakami i stajemy na duzym rozdrozu [25,0].<br />
Jedziemy do ruin fortu droga nieco w lewo za znakami zóltymi, choc tych poczatkowo nie<br />
widac. 200 m dalej przy drodze stoi drewniany drogowskaz wskazujacy droge w prawo w las<br />
do Fortu Wilhelma. Ruiny sa nieopodal, ale mocno schowane w lesie i widzimy tylko pare<br />
kamieni mogacych pochodzic z fortu oraz rów.<br />
Fort Wilhelm, Fort Wilhelma.<br />
Pozostalosci dawnej fortyfikacji w widlach dróg lesnych, na pd. krancu obszernego<br />
zrównania wierzchowinowego, w srodkowej czesci G. Bystrzyckich. Wznosza sie na wys. ok.<br />
800 m pomiedzy Wójtowska Równia na zach., a Barczowa na wsch., na pd. od zabudowan<br />
Huty. Caly teren jest zarosniety gestym lasem swierkowym regla dolnego, co powoduje, ze<br />
resztki F.W. sa praktycznie niewidoczne. Dawniej z fortu roztaczal sie piekny i rozlegly widok<br />
na doline Bystrzycy i masyw Jagodnej.<br />
F.W. zostal wzniesiony z rozkazu króla pruskiego Fryderyka Wilhelma II, od którego wzial<br />
nazwe. Powstal w 1790 r. w ramach prac fortyfikacyjnych majacych zabezpieczyc granice<br />
pruskiego Slaska przed spodziewana wojna z Austria. Stanowil ogniwo w calym systemie<br />
fortyfikacyjnym, podobnie jak np. Fort Karola w G. Stolowych i mozna przyjac, ze jego<br />
budowniczym byl tez major B. von Rauch. F.W. uwazany byl nieslusznie za najwyzej polozona<br />
fortyfikacje ziemi klodzkiej. W rzeczywistosci Fort Karola lezy nieco wyzej. W czasie wojen<br />
napoleonskich F.W. nie odegral zadnej roli militarnej. W XIX w. zostal opuszczony i<br />
stopniowo popadal w ruine. W koncu w wiekszosci rozebrano go dla uzyskania budulca, m.in.<br />
z kamieni tu pozyskanych wzniesiono w 1875 r. wiadukt w Bystrzycy Klodzkiej. Równiez wiele<br />
okolicznych chalup ma wmurowane elementy kamienne pozyskane z ruin.<br />
F.W. byl prostym zalozeniem opartym na rzucie 3 prostokatów przesunietych schodkowo.<br />
Otoczony walem i sucha fosa. Wewnatrz miescil sie mur. obiekt o charakterze blokhauzu.
Zachowaly sie zarysy walu i fosy, czesciowo zasypanej, oraz slady mur. fortyfikacji, w<br />
wiekszosci zarosniete gestym lasem i prawie nieczytelne w terenie.<br />
Wracamy na rozdroze i wjezdzamy na Piaszczysta Droge [26,0].<br />
Piaszczysta albo Piaskowa Droga to nazwa duktu biegnacego ze stoków Wójtowskiej Równi<br />
do Autostrady Sudeckiej, przecinajacego asfaltowa droge wzdluz rzeki Bystrzycy powyzej wsi<br />
Mloty. Piaszczysta Droga jest najlatwiejszym zjazdem z Huty.<br />
Zjechawszy do utwardzonej, ale juz nie asfaltowej drogi w dolinie Bystrzycy [29,5],<br />
skrecamy w prawo i lagodnym podjazdem dostajemy sie do rozstaju, który mijalismy na ok.<br />
14 kilometrze. Skrecamy w lewo na Zielona Droge i podjezdzamy na Rozdroze pod Biescem<br />
(810) [33,0]. Robi sie tu mala przerwa i musimy troche czekac (chwilowa awaria roweru).<br />
Jedziemy teraz w dól, po 500 m skrecamy za znakami niebieskimi w prawo w Widlasta Droge<br />
(znaki niebieskie), a potem w lewo bez znaków na zwirowy gosciniec miedzy Topieliskiem a<br />
Czarnym Bagnem. Po chwili ladujemy na Torfowisku pod Zielencem (Rezerwat Przyrody)<br />
[36,0], gdzie przechadzamy sie sciezka dydaktyczna i robimy zdjecia. Rosiczek jeszcze nie<br />
ma, bo dopiero niedawno snieg stopnial. Zwiedzanie torfowiska konczymy na wiezy<br />
widokowej, z której w zasadzie widac glównie las. Zjezdzamy do skrzyzowania w dolinie<br />
Bystrzycy Dusznickiej (620) [38,5]. Teraz odcinek naprawde uczciwego podjazdu. Jest co<br />
robic. Na szczescie ten TEST KONDYCYJNY liczy sobie tylko ok. póltora kilometra.<br />
Jedziemy stromo pod góre (nachylenie do 20%!!!) szlakiem zielonym do Zielenca (892)<br />
[40,0]. Koncowy odcinek to asfalt, tez 20%. W schronisku konsumujemy co kto lubi. Rowery<br />
mozemy wstawic do srodka, co bardzo umila nam posilek. Pawel dojezdza kilkanascie minut<br />
pózniej, troche kluczy po Zielencu, zanim trafia do schroniska.<br />
Po przerwie wjezdzamy na Droge Orlicka (szosa) i jedziemy w prawo. Lekki podjazd, lekki<br />
zjazd, potem plasko az do Soltysiej Kopy (895) [46,0]. Po drodze Zlota Sztolnia, ale<br />
zauwazam z tej okolicy tylko lekko piaszczysty zakret w prawo ;-) Wieje silny, poludniowy<br />
wiatr, który ulatwia jazde. Na Soltysiej Kopie Maciej o maly wlos pozbywa sie czapki. Nie<br />
sposób spokojnie stac, porywy dochodza pod 90 km/h. Po obejrzeniu z Kopy panoramy<br />
dopiero co przejechanych Gór Bystrzyckich zjezdzamy zwawym zjazdem urokliwie<br />
poprowadzona szosa do Przeleczy Polskie Wrota (660) [51,0]. Co niektórzy zblizaja sie pod<br />
70 km/h. Z przeleczy droga miedzynarodowa E12 zjezdzamy do Dusznik Zdroju (ruch jest
niewielki). Z Dusznik trawersem do drogi Libuszy wjezdzamy bez zsiadania z siodla do<br />
schroniska pod Muflonem.<br />
Dystans: 69,68 km<br />
Suma podjazdów: 1452 m<br />
Czwartek, 1 maja <strong>2003</strong><br />
Wyjezdzamy ze schroniska rano, aby na dole spotkac sie z 2 grupa z Poznania, która dojezdza<br />
PKP. Razem z nimi (Robert, Ola, Jacek, Pawel L., Basia, Natalia, Hania) zwiedzamy Park<br />
Zdrojowy i nasycamy sie róznymi wodami ze zródel, nie omijajac pijalni wód.<br />
Ruszamy ulica Wojska Polskiego (asfalt) (540) [5,0]. Lagodny podjazd do miejsca, w którym<br />
wczoraj przecinalismy ta szose zjezdzajac z torfowiska (640) [12,0]. Kontynuujemy podjazd<br />
asfaltem Dolina Górnej Bystrzycy do skrzyzowania z Droga Orlicka (szosa) (800) [16,0].<br />
Koncowka to krótki, ponad 10% podjazd.<br />
Skrecamy w lewo, chwile pod górke, potem dlugi, lagodny zjazd Dolina Orlicy przez<br />
Lasówki do Mostowic (670) [26,0]. Wiatr wieje generalnie w plecy, choc momentami w<br />
morde. W zasadzie jazda idzie nam bardzo szybko, ani sie nie obejrzelismy, jak zaczal sie<br />
podjazd na Spalona Przelecz (schronisko) (811) [30,0]. Tu zostawiamy bagaze, przekaszamy<br />
cos i udajemy sie na petle po poludniowej czesci Gór Bystrzyckich.<br />
Niebieskim szlakiem (droga gruntowa) atakujemy Jagodna (977) [34,0]. Jazda idzie nam<br />
bardzo dobrze do momentu, kiedy natrafiamy na wiatrolomy. Musimy obejsc dosc duzy<br />
obszar schodzac kilkadziesiat metrów w dól w kierunku doliny Bustrzycy Klodzkiej a<br />
nastepnie podejsc z powrotem na grzbiet. Liczne poprzewracane drzewa oraz upalna pogoda<br />
stwarzaja duze utrudnienie i niektórzy zdaja sie watpic w sukces. Jednakze po ok. 1,5 h<br />
osiagamy wierzcholek Jagodnej, skad jest fantastyczny widok na cala Kotline Klodzka az po<br />
Góry Sowie, Bardzkie, Zlote, Bielskie i Masyw Snieznika. Zjezdzamy równie widokowa<br />
droga, momentami leza niewielkie drzewa (heble sie grzeja...). Autostrada Sudecka kierujemy<br />
sie na poludnie, po czym zjezdzamy przez Gniewoszów. Szybki, ok. 10-15% zjazd asfaltem,<br />
lekkie zakrety. W Gniewoszowie konczy sie asfalt, ale za chwile zaczyna sie ponownie, tym<br />
razem znacznie bardziej gladki i bezpieczniejszy. Nad rzeczka Rózana rozstaj (420) [44,0],<br />
skrecamy w lewo na Dlugopole Górne. Zjezdzamy do Dlugopola Zdrój (380) [50,0].
Uzdrowisko, ale w sumie to za wiele tu nie ma. Podjazd asfaltem przez Ponikwe, potem<br />
stromy 15% podjazd gruntówka do Autostrady Sudeckiej (700) [55,0]. Koncówka bardzo<br />
stroma i lisciasta, ale Jacek i Robert chyba daja rade (tzn. nie ma swiadków...) Reszta w<br />
kazdym razie dojezdza pózniej. Szosa lagodny podjazd na Spalona Przelecz (schronisko)<br />
(811) [59,0].<br />
Dystans: 66,02 km<br />
Suma podjazdów: 1230 m<br />
Piatek, 2 maja <strong>2003</strong><br />
Wyjezdzamy ok. 9 rano.<br />
Z pelnym obciazeniem rozpoczynamy zwawy zjazd kreta Spalona Droga (asfalt) ze Spalonej<br />
Przeleczy do Bystrzycy Klodzkiej. Nachylenie do 15%. Trzeba bardzo uwazac na<br />
serpentynach. Po drodze, w Nowej Bystrzycy zwiedzamy drewniany kosciólek, a o jego<br />
historii dowiadujemy sie od miejscowego ksiedza. W Bystrzycy Klodzkiej (320) [10,0] troche<br />
zwiedzamy.<br />
Zaczynamy od murów miejskich, spod których jest ladny widok na dolna czesc miasteczka.<br />
Mury obronne miasta naleza do atrakcji nie tylko regionu, lecz calego kraju. Obok<br />
pobliskiego Paczkowa miasto to nalezy do jedynych z niewielu, które zachowaly w czesci<br />
dawny system murów obronnych. Bystrzyca Klodzka posiada mury obronne, których celem<br />
byla obrona miasta. Dlatego tez obok murów staly rózne baszty. Mury obronne Bystrzycy<br />
pochodza z 1319 roku i zostaly ufundowane przez bystrzyckiego wójta Jakuba Rueckera.<br />
Obecnie istnieja trzy wieze miejskie: Rycerska, Klodzka oraz Brama Wodna.<br />
Potem podjezdzamy z powrotem do góry aby obejrzec kosciól.<br />
Kosciól parafialny pod wez. sw. Michala Archaniola jest zabytkiem szczególnej klasy. Nalezy<br />
do najstarszych budowli w regionie, a pod wzgledem architektonicznym tworzy ciekawe<br />
rozwiazanie - jest to budowla halowa. Pierwotnie kosciól nosil wezwanie sw. Jana<br />
Chrzciciela. Czas powstania pierwotnego kosciola nie jest dokladnie znany. Po raz pierwszy<br />
dokumenty wymieniaja bystrzycka swiatynie w 1336 r., lecz wiadome jest, ze pod wzgledem
architektonicznym siega ona poczatkami ok. pol. XIII wieku, gdyz jest to budowla czesciowo<br />
romanska z pózniejszymi gotyckimi uzupelnieniami.<br />
Kosciól przezyl wiele tragedii, a wsród nich szczególne pietno wycisnal napad husytów w<br />
1428 roku. Wtedy to spalono swiatynie, a wieze calkowicie zburzono. Z czasem odbudowano<br />
swiatynie, w pol. XIV wieku powstala dwunawowa hala gotycka. Kosciól przezyl kilka razy<br />
przebudowe: dobudowano drugie prezbiterium - prawdopodobnie na poczatku XVI wieku, a w<br />
XVIII wieku przebudowano wieze. Najwieksze zmiany w architekturze swiatyni przyniósl<br />
poczatek XX wieku, wtedy to kosciól byl za maly dla potrzeb parafian. Z tej przyczyny zostal w<br />
latach 1914 - 1916 calkowicie rozbudowany. Czesc zachodnia otrzymala neorenesansowa i<br />
neomanierystyczna architekture, a takze neogotyckie przesla. Równiez z tego okresu pochodzi<br />
wyposazenie kosciola: neogotycki oltarz glówny i oltarze boczne.<br />
W bystrzyckiej swiatyni spotykamy jednakze ciekawe i bardzo wartosciowe dziela sztuki.<br />
Wsród nich szczególne miejsce zajmuje pochodzaca z ok. pol. XIV wieku gotycka figurka<br />
Matki Boskiej z Dzieciatkiem stojaca na pólksiezycu. Tradycja wiaze ja z osoba praskiego<br />
arcybiskupa Arnoszta z Pardubic - czciciela Marii, a takze fundatora wielu dziel sztuki.<br />
Jednak w rzeczywistosci dzielo to powstalo znacznie pózniej. Cennym zabytkiem jest tez<br />
renesansowa kamienna chrzcielnica pochodzaca z roku 1577, a wiec z czasów kiedy kosciól<br />
nalezal do protestantów. Zostala ona ozdobiona kilkoma herbami: Hrabstwa Klodzkiego,<br />
Slaska, Bystrzycy i rodu Bernsteinów - fundatorów, a takze znajduje sie tam postac sw. Jana<br />
Chrzciciela. W tej swiatyni spotykamy dwie barokowe rzezby: sw. Jana Nepomucena i sw.<br />
Franciszka Ksawerego, wykonane przez slynnego rzezbiarza Michala Klahra. Obok kosciola<br />
stoi zabytkowa plebania pochodzaca z II pol. XVI wieku.<br />
Zjezdzamy ponownie w dól na rynek (w Bystrzycy Kl. sa 2 rynki, jeden obok drugiego).<br />
Ratusz na rynku miejskim nalezy do najbardziej okazalych budowli, a to z powodu m.in.<br />
wysokiej wiezy zegarowej. Pierwotnie na tym miejscu stala inna budowla ratuszowa, znacznie<br />
mniejsza i bez zadnych cech stylowych. Pierwotny ratusz zostal wybudowany w<br />
sredniowieczu, okolo pol. XIV wieku. Z czasem ulegl spaleniu, a w XVI wieku wybudowano<br />
nowa renesansowa budowle z wieza. Ratusz nie mial szczescia, gdyz kilka razy ulegl<br />
pozarowi, a z tego powodu zatarl swoja pierwotna architekture i dekoracje. W latach 1853 -<br />
54 przebudowano ratusz. Uzyskal on nowa renesansowa forme architektoniczna nawiazujaca
do mieszczanskiej architektury wloskich wolnych kupieckich miast. Jedynie z dawnego ratusza<br />
pozostala wieza, której zwienczeniu nadano neorenesansowe formy architektoniczne.<br />
Brama Wodna nalezy do najwiekszych atrakcji miasta i jest wrecz jego symbolem. Nad<br />
przejsciem widac plytka nyze - to byla prowadnica dla spuszczania i podnoszenia "brony"<br />
(kraty). Wieze te zwano przed 1945 rokiem Wieza Willmanna, jako ze Hermann Stehr - znany<br />
niemiecki pisarz pochodzacy z Bystrzycy - umiescil tu czesc akcji jednej ze swych powiesci.<br />
Mial w niej mieszkac straznik o tym nazwisku.<br />
Barokowy pomnik Trójcy Swietej jest najokazalszym zabytkiem miasta. Pochodzi on z 1736<br />
roku i zostal wykonany przez znanego slaskiego rzezbiarza Antoniego Joerga i ufundowany<br />
przez bystrzyckiego patrycjusza Roberta Kleinwaechtera. Powodem fundacji tego pomnika<br />
bylo dziekczynienie za uratowanie miasta od pozaru. Pomnik ten ma zatem charakter<br />
wotywny. Stoi na miejscu, na którym znajdowal sie pregierz. Pomnik ten posiada<br />
skomplikowany program ideowy, którego glówna idea jest zwyciestwo nad zlem dzieki Bogu,<br />
przy wspóludziale swietych, w tym Michala Archaniola i Maryi, która tutaj przedstawiono<br />
jako Niepokalane Poczecie. Równiez ciekawe jest przedstawienie Trójcy Swietej, gdyz obok<br />
wizerunku Boga Ojca, symbolu Ducha Swietego w postaci golebicy widzimy unikatowy w<br />
skali regionu wizerunek Jezusa w postaci Baranka Apokaliptycznego. Ten bogaty program<br />
ideowy zostal oparty o dwunasty rozdzial Apokalipsy, a ten fakt potwierdza znajdujaca sie na<br />
pomniku inskrypcja lacinska.<br />
Na koncu zwiedzamy:<br />
Muzeum Filumenistyczne bez cienia watpliwosci jest atrakcja w skali calego kraju, a nawet<br />
swiata. Jest to jedno z trzech w Europie muzeów zajmujacych sie etykietami zapalczanymi, ale<br />
jako muzeum filumenistyczne, czyli muzeum historii niecenia ognia, jest jedynym na swiecie.<br />
Muzeum powstalo w 1964 roku dzieki inicjatywie mieszkanców miasta oraz tutejszej fabryki<br />
zapalek. Zbiory Muzeum skladaja sie z róznych przedmiotów do niecenia ognia: krzesiwa<br />
zelazne, skalkowe, lampy oliwne oraz zapalniczki chemiczne. Spora grupe tworza zapalniczki<br />
kieszonkowe i gabinetowe. Muzeum posiada tez olbrzymia liczbe opakowan od zapalek i<br />
etykiet zapalczanych polskich i z róznych krajów, nawet tak odleglych jak Chiny, Japonia. W<br />
Muzeum istnieje tez dzial regionalny poswiecony Bystrzycy Klodzkiej i okolicy. Przy Muzeum
dziala wydawnictwo, a ostatnio nawet ma swoje wlasne zapalki kolekcjonerskie<br />
przedstawiajace zabytki miasta.<br />
Muzeum oferuje zwiedzanie z przewodnikiem w j. polskim i j. niemieckim, a takze bogaty<br />
wybór zapalek, zapalniczek i ksiazek. Organizuje sympozja i promocje oraz prowadzi<br />
dzialalnosc wydawnicza. Gromadzi rózne przedmioty zwiazane z historia niecenia ognia,<br />
chetnie przyjmuje od kolekcjonerów darowizny, np. zapalniczki, etykietki i pudelka od<br />
zapalek.<br />
W tym to muzeum Pawel S. pozostaje na dluzej, deklaruje sie, ze dojedzie pózniej (ma mapy).<br />
Zaczynamy podjazd w kierunku Iglicznej. Szosa przez Plawnice i Marianówke do górnej<br />
czesci Szklar, gdzie w lesie szosa skreca w prawo i zamienia sie w droge bita (700) [26,0].<br />
Droga wyprowadza na rozstaj pod Igliczna (800) [27,5]. Podjazd jest trudny, ale caly czas w<br />
siodle, nawet koncowy, ponad 15% odcinek.<br />
Igliczna (845 m) - jest to wyniosly, stozkowaty szczyt nad krawedzia Masywu Snieznika,<br />
opadajaca do Rowu Górnej Nysy (szlak z Miedzygórza). Jest to miejsce czesto odwiedzane ze<br />
wzgledu na znajdujace sie tutaj sanktuarium Matki Boskiej Snieznej. Figurka Matki Boskiej<br />
zostala przywieziona przez wójta Wilkanowa w 1750 r. i umieszczona na dorodnym buku pod<br />
szczytem. Uznano ja za cudowna, gdy burza w 1765 r. zniszczyla drzewo nie uszkadzajac<br />
figury. Od tamtej pory przypisuje sie jej takze cudowne uzdrowienia i wysluchane prosby. W<br />
1983 r. figurka zostala koronowana przez papieza Jana Pawla II. Obecny kosciólek<br />
wzniesiono w latach 1781-82, a w 1821 r. otoczono go kruzgankiem. Opiekuja sie nim<br />
Ojcowie Redemptorysci. W poblizu kosciola znajduje sie Droga Krzyzowa, prowadzacej na<br />
wierzcholek Iglicznej. Ponizej kaplicy, w 1880 r., zbudowano Schronisko PTTK "Maria<br />
Sniezna", które poczatkowo funkcjonowalo jako gospoda. Z tarasu schroniska rozciaga sie<br />
przepiekny widok na Masyw Snieznika.<br />
Zwiedziwszy mamy na liczniku [30]. W miedzyczasie dojezdza Pawel S. Delektujemy sie<br />
panorama Karkonoszy, rozpatrujac jak duzo jeszcze sniegu pozostalo na Sniezce...<br />
Od wezla szlaków kolo drewnianego krzyza w lewo wyraznie wydeptana sciezka za znakami<br />
zóltymi. Prawie plasko, jedynymi przeszkodami sa liczne korzenie. Od miejsca, gdzie szlak<br />
przekracza kamieniste wadroze, coraz bardziej stromo w dól i coraz trudniej: duzy spadek, z
jednej strony kamienny rumosz, z drugiej trzeba lawirowac miedzy pienkami scietych<br />
drzewek. Nie wszyscy w siodle. Tak docieramy przed wejscie do Ogrodu Bajek.<br />
Na niewielkiej przestrzeni na stoku Lesienca zgromadzono tu przemila, choc nieco<br />
jarmarczna kolekcje postaci ze swiata bajek i basni, zwierzatek, chatek i innych tworów<br />
wyobrazni zmaterializowanych w drewnie i in. naturalnych tworzywach. Twórca ogrodu w<br />
latach 20. byl miejscowy lesnik Izydor Kriesten. Po wojnie Ogród niszczal, potem przez jakis<br />
czas zajeli sie nim harcerze, którzy odnowili stare i dodali nowe eksponaty. Teraz jest we<br />
wladaniu PTTK.<br />
Pawel S. wprowadza rower i pozostaje w ogrodzie na dluzej. Ma nas potem szukac w<br />
Miedzygórzu. Za Ogrodem Bajek porzucamy zólty szlak i jedziemy za budka kasowa,<br />
nieznakowana droga najpierw po plaskim, potem w dól, az napotkamy znaki czerwone idace z<br />
Iglicznej do Miedzygórza. Zawracamy prawie o 180° i za znakami szeroka, wydeptana przez<br />
licznych turystów sciezka, lekko w dól do Miedzygórza, gdzie ponownie wykonujemy zwrot<br />
w prawo i dojezdzamy do Wodospadu Wilczki. Zwiedziwszy wodospad udajemy sie na pizze<br />
do Miedzygórza, ja z Pawlem L. jem przy stoliku w knajpie, reszta woli na dworze, bo mniej<br />
duszno. Po godzinnej przerwie odpalamy w dalsza droge.<br />
Skrecamy w lewo i zaczynamy wspinaczke w góre Wilczki poczatkowo asfaltem razem ze<br />
znakami niebieskimi i czerwonymi. Asfalt konczy sie na rozdrozu. Podazamy za znakami<br />
niebieskimi w lewo, szutrowa droga. Nachylenie w zasadzie jest znosne, ok. 7-10% tylko na<br />
ostatnim krótkim odcinku dochodzi do 15%. Spoceni docieramy do wezla szlaków kolo Hali<br />
pod Snieznikiem (1140) [43,5]. Maciej, Jacek, Lopi i ja jedziemy do schroniska pod<br />
Snieznikiem, zostawiwszy bagaze pod opieka dziewczyn. Zrobiwszy sesje zdjeciowa i<br />
nacieszywszy sie widokami na czeska strone zjezdzamy z powrotem do rozstaju mijajac<br />
taszczacego sie do góry z sakwami Pawla S.<br />
Z rozstaju jedziemy w skladzie -1 szlakiem czerwonym grzbietem Zmijowca.<br />
Wiodacy grzbietem Zmijowca czerwony szlak uwazany jest, obok drogi przez Krowiarki, za<br />
najpiekniejsza widokowo trase w Masywie Snieznika. Efekt troche psuja ponure wiatrolomy<br />
bedace rezultatem kleski ekologicznej w tym rejonie, no ale to dzieki nim mamy tak rozlegle<br />
widoki. Tereny te próbuje sie ponownie zalesiac wiec za ...nascie lat moze znowu nie bedzie<br />
nic widac!
Na poczatku napotykamy na spore zaspy sniezne, ale po kilkuset metrach snieg sie konczy.<br />
Droga jest wygodna, lekko do góry. Tak dojezdzamy do Zmijowej Polany (Na Dziale). Tutaj<br />
schron przeciwdeszczowy i rozwidlenie, (1049) [50,0]. Stad mamy bardzo dlugi zjazd...,<br />
przerywany co pewien czas poprzecznymi przepustami na wode. Docieramy do asfaltowej<br />
drogi trawersujacej zbocze Czarnej Góry. Asfaltem w lewo w dól, najpierw bardzo stromo<br />
(serpentyna), potem lagodniej, az wyjedziemy na Przelecz Puchaczówke (900). Z przeleczy<br />
mamy efektowny zjazd szosa do Stronia Slaskiego (500), znów blisko 70 km/h. Ze Stronia<br />
Slaskiego krótki podjazd asfaltem do Bialskiej Jarmilki, w której nocujemy (600).<br />
Dystans: 70,69 km<br />
Suma podjazdów: 1345 m<br />
Teraz opis Pawla S. z jego czesci pokonywanej indywidualnie:<br />
Podczas gdy reszta Cyklistów jechala dalej, ja kontynuowalem zwiedzanie ,,Ogrodu Bajek”.<br />
Budowle i odwzorowania postaci pochodzace z bajek znajdujace sie w tym ogrodzie sa<br />
bardzo prymitywne i niedbale wykonane. Ogrodowa zielen tez jest zaniedbana. To co mnie<br />
zatrzymalo na dluzej to sentencje. Po ich przeczytaniu zjezdzam wedlug michalowych<br />
wskazan do Miedzygórza, do wodospadu Wilczki. Reszta ma obejrzec wodospad i zjesc jakas<br />
pizze. Przejechalem cale Miedzygórze, ale ich nie widze, wiec szukam wodospadu - czyzbym<br />
az tak dlugo czytal sentencje? Najpierw planuje zostawic przypiety rower z bagazem przy<br />
plocie obok malej gastronomii, pózniej prosze obsluge o zwrócenie uwagi. Zwiedzam<br />
wodospad (dosc ladny) i robie kilka zdjec. W ramach podziekowan za pilnowanie kupuje<br />
zapiekanke, pózniej 3 litry picia, aby miec co wypocic podczas podjazdu kilkaset metrów w<br />
góre, bo jest goraco. Przy sklepie jakis gosciu pyta sie, czy moze wsiasc na rower. Po chwili<br />
kojarze, ze to chyba ten sam pytal mnie o to samo, gdy mijalem go podjezdzajac pod Igliczna.<br />
Nastepnie jade szosa a pózniej szlakiem mijajac licznych zjezdzajacych rowerzystów.<br />
Droga gruntowa dobrej jakosci i o dlugich prostych odcinkach jest dosc równomiernie stroma.<br />
Jest to chwila próby-nie da sie zwalic na stan nawierzchni, czy jakies progi. Mijam<br />
siedzacych: Ole, Hanie - mówiaca cos o zawróceniu - i Roberta. Mijam, bo planuje, jesli<br />
starczy czasu, wjechac na Hale pod Snieznikiem, gdzie byc moze zostawie rower w<br />
schronisku, aby móc wejsc na Snieznik. Zjadam czekolade i troche chleba i docieram do<br />
Natali, która nie za bardzo jest pewna jak jechac dalej. Ja tez mijam, ale bardzo powoli, bo<br />
bardzo dobrze sobie radzi. Docieram do rozstaju, gdzie dopiero zaczyna sie wlasciwy
podjazd, na którym widze rzadki widok - prowadzaca Ewe. Ta perspektywa troche mnie<br />
oslabia, wiec wzmacniam sie nastepna czekolada i chlebem. W czasie posilku mijaja mnie<br />
Natalia, Hania, Ola i konwojujacy Robert. Na grzbiecie sa dziewczyny i pilnuja bagazy tych<br />
chlopaków, którzy pojechali na Hale pod Snieznikiem. Ja sprawdzam mape. Jesli wejde na<br />
Snieznik to z lasu na Przelecz Puchaczówke powinienem wyjechac o zachodzie slonca. W<br />
tym czasie reszta zaczyna obrzucac sie resztkami sniegu. Robert bierze rewanz na Ewie za<br />
Szczeliniec, co bylo ,,tak dawno, ze nieprawda”. Mi spieszy sie, wiec dla ochlody sniegiem<br />
nacieram sie sam. Ten odcinek jest jeszcze trudniejszy i gdy zatrzymuje sie, aby zawiazac<br />
sznurówke, to nie moge pózniej ruszyc. Kawalek podprowadzam. Mijaja mnie zjezdzajacy<br />
Cyklisci. Docieram do schroniska. Wchodze do schroniska, aby zapytac sie o mozliwosc<br />
przechowania roweru z bagazem przez godzine-w ostatecznosci odplatnie. Zamiatajacy facet<br />
jest bardzo uczynny i zamyka rower w pomieszczeniu gospodarczym. Ruszam na Snieznik.<br />
W lesie jest jeszcze snieg. Zapewne wygladam dosc oryginalnie w kurtce, bermudach i<br />
tenisówkach na sniegu. Idzie mi sie bardzo dobrze, bo pracuja inne miesnie. Na szczycie jest<br />
bardzo silny wiatr, który mnie przewiewa. Ogladam ladna ogólna panorame. Widze,<br />
pomagajac sobie lornetka miedzy innymi: jeziora zaporowe na Nysie Klodzkiej, Jeseniki, za<br />
nimi jakas góre z masztem lub wieza pod chmurami deszczowymi, kilka pasm na poludnie z<br />
piekna stokówka po czeskiej stronie tuz ponizej Snieznika oraz cala Kotline Klodzka z<br />
otaczajacymi górami.<br />
Wracam do schroniska i zaczynam zjazd. Zatrzymuje mnie straznik graniczny na<br />
motorze i wypytuje mnie miedzy innymi o to czy na Hale wjechalem ta sama droga. Na<br />
rozstaju niewiele zastanawiajac sie zamiast mniej uczeszczana droga pod góre zjezdzam na<br />
wprost glówniejsza, bo tak wydaje mi sie, ze wskazuje oznakowanie szlaku. Po pewnym<br />
czasie dochodze do wniosku, ze brak znaków raczej nie jest wynikiem zlego oznakowania. W<br />
pogladzie, ze zle pojechalem, utwierdza mnie to, ze jestem juz kilkadziesiat metrów ponizej<br />
grzbietu, zamiast na nim. Droga jest bardzo utwardzona (kamienista) i predkosc zjazdowa nie<br />
jest chyba duzo wieksza od wjazdowej. Patrze na mape, aby zobaczyc, ile mnie czeka<br />
telepania sie i czy nie warto zaryzykowac zawrócenia-zostala niecala godzina do zachodu<br />
slonca. Kontynuuje zjazd, bo asfalt ma zaczac sie tylko kilkadziesiat metrów nizej niz<br />
Puchaczówka, wiec nie zmarnuje duzo zjazdu. Po pól godzinie telepania i hamowania<br />
docieram do asfaltu kolo Jaskini Niedzwiedziej. Bardzo fajnie rozbiegaja sie turysci zapewne<br />
wracajacy z jaskini cala szerokoscia drogi, gdy mijam ich jadac okolo 40 km/h. Mijam<br />
Stronie i laduje w Gieraltowie.<br />
Miejsce mam w pokoju 3 osobowym, ale z Maciejem, co oznacza przymusowe
wysluchanie jego nocnego koncertu. Troche sie rozpakowuje i ide poznac plany Michala na<br />
jutro. W górach Zlotych, Bardzkich i Sowich jest tyle przeleczy, a tak malo czasu... Michal<br />
chce isc spac, ale jest w tym osamotniony. Wymysla preteksty, aby mi nie dac jednej z map,<br />
bo niby mialbym mu nie oddac (,,zjuchtowac”) - kilka tygodni pózniej dostane od niego moja<br />
zaginiona mape, która zachachmecil nie wiem kiedy...Do pokoju wchodzi Pawel, ktorego<br />
Michal wita:<br />
-Ale impreza juz sie skonczyla...<br />
Ewa wychodzi w poszukiwaniu zasiegu sieci komórkowej, ale w jej zasiegu jest tylko<br />
kot. Przynosi go i namawia, aby zapaskudzil rzeczy Michala. Michal zaklada stopery, aby nie<br />
slyszec konskiego - a wlasciwie kobylniczego, jak zauwaza Ewa - rzenia...<br />
Sobota, 3 maja <strong>2003</strong><br />
A wiec powracam jako Kronikarz.<br />
Ranek jest pochmurny, nadciaga zalamanie pogody. Po chwili zaczyna padac ulewny deszcz,<br />
w miedzyczasie Lopi mi centruje kolo. Decydujemy sie zaatakowac w deszczu, bo co innego<br />
nam pozostalo. Z Bialskiej Jarmilki (600) zjezdzamy szosa do Stronia Slaskiego (500), skad<br />
mielismy zjezdzac szosa do Ladka Zdroju (400). Jednak poniewaz niedlugo ma jechac pociag,<br />
to rzucam tak od niechcenia, ze moze pociagiem, co w zasadzie wszystkim bardzo pasuje.<br />
Jedynie Pawel S. stwierdza, ze pociagiem jechac nie bedzie i jedzie rowerem do Klodzka.<br />
Robimy zakupy, kupujemy bilety do Klodzka i sadowimy sie w przedzialach. Mila obsluga<br />
pociagu wlacza nam ogrzewanie, zatem suszymy sie. Pociagiem blisko godzinke jedziemy do<br />
Klodzka, gdzie zajezdzamy juz wysuszeni. Po drodze okazuje sie, ze przestaje padac. Z<br />
Klodzka udajemy sie lokalna szosa przez Ustronie, Scinawice, Mlynów, Wojbórz, Jesionowa<br />
Góre oraz Wilcza na Przelecz Wilcza (532). Po drodze ciekawe zjazdy. Z przeleczy zjazd do<br />
górnej czesci Budzowa pod Srebrna Góra (360), skad stromym 10% podjazdem atakujemy<br />
Przelecz Srebrna, skad jedziemy na Srebrna Góre (forty) (686). Koncówka równie stroma, ale<br />
sa serpentyny. Zwiedzamy na dwie tury, ze wzgledu na bagaze oraz nierówny czas osiagania<br />
celu. Trasa turystyczna jest bardzo okrojona, ale ilez to mozna chodzic po fortach. Widok z<br />
góry jest az po Sleze. Wieje silny wiatr z NW - bedzie wial w morde.<br />
Z fortów zjezdzamy do Nowej Wsi Klodzkiej (480), skad podjezdzamy, tez asfaltem na<br />
Królówke (560) i zjezdzamy do Wolibórza (480). W prawo pagórkowata szosa przez
Przygórze dostajemy sie do Jugowa (440), gdzie lapie nas deszcz. Ulewa co niektórych<br />
moczy doszczetnie, gdyz atakuje znienacka. Pada tylko w bezposredniej okolicy, ale za to<br />
intensywnie. Z Jugowa mamy podjazd, mokra i sliska gruntowa droga, pod Jugowska<br />
Przelecz, gdzie lezy schronisko Zygmuntówka (740). Koncowa czesc podjazdu to nawet<br />
trudno prowadzic, tak jest slisko i stromo.<br />
Jest nieco przed szósta, a okazuje sie ze nikt nie ma ochoty na dalsza jazde. Jade wiec na<br />
przejazdzke w bardzo okrojonym towarzystwie (ja, rower, plecak z podrecznym bagazem).<br />
Podjezdzam na Jugowska Przelecz sciezka, bardzo stroma. Nastepnie zjezdzam dosc<br />
dziurawym ale ciekawym krajobrazowo asfaltem do Pieszyc (caly czas w granicach 40 km/h),<br />
skad trawersuje gruntowa droga do Bielawy (300). Jest to najnizszy punkt tej krótkiej<br />
eskapady. Z okolicznych pól piekny widok na Góry Sowie i gra swiatel na chmurach od<br />
zachodzacego za górami slonca. Teraz zaczynam podjazd asfaltem do doliny potoku<br />
Bielawica, skad przez wawóz Ciemny Jar podjezdzam dosc stroma ale jezdna szutrowa droga<br />
na rozstaj Trzy Buki. Miejscami jest asfalt, miejscami szuter. Jest chlodno, jedzie mi sie<br />
dobrze, w zasadzie nie schodze ponizej 8 km/h. Od Trzech Buków dziurawy asfalt<br />
wyprowadza dosc stromo na poziomice 800 m n.p.m. i jednoczesnie mostek na potoczku,<br />
skad juz jest po równym do Przeleczy Jugowskiej. W miedzyczasie spotykam spacerujacych<br />
ludzi, udajacych sie do Bielawy. Pewnie zajda tam w nocy, bo jest juz 4 minuty po<br />
teoretycznym zachodzie slonca, las gesty, a maja do ujscia ok. 7 km (na szczescie z górki).<br />
Delektuje sie cisza i pieknym lesnym powietrzem. Gdzieniegdzie odzywaja sie ptaki, ale juz<br />
widac, ze milkna. Ostatni odcinek z przeleczy pokonuje juz o lekkim zmroku. Dojechawszy<br />
po 20-tej do schroniska dowiaduje sie, ze Pawel S. jeszcze nie dojechal. Przyjezdza po blisko<br />
godzinie, gdyz dlugo byl w Klodzku a droga potem mu sie nie ukladala. Pod wieczór robi sie<br />
wesolo, jak to zwykle, kiedy pokój wieloosobowy i sami swoi.<br />
Dystans: 82,99 km<br />
Suma podjazdów: 1815 m<br />
Równiez tego dnia Pawel S. sporo pokonal indywidualnie, co opisal ponizej:<br />
Rano jest pochmurno, ale nie pada, choc wedlug prognozy powinno. W koncu, gdy jestesmy<br />
prawie gotowi, zaczyna mocno padac. Obniza to znacznie morale. Zaczynaja sie regulacje<br />
rowerów. W koncu do Cyklistów dociera, ze w najblizszych godzinach nie ma co liczyc na<br />
duza poprawe, bo chmury sa po horyzont. Wyjazd jest chwile opózniony, bo Michal
ozbebeszyl swoje bagaze. Moze powinien posluchac swojej rady i zaczynac pakowac sie o<br />
5? Mam klopoty zalozeniem mojej porwanej peleryny i reszta odjezdza. Troche wieje, wiec<br />
mimo, ze do Stronia jest generalnie w dól, to jedzie sie jak po plaskim. W Stroniu dojezdzam<br />
do czekajacych Cyklistów, z którymi jade ku mojemu zdumieniu do dworca PKP. Nastapila<br />
zmiana planów i zamiast do Zlotego Stoku jedziemy do Klodzka. Poniewaz nie jestem z<br />
cukru i to co moge miec mokre juz mam, wiec jade rowerem. Jesli nie bede zbytnio<br />
zatrzymywal sie i wiatr nie bedzie zbyt silny to w Klodzku bede mniej wiecej równo z reszta.<br />
W Ladku zatrzymuje sie w sklepie na posilek po skromnym sniadaniu. Do sklepu zagladaja<br />
motocyklisci, którzy pytaja o Puchaczówke i budynki, które pokazuja mi na skserowanej<br />
kartce. Poczatkowo mysle, ze to jacys poszukiwacze poniemieckich skarbów, ale pózniej<br />
widze wiele innych motocykli, wiec musi to byc jakis rajd. Wzdluz drogi widze kilka<br />
palacyków, zamków. Bardzo kuriozalnie wyglada degradacja jednego z nich, którego<br />
dziedziniec zawalony jest deskami, a za okazala murowana brama, jest mala metalowa<br />
bramka.<br />
Docieram do miedzynarodówki biegnacej przez Klodzko. Gdzies z niej mialem skrecic<br />
na lokalna. Nie chce mi sie zatrzymac, aby wyciagnac mape, zeby sprawdzic, czy<br />
powinienem skrecic w prawo czy w lewo. Jade glówna na Klodzko. Jak nie bedzie z niej<br />
zjazdu, to najwyzej nia dojade do Klodzka. Miedzynarodówka nie biegnie jednak samym<br />
dnem doliny, ale przecina wzgórza. W czasie podjazdu widze drzewo na którym rosna jakies<br />
duze grzyby. Zatrzymuje sie, zeby zrobic zdjecie. Przy okazji patrze na mape. Postanawiam<br />
zjechac z powrotem, bo do zjazdu na lokalna nie jest daleko.<br />
W Klodzku jade za autobusem PKS. Zapewne dworzec PKS bedzie obok dworca PKP.I<br />
tak tez jest. Okazuje sie, ze Cyklisci byli tu okolo pól godziny temu. Próbuje bezskutecznie<br />
dodzwonic sie do Michala, Ewy i Basi. Ruszam na zwiedzanie miasta. Najpierw most z<br />
kilkoma takimi sobie figurami, rynek z duzym, bogato zdobionym ratuszem. W<br />
poszukiwaniu wejscia do twierdzy, objezdzam ja. Fajny jest zjazd wzdluz wschodnich scian<br />
twierdzy. Prosze o popilnowanie roweru z bagazem prowadzacych mala gastronomie przed<br />
wejsciem do twierdzy. W twierdzy po wykupieniu biletu do labiryntu zwiedzam chodniki<br />
minerskie. O tym, ze labirynt chodników minerskich nie jest labiryntem zwiedzajacych<br />
informuje przewodnik, tak jakby nie móglby powiedziec tego dyrekcji. Chodniki minerskie<br />
zbudowano po to, zeby mozna bylo tuz pod powierzchnia ziemi, zalozyc ladunek wybuchowy<br />
(mine),aby przeszkodzic w natarciu nacierajacemu na powierzchni wrogowi. Na przedpolu<br />
twierdzy tworza one istny labirynt korytarzy o róznej wielkosci. Przez niektóre mozna przejsc<br />
jedynie w kucki, co po jezdzie rowerem jest bardzo meczace. Ogólnie srednio-bieganina w
óznych kierunkach korytarzami rózniacych sie jedynie wielkoscia i oswietleniem. Cala<br />
twierdza tez srednio. Troche wysokich scian z obu stron. Ladny za to jest widok z twierdzy na<br />
miasto i kotline, a opisy na przyklad ucieczek wiezniów moglyby byc kanwa ciekawych<br />
filmów fabularnych. Ladna jest tez wystawa szkla. Pózniej wlasciwie przebiegam przez<br />
podziemia miejskie, czyli ciag piwnic pod starym miastem. Nie zwiedzam kosciola Jezuitów,<br />
bo jest uzywany prawie na okraglo. W zamian za popilnowanie kupuje pizze z mikrofali-<br />
nawet jest dobre ciasto.<br />
Wyjezdzajac z Klodzka próbuje sie bezskutecznie dodzwonic, wiec zostawiam tylko<br />
informacje na poczcie glosowej Ewy co zamierzam robic dalej. Jade szosa wzdluz rzeki<br />
Scinawki i wlasciwie obok Scinawek. Droga biegnie troche pagórkami i co jakis czas jest<br />
kilkanascie metrów do góry i kilka metrów w dól z wmordewindem. Zastanawiam sie,czy nie<br />
zjechac do ciagnacych sie wzdluz rzeki zabudowan Scinawek, ale obawiam sie jakosci drogi i<br />
kluczenia po oplotkach. Swieci slonce, ale nad Sowimi sa chmury deszczowe - to kara za<br />
jazde pociagiem ;)). Po lewej widac trapezowaty kontur Szczelinca. Droga skreca w boczna<br />
doline do Nowej Rudy. Zaczyna sie stromszy, jednostajny podjazd, ale brak wiatru sprawia,<br />
ze jedzie mi sie lepiej. W Nowej Rudzie jest bardzo stromy wjazd na Rynek. Niedaleko jest<br />
ladny, neogotycki kosciól z wieloma wiezyczkami, który fotografuje. Przejezdzam pod<br />
kamiennym wiaduktem kolejowym o wysokosci okolo 25 m. Powoli wdrapuje sie na niego<br />
zostawiajac rower na dole. Jest juz zbyt ciemno, aby robic zdjecia. W coraz wolniejszym<br />
tempie zmierzam na Przelecz Jugowska. Przez jakis czas nie moge zdecydowac sie, czy<br />
przerzucic na Megarange. Na nim za lekko, bez niego za ciezko,a ciemnosc uniemozliwia<br />
dostrzezenie obiektywnego wskazania licznika. Pózniej dowiedzialem sie,ze Michal przegonil<br />
Cyklistów na skróty chyba 2 razy krótsza droga gruntowa. Ciekawe jakie mieli tempo...Jadac<br />
ogladam w dole piekne swiatla Nowej Rudy. Zblizam sie do przeleczy. Troche obawiam sie<br />
przeoczenia drogowskazu do schroniska. Tym bardziej, ze zdecydowanie w prawo od drogi i<br />
troche pod przelecza znajduje sie jakis budynek z wlaczonymi swiatlami. Dzwoni Michal i<br />
instruuje mnie, zebym zaczal szukac drogi do schroniska na samej przeleczy. Po chwili<br />
docieram na przelecz. Oswietlajac sobie lampa diodowa odczytuje drogowskaz, ale przez<br />
jakis czas nie moge znalezc drogi, która wskazuje. W koncu odnajduje ja, ale zeby upewnic<br />
sie, ze to ta wlasciwa ide kawalek na piechote. Tak - schronisko to ten budynek, który<br />
widzialem z oddali. Chce zadzwonic do Michala, zeby mu powiedziec, ze przeoczylem<br />
przelecz i zjechalem do Pieszyc i tam bede szukal noclegu, ale Michal jest poza zasiegiem.<br />
Wchodze do budynku i mówie o rowerzystach, którzy powinni tu byc. Kobieta<br />
odpowiada jakbym robil z niej wariatke, bo zadnych rowerów nie widziala. W koncu kojarzy
o kogo mi chodzi, gdy mówie nazwisko szefowej. Idziemy na góre do pokoju. Kobieta<br />
denerwuje sie, gdy widzi w pokoju rower Michala. Nie podoba jej sie tez pomysl, ze chce<br />
postawic swój rower gdzies pod dachem. Odsyla mnie do szefa, który jest o wiele bardziej<br />
zyczliwy. Nie slaniam sie na nogach, ale czesc bagazu wnosza mi na góre Robert i Ewa.<br />
Dzieki. Wszyscy juz poszli spac, a jest dopiero po dziesiatej. Maciej mówi mi, ze nastapila<br />
zmiana planów. Zeby dowiedziec sie na jakie, ide do Michala. Mimo, ze reszta usiluje zasnac<br />
Ewa i Michal sa bardzo weseli i rozmowni - mam trudnosci z odróznieniem, kiedy mówia<br />
powaznie, kiedy zartuja, a kiedy bredza. Natomiast mój zart, ze bylem w Paczkowie,<br />
powoduje dozywotnia utrate wiarygodnosci - znowu ;) .Dowiaduje sie, ze Cyklisci chca wstac<br />
o piatej i wyjechac o siódmej. Nie udaje mi sie przekonac, ze przeciez w razie potrzeby<br />
mozna znacznie skrócic trase i skrecic do Walbrzycha. Poza tym o czwartej zaczyna robic sie<br />
jasno, wiec wlasciwie szkoda placic za pól noclegu. Komunikuje, ze wstane, jak wyspie sie, a<br />
jak chca to niech jada o siódmej. Kolacje jem na korytarzu i po skorzystaniu z prysznica za 2<br />
zlote klade sie spac.<br />
Koniec relacji Pawla S. dotyczacej soboty.<br />
Niedziela, 4 maja <strong>2003</strong><br />
Ze schroniska podjezdzamy na Jugowska Przelecz (801) [0,5], z której mamy piekny<br />
zjazd po dziurawym asfalcie wrrr... do Sokolca (600), skad podjezdzamy na Przelecz Sokola<br />
(754). Tu dzielimy sie na dwie grupki i czesc atakuje na rowerach badz pieszo schronisko<br />
Orzel, które lezy stosunkowo wysoko. Rozlega sie stamtad ciekawy widok na okolice, az po<br />
Góry Stolowe. Niestety wkrótce trzeba zjezdzac na przelecz, bo dzis po poludniu pociag, a<br />
jeszcze troche drogi przed nami. Z przeleczy zjezdzamy (co niektórzy blisko 70 km/h) do<br />
Walimia (500) i zwiedzamy podziemne fabryki Walim (z przewodnikiem). W straznicy robie<br />
Lopiemu i Jackowi zdjecia w wojskowych kaskach (jakiez one ciezkie, juz wole mój helm), w<br />
miedzyczasie przewodnik gasi swiatlo i musimy dolaczyc do wycieczki po ciemku. Na<br />
szczescie droge wskazuja nam strzalki ewakuacyjne. Dalsza czesc zwiedzania przebiega bez<br />
wiekszych niespodzianek. Po zwiedzeniu i zakupach w miasteczku podjezdzamy na Przelecz<br />
Walimska (miejscami bruk), po drodze panorama Karkonoszy. Z przeleczy zjezdzamy przez<br />
Modlecin do Glinna (bardzo szybki zjazd ale asfalt waski i kiepski i trzeba hamowac) gdzie<br />
podjezdzamy w mozole na Boreczna (strasznie stromo, jakies 15%). Zewszad otaczaja nas<br />
wzgórza i górskie laki. Zjazd z Borecznej jest bardzo stromy, brakuje tylko porzadnego
asfaltu i odpowiedniej szerokosci drogi - rower ledwie mija sie na nawierzchni z Punto. Caly<br />
czas lekko w dól do zbiornika retencyjnego Jezioro Bystrzyckie, gdzie zwiedzamy kiwajacy<br />
sie mostek. Potem jeszcze zamek w Zagórzu Slaskim, skad mamy ladna panorame okolicy.<br />
Pawel S. zostaje na troche dluzej, reszta zas, czyli my jedziemy przez przelecz w Górach<br />
Czarnych do Rusinowej (ale nie polany, bo ta jest w Tatrach) z której to dziurawym czyli<br />
typowym dla naszego kraju asfaltem podjezdzamy na wzgórze z Kozicami (miejscowosc) z<br />
których juz mamy piekny i dlugi zjazd do Walbrzycha-Szczawienka, przerwany w jednym<br />
miejscu na remont nawierzchni (ciekawe jak bedzie wygladal asfalt po remoncie?). W<br />
Walbrzychu dzwoni do nas Pawel S. z Walbrzycha Miasta, informujac ze pociag jest skrajnie<br />
zatloczony. Na szczescie udaje sie nam wszystkim zaladowac, aczkolwiek miejsca siedzace<br />
na pólstopniu sa naprawde luksusem i nie kazdy je ma. We Wroclawiu bez wiekszych<br />
przeszkód przesiadamy sie na niezbyt zatloczony pociag do Poznania.<br />
Opis Pawla S. z czesci rannej pokonywanej indywidualnie:<br />
Budza mnie odglosy krzataniny. Usiluje spac dalej, bo byc moze naprawde wstali o tej<br />
piatej. Wstaje okolo dziewiatej i widze, ze Cyklisci wlasnie skonczyli sniadanie - ja<br />
wiedzialem, ze tak bedzie. Cyklisci wyjezdzaja, a ja godzine po nich. Muldowaty i dziurawy<br />
asfalt nie pozwala cieszyc sie zjazdem. Pózniej jest wjazd na Przelecz Sokola. Ostatnie<br />
widoki na Kotline Klodzka. Widac obszar, po którym byl nasz caly rajd. Z Sokolej szybki<br />
zjazd do Walimia. Tam zatrzymuje sie i pilnuje rowerów Cyklistów, którzy wchodza do<br />
sztolni walimskich.<br />
Potem Pawel S. jechal z nami az do zamku Grodno w Zagórzu Slaskim, który postanowil<br />
doglebnie zwiedzic, a nastepnie opisal co nieco:<br />
W Grodnie rower stawiam na dziedzincu podzamcza. Zapewne bede zwiedzal dluzej niz<br />
reszta Cyklistów, a byc moze z przewodnikiem, czyli okolo 1 h, o czym Michal nawet nie<br />
chce slyszec. Postanawiam zwiedzic zamek sam, gdy przewodnik zaczyna opowiadac historie<br />
zamku - to moge sobie przeczytac, kiedy bede mial wiecej czasu. Fotografuje troche detali<br />
architektonicznych. Ciekawa jest wystawa sztuki oblezniczej i historii ksiestw slaskich.<br />
Patrze na mape. Objade jezioro Bystrzyckie, zajrze na zapore i pojade dolina na<br />
dworzec Walbrzych Miasto. W ten sposób doloze 5 km, ale oszczedze sobie 80 metrów<br />
podjazdu i zobacze jezioro oraz zapore. Na dworcu powinienem byc z niewielkim zapasem
lub na styk-godzine odjazdu szacuje na podstawie godziny odjazdu ze Swiebodzic. Wole<br />
jednak pojechac innym pociagiem, niz nie obejrzec jeziora i zapory, jesli jestem tak blisko.<br />
Poniewaz moge nie zdazyc i nie mam pieniedzy na bilet, to jade do centrum Walbrzycha,<br />
zeby pobrac pieniadze z bankomatu i ewentualnie kombinowac inne polaczenie -<br />
najprawdopodobniej z pospiesznymi, które nie zatrzymuja sie w Walbrzychu Szczawienko, a<br />
byc moze robia to w Walbrzychu Miasto. Na zjezdzie z zamku pruje mi sie jedno z mocowan<br />
bocznej sakwy. To co moge to przekladam do drugiej, aby odciazyc uszkodzona. Plecak<br />
zakladam na plecy, a dotychczas mocujaca go gume uzywam do feralnej sakwy. Po kilku<br />
próbach udaje mi sie wpasc na dobry sposób mocowania. Pod zamkiem kupuje 1,5 litra Coli<br />
Vulcano - fajna nazwa. Wypijam ja zanim dojezdzam do Walbrzycha. Zapora jest taka sobie.<br />
Od Lubachowa jade w góre doliny. Mimo, ze jest troche pod góre, jedzie mi sie bardzo<br />
dobrze po swietnym asfalcie, przez las z przeswitujacym gdzieniegdzie sloncem. Dzis bede<br />
mial najwyzsza AVS na rajdzie. Jeszcze tylko zdjecie graffiti na peryferiach Walbrzycha i<br />
zjezdzam szybko szeroka i stosunkowo malo ruchliwa ulica do centrum. Zatrzymuje sie przy<br />
bankomacie, upewniam sie o droge na dworzec. Na peron wjezdzam tuz przed pociagiem za<br />
co zostaje otrabiony. Na peronie tlumy i w pociagu jest tak samo. Poczatkowo nie wierzac w<br />
swoje szanse udaje mi sie wejsc z rowerem do pociagu. W pietrowym wagonie, w czesci<br />
przeznaczonej na wiekszy bagaz, jest juz kilkanascie rowerów, w tym kilka poziomo 1 na<br />
drugim. Dzwonie do Ewy, aby powiadomic jaka jest sytuacja - mysleli, ze bedzie bagazowy.<br />
Pytam obecnych, czy nie byliby tak laskawi i nie przeszli na korytarze, bo na nastepnej stacji<br />
chce wsiasc jeszcze dziesiecioro rowerzystów. Nie ma mowy, bo musi byc przejscie. Na stacji<br />
Robert bez ceregieli kladzie kolejne rowery na stos i jakos czesc z nas miesci sie na przodzie<br />
skladu.
SRODA 30 KWIETNIA<br />
Zebranie, z racji rajdu, zostalo odwolane
SRODA, 7 MAJA <strong>2003</strong><br />
Zebranie<br />
Niestety nie moglem uczestniczyc. Ewy tez nie bylo i w zasadzie nie za bardzo wiadomo, ile<br />
osób bylo. Wiadomo natomiast, ze ogladane bylo zdjecia z wyjazdu majowego w Kotline<br />
Klodzka.
NIEDZIELA, 11 MAJA <strong>2003</strong><br />
Rajd leserski do Szamotul<br />
Ano byl taki komunikat:<br />
Ola i Hania zapraszaja w niedziele 11 maja na rajd leserski do Szamotul.<br />
Mozliwosc powrotu pociagiem.<br />
Start godz. 11:00 spod pomnika Starego Marycha.<br />
Info: tel. 501766962<br />
Troche malo...<br />
A oto relacja Pawla S. z czesci od Obornik.<br />
Wpierw wycinek z cyk.listy:<br />
> A jak sie udal rajdzik leserski w niedziele?<br />
W sam raz. U mnie 119 km i przeciazenie kolana.<br />
> Jak poszlo debiutantkom - organizatorkom? ;-)<br />
Dobrze. Widac, ze staraly sie, jednakze przydaloby sie wieksze oswojenie z<br />
mapami. W tym celu polecalbym zdobycie czegos wiecej poza Andrzejowym atlasem...<br />
To ja moze opisze czesc obornikowa do kroniki. Prosze o uzupelnic danych<br />
osobowych.<br />
No i wspomniana relacja:<br />
Przy ciastkarni w Szamotulach, przy której co niektórzy stwierdzili, ze cel rajdu zostal<br />
osiagniety, okazalo sie, ze do dalszej jazdy do Obornik jest chetnych 5 osób: Jasiu Wilk, XY,<br />
Miron i Pawly - sztuk dwie. Reszta zawrócila. Wilk z Pawlem o bardzo dlugich wlosach<br />
nadali szybkie tempo i duzo czasu i wysilku wymagalo dogonienie reszty po tym, gdy<br />
zatrzymalem sie na kilka sekund, aby poprawic sznurek od kurtki, która mialem na
agazniku, aby owy sznurek nie wkrecal sie w kolo. Wilk próbowal zachecic do dawania<br />
zmian. Przy pierwszej zmianie Mirona nie zdolalem utrzymac sie na ogonie, przy drugiej bylo<br />
juz lepiej. W Obornikach na rynku zatrzymalismy sie przy sklepie. Wilk ostentacyjnie ogladal<br />
sie za osobnikami rodzaju zenskiego (nie wszystkie nazwalbym kobietami...) czesto<br />
komentujac dostrzezone walory. Na Rynku 5 osób podzielilo sie na 3 grupy: - grupa glówna<br />
w skladzie Wilk, XY i Miron pojechala glówna szosa do Poznania; Wilk twierdzil, ze trzeba<br />
korzystac póki nie zaczely sie powroty.<br />
-Pawel z bardzo dlugimi wlosami pojechal kawalek z nimi, by potem wracac bocznymi,<br />
równoleglymi do krajowej.<br />
-Ja pojechalem najpierw wzdluz terenów kolejowych, gdzie jest chyba najwieksze, jakie<br />
widzialem, skupisko dobrego grafiti - na ogladaniu i fotografowaniu spedzilem dobrze ponad<br />
godzine. Potem pojechalem przez MurGos i Biedrusko. Nie wiem na ile sobie wmawialem,<br />
ale odnioslem wrazenie, ze wiatr skreca razem ze mna, aby wiac mi w twarz. W Biedrusku<br />
usiadlem na ogonie jakiemus gosciowi i przewiozlem sie do Poznania. Na Górczynie bylem<br />
okolo 20.<br />
A teraz opis organizatorek (który wplynal w pazdzierniku):<br />
Rajd do Szamotul dnia 11.05.<strong>2003</strong><br />
Start godz.11.00 - przy Starym Marychu<br />
ilosc kilometrów: 90 km<br />
ilosc uczestników: 25 osób<br />
Prowadzace: Hania S. Ola R.<br />
Uczestnicy: Jacek, Mirek, Pawel P., Marek, Kasia, Robert S., Lukasz K, Pawel Z., Michal N.,<br />
Miron, Pawel S., Marcin, Wieslaw, Zdzislaw, Ewa, Pawel L., Jas W .<br />
Debiutanci: Zbyszek Kosinski, Aleksandra Hyzy, Wojtek Sobczak, Waldemar Bogdanski,<br />
Waldek (6 km), Kuba Pietrzyk<br />
Trasa: Poznan - Strzeszynek - Zydowo - Pamiatkowo - Szamotuly<br />
W Szamotulach czesc grupy odlaczyla sie i pojechala przez Oborniki do Poznania.<br />
Bylysmy zaskoczone i lekko przerazone iloscia uczestników oraz ciaglymi pytaniami na trasie<br />
o nazwy rzek itp., przebieg i plan calego rajdu, co do którego nie mialysmy do konca
sprecyzowanej koncepcji:-) Ale jakos udalo sie nam dojechac do Szamotul, gdzie sie<br />
rozdzielilismy. Wieksza czesc grupy razem z organizatorami wrócila do Poznania przez<br />
Rokietnice i Kiekrz. Milym akcentem byl ostatni postój nad jeziorem w Pamiatkowie, a<br />
najwieksza porazka rajdu to potraktowanie Marcina, Jacka, Lukasza, Taty Marcina i Pawla<br />
jako niedzielnych turystów - wskazanie im drogi do Kiekrza. Ostatecznie rozlaczylismy sie w<br />
Kiekrzu, skad kazdy uczestnik wracal juz na wlasna reke do Poznania :-)<br />
I opis Ewy, który otrzymalem w listopadzie :-)<br />
"Rajd do Szamotul leserski prowadzi Ola z Hania. Byli na nim: Zdzichu z Mosiny, Darek<br />
(kolega Macieja, który zrezygnowal zanim dojechalismy do Strzeszyna), Jacek, Marcin i<br />
Wiesiu B., Marek Moszczenski, Maciej S., Mateusz B., Majka, Kuba J., Lechu S., Pawel P.,<br />
Kuba K., 10-letni kuzyn Oli, Natalia, Robert i ja.<br />
Rajd maja opisac prowadzace, ale cos im nie idzie. Dlatego tez uchyle rabka tajemnicy ja,<br />
choc prawie mnie na tym rajdzie nie bylo.<br />
Wyruszylismy na trase rano, czyli miedzy 9 a 10. Wszystko szlo dobrze, jechalo sie w miare<br />
dobrze prawie wszystkim. Byl jednak jeden wyjatek od tej reguly, czyli ja. Od rana kiepsko<br />
sie czulam i nie mialam checi na rowerowe szalenstwa. Zwyciezylo jednak poczucie<br />
odpowiedzialnosci za klub, wiec zwleklam sie z lózka i wlozylam swe zwloki na swoja koze.<br />
Podreptalysmy razem do Poznania. Na starcie morze ludzi. Trzeba jechac i byc twarda. Zanim<br />
jednak na dobre opuscilam Strzeszyn, postanowilam ze wracam do domu. Opuscilam grupe<br />
meldujac sie wczesniej komu trzeba. I to byla dobra decyzja, bo rzeczywiscie bylam ledwo<br />
zywa. Do domu wrócilam po prawie trzech godzinach w charakterze trupa.<br />
Z wiesci o rajdzie jakie mnie potem doszly, to najwazniejsza jest taka, ze do Szamotul<br />
wszyscy dojechali bez problemów. Tam podzielono sie na grupki, które na wlasna reke<br />
wracaly do stolicy Wielkopolski. " Ewa Nowaczyk
SRODA, 14 MAJA <strong>2003</strong><br />
Zebranie<br />
Pojawilo sie dosc sporo osób, kursowaly przerózne zdjecia, glównie z ostatniego majowego<br />
wyjazdu do Kotliny Klodzkiej. Niestety nie zalapalem sie na pokaz calosci, bo komplet fotek<br />
byl na spotkaniu tydzien temu, na którym mnie niestety nie bylo. Tak wiec zobaczylem tylko<br />
fotki, które ludzie sobie pozamawiali, niektóre byly calkiem ladne. Na zebraniu pojawili sie:<br />
Maciej S., Kasia D., Pawel S., Lukasz Kuzma, Natalia S., Tomek M. (chromy, o kulach,<br />
niepelnosprawny, jak zwal tak zwal, ale pare miesiecy przerwy w wiekszym rowerowaniu),<br />
Hania S., Pawel P., Robert M., Ewa N., Marcin B., Andrzej K., Jacek Z., Ola R., Kuba<br />
Karwacki, Michal Najlepszy i ja (Michal K.). Razem 17 osób. Ach, gdyby tyle jezdzilo na<br />
rajdy kilkudniowe, to bylaby jazda...
NIEDZIELA, 18 MAJA <strong>2003</strong><br />
Przemecki Park Krajobrazowy<br />
Rajd prowadzilem, udal sie wysmienicie.<br />
W Poznaniu do pociagu o godz. 10:20 wsiedli: Lukasz, Natalia S., Maciej S., Jasiu z<br />
zona i ja. Po drodze - w Mosinie - zgarnelismy Ewe. Bylo juz nas siedem osób. Do Starego<br />
Bojanowa zajechalismy pare minut po jedenastej. Mial dojechac Pawel S., ale zadzwonil, ze<br />
dojedzie pózniej, bo niezbyt wczesnie wyjechal z domu (dojezdzal rowerem z Poznania).<br />
Ruszylismy szlakiem zóltym na poludnie. Szlak prowadzil generalnie po drogach<br />
gruntowych, niekiedy bardzo zarosnietych jezynami (kolce!) pofaldowanym terenem,<br />
przecinajac pare razy doline rzeki Samicy. Przed Wydorowem trafil nam sie stromy podjazd<br />
asfaltowy, oznaczony znakiem ostrzegawczym. Faktycznie, bylo pod górke, ale bardzo<br />
krótko. Dalej ponownie drogami gruntowymi, kolo Lesnictwa Blotkowo trafil nam sie stromy<br />
zjazd (45 km/h). W miejscowosci Smyczyna zrobilismy sobie maly popas przed sklepem, po<br />
czym ruszylismy kiepsko oznakowanym szlakiem niebieskim w kierunku lesnictwa o tej<br />
samej nazwie co wspomniana miejscowosc. Las byl bardzo piaszczysty, momentami jazda<br />
byla niemozliwa. Za lesniczówka sytuacja sie troche poprawila. Skrócilismy nieco szlak<br />
niebieski wybierajac jedna z gruntowych dróg wiodacych wprost do Krzycka Wielkiego. Tam<br />
obejrzelismy dworek kryty gontem (zza krat, bo chronila go firma ochroniarska Pewnosc).<br />
Pytalismy sie miejscowych o cmentarz ewangelicki, na którym miala rosnac stara lipa, ale nie<br />
wiedzieli. Pokrecilismy sie po okolicy, ale znalezlismy tylko nowy cmentarz z mlodymi<br />
drzewami.<br />
Skrecilismy na NW, dzieki czemu wiatr, który wial nam przedtem w morde, teraz<br />
zaczal przywiewac w plecy. Pojechalismy szosa do Bukowca, a potem do Wloszakowic,<br />
gdzie spotkalismy sie z Pawlem S. Jak zwykle zaprowiantowanie w sklepie, potem objazd<br />
parku z poteznym platanem, zwiedzanie kosciola i ogólny rzut okiem na palac. Ruszylismy na<br />
pólnoc szosa przez wzgórza do Dluzyny, w której to miejscowosci mielismy piekny asfaltowy<br />
zjazd (52 km/h). Droga gruntowa dostalismy sie do Charbielina, gdzie obejrzelismy kosciólek<br />
na wzgórzu oraz widoczek na rozlegle torfowiska w okolicach Jeziora Malego i Trzebickiego.<br />
W oddali widac bylo tafle wody. Pod zadaszeniem przeczekalismy lokalny deszcz.<br />
Od tej chwili poruszalismy sie w wiekszosci drogami gruntowymi za znakami szlaku<br />
zóltego przez Boszkowo i osade Bambry, gdzie porzucilismy szlak na rzecz drogi gruntowej.
Co ciekawe tak kolujac omijalismy kolejne chmury deszczowe (a w zasadzie one nas mijaly,<br />
bo poruszaly sie szybciej...) Pojechalismy lasem w kierunku Olejnicy, po drodze spotkalismy<br />
grupke rowerzystów, którzy pytali sie mnie czy to droga do Olejnicy. Z racji ogonu, który sie<br />
nam utworzyl nie moglismy ich skutecznie wyprzedzic. Ale dzieki temu dowiedzielismy sie,<br />
ze sa z Wroclawia i przyjechali samochodem z rowerami na dachu aby troche pojezdzic. W<br />
Olejnicy nasze drogi sie rozeszly - udalismy sie drogami gruntowymi nad Jezioro Swiete.<br />
Poniewaz kiedys juz prowadzilem tam rajd, wiec nie mialem wiekszych problemów z<br />
trafieniem. Rosiczki juz byly na torfowisku, ale bardzo male i niewiele. Kwitla welnianka, co<br />
nadawalo ogólnie ciekawy bagienny wyglad. Na pomoscie posiedzielismy troche, po czym<br />
odpalilismy w kierunku Wyspy Konwaliowej. Ewa twierdzila, ze szlak czarny prowadzi nad<br />
jeziorem, wiec pojechalismy zobaczyc, ale szlak w zasadzie prowadzil droga gruntowa w<br />
lesie, zas nad jeziorem sciezka byla bardzo kiepska i nie nadawala sie do jazdy. Rzucilismy<br />
wiec oko na jeziorko i popedalowalismy dalej. Przed Wyspa Konwaliowa w lesnictwie<br />
dowiedzielismy sie, ze lesniczy jest na wyspie (a mielismy ochote poplynac na wyspe wraz z<br />
lesniczym aby zobaczyc konwalie, ale niestety nie tym razem). W miedzyczasie dopadl nas<br />
deszcz i padalo tak przez dobre 20 minut zanim nie dojechalismy do Perkowa k/Przemetu. Tu<br />
zatrzymalismy sie na chwile przed sklepem i pozegnalismy Jasia z zona, którzy pojechali do<br />
Kosciana na pociag. Mieli ok. 20 km jazdy asfaltem, z wiatrem.<br />
Tymczasem pogoda sie zdecydowanie poprawila, znów bylo slonecznie i cieplo, wial<br />
umiarkowany wiatr z SW. Grobla przez torfowiska udalismy sie tak samo jak rok temu do<br />
Blocka, gdzie - tym razem - skrecilismy na wschód a nie na zachód. Spokojna szosa, z<br />
wiatrem, oscylujac w granicach 25-35 km/h jechalismy przez Wielichowo do Kamienca,<br />
gdzie rzucil nam sie w oczy piekny neogotycki kosciól z ciekawa polichromia i obrazami. Z<br />
Kamienca proponowalem niewielki objazd szosa (1 km wiecej), ale zostalem przeglosowany<br />
na jazde w polowie drogami gruntowymi przez Karczewo, Granówko, Kakolewo do Modrza.<br />
Wskutek kiepskiej jakosci tych dróg te ok. 10 km zajelo nam równa godzine, w zwiazku z<br />
czym bylo juz pewne, ze do Poznania zajedziemy grubo po zachodzie slonca. Z Modrza szosa<br />
do Bedlewa, gdzie rozstalismy sie z Ewa, która pojechala do odleglej o ok. 10 km Mosiny.<br />
My zas ruszylismy przez Wielkopolski Park Narodowy (drogi gruntowe przez Lódz,<br />
Trzebaw) do Rosnówka, skad asfaltem przez Walerianowo, Komorniki do Poznania. W<br />
miescie bylismy juz w okolicach godz. 22-giej, majac ok. 144 km na liczniku. Natalia<br />
przejechala ok. 20 km wiecej, jako, ze mieszka po NW stronie miasta.
SRODA 21 MAJA <strong>2003</strong><br />
Zebranie<br />
Oto lista obecnosci:<br />
Maciej S., Wojtek Sobczak, Michal Górecki, Natalia Szajerka, Leszek Sowinski, Jacek Z.,<br />
Pawel L., Kuba K., Marcin B., Radek S., Pawel P., Ewa N., Robert M., Tomek M., Kolezanka<br />
która chciala pozostac Incognito i ja (Michal K.), czyli razem 16 osób. Omawiane byly<br />
kwestie rajdu sobotniego, który mial obejmowac pogon za Rektorem, a potem wycieczke do<br />
Lednogóry. Bylo duzo sporów o to, czy brac udzial w pogoni za Rektorem czy nie oraz co<br />
robic pózniej. Ewa po 30 minutach poleciala na Matrixa.
SOBOTA 24 MAJA <strong>2003</strong><br />
Pogon za Rektorem WSB i za ryba w Lednogórze<br />
Relacja Ewy Nowaczyk:<br />
Dzien zaczynamy uczestnictwem w ósmej Pogoni za Rektorem WSB, która konczy sie na<br />
Cytadeli. Impreza trwa do ok. poludnia. Maciej S. wygrywa kask rowerowy w konkursie.<br />
Niestety jest na niego za maly, wiec Maciej da go swojej wnuczce. O godz. 12.15 pod<br />
Dzwonem Pokoju jest zbiórka rajdowiczów. Ja sie zmywam do domu, a paleczke<br />
przewodnika przejmuje Maciej Solski, który poprowadzi i opisze rajd, a tym samym<br />
zadebiutuje w kronice.<br />
Czas na cytat z Macieja:<br />
Przebieg rajdu w dniu 24.05.<strong>2003</strong> r.<br />
Trasa: Poznan - Kicin - Karlowice - Kowalskie - Kolatka - Kolata - Wroczyn - Krzeslice -<br />
Sroczyn - Slawno - Legnica 2000 - Pobiedziska - trasa rowerowa Poznan Malta - 105 km.<br />
Zwiedzanie:<br />
- Palac w Krzeslicach<br />
- Miejsce Akademickiego Apelu III Tysiaclecia, który sie odbyl w dniach 2-3 czerwca 1977.<br />
Lednica 2000 r.<br />
- Pobiedziska - dawniej siedziba starosty królewskiego. Prawa miejskie sprzed 1257 r.<br />
Kosciól wczesnogotycki z XIII/XIV w., przy nim dzwonnica drewniana z XIX w. W rynku i<br />
przyleglych ulicach domy z XVIII i XIX wieku.<br />
Spis uczestników wycieczki:<br />
- Kamila Sapikowska, Lukasz Kuzma, Wojtek Sobczak, Pawel Przybylak, Kuba Karwacki,<br />
Andrzej Sierpinski, Kuba Jankowski, Pawel Stankiewicz, Maciej Solski.<br />
Rajdowiczów próbowal po drodze zlapac Michal Najlepszy, ale Mu sie nie udalo.
SRODA 28 MAJA <strong>2003</strong><br />
Zebranie<br />
Opisuje Ewa Nowaczyk:<br />
Sa dwa wiodace tematy spotkania: pierwszy to slub Radka i Kasi, a glównie prezent dla Nich<br />
z tej okazji, drugi - koszulki klubowe i wydobywanie na nie kasy od ludzi. Na strój klubowy<br />
udalo mi sie wyciagnac wreszcie kase od Andrzeja i Magdy, wiec cala sumka juz jest w<br />
kieszeni.<br />
Pomyslu na prezent dla Nowozenców jak nie bylo, tak nie ma. Znów bede musiala sama<br />
wymyslec. Wrrrr....<br />
Na rajd pojedziemy do Niepruszewa, gdzie jest slub. Wyjedziemy spod Starego Marycha o<br />
godz. 13. Pawel S. zapowiada, ze pojedzie w garniturze, trzymamy Go za slowo. Pozostali<br />
wystapia w strojach kolarskich, zeby bylo widac, ze rowerzysci przyjechali, a nie inne jelenie.<br />
Na spotkaniu byli: Borys Wiktorski (po raz pierwszy), Andrzej, Magda, Radek, Kuba K.,<br />
Marcin B., Jacek, Wojtek S., Kamila, Pawel P., Kuba J., Michal N., ja (Ewa N.) i na chwile<br />
gosc od informatora rowerowego.
SOBOTA, 31 MAJA <strong>2003</strong><br />
Rajd slubny<br />
Wstepny opis - Ewa N.:<br />
Rano, czyli w poludnie odbieram z Jackiem koszulki klubowe, zebysmy godnie wystapili na<br />
slubie Radka i Kasi. Placimy w firmie Vitex mniej niz wyliczylismy, wiec bardzo jestesmy<br />
zadowoleni. Jedziemy z calym majdanem na godz. 13 pod Starego Marycha, bo wtedy<br />
wlasnie jest zbiórka. Rozdajemy koszulki i ruszamy do Niepruszewa na ceremonie zaslubin.<br />
Prowadzi Pawel Stankiewicz i dlatego on sie pomeczy z opisem rajdu. Jest dwóch zupelnie<br />
nowych kolegów: Marek i imienia drugiego nie pamietam. Imienia pierwszego tez zreszta nie<br />
jestem pewna. Moze jeszcze kiedys do nas przyjada, to sie naucze...<br />
A teraz Pawel S.:<br />
Gdy zjawiam sie pod Marychem, Robert zaczyna rozwazac mozliwosc pojechania na slub<br />
Radka w spodniach. Az 30 % osób, czyli 3,mialo z nami pojechac po raz pierwszy. Jak sie<br />
pózniej okazalo, jezdza bardzo dobrze. Na moje pytanie o trase Ewa odpowiada, ze planuje<br />
pojechac do Niepruszewa przez Lusówko szlakiem lacznikowym, a dalej ringiem w strone<br />
jeziora Niepruszewskiego. Poniewaz jestem w spodniach wizytowych i w bialej koszuli, to<br />
nie chce zakurzyc sie podczas jazdy. Proponuje wiec trase w pelni asfaltowa. Poniewaz nie<br />
ma wiekszych protestów - czesc chyba nawet nie wie, ze wlasnie rozmawiamy o trasie - to<br />
Ewa po pewnych wahaniach przystaje na moja propozycje prowadzenia, ale za kare ;) mam<br />
do napisania te oto relacje.<br />
Na poczatku przebijamy sie przez tlumy przechodniów na chodnikach, zeby nie jechac pod<br />
prad ani naokolo. Gdy docieramy do Ratajczaka, w koncu wjezdzamy na ulice. Zeby nie bylo<br />
za latwo, na swiatlach na Sw. Marcinie przechodzimy próbe cierpliwosci - nie napisze z jakim<br />
wynikiem ;). Idiotyczne dzialanie owych swiatel czesto powoduje, ze ani piesi, ani<br />
samochody nie moga (formalnie ;) poruszac sie. Dalej prowadze przez Kaponiere<br />
zastanawiajac sie, ile osób po raz pierwszy pokonuje ja na powierzchni. Teraz jedziemy juz<br />
bocznymi ulicami. W Dabrówce jest niezaplanowany postój, bo jeden z kolegów zle skrecil.<br />
Tu na wyrazne zyczenie Ewy i mniej wyrazne Hani mam zwolnic do 1/4 gwizdka (tyle ile w<br />
miescie) z okolo 1/2 gwizdka. Szczerze piszac dziwi mnie to, bo nie jechalem na maksa, aby
nie przepocic sie, no i osoby z tylu, a zwlaszcza pilnujaca tylów Ewa, mialy mniejsze opory...<br />
powietrza. Zwarta grupa jedziemy przez Zakrzewo, mijajac lasy, laki i zalane wyrobiska<br />
zwirowni docieramy do Lusowa. Dalej aleja do Lusówka równolegle do brzegu jeziora.<br />
Dopiero w Lusówku, po okolo 20 km, robimy pierwszy postój przy sklepie. Popas w cieniu<br />
bardzo przeciaga sie-chyba do prawie pól godziny-wskutek konsumpcji, rozmów i ogólnego<br />
rozleniwienia wysoka temperatura. Ogladam czesc zdjec Michala Jaworskiego - miedzy<br />
innymi z wyjazdu noworocznego nieformalnej grupy jego znajomych liczacej,bagatela,60<br />
osób. Gdy upewniam sie, ze to zdjecia ze Szczelinca, na którym ja nie bylem, wówczas chyba<br />
rozumie, dlaczego tak dlugo ogladam zdjecia. Mówi, ze naprawde warto tam pojechac. Ja<br />
odpowiadam, ze wiem, bo widzialem zdjecia.<br />
Pokazujac trase Michalowi Najlepszemu podliczam pozostale kilometry i wychodzi na to, ze<br />
musimy skrócic trase i zamiast przez Ceradze pojedziemy krótsza trasa. Za wsia zaskoczenie -<br />
miala byc droga asfaltowa a tu asfaltu jest co najwyzej 5 % - reszta to drobny zwir.<br />
Poczatkowo mysle, ze zle skrecilem, ale i tak ta droga powinna dojsc do szosy na Buk, wiec<br />
nie ma duzego sensu zawracac. Pózniej, patrzac na mape, okazalo sie, ze jednak dobrze<br />
pojechalismy i wlasnie taki jest stan fragmentu najkrótszej drogi laczacej wsie gminne -<br />
Dopiewo z Tarnowem Podgórnym.<br />
Dojezdzajac do Niepruszewa mija nas kilka motorów. Zastanawiam, czy to moze nie z<br />
jakiegos klubu do którego nalezy któres z nowozenców...<br />
Na miejscu jest juz z kilkadziesiat osób. Rowery stawiam pod kosciolem i czesc Cyklistów<br />
ich pilnuje. Nie moge powstrzymac sie od malej zlosliwosci i mówie:<br />
- Lepiej zostancie w tych koszulkach przed kosciolem.<br />
Kilkoro Cyklistów wlasnie zalozylo nowe, klubowe koszulki<br />
Kosciól jest ladny. Przyspiewuje chórek. Ojciec oddaje reke Panny Mlodej Panu Mlodemu i<br />
rozpoczyna sie ceremonia. Odejscie Mlodej Pary od oltarza, biore za koniec ceremonii i<br />
wychodze z Kosciola, bo mam uczestniczyc w szpalerze z czekanami i pompkami pod którym<br />
ma przejsc Mloda Para. Troche sie pospieszylem, wiec ide do kruchty. Mloda Para, a<br />
szczególnie Panna Mloda, jest radosnie zdumiona widzac szpaler. Nastepnie jest zdjecie<br />
grupowe i skladamy prezent. Szybko zmywamy sie do sklepu, bo jestesmy umówieni na 19.<br />
w Poznaniu z Przemem Warkockim w sprawie Moraw.<br />
,,Dwie z dziesieciu osób odlaczyly sie w Niepruszewie przed ceremonia, bo byly po raz<br />
pierwszy i stwierdzily, ze im glupio byc na slubie kogos, kogo nie znaja. Zostalo wiec osiem<br />
osób. Byli: Borys (nowy), Kuba Jankowski, Hania S., Robert M., Pawel S., Ja, Michal
Najlepszy, Jaworski Michal (3-i raz na rajdzie). Znaczy to tyle, ze z klubowiczów byly tylko<br />
cztery osoby + Miron i Karolina bez rowerów. Ewa".<br />
Teraz za zgoda Ewy przyspieszam do 1/3 gwizdka. Prosze Borysa, aby poprowadzil nas z<br />
rodzinnego Dopiewa do Poznania. I bardzo dobrze, bo drogowskazy wskazuja droge do<br />
Poznania przez Skórzewo, a nie przez Goluski i Plewiska, przez które chcemy jechac.<br />
W miare zblizania sie do Parku Mickiewicza odlaczaja sie kolejni Cyklisci i do Parku sporo<br />
przed 19. dojezdzaja tylko: Ewa, Borys - który przez caly dzien dopytuje sie o Morawy,<br />
Michal Najlepszy, Kuba Jankowski i ja nizej podpisany. Czekamy siedzac na trawie i<br />
rozmawiajac na rózne tematy. Borys dopytuje sie, dlaczego tak wolno jechalismy, bo gdy<br />
prowadzil, to trzeba by lunety, aby nas dostrzec. Jedyne wytlumaczenie jakie znajduje, to<br />
takie, ze Ewa jeszcze nie zdazyla rozgrzac sie, wszak od Marycha jest dopiero niecale 70<br />
km...Jest juz po czasie i Ewa dzwoni do Przema. Okazalo sie, ze nie dotarla do jego<br />
swiadomosci ich rozmowa w sprawie zmiany miejsca spotkania.<br />
Przychodzi Przemo z Bozena i siadamy pod Pegazem. Przemo mówi, ze jest to bardzo luzna<br />
propozycja, bo planowanie przed wyjazdem to strata czasu, za to w czasie rajdu jest to<br />
zabawa - czyli dokladnie odwrotnie niz u mnie. Poza tym jesli nie ma sie planów, to nie ma<br />
mozliwosci ich niezrealizowania. Mówi, ze chce zobaczyc kilka miejsc w Kotlinie Klodzkiej.<br />
Gdy prosze o wskazanie, mówi, ze nie wie. Czyli chce zobaczyc cos o czym jeszcze nie wie,<br />
ze chce zobaczyc. Znalazl nocleg w Czechach za jedyne 230 koron, ale za to jest cos bardzo<br />
waznego - firanki. Twierdzi, ze w Czechach zawsze dostaje sie lózko z posciela. Pytam sie,<br />
czy nie ma mozliwosci, jak na Slowacji, utargowania, gdy ma sie spiwór. Mówi,ze nie wie. A<br />
przed chwila mówil jakby wiedzial. Po tej prezentacji moja chec wyjazdu gwaltownie spada.
SRODA 4 CZERWCA <strong>2003</strong><br />
Zebranie<br />
Opisuje Ewa N.:<br />
Ludzi jak mrówków: Mateusz Blaszka (pierwszy raz na spotkaniu), Borys, Maciej S., Tomek<br />
M., Wojtek S., Mariusz, Kasia, Hania, Natalia, Pawel P., Jacek, Andrzej, Robert znany jako<br />
Lopi, Marcin B., Lukasz, Pawel S., Pawel L. i ja.<br />
Gadamy glównie o pierdolach - jak zawsze. Z tematów powaznych to rajdy. Andrzej dostal<br />
nowa mape Puszczy Zielonki, a na niej zaznaczone 224 (chyba!) kilometry nowo-<br />
wyznaczonych szlaków rowerowych. Trzeba to przeciez przejechac. Andrzej zachwala, ze<br />
rajd jest blisko od Poznania i mówi: - jak sie ktos zmeczy, to...<br />
- To w piach - wpada Andrzejowi w slowo Jacek.<br />
(Ryk radosci na sali).<br />
- To bedzie mial blisko do domu - konczy niewzruszony Andrzej.<br />
Start o ósmej w sobote przy starym Marychu. Andrzej zdeklarowal sie tez publicznie, ze<br />
poprowadzi rajd na otwarcie poludniowej czesci TTR-u, a potem czterodniówke bozocielna<br />
tymze szlakiem.<br />
Dzis tez rozdalismy ludziom pozostale koszulki klubowe, które sie bardzo podobaly, co<br />
cieszy.
NIEDZIELA, 8 CZERWCA <strong>2003</strong><br />
Wladcy Pierscieni<br />
Wladcy Pierscieni<br />
upalny rajd<br />
po nowych szlakach rowerowych<br />
w Puszczy Zielonce<br />
Prowadzi Andrzej. I on równiez opisuje. Bylo co najmniej 15 osób - sami zadni krwi faceci. I<br />
sie podobno czesc pogubila...<br />
kiedy? 8 czerwca <strong>2003</strong><br />
gdzie? Puszcza Zielonka: Duzy Pierscien Rowerowy<br />
(Granatowy – 51,7 km)<br />
Maly Pierscien Rowerowy (Czerwony – 35,4 km)<br />
kto? Mikolaj Gromny<br />
Jan Wilk<br />
Maciej Solski<br />
Mateusz Wawrzyniak<br />
Andrzej Sierpinski<br />
Marek Moszczenski<br />
Jakub Jankowski<br />
Przemek Cieslak<br />
Marek Nawrocki<br />
Michal Fogt<br />
Mateusz Blaszka<br />
Lukasz Kuzma<br />
Marcin Baraniak<br />
Borys Witkowski<br />
Andrzej Kaleniewicz<br />
samców...<br />
... czyli 15 spoconych, ale szczesliwych, rowerowych
Lepiej byc nie moglo. Gdy w sobotni poranek dotarlem do Starego<br />
Marycha, ujrzalem czternastu rowerzystów, zadnych eksploracji nowych<br />
szlaków rowerowych Puszczy Zielonki. Nie wszystkie twarze poznawalem, ale<br />
bylo to zapewne spowodowane moja czasowa absencja na rajdach AKTR z<br />
powodu pisania przewodnika. Nie pojawila sie zadna kobieta – czyzby<br />
rozeszly sie wiesci o katorzniczym tempie wyjazdów, prowadzonych przez<br />
moja skromna osobe? Jakos nie zmartwilo mnie to szczególnie, gdyz<br />
zapowiadal sie upalny dzien i mocno terenowa trasa, a nic tak nie burzy<br />
mojego poczucia estetyki, jak spocone kobiety i cieple piwo – a tego drugiego<br />
i tak jest w nadmiarze w malych, wiejskich sklepikach...<br />
Rajd rozpoczal sie typowo dla imprez tego typu, firmowanych moim<br />
nazwiskiem, czyli od lekkiego bladzenia po Poznaniu i niewielkich naruszen<br />
kodeksu drogowego – nielatwo jest nie ulec starym przyzwyczajeniom, nawet,<br />
gdy ciagnie sie za soba ogon poslusznych kazdemu gestowi ‘reisefuhrera’<br />
rowerzystów, mogacych byc – hipotetycznie - niewyczerpanym zródlem<br />
zarobku dla ewentualnych policjantów obserwujacych nasze poczynania...<br />
Nie trzeba wcale czytac Dostojewskiego, zeby przekonac sie, ze zbrodni<br />
towarzyszy zazwyczaj kara – ja nie musialem na nia dlugo czekac. Gdy tylko<br />
postanowilem byc ‘politycznie poprawny’ i wjechalem na droge rowerowa na<br />
Nowych Zawadach, wredny kawalek szkla rozcial opone w przednim kole<br />
mojego roweru. Dzieki pomocy Marcina i wydajnej, acz niepozornej z<br />
wygladu, pompce Macieja, szybko uporalem sie z awaria. Nastepna ‘pana’,<br />
na szczescie juz ostatnia tego dnia, przydarzyla sie wkrótce jednemu z<br />
chlopaków przed Czerwonakiem, ale i tutaj pomoc byla blyskawiczna. Od<br />
tego momentu przerwy w podrózy zalezaly juz wylacznie od nas.<br />
DPR, czyli Duzy Pierscien Rowerowy, rozpoczyna sie przy stacji PKP w<br />
Czerwonaku. Jest on oznaczony typowym znakiem szlaku, kwadratem 20 na<br />
20 cm, z rowerkiem i oznaczeniem kierunku jazdy. Nietypowy jest tylko kolor<br />
kwadratu – niebieski. Oj, czlonkowie Komisji Kolarskiej ZG PTTK, a<br />
zwlaszcza pan Boronski, dostaliby zawalu, gdyby dowiedzieli sie o takiej<br />
rewolucji w znakowaniu... Z poczatku bylem troche zly na te innowacje... po<br />
pewnym czasie uswiadomilem sobie jednak, ze sam je zapoczatkowalem,<br />
postanawiajac oznakowac Ring dookola Poznania na pomaranczowo... Cóz,
najwazniejsza jest tresc, a nie forma, a tej pierwszej na pewno nie brakuje<br />
propozycji Andrzeja Billerta, który jest autorem opisywanych szlaków. Chyle<br />
czolo...<br />
Szlak powital nas ostrym, selektywnym wjazdem pod<br />
srodkowopoznanska morene czolowa, której najwyzsza czescia (w biblijnych<br />
trzech osobach, czyli kulminacjach) jest Dziewicza Góra. Cóz, przynajmniej<br />
niektórzy poznali prawde o sobie... ;o) Potem juz znacznie lagodniej, bo<br />
grzbietem moreny, udalismy sie na pólnocny wschód. Minelismy parking pod<br />
Dziewicza i rozpoczela sie wlasciwa eksploracja. Brak mi slów, by wyrazic<br />
rozkosz jazdy po ‘szybkiej’, lesnej drodze. Doprawdy, Puszcza Zielonka to raj<br />
dla rowerzystów i to tak niedaleko od Poznania, zeby tylko ten dojazd byl<br />
normalniejszy... Szlak wiedzie starymi traktami prosto do Dabrówki<br />
Koscielnej. Przedtem jeszcze tylko krótki postój na skrzyzowaniu takich<br />
wlasnie pradawnych dróg: Traktów Bednarskiego i Poznanskiego i juz...<br />
prazymy sie na sloncu przed sklepikiem spozywczym w Dabrówce Koscielnej<br />
– kosciola i tak nie ma nam kto otworzyc...<br />
Poniewaz w towarzystwie widze troche nowych twarzy, opowiadam<br />
troche o AKTRze – a nuz kogos zachece na dluzej (albo... hm... zniechece na<br />
zawsze...) Zimne napoje i lody ida jak woda. I o to chodzi. Takie wlasnie ma<br />
byc lato. Wkrótce zwlekamy odwloki i ruszamy dalej. Z poczucia obowiazku<br />
podjezdzamy jeszcze do kosciola, gdy... otacza nas tlumek dzieciaków na<br />
rowerach. Jest ich duzo wiecej niz nas! Okazuje sie, ze to rajd, prowadzony<br />
przez bylego staroste poznanskiego, Ryszarda Pomina! Od razu zapomnialem<br />
mu to, ze pojawil sie kiedys na otwarciu pierscienia rowerowego dookola<br />
Poznania w garniturze – cala reszta byla w strojach sportowych i na<br />
rowerach, wiec musial sie czuc nieszczególnie... Cóz, bylo, minelo...<br />
Zrobilismy sobie pamiatkowa fotografie (wyszla nieostro dzieki mojemu<br />
zwichrowanemu obiektywowi) i pojechalismy dalej DPR-em. Przed upalem<br />
chronil nas na szczescie lisciasty dach lasu. Tempo bylo bardzo szybkie, ale<br />
droga tez nie nalezala do zbyt skomplikowanych (prosto przed siebie...), wiec<br />
co jakis czas czekalismy na „ogony” i juz. W Slawicy odbil od nas Wilk jakos<br />
blado sie tlumaczac – ech, pamietam innego Wilka – ale to bylo wczesniej,<br />
gdy jego pasja byl rower, a nie kobiety... ;o)
Dalsza droga przebiegala w zasadzie bez zbednych emocji – jesli nie liczyc<br />
tych zwiazanych z wiatrem we wlosach i zapachem zmieniajacych sie jak w<br />
kalejdoskopie krajobrazów. Na dlugo zapamietam sklep w Pacholewie bez<br />
kawalka cienia... Jeszcze tylko szybki przejazd przez Uchorowo i juz jestesmy<br />
w Starczanowie, gdzie konczy sie DPR. Tutaj wiekszosc zdecydowala sie na<br />
powrót do Poznania najkrótsza droga. Pokazalem im, w która strone maja<br />
jechac, i, w spokoju ducha, pozegnalem towarzystwo, prowadzone przez<br />
Marcina. Z pozostala dwójka (Maciej i Marek) pojechalem Malym<br />
Pierscieniem Rowerowym w kierunku – jak mi sie wydawalo – Bialeg. po<br />
jakims czasie zorientowalem sie, ze faktycznie – w y d a w a l o m i s i e, bo<br />
wlasnie zjezdzalismy w kierunku Raduszyna... Skóra na karku mi sie zjezyla,<br />
gdy pomyslalem, ze wiekszosc dzisiejszego teamu, zamiast do Poznania,<br />
wyslalem w kierunku... nadwarcianskich bagien! Pózniej sie okazalo, ze<br />
przytomnosc umyslu Marcina uratowala towarzystwo przed bladzeniem po<br />
legach – chwala mu za to!<br />
Tym razem pojechalismy juz w dobrym kierunku. Do Gleboczka –<br />
jednej z najbardziej niesamowicie polozonych wsi w Wielkopolsce –<br />
dotarlismy bardzo szybko, ale magia tego miejsca chyba omamila znakarzy,<br />
którzy postawili znaki w tak malo widocznych miejscach, ze przynajmniej<br />
kwadrans krecilismy sie jak zdechla ryba w przereblu, nie mogac znalezc<br />
dalszej drogi, mimo posiadania dosc dokladnej mapy. W koncu okazalo sie,<br />
ze po prostu szlak w tym miejscu nie wiedziec czemu na chwile odchodzi od<br />
drogi glównej, zeby zaraz do niej wrócic – po co? tego nie wie zapewne nikt<br />
oprócz projektanta tras, Andrzeja Billerta... Po kilku chwilach bylismy juz w<br />
Zielonce, w której po krótkiej sesji fotograficznej rozstalismy sie. Ja<br />
postanowilem samotnie dokonczyc dziela i „dociagnac” do konca MPR-u. Ze<br />
zdziwieniem odkrylem, ze sa jeszcze drogi w Puszczy Zielonce, po których nie<br />
jechalem na rowerze! To mnie naprawde zdumialo, po tyluz don<br />
wycieczkach...<br />
Podobnie jak DPR, MPR nie jest zamknietym pierscieniem i konczy sie<br />
po poludniowo-wschodniej stronie osiedla Zielone Wzgórze (a zaczyna na jego<br />
pólnocno-zachodnim krancu, czyli mial racje ktos twierdzac, ze jest<br />
zaprojektowany dla „sponsorów”, czyli Pomina i Leckiego (ale Tomasza,
urmistrza Murowanej Gosliny). No i dobrze. Z pozytkiem dla ogólu. W<br />
dobrym humorze, bo juz troszke ochlodzilo sie, dojechalem do miejsca, w<br />
którym wczesniej tego dnia zorientowalem sie, ze wywiodlem swych<br />
kompanów „w pole”, zamykajac w ten sposób obydwa pierscienie rowerowe<br />
jednego dnia. Mysle, ze nie zrobil tego nikt przede mna i jestem z tego<br />
dumny. Poza tym, mam swiadomosc, ze przejechanie tych dwóch tras „za<br />
jednym zamachem” nie jest problemem dla srednio wytrenowanego<br />
rowerzysty, za to dostarcza wielu pozytywnych wrazen. A wiec – brawo dla<br />
twórców szlaków rowerowych w Puszczy Zielonce!<br />
Do domu wrócilem fragmentem Pierscienia Rowerowego dookola<br />
Poznania z Raduszyna do Biedruska, potem juz szosa do Naramowic, gdzie<br />
mieszkam. Tego dnia nakrecilem 130 km. To byla prawdziwa frajda.<br />
Andrzej Kaleniewicz
SRODA, 11 CZERWCA <strong>2003</strong><br />
Zebranie<br />
Opisuje Ewa N.:<br />
Na spotkaniu sa: Mariusz, Wojtek S., Radek, Andrzej, Jacek, Natalia, Pawel P, Maciej S.,<br />
Kuba J., Borys, Kamila, Marcin B., Tomek M., Monika, Mateusz Blaszka, ja i na koncu, juz<br />
po zamknieciu bazy dojechali: Pawel S. i Michal N.<br />
Glównym tematem byly najblizsze plany weekendowe i wakacyjne. Stanelo na tym, ze w<br />
sobote jedziemy na otwarcie TTR-u i cyrk ten prowadzi Andrzej, a w niedziele kolega<br />
Mariusz poprowadzi rajd poranny improwizowany. Niestety start o szóstej rano wyklucza<br />
tlumy na rajdzie, zwlaszcza, ze dzien wczesniej bedzie otwarcie TTR-u, a co za tym idzie<br />
wczesne wstawanie i dlugi przebieg. Rajd poranny nie wiadomo dokad bedzie, bo tego<br />
jeszcze dzis nie wiedzial sam prowadzacy.<br />
Potem Andrzej oswiadczyl, ze mimo wczesniejszych deklaracji nie poprowadzi<br />
czterodniowego, bozocielnego rajdu po TTR-S, bo wlasnie wymyslil, ze w tym czasie na dwa<br />
tygodnie pojedzie rowerem na Litwe, Lotwe i Estonie. Okazalo sie, ze Maciej S., który mial<br />
jechac ze mna na Morawy, jedzie z Andrzejem i sie strasznie wkurzylam, ze Andrzej rozwala<br />
wyprawe klubowa. Jakby nie mógl jechac na Estonie w innym terminie... Teraz juz mi zlosc<br />
minela, bo sobie pomyslalam, ze to lepiej, iz sa trzy wyprawy rowerowe w czasie wakacji (ja<br />
- Morawy, Andrzej - Estonia i Michal - Alpy) i ludzie maja z czego wybierac. W koncu to<br />
swiadczy o tym, ze klub sie rozwija, a o to przeciez nam wszystkim chodzi. Poza tym na razie<br />
Andrzeja Estonia to raczej pisanie palcem po wodzie, bo nie wie czy dostanie urlop i czy<br />
bedzie mial na ten wyjazd kase.<br />
Nie ma tego zlego, co by na dobre nie wyszlo, bo czterodniówke po TTR postanowil<br />
poprowadzic Kuba J., który ma wolne i chetnie pojedzie. Poza nim na razie zainteresowanie<br />
tym rajdem wyrazil Marcin B.<br />
Andrzejowi chodzi po glowie melodia z Wyscigu Pokoju, która usiluje nam zanucic: tu, tu,<br />
du, tu, du... hym. A potem opowiada jak spotkal dwóch Czechów, którzy na rowerach jechali<br />
przez Tulce. W oczach mieli obled z wymalowanym wyrazem: morze. Obaj bowiem jechali<br />
wlasnie nad Baltyk.
SOBOTA, 14 CZERWCA <strong>2003</strong><br />
Otwarcie poludniowego odcinka TTR-u<br />
Rajd prowadzil i opisuje Andrzej- 125 km (a niektórzy ponad dwa razy tyle...niech im ziemia<br />
lekka bedzie...) Podobnie, jak poprzednio, przy okazji otwarcia szlaków wojewódzkich:<br />
Pierscienia Rowerowego Dookola Poznania oraz pólnocnego odcinka TTR - u, i tym razem<br />
AKTR zachowal "czujnosc klasowa", organizujac pierwszy oficjalny rajd trasa nowego<br />
szlaku. Tym razem zbiórka miala miejsce o godz. 8.00 na rogu ulic Majakowskiego i Jana<br />
Pawla II (co za dziwne spotkanie tych dwóch panów, heh), czyli na "poczatku" jeziora Malta.<br />
Przybylo kilkunastu rowerzystów, czesc mi znajoma, czesc nie. Ostrzeglem, ze czeka nas 125<br />
km jazdy prawie non-stop i ze kazdy jest za siebie odpowiedzialny i ... ruszylismy z kopyta.<br />
Warto podkreslic, ze od samego poczatku nieslychanie sprzyjal nam [dosc silny] wiatr, a i<br />
pogoda byla akurat - slonecznie, ale nie za goraco. Do Tulec dojechalismy bez problemu, tam<br />
jednak awaria dopadla nieznanego mi wtedy jeszcze Kasumiego - Smigacza, któremu<br />
rozcentrowane kolo przestalo sie miescic w widelcu. Niestety, nie mielismy zbyt duzo czasu<br />
na zastanawianie sie, jak biedakowi pomóc, wiec ruszylismy dalej (jak dobrze pamietam, ktos<br />
zostal z nim dla towarzystwa). Kilometr przed Sroda Wielkopolska czekali juz na rowerach<br />
burmistrz ze swoja swita i wozami policji, które [na sygnale!] eskortowaly nas do miasta.<br />
Tamze, na rynku, czekal nas krótki postój, na którym - znacznie rozrosla juz - grupa<br />
cyklistów - zostala poczestowana swiezym, smacznym kefirem z miejscowej mleczarni Jana.<br />
Policja towarzyszyla nam do granic miasta, tam zostawieni zostalismy juz "sami sobie". I<br />
znów nasz grupa nieco sie zmniejszyla, choc i tak stanowilismy widoczny z daleka "rój os".<br />
W Miloslawiu na rynku zajadalismy smaczne jablka. Przeprawa przez Warte promem<br />
odbyla sie bez zbednych opóznien. Podjazd pod Zerków nieco rozciagnal peleton, kazdy mial<br />
okazje dowiedziec sie prawdy o swojej formie. W Zerkowie nastepny postój i ruszylismy<br />
dalej. Trasa dociera tylko do przedmiesc Jarocina i dalej prowadzi juz w kierunku Pleszewa.<br />
Tam na darmo próbuje znalezc kogos z tamtejszego oddzialu PTTK - zamkniete na glucho...<br />
Oto goscina prezesa, który doskonale wiedzial, ze tego dnia bedziemy tamtedy przejezdzac,<br />
wszak bral udzial w pracach nad szlakiem! Nic to. Czasu nie ma wiele, jedziemy wiec dalej.<br />
Juz stosunkowo niedaleko do Goluchowa, w którym ma odbyc sie oficjalne otwarcie TTR - S.<br />
Niektórzy sa juz mocno zmeczeni, dlatego nasze tempo dosc wyraznie spada. Gdy docieramy<br />
do parku, otaczajacego goluchowski zamek, dolacza do nas jeszcze kilku rowerzystów oraz<br />
mój szef, który strasznie zaluje, ze nie mógl z nami jechac od samego poczatku, ale cóz -<br />
obowiazki! Na miejsce imprezy - czyli na teren OSiR-u nad Zalewem Goluchowskim -<br />
docieramy juz w zwartym szyku. Zupka, picie, obowiazkowe przynudzanie oficjeli,<br />
zebranych na podium tutejszego mini-amfiteatru... Ja zostalem porwany przez prezesa<br />
kaliskiego PTTK (nie ma to, jak ziomek!) i wlasciwie od tego czasu stracilem kontakt ze<br />
swoja grupa. Z tego, co wiem, czesc postanowila wracac na rowerach do Poznania (podziw i<br />
szacunek!) - pamietam przede wszystkim bojowo nastawionego Marcina Be. Ja jeszcze<br />
"zaliczylem" sesje zdjeciowa z "dziewczyna z okladki" atlasu TTR - S i wraz ze swoim<br />
pryncypalem udalem sie samochodem do Siemianic, skad - bladym switem nastepnego dnia -<br />
wyruszalismy na jednodniowy objazd TTR - S. Ale to juz zupelnie inna historia...
NIEDZIELA, 15 CZERWCA <strong>2003</strong><br />
Rajd<br />
Dzis mial sie odbyc improwizowany rajd poranny prowadzony przez Mariusza. Start pod<br />
Starym Marychem byl o godz. 6 rano, a dzien wczesniej byl TTR. Na rajd pojechal tylko<br />
organizator, jak to zwykle bywa przy rajdach ranna pora...
SRODA 18 CZERWCA <strong>2003</strong><br />
Zebranie<br />
Na spotkaniu (na Grunwaldzkiej) byli:<br />
Kuba J., Mateusz B., Borys, Michal F., Wojtek S., Andrzej K., Lechu S., Mariusz P., Jacek,<br />
Natalia, Pawel P., Maciej S., Ola R., Marcin B., Michal K. i Ewa N. Kuba zapowiedzial<br />
wstepnie, ze wyjazd na rajd bozocielny jest w piatek po poludniu, zatem rajd w sumie jest 2,5<br />
dniowy. Trasa - TTR-S. Ewa zaprezentowala swój pomysl trasy na rajd w Góry Orlickie i<br />
pogórze po stronie czeskiej, w zasadzie opieralo sie to na pokazaniu miejscowosci jakie chce<br />
zwiedzic. Jak sie pózniej okazalo, przydal sie mój mapnik rowerowy, bo moglem patrzec na<br />
mapnik i planowac droge podczas jazdy...
PIATEK 20 CZERWCA - NIEDZIELA 22 CZERWCA<br />
Rajd trzydniowy po TTR-S: Poznan – Siemianice<br />
Slowo wstepne zawdzieczamy Ewie Nowaczyk:<br />
Rajd prowadzi Kuba Jankowski. Od poczatku wiadomo, ze pojedzie na niego<br />
minimalna ilosc ludzi, bo wiekszosc poczula wakacje i bryknela w swiat. Andrzej z Maciejem<br />
chyba koluja gdzies w Estonii, ja z ekipa ruszamy w Góry Orlickie.<br />
Od poczatku poza Kuba chec wyjazdu deklarowal Lechu. Zastanawial sie tez nad<br />
uczestnictwem w rajdzie Marcin B., ale sie w koncu nie zdecydowal. W Jarocinie ma sie do<br />
chlopaków przylaczyc Teresa, ale tez nie wiadomo czy na dlugo, bo pracuje i diabli wiedza,<br />
czy uda sie jej wyrwac.<br />
Czas chyba najwyzszy prowadzacemu oddac glos:<br />
Start zostal zaplanowany na piatek 20 czerwca z Malty. Godzina 15.55 – nie ma<br />
nikogo oprócz mnie. Wcale mnie to nie dziwi, patrzac na pogode. Godzina 16.00 – przyjezdza<br />
Leszek. Czekamy ustawowe 15 minut (nie wiem po co). Wyruszamy o 16.17. Za Malta<br />
dopada nas burza piaskowa i deszcz. Dojezdzamy do sklepu na ul. Szczepankowo. Meska<br />
decyzja, jedziemy dalej. Robimy zakupy i w droge. Deszcze dopadaja nas jeszcze w<br />
Komornikach i Bieganowicach. Nieocenione sa w takich przypadkach przystanki autobusowe.<br />
Dojezdzamy do sklepu przed 19.00 do Srody. Wychodzi nam super leserski rajd. Po 30 km<br />
planujemy nocleg w hotelu Szablewski (40 zl od osoby). Wstajemy rano i przed 8.00 ruszamy<br />
dalej. Wspomozeni czeresniami zerwanymi z drzew przydroznych przed Miloslawiem<br />
docieramy do niego w lekkim deszczu o 9.10. Deszcz przeczekalismy nad jedna kawa w<br />
restauracji na rynku.<br />
Wyruszamy o 9.30. Za Miloslawiem znowu kusza nas czeresnie, ale jechal za nami<br />
straznik czeresni na scigaczu w postaci ukrainy. O 11.00 zawitalismy w Smielowie. Po<br />
zwiedzeniu palacu i pocalowaniu zniwiarki jedziemy dalej. Po wyjezdzie z Zerkowa daje sie<br />
we znaki mocny wiatr boczny. Posilamy sie w Stegoszu w niesmiertelnym sklepie GSS<br />
Spolem.<br />
Wyruszamy dalej o 12.40. Okolo 14.30 jestesmy w Jarocinie. Spotykamy sie z Teresa<br />
na rynku. O 16.00 start. Najpierw Teresa zgadza sie odprowadzic nas do rogatek Jarocina,<br />
pózniej do Woli, a w koncu razem jedziemy do Pleszewa. Odprowadzamy ja do Pleszewa-
Kowalewa na dworzec kolejowy. Sami wracamy do miasta cos zjesc. O 18.00 ruszamy do<br />
Goluchowa. O 19.30 jestesmy na miejscu. Mamy dylemat co robic dalej. Ostatecznie<br />
znajdujemy nocleg na terenie osrodka, gdzie bylo otwarcie TTR. Spimy w tzw. Beczce.<br />
Ruszamy dalej o 8.30. O 10.00 jestesmy na rynku. Jemy sniadanie w postaci paczków<br />
i slodkiego ciasta. Ruszamy o 11.00. Mamy postój na drugie sniadanie w Droszewie. W<br />
Ostrowiu jestesmy o 13.00. Leszek wraca pociagiem do Poznania. Ja jade dalej. O 19.00<br />
jestem w Ostrzeszowie.<br />
Zalatwiam nocleg w osrodku sportu. Wyruszam przed 8.00. Na Kobylej Górze oprócz<br />
Krzyza Wielkopolskiego, inna super atrakcja. Na szlaku jest furtka, która trzeba sobie<br />
otworzyc, zeby pojechac dalej. Przed Bralinem pole jagodowe. Ponad pól godziny pobytu na<br />
nim sprawia, ze jestem caly zabarwiony. Po lekkim zbladzeniu docieram do Lasek o 12.45. W<br />
Siemianicach jestem o 14.30. Po pamiatkowym zdjeciu na koncu szlaku ruszam do Kostowa<br />
poboczem szosy. O 15.04 mam pociag do Ostrowa, a z Ostrowa o 17.10 do Poznania.<br />
I juz po rajdzie.<br />
Kuba Jankowski
NIEDZIELA, 22 CZERWCA <strong>2003</strong><br />
Rajd w okolice Lednogóry<br />
Relacja Jacka jest bardzo lakoniczna, ale niestety nie udalo mi sie wydobyc wiecej<br />
szczególów. Jazda byla dynamiczna, w zasadzie rajd polegal glównie na delektowaniu sie w<br />
miare szybka jazda.<br />
Trasa: Marych – Malta – Antoninek - Jez. Swarzedzkie – Uzarzewo – Park Krajobrazowy<br />
Promno – Pobiedziska (wyscigi szosowe i cukiernia) – Weglewo – Latalice – Skrzetuszewo –<br />
„Ryba” (k. Lednicy) – Glebokie – Sroczyn – Lagiewniki – Bednary – Tuczno – Zielonka<br />
(szlak niebieski/czerwony) – Dziewicza Góra - Czerwonak.<br />
Dystans: 98 km (Marych – Lechicka).<br />
Srednia: 20.91<br />
Czas trwania rajdu: 9:15 – 15:30.<br />
Wiatr: przyjazny<br />
W odcinku zagrali: Marek G.(Accent), Mariusz (Victus), ... (Peugeot), ... (Merida), Jacek<br />
(noname),… no i jeszcze jeden kolarz (jechal pierwszy raz i chyba ostatni, odlaczyl sie k.<br />
Lednicy i pojechal na pociag. Chyba mu tempo nie odpowiadalo ;-)
PONIEDZIALEK 23 CZERWCA - NIEDZIELA 29 CZERWCA<br />
Rajd w Góry Orlickie i pogórze po stronie czeskiej.<br />
Rajd formalnie prowadzila Ewa. Frekwencja wzrastala w miare uplywu czasu,<br />
pierwszego dnia byly 4 osoby, drugiego dnia od 14:10 razem jechalo juz 5 osób, a od 18:12<br />
bylo juz 7 osób. Dnia 6 od 11:55 bylo z powrotem 5 osób i tak juz az do konca. W zasadzie<br />
relacje generalnie opisze Ewa, ja tylko ogranicze sie do pierwszego dnia, do momentu kiedy<br />
spotkalem Ewe na przeleczy konczacej najwyzsza czesc masywu Gór Orlickich.<br />
A wiec z tym dojazdem bylo tak:<br />
Mialem ostatnimi czasy "urwanie glowy" na uczelni; wiekszosc Cyklistów jechala w<br />
nocy z niedzieli na poniedzialek. Ja w poniedzialek zalatwialem jeszcze kwestie praktyk,<br />
biblioteke, zaliczenia i inne podobne i w zasadzie o godz. 19:30 stwierdzilem, ze bede mial<br />
kilka dni wolnego. Rzeczy turystyczne mialem na dzialce w Mosinie, wiec mialem okazje<br />
dwa razy sprawdzic sie w 21-kilometrowej czasówce. W jedna strone jechalo mi sie calkiem<br />
dobrze (39 minut) zas z powrotem po ciemku co chwila wpadalem w jakies dziury w asfalcie<br />
i w zwiazku z tym czas jazdy wyniósl az 44 minuty. Jednak byla dopiero 23-cia, a ja juz<br />
mialem podstawowe rzeczy na wyjazd. Teraz to tylko upchac w wiecznie cerowane ale tanie<br />
sakwy. Pakowanie sakw troche trwalo i wlasciwie polozylem sie dopiero 58 minut po<br />
pólnocy. Teoretycznie Przemo mial dzisiaj prowadzic dojazd grupy Cyklistów na rajd<br />
bezposrednim pociagiem, jadacym ok. 3 rano. Aby miec gwarancje wygodnej podrózy (tak<br />
krótka drzemka przed pociagiem mnie nie satysfakcjonowala) wolalem jednak nie ryzykowac<br />
pociagu bezposredniego, jadacego ze Szczecina i nie majacego wagonu bagazowego.<br />
Wsiadlem wiec w Poznaniu w nieco wczesniejszy pociag pospieszny do Jeleniej Góry, gdyz<br />
posiadal wagon bagazowy. Jazda uplynela mi na drzemce. We Wroclawiu zas przesiadlem sie<br />
na pociag do Kudowy Zdrój (podstawiane wagony do pociagu z W-wy), wsiadlem do pustego<br />
przedzialu i równiez kimalem (z rowerem nad glowa). W sumie wyspalem sie po japonsku<br />
(Jako-Tako). Nie wysiadlem w Dusznikach, ale pojechalem stacje dalej, czyli do Kulina<br />
Klodzkiego, bo chcialem zobaczyc ciekawa krajobrazowo szose z Kulina do Dusznik.<br />
Wczesniej opowiedzialem sie konduktorowi aby wstrzymal pociag na czas mojej wysiadki,<br />
gdyz jak slusznie przypuszczalem nikt tu nie wysiadal. W przepieknych okolicznosciach<br />
przyrody wtoczylem sie na niewielkie wzgórze, obejrzalem panorame na okoliczne góry i
stwierdzilem, ze chociaz widok na poranna rose i swieza zielen pagórków jest wspanialy, to w<br />
zasadzie za bardzo nie ma czego umiescic w kadrze i niepocieszony schowalem aparat do<br />
sakwy (nie wlaczywszy go nawet) i zjechalem do Dusznik Zdroju. Na stacje zajezdzal<br />
wlasnie nastepny pociag z Poznania, w którym spodziewalem sie spotkac Przema z reszta<br />
ekipy. Nie wiem czemu, ale dochodzic wstecz nie bede, skojarzylem, iz Przemo jedzie w<br />
nocy z poniedzialku na wtorek pociagiem do Dusznik Zdroju, skad mieli ruszac w kierunku<br />
Usti nad Orlici. Faktycznie, jechali w nocy z poniedzialku na wtorek, ale do Miedzylesia, o<br />
czym sie przekonalem, gdy zadzwonilem na komórke Przema. W zasadzie sie tym nie<br />
zmartwilem, gdyz samotne jazdy tez maja duzo uroku. I tak przez nastepne kilka dni mialem<br />
perspektywe jazdy w grupie, wiec stwierdzilem, ze chwila spokoju tez sie przyda.<br />
Do Usti nad Orlici postanowilem jechac tak, jak Ewa chciala przez dwa dni, czyli<br />
przez Góry Orlickie. Dokladne ogledziny mapy wykazaly, ze da sie skrócic ok. 11 km<br />
wjezdzajac bezposrednio na glówny masyw Gór Orlickich. Jedyna wada tego rozwiazania byl<br />
krótki, ale bardzo stromy odcinek, w którym pokonywalo sie duza czesc podjazdu, ale o tym<br />
za chwile. Zaleta zas fakt jazdy drogami gruntowymi a nie sciezkami, co przy sakwach i duzej<br />
róznicy wysokosci mialo znaczenie. Droga Ku Szczesciu (wygodny szuter) pojechalem w<br />
kierunku tajemniczej Panderozy, minelo mnie kilkunastu trenujacych sportowców<br />
(biegaczy?). W lewo widac bylo stromo schodzacy stok ku Dolinie Strazyskiej z biegnaca w<br />
niej Droga Dusznicka. Swieze, chlodne górskie powietrze czynilo podjazd przyjemnym<br />
odcinkiem, na którym w ogóle nie odczuwalem trudów pokonywania róznicy wysokosci. Z<br />
Panderozy (polana z pensjonatem o w/w nazwie) odnalazlem biegnacy w lewo trawers<br />
Soltysiej Kopy, który byl juz bardziej wymagajacy - sypkie piargi niczym pod tatrzanskimi<br />
turniami... Caly czas w siodle w pieknym górskim lesie wjechalem na Droge Orlicka. Krótki<br />
odcinek przed sama szosa biegnacy bagnista droga wymagal nieco samozaparcia ;-)<br />
Na asfalcie powital mnie wpierw 12% zjazd, a potem taki sam podjazd. Widoki na<br />
Góry Stolowe i Bystrzyckie byly rewelacyjne i urozmaicaly monotonie podjazdu. W Zielencu<br />
zaliczylem dynamiczny zjazd latana szosa i obralem szlak niebieski biegnacy w prawo pod<br />
górke stara droga graniczna. Nawierzchnia jak na droge lesna byla bardzo dobra, widoczne<br />
byly spore inwestycje zwiazane z usuwaniem skutków powodzi z 1997 roku. Ciekawa lekcja<br />
o tym, jak woda potrafi wyzlobic wawozy w lesie... Z polany urzekajacy widok na okolice<br />
Zielenca.<br />
Chwile temu wspomnialem, ze czekac mial mnie bardzo stromy odcinek. Otóz w<br />
pewnym miejscu, tuz za polana widokowa, szlak niebieski skreca w lewo i wspina sie na<br />
glówny grzbiet Gór Orlickich bezposrednio po linii stoku. Zeby bylo ciekawiej, czyni to w
miejscu, gdzie nachylenie zbocza jest najwieksze - 40 stopni nachylenia to juz nie byle co.<br />
Najpierw wnioslem sakwy, a dopiero w drugiej transzy rower. Najwiecej wysilku kosztowalo<br />
mnie zejscie po rower, gdyz na wilgotnym podlozu kiepskiej marki adidasy slizgaly sie.<br />
Ponadto jak juz sie zaczal poslizg, to liche trawki dawaly slabe oparcie i trudno bylo<br />
wyhamowac. Podejscie z rowerem bylo latwiejsze, bo moglem sie podpierac, niekiedy<br />
robilem trawersy w siodle. Osiagnawszy grzbiet nieco zaskoczylem urzedujacych na przejsciu<br />
granicznym pracowników Strazy Granicznej, jako ze wytoczylem sie z sakwami z waskiej<br />
sciezki górskiej. Po czeskiej stronie znajdowala sie Masarykova Chata i asfalt. Na wysokosci<br />
ok. 1010 m n.p.m. Dotarcie do chaty zajelo mi troche, bo wial bardzo silny, huraganowy<br />
wiatr. Zaczalem sie zastanawiac, czy dalsza jazda bedzie mozliwa. W Chacie sie rozeznalem<br />
co do mozliwosci wymiany polskiej waluty na czeska (a raczej jej braku), zakupilem mape<br />
Gór Orlickich i pogórza po stronie czeskiej i ruszylem w dalsza droge. Mój plan to byla jazda<br />
grzbietem Gór Orlickich drogami utwardzonymi az do konca tych gór (cca 40 km dróg po<br />
górach), czyli Doliny Dzikiej Orlicy, skad mialem sie kierowac szosami do Usti nad Orlici,<br />
gdzie chcialem wyladowac ok. 20-tej. Wiatr na szczescie dosc szybko sie wyciszal.<br />
Glówny grzbiet Gór Orlickich jest pokryty systemem fortów bedacych swoista linia<br />
obronna. W zwiazku z budowa fortów obszar ten zaopatrzono w liczne utwardzone drogi,<br />
które pózniej wyasfaltowano. W efekcie powstala cala siec dróg szutrowych i asfaltowych,<br />
niekiedy bardzo dobrej jakosci, które zapewniaja jazde badz bezposrednio samym grzbietem z<br />
widokami na strone polska i czeska, badz jednym ze stoków z widokiem na góry jednego z<br />
wymienionych krajów. Pomimo wciaz bardzo silnego wiatru bocznego (a czasami w plecy i<br />
w morde), zdecydowalem sie na wariant najbardziej wysokogórski. Przewazyla mozliwosc<br />
delektowania sie rewelacyjna widzialnoscia. Ponadto co pewien czas góry oslanialy od<br />
silniejszych podmuchów. Wpierw wjechalem na Wielka Destna (1116 m n.p.m.), najwyzszy<br />
szczyt Gór Orlickich i jeden z najwyzszych w okolicy kilkudziesieciu km. Na sam<br />
wierzcholek wyprowadzal szuter. Chwiejaca sie na silnym wietrze drewniana wieza<br />
widokowa zapewniala przy tej pogodzie panorame az po Jeseniki i Góry Sowie. Wolalem<br />
jednak dosc szybko zejsc, aby nie nabawic sie na tej hustawce choroby morskiej. Ponadto<br />
skrzypiace i rozchodzace sie z kazdym podmuchem slupy mocujace podloge nie napawaly<br />
optymizmem. Kiedy podmuch dobiegal konca, szczeliny zmniejszaly sie i belki powracaly na<br />
swoje miejsce. Mimo wszystko robilo to dosc dziwne wrazenie, zwlaszcza ze podmuchy<br />
trwaly po kilkanascie sekund i ten stan - okreslmy go jako "niestabilny" - strasznie sie<br />
dluzyl... Zejscie nie bylo takie proste, bo natrafilem w nim na kolejny podmuch i rozleglo sie<br />
donosne skrzypienie...
Wróciwszy na asfalt pod Wielka Destna, pojechalem dalej tym "szosowym" szlakiem<br />
czerwonym w kierunku SE. Szlak obfitowal w szybkie zjazdy po 50 km/h, jednak oprócz tego<br />
byly niestety poprzeczne nierównosci drogi, na szczescie oznaczone wykrzyknikiem<br />
kilkadziesiat metrów wczesniej. Trzeba bylo zwalniac dosc mocno, aby nie wyskoczyc z<br />
siodla. Fantastycznie krajobrazowo droga wila sie teraz po pólnocnej stronie grzbietu,<br />
zapewniajac ciekawa lekcje topografii pobliskich Gór Bystrzyckich.<br />
Napatrzywszy sie na polska strone, postanowilem sie przelaczyc na asfalt po stronie<br />
poludniowej. Byl bardzo ciekawy, gdyz obfitowal w liczne waskie i strome serpentyny,<br />
widoki na strone czeska byly rewelacyjne, zas 15% podjazdy rozgrzewaly pomimo teraz juz<br />
dosc chlodnego wiatru. Pod Komarim Wierchem spotkalem grupe kolarzy na szosówkach<br />
(ok. 50 osób), najprawdopodobniej zgrupowanie treningowe. Niestety nie porozmawialem z<br />
nimi za duzo, gdyz byli zajeci szybkim usuwaniem swoich cennych rowerów ze srodka drogi,<br />
zobaczywszy mnie zjezdzajacego na obladowanym rowerze wprost na nich ze sporej górki.<br />
Widac mieli chwile przerwy i nie spodziewali sie tu nikogo. Po kolejnych kilku km spotkalem<br />
grupe turystów pieszych - bylo to juz drugie zetkniecie sie z czlowiekiem od czasu<br />
opuszczenia Masarykowej Chaty. Rodzinka pytala sie, ile km do Hanicki. Z mapy wynikalo,<br />
ze ok. 8 km. Nie mieli wody, ale ja tez nie mialem, bo mi sie skonczyla. Liczylem na liczne<br />
potoki i zródla, turysci pewnie tez, ale zawsze witaly mnie wyschniete koryta badz bajorka z<br />
gnijaca mazia. Jednym slowem - susza. Na szczescie zblizal sie zjazd, mozna sie bylo obejsc<br />
bez tankowania. Za przelecza Mezivrsi (926 m) glównym grzbietem szla droga gruntowa, ale<br />
bardzo wygodna. Niestety za Anenskim Wierchem las byl juz tak gesty, ze widoki<br />
ograniczyly sie do pobliskich pni, ale za to mozna sie bylo nacieszyc brakiem wiatru. Droga<br />
szybko sie zepsula, tzn. pojawily sie poprzeczne badz ukosne rowki odprowadzajace wode.<br />
Wode to oczywiscie odprowadzaly jak padalo, teraz jej naturalnie nie bylo. Musialem mimo<br />
to zwalniac, aby oszczedzac sakwy...<br />
W okolicach Haniczki zjechalem na wyasfaltowana przelecz, gdzie posililem sie<br />
splesniala w polowie pizza z pobliskiego fast-fooda. Kupilem tez spory zapas wody, z czego<br />
polowe wypilem na miejscu. Kiedy tak zastanawialem sie jak tu obgryzc najbardziej<br />
zaplesniala czesc mojej przekaski, uslyszalem wolanie "Michal!" i okazalo sie, ze Ewa z<br />
Cyklistami wlasnie wrócila ze zwiedzania twierdzy. Jako, ze jadac droga po grzbiecie Gór<br />
Orlickich widzialem dziesiatki bunkrów, duzych i malych, wiec zwiedzanie kolejnego mnie<br />
juz nie rajcowalo. Ewa planowala jechac do Usti nad Orlici bezposrednio, ja z poczatku<br />
chcialem zaatakowac jeszcze koncówke grzbietu az do Doliny Dzikiej Orlicy, ale w koncu<br />
dalem sie skusic na jazde do Usti (byla juz 14:10, a do Usti bylo ok. 55 km; gdybym jechal
dalej grzbietem musialbym zrobic jeszcze z 90-100 km). Tak wiec zjechalismy razem na<br />
zachód (pod wiatr) i ... reszte opisze Ewa. Dodam, ze suma sumarum byl to dla mnie<br />
najbardziej górski dzien podczas tego wyjazdu (1445 m deniwelacji na dystansie 101 km).<br />
Czas na relacje Ewy, która otrzymalem dnia ósmego lutego roku panskiego 2005 o godzinie<br />
dziesiatej minut dwanascie.<br />
Góry Orlickie 23 czerwca – 29 czerwca <strong>2003</strong><br />
Do opisu tego rajdu zabieram sie juz od póltora roku, ale jakos mi nie szlo. Prezes<br />
jednak tak zrzedzi i nie odpuszcza, ze juz dluzej tego nie zdzierze. Czuje, ze chyba nie uda mi<br />
sie wykrecic od zrelacjonowania wyprawy. Nie pozostaje wiec nic innego jak uchylic rabka<br />
tajemnicy. A po takim czasie latwe to nie jest. Raczej nie bede opisywala poszczególnych dni,<br />
bo nie wiem ile sobie przypomne. A zreszta po co uprzedzac fakty. Niech sie dzieje Wola<br />
Rowerowa!<br />
Wyruszamy pociagiem do Dusznik Zdroju z Poznania pociagiem w nocy z 22 na 23 czerwca.<br />
Jestem: ja, Pawel, Natalia Sz. i Borys W. Potem dojedzie Michal K. i Przemo W. z Bozenka.<br />
Z tym pociagiem to byly niezle jaja. Z rozkladu na dworcu w Poznaniu wynikalo, ze nasz<br />
pociag wyjezdza do Dusznik o ok. 3.20, wiec na peronie umówilismy sie o trzeciej nad<br />
ranem. Niestety poszlam jeszcze na stacje w Mosinie, zeby na stówe potwierdzic, ze ten<br />
pociag odjezdza o tej wlasnie godzinie. I tu niespodzianka: pani mówi, ze pociag do Dusznik<br />
odjezdza o 2.20, a wiec godzine wczesniej. Do Natalii dodzwaniam sie bez problemu.<br />
Informuje ja, ze zbiórka jest godzine wczesniej. Mam jednak totalny problem z<br />
zawiadomieniem Borysa, który nie odpisuje na SMSy i nie odbiera komórki. Moze nie<br />
spinalabym sie tak bardzo, gdyby nie fakt, ze Borys jest nie w pelni sprawny (chyba ma<br />
porazenie mózgowe) i bardzo sie cieszyl na ten wyjazd. Bedzie to jego pierwsza wyprawa<br />
rowerowa za granice. Strasznie byloby mu przykro gdyby nie pojechal. Byc moze<br />
pomyslalby, ze celowo go zostawilismy. Mam wiec na sam poczatek urlopu kolosalnego<br />
stresa. W koncu, czyli tuz przed pólnoca okazuje sie, ze Borys info odebral, ale nie raczyl nas<br />
wczesniej o tym zawiadomic. Jak sie pózniej okazalo nerwy w noc wyjazdu nie byly moimi<br />
ostatnimi na tej wyprawie.
Gdy w komplecie pojawiamy sie o drugiej nad ranem na dworcu, okazuje sie, ze.... to pani na<br />
stacji w Mosinie sie popieprzylo! Pociag odjezdza o 3.20!!!! K...! Siedzimy wiec godzine na<br />
peronie w Poznaniu i czekamy na bane. Dobrze, ze noc prawdziwie letnia.<br />
Pociag jest na tyle pusty, ze bez klopotu ladujemy sie do niego z rowerami.<br />
Do Czech postanowilismy jechac bez namiotów. Liczymy wiec, ze jest dobrze rozwinieta<br />
baza agroturystyczno-schroniskowa i ze znajdziemy w miare tanie noclegi.<br />
Z Dusznik Zdroju postanawiamy jak najszybciej przeprawic sie przez granice, zeby nie<br />
marnowac czasu na jezdzenie po Kotlinie Klodzkiej, w której bywamy dosc czesto.<br />
Poczatkowo chcialam dostac sie do granicy czerwonym szlakiem pieszym. Szukalismy go<br />
dlugo, ale srednio nam to wychodzilo. Towarzyszyla nam biegnaca wzdluz drogi pionowa<br />
sciana. Jezdzilismy ta drózka w te i z powrotem. Po jakims czasie zorientowalismy sie, ze<br />
szlak którego poszukujemy leci wlasnie centralnie przez te skarpe. Krótka droga byla wiec<br />
poza naszym zasiegiem. Byc moze gdyby nie bylo z nami Borysa, to bysmy sie zdecydowali<br />
na te przeprawe. Borys tak nieznosnie katowal swój rower, ze odpuscilismy. Przy kazdym<br />
zgrzycie zebatek i lancucha, kiedy to Borys zmienial biegi, mój stan nerwowy pogarszal sie w<br />
tempie wskazujacym, ze wieczorem bede miala totalna depresje. A ze biegi w górach zmienia<br />
sie czesto, to juz ok. godz. 15 bylam bliska zalamania i placzu. Nie ja jedna...<br />
Zamiast wiec czerwonym szlakiem pojechalismy asfaltowa droga z Dusznik w kierunku<br />
Lewina Klodzkiego. Chcielismy z niej odbic na tzw. Droge Orlicka i przez granice<br />
przekroczyc na przejsciu turystycznym w miejscowosci Olesnice w Orlickich Horach.<br />
Niestety zjazd na Droge Orlicka przejechalismy i dojechalismy do Lewina Klodzkiego, gdzie<br />
mnie trafila cholera z jednej strony, a z drugiej bylam zadowolona z fajnego zjazdu. Nie<br />
chcialo nam sie gnac z powrotem na góre asfaltem. Zdecydowalismy sie na pokonanie<br />
zielonego szlaku pieszego, który równiez prowadzi do wspomnianego przejscia. O jacy my<br />
glupi bylismy! Co sie na tym szlaku dzialo, to tylko my i Pan Bóg jeden raczy wiedziec.<br />
Kataklizm nawierzchniowy! Blota od metra, a moze jeszcze wiecej. Chaszcze, powalone<br />
drzewa i polamane galezie, koleiny wyjezdzone przez traktory podczas zrywki i stromizny<br />
miejscami przeokropne. Szlak prowadzacy m.in. przez Zimne Wody oznakowany fatalnie.<br />
Kilka razy udaje nam sie zglupiec zupelnie i prawie stracic orientacje w terenie. A wiec<br />
wypadaloby nad tym szlakiem umiescic tablice: wjezdzajacy na ten szlak rowerzysci z<br />
sakwami porzuccie wszelka nadzieje, ze dojedziecie kiedys do celu.
Mam zjazd psychiczny totalny. Czuje sie gorzej przy kazdej zmianie biegów przez Borysa,<br />
zwlaszcza jak pomysle, ze mu sie zaraz zepsuje ten rower i wszyscy bedziemy musieli<br />
wracac. Nie mamy sily wlec tych rowerów, co jakis czas odpoczywamy klnac w duchu w<br />
zywy kamien.. Mam ochote rzucic swój bicykl w wawóz i pójsc gdzie oczy poniosa.<br />
Koniec konców totalnie wyczerpani dojezdzamy do przejscia w Olesnicy, które przekraczamy<br />
bez klopotu. Z zaciekawieniem przygladaja nam sie pogranicznicy. Teraz jest troche w dól.<br />
Pelen relaks. W Olesnicy zagladamy do „Potravin”, gdzie wydajemy pierwsze korony.<br />
Powoli zaczynamy rozgladac sie za noclegiem, którego znalezienie w tych stronach wcale nie<br />
jest takie latwe jak nam sie wydawalo. Jestem wiec coraz bardziej spieta, bo jestesmy<br />
zmeczeni, a tu nieuchronnie zaglada nam w oczy grozba spania na przystanku autobusowym.<br />
Nocleg za 600 czy 700 koron jest dla nas za drogi. Jedziemy wiec przez miejscowosci:<br />
Sedlona, Desztne w Orlickich Horach, Zakouti, Kamenec, Zdobnice, Riczky, Haniczka<br />
(twierdza – dzis ja tylko mijamy), Rokytnice w Orlickich Horach, Pecin, Slatina nad<br />
Zdobniczi, Roven, Peklo do Vamberka, w którym udaje nam sie zdobyc nocleg. Zdani<br />
jestesmy na wlasne zapasy zywnosciowe, bo wszystkie sklepy zamkniete, a gospodyni nic dla<br />
turystów nie ma. Do kompletu na zewnatrz szaleje burza (jak dobrze, ze mamy dach nad<br />
glowa) i gasnie swiatlo. Przejechalismy 63 kilometry. I chwatit.<br />
Noc minela bez wiekszych klopotów. Od rana Borysowi trzeba bylo zapakowac rower, bo jak<br />
zrobil to sam, to gdy tylko ruszylismy, wszystkie bambetle spadly mu z roweru i ciagnal je za<br />
soba. Dzis o godz. 17 mamy spotkac sie w miasteczku Usti nad Orlica z Przemem i Bozenka.<br />
Przemo musial opóznic swój wyjazd z Polski, gdyz przed sama wyprawa ukradli mu rower i<br />
czekal az w sklepie sprowadza mu nastepny.<br />
Postanawiamy zwiedzic twierdze Haniczka. Bilet kosztuje 45 koron. Cos nas tknelo i sie w<br />
miare cieplo ubralismy, wiec nie przemarzlismy do szpiku kosci w przeciwienstwie do innych<br />
zwiedzajacych, którzy w podziemia ubrali sie jak na plaze.<br />
Twierdza Haniczka jest jednym z wiekszych obiektów militarnych w Górach Orlickich.<br />
System betonowych bunkrów - zwany „betonowa granica” - na granicy miedzy Czechami a<br />
Niemcami mial zatrzymac szturm Niemców. Haniczke zbudowano w latach 1936-38.<br />
Twierdza sklada sie z szesciu ogromnych bunkrów polaczonych ze soba systemem korytarzy.<br />
Wszystko znajduje sie 18 – 36 metrów pod ziemia. Takie male podziemne miasteczko. Mozna<br />
by tu nawet rowerami pojezdzic. Inwestycja kosztowala Czechów ponad 28 milionów koron i<br />
miala odpierac ataki nawet przez 90 dni. Nie wiadomo czy by jej sie tyle udalo utrzymac,<br />
gdyz nigdy jej nie wypróbowano. W 1975 r. rzad czeski próbowal przerobic Haniczke na
nowoczesny schron przeciw atomowy. W latach 90-tych przerwano prace nad tym dzielem i<br />
od 1995 r. twierdza znów jest otwarta dla turystów.<br />
Po zjezdzie z Haniczki spotykamy Michala, który cos palaszuje w jakims sklepo-barze. Ja<br />
jestem zachwycona, ze Michal jednak postanowil z nami pojechac (bo do konca nie bylo<br />
wiadomo czy sie zdecyduje i to w sumie bardzo mila niespodzianka), a Michal natomiast nie<br />
jest zachwycony tym co je. Potem dlugo mu to cos zalegalo na zoladku. W Rokietnicy<br />
szukamy kantoru, bo Michal nie ma koron. Nie zdazyl kupic w naszym fantastycznym kraju.<br />
W Vamberku koniecznie chcemy odwiedzic muzeum koronek, ale jest zamkniete. Calujemy<br />
wiec klamke. Borysowi rozwalaja sie przy okazji sakwy, tak w ramach urozmaicania nam<br />
czasu i sprawdzania granic mojej wytrzymalosci psychicznej. Jakos udaje nam sie je gumami<br />
powiazac, wiec jedziemy dalej, bo czas nagli, a upal straszny.<br />
Do Usti nad Orlica jedziemy z Haniczki przez: Rokiytnice, Peczin, Slatine nad Zdobniczi,<br />
Peklo, Vamberk, Zamek Potsztejn i Czeskie Libchawy. Do Usti przyjezdzamy nieco<br />
spóznieni. Przemo i Bozena juz sie zdazyli zaczac o nas niepokoic. Postanawiamy najpierw<br />
zawiezc rzeczy do bazy. Nocujemy w przystani nad rzeczka. Mamy caly domek dla siebie.<br />
Jest swiatlo, ale brak biezacej wody. Kapiemy sie w baraku obok w zimnej wodzie, bo innej<br />
nie ma. Jest fajnie. A jeszcze fajniej kosztuje ok. 40-60 koron za nocleg. Mniód!!<br />
Popoludnie spedzamy na poszukiwaniu knajpy, w której zjemy wypasiona kolacje, a do tego<br />
bedziemy jeszcze mogli pod opieka miec rowery. Wchodzimy do jednej knajpy z rowerami.<br />
Obsluga patrzy dziwnie, ale pozwala. Siadamy do stolików, otwieramy menu i ceny zwalaja<br />
nas z nóg. Równie szybko jak weszlismy opuszczamy lokal. Nastepny okazuje sie strzalem w<br />
dziesiatke. Poczatkowo wydaje nam sie, ze to jakas mordownia. Na dodatek na pieterku i nie<br />
ma gdzie zostawic rowerów. Juz mamy zamiar zarzadzic odwrót, gdy okazuje sie, ze<br />
wlasciciel baru mieszka naprzeciwko i zamknie nasze rowery na swoim podwórku, za wielka<br />
brama, na klucz. Taka goscine to my rozumiemy. Zarcie w knajpie jest tak genialne, ze<br />
stolujemy sie tu przez najblizsze trzy dni, czyli przez caly pobyt w Usti. Obsluga<br />
niesamowita, wiec zostawiamy im sowite napiwki. Czosneczki i chinszczyzny z tej knajpki<br />
naprawde nigdy nie zapomne i jak nastepnym razem wybiore sie w te okolice, to zajrze w te<br />
goscinne progi z pewnoscia.<br />
Tak mi sie teraz przypomnialo: w Czechach ludzie sa niezwykle przyjazni dla rowerzystów.<br />
Kierowcy równiez, co nas zaskoczylo. Moze kiedys tak w Polsce bedzie. Pomarzyc dobra<br />
rzecz.<br />
Na nocleg wracamy juz po zmierzchu. Ach jak byl przyjemnie.<br />
Tego dnia w sumie przejezdzamy 62,5 km.
W srode od rana nasze podekscytowanie siega zenitu. Dzis rowery zostaja w bazie, a my<br />
zmieniamy srodek lokomocji na canou (bede pisala kanu, bo tak prosciej). To glówna atrakcja<br />
tego wyjazdu. Splyw kanu po Tichej Orlici.<br />
Kanu to taka lódeczka, ksztaltem zblizona do kajaka, ale krótsza i zdaje sie zdecydowanie<br />
mniej stabilna. Siedza w niej dwie osoby, kazda ma wioslo. Jest ono krótkie i jednostronne.<br />
Poza Przemem wszyscy zasiedlismy w kanu po raz pierwszy. Najpierw uczymy sie machac<br />
wioslami, zeby plynac, a nie tylko splywac z biegiem rzeki. Wbrew pozorom wcale nie jest to<br />
latwe. Wszyscy klniemy równo, bo plyniemy nie w te strone w która chcemy. Pierwsza<br />
wpadke do wody, jeszcze przed wlasciwym wyruszeniem na trase zalicza Michal z Natalia.<br />
Wyglada to tak, ze nagle lódka odwraca sie o 180 stopni i plynie dnem do góry a ci co w niej<br />
siedza szoruja glowami po dnie rzeczki. Bardzo przyjemne.<br />
Juz w czasie trwajacego 15 km splywu wywrotke zaliczam ja i Pawel. Klócimy sie równo o<br />
to, ze lódka plynie nie w te strone co powinna i czyja to wina. Po wywrotce przestajemy sie<br />
klócic, mamy atak radosci. Przemo, który w lódce poza Bozena ma jeszcze Borysa w<br />
kamizelce ratunkowej ciagle sie z nas nabija, ze tylko on jest suchy. Im dluzej tak gada, tym<br />
bardziej my czekamy az sie zmoczy. Przemo nie dopuszcza w ogóle takiej mozliwosci, ale<br />
tym gadaniem ostro kusi los. Tuz przed koncem splywu kanu Przema robi myk o 180 stopni i<br />
wszystko laduje w wodzie. I wtedy padaja slynne slowa: „To sa kurwa najdrozsze wakacje w<br />
moim zyciu. Najpierw ukradli mi rower, a teraz utopilem aparat”. Dalsza czesc juz absolutnie<br />
nie nadaje sie do cytowania. W czasie splywu pare razy udalo nam sie nie wyrobic na<br />
zakrecie i wleciec w krzaki, nie wymierzyc odleglosci i przepychac kanu przez mielizny oraz<br />
przenosic lódki nad róznymi przeszkodami.<br />
Jestesmy pod wrazeniem pociagów. Jednym z nich wracamy z miasteczka Brandys, do<br />
którego doplynelismy kanu. Ciche, czyste, punktualne. Czy mozna chciec wiecej? W<br />
Brandysie tylko na rynku sa trzy knajpki. Przy stolikach stojacych na przeslicznym rynku<br />
pijemy piwko i podziwiamy Ratusz. Jest tak sielsko, ze az nie chce sie wierzyc, ze to nie sen.<br />
W pociagu za bilet zbiorowy dla 7 osób placimy 9 koron (nie ma pomylki: dziewiec koron)<br />
Przemo, rzecze do Bozenki: - Misiu musze cie oddac do serwisu! – Tylko nie do Radiego –<br />
odpowiada Bozena. Oj to piwko...<br />
To nasz ostatni dzien w Usti. Zamierzamy sobie dzis zrobic mala wyrype i objechac<br />
wszystkie okoliczne zamki. Przemo i Bozenka maja dzien zajec wlasnych. Polega to na<br />
szukaniu zakladu, w którym naprawiony zostanie przemowy fotoaparat. Pozostali pod wodza
Michala udaja sie w droge. Widokowo bardzo fajna wycieczka, bylo kilka niezlych<br />
podjazdów. Na mnie ogromne wrazenie robia niesamowicie dorodne i bujne lasy oraz .. asfalt.<br />
Róznica miedzy Polska a Czechami pod wzgledem jakosci dróg jest taka jak miedzy swieczka<br />
a lampa halogenowa. W Czechach nawet boczne drogi maja taka nawierzchnie, o jakiej moga<br />
tylko pomarzyc Polacy na drogach krajowych. Przy drogach rosnie mnóstwo czeresni. Ja sie<br />
co jakis czas przy nich zatrzymuje, ale reszta jedzie w zasadzie nie zwracajac na nie uwagi.<br />
Jestem z tego wzgledu bardzo nieszczesliwa. W sumie robimy dzis 93 km. Z ciekawszych<br />
rzeczy to odwiedzamy muzeum koronek w Vamberku. Wpadamy do niego 5 min. Przed<br />
zamknieciem. Ja i Natalia jestesmy zachwycone. Recznie dziergane wachlarze, czepki,<br />
sukienki, torebki. Obrus 1,5 na 1,5 metra robi sie podobno przez rok.<br />
Wjezdzamy tez do Zamku Podsztejn, ale do srodka nie wchodzimy, bo jest zamkniety.<br />
Rzucamy okiem na widok, wciagamy jakies slodycze i do Usti.<br />
W ogóle w Czechach dziwnie sa otwarte muzea i zamki. Trudno cos zwiedzic po 16. Z rzadka<br />
cos jest czynne do 17. Co gorsza w ciagu dnia sa przerwy, czasem nawet dwugodzinne. To<br />
powoduje, ze rowerzysta nie da rady zwiedzic wszystkiego co zaplanuje. Tak wiec przez<br />
wiekszosc zabytków „przelatywalismy”.<br />
Dzisiejsza trasa: Usti – Hradek – Sudislav nad Orlici – Ocumanice – Brandys nad Orlici<br />
(zamek) – rezerwat przyrody Peliny – Choczen – Plachivky – Czermna nad Orlici – Velka<br />
Czermna – Kostelec nad Orlici- Czastolavice (zamek) – Kostelec nad Orlicy – Doudleby nad<br />
Orlici – Vamberk – Doudleby nad Orlici - Vyhnanov – Vrbice (punkt widokowy) - Proruby –<br />
Potsztejn – Potsztejn zamek – Sopotnice – Czeskie Libchawy – Horni Libchawy – Prostredni<br />
Libchawy – Dolni Libchawy – Usti.<br />
Wieczorem przygotowujemy sie do jutrzejszego wyjazdu. Szkoda, bo Usti to takie<br />
sympatyczne miasteczko.<br />
Z tego dnia w zasadzie nic nie pamietam poza tym, ze jakos do kitu mi sie jechalo.<br />
Odwiedzilismy Litomysl, przez który w zasadzie przejechalismy w pospiechu. Zwiedzilismy<br />
go pobieznie, nawet do zamku nie weszlam. Mielismy klopot ze znalezieniem noclegu. W<br />
koncu nam sie to udalo w miejscowosci Voderady. Problem w tym, ze nic mi sie w zwiazku z<br />
tym noclegiem nie kojarzy, poza tym ze na miejsce dojechalismy po zmierzchu. Byly jakies<br />
lawki na górce, gdzie miejscowi piwo pili, ale co dalej... Ma niepamiec nie jest jednak<br />
spowodowana nadmiarem trunków. Chyba bylam zmeczona, bo z tego dnia pamietam w<br />
zasadzie Michala spiewke: KTO JEST NAJLEPSZYM PRZYJACIELEM CYKLISTY?<br />
WMORDEWIND! I tak w kólko.
Przebieg: 90 km.<br />
Trasa: Usti nad Orlica – Knapowec – Treboskie Steny (rezerwat) – Skuhrov – Hliniki –<br />
Czeska Trebova – Kozlovsky Kopec (punkt widokowy) – Pozucha – Sucha – Vlkov –<br />
Litomysl – Nidoszin – Kornice – Koncziny – Sloupnice – Borova – Chotesziny – Vraczovice<br />
– Zalszi – Kokorin – Chocen – Bestovice – Skorenice – Kostelecke Horky – Pszestavlky –<br />
Krchleby – Svidnice – Koryta – Kostelecka Lhota – Kostelec nad Orlici – Czastolovice –<br />
Ledska – Liczna – Uhrinovice – Voderady.<br />
Dzisiejszy dzien stoi pod znakiem wdrapania sie do Masarykovej Chaty na Serlichu (1010 m<br />
npm). Uff, jak goraco, asfalt topi sie pod kolami. Pierwsza czesc podjazdu to miejscami<br />
stromawa, totalnie nasloneczniona, prosta. Udaru mozna dostac tak grzeje. Na szczescie<br />
wiekszosc podjazdu jest przez las i droga jest zacieniona. Gdyby nie to, to daje slowo, ze<br />
ducha bym tam wyzionela. Natalia i Pawel pognali do przodu, a ja pne sie w bardzo zólwim<br />
tempie. Z roweru jednak nie schodze ani na minutke i jak dojezdzam do celu mam dzika<br />
satysfakcje.<br />
Z Voderadów wyjechalismy dosc wczesnie, gdyz Przemo z Bozena dzis wracaja do Polski, a<br />
chca jeszcze zwiedzic zamek w Opocznie. Zwiedzamy go chyba ze dwie godziny, ale<br />
naprawde jest co ogladac. Robi wrazenie.<br />
Gdzies na trasie, juz po rozstaniu z Przemem i Bozena, zatrzymujemy sie w jakiejs knajpie<br />
na popas. Jemy czosnaczke, ale nie dorównuje ona mistrzostwu czosnaczki z Usti. Potem raz<br />
w góre, raz w dól, a w koncu tylko w góre.<br />
Po zalatwieniu noclegu w Masarykowej (nie bez klopotu), zostawieniu bagazy robimy sobie<br />
male kólko po okolicy. Plenery sa niewiarygodnie piekne. Koniecznie trzeba tu wrócic!<br />
Zrobilismy w sumie 54,5 km.<br />
Trasa: Voderady – Houdkvice – Tronv – Semechnica – Opoczno (zamek) – jez. Broumar –<br />
Dobruszka – Provoz – Baczetin – Kocmov – Hluky – Szedwiny – Desztne v Orlickych<br />
Horach – Zakouti – Masarykowa Chata na Serlichu – Vlka Desztne – Mala Desztne –<br />
Masarykowa Chata.<br />
Zachód slonca obserwujemy na lakach za chata. Gaworzymy, pijemy browca, którego czuc<br />
malizna, gdyz kasa sie wlasnie skonczyla. Tna komary.<br />
I lulu.<br />
I znów w Polsce. W zasadzie nie trzeba patrzec na nazwy miejscowosci, by wiedziec ze<br />
jestesmy w kraju. Asfalt jest tak do kitu, ze plakac sie chce. Na pociag jedziemy do Klodzka,
o mamy troche czasu i szkoda go tracic na siedzenie w Dusznikach. Gdy wsiadamy do<br />
pociagu na licznikach mamy 64 km. W zasadzie nic sie porywajacego nie dzialo poza tym, ze<br />
Michal zlapal pane, a Borys najpierw zgubil sie w Radkowie, a potem prawie wjechal pod<br />
samochód na skrzyzowaniu w Klodzku. To drugie to norma. Ja sie czasem dziwie, ze Borys<br />
jeszcze dycha, bo gdybym ja tak jezdzila po miescie jak on.. obawiam sie, ze juz byloby po<br />
mnie.<br />
Trasa: Masarykowa Chata – Duszniki Zdrój (zjazd dolina Bystrzycy Dusznickiej) – Lezyckie<br />
Skaly (sawanna) – Lisia Przelecz (gdzies tu Natalia wyjezdza swój tysiac z Cyklista) –<br />
Karlów – Radków – Scinawka Srednia – Scinawka Dolna – Bierkowice – Gologlowy –<br />
Klodzko.<br />
Koniec piesni.
SRODA, 25 CZERWCA<br />
Zebranie zostalo odwolane<br />
Z powodu rajdu w Góry Orlickie, braku kluczy i biernosci osobistej pewnych osób.
SRODA, 2 LIPCA<br />
Zebranie<br />
Dzisiaj omawiane byly kwestie najblizszych rajdów. Ostatnio bylo relatywnie duzo<br />
kilkudniowych rajdów po Polsce, które cieszyly sie dosc duzym zainteresowaniem (wiosna<br />
zwiedzalismy okolice Stawów Milickich, w maju zrowerowalismy rejon Kotliny Klodzkiej,<br />
w czerwcu zdobylismy Góry Orlickie i pogórze). Jednak chyba nie przeklada sie to na<br />
najblizsza przyszlosc... W Alpy Austriackie i Dolomity przyjdzie mi chyba jechac w<br />
pojedynke, bo jakos nikt sie nie kwapi.<br />
Marek proponuje na weekend 18-20.07. rajd na byly poligon do Bornego Sulinowa, na<br />
co Tomek M. rzekl:<br />
O! Tu bylem na kolonii.<br />
Wysadzalismy bunkry - dodal Jacek.<br />
Marek nas zapewnil, ze teren jest odminowany.<br />
Ja na to, ze co najwyzej mozna zmienic pojazd na ... ktos mi wszedl w pól slowa... wózek<br />
inwalidzki. Na razie az 3 osoby sa chetne (na rajd, nie wózek).<br />
Co do Bornego Sulinowa - na razie tlumnych deklaracji nie widac, chociaz tragicznie<br />
nie jest, bo wiadomo, ze kilka osób jest juz zdecydowanych.<br />
Na zebraniu byli: Pawel P., Jacek Z., Ewa N., Michal K., Borys., Radek S., Pawel S.,<br />
Hania S., Natalia S., Marcin B., Tomek M., Mariusz, Marek N., Wojtek. W sobote rajd do<br />
Zaniemysla.<br />
W zwiazku z moim wyjazdem w Alpy (mial byc wyjazd klubowy, ale w klubie chetnych nie bylo<br />
- asfalt, ciezkie sakwy, wysokie góry i koniecznosc wziecia dlugiego urlopu nie sa widac<br />
oczekiwana kompozycja); w kazdym razie bedac w Alpach pióro, a szczególnie klawiature i<br />
myszke oddaje Ewie Nowaczyk. W sumie jakie to oddawanie - ma komputer w pracy ;-)<br />
Jak wróce, to powklejam relacje po kolei jak nalezy, o ile oczywiscie bedzie co wklejac.....
NIEDZIELA, 6 LIPCA<br />
Rajd czeresniowy do Zaniemysla<br />
Prowadzi Tomek Mackowiak, który tak opisal swój rajd:<br />
„Mariusz – 44,60 km<br />
Borys – 79,10 km<br />
Tomek – 98,00 km<br />
Marek – 98 km<br />
Stary Marych, Dolna Wilda, most kolejowy, Staroleka, caly czas (zielonym) niebieskim<br />
szlakiem rowerowym do Kórnika, pózniej czerwonym pieszym do Zaniemysla. Powrót –<br />
Zaniemysl czerwonym pieszym do Bnina, przez Radzewo, Radzewice, Swiatniki, Rogalin,<br />
Rogalinek, Puszczykowo, Lubon do Poznania.<br />
Poslowie Ewy:<br />
Tomek”.<br />
"Ps. Chcialam cos wiecej od uczestników tego rajdu wyciagnac, zeby „uczlowieczyc” te<br />
relacje, ale sie nie dalo. Chlopaki milczeli jak groby. Jedyna informacja jaka sie podzielili<br />
brzmi: przy drogach bylo mnóstwo slodkich czeresni.<br />
Ewa"
SRODA 9 LIPCA<br />
Zebranie<br />
Opisuje Ewa:<br />
Cieple lipcowe popoludnie zacheca do kontaktów miedzyludzkich. Wystawiamy stól i krzesla<br />
przed siedzibe, bo szkoda slonca. Spotykamy sie jak zwykle o 19 na Groonwaldzkiej.<br />
Na pogaduchy przybyli: Marek N., Tomek M., Radek, Michal, Jacek, Pawel S., Borys,<br />
Mateusz, Hania, Robert i ja.<br />
Hania przeprowadzila sie niedawno do Swarzedza i stamtad dojezdza na nasze spotkania. –<br />
Cholera, ale daleko z tego Swarzedza – komentuje kolezanka zsiadajac z roweru. Radek z<br />
kolei informuje nas o kursie organizatora turystyki PTTK, który ma sie zaczac w pazdzierniku<br />
na Polibudzie. Kurs organizuje AKG „Halny”, a „Cyklista” ma mu w tym troszke pomóc.<br />
Impreza ma miec charakter otwarty, co znaczy, ze moze wziac w niej udzial kazdy – i ten<br />
duzy, i ten maly☺ Za kazdy wyklad bedzie trzeba zaplacic symboliczne 2 zlocisze. Kurs<br />
bedzie trwal przez caly rok akademicki i zakonczy sie egzaminem na przelomie maja i<br />
czerwca.<br />
Tomek M. dyskutuje z Robertem o wykonaniu na ramie rowerowej napisu „po rusku”<br />
brzmiacego nastepujaco: NIEZWYCIEZONY MAKSYMALNA SILA.<br />
A w sobote bedzie rzecz, na która wszyscy od dawna czekali, czyli NOCNIK. Start o godz. 22<br />
spod Starego Marycha. Jedziemy do Sierakowa na sniadanie do Mironów, którzy tam teraz<br />
urlopuja.<br />
Ewa.
12/13 LIPCA <strong>2003</strong> (SOBOTA/NIEDZIELA)<br />
Nocnik<br />
Takze opisuje Ewa, pózniej Jacek:<br />
Nocnik – to juz dzis. Nie ma drugiego takiego rajdu. Na ten wszyscy czekaja przez caly rok.<br />
Od tygodni klubowicze i sympatycy „Cyklisty” dopytuja sie KIEDY WRESZCIE BEDZIE<br />
TEN RAJD?!?<br />
Spotykamy sie o godz. 22 pod Starym Marychem. Organizatorzy, to znaczy ja i Jacek<br />
jestesmy zaskoczeni iloscia ludzi. Takiej frekwencji na nocniku sie nie spodziewalismy w<br />
najsmielszych snach. Na strat przybyli: Kuba Karwacki, Marek Nawrocki, Zdzichu z Mosiny,<br />
Marek z Podolan, Robert Miklasz, Hania Sielecka, Mateusz Blaszka, Natalia Szajerka,<br />
Marcin Baraniak z tata Wieskiem, Lechu Sowinski, Tomek Mackowiak, Pawel Przybylak,<br />
Jacek i ja.<br />
Ruszamy w kierunku Solacza, Strzeszyna, by tam wjechac na szlak zwany Pólnocnym TTR-<br />
em. Niesamowicie wyglada te kilkanascie mknacych w ciemnosci rowerów. Oczarowani<br />
patrzymy jak czerwone mrugajace swiatelka rozdzieraja noc. Krew z niej kap, kap... W<br />
drodze do Kiekrza mijamy pojedynczych pieszych, czasem mignie gdzies jakis rowerzysta.<br />
Jazda idzie nam sprawnie, niekiedy czolo peletonu musi poczekac na spóznialskich, którym<br />
np. troki od plecaka wkrecaja sie w szprychy, czy lampka przestaje swiecic. Ja zamykam<br />
peleton a Jacek prowadzi. Tak sie umówilismy. Kiedy przód za bardzo mi odjezdza, a tyl zbyt<br />
marudzi puszczam DJ-owi gluchacza, zeby zwolnil, dwa gluchacze, zeby poczekal.<br />
Mijamy jakies wiochy. W niektórych mlodziez rozrabia na dyskach. Gdy przejezdzamy w<br />
poblizu nich krzycza: UFO WYLADOWALO.<br />
Do Szamotul dojezdzamy bez wiekszych klopotów. W pewnym momencie zatrzymujemy sie<br />
na sekunde, by uzgodnic dalsza jazde i ta sekunda nieco sie przedluza, gdyz Tomek M.<br />
wyciaga z plecaka kielbase i w najlepsze sie pozywia. Musimy czekac.<br />
W Szamotulach zjezdzamy do parku, gdzie robimy popas. Jest srodek nocy, wilgotno i zimno.<br />
Brrrrr... Ja decyduje sie na odwrót (na poniedzialek mam dwa teksty po 6 tys. znaków do<br />
napisania dla jednego z miesieczników rowerowych). Ze mna do Poznania wraca Pawel i<br />
Natalia. Pozostali jada dalej.<br />
Nasza trójka zahacza od dworzec PKP w Szamotulach. Zgodnie z przewidywaniami pociagu<br />
o tej porze dnia nie ma i trzeba byloby na niego czekac 2-3 godziny. Szkoda zycia. Zreszta
jest zimno, a my nie mamy cieplych ciuchów. Zaczyna sie monotonny powrót do Poznania i<br />
walka, by nie zasnac nad kiera. Z Natalia, która jedzie do Suchego Lasu rozstajemy sie w<br />
okolicach poznanskiej Woli. Gasna latarnie. Dzien sie budzi. Ja i Pawel dojezdzamy do<br />
centrum miasta. Na pociag do Mosiny musielibysmy czekac prawie godzine. Znów szkoda<br />
nam czasu. Pieniedzy zreszta tez. Jedziemy do domu rowerami. Na miejscu jestesmy kilka<br />
minut po piatej w niedzielny poranek. MAM DOSC NOCNIKÓW. Do przyszlego roku<br />
oczywiscie.<br />
Pozostali, jak juz donosilem, pod wodza Jacka twardo jada do Sierakowa. I tu paleczke<br />
sprawozdawcy przejmuje Jacek, który pisze:<br />
W Szczepankowie Mateuszowi w czasie jazdy rozkrecil sie wózek od tylnej przerzutki, i jego<br />
czesci rozsypaly sie po drodze. Poniewaz mielismy ograniczona widocznosc (ciemnosc widze<br />
ciemnosc) nie udalo sie znalezc jednej koronki od wózka, co uniemozliwilo zlozenie<br />
przerzutki. Tomek podjal sie skrócenia lancucha tak, aby mozna bylo jechac bez uzycia<br />
przerzutki. Po okolo 45 minutach wreszcie udalo sie przerobic lancuch i Mateusz wrócil na<br />
pociag do Szamotul.<br />
Za Ostrorogiem odjechali na Wronki na pociag Robert i Hania (zaniemoglo biedactwo;-)).<br />
Pozostali pojechali dalej przez: Wielonek, Zajaczkowo, Psarskie, Bialokosz. Przed Lezycami<br />
Marcin stwierdza brak powietrza w przedniej detce. I tu Marcin podpada wiekszosci (bo<br />
wiadomo chlodno i wilgotno), bo zamiast zmienic blyskawicznie na druga zapasowa detke,<br />
zabrala sie za latanie przebitej detki co przedluzylo serwisowanie o 10 min.<br />
Jedziemy dalej: Lutomek, Sprzeczno, Jaroszewo. I wreszcie o okolicach godziny 7 rano<br />
docieramy do Sierakowa. Pierwsze co robimy, to przeprowadzamy inwazje na sklep<br />
spozywczy. Z cieplymi bulami udajemy sie na rynek i ucztujemy. Tomek nie jest az tak<br />
glodny i nie czeka, az skonczymy wszyscy sniadanko, postanawia juz wracac do Poznania<br />
przez Pniewy.<br />
Najedzeni rozpoczynamy powrót do Poznania szosa przez na Szamotuly, bo tak najkrócej. Na<br />
poczatku jedziemy razem, ale po paru kilometrach ja i Kuba zapodajemy 30 km/h i<br />
odjezdzamy reszcie. Stwierdzamy, ze wolniejsza jazda moze miec na nas ujemny wplyw, co<br />
moze doprowadzic nas do zsuniecia sie z siodelka. O godz. 12:30 dwójka uciekinierów jest<br />
juz w Poznaniu. Póltorej godziny pózniej Marek melduje Jackowi ze reszta ekipy tez juz jest<br />
w domu.<br />
Calkowity dystans Nocnika <strong>2003</strong>: 196 km. Czas jazdy: 9h.<br />
Ewa i Jacek.
Ps. Taka mi sie uwaga nasunela, ze za dlugi zrobilismy ten nocnik. W przyszlosci trzeba je<br />
robic blizej Poznania, bo zarywanie nocy jest wykanczajace i w pewnym momencie nie ma<br />
pary w nogach, bo ludzie zasypiaja na jezdzaco.
Opisuje Ewa:<br />
SRODA, 17 LIPCA <strong>2003</strong><br />
Spotkanie, godz. 19, Pod Groonvaldem oczywiscie.<br />
Sa: Kamila, Hania, Natalia, Kuba K., Marek N., Borys, Tomek M., Marcin, Jacek, Kuba J.,<br />
Pawel P., Mateusz i ja.<br />
Co latwo przewidziec – przezywamy nocnik. Poza tym lada dzien ekipa wyjezdza do Bornego<br />
Sulinowa i ostatnie przygotowania do rajdu zaprzataja sporo uwagi uczestników spotkania.<br />
Nieublaganie zbliza sie tez data rajdu ekstremalnego na Hel. W ramach przygotowan do tego<br />
wyczynu w niedziele odbedzie sie rajd kondycyjny po pierscieniu poznanskim. Poprowadzi<br />
Kuba J. Start o godz. 6 rano.
18-19-20 LIPCA <strong>2003</strong><br />
Klawy rajd do Bornego Sulinowa ”Twój dzien, twoja woda!”<br />
Relacje napisal Marek N.:<br />
EKIPA: wiadomo, ze ja (Marek N.), Jacek Z., Marcin B. > rano pociagiem<br />
Gosia, Hania S., Natalia S., Ola R. > wieczorem pociagiem, i Pawel S., który mial byc juz w<br />
czwartek, a dojechal w sobote wieczorem.<br />
Piatek, 18 lipca <strong>2003</strong><br />
Z racji tego, ze ja Marek Nawrocki, bylem, niejako nazwanym przez grupe<br />
kierownikiem rajdu, bede opisywal go zez swojej poznanskiej perspektywy. W razie<br />
ewentualnych niescislosci rzeczowych prosze o interwencje, w kazdym razie nie zbrojna :)<br />
No, wiec zaczelo sie... Rano wstalem o 4:50, no moze polezalem troche do 4:55... porobilem,<br />
co trza bylo, czyli essen (niem.) i waschen (niem.). "Germanizacja" postepowala na rajdzie...<br />
heh. O godz. 5:15 wytaszczylem sie z domu, a ok. 5:20 po zalozeniu kasku, licznika itd...<br />
wsiadlem na mojego bika, wrzucilem "1-jedynke" i pojechalem na Glówny nasz piekny PRL-<br />
owski dworzec kolejowy. Zjezdzajac z Kaponiery natrafilem na Jacka, dumnie<br />
prezentujacego sie ze swoimi nowymi klawymi niebieskimi sakwami made in Germany...<br />
Razem pomknelismy Dworcowa w dól po bilety. Bylismy troche przed czasem (ok. 5:40) a<br />
zbiórka dopiero o 5:45. Odstawilismy rowerki przy kasie nr 1, DJ zostal na strazy ze<br />
sprzetem, a ja pomknalem po bilety, po które ku mojemu zdziwieniu byla dosc duza kolejka.<br />
No i tak sobie stalem zrobilo sie juz ok. 5:50, a Marcina B. Killera nie ma, kupowac mu bilet<br />
czy nie?? Zjawil sie na szczescie ok. 5:55 zez swoim jak to sam nazwal "cyganskim<br />
bagazem", wtedy, kiedy ja bylem prawie przed kasa. Po dotarciu do okienka oznajmilem<br />
szanownej pani kasjerce, ze bede kupowal 3 oddzielne bilety, z autopsji wiem, ze jak bym<br />
poprosil trzy od razu to dostalbym je na jednym papierku, a o to nie chodzilo. Byl to<br />
wprawdzie najzwyklejszy pospiech do Kolobrzegu, ale objety ladnie mówiac "obowiazkowa<br />
rezerwacja miejsc", czyli miejscówkami po 2 zeta. Prosilem, zatem o miejscówki na koncu<br />
pociagu, a najlepiej w ostatnim przedziale, zebysmy byli przy rowerkach, a tu pani mówi, ze<br />
"ostatni przedzial nie jest wolny", no to ja mówie: "to jak najblizej konca", po odbiorze<br />
biletów sie okazalo, ze miejscówki mamy gdzies w srodku pociagu.... Przy okienku stalem
dobre kilka minut, cos dlugo zajelo to drukowanie... Po tej malej biurokracji z biletami<br />
pobieglem do Jacka i Marcina, którzy juz zbadali mój szanowny 8 kilogramowy plecaczek...<br />
"Troche wazy, nie?". Rozdalem Fahrkarten (bilety) i pojechalismy, a wlasciwie<br />
prowadzilismy rower na peron 4, bo za jazde moglibysmy slono zaplacic. I tak czy tak<br />
pomknelismy na koniec, bo gdzie z rowerami w srodku??? Wladowalismy rowery do bany, na<br />
korytarzu przy kibelku i poszlismy do przedzialu. Jak sie okazalo ostatni byl caly wolny!!!<br />
Pomyslelismy, ze moze ktos sie np. w Obornikach dosiadzie, dlatego pani w kasie, nie miala<br />
wolnego miejsca do Jastrowia, a okazalo sie inaczej - do Jastrowia caly przedzial nasz!!!! -<br />
ach te PKP... Ruszylismy o 6:10. Podróz minela dosc szybko, pogadalismy, pojedlismy (Jacek<br />
- jogurcik 500g, ja - 4 sznytki z dzemem, a killer chyba nic... walczyl za to z taryfami w<br />
SIMPLUSIE.<br />
Gdy dobijala godzina 8, minut 21 bylismy gotowi i zwarci do opuszczenia wagonu. Po<br />
wyjsciu zalozylismy oprzyrzadowanie roweru, Marcin poprawil swój ciagle ledwo trzymajacy<br />
sie "cyganski bagaz" i ruszylismy w droge. Pogoda > cieplo, duszno, zachmurzenie. W<br />
Jastrowiu zakupilismy film do aparatu i pojechalismy w kierunku Bornego. Trasa wiodla caly<br />
czas po asfalcie. Pierwszy przystanek byl w Brzeznicy - tamtejsza piekarnia - szneka z<br />
makiem i kefirek, taki zestaw przynajmniej ja przyjalem. Kawalek dalej zrobilismy przerwe<br />
nad jakims malym przydroznym jeziorkiem. Byl sobie taki maly pomoscik, wiec<br />
postanowilismy pstryknac fotke, w tle z ladnym jeziorkiem. Ustawilem aparat na "statywie" z<br />
placaka, zalaczylem samowyzwalacz i pobieglem co sil w nogach na pomost gdzie czekali<br />
ustawieni do zdjecia Killer i DJ. Drewniany pomost byl lekko mokry i wpadajac na niego o<br />
malo, co nie zaliczylem gleby i tym samym o malo, co nie wpakowalem nas trzech do wody...<br />
Sytuacja na szczescie zostala opanowana, a aparat strzelil fote. Po tej przerwie ruszylismy w<br />
kierunku Sypniewa. Kilka kilometrów za ta wsia wjechalismy do widma... czyli do miasta o<br />
nazwie Gróde. Tuz przed spotkalismy grupke harcerzy, a potem to pierwsze wrazenie....<br />
Wszystko opuszczone, powybijane szyby, ruskie (a moze ladniej bedzie brzmialo radzieckie)<br />
napisy. Jakis obraz (najprawdopodobniej alegoria Kraju Rad) namalowany na budynku<br />
przypominajacym sale kinowo-teatralna. Opuszczone miasto spenetrowalismy od zewnatrz i<br />
od wewnatrz. W jedynym budynku jakis podziemny szyb, wszedzie pelno dziur w podlodze,<br />
gdzies tam zalana piwnica, gdzieniegdzie jakies kafelki z toalet, rosyjskie gazety podlozone<br />
pod tapete.... po prostu klawo!!! Trzeba tam po prostu byc, wrazenie niesamowite, nie do<br />
opisania.... bylismy podekscytowani, zadni kolejnych przygód i pelni wrazen. Dalej<br />
"zwiedzilismy" jakies bloki (typ jak z PRL'u), czyli nic innego jakby sie np. jechalo Os.<br />
Zwyciestwa... tylko totalnie opuszczonym, klatki schodowe z tym ze bez domofonów..., w
srodku pokradzione co sie dalo!!! Nawet kable ze scian, nie mówiac juz o poreczach i o tym,<br />
ze ludzie próbowali nawet zrywac lastrykowe plytki ze schodów! Kawalek dalej ku naszemu<br />
zdziwieniu zauwazylismy napis "Do wynajecia" a zaraz potem jeden budynek zamieszkany<br />
przez jakichs ludzi... W miedzyczasie porobilismy pare fot. W pewnym momencie podbiegly<br />
do nas jakies dzieciaki, które dawno chyba nie widzialy obcych ludzi i to jeszcze z takimi<br />
rowerami.. "a ile kosztuje taki licznik??", " a za ile jest taki blotnik?, "a ile jedziecie na<br />
godzine ??"w sumie to nie ma sie co dziwic jak mieszkaja na takim zadu....<br />
Po wyjezdzie z Gródka, znanego tez pod nazwa Klomino, podazylismy asfaltem do<br />
Nadarzyc po drodze zatrzymujac sie przy pomniku ku pamieci poleglych Polaków i (...?)<br />
wiezionych w obozach dla jenców w trakcie II wojny swiatowej. W Nadarzycach<br />
postanowilismy skoczyc na lotnisko, zreszta wojskowe... Jakos tak pojechalismy przez las,<br />
"oczywiscie oznakowanym szlakiem" hehe, w sumie to byla normalna droga lesna i<br />
wyjechalismy na asfaltowa pierwszej jakosci plyte tegoz lotniska. "No to jak??, jedziemy,<br />
nie??" i pojechalismy, z daleka nie wygladalo to na niebezpieczne. Gdy osiagnelismy<br />
pólnocny koniec dziurawego jak ser szwajcarski asfaltu (jak po tym moga jezdzic<br />
samoloty?!!) naszym oczom ukazaly sie samoloty, jacys straznicy chyba, czolg, i jakies<br />
oplotowanie przy ulicy. W kazdym razie jakby nas dorwali to byloby smiesznie :P. Na<br />
szczescie znalezlismy boczna droge i przez jakies wiejskie gospodarstwo wyjechalismy na<br />
szose, wczesniej dostrzegajac napisu: "TEREN WOJSKOWY, PRZEBYWANIE GROZI<br />
SMIERCIA". Chwile pózniej zrobilismy sobie mala przerwe przy nieczynnym barze,<br />
dyskutujac, co by bylo gdyby.... nas dorwali. Zjedlismy co mielismy, popilismy i<br />
wyruszylismy w droge do Bornego, która wiodla klarownym asfaltem. Zonka mielismy z 4<br />
km przed celem. Zaczelo troche padac. Marcin od razu zalozyl swoja nowa zólta przeciw-<br />
deszczówke, a ja z Jackiem.." ech to jest przelotne..". No i tak bylo przelotne, ze do Bornego<br />
byla gisówa (straszna!!!! ulewa). Walilo tak, ze nie bylo sensu zakladac kurtki, bo tak bylismy<br />
mokrzy jak po wyjsciu z wody. Koledzy mieli okulary, a ja zdjalem i momentami nie<br />
wiedzialem gdzie jade, bo oczy slabo odprowadzaly wode... W Bornem Sulinowie<br />
zapytalismy o droge na ul. Kolejowa, gdzie mielismy nocleg i jak nie trudno sie domyslic tam<br />
pojechalismy.<br />
Na miejscu przywitala nas pani gospodarz, wprowadzilismy rowerki pod daszek i<br />
zaczelismy proces suszenia. Cali ociekalismy woda, buty, bike-rekawiczki, koszulki, spodnie,<br />
wszystko!!! bylo klawo :). Marcin wpadl na pomysl odwirowania butów, bo przeciez jeszcze<br />
musielismy jechac po dziewczyny do Szczecinka. Gospodarz zaproponowal wirówke, lepiej<br />
niz pralka!!! Ja osobiscie musialem wkladac po jednym bucie do bebna z racji numeru 50,
Marcin mógl dwa na raz, a Jacek nie ryzykowal z SPD'ami.... chlip :(. Po przebraniu,<br />
rozwieszeniu rzeczy, rozlokowaniu sie w pokoju, który mial nawet TV i video!! (szkoda, ze<br />
nie wzielismy filmów :) przystapilismy do robienia jedzonka. Na poczatek po zupce chinskiej,<br />
jakies ciacha, w które najlepiej zaopatrzony byl Marcin. Przy okazji obejrzelismy: "Podróze<br />
kulinarne R. Maklowicza" - ach, co za pysznosci byly!! Z tego, co pamietam to slaskie jadlo,<br />
"Teleexpress", przelecielismy przez miliard ... tysieczny odcinek "Mody na sukces" i cos tam<br />
jeszcze. Na razie nie moglismy sie ruszac z domu, bo padalo :(. Gdy deszcz ustapil i bylo<br />
przed godz. 18:00 wyruszylismy na podbój Bornego. Jako, ze nasze obuwie bylo<br />
przemoczone do suchej nitki, musielismy zastosowac foliowe skarpetki z worków typu<br />
Hypernova czy Tesco - wrazenia niesamowite, temperatura optymalna, buty ziebia, folia<br />
grzeje - klawy sposób!! Polecamy!! Pozyczylismy mape Bornego od gospodarzy i azymut na<br />
RUINY WILLI GUDERIANA (niemieckiego generala, który mieszkal niegdys w Bornem<br />
Sulinowie). Po malych klopotach z lokalizacja w koncu dotarlismy do celu. Po drodze<br />
zjezdzajac na dól w kierunku plazy sir Victus killer zaliczyl glebe, a ja o malo co sie po nim<br />
nie przejechalem. Na szczescie to byla drobna wywrotka. Przy zniszczonej, spalonej chacie<br />
pstryknelismy foty i pojechalismy do DOMU OFICERA (budynek, który polozony jest nad<br />
jeziorem Pile, zbudowany zostal przez Niemców w latach 1934 - 1936. Powierzchnia jego<br />
wynosi ponad 5500 m2 - to kilkadziesiat sal wykladowych, pokoi goscinnych i magazynów.<br />
Imponujacej wielkosci sala wykladowa ze scena zasluguje na uwage zwiedzajacych.).<br />
Okrazylismy go, po czym pojechalismy na CMENTARZ z tzw. "pepesza", poniewaz<br />
glównym akcentem tego pomnika jest dlon z celujaca w niebo kolorowa "pepesza"(dla<br />
niewtajemniczonych jest to radziecki pistolet maszynowy). Jest to cmentarz cywilno -<br />
wojskowy z mogilami pochowanych tu po wojnie rosyjskich zolnierzy i ich rodzin. Na<br />
cmentarzu widzielismy nagrobki dzieci pochowanych w latach 70' czy 80' na których nawet<br />
lezaly symbolicznie lalki! Kawalek dalej jadac asfaltem skrecilismy w lewo na CMENTARZ<br />
WOJSKOWY lezacy gleboko w lesie, niewidoczny z drogi, w kierunku Borne Sulinowo -<br />
Szczecinek, przed wsia Kragi. Spoczywaja tu prochy poleglych w czasie kampanii<br />
wrzesniowej zolnierzy polskich oraz polskich i rosyjskich, którzy zgineli w 1945 r. podczas<br />
walk o Wal Pomorski. Po fotografii podazylismy juz prosto do Szczecinka. Na miejscu<br />
bylismy krótko po godz. 20:00, a bana przyjezdza dopiero o 20:59. Z racji glodu pojechalismy<br />
na tamtejszy deptak i zatrzymalismy sie w klawej pizzeri, gdzie zjedlismy naprawde bardzo<br />
klawa pizze + do tego herbatke z cytrynka, tez klawa!!! Na dworcu bylismy kilka minut przed<br />
czasem. Gdy pociag zjawil sie na peronie, ja z Jackiem pobieglismy do ostatniego wagonu<br />
pomóc dziewczyna wyniesc rowery, a Marcin zostal przy naszym dobytku. Jak sie okazalo z
tylu jechalo 5 rowerów, jakis upierdliwy facet z bikiem (z tego co dalo sie wyczuc) no i<br />
rowery Oli, Natalii, Hani i Gosi. Ku naszemu zdziwieniu 2 rowery byly wladowane do<br />
WC'eta.<br />
Po wyjezdzie z dworca udalismy sie do najblizszego sklepu. Dziewczyny zakupily<br />
piwko w puszce i chyba jakies ciastka/wafle... nie pamietam. Po zaopatrzeniu wyruszylismy<br />
prosto w kierunku Bornego. Przed nami jeszcze dwadziescia kilka kilometrów - pikus. Ale jak<br />
bylo ciekawie!!! O tym za chwile. Kilka kilometrów za Szczecinkiem, Natalia, Marcin i ja<br />
odlaczylismy sie od grupy (Hanie, Gosie i Ole dalej prowadzil Jacek). Tak sie dobrze jechalo<br />
ok. 30-35 km/h, ze dystans miedzy nami, a pozostala ekipa wydluuuuzyl sie.... Zjezdzajac z<br />
krajowej 20-stki, na wysokosci miejscowosci Kragi zatrzymala nas Szanowna STRAZ<br />
MIEJSKA w ciemnym Polonezie z silnikiem Rovera 1,4 l. Jechali od strony Bornego.<br />
Zalaczyli swoje piekne niebiesko-czerwone lampki i "Dobry wieczór Panstwu!". Wtedy<br />
zaczela sie nasza gehenna. Pouczyli nas, ze juz sie robi ciemno i lepiej zebysmy wlaczyli<br />
lampki. Natalia i ja mielismy zalaczone przód/tyl, a nie sorry, ja mialem chwilowo wylaczony<br />
front, oszczedzalem baterie, ale jak podjechali to im wlaczylem i prawie poswiecilem po<br />
slepiach :), Marcin zas w pospiechu wyjmowal z plecaka przednia lampke, która schowal, bo<br />
po dzisiejszej ulewie miala dosc, raz swiecila, raz nie, zyla swoim zyciem. Klawo i<br />
przekonujacym tonem wytlumaczyl, ze tak szybko sie jechalo, bo zimno kolezance bylo i w<br />
tym pospiechu zapomnial o lampce... Jak panowie powiedzieli DOBRANOC i odjechali w<br />
kierunku Szczecinka, killer chwycil za komóre i zadzwonil do Jacka (prowadzacego Gosie,<br />
Ole, Hanie) w expresowym tempie poinformowal zeby zjechali na pobocze, bo Ola, Hania i<br />
Gosia nie maja pelnego oswietlenia, a panowie milicjanci (heh) zmierzaja w ich kierunku.<br />
Alez to byla napieta sytuacja!!!. Jak sie okazalo, dobrze, ze im powiedzielismy, bo straz<br />
przejezdzala, jak "odpoczywali" na poboczu ;). Gdy do nas dolaczyli (druga grupa),<br />
postanowilismy, ze dziewczyny bez lampek w srodek peletonu, Jacek na przód, a ja z<br />
Marcinem oslanialismy tyly. I tak sobie ladnie jechalismy, dobrze widoczni, a tu znajomi w<br />
niebieskich mundurkach podjezdzaja!!! Najpierw zalaczyli niebiesko-czerwone swiatelka, a<br />
gdy Jacek jechal przed siebie, bo ich po prostu nie widzial (podjechali w srodek peletonu,<br />
zamiast zablokowac droge z przodu !?!) to wtedy powiadomili go o swojej obecnosci<br />
kogutem. Co za nerwy, zeby tylko nie wlepili mandatu!! Wysiedli z wozu, popatrzeli na nasze<br />
biki, poradzili, aby "osoby bez swiatel jechaly w srodku", na co ja odpowiedzialem, ze tak<br />
notabene jedziemy caly czas :). Powiedzieli DOBRANOC i pojechali dalej.<br />
Droga do Bornego mijala, jak zreszta caly czas bez komplikacji, az tu nagle, gdy do<br />
niego wjechalismy znowu natrafilismy sie na milych strazników w znanym juz Polonezie...
Duzo nie brakowalo do nastepnego mandatu, zaczeli sie coraz bardziej denerwowac o nasze<br />
bezpieczenstwo - i chwala im za to, ale po co trzecia kontrola??? Przeciez wiedzieli jak<br />
jedziemy, ze i tak dobrze nas widac, a nagle lampek nie wyczarujemy :) Jak na panów<br />
stojacych na strazy prawa przystalo, pozegnali sie z nami trzeci raz - "Dobranoc Panstwu".<br />
Do celu bylo jeszcze moze z 2 km. Jakies 100 metrów przed naszym pensjonatem,<br />
zauwazylismy kontrolujacych innego rowerzyste tych samych strazników!! Ilez oni maja dzis<br />
pracy, a ci nieoswietleni cyklisci. Hania, Gosia i Ola wolaly nie ryzykowac spotkania 4-tego<br />
stopnia ze straza i do domu juz prowadzily rowerki. A milo by bylo sie znowu spotkac i<br />
powiedziec sobie DOBRANOC...<br />
W domu sie najedlismy, napilismy, "wypralismy" i polozylismy do przyszykowanych<br />
wyrek(lózek). Kto mial to mial!!! Ja z racji 197 centymetrów wzrostu musialem spac na ziemi<br />
na materacu i bylem z tego zadowolony!!, mozna sie bylo bez problemu wyciagnac i byl looz.<br />
Dyskutujac na rózne tematy, gawedzac o tym i o tamtym.... bylo klawo, smiechy, chichy... w<br />
pewnym momencie, chociaz nie pamietam w jakich okolicznosciach powiedzialem jakze<br />
kultowe powiedzenie z reklamy Arctica - "Twój dzien, Twoja woda!" wypowiadane klawym<br />
akcentem przez Cindy Crowfford (jak to sie pisze??) (zgarnela za to bagatela 0,5 miliona $).<br />
Stalo sie to nieodlacznym "rozsmiechiwaczem" na rajdzie. Nie brakowalo go równiez przy<br />
zakupie mineralki, tym bardziej Arctica!!! Cóz mam dalej pisac, ten dzien juz sie dla mnie<br />
skonczyl, dziewczyny do pózna ogladaly jakis film w TV.<br />
Sobota, 19 lipca <strong>2003</strong><br />
Rano wstalismy ok. godz. 8:00 - 9:00 z tego, co pamietam. Zasiedlismy do sniadania,<br />
które jedlismy na dworze w klawym, malym drewnianym domku, czy jak to nazwac. Nie<br />
bede opisywal co jedlismy bo za duzo by to zajelo, ale w kazdym razie bylo gut. Po godz.<br />
10:00 wyruszylismy na szlak. Ja z v-ce kierownikiem rajdu zdecydowalismy wpierw pojechac<br />
szlakiem o nazwie "Bunkry". Po drodze na szlak zwiedzilismy cmentarz z tzw. pepesza. Z<br />
pewnymi modyfikacjami szlakiem "Wrzosy" dojechalismy przez Nadarzyce do miejscowosci<br />
Gródek. Tam oczywiscie nie zabraklo zdjec, zwiedzania opuszczonych chat. Podczas<br />
zwiedzania jednego z budynku ja z Killerem postraszylismy troche dziewczyny wspominajac<br />
cos o ludzkich zwlokach i czaszce znajdujacych sie pietro wyzej niz jestesmy.... i wyzej juz<br />
nie poszly.... A czy to byla prawda to juz nikomu nie powiemy. Po wyjezdzie z Gródka,<br />
szlakiem rowerowym, znów z pewnymi modyfikacjami kierowalismy sie do Bornego<br />
Sulinowa. Postanowilismy sie wykapac nad jeziorem Pile, i tak tez sie stalo. Dojechalismy
nad jakas malo uczeszczana plaze, gdzie dno wylozone bylo miekkim gloniastym<br />
dywanikiem. Wszyscy zamoczyli nogi. Hania jako pierwsza zdecydowala sie na kapiel, po<br />
kilkunastu minutach ja. Ku mojemu zdziwieniu dochodzac prawie jak nad morzem, do<br />
polowy jeziora, mialem grunt. Musialem naprawde isc daleko, zeby swobodnie plywac, a nie<br />
haczyc o dno. Woda byla extra!! :). Po kapieli wyruszylismy w kierunku miasta. Tam<br />
zaopatrzylismy sie w wode, jedzenie i kielbase wegierska !!! na grilla. Wielkie grillowanie<br />
odbylo sie wieczorem, ale o tym pózniej. Na kolejny rajdzik wyruszylismy juz w<br />
zmniejszonym skladzie - Gosia zrezygnowala, z obawy na wysoka srednia, a do tego jeszcze<br />
slonce prazylo jak cholera!!<br />
Generalnie kierowalismy sie szlakiem "Kraina Odwróconego Krzyza. Niestety<br />
nieobliczalna zmiennosc kolorów (szlaków) na drzewach, nie pozwolila nam do konca<br />
trzymac sie trasy. Po dojezdzie do Liszkowa, zapytalismy o droge nad jezioro Niewilno<br />
grupke wiejskiej mlodziezy, która na naszego pecha nie potrafila z nami wspólpracowac, bo<br />
nic nam po prostu nie powiedzieli! Na szczescie lepszym pilotem okazalo sie dwóch panów,<br />
którzy bez problemy pokierowali nas do celu. Droga, nawet nas ostrzegali, byla naprawde<br />
piaszczysta. Zdarzylo sie (przynajmniej mi) male zakopanie w piachu. Po tej male zabawie w<br />
"piaskownicy" dojechalismy nad jeziorko. Bylo cieple i czyste jak biala koszulka wyprana w<br />
Ace (sorry za takie porównanie). Fakt, ze bylo duzo raków, a to dobrze swiadczy o jeziorze.<br />
Po poczatkowym zamoczeniu nóg (Jacek z Ola prawie cali sie polali woda) dziewczyny Ola,<br />
Hania i Natalia zdecydowaly sie na kapiel. Niestety nie mialy strojów kapielowych... co za<br />
pech. Próbowaly nas przekonac zebysmy na chwile poszli do lasu, bo chca sie popluskac. Na<br />
co ja z Marcinem odpowiedzielismy, ze nam to ani troche nie przeszkadza. Skonczylo sie tak,<br />
ze sie nie wykapaly. Na nic pewnie by sie zdalo to, ze bysmy odeszli. Niedaleko brzegu<br />
przejezdzaly samochody, chodzili i jezdzili na rowerach ludzie. Pomknelismy dalej wzdluz<br />
brzegu jeziora Niewilno, mijajac po drodze "przyjeziornych namiotowiczów". Dosc szybko<br />
dojechalismy do miejscowosci Jeziorna, dalej Starowice gdzie zatrzymalismy sie przy<br />
zabytkowym kosciele filialnym pod wezwaniem Sw. Stanislawa Kostki. W kosciele znajduje<br />
sie ambona, drewno rzezbione i politurowane, neogotyk, XIX wiek. Po malym odpoczynku<br />
wyruszylismy znów w kierunku Liszkowa. Tym razem byla to rasowa eksploracja. Dzieki<br />
"wechowi" Jacka poprzez zarosniety czasem las, "na czuja" dotarlismy do owego Liszkowa.<br />
Posililismy sie ciasteczkami i czekolada. Jackowi spodobal sie most kolejowy nad rzeka<br />
Pilawa. Postanowilismy na niego wjechac i pstryknac foty. Niestety kawalek trzeba bylo<br />
jechac po torach....co nie spodobalo sie Natalii, Oli i Hani, totez podazyly w kierunku<br />
Bornego. A my, tzn. ja, Marcin i Jacek podazylismy po wyboistych podkladach na most (aha
jak co to tutaj juz pociagi nie jezdza). Na moscie fota, ostry zjazd (z którego tylko od polowy<br />
skorzystal Killer), troszke po trawie wzdluz rzeki i na szose. Po chwili, jadac w okolicach 35<br />
km/h, dogonilismy dziewczyny. Tempo do Bornego nie przekraczalo 25 km/h, chociaz trzeba<br />
przyznac, ze po tym jak przy koncówce meska czesc ekipy zauwazyla innych rowerzystów....<br />
Nie moglismy rzecz jasna oprzec sie pokusie, by ich przescignac i w okolicach 40 km/h<br />
dojechac do Bornego.<br />
Po dojezdzie do naszej noclegowni (o godz. 21:00), ku naszemu zdziwieniu, Gosia<br />
oznajmila nam, ze nieoczekiwanie zjawil sie PS, czyli Pawel S (z dwudniowym<br />
opóznieniem). Zaczely sie przygotowania do grillowania. Uprzednio ja i Marcin walczylismy<br />
z luzami na jego piascie. Bylo ciemno jak u nie powiem kogo i gdzie. Konusy nie daly sie<br />
zakontrowac. Jacek poradzil nam zrobienie tego rano na spokojnie. Tak tez sie stalo i na drugi<br />
dzien wszystko poszlo latwo. Powrócmy do grilla. Wegiel byl, nie bylo rozpalki (jak sie<br />
pózniej okazalo byla resztka w plynie). Wzialem sprawe w swoje rece. Dostalem jakis<br />
kawalek drewna, poszukalem siekierki, porabalem drewno, Jacek wykombinowal jakis papier<br />
(przeciez trzeba jakos drewno rozpalic J). Grilla rozpalilem podobnie jak ognisko. Gdy wegiel<br />
juz sie ladnie zarzyl wrzucilismy na ruszt kielbaski. Wszystkim smakowalo. Aha! Ja jedzac<br />
kielbase, i generalnie chcac wydostac resztke ketchupu z plastikowego opakowania polalem<br />
owym keczupem siebie i co gorsza kolege Jacka... bylo za to klawo, ale sytuacja zostala<br />
opanowana. Po grillowaniu udalismy sie na plenerowa impreze... idac za muzyka. Chwile<br />
postalismy, Hania prawie juz byla na parkiecie. Impreza sie slabo rozkrecala, wiec poszlismy<br />
do domu. Z tego co pamietam poszlismy spac ok. godz. 2:00. Tak mniej wiecej minal drugi<br />
dzien rajdu.<br />
Niedziela, 20 lipca <strong>2003</strong><br />
Dzis wstalismy troche wczesniej, ok. godz. 8:00. Hania z Gosia poszly do kosciola.<br />
Reszta jeszcze spala. Bylo sniadanie jak wczoraj, Marcin skasowal wreszcie luz na piascie.<br />
Zaplanowalismy wstepnie rajd wokól jeziora Pile. Na rajdzie jechalem tylko ja, Natalia i<br />
Jacek. Killer wracal do Poznania na rowerze, mial sie spotkac z ojcem w Czarnkowie. Hania,<br />
Gosia i Ola poszly odpoczywac nad jezioro. Skwar byl niesamowity, dobrze, ze wiekszosc<br />
trasy wiodla przez las. Okolo godz. 13:00, sklad, który objezdzal jezioro Pile dotarl do<br />
tamtejszej plazy. Wreszcie chwila orzezwienia, po rajdzie w pocie czola!! Skwar sie leje z<br />
nieba a my w chlodnej wodzie.... nie moze byc chyba nic lepszego. W okolicach godz. 13:30<br />
wracamy do chaty i zaczynamy sie pakowac. Cala procedura przychodzi nam szybko i
sprawnie. Tak jak zaplanowalismy o godz. 14:00 opuscilismy Borne Sulinowo i<br />
skierowalismy sie w strone Jastrowia, gdzie o 17:04 mielismy bane. Po drodze, nie obeszlo<br />
sie rzecz jasna bez lodów, kefirka (przynajmniej ja) i bananów w przydroznych sklepach.<br />
Kilka kilometrów przed Sypniewem, niedaleko Gródka, Ola zlapala gume. Jakos tak sie jej<br />
malo powietrza wydawalo, az w koncu niestety pierwsza i jedyna pana na rajdzie! Wymiana<br />
poszla bardzo sprawnie, ledwo zdazylismy pstryknac symboliczna fote:). Zeszlo moze kilka<br />
minut. Gdy dojechalismy do Jastrowia od razu zaopatrzylismy sie na podróz w najblizszym<br />
sklepie. Wafelki, wszelakie ciastka, duzo napojów. Ja osobiscie wzialem duzy kefirek J, litr<br />
soku jablkowego i 2 litry pomaranczowej oranzady, która ratowala wielokrotnie spragnionych<br />
cyklistów :). Po obfitych zakupach w sklepie pojechalismy na stacje. Kupilismy bilety i<br />
podazylismy na peron. Hania przy okazji spotkala swoja nauczycielke ze szkoly muzycznej z<br />
tego co pamietam. Gdy nadjechal Elektryczny Zespól Trakcyjny zaczelo sie ladowanie<br />
rowerów. Po kolei podawalem Jackowi nasze powozy. Ostatni rower do spakowania byl z<br />
sakwami (DJ'a). Byl nieslychanie ciezki. Nie bylo za bardzo czasu na odczepianie niebieskich<br />
Ortliebów wiec chwycilem podsiodlowa rure ramy, wzmoglem sily niczym Pudzianowski i<br />
wladowalem Cr-Mo'owego No name'a do pociagu. Alez to bylo przedsiewziecie w takim<br />
upale! W srodku wagonu poczulismy sie niczym jak w saunie. Grzalo niemilosiernie.<br />
Wspólczuje wszystkim pasazerom, którzy w takie upaly musza korzystac z uslug PKP, a tym<br />
bardziej jadacych EZT, gdzie sa male okienka, jeszcze nie zawsze sie otwierajace. Podróz<br />
minela klawo, co tu wiecej pisac? A to sie ciastka zjadlo, a to sie wypilo cos, a to sie<br />
pogadalo, jakos te 2,5 h minelo.<br />
Gosia, Natalia i ja wysiedlismy na stacji Poznan Strzeszyn. Natalia pognala do<br />
Suchego Lasu. Gosia i ja dojechalismy do granicy Batorego, gdzie kolezanka pojechala dalej<br />
przez Zurawiniec, a ja przez Batorego do chaty. Co stalo sie, zatem z grupa w pociagu!!??<br />
Hania, Ola i Jacek wysiedli na Glównym.<br />
Sulinowie.<br />
Tak minely trzy dni klawego rajdu z klawa ekipa w klawym miejscu, czyli Bornem<br />
Zrobilismy ok. 300 km. (tak malo, bo bylo duzo zwiedzania i lazenia po widmach),<br />
srednio przypadalo ok. 100 km na dzien. Srednia predkosc wahala sie chyba w granicach 20<br />
km/h. O przewyzszeniu nie mam informacji.<br />
Marek Nawrocki
NIEDZIELA, 20 LIPCA<br />
Rajd po Rowerowym Pierscieniu wokól Poznania<br />
Wstep Ewy Nowaczyk:<br />
Prowadzi Kuba Jankowski. Rajd w zamierzeniu ma byc morderczy, bo ci co sie nan wybieraja<br />
zamierzaja w jeden dzien przejechac caly ring. A jak wiekszosc rowerzystów wie liczy sobie<br />
on ok. 173 kilometrów. Do tego trzeba doliczyc ok. 40 km (dojazd do i powrót ze szlaku). Jest<br />
co jezdzic...<br />
A teraz czas na Kube:<br />
Na starcie przy Starym Marychu zameldowali sie: Wojtek, Mariusz, Kuba. Mariusz<br />
przejmuje paleczke lidera (zólta koszulka). Wyruszylismy o 6.15. Jedziemy ul. Naramowicka<br />
i Radojewo. Zajelo to nam 10 km. W Radojewie zaczelismy nawijac na kola pierscien.<br />
Mijamy Biedrusko, Murowana Gosline. Jedziemy przez las po sladach Yeti (a moze to byl<br />
kon). We Wronczynie zazywam kapieli w miejscowym jeziorze. Przejezdzamy nastepnie<br />
przez Kostrzyn, który kojarzy sie jednemu z nas z Pobiedziskami. Jak te stare rynki sa do<br />
siebie podobne. Po pobladzeniu w Tulcach trafiamy do sklepu w Szczytnikach. Jestesmy na<br />
85-tym kilometrze. W Kórniku znajdujemy zagubiony w Tulcach szlak. Przystanek w sklepie.<br />
Jest 13.48. Mamy dopiero 102 kilometry. Upal niemilosierny. Znowu kapie sie. Tym razem w<br />
rzece w Rogalinie. Jak fajnie. Chce zostac w rzece. W Mosinie jestesmy o 16.00. To jest nasz<br />
125-ty kilometr. W Steszewie o 17.45 na liczniku mamy 140-sci kilometrów. W Tomicach<br />
mamy dosc. Sa plany o zarzuceniu jazdy na rowerze i jego sprzedazy. Na 160-tym kilometrze<br />
postanawiamy skrócic sobie pierscien i jedziemy prosto szosa do Poznania. Ruch jak w ulu.<br />
W Wieckowicach zatrzymujemy sie, zeby zatankowac. Z Wojtkiem rozstajemy sie na 180-<br />
tym kilometrze. Z Mariuszem zegnam sie na 185-tym kilometrze. W domu laduje o 21.00.<br />
Dziwie sie, ze zyje, i to jak! Ale zesmy se dali po oponkach.<br />
Kuba Jankowski.
SRODA, 23 LIPCA<br />
Zebranie<br />
Opisuje Ewa:<br />
Pod Groonvaldem, godz. 19.<br />
Sa: Borys, Kuba J., Marcin B., Marek N., Jacek, Pawel P., Michal N., Tomek M., Robert, Ola,<br />
Natalia, Maciej S., Hania, Andrzej, ja.<br />
Jedno jest pewne: Borne Sulinowo jest piekne. Trzeba tam koniecznie wrócic. Rajd byl<br />
genialny!!! Tak przynajmniej wynika z opowiesci tych, co w Bornym w miniony weekend<br />
hasali.<br />
W dlugi sierpniowy weekend planujemy udac sie w okolice Powidza. Duzo tam czystych<br />
jezior, bedzie sie w czym kapac. Kazdy znajdzie dla siebie cos milego. Na razie na rajd<br />
zglosili sie: ja, Pawel, Natalia, Borys, Marek N., Jacek i Hania.<br />
A w najblizszy weekend w ramach treningu przed Helem rajd poprowadzi Robert Miklasz po<br />
Ringu Poznanskim. Start 26 lipca w niedziele o 6 rano (zeby uniknac upalu). Rajd bedzie<br />
ekstremalny.
NIEDZIELA, 26 LIPCA<br />
Rajd po ringu poznanskim<br />
Prowadzil Robert M. (ps. Lopi) i takowy opis wycieczki przedstawil w dniu dwudziestym<br />
wrzesnia <strong>2003</strong> roku o godz. 10:23:<br />
Na rajdzik przyjechali: Borys, Marcin B. i Robert, pózniej dolaczyl tez Mariusz.<br />
Wystartowalismy o 6 rano z Starego Marycha. Pojechalismy szlakiem lacznikowym do<br />
Promienka (szlak D). Tu zaczelismy ring, jadac zgodnie ze wskazówkami zegara. Ze wzgledu<br />
na wysokie tempo ok. 33km/h pozegnalismy Borysa w Tulcach z 56km na liczniku. Niestety<br />
musielismy Go pozegnac, bo nie wiem czy zdazylibysmy przed zmrokiem. Pamietam Borysa<br />
stwierdzenie "Wy macie chyba motorki w tylkach". No i tak pojechalismy dalej trzymajac sie<br />
caly czas szlaku. Tak dojechalismy do Mosiny. Oczywiscie wstapilismy do Ewy, której<br />
niestety nie bylo. Troche sie posililismy przy sklepie i pojechalismy dalej. W Dopiewie przy<br />
autostradzie zadzwonil jakis biker, ze chcialby do nas dolaczyc. No i okazalo sie w Kiekrzu<br />
ze byl to Mariusz, który tydzien predzej jechal po ringu ale nie ukonczyl go calego. W trójke<br />
pojechalismy przez Biedrusko, gdzie spotkal nas deszcz. Przeczekalismy troche przy<br />
sklepie no i pojechalismy dalej do mety w Promienku. Tam pogratulowalismy sobie<br />
zaliczenia ringu i pojechalismy przez Uzarzewo do Poznania - Marcin i Mariusz, do<br />
Swarzedza Robert.<br />
Bilans z Poznania do Uzarzewa : 213km, sr. predkosc 23km/h, przebita detka, rozkrecony<br />
wózek w przerzutce, hektolitry napojów zuzytych, kg batonów i siata kanapek, troche potu<br />
oraz co najwazniejsze raj dla oczu z widoków wielkopolskich. Borys 56km, Marcin cos kolo<br />
240km, Mariusz podobno 90km, Robert 216km
SRODA, 30 LIPCA<br />
Zebranie<br />
Opisuje Ewa N.:<br />
Pod Groonvaldem o 19.<br />
Absolutna porazka jesli chodzi o Hel. Z klubu jedzie tylko Marek Nawrocki i Kuba Karwacki.<br />
Pozostali wymiekli. Wstyd! Co ciekawsze ani Marek, ani Kuba nie sa jeszcze 100-<br />
procentowymi czlonkami klubu. Jednak zarzad klubu postanowil zaliczyc im rajd na Hel jako<br />
klubowy. Poza chlopakami na ekstremalna jazde wybiera sie jeszcze dwóch gosci spoza<br />
klubu. Rowerzystom bedzie towarzyszyl samochód serwisowy, który poprowadzi Kamila.<br />
Pozostali pojada na rajd leserski w sobotni poranek, który poprowadze ja.<br />
A czas dzis sobie umilali: Pawel P., Marcin B., Jaco, Natalia, Radek, Marek N., Mateusz B.,<br />
Tomek M., Maciej S., Borys, Kuba J., Kuba K., Kamila, Michal K., Mariusz, Aleksander i ja.
SOBOTA, 2 SIERPNIA <strong>2003</strong><br />
Rajd “lesersko rozwalamy sprzet...”<br />
W wakacje tak zawziecie zdobywalem alpejskie przelecze, ze ulamalem na stromym<br />
asfaltowym podjezdzie oske od tylnego kola... Cyklisci w tej materii tez nie próznowali,<br />
oddaje glos Ewie:<br />
Start oglosilismy o godz. 8.45, bo wiadomo, ze i tak kwadrans bedziemy musieli<br />
czekac, a postanowilismy tym razem wyruszyc punktualnie o dziewiatej. Na starcie<br />
pojawiaja sie: Borys, Mateusz, Marcin B., Kuba J., Miron, Borys, Pawel S. i ja. W<br />
Puszczykówku dojedzie jeszcze Pawel P.<br />
Z centrum na Debiec prowadzi Mariusz, bo mówi, ze zna doskonale te okolice, gdyz<br />
mieszka na Wildzie. Jedziemy wiec centralnie przez targowisko na Bema. Omijamy sobie<br />
ludzi, samochody. Taki maly slalom ... czysty relaks. Pelni animuszu dojezdzamy na Debiec.<br />
Przed wiaduktem nad autostrada do Mirona ktos dzwoni. Okazuje sie, ze to facet nadzorujacy<br />
budowe domu Mirona i Karoliny. Tak wiec Miron z przyczyn waznych musi zrezygnowac z<br />
rajdu i pedzic do Borówca na budowe. Jak sie pózniej okaze nie on jeden dzis do mety nie<br />
dojedzie...<br />
Do Puszczykówka na lody jedziemy czerwonym szlakiem rowerowym wzdluz Warty.<br />
Mimo, ze jest to nam szlak doskonale znany w pewnym momencie zataczamy petelke, bo<br />
skrecamy nie w te odnoge drogi, co trzeba. Jest pieknie, jak zawsze tutaj. Mozna jechac i<br />
jechac, raz i drugi, i za kazdym razem czlowiek jest zadowolony, ze sie tu znalazl.<br />
Za Luboniem, praktycznie do Puszczykowa, ktos zamalowal szlaki na zólto. Wyglada<br />
na to, ze ktos wycial specjalny szablon do zamalowywania, bo jest to zrobione nadzwyczaj<br />
precyzyjnie.<br />
Po drodze w jednym z zakoli Warty spotykamy pare labedzi. Widok cudny, dwa<br />
wielkie ptaki majestatycznie poruszajace sie po tafli wody. Labedzie wydaja taki<br />
charakterystyczny dzwiek, nazwalabym go klaskaniem, gdy dziobem cedza wode z rzesa w<br />
poszukiwaniu czegos do jedzenia. Stoimy i urzeczeni patrzymy na ptaki. Mówie, ze to<br />
klaskanie swietnie nadaje sie na muzyke relaksacyjna. Pawel S. zaczyna glosno mlaskac i<br />
pyta, czy taka muzyka relaksacyjna tez mi sie podoba. Oswiadczam, ze nie.<br />
Dojezdzamy do Puszczykówka. Tu przy lodziarni czeka na nas Pawel P., czesc<br />
pochlania lody, a czesc pedzi do sklepu, bo jest glodna. Ze sklepu wraca m.in. Kuba J., który
przynosi z niego: cztery banany, serek topiony, duzy kefir i dwie buly. Wszystko to pochlania<br />
na miejscu, czym wzbudza nasz szczery podziw. Zoladek to Kuba ma sporych rozmiarów.<br />
Chlopaki nabijaja sie zwlaszcza z ilosci zjedzonych bananów. – Czlowiek pochodzi od malpy,<br />
dlatego powinien jesc banany – broni sie Kuba. – No co, sniadania nie jadlem – dodaje<br />
skonfundowany.<br />
Z Puszczykówka jedziemy nad Jezioro Jaroslawieckie. Jedziemy oczywiscie zóltym<br />
szlakiem pieszym przez Rezerwat Pojniki. Tu jest fantastycznie kreta sciezka, nagle zakrety i<br />
pagórki dodaja smaczku jezdzie. Pycha! Po drodze Borys rozwala rower – to znaczy robi mu<br />
sie z kola ósemka. Nie da sie dalej na czyms takim jechac, wiec z trudem dociera nad jezioro.<br />
Stad dzwoni po rodziców. I tak drugi osobnik nie dojechal do mety.<br />
Nad brzeg dojezdza Mariusz. Zatrzymuje sie, ale zapomina wypiac sie z SPD-ów. Jak<br />
wiec latwo sie domyslec Mariusz laduje na ziemi. Upada tak nieszczesliwie, ze rozwala mu<br />
sie siodelko. Niestety nie mozna go porzadnie naprawic i Mariusz rezygnuje z dalszej jazdy.<br />
Na prowizorce wraca do Poznania. To juz o trzeciego mniej. I na tym konczy sie dzisiejsza<br />
czarna seria (jesli chodzi o niedojezdzanie do mety).<br />
Nad jeziorem jest tak przyjemnie, ze nie chce nam sie dalej jechac i postanawiamy<br />
pognic na plazy. Nudzi sie niemozliwie Marcinowi, który po jakims czasie, zdaje sie, ze<br />
troche rozczarowany, wraca do Poznania.<br />
Przed piata postanawiamy zwlec sie znad jeziora, bo po pierwsze zanosi sie na deszcz,<br />
a po drugie zrobilismy sie nieco glodni. Pomysl jest taki, ze jedziemy do mnie na grilla. Gdy<br />
znad jeziora dojezdzamy do tzw. Greiserówki zaczyna padac. Proponuje, zeby pojechac<br />
kawalek w strone Komornik i potem skrecic do Puszczykowa , a stamtad prosto do Mosiny.<br />
Facetom padlo na mózgi i pedza jak durni przed siebie. Gdyby nie Kuba to pewnie<br />
dojechaliby do Komornik. Wjezdzamy centralnie w ulewe. Gdy Kuba ich zawraca umawiamy<br />
sie, ze skrecimy przy parkingu, który przed chwila minelismy. Niestety do Pawla P. i<br />
Mateusza to nie dotarlo, wiec popedzili przed siebie. Mnie, Pawlowi S. i Kubie nie chcialo sie<br />
za nimi gnac, wiec skrecilismy przy parkingu. W dalszym ciagu leje jak z cebra (a ja nie mam<br />
blotników, w lesie bloto plynie strumieniami, wiec blotnista maz splywa mi po chwili z<br />
wlosów, twarzy, i innych czesci ciala. Nie wygladam zbyt apetycznie..). Niestety skrecilismy<br />
nie w te strone i wyladowalismy prawie w Wirach. Znów musimy zawrócic. W koncu<br />
docieramy do Puszczykowa i do Mosiny.<br />
Suszenie, wycieranie, pamiatkowe foty – to na poczatek. Potem lecimy po kielbaski i<br />
wegiel do grillowania, by w koncu oddac sie przyjemnosciom zwiazanym z posilkiem.<br />
Ewa
SRODA, 6 SIERPNIA <strong>2003</strong><br />
Zebranie<br />
Kapiac sie w Jeziorze Strzeszynek tak dlugo delektowalem sie czysta woda, ze<br />
przyjechalem nieco pózniej i nie mialem pelnej wizji tego co bylo na zebraniu, wiec relacje<br />
napisala Ewa:<br />
Gledzenie rozpoczynamy jak zwykle o godz. 19 na Groonvaldzkiej. Pogoda ladna,<br />
wiec wystawiamy stól, krzesla i lawy przed barak, bo jakos nikt sie nie kwapi, zeby wejsc do<br />
srodka.<br />
Niestety musze poinformowac Natalie i Roberta, ze na maraton do Swieradowa nie<br />
moge z nimi jechac, bo nie mam kasy. Mówie to z ciezkim sercem, bo wiem, ze Natalii<br />
bardzo na tym zalezalo. Pawel S. proponuje mi wprawdzie (kilka dni przed spotkaniem), ze<br />
moze mi udzielic pozyczki, ale decyduje jednak z pomocy nie skorzystac, bo i tak mam juz<br />
dlugi i mysl o kolejnych przyprawia mnie o palpitacje serca. Natala jest zawiedziona, bo Lopi<br />
tez koniec konców nie jedzie.<br />
Marek N. opowiada o rajdzie stracenców na Hel. Wszyscy maja niezly ubaw,<br />
zwlaszcza ze Marek wymysla kolejny wariacki rajd: - Skoczymy do Kolobrzegu na rybke i z<br />
powrotem. To jakies 500 kilometrów – mówi. – Albo tez zebrac wiare i jezdzic wokól<br />
Poznania do upadlego – dodaje i wzbudza totalna wesolosc. – To moze lepiej po Kaponierze<br />
– proponuje Mateusz.<br />
Informuje zebranych, ze na weekend sierpniowy nie pojedziemy do Powidzkiego<br />
Parku Krajobrazowego, bo nie moge znalezc noclegu. Wszystko albo zajete, albo szalenie<br />
drogie – zdecydowanie nie na nasza kieszen. Na rajd sierpniowy pojedziemy wiec<br />
najprawdopodobniej do Sierakowa lub Chodziezy.<br />
Poza tym zaczynam gadac juz o Sylwestrze, co budzi zdziwienie. W tym roku na<br />
Sylwka zostaniemy w Wielkopolsce. I sobie tak mysle, ze fajnie by bylo pojechac do<br />
Chodziezy, bo stamtad blisko do Puszczy Noteckiej. Bierzemy tez pod uwage Trzcianke, w<br />
której bylismy dwa lata temu. Fajnie sie w “Bajce” bawilismy.<br />
Michal K. wlasnie wraca ze Strzeszynka, gdzie moczyl swe cialo w – jak twierdzi –<br />
cudnie czystej wodzie. Przekonuje nas, zebysmy sobie tam pojechali na rajd i kapiel przy<br />
okazji. Michalowi nie chce sie notowac, wiec odwalam za niego czarna robote z opisem ;-)<br />
Opowiada natomiast z zapalem o chamstwie kierowców, którzy “wczoraj szesc razy, a dzis<br />
dwa razy zajechali mi droge. Wyjechali z podporzadkowanej, a ja bylem na glównej”.
Na rajd jedziemy w sobote. Start o dziewiatej rano (strasznie wczesnie). Ja prowadze od<br />
jednego jeziora do drugiego, by w koncu dobic do mnie do Mosiny na grilla.<br />
A dzis czas sobie umilali: Natalia (efemerycznie), Michal K., Mateusz, Kuba J., Borys,<br />
Marcin B., Marek N., Tomek M., Pawel P. i ja<br />
Ewa<br />
Jako Kronikarz oznajmiam, iz dnia 9.08.<strong>2003</strong> roku wyjechalem na kilku tygodniowe<br />
rowerowanie po polskich i slowackich górach i w zwiazku z tym role klubowego<br />
powiesciopisarza musiala przejac Ewa. Z wojazy powrócilem pod koniec sierpnia.
SOBOTA, 9 SIERPNIA <strong>2003</strong><br />
Rajd skapanych w sloncu i w wodzie<br />
Startujemy wczesnie jak na leserski rajdzik, bo juz o godz. 9 rano. Oficjalnie, bo tak<br />
naprawde ruszamy kwadrans pózniej, gdyz czekamy na spóznialskich. Pod Marychem<br />
pojawiaja sie: Borys, Mateusz , Marcin B., Tomek K., Tomek Czarnecki (pierwszy raz na<br />
rajdzie), Kuba J. i ja. W miedzy czasie dzwoni Natalia, z która umawiamy sie na Solaczu.<br />
Jedziemy przez Stary Rynek, Wzgórze sw. Wojciecha na Solacz. Tam niestety Natalia<br />
na nas nie czeka, to my czekamy na Nia troche sie denerwujac, czy cos sie nie stalo. W koncu<br />
przyjezdza i kolujemy dalej. Nowy jest zdruzgotany – tak przynajmniej mówi Marcin –<br />
tempem jazdy. Chodzi o to, ze jedziemy zbyt wolno. No cóz, koles ma pecha, bo dzis rajd<br />
bedzie raczej leserski.<br />
Pierwszy dluzszy przystanek robimy sobie nad Rusalka. Ja i Kuba J. postanawiamy,<br />
zgodnie z zalozeniami rajdu, wykapac sie w jeziorze. Tomek K. postanowil nam nie<br />
towarzyszyc, bo jak mówi “woda jest metna”. Jak sie okazuje ma racje, bo gdy weszlismy do<br />
wody po kolana, to juz nie widzielismy swoich stóp. Jestesmy z Kuba twardzi i mimo<br />
wszystko sie w tej bryi kapiemy (nic mi nie wyskoczylo na skórze). Marcin, Natalia, Borys i<br />
Tomek Cz. sa niewyzyci rowerowo, wiec ich wysylamy, by objechali sobie Rusalke dookola.<br />
Nastepny przystanek robimy sobie nad Jeziorem Strzeszynskim. Tu miedzy jednym a<br />
drugim moczeniem sie w wodzie, wrzucamy cos na ruszt. Marcin, Natala i Tomek Cz.<br />
objezdzaja jezioro dookola, a pozostali oddaja sie we wladanie wodzie. Upal jest spory, wiec<br />
z wielka ochota zanurzamy sie w jeziorze. Przyjemnosc tym wieksza, ze woda czysta i ciepla,<br />
i ludzi wciaz jeszcze niewiele. Niestety na brzegu sa juz wlasciciele kundli wraz ze swymi<br />
pupilami, wiec trudno przejsc, zeby nie zostac ochlapanym przez czworonoga. Chetnie<br />
posiedzialabym tu dluzej, ale jest spore cisnienie, zeby juz jechac. Nie pozostaje wiec nic<br />
innego jak pojechac dalej.<br />
Dojezdzamy do Kiekrza. Tu najpierw robimy przystanek przy sklepie, bo bractwo<br />
zglodnialo. Po naladowaniu akumulatorów jedziemy poszukac zjazdu nad Jezioro Kierskie,<br />
co szybko nam sie udaje. Na brzegu tlum ludzi, w wodzie tez tlum. Lato w pelni. Z trudem<br />
znajdujemy troche wolnej przestrzeni dla nas i naszych bików. Po chwili wszyscy z<br />
wyjatkiem Marcina ladujemy w wodzie. Okazuje sie bowiem, ze Marcin zapomnial<br />
kapielówek i dlatego kwitnie na brzegu. Podstepem zwabiamy Marcina do wody i próbujemy<br />
go sila zamoczyc. W koncu kto powiedzial, ze strój kolarski nie moze byc równiez strojem
kapielowym. Marcinowi udaje sie umknac tylko dlatego, ze ma w kieszonce telefon<br />
komórkowy, którego lepiej w wodzie nie zanurzac. Woda w jeziorze Kierskim jest tak samo<br />
przejrzysta i przyjemna jak w Strzeszynskim. Dlatego tez na jednej kapieli sie nie konczy.<br />
Niestety czas nagli. Pora w droge. Nastepne jezioro dopiero w Lusowie. Jedziemy tam<br />
ringiem poznanskim. W Lusowie spotykamy arcymila niespodzianke w postaci Tomka<br />
Mackowiaka. Okazalo sie, ze nie chcialo Mu sie wstac wczesnie i postanowil nas zlapac na<br />
trasie. Szukal nas intensywnie na trasie i w Lusowie bylo juz mocno zaniepokojony tym, ze<br />
znalezc nie moze. Radosc ze spotkania byla wiec obustronna i podwójna. Woda w Jeziorze<br />
Lusowskim juz nie tak czysta, ale nie przeszkadza nam to w kapieli.<br />
Kolejnym przystankiem bedzie Dopiewo, a dokladniej rzecz ujmujac dom Borysa.<br />
Chcemy w nim obejrzec slynnego z opowiesci perskiego kota naszego kolegi. Pare<br />
kilometrów przed Dopiewem wywraca sie Kuba, który w ramach popisów za szybko wszedl<br />
w zakret i rozwala nie tylko siebie, ale i rower. Wygiela sie korba i pedaly blokuja sie o rame<br />
(nie mozna nimi robic pelnego obrotu). Kuba robi dobra mine do zlej gry i postanawia jakos<br />
jechac dalej. Borys mówi, ze za kilka kilometrów znajomy jego rodziców ma warsztat<br />
samochodowy. To pozwala miec nadzieje, ze rower bedzie sprawny za pare chwil. Kuba<br />
ocieka krwia wymieszana z blotem, ale zyje i porusza sie bez problemów. Cóz, w Cykliscie<br />
nie od dzis wiadomo, ze blizny sa cool...<br />
Dojezdzamy do zakladu, gdzie Kuba za pomoca mlotka i rad kolegów prostuje, co<br />
trzeba. W Dopiewie witamy sie wylewnie z rodzicami Borysa, dostaje od nich butelke wody<br />
mineralnej (maja sklep i nie chcieli wziac pieniedzy za wode) i podziwiamy kota. Zwierze<br />
rzeczywisci prezentuje sie dobrze. Zachwycone nim jestesmy glównie my tzn. ja i Natalia.<br />
Kot linieje, wiec po kilku przytuleniach cale jestesmy w dlugiej kociej siersci.<br />
Z Dopiewa pomykamy nad jezioro Jaroslawieckie. Jedziemy wzdluz jezior:<br />
Chomecickiego, Rosnowskiego i Rosnowskiego Malego. Miedzy dwoma ostatnimi sie<br />
gubimy. Czesc jedzie jedna strona, czesc druga – znajdujemy sie dopiero w Jaroslawcu. Po<br />
drodze uzadlila mnie pszczola, co bardzo mi sie nie podoba i kwekam zawziecie. Czasem tez<br />
zlorzecze na caly swiat.<br />
Z Jaroslawca jedziemy przez Puszczykówko (koniecznie trzeba przeciez zjesc jakies<br />
lody) do mnie do Mosiny. Tu robimy zarelko, czyli kielbase i banany z miodem z grilla.<br />
Okolo godz. 21 towarzystwo zbiera sie w droge powrotna, czyli rusza do Poznania. Niektórzy<br />
maja jeszcze dalej, bo Natala jedzie do Suchego Lasu, Mateusz do Murowanej Gosliny, a<br />
Tomek Cz. do Swarzedza.
Uczestnicy rajdu wydaja sie byc zadowoleni, co cieszy, bo przeciez o to wlasnie chodzi.<br />
Rajdowicze przejechali minimum 80 km.<br />
Ewa
SRODA, 13 SIERPNIA <strong>2003</strong><br />
Zebranie<br />
Spotkanie klubowe odbywa sie jak zwykle w ladna pogode przed barakiem.<br />
Wynosimy wiec na trawke lawki, stól i krzesla i sadowimy sie na nich.<br />
Czas sobie dzis umilaja: Jacek, Ola, Hania, Pawel P., Kuba J., Natalia, Mateusz, Tomek M.,<br />
Borys, Mariusz, Marek N. i ja.<br />
Nie ma Michala - sekretarza - kronikarza, wiec znów param sie opisami spotkan i<br />
rajdów do kroniki. Juz sie odzwyczailam od pisania do Dziennika Pokladowego, wiec idzie<br />
mi to jak po grudzie.<br />
Na spotkaniu zostalam przez szanownych klubowiczów doprowadzona do granic<br />
wytrzymalosci nerwowej, ale udalo mi sie jakims cudem opanowac i nie wybuchnac.<br />
Dlaczego? Ano dlatego, ze w dniach 14-17 sierpnia klub mial pojechac na czterodniowy rajd<br />
po Wielkopolsce. Poczatkowo chcielismy pobrykac w okolicach Powidza, ale niestety nie<br />
udalo nam sie zarezerwowac noclegów. Podobny problem spotkala nas w okolicach<br />
Trzemeszna, Wagrowca i Sierakowa. Po obdzwonieniu kilkudziesieciu chyba miejsc udalo mi<br />
sie w koncu znalezc nocleg w Miedzychodzie. Miejsce o tyle dobre, ze w poblizu jest<br />
mnóstwo jezior i Sierakowski Park Krajobrazowy. Poza tym tanio, a cene mielismy szanse<br />
jeszcze zbic.<br />
No i na spotkaniu okazalo sie, ze z 15 cyklistów, którzy poczatkowo deklarowali chec<br />
wyjazdu, z rajdu zrezygnowalo dziesiec osób. Mnie sie zrobilo przykro, bo sie niezle<br />
nagimnastykowalam i sporo kasy wydalam na to, zeby nocleg znalezc. Koniec konców<br />
stanelo na tym, ze zamiast wyjazdu kilkudniowego robimy dwie jednodniówki: jedna<br />
poprowadzi Mariusz, a druga Jacek.<br />
I tak w piatek wybieramy sie do Zerkowsko-Czeszewskiego Parku Krajobrazowego.<br />
Wyjazd o siódmej rano spod Marycha. Kompania dowodzi Mariusz.<br />
Z kolei w sobote brygade na zatracenie wiedzie Jacek. Final bedzie u mnie na grilu lub<br />
herbatce. Start o godz. 10 spod Marycha.<br />
Ewa
PIATEK, 15 SIERPNIA <strong>2003</strong><br />
Rajd “wmordewind z turbodoladowaniem” po Zerkowsko - Czeszewskim Parku<br />
Krajobrazowym<br />
Ewa zajela sie mowa wstepna:<br />
Jakies fatum ciazy nad wyjazdami naszego klubu w Zerkowsko - Czeszewski Park<br />
Krajobrazowy. Za kazdym razem, gdy sie w te strony wybieramy, to albo zima wczesniej<br />
przychodzi niz powinna (siecze deszcz ze sniegiem nas i nasze stalowe rumaki<br />
niemilosiernie), albo wmordewind jest jak pies.<br />
Rajd po okolicach Zerkowa i Czeszewa opisze Jacek lub Marek, bo ja nie pojechalam:<br />
wystraszylam sie zwyczajnie wiatru. Tak wiec Panowie - do dziela!<br />
Relacja Jacka jest co najmniej skromna, ale no cóz...<br />
"Na starcie pojawili sie Marek, Mariusz i ja (DjViceJacek ;-). Tego dnia zrobilismy 165 km.<br />
Napisze tylko tyle, ze do Zerkowa mielismy avs 24 (bo z windem), a z powrotem jakies 18."<br />
A oto co Marek N. napisal po rajdzie:<br />
"Niech zaluja wszyscy co nie byli na rajdzie do Zerkowsko-Czeszewskiego Parku<br />
Krajobrazowego w piatek 15 lipca. TOTAL wmordewind 4-tego stopnia z<br />
turbodoladowaniem :)!!!!!!! z moich obliczen na 3/4 trasy, jak nie na 5/6 :)<br />
Wialo lepiej niz nad morzem :) hehe"<br />
No i czas na moje poslowie:<br />
Musiala byc niezla jazda, my (ja z Maciejem) walczylismy w tym czasie z wmordewindem w<br />
Bieszczadach... Doszlo do tego, ze musielismy tak planowac trase, aby jak najmniej jechac<br />
lakami pod wiatr, bo ten wial do 50 km/h i nasz licznik pokazywal na dlugich odcinkach 8-9<br />
km/h...
SOBOTA, 16 SIERPNIA <strong>2003</strong><br />
Rajd rekonwalescentów po WPN-ie<br />
Relacje napisal Jacek, powoli sie wyrabia, gdyz wydusil juz az 11 zdan ;-)<br />
Po wietrznym piatku na jazde zdecydowali sie tylko Marek, ja (Jacek) i ??? (jak sobie<br />
przypomne to napisze). Krótko przed Luboniem dolaczyla do nas Ola, która jechala z nami<br />
tylko do Puszczykowa. Postanowilismy zrobic sobie krótki leserski rajdzik po WPN’ie (55<br />
km). Najpierw pojechalismy do cukierni w Puszczykowie. Tam pojedlismy sobie i<br />
zrobilismy male zapasy slodkiego na potem. Na potem tzn. nad Jez. Jaroslawieckie bo to byl<br />
nasz nastepny stop-punkt. Tutaj nad jeziorkiem zrobilismy mala sesje zdjeciowa Markowi na<br />
zwalonym drzewie. Pomknelismy dalej na Osowa Góre. Tu wykonalem rozmowe<br />
telefoniczna z naszym operatorem klubowym Ewa ;-) z zapytaniem czy mozemy wpasc na<br />
male co nie co (herbatka, ciasteczka te sprawy oczywiscie). U Ewy zabawilismy chyba z<br />
dobra godzinke. W drodze powrotnej z Mosiny do Poznania nie schodzilem ponizej 30 km/h,<br />
to chyba przez ta herbatke u Ewy (lepsze od Isostara dzialanie miala ;-).
SRODA, 20 SIERPNIA <strong>2003</strong><br />
Zebranie<br />
Byli: Lopi, Tomek M., nowy - Grzegorz, Kuba K., Mateusz, Jacek, Marcin i jego kolega,<br />
Kuba J., Marek N., Borys na koncówce Pawel S. Bylo to typowe meskie spotkanko.<br />
Ta jakze tresciwa notke przedstawil nam Jacek.
NIEDZIELA, 24 SIERPNIA <strong>2003</strong><br />
Rajd do Ksiaza Wielkopolskiego<br />
Rajd do Ksiaza prowadzil Mariusz. Rajd byl zarabisty - rewelacyjne tereny, na pewno<br />
tu wrócimy. Byli. Mariusz (ok. 170 km), Tomek Cz. (ok. 200 km), ja (130 km) i nowy 45 km!!!<br />
Ostry wmordewind byl... reszta wkrótce.<br />
Fajny tekst, chyba Ewa go napisala. Trzeba powiedziec, ze slowo "wkrótce" ma u Ewy<br />
szczególne znaczenie. Pisze to dnia trzynastego grudnia...<br />
No i nadszedl pamietny 16 luty 2004 roku. O godzinie 17:56 Ewa przesyla mi relacje z<br />
rajdu. Nawet milo poczytac o lecie, kiedy krajobraz skuty lodem.<br />
W zasadzie prowadzi Mariusz P., a ja mu tylko dzielnie pomagam. Start spod Marycha<br />
jest chyba o godz. 7 – nie wiem, bo ja sie dolacze do Cyklistów w Mosinie. Nie chcialo mi sie<br />
jechac na start, skoro trasa rajdu przechodzi obok mojego domu.<br />
Kwadrans po 8 pod drzwiami laduje trzech panów: prowadzacy Mariusz i dwóch gosci<br />
– jeden to Tomek Cz. ze Swarzedza, który juz z nami na rajdzie byl, drugi to nowy. Ma na<br />
imie Grzegorz i na ostatnim spotkaniu deklarowal, ze jego maksymalny przejazd na raz to 200<br />
km. Grzegorz zaskoczyl mnie sprzetem. Jest to typowy zardzewialec – rower rodem z<br />
supermarketu z koszykiem na zakupy. Jednak z doswiadczenia wiem, ze nie sprzet czyni<br />
rowerzyste, wiec nie komentuje. Bywali z nami na rajdach chlopacy na super sprzecie, którzy<br />
uwazali, ze swietnie jezdza, ale praktyka weryfikowala dosc szybko te twierdzenia. Ot po<br />
prostu tacy dmuchani supermeni.<br />
Tomek i Mariusz dyskretnie mnie jednak poinformowali, ze koledze niezbyt dobrze<br />
idzie i trzeba bylo na niego kilka razy czekac w drodze do Mosiny. No cóz, pozyjemy,<br />
zobaczymy...<br />
No i zobaczylismy. Jadac do Czempinia musielismy zdecydowanie zwolnic. W<br />
pewnym momencie widzac, ze chlopak coraz bardziej odstaje zaczelam prowadzic, zeby<br />
wyrównac szanse. Mimo, ze jechalam zaledwie z predkoscia 20-22 km/h on zostawal w tyle,<br />
co znacznie mnie zaniepokoilo. Okazalo sie, ze 20 km/h to predkosc, której przy tym gosciu<br />
zdecydowanie nie powinnismy przekraczac. Hym... O tym, ze czlowiek ów tak naprawde nie<br />
jezdzil wczesniej na dluzsze dystanse najlepiej swiadczy fakt, ze jechal bardzo<br />
nierównomiernie. Taka typowa szarpana jazda, przy której czlowiek szybko sie meczy. Np.<br />
nagle zrywal sie i przyspieszal stajac na pedalach, by po kilkunastu metrach opasc z sil i<br />
zdecydowanie zwolnic. I tak w kólko, co bylo meczace nie tylko dla niego (a z czego nie<br />
zdawal sobie sprawy), ale równiez dla nas.<br />
Szczena i spodenki rowerowe opadly mi zupelnie za Druzyna. Poniewaz gostkowi<br />
przerazliwie skrzypial rower, czego na dluzsza mete nie jestem w stanie zniesc, dalismy mu<br />
WD, zeby przesmarowal lancuch. Chlopak wzial do reki te butelke i spytal: a jak to sie<br />
robi?!? No i co ja mam mu powiedziec? To bylo dla mnie zaskoczenie roku.<br />
W Czempiniu wjechalismy na czerwony szlak, którym przez Slonin, Gorzyce, Golebin<br />
Stary, Blociszewo i Nochowo dojechalismy do Sremu. Zanim to jednak nastapilo, zdarzylo<br />
sie jeszcze kilka zabawnych sytuacji.
Za Czempiniem spotkalismy jakas procesje koscielna idaca ulicami. Nie wiem po co<br />
ani dokad ci rozmodleni ludzie zmierzali, ale trzeba bylo ich jak najszybciej zostawic w tyle.<br />
Na nasze nieszczescie Tomek zlapal pane, a w zasadzie zeszlo mu powietrze z tylnej opony.<br />
Po kilkuset metrach skrecilismy na lesny parking. I tu kolejne zaskoczenie – okazalo sie, ze<br />
Tomek nie bardzo wie jak ma uzyc lyzek do opon, choc uparcie twierdzi, ze sie na tym zna.<br />
Mariusz patrzac na próby Tomka, lituje sie w koncu i udziela lekcji lyzkowania. Potem trzeba<br />
jeszcze powiedziec koledze jak nalezy zdjac opone, no i sa klopoty z napompowaniem (ach te<br />
pompki i wentyle...). Poniewaz dziury mimo usilnych staran nie znajdujemy, to Tomek<br />
zaklada te sama detke, co sie okaze przykre w skutkach. Sprawdzenie detki trwa okolo 50<br />
minut. Po zalozeniu kola okazuje sie z kolei, ze nie mozna najpierw w ogóle ustawic tylnego<br />
hamulca, a potem go tylko doregulowac. Zajmuje to Mariuszowi i Tomkowi kolejne 40<br />
minut. Stoimy na tym przekletym parkingu juz póltorej godziny, czas ucieka, a droga dluga<br />
przed nami. Co ciekawsze nie wszyscy udzielaja sie twórczo przy usuwaniu awarii...<br />
Grzegorz sobie smacznie spi. Po prostu usiadl na lawce i zasnal w najlepsze. Co gorsza po<br />
usunieciu usterki nie mozemy go dobudzic. Krzyczymy mu nad uchem, machamy rekami<br />
przed oczami, lekko szturchamy i nic. Spi sobie w najlepsze. W koncu Mariusz potarmosil go<br />
nieco mocniej i koles sie obudzil. I co zrobil? Ano spytal: TO JUZ?!?<br />
Ruszamy dalej. Niestety okazuje sie po paru kilometrach, ze powietrze nadal schodzi z<br />
kola i czeka nas kolejny postój. W Gorzycach przy sklepie zmieniamy wiec detke (Tomek<br />
musi ja pozyczyc ode mnie, bo zapasowej nie ma), posilamy sie, a Mariusz znajduje plakat, z<br />
którego wynika, ze 17 sierpnia odbyly sie tu ZAWODY SIKAWEK KONNYCH. Nawet<br />
sobie nie wyobrazacie jak zalujemy, ze nas tu wtedy nie bylo.<br />
Jakies 9 km przed Koscianem Grzegorz stwierdza, ze dalej z nami nie jedzie.<br />
Postanawia z Kosciana do Poznania wrócic pociagiem. Od tego momentu rajd nabiera tempa.<br />
Bez wiekszych klopotów dojezdzamy do Sremu, w którym robimy sobie odpoczynek i po pas<br />
w jakims barze. Potem ruszamy w strona Ksiaza, bo bez wzgledu na konsekwencje<br />
postanawiamy osiagnac cel rajdu.<br />
Niestety oznakowanie szlaków za Sremem jest karygodne. Nie wiem co za idiota je<br />
znakowal, ale powinien poniesc konsekwencje swej glupoty. Stracilismy mnóstwo czasu na<br />
szukanie znaków, a i tak czesciej jechalismy na czuja niz po znakach. Za Sremem<br />
zakalapuckalismy sie w Rezerwacie Legi Mechlinskie. Choc teren ladny i zabladzenie nie<br />
byloby z tego wzgledu jakas tragedia, to gonil nas czas i nie moglismy pozwolic sobie na jego<br />
marnotrawienie.<br />
Koniec konców do Ksiaza dojechalismy przez Leg, Bystrzek, Lezek, Kielczynek.<br />
Choc przez Ksiaz w zasadzie przemknelismy tylko bokiem, to zapamietalam je jako bardzo<br />
ladne miasteczko. Z checia wróce tu na dluzej, czyli na tyle, zeby je sobie dokladniej<br />
obejrzec.<br />
Z Ksiaza pojechalismy na Dolsk przez takie miejscowosci jak: Brzóstownia,<br />
Wlosciejewki, Wlosciewice, Blazejewo i Trabinek. Jechalo nam sie coraz gorzej, bo<br />
wmordewind skutecznie uprzykrzal nam zycie. Raz prosto w twarz, raz z boku, w<br />
doskwieraniu nie ustawal. Im blizej domu, tym trudniej sie jechalo.<br />
Z Dolska do Poznania staralismy sie wybrac jak najkrótszy wariant. I tak pojechalismy<br />
przez: Lubiatowo, Bodzyniewo, Wiriginowo, Kadzewo, Wyrzeke, Blociszewo, Nowy<br />
Golebin, Rakówke, Chalawy, Szoldry, Sucharzewo, Ilowiec, Pecna, Nowina, Druzyna,<br />
Mosina (tu ja sie odlaczylam), Puszczykowo, Lubon.
SRODA, 27 SIERPNIA <strong>2003</strong><br />
Spotkanie<br />
Opisuje Ewa:<br />
Groonvaldzka, godz. 19<br />
Sa: Andrzej K., Jacek, Marcin B., Marek N., Mariusz P., Pawel P., Wojtek S., Natalia Sz.,<br />
Lechu, Borys, Tomek M., Hania, Robert i ja.<br />
Glównie przezywam ostatni rajd do Ksiaza, a przede wszystkim gostka, który z nami pojechal<br />
i nie wiedzial jak ma zastosowac smar do roweru. W ogóle opowiadamy sobie rózne smieszne<br />
historie i jest bardzo sympatycznie. Ze mna dzis nielatwo sie dogadac, bo lada dzien<br />
wyjezdzam na urlop i jestem troche rozkojarzona.<br />
Ustalamy, ze rajd poprowadzi Andrzej. Start spod Marycha o 8.45 w sobote. Pozwiedzamy<br />
Murowana Gosline i okolice, co w sumie powinno sie zamknac w 100 kilometrach.<br />
Ewa
NIEDZIELA, 31 SIERPNIA <strong>2003</strong><br />
Rajd do Nowego Tomysla<br />
Relacje napisal Andrzej Kaleniewicz. Witamy na lamach po dlugiej przerwie ;-)<br />
Kto: Marcin Baraniak, Darek, Tomek (ja ich nie znam, koledzy Marcina), Andrzej<br />
(prowadzacy)<br />
O wolnej niedzieli dowiedzialem sie w ostatnim momencie – Jacek zdazyl wyslac tylko<br />
lakonicznego maila, który mówil, ze ósma rano spod Marycha i ze w okolice Nowego<br />
Tomysla. Poniewaz generalnie rajd Cyklisty planowany byl na sobote, nie sadzilem, ze ktos w<br />
ogóle sie pojawi. Gwoli szczerosci, mialem na to cicha nadzieje, bo mialem przede wszystkim<br />
zamiar spotkac sie ze znajomymi i obgadac szlak do mojego najnowszego przewodnika, co<br />
mogloby byc nudne dla osoby postronnej. Cóz z tego, jesli przy pomniku czekalo juz trzech<br />
krewkich „górali”, czyli Marcin Baraniak i jego dwaj koledzy, Darek i Tomek (ten pierwszy<br />
w stroju Ampol-u). Uprzedzilem ich, ze do Opalenicy jedziemy glówna szosa, wiec bedzie<br />
niezbyt terenowo, ale chyba niezbyt sie zmartwili.<br />
Jechalo sie fatalnie, przynajmniej mi. Totalny wmordewind. I tak sie podziwiam, ze<br />
prowadzilem towarzystwo przez jakies 20 km, potem totalnie siadlem i przez reszte drogi do<br />
Opalenicy nie udalo mi sie juz „dobic” do peletonu. A chlopacy grzali równo, prawie przez<br />
caly czas w okolicy 30 km/h... Oj, Lopezie, DJ-u... rosnie nam nowe pokolenie „lydkarzy”,<br />
które nas zakasuje... Nam tylko cieple kapcie, fotel i wspominac stare, dobre czasy... No,<br />
moze na usprawiedliwienie mam pijanstwo dnia poprzedniego, ale cos mi sie wydaje, ze zlej<br />
baletnicy... reszte kazdy zna.<br />
Pozytywnie zaskoczyla mnie wygodna droga rowerowa, prowadzaca mniej wiecej z<br />
Niepruszewa do Buku. Niestety, jakis palant zadecydowal, ze bedzie wykonana z pozbruku,<br />
wiec za kilka lat bedzie zapewne nie do uzytku. Szkoda, ze panowie budowlancy drogowi nie<br />
chca sluchac dobrych rad fachowców...<br />
W Opalenicy spotkalismy sie z wczesniej umówionym Markiem Fertigiem (tam mieszka, to<br />
on projektowal nowotomyska siec szlaków rowerowych), z którym pojechalismy na pólnoc,<br />
do Michorzewka, do kolejnego mojego znajomego – sympatycznego Jacka Stepniewskiego,<br />
strasznie gadatliwego nauczyciela i animatora turystyki rowerowej w swojej okolicy.<br />
Chlopacy troche sie wynudzili, wysluchujac naszych „morskich opowiesci”, no, ale czasem
trzeba posluchac starych wiarusów... Po pysznych kanapkach i goracej herbacie z<br />
niezrównanym jamajskim rumem (pili tylko dorosli!), który dobrze mi zrobil po zmarznieciu<br />
w drodze z Opalenicy do Michorzewka - ruszylismy do Wasowa, bo Marcin strasznie chcial<br />
obejrzec tamtejszy, XVIII-wieczny palac. Ladnie utrzymany, otoczony solidnie zadbanym<br />
parkiem krajobrazowym, moze sie podobac. W srodku jest restauracja i hotel, ale gosci chyba<br />
nie bylo (te ceny!..), wiec moglismy sobie troche pozwiedzac. Z Wasowa ruszylismy ku<br />
Lwówkowi, gdzie trafilismy na Swieto Chleba. To taka lokalna nazwa dozynek gminnych.<br />
Bylo bardzo sympatycznie: za darmo rózne rodzaje pieczywa z maslem czosnkowym,<br />
dzemem i pysznym smalcem (do tego ogórki!), gospodarze postawili piwo... No, ja mysle, ze<br />
radosc z jazdy to mile uczucie, ale radosc z pelnego zoladka to uczucie nie gorsze, z czym<br />
niewatpliwie zgodzi sie nie tylko Ewcia Nowaczyk...<br />
Z zalem opuszczalem tak goscinny lwówecki ryneczek, ale czekal na nas jeszcze... Festiwal<br />
Chmielu i Wikliny w Nowym Tomyslu! Dojechalismy tam przez Wytomysl i Stary Tomysl,<br />
po drodze zmoczeni przez solidny deszcz. Niestety, nie bylo mi dane skorzystac z pelni<br />
uroków tej imprezy, bo spieszylem sie na pociag do Poznania. Zdazylem jeszcze szybko<br />
przywitac sie z szefem „Szarki” – zaprzyjaznionego klubu rowerowego, z zaskoczeniem<br />
spotkac sie z Radkiem (z zona – jak to dziwnie brzmi!) i juz pedzilismy na dworzec.<br />
Chlopacy byli troche zawiedzeni, ze musza sami wracac do Poznania. Moja wina, przyznaje,<br />
zbyt dlugo siedzielismy u Jacka. Nie przewidzialem tez tak silnego wiatru zachodniego... Cóz,<br />
mam nadzieje, ze dojechali szczesliwie, bo w momencie, gdy pisze te slowa, jeszcze tego nie<br />
wiem...<br />
Gdy przyjechalem do Naramowic z dworca PKP, mój licznik pokazal 110 km. Marcin,<br />
Tomek i Darek nakrecili pewnie tego dnia duzo wiecej...<br />
Andrzej Kaleniewicz
SRODA, 3 WRZESNIA <strong>2003</strong><br />
Zebranie<br />
Wrócilem juz z wojazy po górach poludniowej Polski i od razu wpadlem w kierat<br />
zajec zwiazanych z praktykami. Pofatygowalem sie jednak na spotkanie, aby zobaczyc czy<br />
cos nowego sie nie dzieje w klubie. Na zebraniu byl staly sklad, zaledwie kilka osób. Widac<br />
spustoszenie, jakie wywolal okres wakacyjny... Trzeba bedzie zmobilizowac towarzystwo do<br />
wiekszego uczestnictwa w rajdach i spotkaniach. Jak zobaczylem na spis rajdów, to sie<br />
okazalo, ze ostatni rajd na którym bylo chociaz 5 osób to byl ... na poczatku sierpnia. Przez<br />
piekne i pogodne cztery tygodnie to sie jezdzilo trzy po cztery (raz 3 osoby, raz 4). Nie chodzi<br />
o to, aby byly tlumy, ale jak na wakacje to cos nie tak. No nic, moze taka abstynencja od<br />
roweru zaowocuje wieksza ochota do jazdy na jesien? Moze bylo za cieplo, wszak nierzadko<br />
ponad 30 stopni? Trudno wnikac, ale jakos tak pustawo sie zrobilo...<br />
Ale wrócmy do spotkania. Maciej pokazal swoje zdjecia z wyjazdu po Bieszczadach,<br />
niestety lab nie zrobil ich rewelacyjnie. Cóz, niska cena, niska jakosc. Ledwie mozna bylo<br />
rozpoznac Lomnicki Szczyt, a co tu dopiero mówic o delektowaniu sie ogladaniem.<br />
Bynajmniej nie jest to wina fotografujacego ani wywolania, gdyz klisze wywolane sa<br />
prawidlowo - wiec nie wszystko stracone. Ja swoje odbitki zrobie pewnie dopiero w<br />
pazdzierniku, na razie klisze sa zwiniete w rolce i czekaja w ciemnej szafie...<br />
Andrzej zamierza robic rajd do Zlotowa w najblizszy weekend. Tzn. w zasadzie na<br />
zebraniu o szczególach nie bylo mowy, ale na cyk.liscie. Po ogloszeniu, jakie pojawilo sie na<br />
liscie w czwartek, czyli dzien nastepny, frekwencja zapowiadala sie katastrofalna, gdyz rajd<br />
zostal okreslony jako bardzo trudny i do tego wymagal wstania w sobote o 4 z minutami aby<br />
na piata z minutami byc na dworcu. Co niektórzy o tej porze sie klada, ale nie moge<br />
krytykowac - wszak sam obmyslam zrobic (nie) raz rajd na wschód slonca - ale to pózna<br />
jesienia i wczesna zima, kiedy slonce bedzie pózniej wschodzic, a temperatura jeszcze bedzie<br />
dodatnia ;-)
Suche fakty:<br />
SOBOTA, 6 WRZESNIA <strong>2003</strong><br />
Rajd lesny do Zlotowa<br />
czyli<br />
ostra terenowa jazda na powitanie jesieni<br />
Gdzie: z Pily ruchliwa szosa do Krepska, potem zachodnia czescia „zlotowskiego ringu<br />
lesnego” do Okonka, nastepnie „odcinkiem specjalnym” do Ledyczka, skad pusta szosa do<br />
Zlotowa.<br />
Kto: Jacek, Borys, Dominik Napierala (po raz pierwszy na ekranie ;o))), nizej podpisany.<br />
Po co: po zakwasy w miesniach...<br />
Wlasciwie powinienem zaczac od tego, ze na cyk.liscie umiescilem ogloszenie o<br />
rajdzie w okolice Zlotowa z zastrzezeniem, ze bedzie ostry terenowo, co oczywiscie<br />
skazywalo mnie na raczej niezbyt duza frekwencje. Tak to juz bywa, ze wlasciciele rowerów<br />
górskich – a takich jest najwiecej w klubie – jakos niezbyt kwapia sie do uzytkowania<br />
swojego sprzetu zgodnie z przeznaczeniem. A moze „poszla fama” po „wysilkowym” rajdzie<br />
po Puszczy Zielonce, który prowadzilem w czerwcu? Niewazne. I tak bylo fajnie.<br />
Godzina zbiórki przy kasie nr 1 byla faktycznie niezbyt popularna – 5.50 to nie jest to,<br />
co lubia cyk.lisci. Tyle, ze do Pily i tak wystarczajaco dlugo jedzie sie pociagiem, nawet<br />
pospiesznym. Po prostu nie ma innego wyjscia. Przy kasie stawili sie Jacek z Borysem. Na<br />
wieksza liczbe uczestników nie liczylem. Nieopodal krecil sie jeszcze jakis wlasciciel<br />
blekitnego Authora – podejrzewalem, ze chodzi o nas – i nie omylilem sie, gdyz Dominik<br />
„doszlusowal” do nas, gdy zapakowalismy sie juz do ostatniego korytarza bialo-zielonego<br />
pullmana.<br />
Gdy wysiedlismy w Pile, bylo jeszcze przed ósma, wiec trzeslismy sie z zimna.<br />
Szybko wyjechalismy z miasta, na jego przedmiesciach zrobilismy niezbedne zakupy i juz<br />
pedzilismy na pólnoc zazwyczaj bardzo ruchliwa – ale nie az bardzo w sobotni ranek – szosa<br />
nr 11. Po drodze minelismy dziwnie powolnych „rowerzystów poziomych”, najwyrazniej<br />
jadacych do Plytnicy – na jeden z punktów startowych I Lesnego Rajdu Rowerowego, na<br />
zakonczenie którego w Zlotowie i my mielismy dotrzec, ale po „wyrobieniu” jakichs 200%
normy w stosunku do planowanych tras rajdu. W Krepsku odbilismy na lewo, kamienistym<br />
podjazdem zaglebilismy sie w las i tak juz zostalo do samego Zlotowa. Po minieciu stacji<br />
kolejowej Plytnica, komfortowa, lesna szosa, zamienila sie w nie mniej wygodny, szeroki<br />
dukt. Rzecz jasna, byl to dla nas sygnal do rozpoczecia podrózy w iscie maratonskim tempie.<br />
Minelismy swietnie oznakowany turystycznie rozstaj dróg we Wrzosach, aby droga pozarowa<br />
nr 8 podazyc ku Ptuszy. Tam nie trafil by chyba tylko slepy, chociaz z powodu swego<br />
kalectwa stracilby zapewne piekne widoki... Borys zdecydowal sie na jazde na slickach, wiec<br />
mial problemy na odcinkach piaszczystych, ale nie narzekal, ba! – ciagle sie usmiechal,<br />
chociaz widac bylo, ze nie bylo latwo. Zaliczylismy postój pod wiata, stojaca na rozdrozu<br />
dwóch idealnie prostych, ciagnacych sie po horyzont, dróg lesnych. Za Ptusza droga staje sie<br />
znacznie bardziej urozmaicona, no i te widoki na elektrownie wodne na Gwdzie... Za<br />
Jastrowiem pedzilismy juz TTR-em. Z poczatku pomstowalem na znakarzy, którzy<br />
zamalowali pomaranczowe znaki i zastapili je zielonymi, gdy przypomnialem sobie, ze... to<br />
znaki dalekiego stad Pierscienia Rowerowego dookola Poznania sa pomaranczowe, a znaki<br />
TTR-u wlasnie zielone... Ech, poplatanie z pomieszaniem na „wlasnych” szlakach – moze juz<br />
ich zbyt duzo... Droga trudniejsza technicznie, a wiec i tempo duzo wolniejsze. Kolejny<br />
postój w stanicy kajakowej nad Zalewem Grudnianskim, jakze pieknym. Po tym odpoczynku<br />
– tak pokrecona droga, ze mozna nabawic sie choroby morskiej! Kola moczyly sie w<br />
wysokich trawach tylko po to, zeby za Chwalimiem rzezic w glebokim piachu. Tutaj chlopacy<br />
mieli najwyrazniej swój pierwszy kryzys, wiec w Okonku posililismy sie i – nie wykazujac<br />
zainteresowania zainteresowanymi nami miejscowymi dziewczetami – ruszylismy dalej, bo<br />
czas juz nas troszeczke gonil. „Odcinek specjalny” miedzy Okonkiem a Ledyczkiem nie<br />
zawiódl zadnego z nas. Kilka kilometrów pieszo-rowerowej sciezki lesno-edukacyjnej pod<br />
nazwa „Doliny pieciu rzek” to nieoczekiwane zwroty i skrety, gwaltowne podjazdy i zjazdy,<br />
zaskakujace przeszkody w postaci lezacych konarów drzew, drewniane mostki i „deszczane”<br />
dukty, wiodace przez rozlegle bagniska... slowem, wymarzona trasa na urzadzenie zawodów<br />
cross-country. Pewnie tylko troska o przyrode spowodowala, ze takowe sie jak na razie tutaj<br />
nie odbyly. Moze i dobrze... Szkoda tylko, ze stad jest tak daleko do Poznania...<br />
Wyjechalismy prawie w samym Ledyczku, skad mielismy jeszcze jechac 20 km prosta<br />
jak z bicza strzelil i pusta szosa w kierunku Zlotowa. Mocno dal nam sie we znaki upierdliwy<br />
podjazd. Tutaj chlopacy mieli swój drugi kryzys, bo kto to widzial, zebym z tylu zostawial<br />
takich „krazowników szos”! Swoja droga, mocno sie zdziwilem, ze tak dobrze mi idzie, skoro<br />
tydzien temu nie bylem nawet w stanie dogonic „peletonu”. Gdy juz odpoczywalismy pod<br />
neoromanskim kosciolem sw. Stanislawa Kostki w Radawnicy, stwierdzilem, ze moje
sukcesy spowodowane sa zaokraglajacym sie juz na nowo po wakacjach brzuszkiem...<br />
Nastepnie otworzylem mape tylko po to, zeby przekonac sie, ze podjezdzalismy pod... Góre<br />
Brzuchowa!!! N O M E N O M E N . . .<br />
W Zlotowie bez problemu trafilismy na mete rajdu, odbywajaca sie pod amfiteatrem.<br />
Organizatorzy staneli na wysokosci zadania, wiec bez ograniczen moglismy korzystac z<br />
talonów na posilek (bulka, kielbasa, bigos), wody mineralnej, oraz... Snickersów, Marsów i<br />
Milky Way’ów. Przypadlo to zwlaszcza do gustu Jackowi, który bez mrugniecia okiem<br />
pochlonal trzy porcje! Chcial jeszcze kolejna dokladke, ale musielismy juz myslec o odwrocie<br />
w kierunku dworca PKP, znajdujacego sie po przeciwnej stronie Zlotowa. Dostalismy jeszcze<br />
dyplomy uczestnictwa i naklejki, a Jacek sfotografowal wielka instalacje w ksztalcie<br />
drewnianego roweru z kolami z siana, tort z rowerami (sic!) oraz wielka przyczepe z<br />
jednosladami, których wlasciciele najwidoczniej zbyt duzo czasu spedzili na obzarstwie na<br />
mecie, jesli nie mieli juz sily, aby o czwartej po poludniu – w tak pieknych okolicznosciach<br />
przyrody - wrócic np. w okolice Pily lub Walcza... Bywa i tak.<br />
Pociag osobowy z nasza czwórka na pokladzie wyruszyl piec po czwartej ze Zlotowa,<br />
w Poznaniu bylismy przed ósma. W Pile mielismy przesiadke – dla mnie szczesliwa, bo udalo<br />
mi sie na tamtejszym dworcu kupic numer BikeBoardu, który dawno juz zniknal z pólek<br />
sklepowych w Poznaniu (gdy bylem na Wegrzech). No i byly tez lody. W pociagu do<br />
Poznania Borys przez caly czas nadawal o tym, ze chcialby wyruszyc na rowerowa wyprawe<br />
zycia – chyba jest to jego „idea fix”, bo to juz nie pierwszy raz...<br />
Ja go rozumiem.<br />
Andrzej Kaleniewicz
NIEDZIELA, 7 WRZESNIA <strong>2003</strong><br />
Lusówko - Steszew<br />
Rajd widmo. Nikt nic o tym wydarzeniu nie wie. Niestety nie mialem okazji w nim<br />
uczestniczyc. Wspominam o fakcie tylko dlatego, ze jest ujety w spisie rajdów na stronie<br />
www "Cyklisty", a chce aby spis i kronika sie zgadzaly. W wycieczce uczestniczyly 4 osoby.
SRODA, 10 WRZESNIA<br />
Zebranie<br />
Znów spotkanko w gronie meskim: Borys, Marcin, Tomek, Maciej, Robert, Jacek oraz trzej<br />
nowi ochotnicy: Marcin Dzieczkowski, Piotr Kepa, Andrzej Siwczak. Spotkanko bylo krótkie<br />
i konkretne. Tomek pochwalil sie nowymi SPD’ami Shimano’wskimi (model na 2004 rok).<br />
Relacje owa chyba napisal Jacek, sadzac po zwiezlosci oraz wglebianiu sie w szczególy ;-)
PIATEK, 12 WRZESNIA - SOBOTA, 13 WRZESNIA<br />
Rajd dwudniowy po okolicach Dolska<br />
Prowadzil i opisuje Andrzej. 57 + 128 km<br />
Sklad: Maciej Solski, Ludwik Olejniczak, Nieznajomy, Andrzej Kaleniewicz<br />
Pogode zapowiadali nieszczególna, pewnie dlatego przy Starym Marychu o ósmej wieczorem<br />
pojawil sie – oprócz mnie – Maciej. O ile pamietam, przyjechalem w kretynskiej masce<br />
potwora na twarzy, która powodowala przerazenie (albo smiech) na twarzach przygladajacych<br />
mi sie po drodze ludzi. Jak zobaczylem, ze czeka na mnie tylko niezawodny Maciej,<br />
pomyslalem sobie, ze reszta moze co najwyzej pozazdroscic fajnego pomyslu na trase.<br />
Zapalilismy lampki (ja nowego, zakupionego na te okazje, pieciodiodowego Cat Eye’a HL<br />
300) i wyruszylismy w strone miejsca noclegu – czyli dzialki Olejniczaków pod Sremem<br />
(Gawrony). Podróz uplynela nam pod znakiem wspominków z niedawnej wspólnej wyprawy<br />
do krajów nadbaltyckich. Nawet sie nie obejrzelismy, a juz bylismy w sympatycznym domku,<br />
witani przez goscinnych braci Ludwika i Szymona. Wspólne gadu-gadu na tarasie z widokiem<br />
na jezioro i - do spania.<br />
TRASA: Poznan – Lubon – Leczyca – Stare Puszczykowo – Puszczykówko – Pozegowo –<br />
Mosina – Rogalinek – Rogalin – Swiatniki – Radzewice – Trzykolne Mlyny – Czmoniec –<br />
Orkowo – Nieslabin – Zbrudzewo – Srem – Nochówko – Pelczyn – Gawrony.<br />
Po przebudzeniu sie nastepnego dnia nie bylo nam az tak wesolo – za oknem zaczelo padac.<br />
Ja bylem zdeterminowany, zeby jechac (chodzilo o opis trasy do przewodnika Pascala, który<br />
musialem zrobic!), Maciej – jak zwykle, byl niewrazliwy na warunki pogodowe, Ludwik po<br />
chwili wahania tez postanowil jechac. Podczas wspólnego sniadania zadzwonil do mnie<br />
chlopak, który dowiedzial sie o rajdzie, ale blakal sie wlasnie po przeciwnej stronie jeziora.<br />
Wraz z Szymonem postanowilismy mu pomóc – wsiedlismy na... rower wodny i po prostu<br />
poplynelismy do niego. Czekal na nas juz na przeciwleglym brzegu. Na rower wodny<br />
zaladowalismy jego rower, dosiadl sie jeszcze jego wlasciciel i... zaczelismy tonac! Nie bylo<br />
rady, musielismy sie zabrac na dwa razy... teraz juz buty mielismy i tak przemoczone, wiec<br />
zaden deszcz nam straszny nie byl. No wiec ruszylismy w czwórke. Najpierw do Sremu, a<br />
stamtad szlakami rowerowymi do Ksiaza Wlkp, gdzie odbywala sie meta zlotu rowerowego,<br />
organizowanego przez Sremski Osrodek Wspierania Malej Przedsiebiorczosci (dzieki niemu<br />
powstala siec szlaków rowerowych w okolicy Sremu i Dolska – brawo!). Jak zwykle przy<br />
takich okazjach, najedlismy sie, i ruszylismy dalej. Pogoda sie polepszyla, przejasnilo sie...<br />
Dalej jechalem juz tylko z Ludwikiem, bo Maciej podazyl na wschód, aby dogonic grupe<br />
cyk.listów, jadacych TTR-S-em, a Nieznajomy... mial troche dosc. Nie bede wchodzil w<br />
szczególy, jako, ze dalej jechal juz tylko jeden cyk.lista (czyli ja), podam tylko trase:<br />
Gawrony – Pelczyn – Nochówko – Srem – Leg – Bystrzek – Lezek – Zawory – Jaroslawki –<br />
Miedzybórz – Wlosciejewki – Brzóstownia – Ksiaz Wlkp. – Gogolewo – Ksiaz Wlkp. –<br />
Brzóstownia – Wlosciejewki – Wlosciejewice – Blazejewo – Lipówka – Brzesnica –<br />
Ostrowieczno – Ostrowieczko – Trabinek – Dolsk – Miranowo – Cichowo (Soplicowo) –<br />
Mosciszki – Dalewo – Jelenczewo – Mórka – Melpin – Kadzewo – Srem – Psarskie –<br />
Szymanowo – Manieczki – Puculowo – Grabianowo – Kopyta – Chalawy – Szoldry –<br />
Czempin PKP. Lacznie – 128 km.<br />
Trase ze wszech miar polecam – jak kogos zainteresowala, odsylam do przewodnika<br />
Pascala...
SRODA, 17 WRZESNIA<br />
Zebranie<br />
Opisuje Ewa.<br />
Groonvaldzka, godz. 19<br />
No prosze, wrzesien przyszedl, a frekwencja na spotkaniach dopisuje. Jak znam zycie i<br />
cyklistów, to im dalej w jesien, tym mniej ludzi bedzie na rajdach i pogaduchach. Taka kolej<br />
rzeczy.<br />
Ale wracajac do przedmiotu notatki, a wiec do spotkania, przybyli nan: Mariusz P.,<br />
Pawel P., Michal N., Natalia Sz., Mateusz B., Marcin Dzieczkowski, Borys W., Piotr Kepa.,<br />
Andrzej Siwczak, Radek, Jacek, Robert, Tomek M., Marcin B. i ja.<br />
Przyszedl tez na spotkanie pan Krzysztof z PTTK, który poprosil nas o inwentaryzacje<br />
szlaków trzech: niebieskiego, zóltego i zielonego.<br />
Inwentaryzacja polega na zmierzeniu go od punktu startu do konca i zaznaczaniu<br />
wazniejszych punktów typu: pomnik przyrody, kapliczka, wiadukt, PKS, skraj lasu, miejsca<br />
przeciecia z innymi szlakami.<br />
Oj bedzie z tym troche roboty.<br />
Ewa
SOBOTA, 20 WRZESNIA<br />
Rajd kanalowy<br />
Ruszylismy w sobote rano spod Starego Marycha. Bylo nas 10 osób - Marek<br />
Blaszynski, Jacek Z., Tomasz Cz., Karol S., Dominik N., Ola, Natalia, Borys, Tomek M. i ja.<br />
Z poczatku pojechalismy sciezka rowerowa wzdluz Dolnej Wildy do Debca, gdzie na<br />
wiadukcie nad autostrada dolaczyl do nas Miron. Dalej jechalismy wciaz szlakiem, jednak na<br />
piaszczystym odcinku Markowi pekl lancuch. Podczas skuwania poszedl skuwacz. Sprawa z<br />
pozoru prosta okazala sie trudna i pól godziny trwala walka o przywrócenie sprawnosci<br />
roweru. W koncu udalo sie.<br />
Ruszylismy z kopyta, ale nie pojechalismy zbyt dlugo, bo okazalo sie, ze Tomek M. z<br />
Borysem zgubili sie na kretym odcinku szlaku rowerowego w rejonie starorzeczy Warty kolo<br />
zakladów w Luboniu. Jest to o tyle dziwne, ze Tomek dobrze znal ta droge. Wpierw<br />
czekalismy 10 minut, bo wszak tam wszystkie drogi sie slepo koncza, w koncu<br />
postanowilismy sie w 2 osoby wrócic. W tym czasie zagubieni odnalezli juz droge i<br />
wyjechalismy im naprzeciw. Okazalo sie, ze sprawdzali wszystkie sciezki po kolei i dopiero<br />
na ostatniej (trzeciej z rzedu) natkneli sie na oznakowanie szlaku.<br />
Za Kocimi Dolami (stawek gdzie zawsze mozna spotkac wedkarzy) nie pojechalismy<br />
przez Sahare Lubonska, a skrecilismy w prawo i wzdluz ostatnich zabudowan Lubonia<br />
wjechalismy na Szose Poznanska, która dotarlismy do Leczycy. Na przejezdzie kolejowym<br />
przyszlo nam kolejne 10 minut poczekac. Dalej przez Wiry do Lesnictwa Wiry i grejzerówki.<br />
Po drodze Tomek M. sie gdzies zadzial i pojechal w koncu do Mosiny inna droga (ja<br />
musialem byc na przedzie i pilnowac aby peleton dobrze jechal, przy tak dlugim tramwaju<br />
trudno bylo patrolowac jednoczesnie tyly, tym bardziej jak na koncu jechala osoba obeznana<br />
z terenem...<br />
W WPN-ie pojechalismy przez górny trawers Pojników do szlaku zóltego, którym<br />
zjechalismy wzdluz wawozu kreta sciezka na niewielka polanke, gdzie skrecilismy w lewo i<br />
wydostalismy sie na góre (do grejzerówki) wzdluz kolejnego wawozu. Ten odcinek<br />
wszystkim sie podobal, bo jak sie okazalo jeszcze tedy nie jechali. Z grejzerówki do góry<br />
kolejnym wawozem a nastepnie wzdluz pola piaszczystym podjazdem na szczyt Osowej Góry<br />
(132 m n.p.m.) (tylko 4 osoby na 10 pokonaly podjazd w siodle). Z Osowej Góry zjechalismy<br />
do asfaltu i potem asfaltem do Mosiny (namiastka zjazdów górskich ...) i po chwili juz<br />
bylismy pod Marketem, a pózniej u Ewy. Mielismy na licznikach juz ok. 27 km.
W Mosinie dolaczyli do nas: Tomek M. (ponownie), Ewa, Pawel S., Pawel P. i<br />
Mateusz z Murowanej Gosliny. Razem bylo nas 15 osób. Ruszylismy zgodnie z zapowiedzia<br />
wzdluz kanalu Mosinskiego, jego orograficznie prawym brzegiem (czyli jak jechalismy w<br />
góre rzeki to po lewej stronie od kanalu).Zrazu wygodnym pozbrukowym chodnikiem, potem<br />
droga gruntowa a na koncu sciezka, która nikla w wysokiej trawie. Wrazenie niesamowite,<br />
jak jazda po sawannie. W miedzyczasie Pawel S. walczyl z bagazem, ale to juz normalne.<br />
Bylo bardzo cieplo, patrzac tuz nad ziemia w kierunku horyzontu widac bylo jak unosi sie<br />
rozgrzane powietrze... Lato powrócilo.<br />
Sciezka raz stawala sie droga gruntowa, raz zanikala zupelnie. Kiedy minelismy droge<br />
Bedlewo - Bieczyny, to sciezka stala sie bardzo wyboista. Czesc z Cyklistów pognala mocno<br />
do przodu, znikajac za wysokimi chaszczami. Zza gaszczu wystawaly jedynie kolorowe<br />
kaski. Fajny widoczek ;-)<br />
Kanalem plynela mala barka, moze by nas zabrali? Niestety weszlyby tylko 4 osoby...<br />
Wilismy sie tak jak waz, ktos wpadlszy w setna juz dziure stwierdzil, ze: Fajnie byloby tu<br />
zrobic rajd nocny ...<br />
Jeden nieostrozny ruch i rower szybko osuwa sie w dól, gwarantujac kapiel w kanale -<br />
jesli zjazd w strone wody badz nura w pokrzywy jesli w druga. Selekcja naturalna. Palace<br />
slonce szybko wysuszalo nasze bidony. Ale czym sie martwic - do sklepu z zimna Coca-cola<br />
wszak tylko 5,5 km ;-)<br />
Dlugie 5,5 km. W pewnym momencie czolówka peletonu wyraznie zwolnila az w<br />
koncu zatrzymala sie, sugerujac ze droga sie skonczyla. Nic bardziej blednego, droga byla,<br />
tylko ze ... zarosnieta. Padlo wiec - skadinad bardzo uzasadnione - pytanie: Czy ktos ma<br />
maczete?<br />
Przez kolejne prawie 5 km przedzieralismy sie przez gaszcz krzewów, zreszta w sumie<br />
wiekszosc tego odcinka dalo sie jednak dosc szybko poruszac - isc 6 km/h badz jechac 7-8<br />
km/h. Mielismy zapewniona kompleksowa gimnastyke z racji licznych cwiczen z rowerem w<br />
rece. Rower w prawo, w lewo... (omijanie krzewu). Rower do góry i na dól (pokonywanie<br />
rozlozystego krzewu - nie bylo miejsca na objazd). Marszojazde urozmaicaly nam ciekawe<br />
widoki na Kanal Mosinski, okoliczne lasy oraz wszechogarniajaca cisza. Czasem moze tylko<br />
ktos wypowiadal jakies zaklecie...<br />
Wydostawszy sie z lasu jeszcze ok. km podazalismy walem przeciwpowodziowym po<br />
czym pojechalismy przez zzete pole kukurydzy (co za komfort jazdy w porównaniu do tego<br />
co wczesniej - dalo sie wycisnac ze 25 km/h) do Gluchowa. Tam zaprowiantowalismy sie w<br />
sklepie i pragnelismy powrócic na wal wzdluz kanalu. Wygodna w/g mapy droga
(utwardzona) mielismy sie dostac do szlaku zóltego, niestety nie dalo sie, bo drogi nie bylo.<br />
Prowadzila zas drózka w kierunku walu przeciwpowodziowego, ale skonczyla sie w polu<br />
zarosnietym rzepami. Kiedy sie ostatecznie zorientowalismy, ze to koniec drogi, to juz bylo<br />
troche pózno. Pawel S. dolozyl jeszcze do pieca obrzucajac Ewe i jeszcze pare osób rzepami...<br />
Musielismy sie jednak wycofac z pola walki do Gluchowa. Po drodze podziwialismy jak<br />
traktor ujezdzal kupe gnoju. Borysowi spadl lancuch...<br />
Ledwie dojechalismy do Jarogniewic, to okazalo sie, ze Marek ma pane. Detka kilka<br />
cali za dluga byla nalozona na felge w ten sposób, ze okrecona dwa razy wokól wlasnej osi...<br />
Az dziw, ze w ogóle dalo sie napompowac. Wpierw szukalismy na zmiane dziury, ale nic nie<br />
znalezlismy. Poszukalismy innej detki i po kilku minutach usterka byla naprawiona. Udalismy<br />
sie zóltym szlakiem do Bonikowa. Kolo lesnictwa Tamborowo w lesie kolo drogi pasl sie<br />
kon. W Bonikowie Tomek M. zlapal pane, byla to juz czwarta usterka rowerowa w ciagu<br />
tego rajdu. Lacznie na naprawach rowerów spedzilismy dzis póltorej godziny :-(<br />
Jako, ze zblizala sie godzina 15, podzielilismy sie na 2 grupy. Ci, co chcieli byc<br />
wczesniej w Poznaniu pojechali z Ewa (Miron, Marek B., Natalia, Tomek M., Pawel P.) zas<br />
reszta ze mna dalej sie meczyc ;-)<br />
Z Bonikowa droga gruntowa a potem polem dotarlismy do sciezki biegnacej wzdluz<br />
Kanalu Koscianskiego i stosunkowo wygodna droga w ekspresowym tempie przejechalismy<br />
kilka km kanalu w okolicach Kosciana. W samym Koscianie odcinek byl bardzo urokliwie<br />
poprowadzony. Za Koscianem zdecydowalismy sie na zakonczenie eksploracji kanalów w<br />
tym miejscu, zostawiajac okolice Jeziora Woniesc na nastepny raz. Pognalismy (30 km/h)<br />
szosa do Racotu, skad równie dynamicznie (27-29 km/h) do Czempinia (malo samochodów) i<br />
Mosiny (tez maly ruch, ale juz nieco wiekszy). Po drodze wpierw Pawel S. sie zawieruszyl,<br />
potem odnalazl bo wiatr w morde przeszkadzal i wolal jechac z nami. W Mosinie na rondzie<br />
bylismy o godz. 17:59 i pozegnalismy Borysa, który pojechal w lewo na Dymaczewo. My zas<br />
o 18:02 ruszylismy szosa do Poznania, z tym ze jadac na zjazdach nie wiecej jak 44 km/h (za<br />
wolno!) zostalem w tyle. To samo Ola, która w koncu zdecydowala sie objechac sciezka<br />
wzdluz Warty. Tomasz Cz., Karol S. i Dominik N. jechali od przejazdu kolejowego w<br />
Leczycy sami, bo Jacek czekal na Ole. Jako, ze zamkneli przejazd zdazylem zobaczyc jeszcze<br />
ich odlegle sylwetki. Byla 18:20. Skrecilem na asfalt prowadzacy "wysoczyzna" aby ominac<br />
ruchliwy odcinek szosy. Jechalo mi sie bardzo dobrze, pomimo lekkiego wiatru w morde. W<br />
zasadzie nie schodzilem ponizej 30 km/h, pomijajac sam wjazd na wiadukt. O godz. 18:41
wjechalem na wiadukt górczynski i obejrzalem jak slonce wtacza sie za horyzont, zas po<br />
kolejnych 4 minutach bylem juz w domu. Szczerze mówiac, dawno juz nie jechalem z<br />
Mosiny do Poznania przez tylko 43 minuty (po 100 kilometrowym rajdzie). Pawel S. z<br />
Mateuszem jechali od okolic Czempinia nieco wolniej i zajechali jeszcze na herbatke do Ewy,<br />
w Poznaniu byli pewnie ok. 20-tej. Mateusz jeszcze potem jechal do Murowanej Gosliny.<br />
Dystans 128 km<br />
Zaliczony dystans kandydatom - z racji solówki od przejazdu w Leczycy (Dura lex, sed lex!)<br />
wynosi - Tomasz Cz., Karol S., Dominik N. - 111 km. Mateusz z Mur. Gosl. - 90 km, bo 44<br />
km od siebie do Mosiny jechal sam. Marek B. 79 km, bo krótszy wariant i potem odbil w<br />
Mosinie.
SRODA, 24 WRZESNIA<br />
Zebranie<br />
Na Grunwaldzkiej stawili sie: Jacek, Ewa, Borys, Marcin Dzieczkowski (wczesniej mi nie<br />
znany), Marcin B., Maciej S., Dominik N., i ja. Razem o ile sie nie myle 8 osób. Ustalilismy,<br />
ze w najblizszy weekend beda dwa rajdy - w sobote Andrzej prowadzi grupe na wyscig XC<br />
Michalki <strong>2003</strong>, zas w niedziele Karolina z Mironem do Ksiaza Wlkp (PKP do Srody). Dojazd<br />
rowerowy do Srody poprowadze ja (wyjazd nieco ponad godzine wczesniej jak pociag). A tak<br />
poza tym to jak zwykle pogaduchy do poduchy...
SOBOTA, 27 WRZESNIA<br />
Debogóra - MTB XC Michalki <strong>2003</strong><br />
Oto jakze zwiezla relacja Jacka na ten temat:<br />
"Fajowo bylo, niedlugo dam sporo fotek na www z wyscigu, pojechalo 8 osób"<br />
100 km
NIEDZIELA, 28 WRZESNIA<br />
Rajd do Ksiaza Wlkp. i Dolska<br />
Prowadzila Karolina z Mironem i Karolina opisze.<br />
„Babie lato w Soplicowie” - czyli rajd „Cyklisty” dnia 28.09.<strong>2003</strong><br />
Hej! Przypomina sie Karola...<br />
Zaryzykowalam my come back to Cyklista w meskim gronie: Radziu S., Michal K., Marek B.,<br />
Mateusz i Miron. Zalozylam dystans okolo 100 km, dla niektórych wyszlo nieco ponad 120<br />
km a dla naszego „samotnika” - Michala nawet 161 km. Wedlug magicznych obliczen<br />
podobno jechalismy ze srednia 21 km/h.<br />
Pogoda nam dopisala , poczatek dnia oczywiscie byl dosc mrozny, ale pózniej rozswiecilo sie<br />
sloneczko.<br />
Mialam plan ekskursji zmyslnie ustalony , niestety gdy chlopaki przekroczywszy Warte w<br />
Swiaczynie poczuli zew natury, zaczela sie improwizacja i w koncu pognalo nas na poludnie<br />
do Dolska. Zatem ze stacji PKP Sroda Wlkp. kierowalismy sie do Sulecina bocznymi drogami<br />
szukajac mostu kolejowego na Warcie. Po drodze obfotografowalismy sie ze strusiami z<br />
przydroznej fermy. Pózniej raczylismy sie walami p/powodziowymi i w koncu zielonym<br />
szlakiem dotarlismy do Ksiaza Wlkp. Jak zauwazyl Marek w Ksiazu najbardziej zabytkowa<br />
jest nazwa. Choc dla kolekcjonerów sw. Wawrzynca znajdzie sie co nieco.<br />
W dalszej drodze mijalismy urocze wsie: Wlosciejewki, Rusocin, Nowieczek, Trabinek.<br />
W Dolsku zwiedzilismy Kosciól p.w. Michala Archaniola z XV w. i opuszczony Kosciól sw.<br />
Wawrzynca na wzgórzu z panorama na okolice Jez. Dolskiego Wielkiego.<br />
Kolejnym naszym celem bylo Cichowo ze slynna replika Soplicowa. A w Soplicowie istny<br />
cyrk: w takt nastrojowej muzyki czlapaly gesi, leniwie przeciagaly sie owieczki, wyrazal<br />
znudzenie osiol, z dystynkcja obserwowala wszystko para bocków. Jedynie duza, brudna<br />
swinia nieokielznanie biegala miedzy turystami. Byl tez wspanialy drapieznik- sokól, siedzial<br />
sobie na pienku i czekal cierpliwie az jego pan odczepi line i podaruje wolnosc choc na<br />
chwile. Tak tez sie stalo, wiec moglismy obserwowac sokole, powietrzne akrobacje.<br />
I to bylo na tyle, jesli chodzi o przyjemnosci. Pózniej musielismy sie pospieszyc i gnalismy<br />
jak potepiency do Poznania najkrótsza droga przez Wyrzeke, Blociszewo, Marianowo,<br />
Brodnice, Zabno, Mosine, Puszczykowo i Lubon. Jak obiecal Michal do Dolska jeszcze<br />
wrócimy. Na górki...
SRODA, 1 PAZDZIERNIKA<br />
Zebranie<br />
W godz. 18:37 do 19:06 odbylo sie zebranie Zarzadu, na którym ustalalismy co zrobic z<br />
niektórymi czlonkami listy dyskusyjnej. Sprawozdanie napisze Ewa. Pózniej, tj. od godz.<br />
19:07 bylo juz normalne zebranie, swoja obecnoscia zaszczycili (w/g wpisów na liscie)<br />
Dominik N., Borys, Maciej S., Radek S., Karol S., Robert M., Marcin Beee, Ola R., Pawel P.,<br />
Jacek, Ewa, Marek N i ja. Poza pytaniem sie, czy ktos jest chetny na rajd w weekend (nikt)<br />
oraz w Góry Sowie (Ewa) to pokazalem troche zdjec sprzed roku, z rajdów od pazdziernika<br />
2002 do marca <strong>2003</strong>...
NIEDZIELA, 5 PAZDZIERNIKA<br />
Rajd po Puszczy Zielonce<br />
Niestety poza mna nikt sie na jazde nie skusil. W zwiazku z tym postanowilem pojezdzic<br />
troche bardziej terenowo.<br />
Poznan-(asfalt)-Kicin-(zólty)-Dziewicza Góra [1]-(sciezka na SW)-(trawers zachodni)-<br />
parking pod Dziewicza-(sciezka)-Dziewicza Góra [2]-(sciezka na N)-(niebieski)-L.Annowo-<br />
(polna, czerwony, gruntowa)-Potasze-(utwardzona)-Kaminsko-(asfalt)-Rakownia-<br />
(utwardzona)-J. Miejskie-(wedkarska)-Floryda-(asfalt)-Plawno-(czerwony)-(niebieski)-<br />
(trakt)-Maruszka-(trakt)-parking pod Dziewicza-(trakt)-(czerwony)-Plawno-(trakt)-parking<br />
pod Dziewicza-(sciezka zjazdowa)-Dziewicza Góra [3]-(zólty)-Kicin-(asfalt)-Poznan.<br />
87,22 km. Teren 50 km. Dokrecalem avs 25 km/h (teren), niestety stracilem na koncówce, bo<br />
zaczal sie wiatr w mordke.
SRODA, 8 PAZDZIERNIKA<br />
Zebranie<br />
Na Grunwaldzka zawitali: Ewa N., Marcin B., Maciej S., Robert M., Jacek Z., Ola R., Pawel<br />
P., Mariusz P., Mateusz, Pawel S. i ja (Michal K.). Pawel S. wszedl tylko na chwile, aby sie<br />
spytac o to, które z zarzutów zostaly uznane za sluszne, a które nie.<br />
A tak ponadto to ustalana byla kwestia najblizszego rajdu w celu inwentaryzacji szlaku<br />
zielonego z Obornik do Pobiedzisk.
NIEDZIELA, 12 PAZDZIERNIKA<br />
Zielony Rajd Inwenatryzacyjny<br />
Rajd prowadzila Ewa, wiec miejmy nadzieje go opisze w (nie)dalekiej przyszlosci...<br />
Jesien powoli rozposciera swe macki po swiecie. Poza pogoda niesprzyjajaca<br />
szalenstwom na swiezym powietrzu, poza drzewami, których liscie nikna w palcach czasu,<br />
widac to po frekwencji na rajdach.<br />
Dzis na starcie spotkaly sie trzy osoby: ja, bo prowadze rajd, Mariusz P. i Marek z<br />
Podolan. Brrr... Wietrzysko niemilosiernie targa wszystkim, co mu sie nawinie pod reke. W<br />
taka pogode czlowiek nawet psa nie wygnalby z domu... a my na rowerach zamierzamy<br />
popedzic troche przed siebie. Najchetniej wrócilabym do domu, ale nie wypada, bo przeciez<br />
prowadze i chetni na rajd tez sa. Poza tym twardym trzeba byc, choc zycie kopie w tylek<br />
bezlitosnie.<br />
Na starcie czekamy na spóznialskich przyslowiowy akademicki kwadrans. Jak latwo<br />
przewidziec nikt wiecej nie przyjechal. Ruszamy wiec najprostsza droga do Obornik.<br />
Postanawiamy jechac przede wszystkim asfaltami, by jak najszybciej dojechac na miejsce i<br />
zabrac sie do pracy (inwentaryzacja szlaku zielonego z Obornik do Pobiedzisk). Mamy<br />
zamiar jechac najpierw ringiem, a potem drogami. W drodze na Solacz dzwoni Michal, ze<br />
jedzie z nami, wiec zeby na niego poczekac pod Niestachowska.<br />
Gdy dojezdza Michal modyfikujemy trase. Nie jedziemy ringiem, bo bedzie<br />
wmordewind. Do Kiekrza kulamy sie wiec asfalcikiem i dopiero tu wjezdzamy na ring. Potem<br />
zjezdzamy na jakies wiejskie drózki i nimi kaczamy sie do Obornik. Za cieplo nie jest, ale to<br />
jeszcze mozna przezyc. Najgorszy jest absolutny wmordewind przed Obornikami. Wiatr<br />
wyciska ze mnie siódme poty, odechciewa mi sie zyc, mam dola i chce do domu. Najchetniej<br />
obrócilabym rower o 180 stopni i pojechala do domu, ale chyba nie mam sily na tak<br />
radykalny krok.<br />
W Obornikach znajdujemy sympatyczna cukiernie z niedrogimi: herbata, kawa i<br />
ciachami. Zwlaszcza tych ostatnich pochlonelismy dzikie ilosci, co zbilo z pantalyku pania z<br />
cukierni. Najedzeni, wygrzani ruszamy w dalsza droga. Humory znacznie nam sie poprawily.<br />
Nawet wiatr przestal tak dokazywac, zwlaszcza ze jedziemy lasami lub z bocznym wiatrem,<br />
co nie jest juz tak uciazliwe.<br />
Szlak zielony zaczyna sie przy dworcu PKP w Obornikach. Niestety nie mamy ze soba<br />
dyktafonu, bo nie udalo nam sie go zdobyc. Jak wiadomo inwentaryzacja szlaku polega na<br />
zmierzeniu go (kazde rozwidlenie drogi, zakret, charakterystyczny punkt musi byc
zaznaczony i opisany (tzn. na którym kilometrze szlaku on sie znajduje)). Tak wiec co pare<br />
metrów musimy sie zatrzymywac, by notowac na kartce papieru wszelki skrety i inne<br />
potworki. Na szczescie Michal ma swój mapnik, którego uzywa w tej chwili jako pulpitu do<br />
pisania i jadac usiluje notowac. Raz udaje mu sie to lepiej, raz gorzej, ale zabawy przy tym<br />
mamy sporo. Po drodze mijamy jakis festyn we wiosce – naród zegna lato i chleje na to konto<br />
nieprzecietnie.<br />
Oznakowanie tego szlaku pozostawia wiele do zyczenia. Momentami znaków nie ma<br />
w ogóle i kilka razy zdarza nam sie zboczyc z trasy w poszukiwaniu jakiegokolwiek znaku, ze<br />
tedy biegnie szlak. Najgorzej jest na odcinku wzdluz Warty (przed Sniezycowym Jarem), bo<br />
szlaku po pierwsze prawie w ogóle nie widac, a po drugie biegnie on krzaczorami, co jest<br />
uciazliwe ze wzgledu na to, ze jestesmy z rowerami. A niestety nie mozemy ominac krzaków,<br />
bo musimy dokladnie zmierzyc dlugosc szlaku. Nie dosc, ze muldy po których normalna<br />
jazda jest praktycznie niemozliwa, to jeszcze rzepy i inne przyczepiajace sie do ubran rosliny<br />
skutecznie uprzykrzaja nam zycie. Wracajac do krzaków.... przedzieramy sie przez nie bez<br />
wiekszego entuzjazmu, niestety rowery nie zawsze da sie przeprowadzic, czasem trzeba je<br />
przeniesc, poza tym trzeba uwazac na kolczaste rosliny, które groza nie tylko naszej skórze i<br />
ubraniom, ale tez detkom naszych bicykli. Michalowi podczas przedzierania sie przez<br />
chaszcze odpada jakas srubka od bagaznika. Trzeba wiec znalezc jakas inna w zastepstwie. W<br />
tych warunkach nie jest to wcale proste. Odwracanie roweru do góry nogami, odpinanie<br />
wszystkich bambetli wsród pokrzyw i jezyn nie nalezy do najwiekszych rozkoszy.<br />
Kilkanascie minut i usterka usunieta. Gdy wreszcie wyjezdzamy z odcinka przeznaczonego<br />
dla sluzb specjalnych, jestesmy prawie szczesliwi. Prawie, gdyz przed nami rozposciera<br />
uroczy podjazdzik. Przy skrecie do Sniezycowego Jaru robimy popas i ruszamy dalej.<br />
W okolicach Wojnowa lapie nas deszcz, który staramy sie przeczekac na przystanku<br />
autobusowaym. Poniewaz pada mniej ruszamy dalej i dojezdzamy do stacji PKP w<br />
Lopuchowie. Okazuje sie, ze kilka minut temu odjechal stad pociag do Poznania. Budynek<br />
stacji jest zreszta zamkniety na glucho i uzyskanie tu jakiejkolwiek informacji graniczy z<br />
cudem. Nastepny pociag bedzie podobno za dwie, trzy godziny, wiec czekanie nan nie ma<br />
sensu. Ruszamy dalej. Przy parkingu lesnym znajdujacym sie w nadlesnictwie Lopuchówko<br />
zegnamy zielony szlak i jedziemy do Murowanej Gosliny i Poznania. W Gleboczku zaczyna<br />
kropic, ale mimo opadów ogladamy przepiekny zachód slonca. Michal robi kilka fotek.<br />
Deszczyk siapi coraz bardziej, wiec czym predzej mkniemy do Poznania. Ewa.
SRODA, 15 PAZDZIERNIKA<br />
Zebranie<br />
Dzisiaj omawialismy glównie dwie kwestie - dofinansowanie imprez AKTR Cyklisty z<br />
Urzedu Miasta oraz najblizszy rajd do Chodziezy. Jak sie okazalo na rajd pojada (a<br />
przynajmniej deklaruja, ze pojada) Jacek, Natalia, Ola, Ewa i ja. Przy czym Jacek i ja na<br />
wersje trzydniowa, reszta na dwudniowa. Pozostala czesc ekipy ma zajecia, uwaza ze jest za<br />
zimno i inne tam takie. W kazdym razie na tlumy nie ma co liczyc. Poza tym nie bylo za<br />
bardzo co mówic, Ewa z Andrzejem przez dlugi czas bawili sie robota papierkowa zwiazana z<br />
ewentualnym dofinansowaniem licznych rajdów Cyklisty (planuja na wiosne rajd na 100 czy<br />
200 osób i to wielodniowy...). Powietrze w pokoju zuzywali: Miron, Karolina, Hania S.,<br />
Natalia S., Marcin Dzieczkowski, Maciej S., Radek S., Mariusz P., Borys W., Robert M.,<br />
Jacek Z., Dominik N., Marcin B., Ewa N., Andrzej K., Natalia i ja. Razem az 17 osób.
PIATEK - NIEDZIELA, 17-19 PAZDZIERNIKA<br />
Rajd po Szwajcarii Chodzieskiej i nie tylko<br />
Prowadzilem ja i go opisze w miedzyczasie. Bylo sporo ciekawych odcinków bardzo<br />
pagórkowatych, niezliczona ilosc stawów i jezior oraz urokliwe jesienne widoki...<br />
Miedzyczas juz nadszedl, a wraz z nim opis:<br />
Piatek, 17 pazdziernika<br />
Dosc pózna pora, bo ok. 8:40 wytoczylem sie z sakwami (spiwór, troche rzeczy<br />
umozliwiajacych jazde w temperaturze ujemnej, klapki, recznik, kosmetyczka, apteczka,<br />
aparat lustrzanka itp = 10 kg). Dosc szybko przejechalem przez miasto (Dabrowskiego,<br />
Koszalinska) i obralem trase szosa przez Kiekrz do Rokietnicy. Byl maly ruch, tylko w<br />
Rokietnicy pani w wieku ok. 70 lat mi wylazla tuz pod kola (na prostej, przy jezdzie stabilna<br />
predkoscia 34 km/h). Nie bylo czasu na ostrzezenie i hamowanie, zdazylem ja jednak<br />
wyminac chodnikiem, mijajac sie z innym niczego winnym pieszym o centymetry. Z racji<br />
podeszlego wieku niedoszlego truposza nie podejmowalem prób wyjasniania sprawy,<br />
przypisalem to starczemu oslabieniu wzroku tudziez sluchu. Kosztowalo mnie to jednak<br />
naderwanie sakwy (wysoki kraweznik) oraz lekkie zdecentrowanie kola.<br />
Jazda dalej przebiegala bez zaklócen, w Rokietnicy obralem szuter biegnacy wprost<br />
nad Jezioro Pamiatkowskie, gdzie jechalem juz nieco wolniej (ok. 24 km/h) ale za to w<br />
pieknym krajobrazie. Jeziorko - niczym nie zmacona tafla i lekka mgielka oraz wedkarz<br />
lowiacy ryby... Z Pamiatkowa jechalem juz TTR-N przez Szamotuly do Szczuczyna, gdzie<br />
zamiast odbijac w prawo przez Same pojechalem prosto pieknym asfaltowym zjazdem. Nieco<br />
pózniej asfalt sie skonczyl, ale i tak bylo pieknie. Agresywny bieznik tylnej opony bardzo<br />
pierwszorzednie radzil sobie z wydmiastymi piaskami tutejszych lasów i tak wyladowalem na<br />
torfowisku ponownie nad rzeka Sama, ale juz w jej dolnym biegu. Trakt piaszczyscie wznosil<br />
sie na wydme i tu zaden bieznik nie pomoze. Po stu metrach da sie znowu jechac, potem<br />
gladkie jak lustro pole (lotnisko?) i rezerwat Swietlista Dabrowa. Piekna gra swiatel na<br />
pozólklych lisciach. Kiedy po raz kolejny chowam aparat do sakwy, peka mi zamek w<br />
glównej komorze. Na szczescie nie pada i przez najblizsze dni padac nie bedzie wiec zamek
niepotrzebny, rzeczy sie trzymaja pod gumami. Kolo Lesnictwa Daniele znowu trafiam na<br />
TTR-N, którym jade az do Prusinowa. 100% asfalt, 90% bardzo nudny.<br />
Za Prusinowem odbijam nad Jezioro Duze k/Lubasza, objezdzam je kawalek (teren) i<br />
wkrótce podjezdzam szlakiem zielonym na szczyt wzniesienia morenowego (teren) po to, aby<br />
zjechac z powrotem asfaltem do Lubasza, gdzie zwiedzam zabytkowy kosciól. Tak zaczyna<br />
sie moja pierwsza Premia Górska na tym rajdzie. Z Lubasza asfaltem tym samym co<br />
zjezdzalem wracam na góre i podjezdzam przez gospodarstwo na wzgórze z wiatrakiem<br />
(125,6 m n.p.m.), najwyzsze w okolicy Czarnkowa. Zjazd z niego szlakiem zielonym, a<br />
nastepnie pagórkowata jazda na pólnoc dostarcza wiele emocji. Na skraju moreny widze<br />
szutrowa droge zjezdzajaca zywo w dól. Nie jade nia jednak - to bedzie mój podjazd...<br />
Skrecam wiec w lewo na Goraj i pieknym widokowo odcinkiem skrajem pola (inny<br />
napisalby: lasu) docieram do asfaltu. Po drodze mijam rowerzystów na makrokeszach.<br />
Asfaltem zjezdzam serpentynami do rozstaju na zamek Goraj, gdzie równiez lukami<br />
podjezdzam do góry. Zamek to obecnie Technikum Lesnictwa, jednak sama budowla cechuje<br />
sie m.in. solidnymi murami i oryginalnym ukladem calego budynku. Zjezdzam ta sama kreta<br />
szosa do asfaltu. Moge sie delektowac jazda, wchodzac w zakrety przy predkosci 49 km/h.<br />
Idealnie równy asfalt... Tuz przed Pianówka ogladam imponujacy wiadukt linii kolejowej.<br />
Jazda pociagiem musi byc niesamowita, gdyz kolej trawersuje strome wzgórze i na moment<br />
zawisa kilkanascie metrów nad ziemia na waskim nasypie....<br />
Pod wiaduktem niejako zawracam i zaczynam z powrotem podjezdzac wspomniana<br />
niedawno szutrowa droga. Zrazu lagodnie dolina, potem krótki wawóz, stromy podjazd na<br />
zbocze i laduje w miejscu gdzie bylem godzine temu. Jade teraz na wschód, czyli w lewo.<br />
Polna, ale wygodna i widokowa droga prowadzi pagórkami do miejscowosci Debe. Tam<br />
skrecam w lewo na droge wojewódzka i po raz drugi zjezdzam z moreny. Asfalt jest<br />
wygodny, ruch maly, nachylenie takie sobie, ale 40-stka sie jedzie. W Czarnkowie ponownie<br />
lapie TTR-N i zaczynam z powrotem podjazd na morene. W miejscowosci Debe laduje 600<br />
metrów dalej i znowu skrecam w lewo. Konczy mi sie premia górska, teraz juz glównie po<br />
plaskim. W Smieszkowie obieram trakt do asfaltu kolo Gebic, na którym mijam miejscowych<br />
rowerzystów na "kozach". Z asfaltu przez Gebice do Wyszyn, na waskiej asfaltowej drodze<br />
w srodku lasu mija mnie kilkudziesieciotonowy TIR... Wyszyny omijam przez Grabówke, co<br />
nie wychodzi najlepiej bo omijam 3,4 km asfaltu na rzecz 1,2 km piasku, który jest<br />
upierdliwy. Czasowo jednak chyba mimo wszystko wychodze na korzysc. Za Grabówka<br />
ogladam zachód slonca. Slonce chowa sie za daleki w tym miejscu horyzont. Po spektaklu,<br />
który z racji przezroczystego powietrza trwa krótko, kieruje sie asfaltem na pólnoc, przez
Strózewo. Do Chodziezy zjezdzam (48 km/h) juz o zmroku, mijajac lustrzana tafle Jeziora<br />
Karczewnik. Do schroniska PTSM zajezdzam 27 minut po zachodzie slonca. Wieczorem jest<br />
bardzo zimno (-5) i mglisto, wiec dzwonie do Ewy aby ja uprzedzic by wziela cieple rzeczy.<br />
Zapowiada sie silny mróz.<br />
Sobota, 18 pazdziernika<br />
Ewa przyjezdza ok. 9, kiedy juz po mgle ani sladu. Tak jak wczoraj pieknie swieci<br />
slonce i tylko zmrozone podklady kolejowe przypominaja o temperaturze jaka jest faktycznie<br />
na dworze. Po zawitaniu ponownie do schroniska obieramy szlak na Jez. Chodzieskie, które<br />
objezdzamy waskim wyboistym asfaltem (szlak czarny). Na wyciagniecie reki plywaja<br />
kaczki, obok taplaja sie lyski. Korzystaja z jeszcze nie zamarznietej tafli. Szron na drzewach<br />
przypomina, ze zbliza sie zima. Na wszystkich slupkach siedza ptaki, grzejac sie w zimnych<br />
promieniach jesiennego slonca. Lekka mgielka przyslaniajaca odlegle wzgórza dodaja<br />
jesiennego uroku. W Ratajach skrecamy na Strzelce (asfalt) z których wygodnym szutrem<br />
eksplorujemy doline Noteci. Jest niesamowicie plasko, jedynie niewielki podjazd napotykamy<br />
na Lisiej Górze (60,5 m n.p.m.). Przez Milcz (asfalt), most na Noteci, podjazd na morene<br />
(Krzewina) i ladujemy w Kaczorach. Po drodze chodzi bocian, jak sie okazuje oswojony.<br />
Zywi sie w sklepie, lapiac w locie kawalki miesa. W Kaczorach przesiadamy sie na szlak<br />
zólty, którym jedziemy wzdluz bardzo urokliwych jezior. Równa tafla wody, niezmacona<br />
najmniejszym powiewem, a w niej przegladaja sie lsniace kolorami jesienne drzewa. Pod<br />
kolami zas ubity piasek. Jedynym mankamentem jest nachylenie boczne brzegu jeziora, gdyz<br />
poruszamy sie po brzegu czesciowo osuszonej misy jeziornej. Co pewien czas któres z nas<br />
zeslizguje sie w kierunku polyskujacej wody na oszronionych lisciach...<br />
Po drodze szlak zahacza o gleboki wawóz, wprowadzanie rowerów po stromym stoku<br />
pokonujac 40 m róznicy wzniesien waska sciezka uczeszczana chyba jedynie przez sarny jest<br />
nie lada wyzwaniem. Miny nasze rzedna, kiedy okazawszy sie, ze sto metrów dalej szlak<br />
zawraca z powrotem do jeziora...<br />
Na koncu drugiego z jeziorek szlak wspina sie na jeden z brzegów kolejne 40 m do<br />
góry, tym razem jednak oznakowanie jest tak fatalne, ze przez 30 metrów obchodzimy cale<br />
wzgórze, aby w koncu odnalezc znaki patrzac z góry. Wracamy po rowery i pokonujemy<br />
podejscie wraz z rowerami. Po chwili jestesmy na górze i kolejna niespodzianka - off-<br />
roadowy zjazd dostarcza wielu wrazen. Zapowiada sie ciekawy dzien ...
Szlak wyboista sciezka dnem doliny (tej samej w której leza jeziora!) doprowadzil nas<br />
do traktu, potem na wzgórze i znowu w doline i tak pagórkowato az do Brzostowa. Tam<br />
kawalek asfaltem i znowu terenowy podjazd, tym razem na powazne wzniesienie - góre<br />
Wolsko (161,4 m n.p.m.). Po drodze widoki wyjatkowo ciekawe, jak z gór na doline. Z<br />
Wolska mielismy piekny zjazd kretym szutrem, niekiedy bardzo szybki. Liczne zakrety<br />
dodawaly jezdzie pikanterii. Wyladowawszy w Bialosliwiu (z powrotem w dolinie Noteci)<br />
obralismy szlak R1 i asfaltem przez lagodne wzgórza (no tak nie do konca lagodne)<br />
podazalismy w kierunku przyslaniajacej horyzont Debowej Góry. Po drodze kolejne widoki<br />
na rozlegla doline Noteci. Szlak na sama Debowa Góre byl bardzo terenowy, z licznymi<br />
deniwelacjami. Wjezdzalismy i zjezdzalismy z 3-4 razy na glówny grzbiet, dopiero na koncu<br />
osiagajac cel. Okazalo sie, ze na wierzcholek (192,4 m n.p.m.) wyprowadza trasa rowerowa,<br />
która zreszta mielismy jako zjazd. Szybka, dynamiczna jazda, liczne, dobrze oznakowane<br />
tabliczkami zakrety oraz dobra lesna nawierzchnia gwarantowaly przednia zabawe. Tak<br />
dotarlismy do okolic Wyrzyska, skad juz asfaltem pognalismy przez Osiek nad Notecia,<br />
Szamocin do Chodziezy. Z calego asfaltowego odcinka rozciagaly sie ciekawe widoki na<br />
liczne stawy, lasy oraz doline Noteci. Zachód slonca ogladalismy przed Szamocinem, jakies<br />
18 km od Chodziezy, tak wiec na ostatnie kilka km przydaly sie lampki. Zawczasu zreszta (w<br />
Osieku) kupilem komplet bakterii.<br />
Niedziela, 19 pazdziernika<br />
Tego dnia dobrze sie wyspalismy... Zreszta wolelismy nie ruszac zbyt wczesnie, bo<br />
poranek byl bardzo mrozny. W koncu jednak zwleklismy sie z lózka. Podjechalismy asfaltem<br />
do Zakladów Ceramicznych, przed którymi skrecilismy w droge gruntowa (szlak czarny) na<br />
wzgórze 127,1 m n.p.m., porosniete pieknym sosnowym lasem. Ze wzgórza byl dynamiczny<br />
zjazd z powrotem do Chodziezy nad Jezioro Karczewnik, które objechalismy droga gruntowa<br />
przez kolejne wzgórza (piekny las, stokówka, nie ma jej na mapach). Dotarlszy ponownie do<br />
Jeziora Karczewnik, obralismy stary asfaltowy trakt objezdzajacy Gontyniec. Niektóre<br />
odcinki byly odnowione z asfaltem pierwszej klasy z nachyleniem ok. 10%. Z przeleczy pod<br />
Gontyncem asfalt sprowadzil nas do szosy Jacewko-Olesnica (skrecilismy na Olesnice).<br />
Objechalismy w ten sposób Gontyniec do polowy. Po ok. 500 m w prawo w wygodna<br />
przecinke i rozpoczelismy atak szczytowy. Wyrazny podjazd wyraznie sie wzmagal na<br />
koncowych 15 metrach (25%+) i niestety poslizg tylnego kola uniemozliwil sukces tuz przed<br />
koncem podjazdu. Podprowadziwszy z niesmakiem 10 metrów ponownie wsiedlismy na
owery i dokonczylismy dziela wjezdzajac na najwyzszy wierzcholek masywu - Gontyniec,<br />
(191,6 m n.p.m). Tam mineli nas ludzie z owczarkami, trenujacy swoje psy w bieganiu. Z<br />
Gontynca sprowadzaja szlaki w czterech kierunkach - na pólnoc i poludnie zólty, na wschód i<br />
zachód czerwony. Wzielismy ten co rok temu, czyli czerwony na wschód. Fenomenalny<br />
zjazd, wraz z kilkoma podjazdami i - niestety - dwoma prowadzeniami, ale krótkimi.<br />
Singletrack, momentami troche wyplukany przez deszcze i nieco piaszczysty. Duze, okragle<br />
kamloty w poczatkowych sekcjach zjazdów przypominaly o polodowcowym charakterze<br />
wzgórz a jednoczesnie poprawialy wzrok i refleks...<br />
Dotarlszy nad Jezioro Strzeleckie objechalismy je od wschodu i dotarlismy na droge<br />
nr 11, która kawalek do Olesnicy. Tam kolejne, piekne stawy, a za nimi dlugi brukowany<br />
podjazd dajacy nieco w kosc.<br />
Tuz za Nietuszkowem byl piekny zjazd (10%) z dwiema serpentynami (57 km/h)...<br />
Potem droga wila sie podnózami wzgórz, dajac wrazenie rzezby przedgórskiej... Kolejny<br />
fantastyczny zjazd (10%) równym asfaltem byl pare km dalej, z Kierzkowic do Milcza... Ewa,<br />
z racji niezbyt dobrego samopoczucia zrezygnowala z podjazdu, w zamian ostrzegajac mnie<br />
przed ewentualnymi samochodami.<br />
Zajechawszy do Chodziezy ok. drugiej postanowilismy z racji kiepskiego<br />
samopoczucia Ewy spedzic pozostaly nam do pociagu czas w cukierni. Zbyt dlugo sie nie<br />
opieralem...
SRODA, 22 PAZDZIERNIKA<br />
Zebranie<br />
Opisuje Ewa Nowaczyk:<br />
Ale frekwencja byla na spotkaniu! Przybyly na nie az cztery osoby (lacznie ze mna). Byli<br />
wiec Maciej Solski, Mariusz od witrazy i Marcin Baraniak. Pogledzilismy troche o ostatnich<br />
wyjazdach tzn. ja opowiadalam o rajdzie do Chodziezy, a Maciej o zawodach, na<br />
których ostatnio byl. Gadalismy tez o imprezie andrzejkowej, która bedzie u mnie pod koniec<br />
listopada i o najblizszym rajdzie. A rajd bedzie w niedziele i poprowadzi go Maciej.<br />
Wszystko wskazuje na to, ze pojedziecie rano (ja niestety pracuje) pociagiem do Wrzesni<br />
i tam wezmiecie udzial w jakims bardzo fajnym rajdzie (tak twierdzi Maciej) z grochówka w<br />
roli glównej. Szczególy rajdowe podam pózniej, jak ustale z Maciejem godzine odjazdu<br />
pociagu.
NIEDZIELA, 26 PAZDZIERNIKA<br />
Rajd do Wrzesni - Maciej S.<br />
Taka byla informacja o rajdzie:<br />
"W niedziele rajd prowadzi Maciej Solski - tel. kontaktowy xx xxx xxx. Zbiórka przy kasie<br />
nr 1 na dworcu PKP o godz. 7.30. Kupujemy bilet do Wrzesni i jedziemy na rajd. Trasa rajdu:<br />
Wrzesnia - Chocicze - Graby - Jezioro Baby - Niekielka - Giecz - Chocicze (tu ognisko i<br />
wyzerka) - w sumie ok. 60 km. Powrót do Poznania rowerem lub pociagiem o godz. 17.03.<br />
Maciej mówi, ze jak starczy czasu to pojedziecie zobaczyc tor kolarstwa górskiego, który jest<br />
gdzies w okolicy. Ewa"<br />
Z relacji telefonicznej zas udalo mi sie uzyskac nastepujace informacje:<br />
Na rajd pojechal oprócz Macieja tylko Wilk. Jako, ze rajd byl oglaszany na liscie, a Maciej<br />
jest pelnoprawnym czlonkiem Cyklisty, to rajd sie jak najbardziej zalicza jako klubowy.<br />
Wpierw pojechali pociagiem do Wrzesni, zgodnie z ustalonym wczesniej planem. Potem,<br />
pokreciwszy sie po miasteczku zaczeli wracac do Poznania nieco innym wariantem, bo po<br />
swiezutenkim asfalcie nowej autostrady. Calego przebiegu trasy zatem podawac nie trzeba, bo<br />
autostrada powinna przetrwac w niezmienionej formie co najmniej przez pare dziesiecioleci.<br />
Dystans jaki przejechali razem to 100 km.
SRODA, 29 PAZDZIERNIKA<br />
Zebranie<br />
Kurka nie pamietam, czy bylem ;-)<br />
Ale Ewa zrobila jakies notatki:<br />
Na spotkaniu byli: Michal K., Marcin vel Pogromca, Marcin B., Teresa, Maciej S., Marek<br />
Szelc (nowy, który dowiedzial sie o nas na Tour Salonie), Mariusz, ja oraz efemerycznie<br />
Tomek M. z Agnieszka.<br />
Pogromca dopytuje o pokazy slajdów i o mozliwosc zdobycia rzutnika multimedialnego.<br />
Zastanawiamy sie nad zorganizowaniem w porze wiosenno-letniej jednodniówki do Wrocka.<br />
To na razie luzny pomysl.<br />
Po dlugich bojach udaje mi sie wplynac na chlopaków, zeby rajd w weekend sie jednak odbyl.<br />
Niestety nie bede mogla w nim uczestniczyc, bo zarówno w sobote, jak i w niedziele pracuje.<br />
Rajd poprowadzi wiec Maciej. Zdeklarowal sie na niego Pogromca, który ma kolarke, wiec<br />
rajd bedzie bardzo asfaltowy. Panowie pojada w kierunku Zaniemysla.
NIEDZIELA, 2 LISTOPADA <strong>2003</strong><br />
Wybitnie asfaltowy rajd poswiateczny<br />
Na zebraniu 29.10.<strong>2003</strong> Marcin (ten co jezdzil wiele po Europie z sakwami na<br />
wyprawy kilkutygodniowe) szukal chetnych na rajd. Niestety jak sie okazalo, jedynie Maciej<br />
wyrazal ochote na jazde, wiec pojechali na rajdzik asfaltowy po szosach na poludnie i wschód<br />
od miasta. Rajd o ile dobrze pamietam nie byl oglaszany na stronie www, bo sam Marcin nie<br />
byl na 100% pewien czy bedzie mógl jechac, a ci co byli na zebraniu nie wyrazili ani checi<br />
organizowania czegos, ani tez checi jazdy.<br />
A zatem pojechali w duecie, Maciej na swoim trekingu, zas Marcin na kolarce, co tez<br />
sugerowalo juz wybór nawierzchni. Start byl na Osiedlu Kopernika. Wpierw szosa przez<br />
Lubon do Puszczykowa, potem asfaltem z Puszczykowa do rozstaju szos w Niwce przed<br />
Mosina, skad równiez asfaltem szosa na Rogalin, a dalej przez Swiatniki, Czmon, Majdany do<br />
Zaniemysla. Tu nastapilo zdecydowane odbicie na pólnoc, do Kórnika, z którego przez<br />
Sródke i Tulce nad Jezioro Maltanskie, skad juz do centrum byl tylko kawalek. Pare godzin<br />
intensywnej jazdy, wiekszosc czasu spedzajac w siodle patrzac w bieznik przedniej opony...<br />
No, moze przesadzilem, ale czesc krajoznawcza byla bardzo okrojona. Dystans calkowity obu<br />
amatorów szosowej jazdy wyniósl ni mniej ni wiecej tylko 118 km.<br />
Ewa dopisala jeszcze taki oto komentarz:<br />
Rajd do Zaniemysla poprowadzil Maciej. Towarzyszyl mu jedynie Pogromca, co bylo do<br />
przewidzenia, bo nikt wiecej nie deklarowal checi uczestnictwa w rajdzie. Niska frekwencja<br />
jest tez zwiazana z wczorajszym Swietem Zmarlych. Po rajdzie Pogromca stwierdzil, ze<br />
Maciej niezle jezdzi i ze go podziwia. Z kolei Maciej mówil, ze jechali spokojnie bez<br />
ekscesów predkosciowych. Wiecej nie opowiadali.
SRODA, 5 LISTOPADA<br />
Zebranie<br />
- W Ewie pokladam nadzieje...<br />
A Ewa na to:<br />
- Nie wiem co sie dzis dzialo na spotkaniu, bo mnie zwyczajnie nie bylo. Wiem natomiast, ze<br />
postanowiono rajd do Puszczy Zielonki, który ma prowadzic Andrzej.
SOBOTA, 8 LISTOPADA <strong>2003</strong><br />
Rajd do Zielonki<br />
Prowadzil Andrzej, w hasaniu po wertepach puszczanskich towarzyszyl mu Mateusz:<br />
"Rajd do Zielonki z Andrzejem uwazam za udany. :) Bylismy tylko my, ale co tam!<br />
Statystyka:<br />
57,16 km<br />
16,4 avs<br />
40 max<br />
3:29:07 czas<br />
Tetno:<br />
Hi - 0:12<br />
In - 2:04<br />
Lo - 1:10<br />
....i nadwerezone sciegno..... ach to Andrzejowskie tempo..."<br />
A oto opis Andrzeja:<br />
To byla jedna z wielu tras, które musialem opisac do przewodnika Pascala. W skrócie –<br />
maraton – petla po Puszczy. Na starcie – rogu Baltyckiej i Gdynskiej, nie pojawil sie nikt. Nie<br />
zrazony, ruszylem w strone stacji PKP Czerwonak. Jak tam dojechalem, zadzwonil Kasumi –<br />
Smigacz, ze tez chce jechac, ale jest jeszcze daleko. Podalem mu planowana trase – dogonil<br />
mnie dopiero za parkingiem pod Dziewicza Góra. Dalej jechalismy juz razem.<br />
Zatrzymywalismy sie niewiele, bo i po co – pogoda byla ok., zabytków prawie zero, a jedna z<br />
najwiekszych przyjemnosci, jaka znamy, jest zapach lasu i widok przesuwajacych sie drzew –<br />
cóz wiecej trzeba? Ja gaworzylem do dyktafonu, rzadziej do mojego kompana – cóz, taka<br />
specyfika wyjazdu, gdy trzeba pracowac, heh heh... W sumie, biedny Smigacz dostal ostro w<br />
kosc od dziadka Andrzeja – ale chyba tego nie zaluje? Bylo bardzo przyjemnie.<br />
A oto opis trasy:<br />
Park Krajobrazowy Puszcza Zielonka, powstaly w 1993 roku, to wszystko, co najlepsze<br />
mozna dostac od wielkopolskiej przyrody, gdy mieszka sie w pólnocnej czesci Poznania.<br />
Mozna zaryzykowac twierdzenie, ze Puszcza Zielonka jest tym dla rowerzystów<br />
poznanskiego Piatkowa, czym jest Wielkopolski Park Narodowy dla bikerów z Rataj. Czyli<br />
duzym kompleksem lesnym, w którym mozna: do woli wyszalec sie na rowerze, odetchnac od<br />
samochodowych spalin, miec szanse na spotkanie dzikiego zwierza na trasie i – wrócic na<br />
obiad do domu – to wszystko, o czym wielkopolski mieszczuch – biker marzy, spedzajac<br />
dlugie godziny w szkolnej lawce lub biurze... Co by jednak nie mówic, ci z poludnia maja<br />
lepiej, bo do celu moga dojechac pieknym widokowo szlakiem rowerowym. Tym z pólnocy<br />
musi wystarczyc zatloczona i niebezpieczna szosa, tzw. „wylotówka” w miasta. Jest jednak<br />
pociecha dla tych drugich: w parku krajobrazowym nie ma tylu ograniczen dla rowerzystów,<br />
jakie czyhaja na nich parku narodowym!
Wycieczke rozpoczynamy na stacji PKP Czerwonak. Przez pierwsze 20 km trasy poruszac sie<br />
bedziemy za niebieskimi znakami Duzego Pierscienia Rowerowego, który rozpoczyna sie na<br />
stacji PKP w Czerwonaku. Przekraczamy ruchliwa szose nr 196 Poznan – Skoki (ul.<br />
Gdynska) i jedziemy prosto, pod góre, betonowa ul. Koscielna. Po prawej mijamy kosciól z<br />
lat 70-tych XX w. Po osiagnieciu grzbietu (uff!) skrecamy w lewo w ul. Zródlana. Po trzystu<br />
metrach odbijamy w prawo skos – jest to nadal ul. Zródlana. Wkrótce nawierzchnia asfaltowa<br />
ustepuje wyboistej drodze gruntowej. Po dojechaniu do poprzecznej drogi skrecamy w prawo<br />
i docieramy do szosy asfaltowej. Po prawej mijamy tablice informacyjna Parku<br />
Krajobrazowego Puszcza Zielonka, do którego wlasnie wjezdzamy. Teraz czeka nas dluzszy,<br />
ale niezbyt stromy podjazd ladnym lasem az do konca drogi asfaltowej. Po prawej widac<br />
parking lesny z przygotowanym miejscem do palenia ogniska oraz tablica informacyjna. Stad<br />
jest doslownie kilka kroków piechota szlakiem czerwonym na szczyt Dziewiczej Góry, ale i<br />
tak tedy bedziemy wracac, wiec na razie jedziemy dalej prosto, przed siebie, parking<br />
zostawiajac po prawej. Jedziemy ladna, lekko wznoszaca sie, droga lesna. Szlak pieszy<br />
czerwony skreca w lewo, my jedziemy prosto. Po chwili lagodny zjazd doprowadza nas do<br />
skrzyzowania, na którym stoi charakterystyczny glaz – pomnik, upamietniajacy pozar<br />
Puszczy w sierpniu 1992, który strawil 250 ha lasów. Przy glazie – pierwotnie ocalale z<br />
pozaru, piekne, ale uschle pózniej drzewo, niemy swiadek niszczycielskiej sily czlowieka. Za<br />
niebieskimi znakami Duzego Pierscienia Rowerowego skrecamy w lewo i docieramy do<br />
ogrodzenia, za którym znajduje sie tzw. pozarzysko, na którym od 1992 zdazyly juz wyrosnac<br />
calkiem spore drzewa. Przed kamiennym slupkiem ze znakami szlaków skrecamy w prawo.<br />
Wznoszaca sie i opadajaca, lekko wyboista droga dojezdzamy do rozwidlenia dróg na<br />
polanie, skrecamy w lewo pod katem prostym w nieco szerszy trakt (stad praktycznie nie<br />
widac oznaczen „naszego” szlaku) i po minieciu po prawej ladnych, nowych domów, znów<br />
zaglebiamy sie w las. Przecinamy duzy trakt lesny, prowadzacy z Wierzonki do Owinsk,<br />
którym biegnie szlak lacznikowy rowerowy nr 1. Jestesmy teraz w okolicach uroczyska<br />
Maruszka. Na niedalekim rozwidleniu odbijamy w lewo skos w wezsza, a do tego, niestety,<br />
bardziej piaszczysta droge (uwaga na znaki!). Przecinamy kolejny trakt, wciaz jedziemy przed<br />
siebie. Po prawej mijamy dosc juz wyrosniety mlodnik i... przecinamy kolejny, juz trzeci,<br />
trakt, tym razem wiodacy z Tuczna do Plawna. Biegnie nim szlak lacznikowy rowerowy nr 2.<br />
Na skrzyzowaniu stoi drewniany drogowskaz, podajacy odleglosci do pobliskich<br />
miejscowosci. Mocno piaszczysta droga wjezdzamy do zagubionej w Puszczy wsi Czernice.<br />
Po prawej mijamy zabudowania Czernic, po lewej – obnizenie, w którym znajduje sie Jez.<br />
Czarne. Pytanie w takim razie, dlaczego jedziemy ulica... Szafirowa? Najprawdopodobniej<br />
zanim zaczniemy sie zastanawiac, po co takiej malej wsi ulica z nazwa, wyjezdzamy z niej.<br />
Po chwili po prawej mijamy wyreby lesne. Piaszczystym podjazdem osiagamy nie mniej<br />
piaszczysty rozstaj dróg, na którym jedziemy prosto za znakami niebieskimi. Jakosc<br />
nawierzchni wyraznie polepsza sie. Z prawej dolacza do nas szeroki, ubity trakt lesny. Po<br />
prawej mijamy drewniany krzyz. Droga wznosi sie i opada, po jej obu stronach towarzyszy<br />
nam dostojny starodrzew. Po pewnym czasie wzmózmy czujnosc, gdyz po dlugim odcinku<br />
wylacznie jazdy na wprost, nieoczekiwanie skrecamy w prawo, za drogowskazem na<br />
Dabrówke Koscielna, od której dzieli nas jeszcze 5 km. Po krótkiej walce z upierdliwie<br />
piaszczystym odcinkiem drogi przecinamy kolejna, szeroka, lesna droge. Jest to tzw. Trakt<br />
Bednarski, którym biegnie duzo róznych szlaków turystycznych. Trakt, którym sie<br />
poruszamy, nosi nazwe Poznanskiego i jedziemy nim nadal na wprost, tym razem w<br />
towarzystwie pomaranczowych znaków Pierscienia Rowerowego Dookola Poznania. Wkrótce<br />
docieramy do poprzecznej szosy asfaltowej, w która skrecamy w prawo. Zanim skrecimy,<br />
zatrzymajmy sie jednak na chwile i zwrócmy uwage na relikt przeszlosci, znajdujacy sie na<br />
drzewie po prawej – drewniana tabliczke z wypalonym symbolem rowerka, przybita...
gwozdziem do drzewa! Zastanawiajac sie nad tym frapujacym wyrazem milosci znakarzy<br />
szlaków do przyrody, dostrzegamy ich kolejne faux-pais! Otóz niebieski znak omylkowo kaze<br />
nam skrecic w lewo, podczas gdy my musimy skrecic w prawo, aby droga asfaltowa dojechac<br />
do widocznego juz stad kosciola w Dabrówce Koscielnej. Tak wiec stosujemy zasade<br />
ograniczonego zaufania do znakarzy i wkrótce jestesmy we wsi. Asfalt ustepuje miejsca<br />
kocim lbom i dojezdzamy do sklepu z laweczkami po lewej. Po prawej – przystanek PKS i<br />
budka telefoniczna. To dobre miejsce na odpoczynek, po zwiedzeniu – jesli akurat jest<br />
otwarte – sanktuarium maryjnego. Szlakiem lacznikowym nr 8 jedziemy dalej prosto, znów<br />
pojawiaja sie kocie lby, którymi zjezdzamy do skrzyzowania, na którym skrecamy w lewo w<br />
droge gruntowa, za drogowskazem na Niedzwiedziny, od których dzieli nas 5 km. Po prawej<br />
mijamy boisko, potem – z lewej – rozlegla polane. Piaszczysta droga znów wjezdzamy w las.<br />
Na rozwidleniu dwóch dróg lepiej wybrac te prawa – wznosi sie co prawda troche wyzej, ale<br />
za to jest o wiele mniej piaszczysta. Po chwili znów po dwóch stronach otwieraja sie rozlegle<br />
widoki. Przecinamy poprzeczny trakt i jedziemy prosto, piaszczysta droga. Po prawej –<br />
podmokle trzciniska. Znów wjezdzamy w las i na pierwszym skrzyzowaniu – mimo braku<br />
znaków – skrecamy w lewo i zaraz w prawo. W ten sposób ominelismy zamkniety fragment<br />
szlaku (z powodu budowy). Wkrótce znów wyjezdzamy z lasu, droga ponownie staje sie<br />
piaszczysta i prowadzi nas prosto do wsi Niedzwiedziny. Po dojechaniu do poprzecznej drogi<br />
skrecamy w lewo, zaraz potem w prawo i jedziemy wzdluz zabudowan wsi. Docieramy do<br />
poprzecznej, czarnej drogi szutrowej, skrecamy w lewo. Szlak niebieski, którym jechalismy<br />
od samego Czerwonaka, odbija wraz z glówna droga w prawo, my jednak go zostawiamy i<br />
jedziemy prosto i polna droga opuszczamy wies. Dluga, prosta droga polna jedziemy wzdluz<br />
granicy lasu, który widac po lewej. Wkrótce piaszczysta droga zjezdzamy do skrzyzowania<br />
lesnych sciezek. Przed nami, pomiedzy drzewami, widac ladne Jezioro Gackie. My wlasnie<br />
dojechalismy do najdalej na pólnoc wysunietego punktu naszej wycieczki i skrecamy w lewo.<br />
Rozpoczynamy powrót, który bedzie mniej monotonny od drogi, która dotychczas<br />
przebylismy, za to technicznie trudniejszy. Teraz az do wsi Zielonka uwazac prowadzic nas<br />
beda takze niebieskie znaki, ale szlaku p i e s z e g o. Jedziemy prosto przed siebie, nigdzie<br />
nie skrecajac. Wkrótce czeka nas przyjemny zjazd droga w niewielkim wawozie, ale nie<br />
rozpedzajmy sie ponad rozsadek, który dyktuja nam piach i korzenie. Mily zjazd okupiony<br />
jest, niestety, meczacym podjazdem, o podobnej, luznej, nawierzchni. Teraz jedziemy<br />
grzbietem, z którego po prawej, duzo ponizej, widac rozlegle lasy Puszczy Zielonki. Mocno<br />
pofaldowana, miejscami trudno przejezdna, droga zjezdzamy do jeszcze bardziej<br />
piaszczystego skrzyzowania dróg. Skrecamy w prawo i wjezdzamy do Dzwonowa. Niewielka<br />
wies za chwile zostawiamy z tylu. Nawierzchnia drogi ulega wyraznej poprawie. Na rozstaju<br />
dróg, posrodku którego znajduje sie ogrodzenie, jedziemy prosto, a wlasciwie w prawo skos<br />
w dól, po lewej zostawiajac piaszczysty podjazd. Gdy po lewej konczy sie ogrodzenie,<br />
przecinamy na wprost skrzyzowanie dróg lesnych. Po 100 m, na rozstaju, odbijamy w prawo,<br />
za slabo widocznymi znakami szlaku pieszego. Po lewej mijamy porebe i piaszczystym<br />
podjazdem jedziemy prosto, nawet wtedy, gdy nie widzimy zadnych znaków dawno nie<br />
odnawianego szlaku. Przecinamy tereny szkólek lesnych, pokonujemy niewielkie wzniesienie<br />
i docieramy do poprzecznej drogi asfaltowej. My jedziemy prosto i kocimi lbami zjezdzamy<br />
do malowniczo polozonej wsi Gleboczek. Za mostkiem, w dole, skrecamy za znakami szlaku<br />
niebieskiego w lewo i ladna widokowo droga wyjezdzamy ze wsi. Na rozstaju dróg jedziemy<br />
prosto, z prawej zostawiajac dawny wariant szlaku, na którym widac jeszcze stare znaki.<br />
Droga, mocno poprzecinana korzeniami, przejezdzamy przez urocza tutaj rzeczke Goslinke,<br />
nastepnie przez uprawy lesne docieramy do piaszczystego podjazdu w lesie, którym osiagamy<br />
poprzeczny trakt. Skrecamy w prawo skos. Znów towarzyszy nam cala plejada szlaków. Za<br />
chwile dojezdzamy do kolejnego skrzyzowania, na którym przed nami pojawiaja sie juz<br />
chalupy Zielonki. Skrecamy w prawo i od tego momentu poruszamy sie czerwonym szlakiem
pieszym! Zjezdzamy w dól kocimi lbami do glównego skrzyzowania w Zielonce. Po lewej<br />
mijamy Osrodek Dydaktyczny „Zielonka”, nalezacy do poznanskiej Akademii Rolniczej oraz<br />
glaz – pomnik, poswiecony pamieci dra Sucheckiego – zalozyciela osrodka. Szlak niebieski<br />
odbija w lewo, ale my jedziemy prosto i przekraczamy mostek. Po lewej mijamy malownicze<br />
Jezioro Zielonka, po prawej – arboretum i wygodne laweczki. Wjezdzamy na droge<br />
asfaltowa. Po lewej mijamy niedawno powstaly parking lesny i dojezdzamy do kamiennego<br />
slupka ze znakami szlaków. Skrecamy w lewo za drogowskazem na Kaminsko (4 km) i<br />
piaszczysta, gruntowa droga, wyjezdzamy ze wsi. Jedziemy w kierunku masztu telefonii<br />
komórkowej. Wjezdzamy w las i droga staje sie mniej piaszczysta. Po lewej mijamy droge do<br />
lesnictwa doswiadczalnego Huta Pusta. Droga biegnie pieknie w dól, ale znów nie<br />
osiagniemy pelni szczescia na zjezdzie, poniewaz – calkiem nieoczekiwanie – szlak czerwony<br />
skreca w prawo, w las, a my – razem z nim. Zarty sie skonczyly. Z lewej strony widac<br />
mlodnik, który objezdzamy dookola. Po dojechaniu do poprzecznej sciezki skrecamy w lewo.<br />
Trzymajmy mocno kierownice, bo teraz czeka nas troche wybojów! Uwazajmy na znaki<br />
szlaku, bo w pewnym momencie skrecamy w prawo i jedziemy ostro pod góre. Nastepnie<br />
odbijamy w lewo w las slabo widoczna droga. Znów zjazdy i podjazdy. Po kilkuset metrach<br />
przekraczamy poprzeczna droge lesna i... zaczynaja sie „schody”. Nikla drózka schodzi<br />
pomiedzy drzewami w dól, zwalone drzewa tarasuja przejscie, wiec trzeba je obejsc. Po<br />
dotarciu do mlodnika po lewej widac sciezke, idaca w góre, która podchodzimy w kierunku<br />
wiekszej lesnej drogi. Widac znów znaki Pierscienia Rowerowego. Skrecamy w lewo i<br />
jedziemy pod góre. Po chwili docieramy do poprzecznej drogi zuzlowej, przed nami – kolejny<br />
granitowy slupek. Skrecamy w lewo. Wraz z trzema szlakami pieszymi oraz rowerowym<br />
szlakiem lacznikowym nr 2 dojezdzamy do gajówki Okoniec. Przed nia skrecamy w prawo,<br />
po prawej w dole mijamy ulubione przez wedkarzy Jezioro Miejskie, po lewej – domki<br />
letniskowe. Wkrótce pojawia sie asfaltowa szosa – znak, ze jestesmy na terenie miejscowosci<br />
wczasowej o dosc oryginalnej, jak na polskie warunki, nazwie „Floryda”. Podjezdzamy pod<br />
góre i jedziemy wzdluz zabudowy Florydy, uwazajac przede wszystkim na progi<br />
spowalniajace. Po dojechaniu do skrzyzowania z poprzeczna droga asfaltowa skrecamy w<br />
prawo, za znakami czerwonego szlaku pieszego, a po 300 kolejnych metrach, w lewo, w<br />
droge gruntowa. Z tylu zostawiamy zabudowania i znów zaglebiamy sie w las. Przez nastepne<br />
kilka kilometrów szlak bardzo kluczy, trzeba patrzec na znaki, których, na szczescie, nie<br />
brakuje. Na drugiej z kolei polanie znów pojawia sie granitowy slupek, przy którym skrecamy<br />
w lewo i po dwóch dosc ciezkich podjazdach docieramy do skrzyzowania w ksztalcie litery T<br />
z szeroka, wyjezdzona przez samochody, droga gruntowa. Biegnie nia szlak lacznikowy nr 1.<br />
Skrecamy w prawo i po 400 m w lewo. Po lewej stronie widac rozlegly teren bylego<br />
pozarzyska, otoczony ogrodzeniem. Jedziemy przez caly czas wzdluz niego, nigdzie nie<br />
zbaczajac. Jest to istotna uwaga, poniewaz akurat na tym terenie szlak czerwony jest bardzo<br />
kiepsko oznakowany. W pewnym momencie, gdy jestesmy na wysokiej skarpie, wspomniane<br />
ogrodzenie skreca w lewo i my razem z nim, ciagle majac pozarzysko po lewej. Gdy<br />
ogrodzenie konczy sie, jedziemy jeszcze chwile prosto i docieramy do glazu – pomnika<br />
pozaru z 1992, zamykajac w ten sposób swoista, puszczanska petle. Po chwili szlak czarny<br />
skreca w prawo, po chwili znów w prawo. Z prawej „dobija” do nas czerwony szlak pieszy.<br />
Po prawej mijamy polanke, za która czeka nas pierwszy, weryfikujacy nasze sily, podjazd. To<br />
jest jednak dopiero przedsmak tego, co nas czeka. Za chwile z przeciwka dochodzi do nas<br />
szlak niebieski i juz wraz z dwoma szlakami skrecamy w lewo i jedziemy ostro pod góre.<br />
Tutaj mozemy sie przekonac, komu „nózka wciaz podaje” i kto ma dobrze dzialajaca<br />
przerzutke. Po chwili szlaki skrecaja lekko w prawo, jeszcze jeden garb do pokonania – i...<br />
juz. Musi nam wystarczyc sama satysfakcja z pokonania Dziewiczej Góry, poniewaz widoki z<br />
jej szczytu sa, niestety, marne. Zjezdzamy na wprost w kierunku „siodla” miedzy dwoma<br />
kulminacjami Dziewiczej Góry i skrecamy w prawo. Teraz czeka nas krótki, ale
emocjonujacy zjazd w dól, do parkingu lesnego. Uwazajmy jednak na innych, musimy<br />
pamietac, ze korzystamy ze szlaku pieszego! Nie przesadzmy z szybkoscia, bo korzenie i<br />
progi, po których zjezdzamy, potrafia wysadzic z siodla kazdego odwaznego, ale<br />
lekkomyslnego bikera. Wkrótce jestesmy na dole na znajomym nam juz parkingu lesnym.<br />
Skrecamy w lewo w asfaltowa droge, zjezdzamy nia z dól do tablicy informacyjnej po lewej,<br />
za która skrecamy w prawo w gruntowa ul. Zródlana i znana juz nam trasa, trzymajac sie<br />
znaków szlaku niebieskiego, wracamy do dworca PKP w Czerwonaku.<br />
Mój licznik tego dnia pokazal ok. 70 km.
SRODA, 12 LISTOPADA<br />
Zebranie<br />
Relacjonuje Ewa Nowaczyk:<br />
„Zycie jest jedno, a walczyc trzeba” – tak powiedzial przed chwila jeden gosciu ze slynnego<br />
programu IDOL. Skoro zycie jest jedno, a ja musze je opisac w formie relacji ze spotkania, to<br />
donosze, ze dnia 12 listopada spotkali sie: Natalia, Dominik, Pawel P., Jacek, Marcin B.,<br />
Marcin vel Pogromca i ja.<br />
Nie pamietam o czym gadalismy. Chyba o tym, ze w weekend rajd poprowadzi Andrzej i to<br />
najprawdopodobniej w okolice Kosciana. Bylo tez o imprezie urodzinowo-imieninowej<br />
Andrzeja i trzecich urodzinach klubu, które odbeda sie w sobote 29 listopada u mnie w chacie<br />
w Mosinie. Marcin B. szybko sie zmyl, a my jeszcze troche pomarudzilismy i tez sie<br />
rozpierzchlismy do swych sadyb.
NIEDZIELA, 16 LISTOPADA <strong>2003</strong><br />
Rajd w okolice Kosciana<br />
Prowadzil Andrzej i bedzie opisywal.<br />
To juz ostatnia trasa, która potrzebna mi byla do przewodnika, a która mialem zamiar<br />
przejechac z cyk.listami. Poprosilem mechanika rowerowego z „Bicykla” na os. Sobieskiego,<br />
fanatyka przelajów, Piotrka Zielonke, zeby tego dnia nas poprowadzil – wszak mieszka w<br />
Koscianie. Oj, dal nam tego dnia niezly wycisk...<br />
Mozna zaryzykowac twierdzenie, ze wycieczka w okolicy Kosciana jest dokladnym<br />
przeciwienstwem wyprawy do Puszczy Zielonki. Tam przez caly czas jedzie sie w lesie,<br />
praktycznie w ogóle nie ma zabytków, teren jest mocno pofaldowany... Tutaj za to az roi sie<br />
od pamiatek najstarszej i calkiem niedawnej historii, lasów jest jak na lekarstwo, a teren jest<br />
plaski niczym wizja swiata sprzed rewolucyjnych odkryc Mikolaja Kopernika. Do jazdy po<br />
okolicach nadaje sie w zasadzie kazdy sprawny rower, takze bez przerzutek, a te kilka malo<br />
istotne, piaszczyste fragmenty, zawsze mozna przeciez pokonac na piechote.<br />
A bylo tak:<br />
Po wyjsciu z budynku dworca w Koscianie skrecamy w prawo i dochodzimy do tablicy<br />
informacyjnej, na której widnieje schemat szlaków turystycznych PTTK. Niewiele on nam<br />
jednak pomoze w planowaniu dzisiejszej wycieczki. Wsiadamy na rowery i zostawiamy<br />
tablice z tylu, wjezdzajac w droge gruntowa. Po prawej mijamy wieze cisnien. Po dotarciu do<br />
nowego budynku urzedu skarbowego (tu widac potege naszych podatków!) skrecamy w<br />
prawo, w droge asfaltowa. Przekraczamy tory kolejowe i skrecamy w lewo skos w wieksza<br />
szose – ul. Lakowa. Po lewej mijamy ogródki dzialkowe „Kolejarz”. Nastepnie przejezdzamy<br />
mostem przez kanal. Towarzysza nam znaki zielonego szlaku pieszego. Po prawej mijamy<br />
stacje benzynowa, a za nia przecinamy droge nr 308 z Grodziska do Gostynia i jedziemy<br />
prosto. Moment pózniej przejezdzamy tory kolejowe i skrecamy w prawo za<br />
kierunkowskazem na Stary Golebin. Widzimy znak drogowy – zakaz jazdy rowerzystom,<br />
wobec czego wjezdzamy na droge rowerowa, idaca po lewej stronie szosy. Po pewnym czasie<br />
docieramy do Nowego Lubosza, gdzie droga rowerowa konczy sie. Ulica Koscianska mijamy<br />
kolejne zabudowania wsi. Sasiaduje ona ze Starym Luboszem, do którego wkrótce<br />
wjezdzamy. Za sklepem spozywczym z telefonem skrecamy w prawo skos, za drogowskazem<br />
na Darnowo. Po lewej mijamy kosciól i wyjezdzamy ze wsi. Dookola – pola. Gdy osiagamy<br />
skrzyzowanie w ksztalcie litery „T”, skrecamy w prawo. Po prawej jest droga rowerowa, tym<br />
razem wysypana zwirem. Po prawej mijamy rozlegle wybiegi dla koni. To znak, ze zblizamy<br />
sie do Racotu. Gdy wies sie zaczyna, droga rowerowa sie konczy. Warto jednak podjechac<br />
nieco dalej, aby w chwile pózniej po prawej zobaczyc odrestaurowany palac klasycystyczny<br />
oraz rzezbe konia ze zrebakiem. Uwaga! Znaki wyraznie mówia, ze park krajobrazowy<br />
mozna zwiedzac tylko na piechote, uszanujmy wiec wole wlascicieli. Po drugiej stronie szosy<br />
jest takze kosciól, do którego warto zajrzec. Wracamy kawalek do skrzyzowania i skrecamy<br />
w prawo, na Turew. Droga, wiodaca szpalerem drzew owocowych, prowadzi nas do<br />
Darnowa. Po prawej znów widok na „konska” infrastrukture, nalezaca do stadniny „Racot”,<br />
Po lewej – ciekawe zlomowisko. Czy widzieliscie kiedys samochód osobowy i traktor, stojace<br />
na... dachu autobusu? Frapujacy widok! Za Darnowem wita nastepna wies – Wyskoc Mala.<br />
Mieszka tu za to wielki sportowiec, jeden z najlepszych polskich zuzlowców, Roman<br />
Jankowski. Po prawej mijamy kolejna stadnine. Po lewej – neogotycki kosciól z barokowa<br />
wieza. W srodku pieczolowicie odrestaurowany, warto sie o tym przekonac. Po dojechaniu do<br />
poprzecznej szosy skrecamy w lewo. Po chwili wjezdzamy do lasu, w którym zaczyna sie
Turew. Na najblizszym skrzyzowaniu skrecamy w prawo, na Rabin. Po prawej widzimy juz<br />
mur, ogradzajacy park krajobrazowy, w którym znajduje sie ze wszech miar wart obejrzenia<br />
barokowy palac, z oryginalnie przylegajaca kaplica, romantycznie obrosnieta dzikim winem.<br />
Za chwile mijamy brame, prowadzaca do wspomnianego palacu. Po zwiedzaniu wracamy do<br />
szosy i jedziemy dalej. Po lewej widac relikt jakze niedawnej historii, pod nazwa<br />
„Klubokawiarnia”. Duch Barei krazy... Ulica Szkolna, bo tak nazywa sie glówna ulica w<br />
Turwi, dopiero wjezdzamy do centrum wsi. Po lewej mijamy atrakcyjny dla rowerzystów<br />
sklep spozywczy „Magda” z tarasem i lawkami. Piekna aleja debowa wyjezdzamy ze wsi. Do<br />
Rabinia wjezdzamy ul. Chlapowskiego. Po prawej mijamy zabytkowe czworaki, za chwile –<br />
droge na Jerke. Wjezdzamy na niewielki placyk. Skrecamy w prawo, w ul. Koscielna. Za<br />
chwile po lewej – gotycki kosciól z grobami Chlapowskich. Po zwiedzeniu go skrecamy w<br />
prawo, w droge gruntowa. Jedziemy czarnym i czerwonym szlakiem. Po dojechaniu do<br />
poprzecznej, waskiej szosy asfaltowej, skrecamy w lewo i opuszczamy Rabin. Gladka szosa<br />
nie nacieszymy sie zbyt dlugo. Po 300 m skrecamy w prawo, za budynkami gospodarczymi.<br />
Znów droga gruntowa. Mijamy charakterystyczne, bialo-czarne stacje tzw. Kopaszewskiej<br />
Drogi Krzyzowej. Po ok. 1,5 km dojezdzamy do drewnianej wiezy widokowej. Tabliczka<br />
informuje, ze powstala ona z inicjatywy Towarzystwa Milosników Ziemi Koscianskiej, z<br />
funduszy Unii Europejskiej. Widoki z wiezy sa rozlegle, choc malo ciekawe. Jest za to<br />
podejrzenie, ze to swietny punkt obserwacyjny dla mysliwych. Przy wiezy skrecamy w lewo,<br />
za znakami czerwonymi i wyboista droga polna docieramy do ambony mysliwskiej. Za nia<br />
skrecamy w lewo i trawiasta, „krowia”, miejscami slabo widoczna droga, przecinamy rozlegle<br />
pastwiska. Jesli stosujemy zasade podazania zawsze za najwyrazniejsza sciezka, po dluzszym<br />
czasie docieramy do poprzecznej drogi polnej. Skret w lewo i dojezdzamy do drogi<br />
asfaltowej. teraz skrecamy w prawo, aby dojechac do zabudowan Rogaczewa. W prawo,<br />
pasem zadrzewien sródpolnych, odbija szlak czarny – i my razem z nim. Dluga, mocno<br />
piaszczysta droga wiedzie nas wsród pól do nieczynnego toru kolejowego. Po przekroczeniu<br />
go po prawej pojawia sie las. Po dojechaniu do granicy drzew skrecamy w prawo i zaraz, przy<br />
kolejnej kapliczce – w lewo. Znów poruszamy sie szlakiem, tym razem zielonym. Niestety,<br />
droga jest ciagle mocno piaszczysta. Po przekroczeniu poprzecznej drogi jedziemy prosto, a<br />
dokladniej – w prawo skos. jeszcze tylko fragment drogi, ulozonej z bardzo nierównych plyt i<br />
– jestesmy w Kopaszewie. Po dojechaniu do poprzecznej szosy nr 308 z Kosciana do<br />
Gostynia skrecamy w prawo i po 700 m – w lewo, w droge, ocieniona pieknymi lipami, która<br />
doprowadza nas do centrum wsi. Na pierwszym skrzyzowaniu skrecamy w prawo. Znów<br />
pojawiaja sie znaki szlaków czarnego i zielonego. Po prawej mijamy klasycystyczny palac i<br />
jedziemy prosto. Na rozwidleniu dróg (i szlaków) stoi drewniana figurka sw. Benona.<br />
Skrecamy w lewo skos, w droge gruntowa, wybieramy szlak zielony. Po 800 m szlak skreca<br />
pod katem 90 stopni w prawo i wiedzie do lasu. Przejazd przez las jest bardzo piaszczysty,<br />
byc moze przyjdzie nam nawet na chwile zsiasc z siodelka. Po wyjechaniu z lasu skrecamy w<br />
lewo i dojezdzamy do drogi asfaltowej. Skrecamy w lewo i gladkim asfaltem lekko sie<br />
wznosimy. Wraz z zielonym szlakiem, który ciagle nam towarzyszy, wjezdzamy w las.<br />
Wkrótce ul. Szkolna wjezdzamy do Jerki. Po lewej mijamy cmentarz i dojezdzamy do<br />
poprzecznej szosy. Tutaj skrecamy w prawo, za drogowskazem na Krzywin. Po lewej mijamy<br />
wiatrak. Teraz czeka nas dluuugi, szosowy podjazd do Krzywinia. Po dojechaniu do miasta,<br />
po lewej ladnie widac jezioro, nad którym znajduje sie kapielisko. Teraz zjezdzamy, wiec<br />
blyskawicznie przejezdzamy przez miasto. Prawie niezauwazalnie wjezdzamy do Czerwonej<br />
Wsi. Szlak czarny odbija w prawo, ale my podjezdzamy prosto szosa nr 432. Na szczycie<br />
wzgórza, po prawej, mijamy póznoromanski kosciól sw. Idziego i dlugim zjazdem szosowym<br />
opuszczamy wies. Po przejechaniu przez Kanal Koscianski (czyli Kanal Obry) odbijamy w<br />
prawo szlakiem czarnym. Wkrótce wjezdzamy do lasu. Piekna, lesna przecinka o twardym<br />
podlozu sprawia, ze jazda jest prawdziwa przyjemnoscia. Na rozwidleniu dróg jedziemy na
wprost. Gdy wyjedziemy z lasu, droga z powrotem zrobi sie mocno piaszczysta, wiec i nasze<br />
tempo zapewne spadnie. W pewnym momencie szlak skreca w prawo, w kierunku<br />
widocznych z dala zabudowan Zglinca. Dobrze, ze sa coraz blizej, bo piaszczystosc drogi<br />
staje sie wrecz nieznosna. Bedac juz we wsi, docieramy do poprzecznej, asfaltowej szosy.<br />
Skrecamy w prawo pod ostrym katem, w kierunku Gryzyny i Czempinia. Wkrótce koncza sie<br />
zabudowania wsi. Przez caly czas „trzymamy” sie szlaku czarnego. Musimy byc uwazni –<br />
gdy po prawej widzimy kierunkowskaz na lesnictwo Jurkowo, szlak skreca w lewo, w las, w<br />
droge gruntowa. Droga jest kamienista i dziurawa – trzeba szczególnie uwazac jesienia, gdy<br />
wszystkie „pulapki” przykryte sa opadlymi liscmi! Po prawej pojawiaja sie zabudowania<br />
letniskowe, po lewej – pomiedzy drzewami – widac Jez. Jezierzyckie. Jedziemy przez caly<br />
czas prosto, szlakiem czarnym. Wkrótce docieramy do poprzecznej drogi lesnej, która jest<br />
dojsciem do jeziora, doskonale widocznego po lewej (chyba, ze nie widac go zza tlumu<br />
wczasowiczów). Tutaj mamy latwe zejscie do jeziora, wiec mozna sie wykapac. A jesli nie? –<br />
to skrecamy w prawo. Po dojechaniu do drewnianego ogrodzenia skrecamy w lewo i<br />
jedziemy wzdluz plotów zabudowan Debca Starego. Po 200 m skrecamy w prawo i pniemy<br />
sie pod góre. Docieramy do wiekszej drogi polnej, która, z kolei, docieramy do poprzecznej<br />
szosy i skrecamy w lewo, wraz ze szlakiem. Wkrótce dojezdzamy do Nowego Debca. jest to<br />
miejscowosc letniskowa Kosciana. Dlaczego? O tym przekonamy sie za chwile. Skrecamy w<br />
lewo w droge asfaltowa, w kierunku oznakowanego kapieliska. Po chwili skrecamy w prawo i<br />
wjezdzamy na teren rozleglego osrodka wypoczynkowego, polozonego nad jez. Woniesc. Po<br />
prawej mijamy zespól gastronomiczno – hotelowy „Niedzwiedz”. Tutaj zjedlismy wspanialy<br />
obiadek. Nawierzchnia asfaltowa ustepuje miejsca drodze gruntowej. Opuszczamy teren<br />
osrodka. Wkrótce skrecamy w prawo za znakami szlaków czarnego i zielonego. Jedziemy<br />
lesna droga wzdluz jeziora. W momencie, gdy szlaki skrecaja w lewo, w strone jeziora, my –<br />
jedziemy w góre. Po dojechaniu do poprzecznej drogi lesnej skrecamy w prawo. las powoli<br />
przerzedza sie. szlak odbija w lewo, w strone pól, a my – razem z nim. Na samym srodku<br />
pola, w kepie drzew po prawej, znajduja sie ruiny kosciola sw. Marcina, wzniesionego – jak<br />
glosi tabliczka – w koncu XIII w. przez Wojslawa Borka. Kontynuujemy nasza peregrynacje<br />
droga polna. Docieramy nia do poprzecznej szosy, skrecamy w lewo, w kierunku jeziora.<br />
Zjezdzamy z pieknym widokiem na jezioro Woniesc. Przy niskim stanie wody idealna gladz<br />
jeziora burza wystajace pnie drzew. Po skrecie szosy w lewo, w prawo, w dól, odbija<br />
kamienista droga, która przez chwile wracamy jakby z powrotem, zeby za chwile odbic w<br />
lewo i dojechac do poprzecznej „asfaltówki”. Wkrótce jestesmy w Nielegowie, gdzie, przed<br />
metalowym krzyzem, droga skreca w prawo i my razem z nia. Wkrótce przed nami odkrywa<br />
sie rozlegla panorama Konina. Teraz czeka nas dlugi zjazd. Jeszcze tylko wiadukt w<br />
Naclawie, gdzie musimy uwazac, gdyz nie mamy pierwszenstwa i docieramy do<br />
skrzyzowania typu „T”, gdzie skrecamy w prawo, za znakami na Koscian. Wkrótce mijamy<br />
tablice z nazwa miasta i jedziemy wzdluz rozleglych zabudowan cukrowni. Ul. Naclawska<br />
dojezdzamy do Placu Zolnierza Polskiego, gdzie skrecamy pod ostrym katem w prawo, aby<br />
ul. Dworcowa dojechac do punktu, skad wyruszylismy -–czyli dworca kolejowego.<br />
A oto nasza trasa:<br />
Koscian – Nowy Lubosz – Stary Lubosz – Racot – Darnowo – Wyskoc – Turew – Rabin –<br />
Rogaczewo Wielkie – Kopaszewo – Jerka – Krzywin – Czerwona Wies – Zgliniec – Debiec<br />
Stary – Nowy Debiec – Nielegowo – Naclaw – Koscian<br />
Jako Kronikarz dodam, ze z Poznania do Turwi dojechalem na rowerze, bo nie chcialo mi sie<br />
wstawac na pociag, a odcinek Koscian-Turew to juz znam na pamiec. Zas do Poznania<br />
wracali ze mna Marek Huk i Tomek Kosakowski.
SRODA, 19 LISTOPADA<br />
Zebranie<br />
Dzisiejsze spotkanie bylo bardzo nietypowe. Spotkalismy sie, ustalilismy jaki bedzie nastepny<br />
rajd i rozjechalismy sie do domów. Bylo nas 6 osób. Zebranie trwalo ok. 10 minut, z czego<br />
samej rozmowy ze trzy minuty...
SOBOTA, 22 LISTOPADA<br />
Ekstremalnie pieszym szlakiem zielonym<br />
Rajd, który prowadzilem mial na celu inwentaryzacje drugiej czesci szlaku zielonego. Tylko<br />
40 km terenu ;-)<br />
Startowalismy o godz. 8 rano spod Marycha. Pomimo dosc wczesnej pory pojawili sie<br />
oprócz mnie Lechu Sowinski i Tomek Kosakowski. Zaczekawszy kwadrans akademicki<br />
ruszylismy szosa przez Naramowice do Biedruska, skad jeszcze kawalek asfaltem przez<br />
Zielone Wzgórze do Murowanej Gosliny. W Murowanej bylismy po godzince porzadnej<br />
jazdy. Tam zrobilismy sobie przerwe na zaprowiantowanie sie i popedalowalismy lokalnymi<br />
asfaltówkami przez Boduszewo i Glebocko do Lopuchówka. Niecale dwa kilometry za<br />
Lopuchówkiem zjechalismy z asfaltu w prawo, wjezdzajac na szlak zielony. Na liczniku<br />
mielismy wtedy 38,44 km. Od tego mementu jechalismy az do Pobiedzisk szlakiem zielonym<br />
w celu jego inwentaryzacji. Szlak jest w 85,7% terenowy (odcinki asfaltowe sa bardzo<br />
krótkie), duza czesc szlaku (ponad 50%) stanowia drogi gruntowe o nawierzchni<br />
nieulepszonej oraz sciezki (mówiac po ludzku - wertepy). Stosunkowo duzo jezior sie mija -<br />
widzielismy tafle wodna az dwunastu jezior! Mozna poczuc bliski kontakt z przyroda -<br />
widzielismy m.in. jelenia który kroczyl dumnie przed nami przez dobrych pare metrów, a<br />
pózniej scigalismy sie z wiewiórka. Kilkanascie km bylo trudnych technicznie i orientacyjnie,<br />
kilka z tego wiodlo przez bagna, zas reszta przez wzgórza (kilka b. stromych podjazdów, w<br />
zasadzie podejsc). Uderzajaco bogata rzezba terenu, zwlaszcza w okolicach Jeziora Brzostek i<br />
wzgórza 127 - kilka torfowisk, z których tylko jedno bylo na mapie... W tamtym rejonie tylko<br />
polozenie slonca dawalo nam jako takie rozeznanie w którym kierunku jedziemy. Kiedy<br />
slonce zaszlo za wzgórza, bylo naprawde ciekawie.<br />
Szlak jest wystarczajaco dobrze wyznakowany na 95% dlugosci trasy, w 99%<br />
wykonalny (tzn. do przejechania, czasem przejscia). Jedynie w jednym miejscu mielismy<br />
wieksze trudnosci z obejsciem przeszkód - w okolicach Jeziora Czarnego byl teren ogrodzony<br />
przez lesników plotem (pozarzysko i nowe nasadzenia) i obejscie tego fragmentu zajelo nam<br />
blisko godzine - dosc niefortunnie przypadlo, bo caly stok górki byl zagrodzony i musielismy<br />
sie przeciskac szeroka na 30 cm przerwa miedzy plotem a krzewami, co oznaczalo nieustanne<br />
haczenie kierownica i pedalami o plot badz galezie. Ale dzieki temu widzielismy kolejne<br />
jeziorko. Mielismy tez fragmenty calkiem leserskie, np. w okolicach Tuczna, gdzie mijalismy
spacerujacych turystów. Na skrzyzowaniu traktów minely nas dwa niezwykle halasliwe<br />
czterokolowce na grubych terenowych oponach (takie jak na zawodach w telewizji co jezdza<br />
po innych samochodach, kamieniach itp). Natychmiast pojawil sie pomysl, ze mozna by ich<br />
puscic kolo tego plotu, aby poszerzyli ta waska sciezke.<br />
Generalnie podsumowujac rajdzik byl bardzo udany i niesamowicie nastrojowy - te<br />
bagna, szuwary, podmokle laki... Nie byl to zarazem rajd leserski.<br />
Dystans: mój i Leszka S. - 85,44 km (bo jechal razem ze mna do Hetmanskiej) zas<br />
Tomka K. - 82,32 km. Odcinek terenowy, po odliczeniu wszystkich asfaltów, nawet tych<br />
bardzo krótkich, wynosil dokladnie 37,47 km (robiac inwentaryzacje musialem zapisywac km<br />
na kazdym zakrecie i zmianie nawierzchni). Te nieco ponad 37 km jechalismy 4 godziny...
SRODA, 26 LISTOPADA<br />
Zebranie<br />
Na spotkaniu zrazu pojawili sie: Borys, Mariusz Pohl, Ewa i ja. Czekalismy jakies 11<br />
minut pod drzwiami, az Ewa zaczela nerwowo wydzwaniac po komórkach tych, którzy mogli<br />
miec klucze od siedziby. Zaczela od Jacka - pudlo, bo klucze ma Robert M. Zadzwonila ... - i<br />
w tym momencie przyjechal na rowerze wylaniajac sie z ciemnosci. Kiedy juz weszlismy do<br />
baraku, Robert wyskoczyl zrobic zaklad w Totka, ale niestety kolektura byla czynna tylko do<br />
19-tej. Siedem milionów przeszlo kolo nosa. Ja pokazywalem zdjecia z Bieszczadów i z<br />
okolic Chodziezy, w miedzyczasie przyszedl Marcin "pogromca szos". Gderalismy m.in. o<br />
najblizszej imprezie u Ewy, podjazdach i stromiznach alpejskich - Marcin: "Kiedy mam<br />
jechac 7 km/h to zsiadam z roweru" - trudno sie dziwic, bo jezdzi na kolarzówce, gdzie 7<br />
km/h oznacza mozolne ruchy korba, zas w góralu mam takie przelozenia, ze moge jechac 4-5<br />
km/h dosc szybko pedalujac. Kiedy pokazywalem zdjecie z rowerami jak z Maciejem<br />
przejechalismy z bagazami Zachodniotatrzanska Magistrale to sie dowiedzialem, ze "Ja takie<br />
bagaze mialem na kilkumiesieczna wyprawe i wazyly 40 kg". Chodzilo o objetosc - faktycznie<br />
nasze torby robily wrazenie, ale z drugiej strony masa moich bagazy na 18-dniowa wycieczke<br />
po Karpatach wynosila tylko 15 kg.<br />
Potem sie dowiedzielismy jak Marcin sie scigal z kolega po Alpach i w sumie wolalby<br />
pojechac kiedys na rajd, gdzie wóz techniczny wiózlby mu rzeczy... Ale generalnie to jezdzi<br />
na wyprawach powoli, tzn. nie wiecej jak 25 km/h (ma sie rozumiec na plaskim, bo z górki to<br />
juz inna bajka). Na koncu przeszlismy na temat skladania sie na prezent dla Andrzeja oraz<br />
spodni rowerowych na zime. W miedzyczasie przymierzalismy czapke - kominiarke, która ma<br />
Mariusz, a Ewa tez chce miec.
SOBOTA, 29 LISTOPADA<br />
Andrzejki<br />
Impreze bedzie opisywac Ewa, ja dopisze tylko ze swej strony dojazd z Poznania. Na<br />
liscie wczesniej zaproponowalem dojazd rowerowy, na to rozwiazanie skusil sie jedynie<br />
Tomek Kosakowski. Wystartowalismy pare minut po szóstej spod Hetmanskiej. Na Debcu<br />
Tomek kupil baterie do LED-owego CAT-eye'a. Piec diod dajacych dosc jasne swiatlo.<br />
Padala mzawka i tworzyla mi azurowa mgielke na okularach, nic nie widzialem poza jasnymi<br />
elementami i swiatlami. Jechalismy górnym terasem Lubonia (m.in. ul. J. III Sobieskiego), na<br />
zjezdzie ulica Kreta zauwazylem gliniarzy, szybko wlaczylem halogen. Niestety dalem im po<br />
galach, bo wlaczajac troche podnioslem lampke. Przycisnalem do 40-tki, gliniarze krzykneli<br />
cos o lampkach, ale nic wiecej nie zdazyli powiedziec. Lizak lezal na masce samochodu.<br />
Tomek mial pelne oswietlenie, wiec nie bylo problemu. Jadac sciezka rowerowa oslepialy nas<br />
ciagle samochody, ale nie odwazylismy sie jazdy szosa, bo gliny mogly akurat jechac. Przez<br />
Puszczykowo bylo juz lepiej, ponadto przestala padac mzawka. Zaczynala za to zachodzic<br />
mgla, widoki przy swiecacych lampach ulicznych nad Warta byly ciekawe. W Mosinie<br />
zladowalismy po 55 minutach jazdy, ale potem prawie godzine spedzilismy w markecie na<br />
zakupach. Jak sie okazalo na impreze rowerem dojechali jeszcze Robert z Hania oraz Marcin<br />
"pogromca szos". W niedziele rano wracalismy przez Wielkopolski Park Narodowy. W obie<br />
strony dalo to 58 km.<br />
A wiec czas na opis Ewy z imprezy:<br />
Andrzejki, których w zasadzie nie bylo<br />
Dzis mielismy obchodzic 30 urodziny Andrzeja, jego imieniny i spóznione trzecie<br />
urodzinki klubu. No wlasnie mielismy... a jak bylo – przeczytajcie.<br />
Zycie plata nam czasem niezle figle. Od kiedy robie imprezy andrzejkowo-klubowe u<br />
siebie w chacie z reguly biegam ze wszystkim jak wariatka – sprzatam, pitrasze, robie sie na<br />
bóstwo – i na samej imprezie jestem juz tak zmeczona, ze nie bardzo mam na cokolwiek sile.<br />
Tym razem bylo inaczej – chata posprzatana na blysk tydzien wczesniej, meble<br />
poprzestawiane dzien wczesniej, wszystko kupione i przygotowane, ja wyspana i<br />
udekorowana. Zostalo mi jedynie poustawianie lampionków w sali tanecznej na co dzien<br />
zwana jadalnia.<br />
Tak sobie dekoruje przestawiajac lampki z jednej komody na druga, a tu nagle dzwoni<br />
telefon. Patrze na wyswietlacz – Andrzej.<br />
Masz babo placek! Andrzej wlasnie powiedzial mi, ze mial wypadek na Garbarach na<br />
rowerze, lezy na ulicy, potwornie bola go plecy, czeka na pogotowie i na imprezie nie bedzie.
Jest godzina po 18, ani sie w takiej sytuacji bawic, ani odwolywac impreze (bo nawet do<br />
konca nie wiem kto ma na nia przyjechac, a poza tym jest za pózno).<br />
Po niecalej godzinie mam pierwszych gosci. Wszyscy pytaja o dostojnego jubilata,<br />
wiec mówie im co i jak. Szok. W koncu przyjezdza siostra Andrzeja ze swoim kumplem i<br />
mówi, ze Andrzej na pewno sie wyglupial i chcial mnie zrobic w bambuko. Siostra Andrzeja<br />
dekoruje wiec moja chate, towarzystwo nie wie co myslec. Mnie z kolei nie chce sie wierzyc,<br />
zeby Andrzej byl tak beznadziejny i tak glupio zartowal. W koncu przyjezdza Przemo,<br />
dowiaduje sie, ze Andrzej ma zlamany (jak sie potem okazalo pekniety) kregoslup.<br />
Oswiecamy siostre, która jedzie do szpitala i towarzystwo, które samo nie wie co ze soba<br />
zrobic, bo humor do zabawy prysl jak banka mydlana. Koniec konców impreza toczy sie<br />
dalej, niby plasamy, ale tak jakos bez przekonania, w totalnym szoku bardziej w takt swoich<br />
mysli niz muzyki. Wiekszosc jednak siedzi, gada i popija rózne procentowe i nie- trunki. W<br />
miedzyczasie dowiadujemy sie, ze Andrzej girami rusza, co nam znacznie poprawia<br />
samopoczucie, bo to znaczy, ze rdzen jest caly. Troche nas niepokoi informacja, ze bedzie<br />
mial operacje.<br />
Spózniony przyjezdza Tomek M., ale chyba ma dola, wiec sie nie bawi i szybko<br />
uderza w kimono.<br />
Ok. drugiej nad ranem wiekszosc idzie spac lub rozjezdza sie do domów. W pokoju<br />
imprezowym zostaly jeszcze tylko gadatliwe niedobitki w postaci: mnie, Michala K., Roberta,<br />
Tomka K., Marcina vel Pogromcy i Kuby J. Toczymy dysputy o:<br />
- róznicy wzniesien, morderczo stromych podjazdach i hamowaniu sakwami<br />
- o psie w pasku klinowym i kocie na amorku<br />
- o Czempiniu, co niektórym Alpy przypomina<br />
- o pisku hamulców, hamowaniu na srednicówce i wredocie taryfiarzy<br />
- o tirach i autkach z przyczepkami, co ocieraja sie o rowerzystów<br />
Robert idzie spac.<br />
- o soczewkach kontaktowych i okularach, czyli w czym sie lepiej jedzie na bicyklu.<br />
Okulary paruja, ale wysmarowanie ich „dobra flegma” pomaga na dluzej. Soczewki nie<br />
paruja i lepiej przez nie widac, ale wiatr je czasem wywiewa, a oczy sluza do lapania<br />
owadów – mozna te ostatnie zjesc na kolacje<br />
- o rowerze, co ma 3 metry promien kola i o tym, ze zebatka przy takim rowerze moze<br />
uciac noge i zmielic jajka. – A kto powiedzial, ze zebatke trzeba miec miedzy nogami –<br />
pyta ktos, kto jeszcze lapie watek.<br />
Tomek i Kuba ida spac.<br />
Ja juz dluzej tez nie mam sily zapisywac tematów szalenie ciekawych rozmów. Udaje sie na<br />
spoczynek.<br />
Na imprezie byli: Teresa, Lechu, Jacek, Ola, Pawel P., Maciej S., Karolina, Miron, Mariusz<br />
P., Marta G., Adam S., Robert, Hania, Monika, Marek i Mirka, Kasia i Radek, Kasia D. z<br />
Michalem, Michal K., Tomek K., Tomek M., Przemo W., Bozena, Kuba J., Pogromca, siostra<br />
Andrzeja z kumplem i ja.<br />
Rano po sniadanku rozjechali sie ci, co na impreze przyjechali rowerami, czyli: Hania z<br />
Robertem, Michal K., Tomek K., i Pogromca.<br />
Ja i Kuba sprzatamy chate, a potem jedziemy do Poznania. Tu spotykamy sie z Jackiem i Ola<br />
i jedziemy do Andrzeja do szpitala. Okazuje sie, ze niepotrzebnie sie tak zamartwialismy, bo<br />
Andrzej wprawdzie ledwo sie rusza, ale humor ma.
SRODA, 3 GRUDNIA <strong>2003</strong><br />
Zebranie<br />
Opisuje Ewa:<br />
Spotkanie zdominowal wypadek Andrzeja. Powoli wychodzimy z szoku. Bylam dzis przed<br />
spotkaniem u Andrzeja w szpitalu, wiec kazdej kolejnej osobie, która przychodzi na zebranko<br />
musze opowiadac co i jak i odpowiadac na szereg tych samych pytan. Postanawiamy, ze na<br />
Sylwestra pojedziemy do Torunia lub Mysliborza. Wstepnie zainteresowani tym pomyslem<br />
sa: Radek z zona, ja z Pawlem, Monika, Jacek, Ola, Hania, Robert oraz Andrzej z Natalia –<br />
choc z wiadomych przyczyn obecnosc tych ostatnich stanela pod wielkim znakiem zapytania.<br />
Uzgadniamy tez, ze Wigilia Klubowa odbedzie sie za dwa tygodnie u Roberta.<br />
Dzis na spotkaniu jest sporo ludzi: Marcin B., Maciej S., Mateusz, Pawel P., Robert, Monika,<br />
Hania, Radek, Tomek M., ja.<br />
Popijamy sobie goraca herbatke, bo na zewnatrz zimno i tak sobie gaworzymy:<br />
- Dobrze, ze nie poslali tira z dzwigiem – mówi Maciej S. komentujac to, ze rower<br />
Andrzeja po wypadku zawiozla na parking policyjny laweta i trzeba za to bylo zaplacic<br />
kilkaset zlotych. - 350 zlotych za holowanie roweru to bandytyzm – dodaje.<br />
- Nie ma co na rower siadac po piwie w miescie – ciagnie dalej Maciej.<br />
- Notuj to notuj Ewa zlotymi zgloskami – Pawel P. (Maciejowi zdarzalo sie bowiem<br />
wczesniej wypic piwo i wsiasc na rower).<br />
- Jak ja rowerem jezdze to nie pije – deklaruje Maciej S.<br />
- W malych ilosciach – odparowuje na to Robert.<br />
Potem umawiamy sie, ze wracajac z rajdów bedziemy wpadac do Andrzeja na:<br />
- Na jajecznice – mówi Pawel<br />
- Z wlasnymi jajkami – smieje sie Monika<br />
- No, w koncu malowanie trwa - komentuje Maciej (Natalia Andrzejowa wlasnie maluje<br />
mieszkanie Andrzeja)<br />
Maciej opowiada, jak uczyl jezdzic samochodem jedna dziewczyne. – Chyba na tylnym<br />
siedzeniu – nabija sie Monika.<br />
Na zakonczenie stwierdzamy, ze na Sylwestra zalatwimy rowery stacjonarne i bedzie Rajd<br />
Sylwestrowy Stacjonarny☺<br />
A tak naprawde, to chyba dzis odreagowalismy Andrzejki i wypadek Andrzeja, bo smiechu<br />
bylo co niemiara i glupawka na maksa.<br />
[Rajdu na weekend nie zaplanowalismy, bo nie bylo chetnych]
Tez Ewa:<br />
SRODA, 10 GRUDNIA<br />
Zebranie<br />
Grudzien to chyba nie jest ulubiona pora roku rowerzystów. Ani na rajdach, ani na<br />
spotkaniach nie ma porywajacej frekwencji. Jednak ci co przybywaja na jedno i na drugie to<br />
prawdziwi twardziele. Dzis na spotkaniu sa: Borys, Mariusz, Maciej S., Marcin B., Marcin<br />
mianujacy sie Pogromca Szos, Michal K., Robert i ja.<br />
Gaworzymy sobie przy herbatce, która zakupilismy za klubowa kase. Dogrywamy szczególy<br />
Wigilii Klubowej i Rajdu Sylwestrowego. Borys deklaruje, ze przyniesie obrus na wigilijny<br />
stól.<br />
Umawiam sie z Robertem i Marcinem B. na przeglad roweru w najblizsza sobote.<br />
Rajd leserski w niedziele poprowadzi Robert, gdyz ja pracuje. Start o godz. 11.45 spod<br />
Starego Marycha lub o godz. 12.20 spod siedziby klubu. Kierunek: Konarzewo – Lisówki.
NIEDZIELA, 14 GRUDNIA<br />
Rajd leserski...<br />
Mial byc rajd leserski prowadzony przez Roberta. Niestety kiepskie warunki<br />
atmosferyczne, przedswiateczne rozleniwienie i szereg innych waznych przyczyn<br />
spowodowaly, ze na starcie przy Starym Marychu poza organizatorem nikt sie nie pojawil.<br />
Dlatego tez rajd sie nie odbyl.
Opisuje Ewa:<br />
SRODA, 17 GRUDNIA<br />
Klubowa Wigilia<br />
Powieksza sie nasza rowerowa rodzinka<br />
Powoli tradycja staja sie nasze wigilijne spotkania. Tradycyjne staje sie tez miejsce<br />
tychze, czyli mieszkanie Roberta na Garbarach. Z satysfakcja stwierdzam, ze nasza klubowo-<br />
rowerowa rodzinka powieksza sie. Kilka osób z przyczyn róznych na Wigilie nie przybylo.<br />
Wnikac i rozliczac z nieobecnosci nie bede, bo i po co. Jedni przyjsc nie chcieli, inni nie<br />
mogli. Za to ci, którzy sie na Garbary pofatygowali, raczej tego nie zalowali.<br />
Wigilia miala zaczac sie o godz. 19. Latwo przewidziec, ze sie nie rozpoczela, bo sie<br />
wiara pospózniala. Wszystkich pobil Michal, który na spotkanie (w te deszczowa i wietrzna<br />
aure) przyjechal rowerem. Zanim sie przebral, zanim zlapal oddech – czas plynal.<br />
Na spotkanie przybyli: Andrzej zwany ostatnio – z racji wdzianka jakie nosi (gorset) –<br />
sztywniakiem, Jacek, Hania, Robert (gospodarz), Maciej S., Marcin B., Michal K., Karolina,<br />
Miron, Monika, Pawel P., Radek z Kasia, Marek N., Borys, Mateusz, Mariusz P., Marcin<br />
zwany Pogromca i ja.<br />
Z trudem umoscilismy sie przy stole, który zdaje sie z roku na rok kurczyc. Jak<br />
przyrost czlonków i sympatyków klubu bedzie przynajmniej tak intensywny jak w tym roku,<br />
to cienko widze Wigilie 2004. Bedziemy musieli chyba sale wynajac.<br />
Szanowne towarzystwo zajelo miejsca, ja jako prezeska klubu usilowalam przemówic<br />
tzn. uroczyscie powitac zebranych. Szczerze piszac srednio mi to wyszlo, bo mowy tronowej<br />
wczesniej nie przygotowalam, a poza tym chyba nie umiem publicznie przemawiac. Jak juz<br />
wydobylam z siebie slowa inaugurujace, to pojawil sie pewien drobniutenki problem.<br />
Mianowicie: czy skladamy wspólne zyczenia przy stole (wtedy nie musielibysmy wstawac i<br />
znowu sie sciskac, zeby sie wszyscy usiedli), czy tez kazdy sklada zyczenia kazdemu.<br />
Uzgodnilismy, ze opcja druga bedzie lepsza, bo to jedyny taki dzien w roku, kiedy<br />
przemawiamy do siebie ludzkim glosem, a nie tylko: „czemu tak wolno?”, „nie mozna<br />
szybciej?”, itp.<br />
Po zyczeniach zasiedlismy do kolacji. Uplynelo nam nad talerzami kilka milych<br />
godzin. Posmialismy sie, pogadalismy i rozeszlismy sie w pokoju.
PONIEDZIALEK, 29 GRUDNIA <strong>2003</strong><br />
- PIATEK, 2 STYCZNIA 2004<br />
Rajd Sylwestrowy do Szwajcarii Chodzieskiej<br />
Ewa zapewnia, ze: "Bedzie o nim pózniej"<br />
Pytanie, w którym wcieleniu?<br />
... po wielu tygodniach ...<br />
Nadszedl dzien 1 maja 2004 roku. Ewa Nowaczyk dostarczyla troszke juz pachnaca<br />
myszka relacje z Rajdu Sylwestrowego. Ale - jak to mawiaja - lepiej pózno niz wcale :-)<br />
29 grudnia <strong>2003</strong> (poniedzialek)<br />
Opis pobytu w Chodziezy zaczne od sklepu bielizniarskiego, w którym<br />
wyladowalismy póznym popoludniem, pewnie gdzies przed godz. 18, bo jeszcze byl czynny.<br />
Wlasciwie nie wiem po co tam wlezlismy, ale Hania chyba chciala cos sprawdzic.<br />
Jaco z Lopim intensywnie przegladaja asortyment sklepu i wymieniaja na jego temat<br />
spostrzezenia:<br />
Bokserek nie lubie, bo mi wchodza – rzecze Jacek<br />
Ale siodelko to ci w tylek nie wchodzi i ci nie przeszkadza – dogaduje Lopi. Nastepnie<br />
koledzy oddaja sie kontemplacji damskich staników. – Gladkie najbardziej lubie – zdradza<br />
Jacek.<br />
Do Chodziezy dojechalismy pociagiem, który z Poznania wyjechal o godz. 12.40. Mielismy<br />
jechac wczesnie rano, ale rozwalil mi sie naped w biku i musialam go jeszcze szybko rano<br />
wymienic. Stad opóznienie. Grupa szturmowa, która jako pierwsza wyrusza na podbój<br />
Szwajcarii Chodzieskiej, bo tak nazywa sie okolice Chodziezy to: ja, czyli Ewa, Jacek, Robert<br />
zwany pieszczotliwie Lopim i Hania. Na stacji spotkalismy sie pól godziny przed odjazdem<br />
pociagu, zeby zdazyc kupic bilety i zapakowac sie z majdanem do srodka. Odprowadzil nas<br />
na stacje Maciej Solski, który dojedzie do nas 1 stycznia w Nowy Rok.<br />
W Chodziezy ladujemy ok. 15. Jedziemy do schroniska, gdzie zostawiamy bambetle i<br />
jedziemy na mini rajdzik wokól Jeziora Miejskiego, nad którym dostojnie rozposciera sie<br />
Chodziez. Robimy kilka krótkich postojów, by nacieszyc sie pieknym zachodem slonca.<br />
Jacek pstryka kilka pamiatkowych fotek. Wdrapujemy sie tez na pomosty zbudowane z desek<br />
przez wedkarzy, na których ustawione sa fotele samochodowe. Towarzyszy nam niezwykly<br />
chrzest. W koncu orientujemy sie, ze to kry tra o siebie, lód to peka, to zamarza. Dziwny<br />
dzwiek.<br />
Na zakonczenie mini rajdzku zatrzymujemy sie przy lódce lezacej na brzegu o wdziecznej<br />
nazwie „Chodziezanka”. Wdrapujemy sie na nia, wieszamy na kotwicy i robimy rózne<br />
dziwne sztuki do pamiatkowych fotek, ale zabawa zostaje nam brutalnie przerwana przez<br />
jakiegos goscia, który nas przegania.<br />
Wracamy do schroniska, by po chwili znów je opuscic. Idziemy po Radka na dworzec PKP.<br />
Przyjezdza do nas ok. godz. 19. Radziu ma gigantyczny plecak, który taszczy przez cala<br />
Chodziez i po pewnym czasie ma dosc. Jestesmy na etapie szukania jakiejs jadlodajni na<br />
najblizsze kilka dni. W koncu sie udaje, a juz powoli zaczelismy watpic, ze Chodziez istnieje<br />
w sferze kulinarnej. – Szukajcie, a znajdziecie – podsumowuje Radek.
Zapelniwszy zoladki wracamy do schroniska. Tu Radek opowiada nam na dobranoc, ze czyta<br />
fajna ksiazke o gosciu, który zginal w górach. – A o rowerach nic nie ma? – dopytuja<br />
chlopaki.<br />
Nie.<br />
Leee, to co to za ksiazka...Móglby ktos napisac „Dramaty wojenne na rowerze” – marza<br />
chlopaki.<br />
Przeciagnac armate rowerem za linie frontu na przyklad<br />
Dywizjon 303 latajacych rowerów – Radek.<br />
Hania glaszcze drabinke swojego pietrowego lózka, bo jak tlumaczy: - Pomylila mi sie z<br />
Lopim.<br />
Widac taki jestem zimny... – smetnie stwierdza Robert.<br />
Nie, ale masz takie chude raczki – pograza sie Hania.<br />
Zbliza sie pora spania. Na to konto Jacek maluje sobie usta (bez skojarzen – bezbarwna,<br />
ochronna szminka) i ostrzega, ze przez sen zadaje pytania, na które nie nalezy odpowiadac. –<br />
Teraz juz wiadomo po co Jacek maluje usta, zeby gadac – podsumowuje Robert.<br />
Jacek odbiera jeszcze ostatnie meldunki od Marka dotyczace aukcji na allegro. Okazuje sie,<br />
ze licytacje juz zakonczone. – No, to teraz mozemy isc spac – mówi Jaco i po chwili dodaje: -<br />
Dzien sie konczy, gdy konczy sie allegro.<br />
Dobranoc.<br />
30 grudnia <strong>2003</strong> (wtorek)<br />
Za szesc dziesiata. Wyjezdzamy na trase. I pomyslec, ze wczoraj wieczorem<br />
ustalilismy, ze w morze wychodzimy o dziewiatej. Trudno sie wstawalo i dlugo sie jadlo. Stad<br />
opóznienie.<br />
Jedziemy na Gontyniec (192 m npm). Zimno. Szukamy szlaku rowerowego, ale go nie<br />
znajdujemy, wiec jedziemy na czuja i troche zóltym. Mijamy jezioro Karczewnik i<br />
lesniczówke Karczewo. Wciaz wjezdzamy na szlak czerwony, którym wcale nie chcemy<br />
jechac. Za trzecim razem poddajemy sie. Widac wjazd czerwonym jest nam pisany. To on<br />
doprowadzi nas na szczyt.<br />
Ledwo co wyjelismy kanapeski z plecaków, a na szczyt wchodzi Radek, który do<br />
Chodziezy przyjechal tym razem bez roweru.<br />
Z góry chcemy zjechac czerwonym szlakiem, ale w owczym pedzie w dól szybko z<br />
niego zjezdzamy (nawet nie wiemy kiedy) i znów sie gubimy. Przed zamarznieciem ratuje nas<br />
zyciodajna herbatka Jacka.<br />
Mijamy drogowskaz do lesniczówki Jacewo, pod którym Jacek robi sobie pamiatkowa<br />
fotke, miejscowosci: Olesnica, Trojanka, Cisze, Nietuszkowo, Milcz i Studzieniec.<br />
Dojezdzamy do schroniska w Chodziezy, a licznik wskazuje zaledwie 31 km. Postanawiamy<br />
zrobic sobie w bazie króciutka przerwe, by sie rozgrzac i zregenerowac. Moja regeneracja<br />
polega na tym, ze zjadam dwie i pól duzej buly, kawal makowca i wypijam dwa kubki<br />
herbaty. Potem zapadamy w drzemke 20-minutowa.<br />
Po spanku Hani nie chce sie dalej jechac. Udaje sie do pokoju telewizyjnego, by z<br />
panami zamieszkujacymi schronisko zawrzec blizsza znajomosc i poogladac TV. Reszta,<br />
czyli ja, Jacek i Robert udajemy sie na zarype, czyli na wyciag narciarski. Jest pod co<br />
podjezdzac, ale warto, bo z góry rozciaga sie cudna panoramka na cala Chodziez i jezioro<br />
Chodzieskie. Teraz w dól, piach na szczescie ostro zmrozony, wiec nie toniemy w nim po<br />
piasty. Wole nie myslec, jak sie po tym szlaku jezdzi latem, gdy piach jest sypki i okazaly.<br />
Dojezdzamy do miejscowosci Rataje (tu oczywiscie pamiatkowe fotki) i prawie<br />
czujemy sie jak w Poznaniu (stoimy przy drodze i duzo aut jedzie). Potem zjezdzamy nad
Jezioro Chodzieskie (lód juz nie trzeszczy, bo zamarzl na dobre), gdzie siadamy na jednym z<br />
pomostów, pijemy herbatke, delektujemy sie cisza.<br />
W schronisku wskakujemy pod prysznic. Czekamy bowiem na Radka, który poszedl<br />
na dworzec po swoja zone - Kasie.<br />
Rowerowo dzien konczymy na 45 kilometrze.<br />
W szóstke idziemy do Kawiarni Adwokackiej (tu bedziemy sie stolowac do konca<br />
pobytu). Jest to typowa pizzeria. Robert zjada w niej ze stolu dekoracje z orzechów i mówi do<br />
mnie: - Ewa, ty jestes jak ten orzech. Zobacz, co z toba zrobie – mówi Robert i próbuje<br />
zgniesc orzecha trzymanego w rece. Nic mu z tego nie wychodzi, orzech pozostaje nietkniety<br />
i nic nie robi sobie z tego, ze Lopi prezy muskuly. Jak widac – twardy ze mnie orzech do<br />
zgryzienia☺<br />
Podaja nam salatke grecka z kapusty pekinskiej, swiezego pomidora, fety z<br />
„dressingiem” z oliwy, cebuli i kopru. Domyslamy sie, ze slowo „dressing” oznacza po prostu<br />
sos... co kraj, to nazwa.<br />
Objedzeni na maksa zbieramy sie do odejscia. Trzeba jeszcze rachunek zaplacic. – A to my<br />
placimy? - dziwi sie Jacek i dodaje. – No, to teraz jeszcze do cukierni.<br />
o nie! – broni sie Radek. – Jeszcze rumik na nas w schronisku czeka.<br />
Rum serwis prosze – dogaduje Lopez.<br />
Potem Radek stwierdza, ze ci co jedli czosnek spia na górnych lózkach, bo powietrze idzie w<br />
góre.<br />
Jestesmy znów w noclegowni. Kasia i Radek zajmuja jedno pietrowe lózko. Radek lezy na<br />
górnym i czyta. Dolne jest cale zawalone bambetlami glównie Radka. Kasia sprzata, zeby<br />
miec sie gdzie polozyc. – Ja tu musze teraz sprzatac – mówi Kasia. – No, ja dlatego jestem na<br />
górze, bo na dole nie ma sie gdzie polozyc – smieje sie Radek.<br />
Hania podpisuje dlugopisem Roberta – rysuje mu na policzku serce ze strzala. – Moja<br />
mama wszystko podpisuje, ja tez musze – wyjasnia nam kolezanka. – Czuje sie jak te drzewa,<br />
co im wandale na korze serca ze strzala wycinaja – komentuje Robert.<br />
Na zakonczenie Radek z Lopim graja w kólko i krzyzyk. – Zaraz ci pokaze ptaka –<br />
Radek do Roberta.<br />
Oooooo!!!!!<br />
Uuuuuuu!!!<br />
Zaraz wezme aparat – Jacek.<br />
Czas na nas. Zmorzyl nas sen. Najszybciej odpadl Lopi, moze dlatego, ze przy jego lózku<br />
stoja wszystkie nasze buty smierdziele.<br />
31 grudnia <strong>2003</strong> (sroda)<br />
Najpierw pociagiem dojezdza Ola. Potem czekamy na Pawla i Mirona, którzy maja<br />
dojechac do Chodziezy samochodem. Na miejsce docieraja przed poludniem.<br />
Radek, Miron i Pawel udaja sie na piesza wycieczke wokól trzech jezior: Miejskiego,<br />
Karczewnik i Strzeleckie. Nad Jeziorem Strzeleckie Radziu wpadl do wody podczas badania<br />
grubosci lodu. Miron tez badal, ale ostrozniej, wiec mu sie udalo pozostac suchym. Chlopcy<br />
bardzo dobrze sie bawili, nie bylo ich ok. 4 godziny. Przeszli ok. 10-12 km.<br />
Ja, Robert, Ola i Jacek udalismy sie na wycieczke bicyklowa do Margonina, bo w<br />
koncu po cos te rowery tu przytachalismy. Przejechalismy w sumie nieco ponad 42 km.<br />
Trasa: Pietronki, Adolfowo, Studzce, Klotyldzin, Margonin, Margonska Wies, Karolinka,<br />
Margonska Wies, Margonin, Osada Marcinek, Wesrednik, Konstantynowo, Slomki, Rataje,<br />
Chodziez.<br />
W Pietronkach jest palac, który objechalismy dookola. Tuz przed Margoninem<br />
zatrzymalismy sie na sniadanie nad jeziorem Margoninskim. Usadowilismy sie na pomosciku
i dalej dyskutowac o macierzynstwie. Ola bowiem oswiadczyla, ze chcialaby miec duzo<br />
dzieci – dwójke, trójke na poczatek, a potem do trzydziestki nastepne. Ola nie wyobraza sobie<br />
tez domu bez psa. Jacek, który jest chlopakiem Oli o maly wlos wpadlby z wrazenia do wody.<br />
Jacek jest pedantyczny i uwielbia porzadek. Pies to dla niego chaos i balagan w domu. – U<br />
Jacka i Oli co tydzien bedzie nowy pies – komentuje milosc do psów i porzadku Robert.<br />
Dojezdzamy do Margoninskiej Wsi i kierujemy sie do Karolinki. Po drodze mijamy<br />
ogrodzone hale, przy których ujada przywiazany do budy pies. Nie pozostaje nam nic innego<br />
jak tylko podraznic sie z tym wscieklym kundlem. Nie przewidujemy jednak dwóch rzeczy:<br />
ze kundel sie urwie z lancucha i ze w plocie jest dziura. Gdy sie orientujemy, ze piesek lada<br />
moment wtopi swe ostre kly w nasze cieple lydeczki dostajemy niezlego spida. Udaje nam sie<br />
kundla zgubic. Uff! Bylo goraco. Przed palacem w Margoninskirej Wsi robimy sobie fotki z<br />
pomnikiem z urwana glowa.<br />
Do Chodziezy wracamy przez Konstantynowo – piekna droga, która polecil nam<br />
Radek.<br />
Zgodnie z tradycja na obiadek ladujemy w Kawiarni Adwokackiej. Miedzy mna a<br />
Robertem rozgrywa sie bitwa o czasopismo dla mezczyzn CKM. Czytam sobie i nie tylko, bo<br />
wspólbiesiadnikom równiez, listy do tego seksistowskiego pisma. Rycze z radosci i nagle<br />
moja dobra zabawa zostaje przerwana brutalnie przez Roberta, który zabiera mi gazete. Potem<br />
CKM trafia do rak Mirona, który podsumowuje go tak: - Glupia ta gazeta. (dobrze gada, dac<br />
mu wódki!). Wszyscy juz jedza tylko nie ja, bo pani sie rypnela i zamiast tortellini carbonara<br />
przyniosla mi tortellini bolonese, którego nie znosze. Pani musi wiec zrobic mi papu jeszcze<br />
raz.<br />
W schronisku rozwiazujemy krzyzówke polityczna z Gazety Wyborczej. Haslo<br />
odgadujemy bez wiekszych trudnosci.<br />
Na sylwestra idziemy na chodzieski rynek. Czekamy do pólnocy troche podrygujac w<br />
takt muzyki. Jednak szybko sie stamtad zmywamy, bo coraz wiecej pijanej mlodziezy, coraz<br />
wiecej tluczonego szkla, coraz wiecej petard w tlumie. Kasia jest w ciazy i nie chcemy<br />
ryzykowac, ze cos sie stanie, zwlaszcza, ze dzidzius zaczyna ostro kopac od tego huku.<br />
Idziemy sobie wiec nad jeziorko na spacerek.<br />
W schronisku raczymy sie grzancem i makowcem, gadamy od rzeczy, a w koncu<br />
kladziemy sie spac.<br />
1 stycznia 2004 (czwartek)<br />
O dziewiatej pobudka. Maciej przyjechal i jest najwyrazniej niewyzyty rowerowo. Nie<br />
moze sie doczekac, kiedy wreszcie sie zbierzemy i ruszymy w trase. Jest niemile zaskoczony<br />
faktem, ze wiekszosc wybiera sie dzis na piesza wycieczke. Honor cyklisty ratuje wiec Jacek<br />
z Ola. Oni i Maciej udaja sie na przejazdzke na Gontyniec.<br />
Pozostali, czyli: ja, Pawel, Miron, Hania, Robert, Kasia, Radek idziemy z buta<br />
czerwonym szlakiem na te szacowna góre. Na szczycie spotykamy sie z frakcja rowerowa.<br />
Ola i Jacek zjezdzaja w dól do Chodziezy, zas Maciej udaje sie w samotna podróz w kierunku<br />
Ujscia. Szkoda mi Macieja, ale nie bradzo moge zostawic Pawla, zeby Maciejowi nie bylo<br />
smutno, bo Pawlowi bedzie wtedy zle. No i badz tu madry.<br />
Na Gontyncu Miron i Radek wlaza niemal na sam szczyt wiezy. Ledwo co zdazyli<br />
zejsc, a na szczyt wjechal terenówka lesniczy. Do dzis nie wiemy, czy pojawienie sie<br />
lesniczego na górze bylo przypadkiem, czy tez skads wiedzieli, ze wlazimy na wieze. Nie ma<br />
co, mielismy fuksa, ze zdazylismy zejsc, bo jakby nas dorwali na tej wiezy, to niezla zadyma<br />
mogla byc.<br />
Kasia po drodze zgubila rekawiczki, wiec razem z Radkiem wracaja ich szukac.<br />
Reszta schodzi na dól zóltym szlakiem, potem rowerowym do Chodziezy. Po drodze wariuje
z Lopim na sniegu i lodzie. W schronisku eksperymentuje z grzancem z piwa. Wychodzi<br />
zupelnie przyzwoity. Ola i Jacek sa glodni, ale twardo czekaja az Maciej wróci i pójdziemy<br />
do knajpy na obiadek. W koncu ida sie kapac, a w tym czasie wraca Maciej i wyciaga Roberta<br />
jeszcze na godzinna przejazdzke. Teraz dla odmiany czekamy na Radków, którzy gdzies sie<br />
zapodziali. Jak sie w koncu znalezli, to sie okazalo, ze oni przed obiadem ida jeszcze do<br />
kosciola. Koniec konców ustalilismy, ze ja, Pawel, Miron, Ola i Jacek idziemy do knajpy, a<br />
reszta do nas dojdzie.<br />
Przy stole toczymy dysputy na rózne tematy. Kasia informuje nas np., ze pampersy<br />
rozkladaja sie 10 tys. lat, bo sa robione z butelek typu pet, które sie ponoc w ogóle nie<br />
rozkladaja. Potem schodzi na tematy rodzinne i Miron oswiadcza, ze nie chcialby skonczyc<br />
jako maszynka do utylizacji jedzenia. Mówi oczywiscie o natykaniu dzieci zarciem. Snujemy<br />
tez wizje na temat potomka Radka i Kasi. – Tato gazu!! – tak bedzie krzyczalo dziecko Radka<br />
do Radka z przyczepki. Radki jako pierwsze w cykliscie beda mieli dziecko, wiec Radka<br />
czeka tworzenie profilu rodzinnego w klubie.<br />
Jestesmy bardzo mile zaskoczeni, bo kierownik schroniska policzyl nam po 10 zlotych<br />
za nocke bez wzgledu na wiek.<br />
W schronisku gramy w panstwa, miasta i czesci rowerowe oraz w tzw. pana w<br />
wydaniu cyklistycznym. Polega on na tym, ze:<br />
As – trzeba wrzasnac „dupa kolarza”<br />
Król – pokazac pedalowanie<br />
Damka – zaspiewac „ulaha rowery dwa”<br />
Walet – udawac dzwonek i powiedziec „dryn, dryn”<br />
10 - klepanie siodelka<br />
W te gre gramy tylko raz, nad czym szalenie boleje. Mnie sie ta zabawa podoba i swietnie sie<br />
bawie, ale reszta szybko sie nudzi. Potem próbuje wraz z Radkiem zmusic kogos, zeby zagral<br />
z nami w kanaste, ale nikt sie nie kwapi. Wiara jakas nieruchawa jest. Pozostaje wiec nam<br />
gadanie i spanie.<br />
2 stycznia 2004 (piatek)<br />
Dzis wyjezdzamy z Chodziezy. Ja, Lopez i Maciej jestesmy twardzi i postanawiamy<br />
do Poznania dojechac na rowerach. Miron i Radki pojechali samochodem przez Czarnków (tu<br />
spacerek) do Poznania, zas Ola, Jacek, Hania i Pawel pociagiem.<br />
Jechalo nam sie swietnie. Nie bylo tak wietrznie i zimno jak sie obawialismy.<br />
Wychodzilo nawet slonce czasami. Uwielbiam slonce, kiedy swiat tonie w bieli. Sloneczna<br />
zima, to jest miód na serce rasowego cyklisty. Staralismy sie jechac maksymalnie prosta<br />
droga, ale omijalismy glówne szosy. Czesto jechalismy lesnymi traktami, po ubitym,<br />
zmarznietym i gladkim sniegu. Watpie, by latem te drózki byly przejezdne ze wzgledu na<br />
piach. Nawet jesli daloby sie po nich przejechac, to na pewno podróz bylaby mniej<br />
komfortowa.<br />
Trasa: Chodziez – Pietronki – Adolfowo – Studzce – Radwanki – Podstolice – Budzyn<br />
(jedzonko przy sklepie) – Lucjanowo – Brzezno Nowe – Potulice – Runowo – Ciesle –<br />
Rogozno (osilek w zamknietej knajpie) – Miedzylesie – Dluga Goslina – Katy – Bialegi –<br />
Lesnictwo Starczanowo – Msciszewo – Raduszyn – Zlotoryjsko – Szlachecin – Promnice –<br />
Biedrusko – Radojewo – Poznan. W sumie daje to ok. 90 km.<br />
W Poznaniu Maciej wzial nas jeszcze po ciemku na przejazdzke wzdluz Warty. Bylo<br />
super, ale mróz i glód zaczynal dawac mi do wiwatu. Postanowilismy z Maciejem wstapic do<br />
Andrzeja. Lopez pojechal do Mirona po plecak. Andrzej mial nieposprzatany skladzik, wiec<br />
nie bylo gdzie wstawic roweru Macieja. Dlatego tez Maciej zlozyl Andrzejowi noworoczne<br />
zyczenia i pomknal do domu. Ja mialam jeszcze przed soba dobre 30 km, dlatego nie oparlam
sie zaproszeniu Andrzeja i Natalii. Zostalam nakarmiona pysznym obiadem w wykonaniu<br />
Natalii, wypilam chyba ze dwa lub trzy kubki herbaty i pojechalam. Wizyta u Andrzeja byla<br />
bardzo milym zakonczeniem Rajdu Sylwestrowego. Dzieki Prezesie Seniorze za ciepla<br />
strawe. Niech ci dobry Bóg w rowerach to wynagrodzi.<br />
Rajd Sylwestrowy uznaje za udany. Mam nadzieje, ze w przyszlym roku bedzie<br />
jeszcze fajniej. Trzeba tylko wymyslec, gdzie pojechac.<br />
W rajdzie uczestniczyli: Hania Sielecka, Robert Miklasz, Ola Roznowska, Jacek<br />
Zwolinski, Kasia i Radek Siekierzynscy, Miron Kupczyk, Maciej Solski, Pawel Przybylak i ja<br />
– Ewa Nowaczyk.<br />
Data ostatniej aktualizacji - 13.05.2004 godz. 01:35