WOJNA RAMÓWEK - Powrót do strony głównej

LUDZIE TELEWIZJITELEurządzenia w naszej telewizji nie były zbytnio skompliko-wane w obsłudze. Najdawniejsza kamera składała sięz tubusu z obiektywem, podłączonego do monitora. Niemiała nawet wizjera.Wkrótce pojawiły się telewizyjne kamery studyjnez prawdziwego zdarzenia. Miały obrotowe tarcze z czte-remaobiektywami o stałych ogniskowych. Kolejną no-winkąbył transfokator. Kiedy odchodziłem na emeryturę– wspomina – ówczesne szefostwo do spraw technicz-nychTVP dziękowało mi za to, że byłem bezkonfl iktowyi zawsze starałem się wybrnąć z podbramkowej sytuacji.Zdarzyła mi się taka na przykład podczas nadawania„Kobry” na żywo. Wszystkie kamery czteroobiektywoweodmówiły posłuszeństwa, sprawnie funkcjonowała tylkota z transfokatorem. W jednej sekundzie przerzuciłemna nią całą emisję. Operator kamery, niestety dziś jużnie pomnę jego nazwiska, spisał się znakomicie. Robiłtransfokacje i szwenki tak płynnie, że spektakl nie tylkonie ucierpiał, ale wręcz zyskał pod względem artystycznym.W recenzjach chwalono nowatorską inscenizację.CZŁOWIEK DO WSZYSTKIEGOPracując ponad pół wieku w telewizji, z czasemoczywiście także w otwartych pod konieclat 60. XX w. studiach przy Woronicza, Bielawski realizowałprogramy różnych Redakcji, m.in. Dziecięcej, Rolnej,najpierw też na żywo. Z audycjami transmitowanymi bezpośredniona antenę był jeszcze jeden problem – tłumaczypan Jan. Nie zawsze dało się zaplanować w nich wszystkoco do sekundy, więc niekiedy przekraczały ramy czasowe,przewidziane w ułożonej wcześniej ramówce. Toteż jeśliprogram poprzedzający „W Starym Kinie” skończył sięz dwu, trzyminutowym opóźnieniem, Staszek Janicki musiałje nadrabiać, skracając swoje starannie przygotowanewprowadzenie do fi lmu archiwalnego. Robił to tak umiejętnie,jakby krótsza wersja była przewidziana od początku.Telewizja Polska rozwijała się technicznie, ale podlegałanaciskom politycznym. Bielawski robił swoje: starałsię możliwie najlepiej wykorzystać rosnące ilości coraznowocześniejszego sprzętu. Miałem własny sposób,żeby w PRL nie kroczyć w pochodach pierwszomajowych:transmitowałem je – śmieje się pan Jan.CZUM SKORUPKA ZA MŁODUJan Bielawski nie rozstał się na dobre z aktorstwem.W różnych spektaklach, programach czy fi lmach telewizyjnychgrywał role epizodyczne. Z uśmiechemwspomina program z lat 60., nadawany na żywo,w którym chodziło o braki w zaopatrzeniu Warszawyw pitną wodę mineralną do modnych wówczassaturatorów ulicznych. Lech Ordon, Józef Nowaki Bielawski mieli wypić na wizji po szklance takiej wody.Sportowej i Wojskowej. Z Rolną po raz pierwszy pokazałna szklanych ekranach wyścigi konne na Służewcu. Okazałosię, że zrobił to lepiej niż telewizja szwedzka i francuskaz wyścigami konnymi w swoich krajach. Przedstawicieletych telewizji przyjechali do Warszawy uczyć sięod Bielawskiego.Jedną ze specjalności pana Jana stały się całe dniwybranych telewizji zagranicznych w TVP. – Goście przywozilimateriały fi lmowe z danego kraju i prowadzili programyrazem z naszymi prezenterami. Siedziało się zakonsoletą od rana do wieczora, ale było ciekawie, możnabyło dowiedzieć się czegoś o świecie – mówi Bielawski.Jego kolejne oczko w głowie to programy StanisławaJanickiego W Starym Kinie. Realizował niemal wszystkie,Tylko że Nowak nalał kolegom, oczywiście nic im nie mówiąc,czystą wódkę. Jedynie dzięki refl eksowi aktorskiemunie dali poznać telewidzom, że niespodziewanie wlalido gardeł wysokoprocentowy trunek.Pytam Jana Bielawskiego, co – oprócz zabawnychsytuacji, takich jak ta – sprawia, że ludzie telewizji wsiąkaliw nią na całe swoje życie zawodowe.Człowiek jest istotą bardzo samotną – odpowiada panJan – zaś telewizja ma to do siebie, że stwarza koniecznośćrobienia wszystkiego wspólnie z innymi ludźmi. Każdy,kto tu pracuje, już tak mocno nie odczuwa samotności.A poza wszystkim ta praca jest ciekawa i daje wielesatysfakcji.ANDRZEJ BUKOWIECKIMARZEC 2011 31