Pokaż treść!

Frakcje
mm
0/0,5
0.5/1
1/2
Tabl. 1.
Uziarnienie piasków wiślanych.
S k ł a d procentowy %
Śr.
śr,
śr.
26,9—35.2 30 64,5—68,5 66 70,5—71,5 71 80.5—82,3
51,7—60,8 55 28 5-34,5 30 24,8—27 26 15.5-19
2,6—12,4 10 1 — 3 2 0.5— 1.5 1 0,2— 1,4
81
17,5
1
> 2 1,6—10,4 5 1 — 2,2 2 1 — 3 2 0,3— 0,8 0,5
nazwa a ; B C D
Z tabl. 1 widzimy przede wszystkim, że ilość żwiru, czyli
ziam powyżej 2 mm, jest tak znikoma, że odsianie jej
jest właściwie zbędnym. Piasek dostarczany można więc
uważać za względnie standaryzowany, jeżeli chodzi o samą
nazwę. Poza tym odróżniać można wyraźnie 4 grupy o
zdecydowanie różnym uziarnieniu. Tylko piasek A jest
gruboziarnisty. Pozostałe piaski są wyraźnie miałkie. Piaski
B i C niewiele się między sobą różnią i praktyczne
należałaby je uważać za identyczne. Piasek D natomiast
znowu bardzo wyraźnie się odcina od pozostałych piasków
nadmierną zawartością miału pon. 0,5 mm.
Kruszywo tym bardziej nadaje się do betonu, im mniej
w
chłonie wody, bo wtenczas jest mniejszy współczynnik —,
od którego jak wiadomo zależy wytrzymałość betonu.
W tabl. 2 obliczone są:
a) wodochłonność 1 kg piasku za pomocą współczynników
prof. Paszkowskiego przy konsyst. półciekłej;
b) ilość wody, którą chłoną 400 1 == 560 kg piasku;
c) ilość wody "w 1 m3 betonie przy 300 kg cementu i
800 1 żwiru (założona wartość, wzięta z prakt.);
d) całkowita ilość wody w betonie ■= w ;
e) całkowita ilość cementu w betonie = c;
c
f) współczynnik — ;
g) wytrzymałość ze wzoru iBolomey‘a R*
( w
— 0,5) ; dla norm. cementu portl, C = 180 (średnio);
b) stosunek wytrzymałości.
Powyższy przykład, wzięty z życia, dobrze cbrazuje
Tabl. 2.
Wytrzymałość betonu o składzie 300 kg cementu : !t00
piasku : 800 l żwiru i kons. półciekłej.
Piasek
I Wodochł.
|l/kg piasku
560 kg piasku
chłonie
wody
Założona
ilość wody w
cem.iżwir. 1
w
1
ilość
cem.
C
kg
c
w
R J8
kgcm”
Stosunek 1
wytrzymał. 1
A 0,14 79 88 167 300 1,30 234 130
B 0,184 103 88 191 300 1,07 193 107
C 0,189 106 88 194 300 1,05 189 105
D 0,20 112 88 200 300 1,00 180 100
wpływ poszczególnych piasków na wytrzymałość betonu
przy niezmiennej jego ciekłości (urabialności). Wynika z
niego, że piaski B i C mało się różnią i dają śr. tylko o
6%, piasek A natomiast o 30% wyższą wytrzymałość od
piasku D. Praktycznie różnica między piaskami D i C/B
jest zatem mała i normalnie nie zachodzi potrzeba rozróżniania
tych piasków. Stosowanie piasku A może natomiast
dać poważne korzyści, czy to w postaci podwyższonej wytrzymałości
betonu ,czy też w postaci mniejszej ilości cementu.
W naszym wypadku wytrzymałość 180 kg/cm2 dałaby
się przy stosowaniu piasku A osiągnąć już przy 250
kg cementu (zamiast 300 kg) przy czym byłoby już kwestią
kalkulacji,, co jest tańsze: czy 50 kg cementu, czy też
różnica kosztu między 0,4 m3 piasku A i piasku D, bo o
ile mi wiadomo, piasek A jest sprzedawany drożej. Niestety
zawiera Wisła bardzo mało piasku A, to też spotyka
się na budowach normalnie miałkie piaski B, C, D. Sposób
standaryzacji piasków nasuwa się wtedy sam przez
się. Należałoby stworzyć następujące grupy piasków:
grupę I: o Eawartości < 40% ziarn poniżej 0,5 mm,
grupę I I : o zawartości 60 — 70% ziarn poniżej 0,5 mm,
grupę III: o zawartości > 80% ziarn poniżej 0,5 mm,
ponadto należałoby dlość ziam pow. 2 mm ograniczyć do
max. 5%. Standaryzacja ta ibyłaby jak widzimy możliwa
bez żadnej dalszej przeróbki piasku. Należałoby ęo
tylko po wydobyciu zbadać i odpowiednio zakwalifikować.
ŻWIR.
Skład kilku żwirów podany jest w tabl. 3.
Tabl. 3.
Uziarnienie żwirów wiślanych.