Το λάθος πάθος | ΛΑΚΗΣ ΦΟΥΡΟΥΚΛΑΣ - eBooks4Greeks.gr

Φτωχή από έρωτα, δίχως αγάπη. έτσι είμαι. Εκείνο που έψαχνα, ποτέ δεν το βρήκα Ελένη.
Κι εσύ, που ήσουν ό,τι το πιο πολύτιμο είχα στον κόσμο, έφυγες για τη χώρα του αδιανόητου.
Όλα δικά μου ήταν… κι όλα μου λείψαν κι έμεινε τόσο απίστευτα μοναχική η ψυχή μου.
Νιώθω τη μοναξιά, κυριολεκτικά, να με πνίγει. Κι ο πόνος γίνεται αβάστακτος. Πόνος…
πόνος… φτάνει πια το δάκρυ. Ο κόσμος όλος φαίνεται να παίρνει το χρώμα ενός γκρίζου
χειμωνιάτικου ουρανού, που κρύβει τον ήλιο. Ήλιος και σκοτάδι είμαστ’ όλοι αδελφούλα μου.
φως και σκιά. παράδεισος και κόλαση. αγάπη και μίσος. όνειρο και ψευτοζωή. Είμαστε όλα και
τίποτα. Ω, κάθε στιγμή πληγή, κάθε ματιά.
Μερικές φορές διερωτώμαι αν πήρα τη ζωή μου λάθος. Αλλά, μετά, ακούω μια φωνή μέσα
μου να κραυγάζει βάζοντας φωτιά μες στην καρδιά: “Όχι. Όχι!”. Όχι, δεν πήρα τη ζωή μου λάθος,
γι’ αυτό και δεν έχω τίποτα για το οποίο να μετανιώνω. Απλά, έρχονται στιγμές, να σαν και τούτη
εδώ, που με τυλίγει μες στο μαύρο πέπλο της η μοναξιά και νιώθω να χάνομαι. και θέλω να
κλάψω, να φωνάξω, αλλά δεν μπορώ. Βγάζω σπαρακτικές κραυγές, αλλά κανένα ήχο. Είναι όλα
μέσα στο κεφάλι μου. το χθες, το αύριο, το τώρα. όλα όσα έγιναν και δεν έγιναν.
Ξέρεις Ελένη, κάπου σε ζήλευα! Ναι, η μικρούλα, η αγαπημένη σου αδελφούλα έπασχε
από τον ιό της ζήλειας. Σε ζήλευα επειδή πάντα είχες κάποιον κοντά σου. Κάποιον ν’ ακουμπήσεις
πάνω του ρε παιδί μου. Κάποιον που θα μπορούσες έστω να του πεις τι σε απασχολεί. και μετά
κάποιον, όπως τον Ν., με τον οποίο θα είχες την ευκαιρία να μιλήσεις για τα μη απλά και
καθημερινά. Εγώ, εγώ έμενα πάντα μόνη. Μόνο με σένα μπορούσα να μιλήσω, με κανέναν άλλο!
Αλλά κι εσύ, βρισκόσουν μακριά.
Οι άντρες! Λίγοι μόνο τόλμησαν να με πλησιάσουν. κι όταν με γνώρισαν, έστω και λίγο, το
’βαλαν στα πόδια τρομαγμένοι. Τράπηκαν σε άτακτη φυγή. Τους τρόμαζε η σιωπή μου, η ανάγκη
μου για αλλαγή, το ότι δεν επιζητούσα την ασφάλεια.
Το να είσαι διαφορετικός απ’ τους άλλους σήμερα, είναι κάτι σαν κατάρα. Οι αληθινά
διαφορετικοί είναι μόνιμα καταδικασμένοι στη μοναξιά. Όλοι τους αγαπούν, αλλά κανείς δεν
τους καταλαβαίνει. Οι διαφορετικοί, οι ονειροπόλοι, ξυπνούν μέσα στους ανθρώπους της
συνήθειας τις ενοχές τους. Τους θυμίζουν ποιοι ήταν, ποιοι θέλανε να γίνουν, και που
κατέληξαν…
Δεν ζητώ τίποτα πια. Ας φανερωθεί μπρος μου ο άνθρωπος που θα μπορέσω να τον
αγαπήσω αληθινά, με τρέλα, κι ας μη με αγαπήσει, δε με μέλλει. Θα ζω με την ευτυχία του να
αγαπώ και θα πεθάνω έτσι…
Ήταν ένα παιδί που καθόταν κάθε νύχτα για μια ώρα, κοιτούσε συγκεκριμένο σημείο του
ουρανού και μετρούσε τ’ άστρα. Όταν το ρώτησαν γιατί το κάνει, τους είπε: “Μα, κάθε νύχτα
είναι διαφορετικά. Κάθε νύχτα αλλάζει ο αριθμός τους, η θέση τους. Άλλοτε είναι λιγότερα,
άλλοτε περισσότερα. Κάποτε ακόμη πιο πολλά…”.
Εκείνο το παιδί ζούσε μέσα στη σοφία. Ήξερε ότι κάθε μέρα ο κόσμος είναι διαφορετικός.
Πόσοι άνθρωποι το αντιλαμβάνονται αυτό άραγε;
“Μόνο ο Ν.”, έλεγες. “Μόνο αυτός θα μπορούσε να καταλάβει. Μόνο αυτός θα μπορούσε
να Σε καταλάβει”. Θα μπορούσε Ελένη; Άλλοι με βλέπουν μ’ ένα βλέμμα που υπόσχεται τον