182006_Historia_ZP_montaz

17. Upadek Cesarstwa Rzymskiego na Zachodzie
,
Związana z tym miastem nowa elita cesarstwa dążyła do
zachowania swej uprzywilejowanej pozycji, co było możliwe
tylko przy utrzymaniu podziału imperium.
W obliczu osłabienia rzymskiej armii zaczęto rekrutować
do niej barbarzyńców. W zamian za możliwość
osiedlenia się na ziemiach cesarstwa Germanie służyli
w rzymskim wojsku i podlegali rzymskim oficerom.
Inną formą militarnego współdziałania było zawieranie
przez Rzym sojuszy z germańskimi plemionami.
Wspierały one Rzymian w zamian za ziemię lub inne
korzyści. Zachowywały jednak dużą niezależność – walczyły
w ramach własnych jednostek i pod dowództwem
swoich wodzów.
O ile cesarze chętnie sięgali po wsparcie barbarzyńców,
o tyle ogół rzymskiego społeczeństwa odnosił się
do nich negatywnie. Pamięć o wojnach Rzymu z Germanami
nie poprawiała postrzegania barbarzyńskich
przybyszów przez Rzymian. Ponadto Germanie mieli
inne prawa i zwyczaje niż ludność rzymska. Nierzadko
dopuszczali się aktów przemocy wobec mieszkańców
imperium. Również obejmowanie przez barbarzyńców
wysokich stanowisk w państwie i armii nie było dobrze
przyjmowane przez Rzymian.
Konsekwencją napięć i konfliktów między ludnością
rzymską a Germanami było trzykrotne splądrowanie
Rzymu przez tych ostatnich. W 410 r. n.e. dokonali tego
Wizygoci, w 455 r. n.e. – Wandalowie, a w 472 r. n.e.
– Burgundowie.
?
Spustoszenia poczynione w Rzymie przez najazd
Wandalów tak mocno utkwiły w pamięci ludzkiej,
że słowo wandal zaczęło oznaczać człowieka
umyślnie niszczącego czyjąś lub wspólną własność,
zwłaszcza dobra kultury.
41