Miłujcie się

To był trudnyokres, zarówno dlamnie, jak i mojejrodziny. Byłamwówczas zadziornai nieznośna,ze wszystkimi siękłóciłam...fot. Archiwum Ms!Kiedy rozpoczęło się moje nawróceniena dobrą drogę – sama nie wiem.W jakimś momencie zaczęłam słuchaćdobrej rockowej muzyki, która zmuszałado myślenia i negowała wszystko,w co wierzyłam. Część zasługi przypisujęjej. Poza tym chyba największyudział w tym procesie mieli mój tato orazksiądz, który uczył mnie religii.Mój tato widział, że idę w nieodpowiednimkierunku, i próbował mi to powiedzieć.Często rozmawialiśmy i podczastych rozmów wyjaśnił mi wiele spraw.Przed nim nigdy się nie przyznałam, że sięmylę, lecz w duchu przyznawałam murację. To był trudny okres, zarówno dlamnie, jak i mojej rodziny. Byłam wówczaszadziorna i nieznośna, ze wszystkimi siękłóciłam. Trwało to do czasu, gdy skończyłam14 lat. Wtedy wszystko – w pewnejmierze – wróciło do normy.Do pełnego zrozumienia przeze mnieswoich błędów przyczynił się także mójksiądz katecheta, a także moja wrodzonaprzekora. Na lekcjach religii częstodochodziło do burzliwych dyskusji, podczasktórych nie ustępowałam księdzu.Mimo to polubił mnie i chciał ze mną rozmawiać,dlatego ja również go polubiłam.Stał się dla mnie autorytetem, nie tylkow sprawach wiary.Można sądzić, że teraz jest już wszystkow porządku. To jednak tylko pozory. Większośćkompleksów, których się w tamtymczasie nabawiłam, niestety pozostała,podobnie jak kłopoty z samogwałtem.Ale o tym nikt nie wie i nie podejrzewanawet tego u mnie. Próbuję sama sobiez tym radzić.Cieszę się, że napisałam ten list. Kierujęgo do wszystkich młodych, którzyjeszcze czytają takie piśmidła, jakBravo, Dziewczyna czy Popcorn. Ich siłapolega na kłamstwie, które jest tak ładnieopakowane, że trudno się zorientować,czym ono jest naprawdę.W rzeczywistości gazety tego typu niszcząosobowość i naturalną wrażliwośćmłodej dziewczyny czy młodego chłopaka.Ja zostałam jej pozbawiona bardzowcześnie. Za szybko wprowadzonomnie w świat dorosłych, w świat nieuczciwościi kłamstwa, który szumnienazywa się tolerancyjnym i postępowym.Nie wiem, czy będę umiała wybaczyćredaktorom tych czasopism,ale modlę się za nich i za wszystkich, którzynieświadomie ulegają ich perswazji.Mam nadzieję, że mój list przyczyni siędo zrozumienia błędu, jaki popełnia wielumłodych ludzi, czytając pisma typu Bravo.CzytelniczkaświadectwoA miłośćjest niezbędnaNie wiem, czy w pełni wyrażę to,co chcę, ale piszę, bo wierzę, że mojeupadki i błędy mogą być pomocą i przestrogądla wielu.Zawsze bolałam nad nie udanym małżeństwemmoich rodziców. Zamknęłamsię w sobie, nie umiałam porozumieć sięz rówieśnikami. Ojciec zawsze był zajętyswoimi problemami, zapatrzony w siebie,ciagle się rozczulał nad sobą. Żona i dziecinic dla niego nie znaczyły. Z bólem stwierdzam,że nadal taki jest, i nic nie wskazujena to, że się zmieni. Tak jak wieluojców uważa, że robi dla nas bardzo dużo,bo przecież pracuje i przynosi pieniądze.Teraz, mając 20 lat, wiem, jak mojedzieciństwo zaważyło na dalszym moimżyciu. Nie potrafiłam rozmawiać, okazywaćuczuć, tego, co myślę – ale walczęz tym i stopniowo idzie mi coraz lepiej.Byłam po prostu zniechęcona życiem,miałam żal do moich rodziców, że nie dalimi tego, czego najbardziej potrzebowałam:czasu, uśmiechu i troski.Beznadzieja, która mnie wówczasogarniała, przerażała mnie. Teraz wiem,że brakowało mi Boga. Tylko On mógłRUCH CZYSTYCH SERC • 19