TAYTOTHTA #5 - ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2017

σελίδα
~
Παιδεία
11
Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική...
...το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές
του Ομήρου. Μονάχη έγνοια η
γλώσσα μου στις αμμουδιές του
Ομήρου, γράφει ο ποιητής, για να
συνυποδηλώσει -μεταξύ πολλών
άλλων- την άρρηκτη συνύπαρξη
γλώσσας και πολιτισμού. Ο
Ελύτης αναφέρεται προφανώς στη
νεοελληνική γλώσσα, ως φυσική
κληρονόμο και εξέλιξη της αρχαίας
Ελληνικής. Με τις ποικίλες και
όμορφες διαλέκτους της, που
μετεξελίχθηκαν στην κοινή της
ελληνιστικής περιόδου −η οποία
διατηρήθηκε σε όλη τη διάρκεια της
ρωμαιοκρατίας− του Βυζαντίου και
της τουρκοκρατίας, σε δύο μορφές:
τη γραπτή αττικίζουσα και την
προφορική γλώσσα του λαού.
Με την ίδρυση δε του νεοελληνικού
κράτους λαμβάνει επίσημα τη
θέση της σε σχολεία και ανώτερα
μορφωτικά ιδρύματα μιας μικρής,
αλλά εξαιρετικά ανήσυχης
εθνότητας, η οποία κατοικούσε
αρχικά στην άκρη της χερσονήσου
του Αίμου και μέσα από διαδοχικά
στάδια, με τελευταίο ορόσημο
το 1947 (προσάρτηση των
Δωδεκανήσων), έχει καταλάβει
κομβική θέση μεταξύ Βορρά και
Νότου, ελέγχοντας θαλάσσιες
διόδους, και μεταξύ Ανατολής και
Δύσης, ελέγχοντας ηπειρωτικές
οδούς.
Το νεοελληνικό κράτος από την
αρχή της πορείας του συνόδευε και
μια εξίσου δραστήρια παροικιακή
ελληνική παρουσία σε όλες τις
μεγάλες πόλεις της Ευρώπης
(Οδησσός, Βιέννη, Βενετία,
Τεργέστη, Λονδίνο, Μόναχο κ.α.)
και στη συνέχεια του Νέου Κόσμου
(Νέα Υόρκη, Μελβούρνη κ.α.),
η οποία στάθηκε πολλές φορές
αρωγός του στις δύσκολες στιγμές
της ιστορίας του.
Το 2021 θα γιορτάσουμε μάλιστα
και τα διακόσια χρόνια από την
έναρξη της επανάστασης. Αυτό
το σύγχρονο κρατικό μόρφωμα
έχει περιέλθει τα τελευταία δέκα
σχεδόν χρόνια σε κρίση, καταρχήν
δημοσιονομική, η οποία ταχύτατα
εξελίχθηκε σε οικονομική, όλης της
ελληνικής κοινωνίας.
Η κρίση αυτή οδήγησε πολλούς
συμπατριώτες μας σε αναγκαστική
μετανάστευση προς όλα τα μέρη του
κόσμου και προκάλεσε το φαινόμενο
της νεομετανάστευσης. Και οι
νεομετανάστες κατευθύνθηκαν
αρχικά σε περιοχές όπου ήλπιζαν
ότι θα βρουν ελληνικά σχολεία για
τα παιδιά τους, προσπαθώντας να
συνδυάσουν εργασία και διαμονή,
όχι πάντοτε με επιτυχία. Τα τελευταία
χρόνια μάλιστα παρατηρείται το
φαινόμενο πολλοί γονείς να μην
επιλέγουν τα ελληνικά σχολεία,
ακόμη και εκεί που υπάρχουν, όπως
στο Μόναχο, όπου λειτουργούν
τέσσερα δημοτικά σχολεία, δύο
γυμνάσια και ένα λύκειο, ή στη
Νυρεμβέργη (δύο δημοτικά,
ένα γυμνάσιο, ένα λύκειο), με
αποτέλεσμα να μειώνεται σταδιακά
ο αριθμός των μαθητών που φοιτούν
σε αυτά τα σχολεία.
Στο σημείο αυτό θα μπορούσαν
βεβαίως να αναφερθούν αρκετοί
λόγοι, που οδήγησαν σε αυτή την
κατάσταση και να αναζητηθούν
ποικίλοι αίτιοι. Ωστόσο, η
διαπίστωση ότι ο αριθμός των
μαθητών που φοιτούν σε ελληνικά
σχολεία φθίνει διαρκώς, ενώ
ο αριθμός των μαθητών που
παρακολουθούν μόνον μαθήματα
ελληνικής γλώσσας αυξάνεται, είναι
μάλλον αναντίρρητη.
Σε αυτό το πλαίσιο, και σεβόμενοι
τη δημοκρατική αρχή του διαλόγου
με όλους τους ενδιαφερόμενους,
απευθυνθήκαμε αρχικά στους
συλλόγους γονέων και κηδεμόνων
του Μονάχου, ζητώντας τις δικές
τους απόψεις για το θέμα της
μελλοντικής εξέλιξης και μορφής
της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης
στο Μόναχο.
Από τη δική μας οπτική γωνία,
θεωρούμε ως προτεραιότητες την
προώθηση –μέσω διακρατικών
συμφωνιών– της νεοελληνικής
γλώσσας σε όσο γίνεται περισσότερα
σχολεία και εκπαιδευτικά ιδρύματα
της Γερμανίας, τη διασφάλιση
υψηλού επιπέδου σπουδών με
νέα αναλυτικά προγράμματα στα
υφιστάμενα σχολεία, τον σεβασμό
στη δίγλωσση και διπολιτισμική
ταυτότητα των μαθητών μας και εν
γένει την προώθηση της γνώσης και
ευαισθητοποίησης σε σχέση με την
ελληνική επιστημονική, πολιτιστική
και φυσική κληρονομιά.
Από αυτήν την εποικοδομητική
ανταλλαγή απόψεων με τους
εκπροσώπους των άμεσα
ενδιαφερομένων, δηλαδή των
γονέων που στέλνουν τα παιδιά
τους στα ελληνικά σχολεία,
προσδοκούμε ότι θα προκύψουν
ωφέλιμα συμπεράσματα, τα οποία θα
οδηγήσουν στην ενδυνάμωση των
σχολείων μας και στη διασφάλιση
της διαρκούς παρουσίας τους στο
Μόναχο ως μια μορφή εκπαίδευσης
με ιδιαίτερη παιδαγωγική αξία και
αξιόλογο πολιτισμικό περιεχόμενο.
Παρόλες τις δυσκολίες και εμπόδια
που συναντούμε στην κοινή μας
προσπάθεια, θεωρούμε ότι όλοι μαζί
οφείλουμε να δώσουμε αυτόν τον
καλό αγώνα.
Δρ. Γεώργιος Παπατσίμπας
Συντονιστής εκπαίδευσης Μονάχου