ibtida aralık

AİŞE CAN - MERVE MAHİTAPOĞLU
MERYEM SENA ÖZTÜRK
Biz: Binaen aleyh haddimize değil fakat ;
Belki de hala gençsiniz…
Üstat: Son zamanlarınızdaki gençliğimizden mi
yoksa lise dönemlerinden mi bahsedelim?
Biz: Mümkünse bize yakın dönemlerden bahsedelim
o halde hocam, Lise ve Üniversite gibi…
Üstat: Liseye biz 1955 yılında başladık, bu da gerçekten
kaderin bir sevkidir ki; Erdem Bayazıt, Cahit Zarifoğlu,
Hasan Seyithanoğlu, Alâeddin- benim ikiz kardeşim
onun bir sene kaybı vardı ortaokulda ama aynı dönemdeydik-
hepimiz aynı okuldaydık. Başka arkadaşlarımız
da vardı, çok ilginç bir sınıftık; şiirler yazan yazılar yazan!
Sonra onların bir kısmı yazmaktan vazgeçti… Ama bugüne
yazısıyla şiiriyle kalan o adını şimdi andığım arkadaşlar
o gün bu gündür birlikteliklerini devam ettirdiler. Rahmetli
olanlarda ayrı tabii… Onlar zorunlu olarak aradan çekildiler.
Bu arkadaşlar bilerek aynı sınıfta toplanmış değil,
hiçbirimiz birbirimizi o sınıfa gelinceye kadar tanımadık .
Ama o sınıfta herkes kendi istikametinde bir şeyler yazıp
çizerken -şuanda belli bir olayda hatırlamıyorum- kendimle
ilgili olayı hatırlıyorum da diğerleri ile nasıl bir buluşmamız
oldu, ortak noktada buluştuk münferit bir olay
hatırlamıyorum. Münferit olarak hatırladığım olaylar işin
başlangıcı değil daha sonraki dönemlerle ilgili. Ali diye bir
arkadaşımız vardı. Ali kurtlar… O, bir hikaye yazmış bana
da okutmak istiyor. Daha doğrusu Erdem Bayazıt bana
haber verdi:’’ Ali hikaye yazmış!’’ diye. Bende okumak
istedim; o da nazlandı. Hem vermek istiyor hem nazlanıyor
göstermem diyor. Neticede ısrar ettik. ‘’Sen’’ dedi’’
Bir hikaye yazarsan sana hikayeyi okuturum!’’. ‘’Olur!’’
dedik. O şartla hikayesini aldım okudum. Eve gelince de
ben ona verdiğim sözü yerine getireyim diye hikayemizi
yazdık verdik. bende ona verirken :’’Yeni bir hikaye
yazman şartıyla okutacağım!’’ dedim. Böylece aylarca
aynı şartlarla birbirimize verdik. Aylarca bir gün o bir
hikaye yazıyordu bir gün ben yazıyordum. Sonra Ali dedi
ki: ‘’ Gel, bu hikayelerimizi dergilere gönderelim oralar da
yayımlatalım.’’ . ‘’Olur’’ dedik. Ben bütün dergilere aboneydim
İstanbul’da ki , Ankara’da ki hatta bazı taşra şehirlerindeki
–Adana, Gaziantep- orada da aylık edebiyat
dergileri çıkıyordu. Bizde sanat sayfası, edebiyat sayfası
hazırlıyorduk Maraş’ ta gençlik gazetesinde… Bizden sonra
Erdem Bayazıt, Alâeddin, Cahit, onlarda başka gazetelerde
sanat, edebiyat sayfaları hazırladılar. O sayfalarımızla
işte Adana’da ki,Antep’te ki başka yerlerdeki dergilerle
(vekayiş) ediyorduk, onlarda bize gönderiyordu. O arada
Cahit’in şiir yazdığı kulağımıza geldi.’’ Cahit’’ dedim ‘’Sen
niye şiirlerini dergilere göndermiyorsun?’’ . Ben onun
şiirlerini aldım. Cahit konuşmazdı, hayalet gibi bir şeydi
Cahit… Mesela bir defasında dar bir yolda Maraş’ta- Maraş’ın
sokakları daracık odanın yarısı genişliğinde sokaklar
vardır- öyle dar bir sokakta karşılaştık. Geçerken Cahit’ e
selam verdim hiç oralı olmadı,yanımdan geçip gitti. Cahit,
duymadı ! veyahut duydu da selam vermeye ihtiyaç hissetmedi
. Cahit kendi şahsına münhasır birisiydi, sadece
kendini düşünürdü demem yanlış yanındaki arkadaşlardan
kayıtsız yalnız hareket ederdi ilgilenmezdi . Beraber
12