Medical Express - μ. πιτσιλιδης α.ε.

Σ Υ Ν Τ Ο Μ Η Ε Ν Η Μ Ε Ρ Ω Σ Η
Μια σημαντική
μερίδα ασθενών
μεταβάλουν τις
προτιμήσεις τους
ως προς τις θεραπείες
διατήρησης
της ζωής κατά το
τέλος της ζωής
τους.
νεπείς» (δηλαδή, όταν οι προτιμήσεις
του κυμαίνονταν του χρόνου). Περίπου
το 50% των ασθενών παρουσίαζαν ασυνέπεια
στις απόψεις τους κατά την πάροδο
του χρόνου, ως προς την προθυμία
τους να αποδεχθούν τη σωματική ή τη
γνωσιακή ανικανότητα προκειμένου να
αποφευχθεί ο θάνατος τους και το 35%
παρουσίαζαν ασυνέπεια στην πάροδο
του χρόνου, ως προς την προθυμία τους
να υποβληθούν σε εξαιρετικά επεμβατικές
θεραπείες για τον ίδιο λόγο.
Σχόλιο: Η μελέτη αυτή τεκμηριώνει
ότι μια σημαντική μερίδα ασθενών μεταβάλουν
τις προτιμήσεις τους ως προς
τις θεραπείες διατήρησης της ζωής
κατά το τέλος της ζωής τους. Τα αποτελέσματα
δεν προκαλούν την έκπληξη,
διότι μια μεταβολή στην κατάσταση
της υγείας μπορεί να επηρεάσει την
αίσθηση ενός προσώπου σχετικά με το
τι είναι σημαντικό. Μια πρακτική συνέπεια
αυτής της μελέτης είναι ότι οι γιατροί
θα πρέπει να αξιολογούν εκ νέου
τις προτιμήσεις των ασθενών με προχωρημένη
νόσο, όπως και επανειλημμένα
και να μην παραμένουν στις προτιμήσεις
που είχαν εκφραστεί σε μια
μεμονωμένη χρονική στιγμή.
Βιβλιογραφία: Fried TR et al.
Inconsistency over time in the preferences
of older persons with advanced illness
for life-sustaining treatment. J Am
Geriatr Soc 2007 Jul; 55: 1007-14.
Οστεονέκρωση της γνάθου
με τα διφωσφονικά
Η οστεονέκρωση της γνάθου έχει αναφερθεί
με μεγαλύτερη συχνότητα τελευταία,
σε ασθενείς που λαμβάνουν ενδοφλέβια
διφωσφονικά (δηλαδή, ζολεδρονικό
οξύ και παμιδρονάτη) για τη θεραπεία
και την πρόληψη των οστικών αλλοιώσεων
που σχετίζονται με τον καρκίνο.
Προκειμένου να αξιολογηθεί η
συχνότητα αυτής της επιπλοκής, οι
ερευνητές συνδύασαν δεδομένα από
το πρόγραμμα SEER (ένα αρχείο καρκίνου
που καλύπτει το 1/4 του Αμερικανικού
πληθυσμού) με αρχεία ασφάλισης
του Medicare. Περίπου 14.000
πάσχοντες από καρκίνο που έλαβαν
ενδοφλέβια διφωσφονικά ταιριάστηκαν
(με βάση παράγοντες που συμπεριλάμβαναν
την ηλικία, τον τύπο καρκίνου
και τη γεωγραφική θέση της
διαμονής) με περίπου 29.000 ασθενείς
με καρκίνο που δεν λάμβαναν
διφωσφονικά. Εξ αιτίας του ότι δεν
υπάρχει ένας ειδικός κωδικός για τη
διάγνωση της οστεονέκρωσης της γνάθου,
η διάγνωση «φλεγμονώδους κατάστασης
της γνάθου» και το ιστορικό
χειρουργικής επέμβασης σε οστά του
προσώπου χρησιμοποιήθηκαν ως υποδηλωτικά
της οστεονέκρωσης της γνάθου.
Ο υπολογιζόμενος εξαετής κίνδυνος
για μια από τις παραπάνω εκβάσεις
ήταν με εντυπωσιακό τρόπο και σε στατιστικά
υψηλό βαθμό υψηλότερος μεταξύ
όσων λάμβαναν ενδοφλέβια διφωσφονικά,
σε σχέση με όσους δεν
λάμβαναν (5,5 έναντι 0,3 συμβάματα
ανά 100 άτομα). Ο κίνδυνος για κάθε
μια από τις παραπάνω εκβάσεις αυξανόταν
με την αύξηση της αθροιστικής
έκθεσης στα διφωσφονικά.
Σχόλιο: Αν και η μελέτη αυτή παρουσιάζει
αρκετούς περιορισμούς, συμπεριλαμβανομένης
της μη ειδικής διάγνωσης
για την οστεονέκρωση της
γνάθου, τα αποτελέσματα δείχνουν
ότι οι ασθενείς που λαμβάνουν διφωσφονικά
ενδοφλεβίως παρουσιάζουν
ουσιωδώς υψηλότερο κίνδυνο για
οστεονέκρωση της γνάθου. Για τους
γιατρούς της πρωτοβάθμιας περίθαλψης,
ένα σχετικό και αμφιλεγόμενο
ζήτημα είναι το εάν η μακροχρόνια
χρήση διφωσφονικών από το στόμα
για την οστεοπόρωση δημιουργεί επίσης
παρόμοιο κίνδυνο. Μέχρι στιγμής,
έχουν αναφερθεί ελάχιστες μόνο
τέτοιες περιπτώσεις με τη λήψη των
φαρμάκων από το στόμα, αλλά είναι
πιθανή η ανεπαρκής αναφορά όλων
των περιστατικών.
Βιβλιογραφία: Wilkinson GS et al.
Intravenous bisphosphonate therapy and
inflammatory conditions or surgery of the
jaw: A population-based analysis. J Natl
Cancer Inst 2007 Jul 4; 99: 1016-24.
54 / MEDICAL EXPRESS / TEYXOΣ 177 / ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2009