Plan Gospodarki Odpadami dla Miasta Stołecznego Warszawa na ...

Ze względu na brak dokładniejszych informacji dotyczących struktury ludności w Warszawie
pozostała analiza demograficzna oparta jest o dostępne dane na koniec 2006 roku. W populacji
Warszawy przewaŜają kobiety. Na 100 męŜczyzn przypada 117 kobiet. Część mieszkańców stanowi
ludność niezameldowana, trudno jest oszacować ilość tych osób. Według danych GUS (Rocznik
Statystyczny Województw GUS 2007) mieszkańców Warszawy w wieku przedprodukcyjnym było
14,6%, produkcyjnym 65,4%, a poprodukcyjnym 20,0%. Dane te odzwierciedlają ogólną tendencję
występującą nie tylko w Warszawie, świadczącą o starzeniu się społeczeństwa. Potwierdzeniem tego
jest równieŜ ujemny wskaźnik przyrostu naturalnego, który w 2006 roku wyniósł -0,6.
Warszawa jest atrakcyjna dla mieszkańców z uwagi na niską stopę bezrobocia. Napływ ludności
(migrujących w obrębie kraju) do stolicy w 2006 roku wyniósł 24 100, przy odpływie 15 741. Ilość
osób imigrujących wyniosła 858, emigrujących 1038. Saldo migracji dla 2006 roku 4,8.
Według prognozy demograficznej opracowanej przez Główny Urząd Statystyczny dla Polski do 2030
r. liczba ludności Warszawy w ciągu najbliŜszych lat będzie systematycznie maleć, początkowo
powoli, a w latach 2014-2015 bardzo szybko. Ubytek ludności nastąpi głównie wskutek spadającej
liczby urodzeń, przy wysokiej i wzrastającej liczbie zgonów.
Prognoza ta róŜni się od sporządzonej w 2006r. prognozy zmiany demograficznej m.st. Warszawy
na opracowanej na potrzeby Studium Wykonalności „Modernizacja i rozbudowa oczyszczalni Czajka
…”
2.7 Struktura zagospodarowania przestrzennego
Podstawową zasadą struktury zagospodarowania przestrzennego jest zrównowaŜony rozwój. Zasada ta
realizowana jest poprzez zapewnienie trwałości procesów i powiązań przyrodniczych w samym
mieście oraz w jego otoczeniu. Struktura zagospodarowania przestrzennego Warszawy wynika
z zewnętrznych i wewnętrznych uwarunkowań środowiska przyrodniczego. Do uwarunkowań
zewnętrznych zaliczyć moŜna połoŜenie geograficzne, ukształtowanie powierzchni terenu, budowa
geologiczna jak równieŜ koncepcje związane z zagospodarowaniem przestrzennym m.in. na szczeblu
wojewódzkim. Uwarunkowania wewnętrzne są zaś wynikową stanu i funkcjonowania środowiska
przyrodniczego w powiązaniu z określeniem skali i tempa zachodzących w mieście zjawisk
i procesów.
Struktura funkcjonalno – przestrzenna Warszawy nie jest jednolita. W granicach miasta występuje
kilka typów obszarów róŜniących się charakterem zagospodarowania oraz poziomem obsługi
mieszkańców. Oprócz typowo miejskich form zagospodarowania przestrzeni, na które składają się:
zabudowa mieszkaniowa, usługowa, przemysłowo – produkcyjna czy układy drogowe, występują teŜ
znaczne areały terenów rolnych, lasów i łąk. Zieleń jest jednym z elementów funkcjonalnych miasta.
Na strukturę zieleni Warszawy składają się tereny: lasów, zieleni urządzonej – w tym: parki, skwery,
ogrody dydaktyczne, zieleń cmentarna, ogrody działkowe, zieleń osiedlowa, zieleń towarzysząca
zabytkowym fortyfikacjom, zieleń przyuliczna, zieleni naturalnej – w tym nadwodnej, o wysokich
walorach przyrodniczych (m.in. łąki, łęgi nadwiślańskie).
Zabudowa mieszkaniowa, zarówno jedno- jak i wielorodzinna, występuje na całym obszarze miasta
i charakteryzuje się duŜym stopniem rozproszenia. Zasadniczo nie ma w Warszawie takich obszarów,
gdzie nie funkcjonowałoby osadnictwo mieszkaniowe.
Obiekty usługowe w postaci urzędów administracji centralnej, przedstawicielstw międzynarodowych
oraz urzędów administracji rządowej i instytucji o znaczeniu ogólnokrajowym skoncentrowane są
głównie w lewobrzeŜnej części centrum Warszawy. Pozostałe obiekty usługowe – szkoły, szpitale,
ośrodki zdrowia oraz obiekty sportowe – występują w rozproszeniu na całym obszarze miasta.
Tereny przemysłowe Warszawy lokalizowano kiedyś na peryferiach miasta. Dziś, wskutek ciągle
postępującego procesu urbanizacji, wkomponowują się w krajobraz osiedli mieszkaniowych -
przykładami mogą tu być dzielnice: Ursus, Wola, Targówek czy śerań.
19