Víkurfréttir // 16. tölublað 2020

24 // VÍKURFRÉTTIR Á SUÐURNESJUM Í 40 ÁR
Ævintýraför
frá Nepal til Íslands
Brynja Bjarnadóttir, hjúkrunarfræðingur, fór í framhaldsnám
í jógakennslu til Nepal og var þar þegar landið lokaðist vegna
COVID-19. Brynja tók saman ferðasögu um heimferðina.
Brynja Bjarnadóttir er
hjúkrunarfræðingur
og starfar á slysa- og
bráðamóttökunni á
Heilbrigðisstofnun Suðurnesja.
Hún fór til Nepal í byrjun mars til
að stunda framhaldsnám í jógakennslu.
Þegar Brynja fór út var
aðeins eitt nýgreint COVID-19 tilfelli
á Íslandi.
„Mig grunaði aldrei á þeim tíma
að ástandið yrði svona ofboðslega
slæmt og veiran myndi breiðast hratt
út,“ segir hún í samtali við Víkurfréttir.
Hátt uppí Himalaya-fjöllum
með mjög takmarkað netsamband
og ákveðin að vera lítið sem ekkert
í símanum fyrir komu sína þangað
þá fann Brynja þörfina fyrir að heyra
mjög reglulega í fólkinu sínu heima
í ljósi aðstæðna.
Brynja hefur tekið saman frásögn
af ferðalaginu til Nepal og þeim
ævintýrum sem hún lenti í við að
komast aftur heim til Íslands. Sögunni
deilir hún hér með lesendum
Víkurfrétta.
Hlutirnir breyttust hratt
og engra kosta völ
Í ósýktu landi á þeim tíma voru
miklar ráðstafanir varðandi fyrirbyggjandi
aðgerðir. Af öllum fimm
flugunum sem ég tók frá Íslandi og
í gegnum fimm flugvelli á leið til
Nepal þá var Nepal eina landið þar
sem ég var hitamæld um leið og ég
gekk frá borði. Rúmlega tveimur
til þremur vikum eftir að ég lenti
var tekin sú ákvörðun af ríkisstjórn
Nepal að lokað yrði fyrir öll flug til
landsins. Á svipuðum tíma lokaði
Indland sem þýddi að við mætti
búast að matur yrði af skornum
skammti. Fréttirnar sem komu svo
í kjölfarið voru að Nepal ætlaði að
loka fyrir flug til landsins í tíu daga
og því banni yrði aflétt 31. mars.
Bannið skall á og við enn í Pokhara.
Dagarnir liðu og hlutirnir breyttust
hratt, banninu var svo framlengt til
um miðjan apríl. Bæði kennarar og
nemendur jóganámsins fengu boð
frá sinni ríkisstjórn að best væri
að halda heim og sömuleiðis ég.
Við áttum engra kosta völ. Annars
yrðum við föst í Nepal næstu
mánuðina þar sem þjónusta lægi
niðri, matur af skornum skammti og
aðgang að ásættanlegri heilbrigðisþjónustu
væri erfitt að fá. Á sama
tíma var hugsað til heimamanna sem
mögulega myndu þurfa hana miklu
frekar en við.
Strandaglópar í orðsins
fyllstu merkingu
Það var hægara sagt en gert að skipuleggja
heimför. Í þrjá daga vorum
við eins og lítil skrifstofa að finna
leið út úr Nepal. Þarna var búið að
banna allar samgöngur og þú máttir
alls ekki fara út úr húsi nema að
vera með sérstakt leyfi. Við vorum
strandaglópar í orðsins fyllstu merkingu.
Á þriðja degi, eftir að vera búin
að hafa samband við öll utanríkisráðuneyti
sem við höfðum aðgang
að á þeim tíma: Íslands, Þýskalands,
Austurríkis og Frakklands, með
litlum árangri um hvernig hægt væri
að komast í burtu þá fóru hlutirnir
að ganga upp. Bæði Þýskaland og
Frakkland ætluðu að senda neyðarflug
til að sækja sitt fólk sem var fast
í Nepal. Flugin færu frá Kathmandu
til Doha og þaðan til Frankfurt eða
Parísar.
Þetta voru miklar gleðifréttir. Núna
var bara að komast til Kathmandu,
það var klárlega erfiðasti parturinn
af þessu öllu saman. Það var enginn
viljugur að koma okkur þangað
þar sem erfitt var að fá leyfi til að
ferðast frá Pokhara til Kathmandu.
Við höfðum fengið sent leyfisbréf
frá okkar löndum. En það veitti eingöngu
leyfi til að fara fótgangandi.
Leyfið sem okkur vantaði þurfti að
innihalda nafn bílstjórans, bílnúmer,
hvert skal haldið, staðfesting á
hótelbókun í Kathmandu og svo
flugi þaðan úr landi. Enginn vildi
Fimmtudagur 16. apríl 2020 // 16. tbl. // 41. árg.