Pokaż treść!

Poza tym obrazuje tablica, że tak powiem, namacalnie
wpływ nadmiaru wody w stosunku do cementu. Wystarcza
dać trochę zadużo wody i trochę za mało cementu, by
wytrzymałości spadły katastrofalnie. Tablica nie wymaga
poza tym komentarzy. Wykonawca budowy wyczyta z niej
łatwo przyczynę niejednego niepowodzenia, a nadzorujący
kierownik budowy zrozumie, że samo przepisywanie składu
betonu nie upoważnia go jeszcze do żądania od wykonawcy
specjalnie wymyślnych wytrzymałości, jak to nieraz
ma miejsce.
INŻ. ARCH. M. PO PIEL
TWÓRCY
BUDYNKU
Dnia 17, 18 i 19 czerwca r. d. w sali Politechniki Warszawskiej
zostały wystawione prace słuchaczy Wydziału
Inżynierii, wykonane jako ćwiczenia kursowe oraz prace
dyplomowe z zakresu Budownictwa Ogólnego.
Prace wykonane pod naczelnym kierownictwem prof,
dr. inż. W. Żenczykowskiego, w pierwszej swej części, jako
ćwiczenia kursowe, m ają za zadanie wprowadzenie słuchaczy
w tajniki rzemiosł budowlanych, oraz stopniowe
ich przygotowanie do przejścia od czysto rzemieślniczego
traktowania czy to poszczególnych elementów konstrukcji,
czy metod wykonywania robót budowlanych, do inżynierskiego
ujęcia zagadnienia, włącznie z rachunkowym uzasadnieniem
każdej części budynku.
Prace drugiej grupy obejmują dyplomantów, którzy
rozwiązują, w oparciu o obliczenia statyczne, szereg aktualnych
zagadnień budowlanych, jak centralne garaże,
hotele, hangary, wieżo radiostacji, lotniska itp., z uwzględnieniem
głównie inżynieryjno - konstrukcyjnej strony,
i traktują sprawę ukształtowania przestrzeni tylko na
tyle, na ile to jest potrzebne dla wyjaśnienia zadań konstrukcyjnych,
bez zbytniego wgłębiania się w dziedzinę
formy.
Prace potraktowane szeroko, z uwzględnieniem najnowszych
zdobyczy i poglądów na rozwiązania ustrojowe.
Przed przystąpieniem do właściwego opracowania, przygotowuje
się szereg szkicowych alternatyw, mających na
celu wyjaśnienie najlepszej celowości i przydatności zamierzonej
konstrukcji budowlanej. Takie podejście przeniesione
zostało z dziedziny zagadnień mostowych, z którą
obecne budowle, szczególniej o charakterze szkieletowym,
m ają bardzo dużo wspólnego.
Ujęcie, opracowanie i pokazanie wszystkich prac wystawionych
nadzwyczaj staranne, przemyślane i wykonane
z zamiłowaniem i wiedzą, chlubnie świadcząc zarówno
o słuchaczach, jak i o kierownictwie katedry Budownictwa
Ogólnego,
Omawiana wystawa prac konstrukcyjnych budowlanych
nasuwa szereg refleksyj na temat współczesnych zagadnień
o roli architekta i konstruktora, ich wzajemnego stosunku
i podziału czynności.
Budynki nowoczesne, nie obiekty powszedniego użytku,
na potrzeby codzienne, ale rzeczy monumentalnego pokroju,
są bardzo złożone, nie tylko jako zagadnienia racjonalnego
i estetycznego ukształtowania przestrzeni, ale
też i jako zespoły konstrukcyjne, instalacyjne itp. Wielopiętrowość,
wkraczająca w dziesiątki kondygnacyj, wywołująca
konieczność liczenia się nie tylko z siłami pionowymi,
lecz i bardzo dużymi poziomymi, ze sczepieniem
obiektu budowanego z podstawą, komplikującą rozkłady
sił działających w funkcjonującym budynku dzięki różnorodności
i zmienności obciążeń użytkowych poszczególnych
miejsc poszczególnych pięter, uwrażliw iająca' zespół na
stałe drgania podłoża, wymaga bardzo daleko idącego
zespolenia konstrukcyjnego całości, realizującego się najczęściej
w zeskładzie żelbetowym lub stalowym.
Wymiary całości, zużywającej kolosalne ilości budulca,
prowadzą do jak najdalej posuniętego wykorzystania stosowanych
materiałów dla zmniejszenia ciężarów „bezwładnych".
Z tym wiąże się zagadnienie wzrastającej akustyczności
budynku oraz przeciwdziałania temu.
Dostarczenie oświetlenia naturalnego i sztucznego; u-
stalenie odpowiedniego potencjału cieplnego i utrzymanie
go, najdogodniejszy rozkład ciepła jak w całości, tak i w .
poszczególnych częściach budynku, stosownie do ich potrzeb;
nawietrzenie i odwietrzenie; zaopatrzenie w użytkową
wodę i usunięcie zanieczyszczonej, oraz w ogóle wszelkich
nieczystości; dostarczenie energii gospodarczej —
wszystko to wysuwa na jedno z naczelnych miejsc kwestię
instalacyj budowlanych i racjonalnego do nich podejścia,
oraz ich współdziałania z ustrojami nośnymi.
Nakoniec zagadnienie wewnętrznego transportu (ruchu)
również zajmuje miejsce niepoślednie wśród kwesty
j, związanych z ukształtowaniem budynku, jako całości
celowo pomyślanej, skonstruowanej i funkcjonującej.
Pomijam tu celowo, jako zagadnienie odrębnego typu,
sprawę rozwiązania przestrzennego wnętrz, pod względem
racjonalności zużytkowania i stworzenia najkorzystniejszych
warunków pobytu w nich, główny bowiem ciężar
jego leży w sferze zadań czysto architektonicznych.
I otóż, uwzględniając powiedziane wyżej, dochodzimy
do wniosku, że w budynku współczesnym, o cechach monumentalnych,
istnieją trzy typy zagadnisń:
a) ukształtowanie przestrzeni;
b) zrealizowanie i ustabilizowanie kształtu przez konstrukcję;
c) stworzenie przez specjalne instalacje odpowiedniego
„klimatu", umożliwiającego użytkowanie ukształtowanej
przestrzeni,
Tym trzem typom zadań odpowiadają trzy gałęzie specjalności
:
a) architektura właściwa,
b) inżynieria budowlana,
c) instalacje budowlane.
Ponieważ każda z nich jest bardzo rozległą dziedziną
myśli technicznej, zawierającą wielką ilość specjalnych
zagadnień, więc trudno przypuścić, aby jednoosobowy
technik mógł przy wykonywaniu budynku ogarnąć należycie
wszystko, bez widomego uszczerbku dla dziedzin nie
leżących w jego specjalności.
Stąd wynika konieczność trzyosobowego kompletu projektującego
i wykonawczego. Sprawę wzajemnego stosunku
tych trzech osób pomijam, stwierdzam tylko, że są
one potrzebne, i że każda z nich ma swój wyłączny teren
działania, z tym ogólnym zastrzeżeniem, że wszystkie
ich czynności i poczynania muszą być wzajemnie
zharmonizowane i uzgodnione, i dążą do jednego ogólnego
celu.
Dotychczasowe przygotowanie techniczne w szkołach a-
kademickich wyraźnie faworyzowało lylko jedną gałąź.