Lotnictwo Aviation International 6/2019 short

More documents

Recommendations

Info

SZKOLENIE lotnicze Paweł Bondaryk Teksański Aviation Detachment 19-1 Aviation Detachment (AvDet) to komponent lotniczy Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych, który stacjonuje w Łasku na podstawie polsko-amerykańskiego porozumienia z 2011 r. Na stałe tworzy go grupa około 20 amerykańskich żołnierzy, która wzrasta do około 200 osób na czas cyklicznie odbywających się szkoleń. W ramach pierwszej w tym roku rotacji Aviation Detachment 19-1 (AvDet) żołnierze szkolili się w oparciu o pięć średnich samolotów transportowych Hercules: trzy amerykańskie C-130H2 i dwa polskie C-130E. Pierwsze w tym roku polskoamerykańskie szkolenie lotnicze z cyklu Aviation Detachment odbyło się w marcu 2019 r. w 33 Bazie Lotnictwa Transportowego w Powidzu. Oprócz gospodarzy, 3 Skrzydła Lotnictwa Transportowego, uczestniczyły w nim jednostki 2 Skrzydła Lotnictwa Taktycznego, 6 Brygady Powietrznodesantowej, 12 Dywizji Zmechanizowanej oraz Wojsk Specjalnych. Ze strony amerykańskiej w AvDet brało udział około 100 żołnierzy ze 181 Airlift Squadron, 136 Airlift Wing Texas Air National Guard, stacjonującego w Fort Worth w Teksasie. 181 Dywizjon istnieje od 1947 r.; początkowo jako myśliwski 181 Fighter Squadron, stacjonujący w Dallas Love Field i latający na legendarnych North American P-51D Mustang. Od 1955 r. 181 Fighter-Interceptor Squadron latał na odrzutowych samolotach myśliwskich North American F-86C Sabre, a następnie na ich odmianie wyposażonej w celownik radiolokacyjny F-86D. Radykalna zmiana przeznaczenia jednostki miała miejsce w 1961 r., kiedy dywizjon przemianowano na 181 Air Refueling Squadron i wyposażono w samoloty tankowania powietrznego Boeing KC-97 Stratotanker. Przez kolejne kilkanaście lat zbiornikowce jednostki bywały często w Europie, zasilając w paliwo samoloty Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych (US Air Force, USAF) latające przez Atlantyk oraz operujące nad naszym kontynentem. W 1978 r. oddział staje się jednostką transportu taktycznego (Tactical Airlift Squadron) i rozpoczyna eksploatację legendarnych średnich samolo- tów transportowych Lockheed C-130 Hercules, początkowo w wersji C-130B, a od 1986 r. w C-130H. 181 Airlift Squadron brał udział w licznych operacjach militarnych poza terytorium Stanów Zjednoczonych, m.in. operacjach „Just Causa” w Panamie, „Desert Shield” i „Desert Storm”, „Iraqi Freedom” oraz „Enduring Freedom”. Wiosenny AvDet był trzynastą edycją szkolenia załóg lotnictwa transportowego. Żołnierze mieli do dyspozycji pięć samolotów Hercules – trzy amerykańskie C-130H2 oraz dwa polskie C-130E. Zadania wykonywano w dzień i w nocy w polskiej przestrzeni powietrznej, z wykorzystaniem wojskowych poligonów w Drawsku Pomorskim i Toruniu. Trenowano m.in. loty w ugrupowaniach taktycznych, zrzuty ładunków i żołnierzy na spadochronach oraz operacje na nieutwardzonych lądowiskach. Loty nocne prowadzono z wykorzystaniem sprzętu noktowizyjnego. We współpracy z pilotami wielozadaniowych samolotów bojowych Lockheed Martin F-16 Jastrząb doskonalono taktykę przechwytywania przez myśliwce i sposoby unikania przechwycenia. Z żołnierzami 12 Dywizji Zmechanizowanej szkolono się w działaniach z obroną przeciwlotniczą, próbującą wykryć samoloty lecące na małych wysokościach; załogi transportowców miały unikać wykrycia. Nieodłączną częścią każdego szkolenia i doskonalenia lotniczego Aviation Detachment jest rywalizacja polskich i amerykańskich załóg, organizowana zwykle podczas specjalnego dnia prasowego. Nie inaczej było tym razem – miała ona miejsce 27 marca. Kilkuosobowe załogi transportowców konkurowały w precyzyjnym zrzucie palety z ładunkiem na spadochronie oraz lądowaniu z przyziemieniem w określonym punkcie drogi startowej. W zawodach uczestniczyły cztery zespoły, dwa polskie i dwa amerykańskie. Tym razem gospodarze musieli uznać wyższość gości, których załoga zwyciężyła w obu konkurencjach. Lądowanie precyzyjne zespół z Teksasu wykonał dokładnie na wyznaczonej linii, a ładunek na spadochronie umieścił tylko 15 m od celu. Drugie miejsce zajęła również załoga ze Stanów Zjednoczonych. Podsumowując zawody dowódca 33 Bazy Lotnictwa Transportowego pułkownik pilot Grzegorz Kołodziejczyk pogratulował uczestnikom zmagań, wręczył okolicznościowe nagrody zwycięzcom zawodów, oraz podziękował polskim i amerykańskim żołnierzom za dobrą sojuszniczą współpracę i szkolenie w ramach ćwiczenia AvDet 19-1. Dzięki swojemu położeniu oraz znacznym rozmiarom lotniska baza w Powidzu stała się miejscem praktycznie stałej obec- 56 Lotnictwo Aviation International CZERWIEC 2019
Lotnictwo MORSKIE Mission Clemenceau Lotniskowcowa Grupa Bojowa Charles de Gaulle Joris van Boven, Alex van Noye Charles de Gaulle (R 91) – francuski lotniskowiec o napędzie atomowym (jedyna nie-amerykańska jednostka tego rodzaju w służbie na świecie), okręt flagowy francuskiej marynarki wojennej. Grupa lotnicza na pokładzie lotniskowca Charles de Gaulle (R 91) może liczyć 40 samolotów i śmigłowców. Załoga składa się z 1950 oficerów, marynarzy i członków personelu lotniczego. Podobnie jak na innych okrętach tego typu, załoga dysponuje olbrzymią ilością pomieszczeń socjalnych składających się na „pływające miasteczko”. Lotniskowcowa grupa bojowa jest jednym z najsilniejszych zespołów morskich współczesnych czasów. Lotniskowcowa grupa bojowa składa się z lotniskowca oraz towarzyszących mu jednostek. W czasie Misji Clemenceau, lotniskowiec Charles de Gaulle Sił Morskich Francji oraz jego grupa bojowa płynie przez Morze Śródziemne na Ocean Indyjski. Starszy oficer prasowy Michael wyjaśnia nam, według jakiej koncepcji zorganizowano zespół zadaniowy Task Force 473 oraz lotniskowcową grupę bojową wokół lotniskowca Charles de Gaulle. Zespół płynący wraz z Charles de Gaulle składa się z kilku okrętów, które mają różne zadania. Michael zaznacza, że okręty płynące z lotniskowcem stanowią jego eskortę. Francuski lotniskowiec jest jednostką flagową Task Force 473, ale towarzyszące mu okręty mogą również wzmocnić siłę uderzenia pokładowej grupy lotniczej. Głównym zadaniem okrętów eskortujących lotniskowiec Charles de Gaulle jest zapewnienie, by miał on swobodę manewru i mógł prowadzić bezpieczne operacje lotnicze. Lotniskowiec musi mieć swobodę manewru by móc w każdej chwili ustawić się pod wiatr i przeprowadzić katapultowanie swoich samolotów lub przyjąć na pokład maszyny lądujące. Aby to uzyskać, wiatr musi wiać idealnie w osi okrętu, a ponadto trzeba dopasować ruch okrętu do kołysania fal, by zapewnić jak najbardziej stabilne warunki do operacji lotniczych. Lotniskowiec Charles de Gaulle ma bardzo wiele systemów i wyposażenie na pokładzie, umożliwiające efektywne monitorowanie wszystkiego, co się wokół okrętu dzieje. Istnieje nawet możliwość zdalnego sterowania wszystkimi okrętami w grupie, kiedy trzeba wykonać szybki zwrot całym zespołem. Oficer prasowy Michael mówi, że z pokładu lotniskowca można precyzyjnie kontrolować całe otaczające grupę środowisko nawodne, podwodne i otoczenie powietrzne. Inne jednostki morskie Francuskie okręty typu Durance regularnie pojawiają się przy lotniskowcowej grupie bojowej, by dostarczyć zaopatrzenie na okręty, głównie na sam lotniskowiec, którego potrzeby logistyczne są największe. Dostarcza się żywność i słodką wodę dla licznej załogi, paliwo dla statków powietrznych, a także części zamienne dla nich, w razie potrzeby. Zapasy są przenoszone specjalną windą po stalowej linie rozciągniętej na czas zaopatrywania z okrętu na okręt (tzw. zaopatrywanie poziome – horizontal replenishment). Oficer prasowy informuje, że do transportu cięższych ładunków wykorzystywane są śmigłowce, które przenoszą je na pokład lotniskowca (tzw. zaopatrywanie pionowe – vertical replenishment). Jednym z okrętów, który towarzyszy lotniskowcowi Charles de Gaulle jest niszczyciel Forbin typu Horizon Sił Morskich Francji. Okręty tego typu specjalizują się głównie w zapewnieniu obrony przeciwlotniczej. Jak mówi oficer prasowy, Forbin ma zestaw bardzo nowoczesnych radarów i innych sensorów zdolnych do efektywnej obserwacji przestrzeni powietrznej wokół lotniskowcowej grupy bojowej. Aby monitorować taktyczną sytuację powietrzną w rejonie działania lotniskowca nie wystarczy sama obserwacja, potrzebne jest też zbieranie informacji w inny sposób, z wykorzystaniem rozpoznania radioelektronicznego na przykład. Okręt tego typu jest zdolny do przeciwdziałania nawet przeciwokrętowym pociskom kierowanym 58 Lotnictwo Aviation International CZERWIEC 2019
Page 2 and 3: W numerze Vol. V, nr 6(46) Czerwiec
Page 4 and 5: Siły powietrzne Siły Powietrzne R
Page 6 and 7: Siły powietrzne PKW Orlik 8 15 lat
Page 8 and 9: OBRONA przeciwLOTNICZA Narew drugim
Page 12 and 13: PORTY LOTNICZE Jerzy Liwiński Port
Page 14 and 15: KOSMOS Waldemar Zwierzchlejski Raki
Page 16 and 17: monografie Lekki samolot bombowy Ha

Lotnictwo Aviation International 6/2019 short

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?