Plan Gospodarki Odpadami dla Miasta Stołecznego Warszawa na ...

2. CHARAKTERYSTYKA MIASTA STOŁECZNEGO WARSZAWY
2.1 Informacje ogólne
Warszawa jest największym miastem Polski, połoŜonym w środkowo-wschodniej części kraju, nad
rzeką Wisłą. Rozciągłość miasta z południa na północ wynosi 30 km, a z zachodu na wschód 29 km.
Warszawa jest jednym z najszybciej rozwijających się miast w Polsce, dostosowującym się do
aktualnych potrzeb na rynku. Korzystnym elementem wpływającym na atrakcyjność miasta dla
potencjalnych inwestorów jest dobra infrastruktura techniczna, a takŜe wykształcona siła robocza.
Wiele firm krajowych i zagranicznych zakłada tutaj swoje przedstawicielstwa i oddziały.
Od 1596 r. jest stolicą Polski. Mieści się w niej siedziba parlamentu, prezydenta, władz centralnych
oraz najwaŜniejsze urzędy państwowe. Jest równieŜ waŜnym ośrodkiem naukowym i kulturalnym.
Warszawa jest takŜe stolicą Województwa Mazowieckiego. Na mocy Ustawy z dnia 15 marca 2002 r.
o ustroju m. st. Warszawy. jest powiatem grodzkim. Administracyjnie podzielona jest na 18 dzielnic.
Największą dzielnicą stanowiącą 15,4% powierzchni całego miasta jest Wawer, następnie Białołęka
(14,1%), Ursynów (8,5%), Wilanów (7,1%), Mokotów (6,9%), Bielany (6,3%), Włoch (5,5%),
Bemowo (4,8%), Targówek (4,7%), Wesoła (4,4%), Praga Południe (4,3%), Wola (3,7%), Rembertów
(3,7%), Śródmieście (3,0%), Praga Północ (2,2%), Ochota (1,9%), Ursus (1,8%) i śoliborz (1,6%).
2.2 PołoŜenie geograficzne
Warszawa połoŜona jest nad środkowym biegiem Wisły, na średniej wysokości 100 m n.p.m., na
52˚13΄ szerokości geograficznej północnej i 21˚02΄ długości geograficznej wschodniej. Wisła dzieli ją
na część lewo- i prawobrzeŜną. Prawie cała część lewobrzeŜna połoŜona jest na terenie morenowej
wysoczyzny lodowcowej (Wysoczyzna Warszawska), natomiast prawobrzeŜna strona w obrębie
doliny Wisły (Dolina Wisły).
2.3 Ukształtowanie powierzchni ziemi i geomorfologia
Według regionalizacji fizycznograficznej J. Kondrackiego (1998) cały obszar Warszawy naleŜy do
prowincji NiŜu Środkowoeuropejskiego, do podprowincji Niziny Środkowopolskie, a w jej obrębie do
makroregionu Nizina Środkowomazowiecka.
Główne jednostki morfologiczne na terenie Warszawy to wysoczyzna morenowa (tzw. Wysoczyzna
Warszawska) i dolina Wisły. Granicą obu jednostek jest Skarpa Warszawska, która stanowi
wyróŜniający się element morfologiczny na płaskiej powierzchni Równiny Mazowieckiej.
Na terenie wysoczyzny leŜy prawie cała lewobrzeŜna część Warszawy. W jej obrębie zachowało się
częściowo lub całkowicie wiele naturalnych form rzeźby m.in. kemy, niewielkie podłuŜne wydmy,
suche doliny nieckowate, płaskodenne doliny rzeczne oraz obniŜenia wytopiskowe i wąwozy.
Wszystkie doliny i wąwozy uchodzą do doliny Wisły rozcinając skarpę. Na terenach zabudowanych
wąwozy i doliny zostały przewaŜnie zasypane lub przekształcone.
Skarpa Warszawska przebiega od rejonu Młocin na północy do doliny Jeziorki na południu i stanowi
lokalny warszawski odcinek krawędzi erozyjnej lewobrzeŜnej równiny wysoczyznowej. Na znacznym
przebiegu Skarpa została uformowana na wschodnich połogich stokach iłów, nachylonych ku dolinie
Wisły. Spowodowały one złagodzenie nachylenia zbocza i rozszerzenie strefy zboczowej Skarpy.
Odcinki te wykazują predyspozycje do procesów osuwiskowych.
15