Həsən Seyidbəyli. Cəbhədən cəbhəyə.

–Vu-un deyi-əm, yoxsa başımıza bəla ola... – deyə qız təkid
etdi və Teymur peysərində bayaqkından daha küt bir ağrı
hiss edib elə bil dərin bir quyuya aşdı..
Teymur şişmiş peysərini ovuşduraraq qəzəblə gözlərini
yumdu. “Deməli, məni uşaq kimi oynadıb tora salıblar, özü də
harda? Doğma şəhərimdə...”
Kimin ağlına gələrdi ki, hər gün, hər dəqiqə cəbhədə vətən
deyə öz canından keçməyə hazır olasan, min bir təhlükədən
çıxasan, axırda öz əziz şəhərində başına elə bir oyun gətirsinlər?
Hava işıqlaşırdı.. Qoca bir arvad əlində su dolu vedrə Teymurun
yanından keçəndə ayaq saxladı.
–Ay bala, burda niyə oturmusan? Yer qəhətdir sənə? –
deyə təəccüblə soruşdu.
Teymur başını qaldırıb arvadı süzdü və onun əlindəki
su ilə dolu vedrəni görüb qurumuş dodaqlarını dili ilə sulatdı.
Arvad dinməz vedrəni ona yaxınlaşdırdı.
Teymur cəbhədə tez-tez elədiyi kimi, vedrəni əli ilə özünə
tərəf əydi və acgözlüklə içməyə başladı. Arvad Teymurun
pencək sallanmış gipsli qoluna baxıb soruşdu:
–Ay oğul, yoxsa davadan gəlirsən?
Teymur cəld dönüb qoluna baxdı, pencəyini apara bilməmişdilər.
Çünki gipsli qoluna ilişib qalmışdı.
–Hə! – deyə cavab verdi.
–Başını orda bu hala salıblar?
Teymurun danışmağa taqəti yox idi. Sol əlini vedrənin
kənarına söykədi və ağırlığını onun üstünə salıb güclə ayağa
qalxdı.
–Tifil, gedək bir az bizdə dincəl. Budur ey, bizim qapımız.
Dur, bala...– deyə arvad ondan əl çəkmədi. Teymur arvadı
ancaq indi tanıdı.
–Nabat xala?
9