skíra með logandi eldi - Divine Revelations

SKÍRA MEÐ LOGANDI ELDI
Kynning
var Drottins dagur, skipulögðum við að enda þjónustuna snemma. En á móti okkar skipulagi,
hélt þjónustan áfram þangað til 8:30 þann næsta morgun. Við höfðum ekki nægann tíma til
að fara aftur heim, þannig að bænaliðið hvíldi sig heima hjá okkur nálægt í um klukkutíma.
Við fórum aftur í kirkju og mættum í Sunnudagsþjónustuna og svo fórum við aftur heim til
okkar.
Dag eftir dag miðaði bænaþjónustan áfram á þennan hátt. Við vorum að reyna harðlega
að enda ekki seinna en sjö þann næsta morgun. Þessar sálir, sem vissu ekkert um Jesú, gerðu
tilraun til að yfirbuga líkamlegu fötlunina þeirra og hungrið. (Þau komust varla af á einni
máltíð á dag.) Okkar himneski faðir úthellti Sinni miklu meðaumkun fyrir þá.
Bæði fjölskyldan mín og heimilisfólk Systur Beak´s voru í heilmikilli skuld, svo það var ekki
hægt að segja hvenær við mættum þurfa að fara frá heimilum okkar. Þrátt fyrir okkar slæmu
aðstæður, báðum við og sárbændum þrjósklega. Drottinn vitjaði okkar til að þvo burtu tárin
okkar. Ég veit ekki hvernig ég var fær um að leiða þennan hóp til að biðja í gegnum nóttina
án þess að sofa. Þau voru undrandi á sjálfum sér, og ég sjálfur, pastor, var lotningu yfir þessu
öllu.
Drottinn kom og vitjaði okkar þegar við báðum. Við sáum Hann í´gegnum okkar andlegu
augu, en stundum sáum við Hann greinilega með okkar líkamlegu augum. Einu sinni í
sjónvarpsþætti hrofði ég á tvö prógrömm nefnd 25. Klukkutíma Atvik og Raunverulegt
Ástand-það sem er að gerast í kirkjunni okkar var raunverulegt atvik og raunverulegt ástand.
Þegar þjónustan byrjaði, féllum við öll í spennu og djúpan tilfinningalegan innblástur.
Þegar börnin upplifðu Jesú, voru þau frelsuð frá óhlýðni og umbreytt í undirgefna, trúfasta
þjóna. Svæðin sem þeim skorti voru rólega breytt í visku. Sonur minn, Joseph, og Dóttir mín,
Joo-Eun, hættu að mæta í þeirra áætlun eftir skóla, og einbeittu sér að því að biðja. Þau
iðruðust fyrir öll skiptin sem þau særðu okkur með þeirra óhlýðni. Hvort sem þau voru heima
eða í kirkju, þau kölluðu mig „Pastor“ virðingarfullt í staðinn fyrir “Pabbi.“ Líka, sama hvað ég
sagði, brugðust þau við með áköfu „Amen.“
Haak-Sung og Yoo-Kyung, eftir að hafa séð himnaríki og helvíti, grétu á hnjánum sínum og
báðu um fyrirgefningu fyrir öll skiptin sem þau komu illa fram við mig. Þau sóru að missa
aldrey af Sunnudagsþjónustu sama hvað væri að gerast, og mynduðu eiðsistkyna samband á
milli þeirra. Undir frostmarki fóru þau út að deila fagnaðarerindinu á meðan þau blésu
heitum blástri í lófa þeirra og hendur. Þau fóru út um klukkan fjögur síðdegis og snéru ekki
aftur fyrr en eftir 8:30 með hendur þeirra og fætur frjósandi kaldar. Þau staðhæfðu að þau
þyrftu að gera meira. Þau vissu að þau þyrftu að vera dugleg af því að þau sáu fjarsjóðana
geymda uppi á himnum.
Fyrst þá töluðu mín börn ekki við Haak-Sung og Yoo-Kyung, en nýlega hafa þau orðið
nánari en nokkurn tímann. Þau sjá heimilið mitt sem þeirra og koma og fara sem þannig.
Meena, fimm-ára-gamla stelpan, biður í tungum haldandi höndum sínum hátt í tvo til þrjá
tíma, og það er svo hrósunarvert að sjá hana.
9