ՆՈՐՔ 2018-III
2018-3
2018-3
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
ՄԻՔԱՅԵԼ – Ես մի քանի անգամ փորձել եմ զրուցել, բացատրել, համոզել… Բայց<br />
ավելին անել չեմ կարողացել… Նա իրենն է պնդել: Հերթական անգամ, երբ գնացի նրա<br />
հետ խոսելու՝ մոր տանը, ուր տեղափոխվել էր հիվանդանոցից դուրս գալուց հետո…<br />
ԱՐՏԱՎԱԶԴ – Ի՞նչ խոսեցիր…<br />
ՄԻՔԱՅԵԼ – Ոչինչ… Նա այլևս այնտեղ չէր:<br />
ԱՐՏԱՎԱԶԴ – Ինչպե՞ս թե…<br />
ՄԻՔԱՅԵԼ – Նա երեխայի հետ գնացել էր երկրից: Ավելի ճիշտ՝ փախել էր:<br />
ԱՐՏԱՎԱԶԴ – Փախե՞լ էր… Ինչի՞ց…<br />
ՄԻՔԱՅԵԼ – Խայտառակությունից... Ինչպես նրա մայրը նկարագրեց:<br />
ԱՐՏԱՎԱԶԴ – Կարելի է ենթադրել, որ իմ դատապարտմանը նա սպասել էր,<br />
որպեսզի հայտնվեր իր պատկերացրած ազատության մեջ:<br />
ՄԻՔԱՅԵԼ – Արտավազդ, մի շտապիր դաժան եզրակացություններ անել:<br />
ԱՐՏԱՎԱԶԴ – Ես 8 տարի մտածել եմ այդ մասին… Չեմ շտապում:<br />
ՄԻՔԱՅԵԼ – Գուցե դեռ ամեն ինչ կորած չէ… Գուցե հանդիպեք, և ամեն ինչ փոխվի:<br />
ԱՐՏԱՎԱԶԴ – Ոչինչ էլ չի փոխվի: (Գնում է դեպի դուռը, վերցնում ճամպրուկը,<br />
բերում դնում է բազմոցին: Բացում է, այնտեղից հանում է կյանքի օրագիրը: Նստում<br />
է բազմոցին: Ցույց տալով օրագիրը): Ա՛յ՝ սա է իմ անփոփոխ կյանքը, Միքայել...<br />
ՄԻՔԱՅԵԼ – Սա ի՞նչ է...<br />
ԱՐՏԱՎԱԶԴ – Դաժան ու անգույն կյանքիս օրագիրը: Իմ միակ ընկերն այդ դժոխքի<br />
մեջ: Ամեն օրը, րոպեն ու վայրկյանը ես կիսել եմ նրա հետ: Խոսել ու պատմել եմ<br />
ապրումներիս մասին: (Օրագիրը դնում է բազմոցին):<br />
103
Change language