WITH_1_2019

Tomasz Szlagor
Krwawy rok
„Latających Fortec”
Przełomowy 1944 r. przyniósł Luftwaffe
klęskę w walkach o panowanie w powietrzu
nad III Rzeszą. Sukcesy amerykańskich
myśliwców zepchnęły na margines historii
gehennę załóg bombowców ciężkich
B-17 Latająca Forteca, które w tej
monumentalnej batalii często musiały
toczyć własne bitwy.
Pod koniec 1943 r. wydawało się, że VIII BC (Bomber Command)
– formacja grupująca stacjonujące w Anglii jednostki
amerykańskich bombowców ciężkich – najgorsze
czasy ma już za sobą. Horrendalne straty, jakie poniosła podczas
wypraw nad odległe cele, jak Schweinfurt i Regensburg,
były wynikiem braku eskorty dysponującej odpowiednim
zasięgiem. Załogi bombowców wiązały więc wielkie nadzieje
z wprowadzeniem do służby „dalekodystansowych” myśliwców
P-51 Mustang. Te jednak miały własne priorytety.
Z początkiem stycznia 1944 r. na czele powietrznej armii,
która miesiąc później formalnie przyjęła nazwę 8. AF (Air Force),
stanął gen. James Doolittle – dowódca pierwszej, historycznej
wyprawy na Tokio. Natychmiast wprowadził radykalną
zmianę w relacjach bombowców z myśliwcami. Wizytując kwaterę
główną VIII FC (Fighter Command), zobaczył baner z hasłem:
Pierwszą powinnością myśliwców Ósmej Armii Powietrznej
jest ochrona bombowców. Doolittle oświadczył, że to nieporozumienie
i kazał go zastąpić nowym, który głosił: Pierwszą
powinnością myśliwców Ósmej Armii Powietrznej jest niszczenie
Luftwaffe. On sam stwierdził później, To była najważniejsza i naj-
20
bardziej brzemienna w skutkach decyzja, jaką podjąłem podczas
całej wojny. Także najbardziej kontrowersyjna.
Ta nowa strategia wynikała z analizy sytuacji, jaką przeprowadzili
alianci, wyciągając niewesołe wnioski. Dotychczasowe
naloty na ośrodki przemysłu lotniczego III Rzeszy, prowadzone
od połowy 1943 r. w ramach operacji „Pointblank”,
nie przyniosły żadnych efektów. Wywiad donosił, że w Niemczech
produkcja myśliwców, zamiast maleć, rosła. Tymczasem
naczelne dowództwo aliantów uznało zdobycie panowania
w powietrzu za warunek powodzenia inwazji na kontynent.
Pilne zadanie osłabienia Luftwaffe powierzono więc VIII FC.
Aby tego dokonać, piloci myśliwców musieli zyskać swobodę
działania i przejąć inicjatywę, zamiast trzymać się blisko
bombowców i czekać na atak. Załogi B-17, co zrozumiałe,
przyjęły to bez entuzjazmu. Lt. Truman Smith, pilot z 385. BG,
stwierdził: Kiedy do służby weszło więcej amerykańskich myśliwców,
nasza strategia zniszczenia Luftwaffe zmieniła się.
Bombowce służyły teraz za przynętę. Mieliśmy zwabić w powietrze
niemieckie myśliwce, żeby nasza eskorta mogła je zestrzelić
– przy założeniu, że Niemcom skończą się myśliwce,
zanim nam skończą się bombowce.
Gwoli prawdy, eskorta myśliwska, nawet po przezbrojeniu
prawie całej VIII FC w Mustangi (co nastąpiło dopiero
pod koniec 1944 r.), nigdy nie była idealnym rozwiązaniem.
Latające Fortece 381. BG w locie nad Anglią. Na pierwszym planie B-17G „Dreambaby”. Trójkąt na ogonie (po obu stronach, powtórzony
na wierzchniej powierzchni prawego skrzydła) oznaczał przynależność do 1. BD, a wpisana weń litera identyfikowała grupę bombową.