WOJNA RAMÓWEK - Powrót do strony głównej

PRO TELE RAWABIENIASZTELEWIZYJNYMinęła dziesiąta rocznica śmierci Stanisława Bieniasza,który zmarł 11 lutego 2001 roku w rodzinnym Zabrzu.Był pisarzem i dramaturgiem, także człowiekiem telewizji.Najczęściej kojarzono Bieniasza z tematykągórnośląską, skoro najwięcej rozgłosuprzyniosła mu realizacja telewizyjna Staregoportfela dokonana przez Kazimierza Kutzaw 1981 roku, a wyemitowana dopiero po latach.Jednak Bieniasz miał z telewizją nieco więcej doczynienia.Gdy poznałem Bieniasza – początkującegodramaturga, a było to jeszcze przed „Solidarnością”,w 1979 roku, to już wtedy przymierzał się doscenariusza serialu telewizyjnego o losach Górnoślązakóww XX stuleciu, lecz jego napisaniuprzeszkodziły wypadki polityczne. Po ogłoszeniustanu wojennego pozostał w RFN, gdzie pracowałdla Radia Wolna Europa, a potem Deutschlandfunk.Do Polski powrócił po upadkukomunizmu, po kilkunastu latach.Niedługo przed wyjazdem Bieniaszowiprzydarzyło się owocnespotkanie z Kutzem, który zrealizowałwtedy, w 1981 roku, dwie jego sztukiśląskie dla katowickiej telewizji. NajpierwUrlop zdrowotny, wyemitowanyjeszcze w tym samym roku, a potemsławniejszy Stary portfel, który pokazanotelewizyjnej widowni dopiero poniespełna dziesięciu latach. Nie potwierdziłysię wtedy krążące po Śląskupogłoski, jakoby wszystkie jego kopie z premedytacjązniszczono.Dla Kutza pociągające było pewnie i to, żesztuka Bieniasza przypominała Paciorki jednegoróżańca, a szczególnie w rysunku głównego bohatera– emerytowanego górnika i byłego powstańcaśląskiego, podobnego do starego Habryki z jegofi lmu. W Starym portfelu weteran z generacji powstańczejpostanawia skorzystać z okazji wyjazdudo RFN, gdzie może uzyskać godziwą emeryturę,znacznie wyższą od tej ze „starego portfela”,którą otrzymuje. Wyjeżdża z Polski, a z nim żonai rodzina jednego z synów. Dzięki temu spektaklowisprawa potężnego exodusu Górnoślązakówz Polski do RFN znalazła się na ogólnopolskiejStary portfelantenie w 1989 roku, a potem bywała wznawiana, borealizacja Kutza stała się swego rodzajem klasykiem.I do dzisiaj nim pozostaje.Po powrocie Bieniasz szukał sposobności współpracyz telewizją, co dla doświadczonego już dramaturgabyło poniekąd oczywiste. Był scenarzystą jednegoz pierwszych seriali trzeciej Rzeczypospolitej – Spółkirodzinnej wyprodukowanej w latach 1994-1995 przezfi rmę Focus dla państwowej telewizji.Bohaterami Spółki rodzinnej byli małżonkowie, którzypo utracie pracy postanowili zabrać się za robieniebiznesu i założyli agencję nieruchomości, a także ichdzieci i rodzice. Można nawet powiedzieć, że serial miałzakodowaną formułę edukacyjną, skoro widać w nimzachętę do działalności na własny rachunek. Reżyserowaligo Jerzy Sztwiertnia /16 odcinków/ i Janusz Dymek/3 odcinki/. A zagrało w nim wielu znanych aktorów, z:Joanną Żółkowską, Wojciechem Wysockim, Anną Powierząi Marcinem Klepackim na czele.Dzisiaj tamten serial pozostaje także wspomnieniemzaczątków nowej telewizyjnej epoki. Dzisiaj, gdywszystko w telewizji i w telewizyjnych serialach wyglądazupełnie inaczej, warto zapamiętać Bieniasza jako jednegoz pionierów sitcomu.Nie wiadomo, dlaczego nie udało mu się nic więcejw telewizji sprzedać. Może trudniej mu było z odległegoZabrza… Wiem, że miał jakieś projekty. A może po prostunie zdążył? Z pewnością był człowiekiem telewizji,tak jak najpierw człowiekiem teatru.JAN F. LEWANDOWSKI44 MARZEC 2011