Miłujcie się

List do dziewcząttraktować czystość, czyli – jak dotychczasmyślał – „ciemnogród”, i w końcu nauczyćsię samoopanowania. Małżeństwo z kimś,kto nie nauczył się czystości, jest niebezpiecznedla zdrowia i życia! Niestety, częstodziewczyny wcale nie zabiegają o to,aby ich chłopak był czysty. Nie pomagająim w zachowywaniu czystości. Nawet przeciwnie!No bo to przecież tak przyjemnierozbudzać jego zainteresowanie superminispódniczką,gołym brzuchem, obcisłymiszortami… Takie to łatwe, a tak przyjemniełaskocze próżność… Właściwie bezwysiłku, a jakie rozbudza się zainteresowanie!...No cóż?... Szkoda!Cześć! Do następnego razu.Wasz Jaś BilewiczświadectwoBravo – demoralizacjaw ładnym opakowaniuBardzo długo nosiłam się z zamiaremnapisania tego listu, ale ciągle miałamjakieś opory. Wreszcie się jednak zdecydowałami mam nadzieję, że będę umiaław odpowiedni sposób opisać wszystko,co chciałabym przekazać. Prawdopodobniebędzie to najszczerszy list, jaki kiedykolwieknapisałam, i muszę przyznać,że jest to dla mnie bardzo trudne.Jestem uczennicą III klasy LOi zdecydowałam się napisać o tym, jakiwpływ wywarła na mnie lektura czasopismBravo oraz Bravo Girl.Pierwszy numer polskiej edycjitego pisma dotarł do mnie, kiedy miałamokoło 11 lat. Dobrze pamiętam,że było to w drodze do krewnych. Kupiłmi je mój tato, nawet nie przeglądając.Chyba nie podejrzewał, że może byćtam coś złego. Już w pociągu zaczęłamczytać. Spodobało mi się niesamowicie,bo wiele się dowiedziałam o moich idolach.Ciągle korciło mnie, żeby zajrzećna jedną stronę. Wreszcie, gdy się upewniłam,że nikt nie będzie mi zaglądałprzez ramię, otworzyłam i zaczęłam czytać.Była to oczywiście strona z „pierwszymrazem” i poradami seksualnymi.Pamiętam, że miałam wypieki na twarzy,kiedy to czytałam. Nie pamiętam, co tambyło konkretnie, ale był to wstrząs dlamojego umysłu i wrodzonej wrażliwości,którą pewnie straciłam wskutek dalszegoczytania tej gazety. To chyba naturalne,że dla takiego dziecka, jakim wówczasbyłam, Bravo stało się wyrocznią.Mam za złe rodzicom, że nie uświadamiająswoich dzieci, tylko muszą to robićCiągle korciłomnie, żeby zajrzećna jedną stronę.Wreszcie, gdysię upewniłam,że nikt nie będziemi zaglądał przezramię, otworzyłami zaczęłam czytać.Była to oczywiściestrona z „pierwszymrazem” i poradamiseksualnymi.Pamiętam,że miałam wypiekina twarzy, kiedyto czytałamobcy ludzie na łamach gazet. Stałam sięregularną czytelniczką Brava, a potemDziewczyny i Popcornu. Znalazłam sobienowych idoli muzycznych, którzy odpowiadaliobrazowi ideału, jaki sobie obrałam.Tak bardzo nasiąknęłam ideologią przekazywanąprzez te gazety, że nawet rodzicestracili dla mnie autorytet. W końcu i onisię zorientowali, co wypisują w tej gazecie,ale nie zabronili mi jej czytać, tylko zaklejali„zakazane” strony. Jednak niewiele to dało,bo na parze bardzo dobrze się je odkleja...(Muszę zaznaczyć, że na początku niktz moich kolegów i koleżanek nie kupowałżadnych gazet i to ja pierwsza zaczęłamprzynosić je do szkoły).Jakiś autorytet miał u mnie wtedy jeszczeKościół, który wówczas nie potępiałBrava, bo go po prostu nie znał. Mojaideologia jednak znacznie odbiegałaod nauki kościelnej, w którą wierzyłammimo wszystko. Było we mnie mnóstwosprzeczności. Byłam na przykład gotowaiść z chłopakiem do łóżka, lecz nie potrafiłamsię do tego przyznać nawet przedzaufaną przyjaciółką. Zresztą traktowałamją trochę z góry. W swoim mniemaniustałam się ekspertem seksualnym, a onanawet pojęcia o tym nie miała!Wpadłam w nałóg samogwałtu. Myślałam,że to nic złego. Próbowałam nawetporadzić swej koleżance, aby też spróbowałamasturbacji, ale nie umiałam jej tegozrozumiale wytłumaczyć.Zaczęły się kłopoty. Ciągle we mniewmawiano, że dziewczyna, która chcemieć powodzenie u chłopców, musi byćprzede wszystkim szczupła. To twierdzenie– jak zresztą wiele innych – pokutujew mojej świadomości do dzisiaj. Miałamkompleksy. Nic mi się w ogóle nie podobało.Doszły do tego problemy z przyjaciółkami,które kolejno mnie opuszczały.Nie wiem do tej pory, dlaczego tak siędziało, bo zachowywałam się jak zwykle.18 • RUCH CZYSTYCH SERC