Aqata Kristi.“Baş nazirin oğurlanması” - Kitabxana

qumluqda qoymaq niyyətində imiş, çünki günəş şüası oranı dahatez isidirdi və yumurtadan balaların çıxmasını daha daasanlaşdırırdı. Bob ilanı qan içərisində qıvrıldığı yaşıllıqdangötürüb quru yerə atdı. Onun bədəni yerdə hələ də ağrıdanqıvrılırdı. O, oda atılmış yaş ot kimi yığılıb-açılırdı. Bob buzaman öz qəddarlığını bir neçə dəfə təkrar etdi. O, ilanınzəifləmiş bədənini yenidən qamarladı. Bob indi onu ayaqqabıbağı kimi havada fırladırdı. Sonra it ilanın dəlik- deşik olmuşqanlı bədənini qumun üzərinə atdı. Onun bədəni son dəfə xəfifküləyin yarpağı tərpətdiyi kimi azca tərpəndi və sakitcə torpağasərildi. İlanın ətrafını xırda qan gölməçəsi bürüdü.- Yumurtalara baxmaq istəyirsən?- atam dilləndi. Biz otuz yeddiyumurta sanadıq. Mən onlardan birini götürüb, ovcumda onabaxdım. Bir az bundan əvvəl onun daxilində həyat var idi. Bəli,bu yetişməmiş toxum idi. Daha oradan bala çıxmayacaqdı. Yerinhərarəti onu ana qədər isidə bilməzdi. Əlimdəki yumurtabildirçin yumurtası böyüklükdə olardı. Onun qabığı nazik, ammamöhkəm idi.- Yaxşı, Bob. Yəqin başa düşdün ki, bu ilan niyə səninlədöyüşmək istəmirmiş, - dedim. – Həyat belədir. Hətta, insanlararasında da güclülər zəifləri didir, məhv edir. İt ilanı öldürür, ilanquşları məhv edir, quşlar kəpənəkləri tutur. İnsan isə hər şeyizəbt edir. O, hətta öldürməyi özü üçün əyləncə sayır.Bob ağır- ağır nəfəs alırdı. O, bizim qabağımızca evə tərəfgedirdi.Onun dili ağzından bayıra çıxmışdı, görünür bərkyorulmuşdu. Bobun qalın tükləri onun istiliyini daha da artırır,dili isə elə bil çirkaba toxunub və ağ köpük axırdı. Nə atamdanışırdı, nə də mən. Hər ikimiz susurduq. Mən hələ də ölmüşilan haqqında düşünürdüm. Günəş şabalıd ağacları arxasındabatmaqda idi. Torağay oxuyurdu. Ancaq artıq gec idi. Qırmızıaxşam buludları təpədəki otlağımız üzərində hərəkət edirdi.Atam cığırın yanında ayaq saxladı. Külək onun qara saçlarınıqarışdırırdı. Atamın sifəti belə bir mavi küləkli gündəqızarmışdı.Onun gözləri qürub edən günəşə tərəf baxıdrı. “Atam135