Tanrıların Arabaları

= Vl-(v/c)2 T
(t: uzay yolcularına göre zaman, T: dünyadaki zaman, v: uçuş hızı, c: ışık hızı.) Uzay gemisinin
uçuş hızı da, Prof. Ackeret' in kurduğu temel roket denklemine göre hesaplanabilir: v/w =1-(1-t)2w/c
w/c. [H1-t)2w/c]
(v: ivme, w: fırlatma hızı, c: ışık hızı, t: kalkıştaki yakıt ağırlığı.)
Zaman böyle ağır ağır akıp giderken gemi adamları hem görevleri gereği hem de vakit öldürmek
için, yanından geçtikleri gezegenleri inceleyecek, onların yerlerini belirleyecek, görüntü analizleri
yapacak, yerçekimlerini hesaplayacak ve yörüngelerini ölçeceklerdir. Son olarak da koşulları
dünyamıza en çok benzeyen bir gezegeni iniş yeri olarak seçeceklerdir. Bunda amaç, tükenmeye yüz
tutan yakıtlarını yenilemektir.
İnilecek gezegenin dünyamıza çok benzediğini kabul edelim. Daha önce de belirttiğim gibi, bunun
olmaması için hiç bir neden yoktur. Gezegen, dünyamızın 8000 yıl önceki durumuna benzemekte ve
üzerindeki uygarlık da aynı aşamayı yaşamaktadır. Elbette bütün bunlar inişten önce, gemideki
araçlarla belirlenmiştir. İnilecek alan, 'bölünebilir madde kaynaklarına' en yakın olan bölgedir.
Gemideki araçlar, uranyum madenlerinin hangi dağ sıralarında bulunabileceğini de güvenilir ve
çabuk bir biçimde gösterirler.
İniş tasarlanan biçimde gerçekleştirilir.
Gemi adamlarının gözüne ilk çarpan şey, taştan araçlar yapan, mızraklarla vahşî hayvan avlayan,
otlaklarda koyun ve keçi sürüleri güden, ilkel biçimde çanak çömlek ve ev gereçleri yapan birtakım
yaratıklar olur.
Acaba bu ilkel yaratıklar, gökten inen canavar ve içinden çıkan garip şeyler hakkında ne
düşünürler? Her halde ilk yapacakları şey yerlere kapanıp yüzlerini toprağa gizlemek olacaktır. O
güne kadar aya ve güneşe tapınışlardır. Ama şimdi olan, korkunç bir şeydir: Tanrılar gökten
inmişlerdir! Olayın ilk heyecanı geçince, ilkel yaratıklar bir kaya ardına geçip olanı biteni izlemeye
koyulurlar. Az ötelerinde kafalarında çubuklu şapkalar taşıyan, (antenli başlıklar); geceyi gündüze
çevirebilen (ışıldaklar) tanrılar harıl harıl çalışmaktadırlar. Yabancılar hiç güç harcamadan göğe
yükselirken (roketli kemerler) gezegen sakinleri neredeyse küçük dillerini yutarlar. Bilinmeyen
'hayvanlar' homurdana vızıldaya gökte uçmaya başlayınca da (helikopterler ve her işe yarayan
taşıtlar) yüzlerini yine toprağa gömerler. Son olarak tüyler ürpertici bir 'bumm" sesi duyulur
(deneme patlatması). Yaratıklar çil yavrusu gibi dağılarak mağaralarına kaçışırlar. Artık
astronotlarımız onların gözünde yüce birer tanrıdır.
Günler geçer. Uzay adamları yoğun çalışmalarını sürdürürler. Bir gün rahipler ve büyücülerden
oluşan bir topluluk tanrılarla ilişki kurmak için, ilkel içgüdüleriyle kestirdikleri başkana yaklaşırlar.
Yanlarında, konukseverliklerini gösterecek armağanlar vardır. Uzay adamlarımız elektronik beyin
aracılığıyla onların dillerini hemen öğrenirler ve nezaketlerine teşekkür ederler. Uzun uzadıya
kendilerinin tanrı olmadığını, tapmaya değer bir üstünlük taşımadıklarını anlatırlarsa da, sonuç
alamazlar. İlkel dostlarımız başka türlü düşünememektedir. Onlar yıldızlardan gelmiş, büyük güçler
göstererek mucizeler yaratmışlardır. Tanrılardan başka bir şey olamazlar! Uzay adamları direnerek
yardım teklif ederler. Yine sonuç yoktur. Olan bitenler çoktan, karşılarındaki ilkel yaratıkların anlayış
sınırlarını aşmıştır.