Pokaż treść!

KOLEJNOŚĆ M IESZANIA CZĘŚCI SKŁADOWYCH
BETONU JA KO CZYNNIK W PŁYW AJĄCY NA
JEGO WYTRZYMAŁOŚĆ.
Profesor Voshida — z Uniwersytetu w Kyuschu w Ja ­
ponii — ogłosił wyniki swych badań nad wpływem na
wytrzymałość betonu, kolejności, w jakiej mieszano części
składowe betonu. Badania te obejmowały dwie serie prób.
Podczas pierwszej zastosowano stały okres mieszania betonu
(llb minuty) i mieszano w różnej kolejności części
składowe betonu. W drugiej serii prób stosowano zupełnie
określoną i stałą kolejność mieszania części składowych
betonu, zmieniając oki/ts trwania procesu mieszania betonu.
Przy próbach tych stosowano skład betonu 1:2:4 (i jako
kruszywo piasek i żwir), lecz zmieniano procent wody
od 50% do 90% wagi cementu.
Z doświadczeń tych ustalono, żs:
a) uzyskujemy wTiększą wytrzymałość betonu, jeżeli u-
przcdnio wymieszać cement z wodą, i następnie dopiero
dodawać kruszywo, wrzucając do mieszaniny na samym
końcu elementy o największych wymiarach.
b) otrzymujemy najmniejszą wytrzymałość betonu, jeżeli
bodziemy dodawać do mieszaniny na samym końcu
wodę lub piasek,
c) mieszanie stosunkowo długie, nawet dochodzące do 5
minut, nie wystarcza, by wyeliminować wpływ- kolejności
dodawania do mieszaniny elementów składowych, nawet
jeże1i dodawanie tych materiałów odbywa się w szybkim
tempie,
Ahnuks dc Ui Vovric Vicinale — Nr. 11 1936.
BADANIE SKURCZU BETONU.
W „Annales des Travaux Publics de Belgiąue” z 11/1937
ogłasza prof. Eabozee wyniki ciekawych prób nad skurczem
żelbetu w przeciągu kilku lat i jego wpływie na
uzbrojenie. Skrócenie wkładek wynosi kilka setnych mm
na mb.
In i. M. L.
ŻELBET WE WYSOKICH TEMPERATURACH.
Dla określenia ognioodporności stropów, przeprowadził
Niemiecki Wydział dla Żelbetu w porozumieniu z przemysłem
ceglarskim. doświadczenia, które wykazały, że w normalnych
żelbetowych konstrukcjach stropowych tylko wtedy
można mówić o ogniotrwałości, jeżeli zbrojenie chronione
jest w sposób specjalny przed wysoką temperaturą,
w przeciwnym bowiem razie przy pożarze półtoragodzinnym
i przy dopływie ciepła w temperaturze 1000° w przeciągu
pół godziny nastąpi przedwczesne załamanie się stro-
~>u, gdyż na skutek wysokiej temperatury granica plastyczności
stali spada do wysokości normalnego naprężenia.
Próby przeprowadzano przy normalnym obciążeniu
stropów.
Działanie goraca na żelbet ilustruje konkretny przypadek
pęknięcia podbudowy żelbetowej pod piec szybowy.
Podbudowa składała się z czetrech podciągów żelbetowych
w kształcie prostokąta. Po siedmiu latach wykazały belki
podłużne pęknięcie pionowTe w środku, przy czym szpara
0 szerokości 2 do 3 cm sięgała na całą wysokość. Zbrojenie
złożone z 12 średn. 18 mm było przerwane ii wykazywało
ipecyiiczne złuszczenie w miejscu zniszczenia. Beton natomiast
nie wykazał znaczniejszych szkód. Belki poprzeczn
e nie wykazały rys, natomiast beton był zupełnie skrU'
szały. Zbadano dokładnie zjawisko i rezultat badań jest
następujący:
W belkach podłużnych przerwanie uzbrojenia nastąpiło
wskutek wysokiej temperatury, gdyż przylegały one bezpośrednio
do ścian pieca o temperaturze 1100 do 1200° —
beton o przewodnictwie 1,2 (cegła, 0,75) dopuścił do wkładek
temperaturę 400 do 600". Ponieważ granica plastyczności
= 2400 kg/cm", spada już przy 400°, a przy 600°
nawet do jednej czwartej (około 650 kg/c nr), naprężenie
= 1000 kg/cm- przekroczyło 1,5-krotnie granicę plastyczności.
W belkach poprzecznych wykazała analiza betonu,
iż użyto do niego kamienia wapiennego, który uległ
wypaleniu i tym należy tłumaczyć prawie zupełne zwietrzenie.
Naprawy podbudowy dokonano w ten sposób, iż podchwycono
piec podciągami dźwigarowymi, które zabezpieczono
przez okładzinę szamotowTą.
(Der Bautenschutz 5.VI: 37).
In i. M. L.
REGENERACJA CEMENTU ZLEŻAŁEGO.
W Rosji B. G. Skramtajew przeprowadzi! badania nad
cementem zleżałym. Cement jeśli znajduje się za długo w
magazynie, jak wiadomo, traci sw^oje własności wskutek
działania wdlgoci i dwutlenku węgla, zawartych w powietrzu.
Można to częściowo naprawić przez potraktowanie
zleżałego cementu kwasem solnym, gdyż wTówczas zachodzi
rcakcja: CaCO, + 2HCI = CaCU + CO, + H ,0.
W doświadczeniach cement poddano najpierw sztucznemu
starzeniu w strumieniu pary wodnej i CO-, a następnie
zalano roztworem 4% HC1, otrzymując następujące wytrzymałości
zaprawy 28 dniowTej o stos. 1 :3: Cement normalny
273 kg/enr, po sztucznym starzeniu — 138 kg/cm"
i po regenarcji 227 kg/cm”.
Annales de l‘Inst. Teclin. du Bntiment ci des Tr. P.
No. 2-1937. str. 86.
T. K.
ODPORNOŚĆ RUR CEMENTOWYCH NA KWASY.
Na podstawie wyników doświadczeń laboratoryjnych oraz
ankiety, przeprowadzonych w Danii, można stwierdzić, że
niszczenie rur cementowych ułożonych w ziemi następuje
tylko wtedy, gdy rury wykonane są z mieszaniny chudszej
niż 1 : 3 i gdy grunt zawiera wodę zaskórną. W terenach
gliniastych niszczenia nie zaobserwowano. Szkodliwe działanie
wody polega na zawartości w niej dwutlenku węgla.
Próby laboratoryjne przeprowadzono na rurach z zaprawy
1 : 2 z dodaniem 8 do 10% wody, poddając je działaniu
wody zawierającej COj pod ciśnieniem 0,2 at przez przeciąg
3% lat. Od strony wewnętrznej złuszczyła się warstwa
zaprawy 0,7 mm grubości — pozatem szkodliwego
wpływu nie stwierdzono. Nieszczelność rur pochodzi zatem
raczej od wykonania z zaprawy zbytnio suchej. Rury
smołowane o mieszaninie 1 : 5 wykazały szczelność rur
r.iesmokwanych o mieszaninie 1 : 2. Asfaltowanie rur nawet
niezupełnie szczelnych (mieszanina 1 : 4) zapobiegło
w zupełności niszczeniu, ale na powłoce asfaltowej
występują pęcherze. Próby laboratoryjne uzupełniono poddaniem
cienkich pryzm działaniu kwasu mlekowego, węglowego
i solnego. Dobre wyniki osiągnięto przez zanurzenie
rur w szkle wodnym. Dodatek mydła do wody dla zarobienia
cementu zwiększył wprawdzie szczelność ale obniżył
znacznie wytrzymałość i dlatego nie jest wskazany.
(Zeitschrift des ost. Ing. u. Arcli. verein 27.X II. 1935)
Inż. M. L.