Vostraŭ I

замалёўка Аліны Длатоўскай
візуал Валянціны Фашчанка
Яно ў мяне яшчэ зусім маленькае. Такі мілы пухнаты камячок. Яно
вельмі любіць чорную гарбату з цукрам. Раней любіла малако, канешне,
але аднойчы паспрабавала гарбатку і змяніла меркаванне.
А яшчэ яно вельмі любіць гуляцца. Асабліва ў хованкі. Асабліва са
мной.
Не ўпэўнена, што магу падлічыць, колькі разоў я ўжо выцягвала яго
з-пад ложку. Не ведаю, чым яго прываблівае ўвесь гэты пыл. Хіба
што там у мяне стаяць каробкі з рознай лухтой з мінулага. Вось яно
згарнецца ў адной з каробак, лапкі пад пыску падсуне і спіць сярод
маіх успамінаў.
А колькі разоў я здымала яго з кніжных палічак! Ускараскаецца туды,
дзе павышэй, уладкуецца на томіку, напрыклад, Караткевіча і пішчыць,
злезці само не можа. А як працягнеш рукі – дык не ідзе, нібы яму
і там нядрэнна.
Другі яго любімы занятак: уцёкі. Толькі што сідзела на вакне ці на
балконе, назірала за людзьмі на вуліцы і раптам – шусь у адчыненую
фортку! – і ўсё, няма. Раней я непакоілася і хадзіла яго шукаць. Але
хутка зразумела, што сэнсу ў гэтым няшмат. На «кс-кс» яно не адгукаецца,
малаком яго не завабіш...
Цяпер не шукаю, бо ўжо добра ведаю: раней ці пазней знойдзецца
само. Вось еду я аднойчы ў тралейбусе, разглядаю юнака, які захоплена
слухае музыку, а яно раптам вазьмі і высуні пыску з яго заплечніка!
Я нават не здзіўляюся ўжо, проста гляджу ды ўсміхаюся. А
юнак бянтэжыцца – думае, што яму.
Ці прыйду, напрыклад, да сяброўкі-паэткі ў госці, а яно ляжыць на
яе рукапісах, задаволенае, і варкоча. Я тады па-гаспадарску сурова
кажу: «Хутка прэч адсюль! У яе сваё ёсць, павусацей за цябе!» Яно,
напэўна, крыўдзіцца…
Ну і дарма. Я жа вось не крыўджуся. Я разумею: пераходны ўзрост,
самы трапны час для дурыкаў. Аднойчы яно вырасце, стане вялікім
пухнатым зверам з даўгімі вусамі і будзе фанабэрыста шпацыраваць
па маёй кватэры, усім навокал дэманструючы, хто ў гэтай хаце
гаспадар. Нарэшце перастане спаць у каробках, ўцякаць і хавацца ў
чужых заплечніках. Можа, нават мышэй лавіць пачне? А яшчэ яно
будзе пакорліва ўладкоўвацца на маіх каленах, адгукаючыся на: «Кскс-кс,
хадзі да мяне». І будзе варкатаць ужо на маіх рукапісах, а не на
чужых, нібы кажучы: «Я тваё і нікуды ад цябе не падзенуся».
Але калі быць шчырай, я хацела б, каб яно падаўжэй не сталела. Мне будзе надта сумна без яго
дураслівых уцёкаў… Аднак пра гэта ўсё ж такі рана хвалявацца. Бо яно ў мяне яшчэ зусім маленькае.
Такі мілы пухнаты камячок. І мне вельмі падабаецца частаваць яго чорнай гарбатай з
цукрам, выцягваць з маіх пыльных успамінаў, здымаць з кніжнай шафы, атрымліваць ад мілага
юнака ў тралейбусе і нават знаходзіць у рукапісах сяброўкі. Нічога, што яно ўцякае і не адгукаецца,
калі я яго клічу. Галоўнае, што я ведаю: гэта маё Натхненне.