Το λάθος πάθος | ΛΑΚΗΣ ΦΟΥΡΟΥΚΛΑΣ - eBooks4Greeks.gr

Όταν οι ηδονές χαθούν και κρυώσει το αίμα
- που τα χρόνια μας φεύγουν σαν κάποιο πουλί -
η πιο λατρευτή ανάμνηση θα ’ναι η τελευταία
το πιο γλυκό μνημείο μας στη γη
το πρώτο της αγάπης φιλί.
Μπάιρον
Ακόμη μια μέρα φτάνει στο τέλος της. Για μια ακόμη φορά βρίσκομαι εδώ μαζί σου, για να
μοιραστούμε τη μοναξιά κι ετούτης της νύχτας. Στο νεκροταφείο επικρατεί μια περίεργη σιωπή,
αλλά από μακριά εξακολουθούν να φτάνουν στ’ αυτιά μου οι ήχοι της πόλης. Το αυγουστιάτικο
αεράκι είναι λίγο θερμό, αλλά όσο πάει και δροσίζει. Ο ήλιος μας αποχαιρετά για μια ακόμη
φορά με το ροδοκόκκινο χαμόγελό του. Τα χλωμά φώτα της πόλης σιγά σιγά ανάβουν… Πάρτε το
φως! Με τυραννεί. μου αρνιέται την ψυχή μου.
Ελένη μου, κάθομαι εδώ, πάνω από τον τάφο σου, και σκέφτομαι πως ο κόσμος όλος,
αρχίζει και τελειώνει σ’ αυτό το σημείο. Αν έπρεπε να γυρίσω τον κόσμο όλο, το μόνο που θα
χρειαζόταν να κάνω, θα ’ταν να περπατήσω γύρω από τούτο δω το χώμα που σε σκεπάζει, και να
καθίσω ξανά στην ίδια θέση.
Κλείνω τα μάτια. Ο νοητός κόσμος σκοτεινιάζει, μα μέσα απ’ το σκοτάδι αρχίζει να
ξεπροβάλλει φωτεινή η μορφή σου. Χαμογελάς, κι ο αέρας γύρω μου αλλάζει μυρωδιά, παίρνει
τη μυρωδιά τη δική σου. Τα λιγοστά πουλιά τα ακούγω να τραγουδούν με τη δικιά σου φωνή.
Νιώθω μια ζεστή ανάσα στο σβέρκο μου, ανοίγω τα μάτια, και όλα χάνονται. Ω, ως πότε καλή
μου θα στοιχειώνεις τη ζωή, την ψυχή και τα όνειρά μου;
Πόσο λίγο σε ήξερα και πόσο πολύ! Διάβαζα το βλέμμα σου, αφουγκραζόμουν τις σιωπές
σου, μάντευα τις σκέψεις σου, έλεγα εκείνα που εσύ ήθελες να πεις. Σε ήξερα Ελένη, καλύτερα κι
απ’ τον ίδιο μου τον εαυτό. Σε καταλάβαινα. Καταλάβαινα γιατί επέμενες να μένεις με τον Μ., κι
ας μην το έδειχνα. Ήξερα πως θα ήταν αδύνατο κάποτε εμείς οι δυο να ζήσουμε μαζί. Σε ήξερα
πολύ, και σε ήξερα λίγο, μια και δεν περίμενα ότι κάποια δόλια μέρα θα αποφάσιζες να βάλεις
τέρμα στη ζωή σου. “Η αυτοκτονία είναι λύση για τους δειλούς”, έλεγες, κι εγώ σε πίστευα…
Ο κόσμος είναι ένα μεγάλο μυστήριο και δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος, που μπορεί στ’
αλήθεια να το καταλάβει. Ποιος μπορεί να καταλάβει πως αλλάζει η ζωή απ’ τη μια στιγμή στην
άλλη; πως τίποτα σ’ αυτό τον κόσμο δεν είναι δεδομένο; πως τα παιχνίδια της τύχης πολύ
πιθανόν να φέρουν αναπάντεχα και τρομακτικά αποτελέσματα; πως το αύριο μπορεί να μην
ξημερώσει ποτέ;
Τώρα, νησάκι ερημικό, στης μοναξιάς σου τους τόπους τριγυρίζω, με τη θλίψη της δύσης
να με συντροφεύει.
Δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι επιστρέφοντας από το τελευταίο ταξίδι μου, δε θα
ήσουν πια εδώ, και πως μαζί με σένα θα χάνονταν και όλοι μου οι φίλοι. Τώρα έχω μείνει χωρίς
πατρίδα. Γιατί πατρίδα, θρησκεία και οικογένειά μου, ήσουν αγάπη μου εσύ. Σε σένα ήθελα
πάντα να επιστρέφω.