imzot rrok mirdita në 70 vjetorin e lindjes së tij - kishadhejeta.com

Shkoni, pra, dhe bëni dishepuj nga të 

gjithë popujt duke i pagëzuar në emër të 

Atit e të Birit e të Shpirtit të Shenjtë. 

(Mateu 28, 20) 

Organ i permuajshem informacioni i METROPOLISE tIRANE-DURRES Nr. 7 

Sh tat o r 2009 Çmimi 30 lekë 

urime shkëlqesi!.. 

imzot rrok mirdita në 70 vjetorin e lindjes së tij

shtator 2009 Kisha dhe jeta 

2 

PËRMBAJTJA 

Urime Shkëlqesi 

Imzot Rrok Mirdita 

në 70-vjetorin e tij 

Motrat e vogla e Jezusit 

kremtuan më 8 shtator 

2009 70-vjetorin e themelimit 

të kongregatës së tyre 

Motrate vogla 

Gratë Rregulltare ne 

rrjetin kundër trafikimit 

te qenieve njerëzore 

Nga Imelda Poole IBVM 

faqe 3 

faqe 6 

faqe 7 

Kalendari Liturgjik 

Tetor 2009 

Dymbëdhjetë apostujt 

Mt 10,1-15 

Pastaj Jezusi i mblodhi rreth vetes dymbëdhjetë 

nxënësit e vet e u dha pushtetin të mund t’i 

dëbojnë shpirtrat e ndytë dhe të mund të shërojnë 

çdo sëmundje e lëngatë. 

Emrat e Dymbëdhjetë apostujve janë këta: i pari 

Simoni, që quhet Pjetër e vëllai i tij Andreu; 

Jakobi i Zebedeut dhe Gjoni, i vëllai; Filipi dhe 

Bartolomeu; Toma e Mateu tagrambledhësi; 

Jakobi i Alfeut dhe Tadeu; Simon Kananeu dhe 

Judë Iskarioti ai që e tradhtoi. 

Shën Simoni e Shën Juda 

Për shkak të dashurisë 

shumë të madhe 

Nga Dr. Lorenc Stojani 

Një metamorfozë personale 

Shugurimi Priftëror në 

Famullinë e shën Domenikut 

në Durrës 

Nga Christopher Caruana O.P. 

Intervistë me shën Palin (4) 

Nën kujdesin e 

Atë Carlo Colonna s.j. 

Përgatiti për botim Marçel Hila 

Buen camino, buena gente! 

Takimi i II-të Evropian i të 

Rinjve Françeskan 

Nga Elidon Dodaj 

faqe 8 

faqe 9 

faqe 10 

faqe 11 

Dërgimi i të Dymbëdhjetëve 

Shi këta të Dymbëdhjetët Jezusi i dërgoi dhe u 

urdhëroi: 

“Mos shkoni ndër paganë as mos hyni në 

asnjë qytet të samaritanëve! Por shkoni më mirë 

te delet e humbura të shtëpisë së Izraelit. Gjatë 

udhëtimit predikoni: ‘Mbretëria e qiellit është 

ngjat!’ Shëroni të sëmurit, ngjallni të vdekurit, 

pastroni të gërbulurit, dëboni djajtë! Falas morët, 

falas edhe jepni! 

Mos bashkoni në breza tuaj as ar, as argjend, 

as të holla bakri; as strajcë udhëtimi, as dy palë 

petka, as të mbathura, as shkop, sepse punëtori 

ka të drejtë në ushqimin e vet. 

Në çdo qytet apo fshat që të hyni, pyetni a 

është aty ndonjë njeri i ndershëm e banoni tek 

ai deri të shkoni më tej. Kur të hyni në shtëpi, 

uroni paqe. Nëse shtëpia është e ndershme, le 

të zbresë mbi të paqja juaj; po nuk qe e denjë, 

paqja juaj le të kthehet tek ju. 

Por, po qe se ndokund nuk ju pranojnë ose 

nuk i dëgjojnë fjalët tuaja, dilni prej asaj shtëpie 

e prej atij qyteti dhe shkundëni edhe pluhurin 

prej këmbëve tuaja. Për të vërtetë po ju them: 

Ditën e Gjyqit do ta ketë më lehtë Sodoma e 

Gomorra se ai qytet.” 

1 tetor – Sh. Tereza e Jezusit Fëmijë 

2 tetor – Engjëjt e rojës 

4 tetor 

E DIELA XXVII GJATË VITIT -B 

Sh. Françesku i Asizit 

7 tetor – Zoja Rruzare 

9 tetor – Sh. Dionizi dhe shokët 

11 tetor 

E DIELA XXVIII GJATË VITIT -B 

15 tetor – Sh. Tereza e Avilës 

17 tetor Sh. Injaci i Antiokisë 

18 tetor 

E DIELA XXIX GJATË VITIT -B 

Sh. Luka 

23 tetor – Sh. Gjoni nga Kapistrano 

24 tetor – Sh. Anton Maria Klaret 

25 tetor 

E DIELA XXX GJATË VITIT -B 

28 tetor – Sh. Simoni dhe Sh. Juda 

Drejtor i përgjithshëm: 

Imzot George Frendo 

Kryeredaktor: 

D. Marjan Lumçi 

Sekretar: 

Nikollë Loka 

Redaksia: 

Kolec Çefa 

Ana Stakaj 

Zef Skanjeti 

Elidon Dodaj 

Grafika: 

Pjerin Sheldija 

Elis Gjoni 

Foto: Pici 

Adresa: 

Katedralja e Shën Palit, 

Bulevardi Zhan D’Ark, 

Tiranë, Shqipëri 

E-mail: mlumci@hotmail.com 

http://kishadhejeta.googlepages.com

shtator 2009 

Kisha dhe jeta 

3 

Urime Shkëlqesi 

Imzot Rrok Mirdita në 70-vjetorin e tij 

Me datë 28 shtator 2009 Arqipeshkvi ynë 

mbushi 70 vjet. Një përvjetor i cili u 

festua në Katedralen e shën Palit në meshën 

e shenjtë. Në meshë morën pjesë ipeshkvij si 

Nunci Apostolik Mons. Ramirez ()…, Arqipeshkvi 

i Shkodrës Mons. Angelo Massafra, 

Arqipeshkvi i Tivarit Mons. Zef Gashi, Ipeshkvi 

i Sapës Mons. Lucjan Avgustini, Administratori 

Apostolik i Jugut Mons. Hil Kabashi, 

meshtarë, rregulltarë e rregulltare e një numër 

i madh besimtarësh. Ishin gjithashtu të pranishëm 

edhe ambasadorë të vendeve të ndryshme 

si ambasadori i SHBA Z. John Uithers, 

ambasadorja e Çekisë Znj. Marketa Fialkovà 

dhe zv/ambasadori i Polonisë si dhe deputetë të 

Kuvendit të Shqipërisë si Znj. Mesila Doda e 

Znj. Paulina Hoti e Z. Tritan Shehu. 

Në fjalën e tij, në fillim të meshës së shenjtë, 

Arqipeshkvi falënderoi Zotin për dhuratën 

e jetës si dhe të gjithë të pranishmit për afërsinë 

dhe praninë e tyre. Ai theksoi se gjithçka në 

këto vite ka qenë një dhuratë e Zotit. Homelinë 

për këtë rast e mbajti Sh. T. Mons. Imzot 

George Frendo, ipeshkv ndihmës i Arkidioqezës 

Tiranë-Durrës. Në homelinë e tij Mons. 

Frendo vuri theksin në faktin që jemi në këtë 

meshë për të falënderuar Zotin për shërbimin 

baritor që Arqipeshkvi ka bërë në këto vite në 

dioqezë. Më tej ipeshkvi ndihmës u ndal në 

jetën e Mons. Mirditës duke e ndarë atë në tre 

etapa kryesore: atë të fëmijërisë, pranë familjes 

Mirdita në Ulqin, atë të meshtarisë të ndarë 

ndërmjet Arkidioqezës së Tivarit dhe asaj të 

Fjala e Arqipeshkvit tonë në fillim e meshës 

New York-t dhe kohën pas shugurimit ipeshkvnor 

si bari i Arkidioqezës Tiranë – Durrës. 

Duke folur për takimin e Jezusit me Nikodemin 

Imzot Frendo theksoi se ka një lindje 

natyrore dhe një mbinatyrore, pikërisht si ajo 

që Zoti Jezus i kërkoi Nikodemit. Zoti nuk 

vjetrohet kurrë dhe as ata që në të rilindin nuk 

vjetrohen kurrë. 

Në fund të meshës u lexuan edhe urimet 

që i kishin ardhur Mons. Mirditës prej personaliteteve 

më të larta të vendit. Për të gjithë u 

lexua teksti integral i letrës që Presidenti i Republikës 

së Shqipërisë Zoti Bamir Topi i kishte 

dërguar Imzot. Mirditës me këtë rast. Ndër të 

tjera presidenti përmendte kontributin që Arqipeshkvi 

ka dhënë jo vetëm në fushën fetare, 

por edhe në atë kombëtare e shoqërore. 

Më pas festimet vazhduan me një koktej 

ishte organizuar në nder të Arqipeshkvit, ku 

morën pjesë shumë të ftuar. 

Jeta e Mons. Mirditës në këto 70 vite ka qenë 

një jetë në lëvizje të vazhdueshme. U lind në 

Këllezën të Ulqinit. Kreu shkollën për meshtar 

në Kroaci. Ushtroi për disa vite meshtarinë në 

Dioqezën e Tivarit. Më pas u dërgua në New 

York për t’i shërbyer atje diasporës shqiptare e 

duke themeluar edhe qendrën baritore Zoja e 

Shkodrës, që përfshinte Kishën dhe ambiente 

të tjera përreth. Më pas u emërua Ipeshkëv nga 

papa Gjon Pali II dhe po prej tij u shugurua më 

25 prill 1993 në Shkodër bashkë me tre ipeshkvij 

të tjerë. Prej vitit 1993 udhëheq Arkidioqezën 

Tiranë Durrës. 

Të nderuar Vëllezër në Episkopat, 

Të dashur vëllezër e motra, 

Para së gjithash ndjej nevojën të shpreh 

mirënjohjen time për praninë tuaj në këtë 

kremtim. Jeta e krishterë është një përpjekje e 

përhershme për të falënderuar Hyjin për mrekullitë 

që ai shfaq para syve tanë, për shpëtimin 

dhe lumturinë tonë. Kremtimi i përvjetorit 

të lindjes do të ishte një krenari boshe, po të 

mos ishte një shprehje e thellë dhe e përvuajtë 

e falënderimit ndaj Hyjit. Ai është protagonisti 

kryesor i jetës sime. Ai është protagonisti kryesor 

i këtij kremtimi. 

Jeta e krishterë është në të njëjtën kohë jetë 

me të tjerët. Nuk është e mundur të njohësh 

Krishtin e të mbetesh i mbyllur në vetvete. Ai 

e thyen rrethin e mbyllur të kujdesit vetëm për 

veten, dhe hap horizontin e pafund të jetës. 

Ky horizont nuk është i zbrazur, por është i 

mbushur me njerëz dhe me takime. Të gjithë 

njerëzit dhe të gjitha takimet e jetës sime i shoh 

në një dritë të vetme: në dritën e Njeriut nga 

Nazareti dhe në dritën e takimit tim me të. 

Nëse, duke kujtuar vitet e jetës sime, që tani 

janë bërë shtatëdhjetë, më dalin parasysh emra, 

fytyra dhe histori të mijëra njerëzve që kam 

takuar në jetë, më është e vështirë t’i shtjelloj 

një nga një, nuk e kam të vështirë të them me 

bindjen që më frymëzon besimi: çdo emër, çdo 

fytyrë dhe çdo histori marrin dritë dhe jetë nga 

emri, fytyra dhe historia e Jezu Krishtit, sepse 

çdo njeri që ka mbushur jetën time, është për 

mua një njeri i dashur dhe i shpëtuar nga Zoti 

ynë i dashur Jezus. 

Të tillë janë prindërit e mi të ndjerë, që më 

kanë frymëzuar me ndjenjën e besimit dhe 

që kanë kaluar nga kjo jetë; të tillë janë familjarët 

e mi të dashur, që më kanë mbështetur në 

shërbesën time kishtare dhe më kanë përçuar 

ndjenja të thella njerëzore; të tillë janë vëllezërit 

e mi në priftëri, me të cilët kam ndarë bukurinë 

dhe sfidën e ndjekjes së Krishtit në thirrjen 

shërbestare; të tillë janë edhe ata që nuk kanë 

dashur të pranojnë Lajmin e Mirë që unë shpall 

në emër të Krishtit, por që çdo ditë i porositem 

Hyjit t’u hapë dyert e zemrës dhe të mendjes, 

për të pranuar fjalët e jetës; të tillë janë fëmijët, 

gratë dhe burrat që kam pasur hirin të takoj 

gjatë shërbesës sime meshtarake. 

Të tillë, dhe në një mënyrë krejtësisht të 

veçantë, jeni ju të dashur vëllezër e motra të 

pranishëm në këtë eukaristi, dhe të gjithë besimtarët 

e shtrenjtë të Kryedioqezës Metropolitane 

Tiranë-Durrës. Mes jush, me ju dhe për 

ju, Kisha e Shenjtë me ka besuar shërbesën time 

ipeshkvore. Hyji më ka thirrur për të qenë bari.


4 

Një njeri, të cilit kisha i ka besuar shërbesën 

baritore, siç jam unë, duhet të kujtojë çdo ditë 

se vetëm një është Bariu ynë: Krishti. Sa më 

shumë kalojnë vitet e jetës sime, aq më shumë 

shikimi im fiksohet tek Bariu i amshuar. Aq 

më shumë më kujtohen fjalët e tij: “Një është 

mësuesi juaj: Krishti” (Mt 23,8). 

Edhe pse vitet e jetës sime të mbledhura 

së bashku janë shumë, edhe pse Kisha më ka 

besuar shërbesën e rëndësishme ipeshkvore si 

mësues dhe bari, ndjej një gëzim të thellë kur 

mendoj se ende jam e gjithmonë do të jem nxënës 

i shkollës së jetës, ku mësuesi i vetëm është 

Biri i Hyjit i bërë njeri për shpëtimin tonë. 

Në këtë shkollë mësoj çdo ditë një të vërtetë 

të madhe: “Hyji është dashuri” (1Gj 4,7). Kjo 

dashuri, e zbuluar në misterin e kryqit dhe të 

ringjalljes së Krishtit, ka frymëzuar dhe frymëzon 

çdo ditë të jetës sime. Këtë dashuri e kam 

përjetuar që në orët e para të jetës sime, por e 

kam ndjerë si një thirrje të veçantë për të marrë 

pjesë në shërbesën e Krishtit, kur Ati i Shenjtë, 

Papa Gjon Pali II, më ka thirrur për të qenë Arqipeshkëv 

i Durrës-Tiranës. Edhe në takimet 

me Atin e Shenjtë, Benediktin XVI kam ndjerë 

bukurinë dhe peshën e përgjegjësisë së kësaj 

dashurie, që është dhuratë dhe detyrë. 

Duke filluar këtë kremtim eukaristik, 

dëshiroj të shpreh mirënjohjen time për praninë 

e përfaqësuesit të Atit të Shenjtë, Shkëlqesisë 

së Tij Imzot Ingles në këtë moment lutjeje. 

Jam mirënjohës ndaj vëllezërve ipeshkvinj dhe 

meshtarë, që qëndrojnë sot përkrah meje për 

ta bërë më të fortë lutjen e falënderimit. Falënderoj 

nga zemra rregulltarët dhe besimtarët 

laikë që kanë dashur të marrin pjesë në këtë 

kremtim, me të cilët ndaj rritjen në besim, 

shpresë dhe dashuri. 

Disa nga ambasadorët dhe ambasadat e 

akredituara në Tiranë, kanë pasur mirësinë t’i 

përgjigjen ftesës sime dhe janë të pranishëm në 

këtë liturgji. Duke ju falënderuar pët vëmendjen 

dhe respektin tuaj, të nderuar diplomatë, ju 

siguroj se lutem dhe do të vazhdoj të lutem, që 

Zoti të rrisë miqësinë ndërmjet popujve tanë e 

të dhurojë pambarim paqe e besim. 

Duke ia besuar tërë jetën time Hyjit dhe 

duke i kërkuar atij që t’ju bekojë të gjithë ju, 

vëllezër e motra, kërkoj falje me përvujtëri për 

mangësitë e mia dhe të gjithë së bashku le t’i 

porositemi mëshirës dhe dashurisë së tij: 

Po i rrëfehem... 

Predikimi i Ipeshkvit Ndihmës Imzot Rrok Mirdita në meshën e falënderimit me rastin e 70-vjetorit 

Kur një prift kremton meshë, në fillim të 

meshës ai i uron besimtarët me fjalët: 

“Zoti qoftë me ju”. Të njëjtin mesazh përmbajnë 

fjalët e urimit, kur meshën e kremton ipeshkvi, 

dhe thotë: “Paqja qoftë me ju”, sepse 

shën Pali ka thënë: “Krishti është paqja jonë”. 

Me fjalë të tjera, kur ipeshkvi thotë: “Paqja 

qoftë me ju”, ai thotë: “Krishti, Zoti ynë, që 

është paqja jonë, qoftë me ju”. Prandaj kur në 

fillimin e kësaj meshe Arqipeshkvi na ka thënë 

këto fjalë, ai na ka kujtuar se prania jonë këtu, 

në këtë çast, është një takim me Krishtin. 

Por në rastin e sotëm, prania jonë këtu ka 

edhe një domethënie të veçantë. Sot Arqipeshkvi 

ka mbushur 70 vjet, dhe ne jemi bashkuar 

me të në kremtimin e misterit të eukaristisë, për 

t’i thënë se i jemi mirënjohës për shërbimin e 

tij si bari i kësaj dioqeze, për të dëshmuar bashkimin 

tonë si një grigje e vetme e udhëhequr 

nga ipeshkvi dioqezan, dhe për t’iu lutur Zotit 

që ta ruajë, të ndriçojë, e ta forcojë gjithmonë 

atë, që vetë Ai, e ka vendosur në krye të arkidioqezës 

sonë. Kjo është, pra, domethënie e këtij 

kremtimi për ne. 

Po për vetë Arqipeshkvin, çfarë domethënie 

ka ky kremtim Edhe për të ka një domethënie 

të veçantë. Pse 

FALËNDERIM 

Së pari, është një falenderim. Imzot Rroku 

sot po falenderon Zotin që i ka “dhuruar”, deri 

të SH.T. Imzot Rrok Mirdita 

tash, 70 vjet. Ndoshta pak, shumë pak, vemë re 

se koha është dhuratë nga Zoti, dhe, si çdo dhuratë 

tjetër që pranojmë nga ai, duhet të përdoret 

me shumë përgjegjësi nga ana jonë. Në leximin 

e parë kemi dëgjuar fjalët e shën Palit: “Mos të 

lodhemi kurrë duke bërë mirë”, sepse “atë që 

njeriu mbjell, atë edhe do të korrë”. Janë fjalë 

që na sjellin ndërmend përgjegjësinë tonë për të 

përdorur dhuratën e kohës duke u përpjekur të 

bëjmë mirë, duke i shërbyer Zotit dhe popullit 

të Zotit. Prandaj, në fund të atij leximi, shën 

Pali tha: “derisa të kemi kohë, t’i bëjmë mirë 

gjithkujt, sidomos vëllezërve në fe”. 

Atëherë sot Arqipeshkvi po e falenderon 

Zotin jo vetëm për 70 vjet që i ka dhuruar, 

por edhe sepse gjatë kësaj kohe Perëndia i është 

zbuluar si Zoti i historisë së tij, i ka qëndruar 

gjithmonë shumë afër, dhe ka qenë shumë bujar 

ndaj atij. 

Pas leximit nga letra e shën Palit, kemi 

dëgjuar psalmin, dhe të gjithë së bashku jemi 

përgjigjur: “Dashurinë e Zotit gjithmonë do

shtator 2009 


5 

të këndoj”. Pikërisht këtë po bën Imzot Rrok 

Mirdita sot: po këndon dashurinë e Zotit. 

Psalmisti i thotë Zotit: Ti më ke endur në kraharorin 

e nënës! Të lavdëroj sepse më krijove 

kaq mrekullisht, të mrekullueshme janë veprat 

e tua”. 

Ditëlindja e sotme i jep Imzot Rrokut 

një rast të volitshëm për t’u përqendruar 

mbi këto mrekulli që Perëndia ia ka dëftuar 

gjatë jetës së tij në çdo fazë të jetës së tij. 

Jeta e Imzot Rrokut mund të dallohet në tri 

faza kryesore. Faza e parë përmban jetën tek 

familja Mirdita në Ulqin, para se të bëhej 

prift. Faza e dytë përmban terë jetën e tij 

si prift, para shugurimit si ipeshkëv. Ndërsa 

faza e tretë përmban këto 16 vitet e fundit, 

domethënë jeta dhe shërbimi i tij si ipeshkëv. 

Nuk është qëllimi im, në këtë homeli, t’i 

bëj një elegji Arqipeshkvit, sepse e dimë mirë 

se çdo gjë që kemi e kemi pranuar prej Zotit, 

është dhuratë e Zotit, për të cilën duhet t’i 

jemi gjithmonë mirënjohës. Dua vetëm që 

të bashkohemi me Arqipeshkvin duke falenderuar 

Zotin për këto dhurata. 

Falenderimi i parë që Imzot Rroku i 

bën sot Zotit është patjetër, për ambientin 

familjar në të cilin ka lindur dhe është 

rritur. Mësuesit e parë të tij kanë qenë, pa 

dyshim, prindërit e tij. Ishin ata të parët që 

e kanë shoqëruar në njohjen e Jezu Krishtit. 

Nëse është e vërtetë, si kishte thënë Papa Piu 

XII, që një thirrje për jetën priftërore është 

një dhuratë e Zotit për një familje të mirë, 

atëhere ka shumë arsye për Imzot Rrokun të 

falenderojë Zotin për familjen e tij. 

Falenderimi i tij i dytë është për thirrjen 

në jetën priftërore. Këtë vit përkujtojmë 

përvjetorin e 150-të të vdekjes së shën Gjon 

Maria Vianejt, prift shëmbullor për jetën e 

tij të lutjes dhe për zellin e tij në apostullim. 

Me rastin e këtij përvjetori Papa Benedikti 

e ka shpallur këtë vit si “Viti priftëror”. 

Ditëlindja e sotme, pra, bie në vitin priftëror. 

Në këtë vit priftëror Imzot Mirdita po 

falenderon Zotin sepse që nga viti 1965, 

kur ai është shuguruar prift, gjithmonë ka 

pasur rast të shpallë dhe të dëshmojë hirin 

dhe dashurinë e Zotit. Si një prift shumë i 

ri, Dom Rroku ka shërbyer në dioqezen e 

Tivarit, në Mal të Zi, si administrator dhe 

famullitar. Më vonë nga Arqipeshkvi i Tivarit 

dërgohet në New York për t’i shërbyer 

diasporës katolike shqiptare në Bronx. Atje 

ka shërbyer pranë Qendrës “Zoja e Këshillit 

të Mirë” dhe ka themeluar radio-programin 

fetar “Zëri i Kishës Katolike Zoja 

e Shkodrës” për New York e rrethe. Të kujtojmë 

fjalët e Isaisë profet: “Sa të bukura 

janë mbi male këmbët e kasnecit që sjell 

lajmin e mirë të paqes, që sjell lajm të mirë, 

që shpall shëlbimin”. Sa mirënjohës duhet të 

jetë Dom Rroku për ata 28 vjet që i ka shërbyer 

Zotit dhe popullit të Zotit në Mal të Zi 

dhe në New York! 

Faza e tretë e jetës së Imzot Mirditës 

përfshin këto 16 vitet e fundit gjatë të cilave 

ka shërbyer si ipeshkëv. I shuguruar ipeshkëv 

nga Papa Gjon Pali II gjatë vizitës së 

këtij në Shqipëri në prill 1993, menjëherë u 

angazhua për ndërtimin e bashkësisë katolike 

në dioqezën që i ishte besuar. Na fakt, 

para ndërtimit të Kuries arqipeshkvnore dhe 

para ndërtimit të Kishës Katedrale, ishte e 

domosdoshme të rindërtohej kisha e gjallë 

që ishte e shkatërruar gjatë gati një gjysmë 

shekulli komunizmi anti-teist që u përpoq, 

por më kot, të bëhej një religjon i ri duke 

vrarë Zotin dhe Kishën e Zotit. Më pas u 

angazhua për ndërtimin e Kuries arqipeshkvnore 

dhe të kësaj katedraleje, që janë bërë 

shenja të dukshme të bashkimit të familjes 

së Zotit në fe dhe në dashuri në këtë dioqezë. 

Mund të themi se Imzot Mirdita ka 

qenë një vegël e dobishme në duart e Zotit 

për rilindjen e Kishës në këtë dioqezë. E sot i 

duhet të përsërisë ato fjalë të Psalmit: “Si do 

t’ia shpërblej Zotit për të gjitha të mirat që 

më ka dhënë” Apo fjalët e Davidit: “Kush 

jam unë, o Zot Hyj, dhe ç’është shtëpia ime, 

që ti më bëre të arrij deri këtu” 

LINDJA DHE RILINDJA 

Në Ungjill kemi dëgjuar një pjesë nga 

bashkëbisedimi interesant ndërmjet Jezusit 

dhe Nikodemit. Ndoshta duke e dëgjuar 

keni pyetur vetveten: “Çfarë lidhje ka ky 

Ungjill me rastin e sotëm” 

Nikodemi, i pakënaqur me situatën e vetvetes 

dhe të shoqërisë, shkoi tek Jezusi me 

shpresë të gjente një zgjidhje për ankesat e 

tija. Jezusi i tha: “Kush nuk lind përsëri prej 

së larti, nuk mund ta shohë Mbretërinë e 

Hyjit”. Nikodemi mbeti shtang kur dëgjoi 

këto fjalë, e prandaj e pyeti Jezusin: “Si është 

e mundur të lindë njeriu kur është i vjetër A 

thua mund të hyjë përsëri në barkun e nënës 

së vet e të lindë” 

Deri atëherë sigurisht që Nikodemi nuk 

e dinte se ka një lindje trupore për jetën 

natyrore dhe një rilindje shpirtërore për 

jetën mbinatyrore, nëpërmjet pagëzimit. 

Por ndoshta Nikodemi as nuk e dinte se 

besimtarët e Zotit nuk vjetërohen kurrë. 

Vetë Zoti nuk vjetërohet: është gjithmonë i 

ri, sepse gjithmonë punon dhe ndërton dhe 

rindërton botën me dashurinë e vetë. Më kujtohet 

një këngë angleze shumë popullore në 

fëmijërinë time, që thoshte: “You will never 

grow old while there’s love in your heart”. Që 

do të thotë: “Ti nuk do të vjetërohesh kurrë 

përderisa ke dashuri në zemrën tende”. 

Fjala që përdorin anglezët për të treguar 

moshën ështe: “I am 70 years old” – që, e 

përkthyer fjalë për fjalë, do të thotë: “Jam 

70 vjet i vjetër”. Një prift që kam njohur 

shumë nga afër në rininë time, kur mbushi 

70 vjet, thoshte, me buzëqeshje: “Now I am 

70 years young” – “Tani jam 70 vjet i ri”. 

Ashtu mund të thotë sot edhe Imzot Rrok 

Mirdita. Mosha 70 vjeçare nuk është një 

moshë e re, sigurisht. Por sa shumë të rinj në 

moshë janë pothuaj të vdekur në shpirt! Dhe 

sa shumë njerëz që kemi takuar në jetën tonë 

ishin të shtyrë në moshë, por ende të rinj në 

shpirt! Ndër këta mund të numerojmë edhe 

Imzot Mirditën: i shtyrë në moshë, po, por 

i ri në shpirt. Karakteri i tij, gëzimplotë, e 

afron më shumë njerëzve. Dhe ka gjithmonë 

një fjalë ngushëllimi dhe një këshillë të mirë 

për të gjithë ata që e afrojnë në problemet e 

tyre. 

Kushedi sa here sot Imzot Rroku ka 

dëgjuar atë urim: “U bëfsh njëqind vjeç”. Ky 

është edhe urimi im. Por mbi të gjitha i uroj 

që, derisa të ketë jetë, të vazhdojë ta ndjejë 

dhe ta përcjellë atë dashuri që nuk na lejon 

te vjetërohemi kurrë!


6 

Motrat e vogla e Jezusit kremtuan më 8 shtator 2009 

70-vjetorin e themelimit të kongregatës së tyre. 

Në këtë rast motra e vogla që 

jetojnë në Tiranë na tregojnë jetën 

e themeluesës së tyre, motrës së 

vogël Madëlenë. 

Tugurt 1940 

«Jam e sigurt që mund të ekzistojë një miqësi 

e vërtetë, një dashuri e thellë mes njerëzve që 

nuk kanë të njëjtën fe, të njëjtën racë dhe që 

nuk janë të të njëjtit vendi» 

(motra vogël Madëlenë e Jezusit) 

Madëlenë Hutin lindi në Paris më 26 prill 

1898. Kur është fëmijë, çdo verë, shkon te gjyshja, 

në një fshat 40 km larg kufirit gjerman. 

Gjatë kësaj kohe zbulon, me plot dhimbje, 

ndarjet dhe kufijtë që ndajnë popujt. Është 

vajza e fundit e një familjeje prej gjashtë fëmijësh, 

por në fund të Luftës së Parë Botërore 

ajo jeton vetëm më prindërit, sepse të gjithë të 

tjerët kanë vdekur nga lufta dhe nga sëmundja. 

Prindërit e saj janë besimtarë të bindur dhe 

ua kanë përçuar këtë besim edhe fëmijëve të 

tyre. 

Qysh kur ishte fëmijë Madëlenë ka pasur 

dëshirë t’ia dhurojë jetën e vet Hyjit. Babai 

i saj i ka përçuar dashurinë e tij për Afrikën 

dhe arabët. Në vitin 1921 me një emocion të 

thellë zbulon Sharl dë Fukonë (Vëlla Sharlin 

e Jezusit) falë biografisë së shkruar nga René 

Bazin. Në të gjen krejt idealin e saj të ëndërruar 

prej kohësh: «Jezusin dashuri – Ungjillin 

e jetuar». 

Është e sigurt se Zoti po e thërret për t’u 

bërë njëra prej motrave të vogla, aq të dëshiruara 

nga Vëlla Sharli i Jezusit. Edhe pse kjo 

udhë dukej absolutisht e pamundur, sidomos 

për shkak të shëndetit, por me besimin e 

çmendur në «Jezusin, Zotin e të pamundurës», 

i lutet Zotit çdo darkë, për të shpejtuar nisjen 

e saj për në Afrikën e Veriut. 

Në vitin 1935 u sëmur nga një artrit deformues. 

Sëmundja u zhvillua me të shpejtë dhe 

diagnoza është: brenda një kohe të shkurtër 

mund të mos qëndrojë në shtrat, vetëm – 

ndoshta – nëse jeton në një vend me klimë 

absolutisht të thatë, ku nuk bie një pikë shi… 

si Saharaja! 

Për Drejtuesin e saj shpirtëror kjo është 

shenja e shumëpritur: «Nisu menjëherë », i tha, 

«Hyji i mirë do të të marrë për dore dhe ti do 

ta lësh që Ai të veprojë në këtë mënyrë. Dhe 

pikërisht se je njerëzisht e paaftë për të bërë 

diçka po të them me kaq siguri që duhet të 

nisesh, sepse në rast se ka diçka për të bërë do 

të jetë Hyji i mirë që do të bëjë gjithçka, pasi 

pa Të nuk mund të bësh absolutisht asgjë». 

Krejt themelimi i Kongregatës bazohet mbi 

këto fjalë profetike. 

, një grup i vogël prej tre grash zbarkon në 

Algjer: Madëlenë me nënën e saj të moshuar, 

që nuk mund ta lërë vetëm, dhe Ana, një vajzë 

që ka të njëjtat aspirate; me Anën shkon 

në shtegtim në El Golea te varri i vëlla Sharlit 

të Jezusit, për të kërkuar dritë. Aty, për herë 

të parë, takon Atë Voillaume, me të cilin do 

të bashkëpunojë gjatë gjithë jetës, dhe Imzot 

Nouet prefekt apostolik i Saharasë të cilit i 

tregon për dëshirat e veta. 

Imzot Nouet i propozon të bëjë një vit 

noviciat pranë Motrave të Bardha të Algjerit, 

kështu mund t’i pranojë në Sahara si rregulltare. 

I kërkon Madëlenës të shkruajë Kushtetutën 

e Motrave të Vogla të Jezusit, gjatë 

vitit të rishtarisë. 

Më 8 shtator 1939, disa ditë pas shpalljes 

së Luftës së Dytë Botërore, motra e vogël 

Madëlenë e Jezusit bën në Algjer Kushtet e saj 

të para (kushtin e varfërisë, të bindjes dhe të 

dëlirësisë). 

Kjo datë është data zyrtare e themelimit të 

Motrave të Vogla të Jezusit. 

Në tetor të po këtij viti, lind Vëllazëria e 

parë në Tugurt, një oaz në mes të shkretëtirës, 

600 km nga Algjeri. Rreth 100 familje nomadësh, 

nën çadra, të grupuara për shkak të 

varfërisë së tyre, banojnë rreth oazit. 

Për ta bërë të njohur Vëllazërinë, motra e 

vogël Madëlenë gjatë luftës, midis shumë rreziqeve 

dhe vështirësive, do të bëjë më shumë 

se 500 takim me një dokumentar “të vogël” 

mbi nomadët e Tugurit, duke sjellë një frymë 

dashurie dhe paqeje. Pa u lodhur, flet për Jezusin 

dhe zbulon mesazhin e Vëlla Sharlit, që 

është një mënyrë e re për të qenë të pranishëm, 

si të krishterë, në botën e Islamit. 

Një vit më vonë shkruan një libër të vogël, 

adresuar «të gjithë atyre që janë të tërhequra 

për të ndjekur Vëlla Sharlin e Jezusit, vëllanë 

universal». I njohur me emrin «Buletini i 

gjelbër», kjo broshurë u botua rastësisht - pa 

dijeninë dhe dëshirën e saj - në një gazetë në 

Francë, duke ngjallur shumë jehonë, që e bëri 

të njohur shumë shpejt bashkësinë e re. Motra 

e vogël Madëlenë shpreh dëshirën e madhe të 

krejt jetës së saj: «ashtu si Jezusi, Hyji që u bë 

njeri mes njerëzve,... përpara se të jesh rregulltare, 

ji njerëzore dhe e krishterë me krejt forcën 

dhe bukurinë e kësaj fjale». 

Në fillim motrat e vogla ishin kushtuar 

vetëm për popullin mysliman… por data 26 

korrik 1946 shënon një kthesë të fortë. Motra 

e Vogël Madëlenë e Jezusit ka sigurinë se Vëllazëria 

duhet t’i shtrihet botës mbarë, të bëhet 

universale. Themelimet e vëllazërive të vogla 

shumohen. “Bëra udhëtimin rreth botës për të 

sjellë mesazhin e vëllait Sharl të Jezusit dhe pë 

të mbjellë bashkësitë e vogla - të ashtuquajtura 

Vëllazëri - që të dëshmojnë Dashurinë e Zotit 

për të gjithë njerëzit”. 

Imzot Charles de Provenchères, tashmë 

«ipeshkëv i Vëllazërisë», ndjek me kujdes dhe 

nxit themelimet e ndryshme të Vëllazërisë dhe 

përhapjen e tyre: Vëllazëri punëtore, Vëllazëri 

lindore, Vëllazëri ciganësh, Vëllazëri kushtuar 

të gërbulurve, Vëllazëri nën çadra me nomadët. 

Kudo motra e vogël Madëlenë lufton 

për të marrë lejen që ta vërë Eukaristinë në 

qendër të çdo Vëllazërie, kudo qoftë banesa e 

tyre. 

“Duhet të kemi një dashuri të veçante për 

ata që jetojnë në barakë, në çadra, në karvanë... 

Për këta kam themeluar Vëllazërinë dhe ëndrra 

ime do të ishte të jetoja gjithmonë me ta... ” 

Me një “minibus” “Ylli i lëvizshëm” në të 

cilin kishte marrë lejen për të ruajtur Eukaristinë, 

motra e vogël Madëlenë, gati çdo verë, 

duke filluar prej vitit 1956, përshkonte rrugët 

e Lindjes, përtej “perdes së hekurt”, me përjashtim 

të Shqipëri, dhe hedh themelet e Vëllazërisë... 

U afrohet këtyre Vendeve që ndodhen 

nën regjimin marksist me prirjen e saj të 

zakonshme: pasionin e Bashkimit, dëshirën 

për të përhapur përshpirtërinë e Vëlla Sharlit 

të Jezusit, një miqësi përvujtërisht ofruar të 

gjithëve. Këto udhëtime vjetore e ndihmojnë 

të krijojë lidhje miqësore, si edhe të mbështesë 

motrat e vogla që jetojnë në këto Vende. 

Në 1979 ka shkuar deri në Kinë dhe një e 

krishtere kineze e pyeti: “Kur do t’i shikojmë 

motrat e vogla midis punëtorëve në orizore 

dhe në uzinat tona Ejani te ne, populli i Kinës 

ka vuajtur shumë… 

Më në fund hyn në Bashkim sovjetik. 

Motra e vogël Madëlenë i afrohet Kishës Ruse 

me respekt të thellë, me një hapje të madhe 

ekumenike, dhe aty mbjell vëllazërinë. U kujton 

me forcë motrave të vogla që «Dashuria do 

ta shpëtojë botën» 

Më 8 shtator 1989, Vëllazëria e kremton 

Jubileun e vet. Pas kthimit nga Bashkimi sovjetik, 

motra e vogël Madëlenë e Jezusit sëmuret 

rëndë dhe nuk e merr më veten. Vuajtjet e saj 

zgjasin dy muaj, por mendja e saj gjithmonë 

e kthjellët është e kujdesshme për të gjithë. 

Deri në frymëmarrjen e fundit, ajo bashkon 

me thjeshtësi dashurinë e saj për jetën dhe

shtator 2009 


7 

dëshirën e takimit aq shumë të dëshiruar me 

“Shumë të dashurin” e vet, Vëllanë dhe Zotin 

Jezus. 

Të hënën, më 6 nëntor, përsëriti disa herë 

me radhë: «Hyji im, nuk e kisha menduar se 

do të ishte kaq e gjatë …nuk mund të pres më 

… nuk mund të pres më». Mbrëmjen e po asaj 

dite, me shumë thjeshtësi, arrin te Zoti. 

Motra e vogël Madëlenë, që e përmblidhte 

idealin e Vëllazërisë në dy fjalë: «Bashkimi në 

dashuri», do të ketë qenë pa dyshim e lumtur 

kur në Meshën e varrimit të saj te “Tre 

Fontane” «Vëllazëri e Përgjithshme më 10 nëntor, 

do të jetë e pranishme një turmë e madhe 

miqsh të çdo feje, të çdo vendi, kombi dhe 

race. Shenjë e dukshme që kjo grua, plot me 

dashurinë për Hyjin, ishte bërë dëshmitare e 

butësisë së Atit për të gjithë bijtë e Tij, përtej 

të gjitha pengesave. 

Po atë mbrëmje u shemb edhe muri i Berlinit; 

thjesht rastësi apo përkim i mrekullueshëm…!!! 

2002 - Një grup i motrave të vogla në kohë e formimi 

Gratë Rregulltare ne rrjetin kundër 

trafikimit te qenieve njerëzore 

Nga Imelda Poole IBVM (Loreto) 

Në muajin Qershor 2009, dy motra 

(rregulltare), të cilat zhvillojnë misionin 

e tyre në Shqipëri, Motër Izide Santina Vecchi 

OP dhe Motër Imelda Poole IBVM (Loreto), 

përfaqësuan rregulltaret e Shqipërisë në një 

konferencë ndërkombëtare të rregulltareve që 

punojnë në luftën kundër trafikimit të qenieve 

njerëzore. Më poshtë është shkruar një raport 

mbi këtë konferencë, të cilën shpresojmë që ju 

mund t’a gjeni interesante. 

Kongresi 2009: 

Gratë Rregulltare ne rrjetin kundër trafikimit 

te qenieve njerëzore. 

Kjo konferencë u mbajt në Qershor 2009 

dhe 35 motra morën pjesë nga 4 kontinentet e 

botës: Afrika, Azia, ShBA, Amerika Jugore dhe 

Europa. Konferenca ishte nën rrethanat e UISG 

dhe IOM dhe qëllimi ishte të zhvillohej një rrjet 

global i punës rregulltare kundër trafikimit të 

qenieve njerëzore. 

Shumë rrjete ekzistues u prezantuan nga të 4 

kontinentet dhe nga këto modele u zgjodh një rrjet 

global që është qarkullues me të gjitha agjencitë 

drejtuese nga rrjete te ndryshme kombëtare 

ose rrjete krahinore që marrin drejtimin e veprimeve 

të ndryshme mbi të cilat është rënë dakord 

për dy vitet e ardhshme. Organizata mbrojtëse 

për të gjithë rrjetin global është UISG. Mbi këtë 

është rënë dakord mbi një propozim mbi pune 

të ardhshme, për të lehtësuar çdo zhvillim të vazhdueshëm 

të këtij rrjeti global, dhe kjo është 

paraqitur tek UISG nga Mt. Bernadette Sangma. 

Drejtuesja e përgjithshme e kësaj konference 

dhe personi i caktuar nga UISG për të bërë këtë 

punë zhvilluese. Për të arritur këtë marrëveshje 

ne jemi drejtuar me shumë kujdes nga Mt. Bernadette 

Sangma (UISG) dhe Stefano Volpicelli 

(IOM). Jemi gjithashtu mirënjohës që kemi përfaqësues 

nga Sekretariati UISG i cili gjithashtu 

na udhëhoqi në diskutimet tona. 

Emri i ri i miratuar për këtë rrjet global: 

TALITA KUM: Një rrjet 

ndërkombëtar i Punës 

Rregulltare kundër Trafikut 

të personave. 

Ne kemi punuar për disa 

kohë për të shkruar objektivat 

kryesore specifike të 

cilat do të drejtojnë rrjetin 

tonë. Më poshtë është vendimi 

i miratuar përsa u përket 

objektivave. 

Objektivat e përgjithshëm 

dhe specifik të TALI- 

TA KUM janë: 

Objektivat e përgjithshëm: 

Për të bashkëndarë 

dhe rritur burimet që jeta 

rregulltare ka për parandalimin, 

mbrojtjen/asistencën, 

rritjen e ndërgjegjësimit dhe 

denoncimin e trafikimit të 

qenieve njerëzore. 

Objektivat specifike: 

Për të bashkëndarë informacionin, kërkimet, 

eksperiencat, praktikat më të mira, burimet 

njerëzore dhe materiale..... 

Të forcojmë komunikimin nëpërmjet përdorimit 

të të gjitha mjeteve ekzistuese dhe të 

mundshme. 

Të kualifikojë formimin në mënyrë që ti 

aftësojë anëtarët për të ndërhyrë në një mënyrë 

strategjike në rastet e trafikimit. 

Të marrësh pozicion dhe a) për të bërë deklarata 

publike, veçanërisht gjatë ngjarjeve 

botërore, b) të bëhemi zëdhënës për dhe të fuqizojmë 

ata që nuk kanë zë. c) të bashkëndajmë 

strategjitë për të kundërvepruar dhe të kufizuar 

kërkesën. 

Ne i hartuam këto objektiva të reja nën 

dritën e një mandati i cili është shkruar në fillimet 

e këtyre konferencave vitin e shkuar. Mund 

të jetë ndihmesë për të përfshirë këtë mandat si 

një kujtesë e dokumentit fillestar. 

Bashkimi Ndërkombëtar i Eprorëve të 

Përgjithshëm 

DEKLARATA 

e Grave Rregulltare pjesëmarrëse në: 

“Gratë Rregulltare ne Rrjetin Kundër 

Trafikimit te Personave” 

Organizuar në Romë 2-6 Qershor 2008 nga 

Bashkimi Ndërkombëtar i Eprorëve të Përgjithshëm 

(UISG) dhe Organizata Ndërkombëtare e 

Emigrantëve (IOM)


8 

Ne 47 anëtaret pjesëmarrës nga 29 Kongregata 

Rregulltare që përfaqësojnë Rrjetet Kombëtare, 

Krahinore dhe Ndërkombëtare në më 

shumë se 30 vende, jemi bashkuar së bashku për 

të ndarë eksperiencat, diskutuar, reflektuar dhe 

lutur rreth misionit tonë delikat kundër trafikimit 


Ne denoncojmë krijimin e trafikimit të personave 

dhe 

shpallim se ajo është një shkelje e rëndë 

kundër dinjitetit të personit dhe një dhunim 

serioz i të drejtave njerëzore. 

Si gra rregulltare në solidaritet me motrat 

dhe vëllezërit tanë të cilët vuajnë pasojat e kësaj 

të keqeje, ne nuk do të rrimë të heshtura. 

Ne e dënojmë fuqishëm këtë krim, duke 

e drejtuar veten para së gjithash tek qeveritë e 

vendeve të origjinës, vendeve tranzite dhe destinacioneve 

në të cilat motrat dhe vëllezërit tanë 

janë shitur dhe kthyer në objekte të kësaj skllavërie 

moderne. 

Ne u bëjmë thirrje qeverive për të qenë të 

përgjegjshëm jo vetëm duke bërë ligje kundër 

trafikimit dhe të mbrojnë viktimat, por gjithashtu 

ti zbatojnë këto ligje në të gjitha nivelet dhe 

të shpërndajnë burime të përshtatshme për të 

luftuar këtë krim. Është përgjegjësia e tyre për të 

aktivizuar rrjetet kombëtare dhe ndërkombëtare 

të afta për të kundërvepruar me efektshmëri këtë 

trafikim personash. 

Ne nxisim Konferencat Ipeshkvnore Katolike, 

Konferencat Kombëtare të komuniteteve 

Rregulltare Katolike dhe jo-Katolike, të marrin 

një pozicion dhe të angazhohen me një energji 

të ripërtërirë për mbrojtjen e të drejtave të këtyre 

vëllezërve dhe motrave dhe të denoncojmë 

të gjitha format e trafikimit. 

NE ANGAZHOHEMI 

-Të lidhemi me Shoqata të tjera sociale, civile, 

fetare dhe politike. 

-Te fuqizojmë përpjekjet ekzistuese dhe iniciativat. 

-Të rrisim burimet për parandalim, mbrojtje, 

asistencë, ndërgjegjësim dhe dënim të trafikimit 


-Të vazhdojmë të zhvillojmë programe edukuese 

që zgjojnë ndërgjegjen e njerëzve për këtë 

fenomen. 

-Ne e dimë që vetëm duke punuar ne bashkëpunim 

dhe solidaritet ne do të jemi të aftë për 

të përballuar shkaqet strukturore që çojnë në 

trafikim. 

-Ky mision na detyron neve të marrim një 

qëndrim profetik që na kërkon neve një kthim të 

vazhdueshëm dhe ndryshim mentaliteti. 

-Ne ripërtërijmë angazhimin tonë për të promovuar 

dinjitetin e çdo personi si një përgjigje të 

fjalëve të Krishtit. 

“Unë kam ardhur që ata të kenë jetë, jetë në 

gjithë plotësinë e vetë” 

(Gj. 10:10) 

Në ditën e fundit të konferencës, pasi ramë 

dakord mbi formën bazë të rrjetit, vlerat dhe 

objektivat e përgjithshme dhe ato specifike, ne 

shpenzuam pak kohë mbi pjesën finale të punës, 

në lidhje me planin tonë të veprimit për dy vitet 

e ardhshme. Kjo është shpjeguar me poshtë. 

Programi i veprimit: 2009-2011 

Një propozim i shkruar që të paraqitet tek 

UISG në lidhje me funksionin kyç të një punonjësi 

zhvillimi për TALITA KUM. (Mt. Bernadette 

Sangma dhe skuadra e saj ranë dakord për 

të kryer këtë punë) 

Fushatë Globale Kundër Trafikimit të Qenieve 

Njerëzore që përkon me Kampionatin 

Botëror të Futbollit në Afrikën e Jugut: 2010 

(agjencia drejtuese: SARËARTIP Gratë 

Rregulltare të Afrikës Jugore kundër Trafikimit 

të personave) 

Fushata Globale kundër Trafikimit të Qenieve 

Njerëzore në Lojërat Olimpike Dimërore, 

2011. (Agjencia Drejtuese: Rrjeti i Rregulltareve 

në Kanada) 

Përpilimi i një Udhëzuesi dhe e një baze të 

dhënash te motrave dhe rrjeteve Lokale dhe Krahinore 

që punojnë kundër trafikimit. (Agjencia 

Drejtuese: RENATE Rregulltaret në Europë në 

rrjetin kundër Trafikimit dhe Shfrytëzimit) 

Konferenca u mbyll me shumë gëzim me një 

Meshe të veçantë jashtë mureve të Bazilikës së 

Shën Palit. Liturgjia shprehu me të vërtetë realitetin 

tonë ndërkombëtar dhe ne u larguam nga 

Roma të vetëdijshëm së diçka shumë domethënëse 

kishte ndodhur dhe se Shpirti i Shenjte do 

të na japë energjinë që rrjeti i ri të japë fryte. 

Për shkak të dashurisë shumë të madhe 

(Luka 7, 36-50) 

Nga Dr. Lorenc Stojani 

“Më puth me puthjen e gojës sate!” 

(Kënga e Këngëve 1, 2). Për cilin bëhet 

fjalë Është dhëndri. Po kush është nusja e 

tij Shpirti që etet për Zotin. Po kujt i flet 

ai Zotit të tij... Nuk mund të gjendet asnjë 

fjalë, që të jetë aq e ëmbël për të shprehur 

përkushtimin e Zotit dhe Shpirtit ndaj 

njëri-tjetrit, se sa ato të nuses dhe dhëndrit. 

Ata e kanë gjithçka bashkë, ata nuk kanë 

asgjë që të mos i përkasë njëkohësisht edhe 

tjetrit. 

Të përbashkët kanë trashëgiminë, të 

përbashkët tavolinën, shtëpinë, madje edhe 

vetë mishin, që formojnë të dy (lënë nënë 

e baba dhe bëhen një mish i vetëm: Zanafilla 

2, 24)... Nëse pra, fjala “të dua” i takon 

para së gjithash nuses dhe dhëndrit, atëherë 

jo pa arsye fjala “nuse” përdoret për shpirtin, 

i cili e dashuron Zotin. Prova, që ai 

dashuron, është lutja e tij ndaj Zotit, për 

një puthje. Ai nuk kërkon liri, as lavde, 

as pasuri, madje as dituri, por vetëm një 

puthje, ashtu siç e jep atë vetëm një nuse 

e dlirë, e mbushur me një dashuri të shenjtë, 

e pafuqishme ta fshehë zjarrin, që digjet 

brenda saj... 

Po, dashuria e saj është e pastër; sepse 

ajo ka mall vetëm për atë që ajo do, dhe jo 

për ndonjë gjë që i përket atij. Dashuria e 

saj është e shenjtë, sepse ajo nuk dashuron 

me dëshirën pasionante të mishit, por në 

kthjelltësinë e shpirtit. Dashuria e saj është 

e flaktë, sepse në dalldinë e kësaj dashurie, 

ajo e harron madhështinë e atij që dashuron. 

A nuk është Ai, ai që me një vështrim tund 

Tokën (Psalmi 103, 32) Dhe i lutet atij 

vetëm për një puthje! A mos është e dehur 

Po, ajo është e dehur nga dashuria për Zotin 

e saj... Eh çfarë force ka në dashurinë! Çfarë 

besimi, çfarë lirie të shpirtit! E ku tregohet 

më qartë, se “dashuria e dëbon frikën” (1 

Gjoni 4, 18)

shtator 2009 


9 

Një metamorfozë personale 

Shugurimi Priftëror në Famullinë e shën Dominikut në Durrës 

Nga Christopher Caruana O.P. 

Një metamorfozë personale. Kështu 

e ka përshkruar shugurimin priftëror 

ipeshkvi ndihmës SH. T. George Frendo OP., 

gjatë shugurimit të atë Geoffrey Bugeja OP, 

anëtar i bashkësisë dominikane në Durrës, në 

Shqipëri. Të shtunën me 5 shtator u zhvillua 

shugurimi priftëror i një vëllai dominikan 

në Shqipëri pas pothuaj pesë shekujsh. Kjo 

ngjarje është fryt i një aventure të gjatë 

shpirtërore të filluar gati 10 vite më parë, 

kur vëlla Geoffrey, atëherë novic, bir i 

Provincës Malteze të shën PIO V u caktua në 

bashkësinë misionare në Shqipëri. Ashtu si u 

vu re në vigjiljen e lutjes së mbajtur në kishën 

famullitare në mbrëmjen e 4 shtatorit, ecja e 

këtyre viteve e ka sjellë drejt kësaj dite kaq 

të veçantë në jetën e tij dhe në atë të misionit 

në një komb që tregon akoma sot një etje të 

thellë për Ungjillin, e ku Kisha arrin në skajet 

e më të varfërve dhe në bashkësitë më të 

padukshme të shoqërisë nëpërmjet personave 

që dhurohen në shërbimin e Fjalës. 

Kanë qenë ditë gëzimi e shprese për vëllezërit 

dominikanë, por mbi të gjitha për bashkësinë 

famullitare të Shën Dominikut në Durrës, ku 

Atë Geoffrey ka shërbyer si asistent e më pas 

si diakon në vitet e fundit. Nga Malta kanë 

ardhur fretërit, familja dhe miqtë për të marrë 

pjesë në këto ditë festimesh. Famullia është e 

bekuar nga prania e bashkësive të ndryshme 

rregulltarësh e rregulltaresh që bëjnë një punë 

shumë të çmueshme duke bashkëpunuar në 

shumë projekte formimi, katekeze dhe jo pak 

në angazhimin social. Kemi jetuar fenë tonë në 

një falënderim të përbashkët Zotit për dhuratën 

e thirrjes priftërore, veçanërisht për besimin që 

ka treguar në personin e atë Geoffrey-t që do 

të vazhdojë t’i kushtohet si bari i grigjës që i 

është besuar. 

Homelia e bërë nga Ipeshkvi Frendo ka 

rikujtuar përmasa të ndryshme të jetës së një 

prezbiteri: atë të thirrjes, atë misionare dhe 

së fundi dimensionin e ofrimit të vetvetes. 

Që të treja këto dimensione kanë një aspekt 

themelor dhe të përbashkët, atë të fesë. 

Feja e presbiterit jo vetëm që i jep kuptim 

kësaj metamorfoze personale: ajo është 

kushti thelbësor. Kërkohet akti i fesë për të 

njohur që autori i thirrjes priftërore është Hyji 

vetë dhe për këtë jeta jonë duhet të bëhet një 

përgjigje ndaj thirrjes së tij. Feja në mision 

më pas edukon të gjitha cilësitë e dashurisë,të 

drejtësisë të nevojshme në një presbiter që 

i është dhuruar popullit të Hyjit në mënyrë 

tërësore dhe tërësuese Zotit tonë Jezu Krisht. 

Së fundi feja në ofrimin personal të presbiterit 

tregon ngjashmëri me sakrificën e Kryqit që 

formon të gjithë jetën priftërore dhe që vihet 

në një vijë të drejtpërdrejtë me dashurinë që 

do të shpëtojë botën. 

Kremtimet në famulli kanë vazhduar deri 

me 6 shtator, me meshën e parë solemne të 

udhëhequr nga atë Geoffrey, me pjesëmarrjen 

e shumë fretërve, bashkësive rregulltare, 

familjarëve dhe të shumë besimtarëve. 

Homelia u mbajt nga atë Bernard Caruana OP, 

bashkëvallai i tij në bashkësinë domenikane 

në Durrës. Atë Geoffrey do të vazhdojë punën 

e tij të ungjillëzimit në këtë famulli ku ka 

shërbyer në këto vitet e fundit duke ndërtuar 

me jetën e tij Kishën e kësaj toke; kërkojmë 

që të lutemi gjithmonë për të dhe për thirrje të 

reja priftërinjsh në kohën tonë.


10 

Intervistë me shën Palin (5) 

Nën kujdesin e Atë Carlo Colonna s.j. 

vijon nga numri i ardhshëm 

Pas një heshtjeje të gjatë, në të cilën shijuam 

Praninë Hyjnore, vazhduam intervistën 

tonë. E pyeta, pra, Palin, i shtyrë nga dëshira 

që të na fliste për thirrjen e tij si Apostull i 

Jezu Krishtit: 

Pyetja: Pal, në Letrat që na ke lënë, gjëja e 

pare që na thua, pas emrit tënd, është apelativi 

“apostull i Jezu Krishtit” (1 Kor. 1, 1; 2 Kor. 

1, 1; etj.; shih edhe fillimin e Letrave të tjera). 

Duke u shkruar Galatasve e pohon në mënyrë 

akoma më të prerë: “Pali – apostull, jo prej 

njerëzve as me anë të ndonjë njeriu, por me anë 

të Jezu Krishtit edhe të Hyjit Atë, që e ngjalli 

Jezusin prej të vdekurve” (Gal. 1, 1) dhe në vijim 

u thua atyre se gjërat që ti shpall “I kishe 

marrë jo prej ndonjë njeriu, por prej zbulimit 

të Jezu Krishtit (Gal. 1, 12). Tani të pyes: çfarë 

donte të thoshte për ty të ishe “apostull i Jezu 

Krishtit” 

Përgjigjja: Duhet t’i dalloni dy hiret, që 

ranë mbi mua që në fillim të jetës sime në 

Krishtin: kthimi dhe thirrja që të jem apostull. 

Shumë kthehen, por nuk e marrin thirrjen 

apostolike. Unë i mora të dyja këto hire. 

E kuptova se Hyji më ktheu në mënyrë kaq të 

zhurmshme dhe të befasishme sepse më kishte 

zgjedhur që të isha apostull i Jezu Krishtit. Kjo 

thirrje më qe dhënë drejtpërsëdrejti prej Hyjit, 

jo nga një njeri, që më pare e kishte pasur thirrjen 

apostolike, siç ishin apostujt e parë të Jezusit. 

Unë personalisht qeshë i ndërgjegjshëm 

për këtë thirrjen time që më erdhi jo nëpërmjet 

një njeriu. Prandaj u shkrova Galatasve: “Porse, 

kur Atij, që më zgjodhi që nkraharorin e nënës 

dhe më thirri me hirin e vet, i pëlqeu ta zbulojë 

në mua Birin e vet për ta shpallur ndër paganë 

– unë, menjëherë, pa u këshilluar me asnjë njeri 

e pa u ngjjitur aspak në Jeruzalem te ata që para 

meje ishin apostuj, shkova në Arabi dhe përsëri 

u ktheva në Damask. E vetëm pas tri vjetësh u 

ngjita në Jeruzalem, për t’u njohur me Kefën 

e ndenja te ai pesëmbëdhjetë ditë.” (Gal 1,15- 

18). Nëse do një krahasim, mua më ndodhi siç 

ndodhi me nënën e shenjtë të Hyjit, me Marinë 

e Nazaretit. Thirrja e saj për t’u bërë nënë e 

virgjër dhe hyjnore, i erdhi drejtpërsëdrejti nga 

Hyji dhe nuk pati nevojë që t’ia vërtetonte një 

njeri që të ishte e sigurtë për këtë. Sii thirrja e 

saj që qe e jshtëzakonshme, ashtu edhe thirrja 

ime për të qenë apostull qe e jashtëzakonshme. 

Nuk u gjet hapësirë për njeriun në ato thirrje, 

por qenë vetëm vepër e drejtpërdrejtë e Hyjit. 

Pyetja: Pal, sa gjëra të mrekullueshme na 

thua! Me të vërtetë Hyji ka bërë në ty punë të 

mëdha. I madh është Emri i Tij! Je një vepër 

tejet e pastër e Hyjit, e menduar dhe e realizuar 

nga Hyji që të shfaqë pasuritë e pashqyrtueshme, 

që Krishti do të kishte hedhur mbi 

popujt e tokës, tek të cilët po të dërgonte. 

Përgjigjja: Bën mirë që e lidh thirrjen time 

të jashtëzakonshme me hiret e jashtëzakonshme 

që Hyji do t’i kishte hedhur mbi kombet 

e tokës nëpërmjet Jezu Krishtit. Nëse nga 

njëra anë përzgjedhja ime që të jem apostull 

është e jashtëzakonshme, edhe thirrja juaj për 

të qenë bij të Hyjit është e jashtëzakonshme. 

Për shumicën prej jush kjo thirrje ka një fillim 

më modest se sa thirrja ime. Ishit të sapolindur, 

kur prindërit tuaj u kanë përcjellur në burimin 

pagëzimor, por merreni me mend se si ai gjest 

i përvuajtur manifestonte për ju përzgjedhjen 

dhe paracaktimin e Atit, që ju bënte “të jeni 

të ngjashëm me Birin e vet, kështu që Biri i tij 

të jetë vëllai i parë në mes të shumë vëllezërve. 

Ata që i paracaktoi, ata edhe i grishi; ata që i 

grishi, ata edhe i shfajësoi, ata që i shfajësoi, 

ata edhe i lavdëroi” (Rom. 8, 29-30). Shikoni 

me sa hire me të vërtetë të pabesueshme dhe të 

jashtëzakonshme jut ë krishterët jeni të mbushur 

nga ana e Atit, e Birit dhe e Shpirtit Shenjt 

Pastaj Efesianëve u shkrova: “Në Krishtin Ati 

na zgjodhi para krijimit të botës që të jemi të 

shenjtë e të papërlyer para Tij në dashuri. Ai 

na parashënoi për vete të jemi bij në shpirt në 

saje të Jezu Krishtit me pëlqimin e vullnetit të 

vet” (Ef. 1, 4-6). Prashënimi dhe përzgjedhja e 

Hyjit përballë nesh është një nga misteret më 

të larta të Hyjit, që ne mjaft pak mund ta kuptojmë. 

Shkëlqen në mënyrë të mrekullueshme 

në të zgjedhurit e mëdhenj, ndër të cilët jam 

edhe unë, por është i pranishëm në mënyrë të 

përgjithshme në të gjithë ata që janë të thirrur 

në shpëtim dhe shoqëron jetën e të shpëtuarve 

gjer në arritjen e lavdisë përfundimtare. 

Pyetja: Pal, e falënderoj me gjithë zemër 

Atin për gjithçka po më thua. Duke u krenuar 

për thirrjen tënde si Apostull i Jezu Krishtit, 

është sikur të krenoheshim për thirrjen tonë si 

bij të Hyji. Jemi në të njëjtën barkë, në të njëjtin 

plan të përzgjedhjes e të parashënimit hyjnor, 

që ka Jezu Krishtin si qendër dhe qëllim. 

Përgjigjja: Shoh se e njeh mirë zbulesën që 

më është bërë nga ana e Hyjit. Duhet të flasësh 

e të shkruash, pa u lodhur, në të gjitha format që 

Shpirti do të të frymëzojë. Vepra e Hyjit shkon 

përpara në të gjitha breznitë pa lodhje, me pushtetin 

e Shpirtit Shenjt që e mbështet dhe e çon 

përpara. Ashtu sikurse unë isha plot me Shpirtin 

Shenjt, kështu edhe ju duhet të jeni plot me 

Shpirtin Shenjt. Në ditët tuaja ka nevojë për një 

ungjillëzim të ri, sepse njerëzit janë ftohur në 

lidhje me dashurinë e Krishtit dhe kënaqen në 

veprat e errëta të së keqes në vend që të kënaqen 

me veprat e dritës së Krishtit. Atë që ia shkrova 

Timoteut, ta përsëris edhe ty dhe gjithë atyre 

që kanë për zemër çështjen e Ungjillit: “Po të 

përbej para Hyjit dhe para Krishtit Jezus, i cili 

do të gjykojë të gjallët e të vdekurit: pash Ardhjen 

e tij dhe Mbretërinë e tij: predikoje Fjalën, 

nxit në rast të volitshëm dhe në rast të pavolitshëm, 

këshillo, qorto, urdhëro me plot duresë 

dhe mësim! Sepse do të vijë koha, kur njerëzit 

nuk do ta durojnë mësimin e shëndoshë, por, sipas 

ëndjeve të veta, do të bashkojnë rreth vetes 

mësues për të kënaqur veshin; do t’i largojnë 

veshët prej së vërtetës dhe do t’i sjellin drejt 

përrallave. Ti veç rri zgjuar në çdo gjë me kujdes, 

duroji të vështirat, kryeje mirë detyrën e 

ungjilltarit, kryeje plotësisht shërbesën tënde!” 

(2 Tim. 4, 1-5). 

Pyetja: Pal, ndërsa ne ungjillëzojmë mbi 

tokë, ti na shoqëro me lutjen tënde! E dimë se 

sa për zemër e ke çështjen e Ungjillit, për të 

cilin ke dhënë vetë jetën tënde. Lutu kryesisht 

për ungjillëzuesit që të mbushen me vetë dijen 

e Hyjit dhe dashurinë e Krishtit, me të cilat ti 

ishe i mbushur plot. 

Përgjigjja: Eja, dua të të mësoj një lutje për 

ungjillëzim! Është e shkurtër por efikase: Atë, 

gjithë toka qoftë e mbushur me lavdinë tënde! 

Në emër të Krishtit qofsh lëvduar prej njerëzve 

që ai i do aq shumë! Shpirti Shenjt e plotësoftë 

veprën për të cilën e ke dërguar mbi tokë! Pastaj 

shpalle Ungjillin me besim! Do të jesh anëtar i 

asaj ushtrie të qiellit, që ndjek Kalorësin e Hyjit 

në luftën kundër armiqve të Hyjit, për të cilën 

flet Gjoni në Apokalips1 (Ap. 19, 14). Kalorësi 

është “Fjala e Hyjit” (Ap. 19, 13). 

Në atë moment ndjeva një prani të veçantë 

të Shpirtit Shenjt mbi mua. Ishte sikurse Shpirti 

të vinte të më përforcojë porosinë e Palit për 

të ungjillëzuar e të më mbushte me energji për 

një vrull të ri në shpalljen e Ungjillit. Ndjeja se 

më mbushte edhe me një krijimtari të re që të 

shpall misterin e Hyjit, për të cilin Pali ka qenë 

zbuluesi i madh. Atëherë u gjunjëzova para 

Palit dhe i thashë të më jepte bekimin e vet: 

Pal, apostull i madh i Jezu Krishtit, më beko, 

sepse tashmë më takon mua, gjersa të jetoj në 

tokë, ta vazhdoj veprën që ti me shumë dhurim 

të vetvetes e ke kryer në kohën tënde, dhe, si 

mua, beko gjithësa janë sot të thirrur prej Hyjit 

për të njëjtën vepër! Pali atëherë më mbuloi 

me duart e veta, plot me një ngrohtësi dhe me 

një parfum të pashpjegueshëm, dhe u lut për 

mua me gjithë shpirt. Në fund më tha: Atë që ia 

shkrova Timoteut ta them edhe ty: “Ringjalle 

dhuratën e hirit të Hyjit që është në ty në saje të 

1 Me Apokalips nënkuptojmë librin 

e Zbulesës (shën. i përkth.).

shtator 2009 


11 

vënies së duarve të mia. Sepse Hyji nuk na e ka 

dhënë shpirtin e frikës, por përkundrazi, shpirtin 

e virtytit, të dashurisë e të urtisë. Prandaj 

most ë të vijë turp ta dëshmos Zotin tone, as 

mua të burgosurin e tij, por hiq keq bashkë me 

mua për Ungjill duke u mbështetur në fuqinë e 

Hyjit, duke u mbështetur në fuqinë e Hyjit” (2 

Tim. 1, 6-8). Ndërsa Pali fliste dhe ndieja duart 

e tij mbi kokën time, ndjeva se ai që më kishte 

vendosur duart mbi kokë në ditën e shugurimit 

tim meshtarak (21 qershor 1970), nuk ishte 

ipeshkvi, por Apostulli Pal, nëpërmjet duarve 

të pasardhësit të tij. Në fakt Ipeshkvijtë janë 

pasardhësit e apostujve. U ndjeva për një çast i 

tërhequr nga rrënja e thirrjes sime apostolike në 

Shoqërinë e Jezusit. Ndjehesha si Timoteu, aq 

i dashur për zemrën e Palit, të cilit Apostulli i 

besonte vazhdimin e misionit të vet. Mendova 

se nga ai moment do ta ndiej gjithmonë Apostullin 

Pal si eprorin tim mistik në misionin e 

predikimit të Ungjillit. Do të përpiqem ta imitoj 

sipas hirit që do të më jepet dhe të kem gjithmonë 

besim në lutjet e tij për mua. Por mendoj 

se përvoja që bëra në atë moment vlen edhe për 

t’u dhënë guxim gjithësa sot kanë misionin për 

të ungjillëzuar dhe janë shumë (vazhdon). 

-------------------------------------------- 

Personaliteti i apostullit Pal (1) 

(nga Bibbia di Gerusalemme) 

Letrat e sh. Palit dhe Veprat e Apostujve 

na përshkruajnë një portret të personalitetit të 

apostullit që të bën përshtypje. Pali është një 

i zellshëm, një shpirt i zjarrtë që i kushtohet 

pa rezerva një ideali në thelb fetar. Për të Hyji 

është gjithçka dhe ai i shërben me drejtësi absolute, 

fillimisht duke salvuar ata që i konsideronte 

heretikë (1 Tim. 1, 13; krhs. Vap. 24, 5. 

14), pastaj duke predikuar Krishtin që sapo ka 

kuptuar se vetëm në Të gjendet shpëtimi. Ky 

zell i pakufizuar përkthehet në një jetë vetëmohimi 

të plotë në shërbim të Atij që do. Trazira, 

lodhje, vuajtje, varfëri, rrezik për vdekje (1 Kor. 

4, 9-13; 2 Kor. 4,8 vij.; 6, 4-10; 11, 23-27), asgjë 

prej këtyre të gjithave nuk mund ta ndajë 

nga dashuria e Hyjit dhe e Krishtit (Rom. 8, 

35-39); ose, më mire të themi se gjithë kjo është 

e çmueshme sepse e bën të përputhet me mundimet 

dhe me kryqin e Zotit të tij (2 Kor. 4, 

10 dhe vij.; Fil. 3, 20). Ndjenja e përzgjedhjes 

së tij të veçantë bën të lindin në të ambicje të 

pafund. Kur flet për shqetësimin që ka për të 

gjitha Kishat (2 Kor. 11, 28; krhs. Kol. 1, 24), 

kur deklaron se ka punuar më shumë se të tjerët 

(1 Kor. 15, 10; krhs. 2 Kor. 11, 5), kur iu kërkon 

besimtarëve të vet që ta imitojnë (2 Sel. 3,7+), 

kjo nuk është mendjemadhësi, por krenaria e 

drejtë dhe thellësisht e përvuajtur e një shenjti; 

ai e konsideron veten si i fundit i të gjithëve – 

ai, salvuesi – (1 Kor. 15, 9; Ef. 3, 8) – dhe ua 

atribuon vetëm hirit të Hyjit veprat e mëdha që 

bëhen nëpërmjet tij (1 Kor. 15, 10; 2 Kor. 4, 7; 

Fil. 4, 13; Kol. 3, 7). (vazhdon) 

Udhëzime për reflektim dhe bashkëndarje: 

1. Nënvizo shprehjet që më shumë të kanë 

goditur dhe të kanë ndriçuar nga kjo intervistë 

dhe bashkëndaji me ndokënd! 

2. Thello ndonjë pike të veçantë, duke 

lexuar e duke medituar tekstet që të tregohen 

nëpërmjet verseteve të cituara! 

Përgatiti për botim Marçel Hila 

Buen camino, buena gente! 

Nga Elidon Dodaj 

Santiago de Compostela (Spa) 

Takimi i II-të Evropian i të Rinjve Françeskan 

Pas takimit të parë të mbajtur në Asizi në 2007, 

fretërit minorë të Evropës njëzëri ftuan të 

gjithë të rinjtë që të ritakoheshin sërish në një tjetër 

event aq të madh sa në Asizi, në shtegtimin e Santiagos... 

E organizuar për të bashkuar të rinjtë, pasurinë e 

shpirtit françeskan në një bashkim të ri me Krishtin, 

kjo ka qenë edhe nisma. 800 vjet më parë në Asizi një 

djalosh i ri, i quajtur Françesk, braktis çdo gjë, dhe 

nis një shtegtim ndryshe... ai është shtegtimi për të 

njohur Krishtin, Krishtin ndryshe, që jeton tek secili 

dhe jo vetën nëpër Kisha, por në të gjitha vendet! 

Ashtu si shën Jakobi i bindet Mësuesit: “shko 

e përhap Ungjillin deri në fundin e botës”, ashtu 

edhe për Françeskun: “mos merr asgjë me vete gjatë 

ecjes...”do jetë nisma e tij. Dhe në qoftë se secili prej 

nesh jeton të paktën një fjalë të Ungjillit, atëherë le 

të jemi së bashku për të ndërtuar një Evropë më të 

bashkuar e më të re, plotë jetë, në qendrën e saj të jetë 

Krishti dhe Ungjilli. 

Leon 9 gusht 2009 

Të rinjtë françeskan shqiptarë janë nisur prej tre 

ditësh udhëtim nga Durrësi për tu gjendur më në 

fund në takimin mes të rinjve nga e mbarë Evropa në 

Leon (Spa). Atje na presin të rinjtë që kanë orë që kanë 

mbërritur, në jemi ndër të parët, pas nesh vijnë njëri 

pas tjetrit grupet e Rumanisë dhe Hungarisë, Polonisë, 

Gjermanisë, shumë grupe Italiane... nga Anglia, 

Belgjika, Portugalia etj kanë ardhur dhe tashme po 

na përshëndesin si është tradita... dominojnë grupi 

organizator. Spanjollët kanë ardhur nga kudo, bask e 

katalanas, nga galicia etj... 

Takimi i parë i përshëndetjes nis pasditen spanjolle, 

diku rreth orës 19.00 ku dielli shkëlqen si pik, 

sikur të jetë mesdita shqiptare... Atje janë plotë 1200 

të rinj Evropian, të rinj me të njëjtin qëllim e karizëm, 

TA SHPALLIM UNGJILLIN E KRISHTIT SIÇ 

FRANÇESKU DËSHIRONTE... 

Nga platea thirren grupet njëra pas tjetrës... ndër 

tre të parët është dhe Shqipëria... me valle e tinguj 

shoqërohet ardhja e tyre deri në sheshin kryesor ku do 

të zhvillohet dhe koncerti i mikpritjes... Takimi i parë 

më të rinjtë evropian përfundon në mesnatë në vizitën 

në Kishën Katedrale të quajtur “E bukura e Leonit” 

dedikuar Virgjëreshës Mari më një predikim shumë 

prekës, e të shkurtë të Ipeshkvit të Leonit, që fton të 

rinjtë ta përjetojnë çdo çast të këtij shtegtimi... 

Camino (shtegtimi)... 10-13 gusht 2009 

“Mos merr asgjë me vete, në shtegtim” 

Kjo do ishte nisja e etapës së parë drejt Santiagos... 

drejt atij shtegtimi që së paku një herë në jetë thuhet 

bërë... (shume zëra thotë që pas Varrit të Krishtit në 

Jeruzalem, Bazilikës së shën Palit në Romë, edhe Bazilika 

e Santiagos janë këta që përbëjnë etapat e takimit 

të njeriut me Krishtin në pendesë dhe lutje)... Ashtu 

si Françesku edhe ne, u nisem për të qenë pelegrin të 

Ungjillit... për t’ i thënë Evropës se ti ke nevojë për 

rini, ke nevojë për të qenë më e re se kurrë... për ti thënë 

çdo të riu se Krishti të pret edhe ty... eja dhe shikoje 

dhe do e besosh sa shumë Ai të do dhe sa shumë ka 

menduar për ty. Etapa e dytë nis me shën Kjarën, me 

më të dashurën varfëri, që ajo pranon sapo njeh jetën 

dhe mënyrën se si Françesku ka zgjedh për ta takuar e 

njohur Krishtin... i gjithë shtegtimi për të përfunduar 

në Santiago me: Krishtin që është rruga drejt Paqes... 

Në tre ditë e gjithë katekeza është përqendruar tek 

jeta dhe vepra e secilit, tek jeta dhe vepra e meshtarit, 

ati njeriu që para se gjithash është njeri dhe i mbuluar 

me Shpirt Shenjte, paraqet Krishtin... atë Krisht të 

lindur në shpellë, të munduar me gozhda, të varrosur 

nën gur dhe të Ngjallur, që galdoj mbi çdo fitore... 

Është viti i meshtarisë, është viti për t’ i kërkuar Zotit 

meshtarë të shenjtë, siç ai i ka zgjedhur... është viti ku 

secili duhet t’i thotë vetes PO – Zoti më ka zgjedhur 

edhe mua... 

Santiago 13-15 gusht 2009 

“O Zot më bëj të jem pelegrin, jo një turist vagabond, 

por një pelegrin të denjë... më shndrit nga ndryshimi...” 

Kështu e nis lutjen e tij një i ri pjesëmarrës 

në takim. Kemi ardhur të takojmë shën Jakobin, i cili 

u nis nga Toka e Shenjtë për të përhapur Ungjillin e 

Krishtit deri në Atlantik... Për këtë ai para se të nisej 

pyeti veten: Se kush është njeriu E me ketë ai nisi atë 

udhëtim shprese të fesë që ishte edhe shpresa e sigurtë, 

që fjalën e Krishtit do e dërgonte deri sa mos te 

kishte më fuqi... E kështu nisi si shtegtar, e secili prej 

nesh i’u lëshua shën Jakobit nën mbrojtjen e tij për t’ 

i thënë: Po, Zotit dhe gjithsecilit, me qenë në prani të 

Zotit, i gatshëm për çdo gjë çfarë Ungjilli kërkon, i 

përqendruar në Lutje, duke e jetuar atë dhe duke qenë 

si Krishti... e në fund projektin e Tij ta bëjmë projekti 

tonë, timin... 

Lutja pendestare ka qenë mbyllja e shtegtimit – 

gjatë rrëfimeve të rinjtë secili pas pendesës ka marrë 

një gur dhe e ka hedhur në det duke i premtuar Krisht 

se do jem si Ai, dhe i gatshëm për çdo gjë që Ai do 

kërkoj tek ne. 

Në mikpritjen dhe në Meshën festive, Ministri 

Gjeneral i Urdhrit të Fretërve Minore, fra Rodrigue ka 

falënderuar të gjithë të rinjtë pjesëmarrës dhe ka ftuar 

të jenë pjesë e projektit të madh për 

të rindërtuar Evropën dhe për ta 

kthyer atë në një Evropë të re, që 

në qendrën e saj të jetë Krishti, sunduesi 

dhe drejtuesi i mbarë botës... 

Të mbledhur së bashku në kishën e 

shën Françeskut në Santiago është 

celebruar mesha e përfundimit 

duke i ftuar të rinjtë që takimi i 

ardhshëm do jetë në shën Ana, në 

Poloni... Të rinjtë polak kanë marrë 

në dorëzim Kryqin e Shën Damianit, 

i cili i ka paraprirë takimit që 

në nisje, bashkë me bastunin dhe 

flamurin e shtegtarit... 

Mos u kthe në shtëpi pa pasur 

edhe ti shenjën e drejtimit, kjo ka 

qenë dhurata që secili ka marrë 

atë ditë një “tao” në kujtim të shën 

Françeskut dhe një shenje drejtuese 

që të drejton drejt shtegtimit...


12 

Meshtarë të pranishëm në meshën e falenderimit

imzot rrok mirdita në 70 vjetorin e lindjes së tij - kishadhejeta.com

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?