Wojsko i Technika Historia 4/2019 short

BITWY I KAMPANIE
Włoskie wojska w styczniu 1941 r. musiały w Albanii przejść do obrony, zepchnięte tu przez greckie
natarcie prowadzone od listopada 1940 do stycznia 1941 r.
Włoskie tankietki CV.33 i CV.35 były skuteczne ponieważ Grekom brakowało broni przeciwpancernej.
Do zwalczania opancerzonych wozów bojowych wykorzystywano działa górskie i polowe,
stosując amunicję specjalną oraz montując dokładniejsze przyrządy celownicze do prowadzenia
ognia na wprost.
kal. 155 mm, trzy dywizjony po dwie baterie)
oraz dywizjonu artylerii przeciwlotniczej,
wszystkie baterie liczyły cztery działa.
Każda grecka dywizja piechoty składała
się z trzech pułków piechoty z trzeba batalionami
po trzy kompanie każdy. W każdej
kompanii piechoty było 12 rkm, a dodatkowo
w kompanii ckm batalionu piechoty
było 12 ckm. Ponadto w każdym pułku była
kompania dział piechoty z plutonem armat
górskich kal. 65 mm (dwie) i plutonem moździerzy
kal. 81 mm (cztery). W dywizji był
też pułk artylerii, w którym były dwa dywizjony
po osiem dział Schneidera kal. 75 mm
oraz dywizjon ośmiu dział kal. 105 mm.
Dywizyjna kompania rozpoznawcza miała
dwa plutony rozpoznawcze i pluton ckm
(cztery ckm). Ponadto w dywizji były dwie
kompanie łączności, kompania saperów
i kompania inżynieryjna, a także służby
logistyczne i medyczne.
Z kolei jedyna dywizja kawalerii (bez numeru)
miała brygadę z dwoma pułkami kawalerii
(1. i 3.), samodzielnym batalionem
ckm (trzy kompanie po 12 ckm) i samodzielnym
dywizjonem artylerii konnej kal. 75 mm
z ośmioma działami. Każdy z pułków kawalerii
miał po dwa bataliony kawalerii z dwoma
kompaniami kawalerii każdy. W batalionie
kawalerii była też kompania karabinów maszynowych
z 12 ckm oraz pluton czterech
moździerzy kal. 81 mm. W brygadzie kawalerii
były ponadto: kompania łączności,
kompania saperów i bateria armat przeciwlotniczych
(cztery kal. 20 mm). Poza brygadą
w dywizji był pułk zmechanizowany z dwoma
batalionami po dwie kompanie (12 rkm)
w każdym batalionie. W pułku zmechanizowanym
była też kompania z 12 ckm i pluton
czterech moździerzy kal. 81 mm. Pułk był
faktycznie jednostką zmotoryzowaną dysponującą
44 ciężarówkami Mercedes-Benz
W 152, 44 Mercedes-Benz LG 2500 i 75 innych
typów, w większości marki Fiat.
Na szczeblu dywizji była też bateria dział
górskich (cztery działa kal. 65 mm) oraz dywizjon
armat plot: 4 działa kal. 37 mm i osiem
dział kal. 20 mm. W dywizji były też wszelkie
niezbędne służby, nie było natomiast oddzielnego
pułku artylerii. W przeciwieństwie
do armii albańskiej, wojska greckie były dość
dobrze wyszkolone.
Na czele dowództwa Sił Powietrznych Grecji
stał płk Panagiotis Gazis. Lotnictwo wojskowe
składało się z czterech eskadr myśliwskich
po 12 samolotów każda: 21 Mira z Trikala
w środkowo-północnej Grecji, 22 Mira z Salonik
przy granicy z Bułgarią, 23 Mira z Larrisa
ok. 80 km na wschód od Trikala i 24 Mira
z Sedes pod Salonikami. Pierwsze trzy były
wyposażone w PZL-24 (w 1940 r. było ich
35), a ostatnia była wyposażona w nowoczesne
Marcel Bloch MB.151 (9 szt.). Ponadto
w 21 Mira były dwa myśliwce Gloster Gladiator.
Z kolei lotnictwo bombowe w całości bazowało
pod Atenami, ale po wybuchu wojny
zostało przebazowane bliżej frontu: 31 Mira
(11 Potez 63) i 32 Mira (12 Blenheim IV)
– do Larrisa, zaś 33 Mira (12 Fairey Battle)
– do Nea Anchialos ok. 150 km na północ
od Aten. Lotnictwo obserwacyjne miało cztery
eskadry, dla I, II, III i IV Korpusu, dla V Korpusu
już eskadry zabrakło. 1 Mira z Perigiali pod
Koryntem miała Breguet XIX, 2 Mira z Kozani
pod granicą z Jugosławią też miała Breguet
XIX (łącznie w służbie było ich 28 szt.), 3 Mira
z Salonik miała 16 Henschel Hs 126 i 4 Mira
z Veria ok. 100 km na północ od Larrisa miała
15 Potezów XXV. W lotnictwie morskim
były 11 Mira z 9 wodnosamolotami Fairey III,
12 Mira z 12 Dornierami Do 22Kg i 13 Mira
z 9 Avro Anson. W służbie było ponadto kilkadziesiąt
samolotów szkolnych (Avro Tutor
i Avro 626) oraz 7 transportowych (3 Ju 52
i 4 Junkers G.24) zarekwirowanych użytkownikowi
cywilnemu – liniom lotniczym Elliniki
Etairea Enaerion Synkoinonion AE, będącym
wówczas jedyną grecką linią lotniczą.
Grecka Marynarka Wojenna dowodzona
przez kontradm. Alexandrosa Sakellariou
miała stary krążownik pancerny Georgios
Averof, krążownik Elli – oba zbudowane
przed I wojną światową. Pozostała część marynarki
to łącznie dziesięć niszczycieli. Dwa
zbudowane w Wielkiej Brytanii brytyjskiego
typu H i dostarczone w 1939 r.: Vasilefs Georgios
i Vasilissa Olga były najnowocześniejsze.
Cztery kolejne włoskiego typu Freccia: Psara,
Hydra, Kountouriotis i Spetsai, dostarczono
w latach 1932-1933. Najstarsze to cztery eks-
-brytyjskie niszczyciele sprzed I wojny światowej:
Aetos, Ierax, Panthir i Leon. Ponadto
Grecja miała dziewięć małych torpedowców,
a także sześć okrętów podwodnych, wszystkie
zbudowane we Francji w drugiej połowie
lat 20. Dwa starsze to Papanikolis i Katsonis
oraz cztery nieco nowsze Glafkos, Nirefs, Protefs
i Triton. Oczywiście, cała wspomniana
flota wojenna i skromnie lotnictwo morskie
w ogóle nie stanowiło poważnego przeciwnika
dla włoskiej Regia Marine.
W momencie włoskiego ataku greckie
korpusy nosiły numerację literową od A do E,
którą zamieniono na cyfry rzymskie w momencie
mobilizacji. W październiku 1940 r.
w składzie Greckich Wojsk Lądowych
znajdował się:
I Korpus, gen. por. Panagiotis Demestichas,
Ateny: 2. DP, 3. DP, 4. DP;
27