Tanrıların Arabaları

Ben, nükleer patlamanın, bilinmeyen bir uzay gemisinin enerji pilinin patlaması sonucu ortaya
çıktığını ileri sürenlerin görüşüne katılıyorum. Garip bir görüş mü? Belki, ama hiç olmazsa imkânsız
değil.
Tunguska göktaşı hakkında raflar dolusu kitap vardır. Ancak en önemli bilgilerden biri, patlama
merkezindeki radyoaktivitenin, bugün bile, başka yerlerde olduğundan iki kere fazla olduğudur.
Ağaçların ve yaş çemberlerinin dikkatlice incelenmesi, radyoaktivitenin 1908'den sonra gözle
görülür biçimde arttığını doğrulamaktadır.
Bu olay -ve başkaları- hakkında tek ve kesin bir bilimsel delil ortaya konuncaya kadar hiç
kimsenin, hem de neden göstermeksizin birtakım açıklamaları reddetmeye hakkı yoktur. Güneş
sistemimizdeki gezegenler hakkında bildiklerimiz çok kolay anlaşılır türdendir: Bizim anladığımız
biçimde hayat, o da kısıtlı miktarlarda; yalnızca Merih'te gelişebilir. İnsan, hayatı kendi aklının
yarattığı teorik bir sınıra hapsetmiştir. Bu sınırın adı ekosferdir. Güneş sistemimizde yalnız Dünya,
Venüs ve Merih ekosferin sınırına girerler. Bununla birlikte hayatın, yalnız bizim anladığımız
biçimde olmayacağını, bilinmeyen hayat türlerinin gelişmek için bambaşka koşullar arayabileceğini
unutmayalım.
1962 yılına kadar Venüs'te hayat olduğuna inanılıyordu. Mariner M'nin Venüs'e 33.789 kilometre
yaklaşarak yolladığı bilgiler bu gezegeni de kural dışı bıraktı. Mariner ll'den gelen raporlar,
Venüs'ün aydınlık ve karanlık yanlarındaki yüzey ısısının 420 derece santigrad olduğunu bildiriyordu.
Böyle bir ısıda su bulunması imkânsızdı; ancak erimiş metallerden oluşan gölcükler bulunabilirdi.
Böylece Venüs'ü Dünya'nın ikiz kardeşi olarak niteleyen düşünce de, kökten yıkılmış oldu. Bununla
birlikte, yüzeyde bulunan karbonla karışık hidrojenin her türlü bakteri için yetişme ortamı
olabileceği inancı yerleşti.
Yakın zamanlara kadar bilginler Merih'te hayat olmasının düşünülemeyeceğini ileri sürüyorlardı.
Ne var ki bir süredir bu iddia 'zorlukla düşünülebilir' biçimini almıştır, çünkü Mariner IV'ün başarılı
Merih seferi, istesek de istemesek de Merih'te hayat olabileceğini ortaya koymuştu. Hatta komşumuz
Merih'in sayısız bin yıl önce bir uygarlık barındırmış olması bile mümkündür. Her durumda da
Merih'in ayı olan Phobos özel bir dikkat ve inceleme gerektirir. Merih'in iki ayı vardır: Phobos ve
Deimos (Yunanca anlamları Korku ve Dehşet)tir. Bunlar, Amerikan astronomi uzmanı Asaph Hail
tarafından 1877'de keşfedilmeden önce de biliniyorlardı. 1610 yıllarında Johannes Kepler, Merih'in
yanında iki uydu bulunduğundan kuşku duyuyordu. Capucine rahibi Schyrl, Merih aylarını bir iki yıl
daha önce gördüğünü ileri sürmüştü, ancak yanılmış olmalıydı, çünkü çağının optik araçlarıyla
Merih'in çok ufak uydularını görmesine imkân yoktu. Jonathan Swift, «Gülliver'in Seyahatleri »nin
üçüncü bölümünü oluşturan «Laputa ve Japonya'ya bir Seyahat» adlı kitabında, Merih aylarını akıl
almaz biçimde anlatır, üstelik büyüklüklerini ve yörüngelerini de verir. Bu parça üçüncü bölümden
alınmadır: (Laputa astronomları) zamanlarının büyük kısmını bizimkinden kat kat üstün teleskoplar
yadımıyle gök cisimlerini incelemekle geçiriyorlar. En büyük teleskoplarının boyu bir metreyi
aşmıyorsa da, bizim metrelerce uzunluktaki teleskoplarımızdan daha çok büyütüyor ve yıldızları daha
temiz gösteriyor. Bu avantaj onlara Avrupalı astronomlardan daha çok şey keşfetmelerini sağlıyor.
10.000 yıldızlık bir katalog yapmışlar ,oysa bizim en büyük katalogumuzda en çok bu sayının üçte
biri kadar yıldız kayıtlı. Aynı şekilde Merih'in çevresinde dönen iki uydu keşfetmişler. Bunlardan
içeride olanı, asıl gezegenin merkezinden üç çap, dışarıda olanı ise beş çap uzaklıkta. Birincisi Merih
çevresindeki turunu on, ikincisi yirmi bir buçuk saatte tamamlıyor; öyle ki dönme sürelerinin karesi,
Merih'in merkezinden olan uzaklıklarının küpüyle orantılı oluyor, Bu da onların, öteki gök