gazeta e muajit - Kisha dhe Jeta

tetor 2012 Kisha dhe jeta
10
Familja, vend shembullor ungjillëzimi,
për të dëshmuar dhe transmetuar Fenë
Komisioni Kombëtare për Laikë dhe Familje
Nga d. Carmine Leuzzi
Ungjillëzimi ka për qëllim transmetimin
e thesarit të fesë së krishterë, solide dhe
e shëndoshë, për anëtarët e familjeve tona, për
komunitetet tona ekleziale, edhe për komunitete
të tjera që janë jashtë Kishës, nëpërmjet dëshmisë
së jetës së shenjtë dhe veprave të dashurisë, në
shërbimin e Kishës. Me ndihmën e Shpirtit
Shenjtë ky ungjillëzim, e animuar nga një
entuziazëm i ri, i transmeton njeriut bashkëkohor
dhe pritjeve të shoqërisë aktuale, të vërtetën e
përjetshme të Jezu Krishtit, gjithmonë i ri dhe
burim risie. Kisha, besnike ndaj misionit që ka
marrë nga Apostujt, për të shkuar dhe të bëjë
dishepuj të gjithë popujt, duke i pagëzuar dhe
formuar me dëshminë, është e thirrur sot që të
matet me shndërrimet shoqërore dhe kulturore
që po e modifikojnë thelbësisht perceptimin që
njeriu ka për vetveten dhe për botën globale, duke
krijuar kështu çorientim, mosbesim, largim të
besimtarëve mbi mënyrën e besimit tek Hyji. Në
të vërtetë, feja gjendet e nënshtruar, më shumë se
sa në të kaluarën, një serie pikëpyetjesh që vijnë
nga një mendësi e ndryshuar që, veçanërisht sot,
e kufizon fushën e sigurive racionale në atë të
arritjeve shkencore e teknologjike. Megjithatë,
Kisha nuk ka pasur kurrë frikë të tregojë se si mes
fesë dhe shkencës së përnjëmendtë nuk mund të
ketë asnjë konflikt sepse të dyja, edhe pse nëpër
rrugë të ndryshme, priren nga e vërteta. Është
shumë urgjente që të vihemi në lëvizje, për t’i
nxjerrë burrat dhe gratë jashtë nga shkretëtira,
drejt miqësisë dhe takimit me Jezu Krishtin, drita
e njerëzve, Ungjill i Hyjit Atë për njeriun, që i
shndërron, i mbledh dhe i integron, falë dhuratës
së Shpirtit, në një jetë të re. Është e nevojshme
që të zbulojmë gëzimin e të besuarit, të vetë
identitetit të krishterë e të gjejmë entuziazmin
dhe arsye të reja në komunikimin dhe shpalljen e
dhuratës së fesë, në një ecje shenjtërie dhe kthimi,
duke besuar tek dashuria, për faljen e mëkateve
tona dhe mirësisë e mëshirës së Hyjit Atë, në
përmbushjen e vullnetit të tij.
Ungjillëzimi është oferta e Ungjillit që
shndërron njeriun, botën e tij, historinë e tij,
jetën e tij familjare. Kisha ungjillëzon kur, falë
fuqisë së shpalljes së Lajmit të mirë të Ungjillit,
bën që të rilindë nëpërmjet eksperiencë së
vdekjes dhe ringjalljes së Jezusit, çdo eksperiencë
njerëzore, duke e integruar në risinë e pagëzimit
dhe jetës sipas Ungjillit, në marrëdhënien e Birit
me Atin në Shpirtin duke e çuar njeriun që është
në Krishtin tek Ati në Shpirtin.
Ungjillëzimi i përgjigjet shndërrimeve
shoqërore të sotme që i kanë dhënë fillimin
një procesi kontrollimi dhe kritik i vlerave dhe
themeleve të jetesës së përbashkët që kanë prekur
fenë e personave edhe në brendësi të bërthamës
familjare. Por nëse është e vërtetë që njerëzimi
ka përftuar të mira të pamohueshme nga këto
shndërrime dhe Kisha ka marrë vlerësime për
t’ i dhënë rëndësi shpresës së krishterë, është e
vërtetë edhe që është verifikuar një humbje pak
shqetësuese e kuptimit të shenjtë, duke shtuar edhe
vënien në pyetje të atyre themeleve që shfaqeshin
të padiskutueshme, si feja në një Hyj krijues dhe
provanues, zbulimi i Jezu Krishtit Shpëtimtari
i vetëm, dhe mirëkuptimin e përbashkët të
eksperiencave thelbësore të njeriut, si lindja,
vdekja, jetesa familjare, institucion hyjnor dhe
qelizë e shoqërisë, pikë referimi i një ligji moral
natyror. Mëkati nuk më rëndësi dhe atëherë nuk
shihet asnjë e keqe në miratimin e martesave mes
homoseksualëve, mentalitetit egoist, konsumist
dhe të shekullarizuar, mohimi i heshtur, masmediat,
krizat ekonomike dhe politike dhe kulti
i kërkimit shkencor dhe teknologjik i cili në një
kontekst të dixhitalizuar dhe të globalizuar, bëhet
“feja e re”, “mysterium iniquitatis”, misteri i së
keqes, e betejës së Dragoit kundër pjesës tjetër
të Breznisë së Gruas, “kundër atyre që ruajnë
urdhërimet e Hyjit dhe kanë që janë në zotërim
të dëshmisë së Jezusit” dhe në fund të misterit të
lirisë njerëzore, dhuratë e Hyjit që njeriu e përdor
edhe në mënyrë të gabuar, duke iu revoltuar Hyjit
dhe duke iu kthyer kundër Kishës së tij. Nëse e
gjithë kjo është përcaktuar si një çlirim, shumë
shpejt e kemi vënë re shkretëtirën e brendshme
që lind aty ku njeriu, duke e konsideruar veten
si i pari i vetëm i natyrës dhe fatit të vet, e gjen
veten të zbrazur nga ajo çka e përbën themelin e
të gjitha gjërave. Është shumë e nevojshme për
“ungjillëzimin e re”, duke qenë të vetëdijshëm
se çdo Komb dhe Popull nuk duhet të pyesë
veten; sot, për trashëgimin e tyre të krishterë,
por në fakt nevojitet që të jenë në gjendje të
vendosin sërish për të ardhmen e tyre në takimin
me Personin hyjnor dhe me mesazhin e Jezu
Krishtit. Ungjillëzimi i ri i përgjigjet një pyetjeje
që Kisha duhet të ketë kurajon ta bëjë, për ta
përdorur thirrjen e vet shpirtërore dhe misionare.
Nevojitet që komunitetet e krishtera, familja, të
ndikuar nga ndryshimet e forta shoqërore dhe
kulturore, të gjejnë energji dhe rrugë për t’u
kthyer dhe bashkuar me praninë e të Ringjallurit
që i animon nga brenda. Viti i Fesë na fton të
bëjmë një akt besimi mbi mesazhin e krishterë
mbi martesën dhe familjen si “Kisha shtëpiake”
që është një dhuratë e madhe që e bën familjen
vendin shembullor për dëshmimin e fesë, për
aftësinë e saj profetike për përjetimin e themeleve
të eksperiencës së krishterë: dinjitet dhe plotësimi
i burrit dhe gruas, të krijuar në përngjasimin e
Hyjit, për hapjen ndaj jetës, për bashkëndarjen
dhe bashkimin, për përkushtimin ndaj më të
dobëtit, për përgjegjësinë atërore dhe amënore
të edukimit të fesë fëmijëve dhe duke ia besuar
Hyjit si burim i dashurisë. Duhet ta lëmë veten
të udhëhiqemi nga Shpirti Shenjt dhe të shijojmë
dhuratën e bashkimit me Hyjin Atë, i pari i
veprës së shpëtimit, që në Zotin Jezus, nëpërmjet
mandatit misionar që ka e ka dashur dhe dërguar
në botë, të mund të dëshmojë shpëtimin e fesë së
marrë, si dhuratën më të çmuar që zotërojnë.
Gjatë këtij Viti do të jetë vendimtare të
përshkojmë përsëri historinë e fesë sonë. Në këtë
kohë do ta mbajmë vështrimin të ngulitur në Jezu
Krishtin, “Autorin dhe Përkryesin e fesë” (Heb 12,2):
në të gjen plotësi çdo travaj dhe dëshirë e zemrës
njerëzore. Gëzimi i dashurisë, përgjigjja ndaj dramës
së vuajtjes e të dhimbjes, forca e faljes para fyerjes së
pësuar dhe fitorja e jetës para zbrazëtirës së vdekjes,
gjithçka gjen plotësi në misterin e Mishërimit të
tij, të bërjes së tij njeri, të bashkëndarjes me ne të
dobësisë njerëzore për ta shndërruar atë me fuqinë
e Ngjalljes së vet. Në Të, të vdekur e të ngjallur për
shpëtimin tonë, gjejnë dritë të plotë shembujt e fesë
që i kanë karakterizuar këto dy mijë vjet të historisë
sonë të shpëtimit.
Prej fesë Maria e pranoi fjalën e Engjëllit dhe i
besoi lajmit se do të bëhej Nëna e Hyjit në dëgjesën
e përkushtimit të saj. Prej fesë Apostujt lanë çdo
gjë për të ndjekur Mësuesin. Prej fesë shkuan në
tërë botën, duke ndjekur mandatin për t’ia çuar
Ungjillin çdo krijese (krh. Mk 16,15) dhe, pa asnjë
frikë, u kumtuan të gjithëve gëzimin e ngjalljes
dëshmitarë besnikë të të cilës kishin qenë. Prej fesë
nxënësit formuan bashkësinë e parë të mbledhur
përreth mësimit të Apostujve, në lutje, në
kremtimin e Eukaristisë, duke e bërë të përbashkët
gjithçka kishin për të plotësuar nevojat e vëllezërve.
Prej fesë jetojmë edhe ne: prej njohjes së gjallë të
Jezusit Zot, të pranishëm në ekzistencën tonë dhe
në histori. Askush të mos bëhet dembel në fe. Ajo
është shoqe e jetës që lejon të perceptohen me
vështrim gjithmonë të ri punët e mrekullueshme që
Hyji bën për ne. E prirur të shohë shenjat e kohëve
në të sotmen e historisë, feja e angazhon secilin
prej nesh që të bëhet shenjë e dukshme e pranisë
së të Ngjallurit në botë. Ajo për të cilën bota sot
ka veçanërisht nevojë është dëshmia e besueshme
e atyre që, të ndriçuar në mendje e në zemër prej
Fjalës së Zotit, janë të aftë të hapin zemrën dhe
mendjen e shumë vetëve ndaj dëshirës për Hyjin
dhe për jetën e vërtetë, atë që nuk ka fund. Ne
besojmë me siguri të patundur se Jezusi Zot i ka
mposhtur të keqen dhe vdekjen. Me këtë besim të
sigurt i besohemi Atij: Ai, i pranishëm në mesin
tonë, e mposht pushtetin e të keqit (krh. Lk 11,20)
dhe Kisha, bashkësia e dukshme e mëshirës së tij,
mbetet në Të si shenjë e pajtimit përfundimtar me
Atin. Le t’ia besojmë Nënës së Hyjit, të shpallur “e
lume” sepse “ka besuar” (Lk 1,45), këtë kohë hiri.
Pyetësorë:
• Cilat janë sfidat aktuale që po përballon familja
shqiptare për të jetuar idealin e krishterë?
• Çfarë iniciativa konkrete mund të merren për
ungjillëzimin e familjes së krishterë në vitin
e Fesë, në ambjente të ndryshme shoqërore,
kulturore dhe baritore derisa ajo të jetë e aftë
të ungjillëzojë?
• Si mundet vatra familjare ta kremtojë dhe dëshmojë
fenë e saj që të ndihet një kishë shtëpiake?