Το λάθος πάθος | ΛΑΚΗΣ ΦΟΥΡΟΥΚΛΑΣ - eBooks4Greeks.gr

Είναι η αγάπη, κι όχι
η λογική, που είναι
πιο δυνατή απ’ το θάνατο.
Τόμας Μαν
Θέλω να της μιλήσω Ελένη! Θέλω να της μιλήσω. εκείνης της κοπελιάς, που βλέπω κάθε
δειλινό να κάθεται δίπλα απ’ τον τάφο σου σιωπηλή, με απλανές το βλέμμα, βυθισμένη στις
χίλιες μύριες σκέψεις της. Ποια είναι όμως; Γιατί δε μου μίλησες ποτέ γι’ αυτήν; Και γιατί μου
θυμίζει εσένα; το λευκό περιστέρι της καρδιάς που σεργιανάει τη θλίψη μου παντού!
Χθες διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας, και καθώς περνούσαμε ο ένας δίπλα απ’ τον άλλο,
την κοίταξα βαθιά μες στα μάτια. και τα μάτια της μού θύμισαν εσένα, και τη… Μαρία!
Το ξέρω ότι είναι παράλογο το να κάθομαι εδώ και να σου μιλώ για τη Μαρία. αλλά, απλά
νιώθω την ανάγκη να σου μιλήσω γι’ αυτήν επειδή άφησε έντονα τα σημάδια της στην ψυχή μου.
Έχεις δει ποτέ να καίει στα μάτια κάποιου η φλόγα της αιώνιας ζωής, που είναι τούτη δα η
στιγμή; Σου ’χει τύχει ποτέ να περάσεις δίπλα από κάποιον, και να νιώσεις την παρουσία του και
μόνο να εκπέμπει ζεστασιά; Είδες ποτέ κάποιον να χαίρεται την κάθε στιγμή της ζωής του σα να
’ναι η μοναδική; να θαυμάζει το κάθε τι σε τούτη τη γη; να βλέπει κάθε μέρα τα ίδια πράγματα με
τρόπο διαφορετικό, και να τ’ αγαπά και να τα σέβεται; να πλημμυρίζει από ευτυχία στη θέα ενός
ηλιοβασιλέματος, κάποιου λουλουδιού, ενός μικρού αστεριού; να νιώθει πως ξαναγεννιέται
βλέποντας το χαμόγελο ενός παιδιού, ακούγοντας ένα τραγούδι, νιώθοντας την ηχώ της
θάλασσας; να ανεβαίνει τον προσωπικό του ανήφορο μέσα απ’ το πιο δύσβατο μονοπάτι, και να
τα βρίσκει όλα εύκολα κι ωραία στη ζωή;… Είδες, γνώρισες ποτέ κάποιο άτομο που να κάνει τα
πιο πάνω;
Ήμουνα τυχερός Ελένη. επειδή γνώρισα ένα τέτοιο άτομο. επειδή έζησα μαζί του. Ήταν
τόσα πολλά τα κοινά μας, ήταν τόσα πολλά εκείνα που μας ένωναν, που δε θα μπορούσαμε να
συνεχίσουμε να ζούμε μαζί!
Μερικές φορές τα πράγματα δείχνουν πολύ καλά για να ’ναι αληθινά, κι αν τύχει να είναι,
για λίγο κρατούν. Στη δική μας περίπτωση, και καλά ήταν και κράτησαν. Και γίναμε τελικά τα
καλύτερα φιλαράκια. Κι αγαπηθήκαμε περισσότερο από οποιουσδήποτε άλλους πρώην εραστές.
Και εξακολουθήσαμε ως την τελευταία στιγμή να είμαστε ο ένας για τον άλλο, ο καλύτερος φίλος
κι εξομολογητής.
Η Μαρία ήταν η αδελφή ψυχή μου. Εσύ, ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου. Με τη Μαρία
μας χώριζαν αυτά που μας ένωναν. με σένα μας ένωναν αυτά που μας χώριζαν… Έχασα και τις
δύο!
Ακόμη και σήμερα, εξακολουθώ να κουβαλώ πάντα μαζί μου κάποιους στίχους της, όπως
και κείνο το γράμμα που σου διάβασα τις προάλλες… Απ’ όλα όσα έχει γράψει, τούτο δω το
πεντάστιχο έμεινε παραδόξως χαραγμένο στην καρδιά μου: