Həsən Seyidbəyli. Cəbhədən cəbhəyə.

Dalanın ortasında kimsə qaranlıqdan çıxıb onların yolunu
kəsdi. Teymur buna əhəmiyyət vermədən yoluna davam etdi.
Lakin qaranlıqdan daha bir neçə adam çıxdı. Teymur xoşagəlməz
bir hadisənin baş verəcəyini hiss edib geri döndü.
Qız yox idi. Onun əvəzində arxada bir neçə adam dayanmışdı.
Kimsə yoğun, xırıltılı bir səslə əmr etdi:
–Çamadanını qoy yerə, özün də soyun.
Teymur heyrətlə ətrafına göz gəzdirdi və görmədiyi adamdan
soruşdu:
–Nə üçün?
Həmin səs yenə eşidildi:
–Uzatma, vaxtımız yoxdur.
–Çəkilin yoldan,– deyə Teymur qəzəblə dilləndi.
Nə isə onun kürəyinə sancıldı. Kimsə tın-tın səslə dedi:
–Canına hayfın gəlirsə, tez tərpən.
Teymur ildırım sürəti ilə geri dönüb bıçağı onun kürəyinə
dirəmiş oğlanın qarnının altına elə təpik vurdu ki, o adam
ağrıdan dəhşətlə çığırıb, arxası üstə yerə sərildi. Elə bu vaxt
Teymur boynunda küt bir ağrı hiss etdi. Başı gicəlləndi, müvazinətini
itirib ağır-ağır yerə çökdü... Sonra hər şey elə bil yuxuda
oldu... Kiminsə tərli pəncəsi çamadanı onun əlindən qopardı.
Kimsə tövşüyə-tövşüyə onun pencəyini çıxarmağa başladı.
Yoğun, xırıltılı səs astadan pıçıldadı:
–Tələsin! Badamdar tərəfə!
Bu vaxt lap yaxından həmin qızın səsi eşidildi. O, kəsik-kəsik
danışırdı:
–Dayan: bii-dən sağ qala...
Qızın soyuq əli tələsik Teymurun alnında və gicgahlarında
gəzdi. O, yenə də kəsik-kəsik pıçıldadı:
–Sağdı. Bi-də vu-un... Peysə-indi!..
–Çəkil, Turac!
8