plik .pdf, 10.2 MB - Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku

G r a f i k a w a r s z t a t o w aperspektywiczny razem z kontrastem światła i cienia wprowadzajądo jego sztuki wymiar metafizyczny, do którego odwołują sięrównież w swoich przedstawieniach graficznych GiambattistaPiranesi czy w polskiej grafice Krzysztof Skórczewski. Świadomymzabiegiem artystycznym jest niewątpliwie łączenie monumentalnychprzestrzeni i form architektonicznych ze zwykłą, codzienną„małą architekturą”, która dzięki temu zyskuje rangę symboliczną.Każdej ze swoich kompozycji nadaje z jednej strony charakterponadczasowy, z drugiej zaś wprowadza aspekt przemijalności,widoczny dzięki zdegradowanym, poddanym upływowi czasuelementom architektonicznym.Grafice czarno-białej, uprawianej w Gdańsku głównie w technikachmetalowych, towarzyszy także ścieżka grafiki barwnej i poszukiwańzwiązanych z innymi technikami graficznymi.Czesław Tumielewicz i Jerzy Ostrogórski swoją postawą outsiderówwśród grafików spod znaku „Oficyny”, uprawiających tradycyjneczarno-białe techniki metalowe, utorowali być może drogęnastępnemu pokoleniu gdańskich grafików.Czesław Tumielewicz, niesłychanie barwna indywidualność graficznai malarska, swój rodowód artystyczny wywodzi z dwóchuczelni – Politechniki Gdańskiej, na której studiował architekturępod kierunkiem Władysława Lama, i poznańskiej Akademii SztukPięknych, gdzie jego nauczycielem był Lucjan Mianowski.Wydaje się, że i doświadczenia architektoniczne, i graficzno-malarskiewyniesione z ośrodka poznańskiego dały mu większemożliwości poruszania się w obu tych dyscyplinach. Ciągła potrzebaeksperymentu wynika jednak bezwzględnie z jego temperamentutwórczego, dotyczy poszukiwań zarówno w obrębie technikgraficznych i ich warsztatu, jak i zmian w warstwie formalnejjego grafik, czego wynikiem jest zupełnie odmienny wyraz artystycznyprac pochodzących z różnych okresów twórczości. W artystycznymżyciorysie Czesława Tumielewicza mieszczą się barwnylinoryt, litografia i cynkografia, z powodzeniem uprawia takżemonotypię, łącząc ją czasem z litografią. W każdej z tych technikeksperymentuje, tak się dzieje choćby w akwaforcie i linorycie,gdzie poszukuje nowych możliwości w obrębie samego podłożaczy nowatorskiego sposobu odbijania. Absolutne szaleństworóżnorodności stylistyki przejawia się w geometrycznych, abstrakcyjnychformach, wynikających z potrzeby uporządkowania wizjiartystycznej, lub w lirycznym, abstrakcyjnym pejzażu aluzyjnymczy też w kubistyczno-ekspresyjnej figuracji, pełnej chagallowskiejradości. Jak mówi sam autor: „Natura to coś pomiędzy chaosema koniecznością, czyli porządkiem wyższego stopnia: porządkiemsilniejszego w walce o byt. Sztukę najlepszą charakteryzujezawsze dualizm łączący w jednym dziele przeciwieństwo intelektui uczuć” 22 . Zmysłowość, sensualizm, a jednocześnie fotograficznarejestracja realnego świata i rzeczywistości iluzyjnej łączą się najego kartach graficznych, tworząc świat pozarealny, ale równieżzmysłowy, a jednocześnie zawsze poddany konstrukcji odpowiedniejdo zamysłu artysty.• Sławomir WitkowskiFujara Power, 1990szablon, linoryt barwny, papier, 49 x 61 cmwł. autor• Sławomir WitkowskiJam Session, 1992szablon, linoryt barwny, papier, 49 x 61 cmwł. autor259 .