WiT 6_2020 (57) promo

More documents

Recommendations

Info

Obrona przeciwpancerna Pirat – szansa na realne wzmocnienie polskiej obrony przeciwpancernej Makiety przeciwpancernego pocisku Pirat i jego pojemnika transportowo-startowego wystawione na stoisku MESKO S.A. podczas ubiegłorocznego kieleckiego MSPO. Andrzej Kiński Polski przemysł obronny wkrótce będzie gotów zaoferować Siłom Zbrojnym RP i odbiorcom zagranicznym nowy lekki przeciwpancerny zestaw rakietowy Pirat. Zakłady MESKO S.A. ze Skarżyska-Kamiennej i ich partnerzy zapowiadają, że jeszcze w tym roku zakończy się projekt badawczo-rozwojowy, w ramach którego powstaje zestaw, a w przyszłym roku mogłyby rozpocząć się przygotowania do uruchomienia jego produkcji seryjnej. Fotografie w artykule: MESKO, CRW Telesystem-Mesko, KKB Łucz, Andrzej Kiński. Bazą do opracowania Pirata była współpraca kompetencyjna MESKO S.A., Centrum Rozwojowo-Wdrożeniowego Telesystem-Mesko Sp. z o.o. i KKB „Łucz”. Polski przemysł wniósł do niej własne opracowania w zakresie głowic naprowadzających i silników rakietowych, zaś ukraiński partner w sferze konstrukcji rakietowych. Od początku przyjęto też założenie pełnej produkcji wszystkich elementów zestawu Pirat w kraju. Miał on być przy tym znacząco tańszy i pod wieloma względami bardziej skuteczny, biorąc pod uwagę warunki środkowoeuropejskiego teatru działań, od analogicznych zestawów oferowanych przez zachodnich potentatów, w tym również – zamówionego niedawno przez Ministerstwo Obrony Narodowej w Stanach Zjednoczonych – Javelina. Obrona przeciwpancerna – problem do dziś nierozwiązany W zasadzie od chwili rozwiązania Układu Warszawskiego, decyzji o reorientacji polityki obronnej Polski na współpracę z Zachodem i wynikającego z niej dążenia do przystąpienia do Sojuszu Północnoatlantyckiego, podkreślane jest kluczowe znaczenie systemu obrony przeciwpancernej naszych sił zbrojnych dla zabezpieczenia terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przed atakiem ugrupowań pancernych i zmechanizowanych potencjalnych przeciwników. Nie tylko utrzymania jego potencjału na poziomie tego ze schyłkowego okresu istnienia Układu Warszawskiego, ale także rozwoju i generacyjnej wymiany sprzętu – od granatników przeciwpancernych po kierowane pociski dalekiego zasięgu odpalane z platform lotniczych. Niestety, zamiast wzrostu potencjału, w sposób systemowy redukowano będące w dyspozycji środki – artylerię przeciwpancerną, kolejne typy pocisków kierowanych wyprodukowanych w ZSRS, kilka typów min, granatniki jednorazowe itp. Równolegle nie podjęto na szerszą skalę modernizacji pozostawionego w użytkowaniu uzbrojenia czy własnych prac badawczo-rozwojowych zmierzających do opracowania nowoczesnej broni tej klasy. Jedynym poważniejszym przedsięwzięciem modernizacyjnym w tej sferze był zakup, na mocy umowy z 29 grudnia 2003 r., 264 wyrzutni wraz z 2675 pociskami kierowanymi Rafael Spike-LR Dual. Produkcję wielu elementów pocisków, a także ich montaż końcowy uruchomiono na licencji w Zakładach Metalowych MESKO S.A. w Skarżysku-Kamiennej. Dostawy zrealizowano w 2013 r., a 17 grudnia 2015 r. Inspektorat Uzbrojenia zawarł z MESKO S.A. umowę na dostawę kolejnych 1000 pocisków Spike-LR do 2021 r. Chociaż dzięki licencyjnej produkcji Spike’ów zakłady ze Skarżyska-Kamiennej opanowały wiele nowoczesnych procesów technologicznych i produkcję ważnych zespołów pocisku (silnik, tandemowa głowica bojowa, silniki startowy i marszowy, zbiorniki argonu do chłodzenia głowicy etc.), a także pojemników transportowo-startowych, to nie możemy mówić o pełnym transferze technologii, który pozwalałby na samodzielną produkcję rakietowych zestawów przeciwpancernych Spike-LR. Jeśli chodzi o zakres polonizacji produkcji pocisku wynosi on ok. 70%, a z importu nadal pochodzą niektóre jego kluczowe zespoły, np. głowica naprowadzania. Z zagranicy dostarczone zostały także wszystkie zespoły celowniczo-startowe CLU (Command Launch Unit) do polskich zestawów. Przeciwpancerny pocisk kierowany naprowadzany na odbite światło lasera W drugiej połowie pierwszej dekady obecnego stulecia w ówczesnym Szefostwie Wojsk Rakietowych i Artylerii Dowództwa Wojsk Lądowych powstały wymagania operacyjne do amunicji precyzyjnego rażenia kal. 155 mm (kryptonim Szczerbiec), które mówiły m.in. o potrzebie wdrożenia uniwersalnej amunicji naprowadzanej na cel podświetlony laserem, zapewniającej tak rażenie infrastruktury, jak i wozów bojowych w ruchu. W odpowiedzi na potrzeby wojska, przemysł obronny, reprezentowany przez Zakłady Metalowe MESKO S.A. (obecnie MESKO S.A.) i Centrum Rozwojowo-Wdrożeniowe Telesystem-Mesko Sp. z o.o., zainicjował program amunicji precyzyjnego rażenia Orzeł, który miał doprowadzić do opracowania i uruchomienia produkcji w Polsce kilku różnych typów takiej amunicji. Założono, że prace te będą koncentrować się na metodzie naprowadzania pocisków na cele podświetlone światłem lasera. U schyłku pierwszej dekady XXI wieku przewidywano, że w latach 2011–2015 program Orzeł mógłby doprowadzić do wdrożenia do produkcji w Polsce m.in.: 70 mm pocisku kierowanego na bazie lotniczej rakiety niekierowanej NLPR70, 98 mm pocisku moździerzowego, 120 mm pocisku moździerzowego do systemu Rak, 155 mm pocisku artyleryjskiego 8 Wojsko i Technika • Czerwiec 2020 www.zbiam.pl
Wozy bojowe Pierwsze Leopardy 2PL przekazane wojsku Andrzej Kiński 28 maja Polska Grupa Zbrojeniowa S.A. i Zakłady Mechaniczne „BUMAR-ŁABĘDY” S.A. poinformowały o formalnym zakończeniu procesu odbioru przez zamawiającego dwóch pierwszych czołgów podstawowych Leopard 2A4 zmodernizowanych do standardu 2PL. Są to wozy przedseryjne, skompletowane w zakładach w Łabędach. Kolejne trzy wozy zostały przekazane wojsku w pierwszym tygodniu czerwca. Fotografie w artykule ZM „BUMAR-ŁABĘDY”. To niezwykle ważny, oczekiwany od ponad półtora roku, etap w programie modernizacji polskich Leopardów 2A4. Formalne zakończenie uzupełniających badań prototypu czołgu nastąpiło 8 maja, wraz z przyjęciem sprawozdania końcowego po jego testach. To zaś otworzyło drogę do akceptacji dokumentacji wykonawczej zmodernizowanych czołgów, umożliwiającą rozpoczęcie dostaw próbnych i przedseryjnych Leopardów 2PL. Wozy trafią do 10. Brygady Kawalerii Pancernej ze Świętoszowa. Przypomnijmy, że prace modernizacyjne realizuje konsorcjum w składzie Polska Grupa Zbrojeniowa S.A. i Zakłady Mechaniczne „BUMAR-ŁABĘDY” S.A. Partnerem strategicznym jest niemiecka firma Rheinmetall Landsysteme GmbH, zaś poddostawcami szereg polskich spółek, przede wszystkich skupionych w Grupie PGZ, m.in.: Wojskowe Zakłady Motoryzacyjne S.A., PCO S.A., Rosomak S.A., Zakłady Mechaniczne „Tarnów” S.A., Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Urządzeń Mechanicznych OBRUM Sp. z o.o. Umowa bazowa dotycząca modernizacji 128 czołgów z opcją zrealizowania prac na 14 kolejnych została zawarta 28 grudnia 2015 r. i miała wartość 2,415 mld PLN. Na jej mocy zmodernizowane wozy miały zostać przekazane do końca listopada 2020 r. 20 czerwca 2018 r. podpisano aneks nr 2 do umowy głównej, który dodał kolejny pakiet modyfikacji do specyfikacji czołgu (patrz WiT 9/2019) i potwierdził opcję modernizacji pozostałych 14 Leopardów 2A4 znajdujących się w zasobach SZ RP, przez co ogólna liczba zmodernizowanych Poddane remontowi i modernizacji Leopardy 2 w hali zakładów w Łabędach. Zmodernizowany do standardu 2PL czołg podstawowy Leopard 2A4 na przyzakładowym poligonie ZM „BUMAR-ŁABĘDY” w Gliwicach. wozów wzrosnąć miała do 142. Aneks zwiększył wartość umowy z 28 grudnia 2015 r. o 305,8 mln PLN i czas jej realizacji o kolejny rok. Z kolei pod koniec grudnia 2019 r. zawarto aneks nr 5 do umowy, tym razem dotyczący kosztów przeprowadzenia niezbędnych prac remontowych przed modernizacją czołgów i przywracających wszystkim 142 wozom sprawność. Poprzedziła go szczegółowa analiza stanu technicznego 46 wozów przekazanych do tego czasu przemysłowi. Wartość prac określonych w tym aneksie ma wynieść 568,9 mln PLN brutto, co zwiększyło wartość umowy do niemal 3,29 mld PLN. Aktualny termin przekazania wszystkich zmodernizowanych czołgów to 31 lipca 2023 r. Modernizacja polskich czołgów Leopard 2A4 do standardu 2PL to najpoważniejsze przedsięwzięcie związane z unowocześnieniem będącego w eksploatacji sprzętu wojskowego realizowane przez polski przemysł obronny na przestrzeni ostatniego ćwierćwiecza. Na dodatek wyprodukowanego za granicą, w państwie sojuszniczym, co warunkowało zaangażowanie w projekt strategicznego partnera i zagranicznych poddostawców. Nie może dziwić opóźnienie w jego realizacji, z jednej strony wynikające z przedłużających się badań prototypu, z drugiej wdrożenia wszystkich zadań związanych z koniecznością przywrócenia pełnej sprawności każdemu czołgowi poddawanemu modernizacji, uzyskania w tym celu kompetencji przez polski przemysł, pozyskania niezbędnej dokumentacji i oprzyrządowania, a także utworzenia łańcucha dostaw zespołów i części zamiennych. Jeśli chodzi o prototyp, to zasadnicza część jego badań, rozpoczętych w sierpniu 2018 r., zakończyła się jeszcze latem ubiegłego roku (patrz WiT 9/2019), ale w ich wyniku zamawiający sformułował szereg uwag i zaleceń, do wprowadzenia których został zobligowany wykonawca, co musiało zostać zweryfikowane przed zatwierdzeniem dokumentów zdawczo-odbiorczych. Pozostało także do zrealizowania kilka testów, z których najpoważniejszym była certyfikacja amunicji polskiej produkcji (podkalibrowej w wersjach bojowej i ćwiczebnej oraz odłamkowo-burzącej w analogicznych odmianach) po modernizacji armaty oraz systemu kierowania ogniem czołgu. Warunkiem dopuszczenia wozów do procedur odbiorczych było także opracowanie dokumentacji technicznej, instrukcji użytkowania oraz instrukcji napraw i katalogu części zamiennych. To wszystko wpłynęło na potrzebę przeprowadzenia testów uzupełniających prototypu w obszarach, w których konieczne było ich powtórzenie (wg Inspektoratu Uzbrojenia chodziło o potwierdzenia spełnialności kilkudziesięciu wymagań zawartych w Specyfikacji Technicznej) bądź ich realizacja nie była wcześniej możliwa (np. amunicja), a także wielu godzin pracy biurowej związanych z przygotowaniem niezbędnych dokumentów. Początkowo zakończenie testów i zamknięcie kwestii formalnych miało nastąpić do końca marca 2020 r. Rzeczywiście testy poligonowe (m.in. strzelanie bojową i ćwiczebną amunicją podkalibrową na poligonie w Drawsku Pomorskim) udało się zakończyć w marcu, ale przedłużył się – także ze względu na pandemię CO- VID-19 – proces przygotowania dokumentacji. Ostatecznie sprawozdanie z badań prototypu zostało podpisane 8 maja, co umożliwiło rozpoczęcie formalnego przejmowania gotowych i odpowiadających ostatecznemu standardowi prototypu wozów. Dwa pierwsze, należące do 12 tzw. czołgów przedseryjnych, poddanych modernizacji w Bumarze-Łabędy przy współpracy specjalistów Rheinmetalla, zostały odebrane 28 maja, zaś trzy kolejne w pierwszym tygodniu czerwca. Skorygowany plan dostaw zmodernizowanych czołgów zakłada przekazanie 43 wozów do końca tego roku. n www.zbiam.pl Czerwiec 2020 • Wojsko i Technika 15
Page 1 and 2: PRZECIWPANCERNY PIRAT ❙ NOWY IFF
Page 3: Faktyczne możliwości bojowe irań
Page 7 and 8: Wozy bojowe Kontynuacja prób armat
Page 9 and 10: Konflikty Marcin Gawęda Najnowocze
Page 11 and 12: Broń strzelecka Przemysław Jurasz
Page 13 and 14: Wiroplaty wojskowe Mi-2 są dziś e
Page 15 and 16: Okręty wojenne Ku najnowocześniej

WiT 6_2020 (57) promo

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?