Aleje 3 - Biblioteka Publiczna w Częstochowie

TEATR
Przez ostatnie lata wyreżyserowałeś wiele różnorodnych
spektakli Teatru Telewizji i seriali, o ile wiem, nie powstał jednak
żaden film fabularny od czasu „O dwóch takich, co nic nie ukradli”
w 1998 roku. Czym to jest spowodowane?
Powodem jest właśnie fakt, o którym mówiłem – ja w swój
prywatny, bardzo osobisty sposób opisuję to, co widzę – a ten opis
nie zawsze zgadza się ze sposobem widzenia decydentów, mających
wyłożyć pieniądze na zrobienie właśnie takiej opowieści, którą ja
im proponuję. Tak się złożyło, że jedynym miejscem, gdzie miałem
stosunkowo dużą swobodę przez ostatnie parę lat, był Teatr Telewizji
i dlatego tam postanowiłem realizować te swoje wszystkie pomysły,
które nie są stricte teatralnymi pomysłami, czasami nawet bardziej
są to filmiki niż Teatry Telewizji. To było widać i w „Prezencie”,
i w „Zorce”, i w wielu innych przedsięwzięciach, które popełniłem
od momentu zakończenia „O dwóch takich…”. „O dwóch takich,
co nic nie ukradli” to był też film taki trochę „z boku”. Nie wiem,
czy on w ogóle był od tamtego czasu gdziekolwiek emitowany, być
może pokazywała go TV Polonia. To jest film, który za wcześnie
powstał. Miał zupełnie inny sposób narracji, inaczej opowiadał
niż to, co było wtedy w modzie i obowiązywało – dlatego wtedy
pozostał nie wyeksponowany, jest trochę pomijanym filmem.
Teraz przychodzi moment, że chciałbym zrobić film. Mam teraz
taką osłonę, że już nie jestem tym pierwszym chłopcem do bicia,
tak, jak to było do momentu „O dwóch takich …”, gdzie byłem
naczelnym „workiem treningowym”. Teraz na szczęście powstało
to całe kino niezależne, offowe, które praktycznie wyrosło
(oczywiście nikt się do tego nie musi przyznawać, również krytycy
nie muszą tego zauważać) z takich filmów jak „Balanga”,
„Darmozjad polski”, „O dwóch takich …” – z produkcji, jak
na tamte czasy, bardzo niezależnych. I w tej chwili oni już są tym
„workiem treningowym”, ja jestem weteranem ruchu, no, może jeszcze ktoś
mi tam przyłoży jakiegoś kopniaka, ale to już będzie taki dyskretny
kopniak, mało bolesny. Obecnie mam pomysł na film, który
również zamierzam nakręcić w Częstochowie i okolicach. Jest to
na razie na etapie zgody Telewizji Polskiej. Są plany, żeby to powstało
nawet w tym roku, bardzo późną jesienią albo wiosną przyszłego
roku. To kameralna historia, nazywa się „Szczęście”, opowiada
o tym, jak czterech bezrobotnych przez przypadek wygrywa na loterii
straszną fortunę. Nie będę opowiadał, co się z nimi potem dzieje.
Spektakl w Teatrze im. Adama Mickiewicza w Częstochowie
„Lot nad kukułczym gniazdem”- był Twoim bardzo udanym,
interesującym debiutem scenicznym, nagrodzonym Złotą Maską.
Nie dążysz teraz do realizacji powstających na scenie?
Miałem również inne propozycje z teatru częstochowskiego.
Moim warunkiem było zrobienie mojego tekstu. Znam do pewnego
stopnia zespół tego teatru i, mówiąc brutalnie, żebyśmy się nawzajem
nie skompromitowali, to znaczy ja ich i oni mnie, musiałbym napisać
tekst, w którym ja bym sobie dał radę z nimi, a oni ze mną.
W międzyczasie powstawały różne inne rzeczy, toteż odkładałem,
odkładałem pomysł na realizowanie w częstochowskim teatrze.
Również z innych względów: ponieważ ja nie lubię rozpychać się
łokciami, nie mam potrzeby, żeby coś robić za wszelką cenę. Być
może teraz nadarzy się jakaś okazja, żeby coś powstało, bo jest jakiś
pomysł, ale czy on dojdzie do skutku – nie mam pojęcia, bo nie
wiem, jaki będzie obecny profil teatru, nie wiem, czego będzie chciał
Piotr Machalica od tego teatru, nie wiem, czego będą chcieli ludzie,
którzy tu przychodzą. Tu przez ostatnie kilka lat tak się wszystko
wymieszało. Teatr, który robiliśmy z Heniem Talarem, był zupełnie
inny od tego za dyrektorowania Marka Perepeczki, później jeszcze
bardziej się zmienił. Więc ja obecnie znam go bardzo pobieżnie.
Byłem na kilku premierach, ale nie potrafię dokładnie powiedzieć,
jaki ten teatr ma profil i czy w jego ramach to, co ja mógłbym
ewentualnie zaproponować, w ogóle by się zmieściło. Ale istnieje
taka propozycja. To tekst, który miałem realizować jako kolejny
spektakl Teatru Telewizji. Być może, zanim zdążę go zrobić
w telewizji, powstanie jako spektakl teatralny.
Kiedyś rozmawiałem z Robertem Dorosławskim z naszego
teatru na temat zrobienia małej sztuki na małej scenie. Powiedziałem
mu, że mam taki pomysł na trzyosobową sztukę, że nie piszę się
na robienie dużych spektakli na dużą scenę, ponieważ nie mam siły
na wielką inscenizację, mam jakieś swoje inne plany. A kiedy się
z nim spotkałem i zacząłem opowiadać historię, a on w połowie
mojej opowieści powiedział: słuchaj, miały być trzy osoby, a ja już
naliczyłem dwanaście – to trzeba wystawić na dużej scenie. Więc
mówię – nie, stop, słusznie, że mi przypomniałeś, rozpędziłem się –
jak zredukuję to do trzech, to przyjdę i ci to pokażę. Udało mi się
potem przekształcić tekst w sztukę trzyosobową, którą mogę zrobić
bez wielkich nakładów finansowych, bez jakichś machin oblężniczych
i tak dalej, gdzie czas mogę poświęcić na rozmowę, a nie na
aleje III 31 IX-X 2006