Bliżej Źródła nr 62 marzec 2022

More documents

Recommendations

Info

C U D E U C H A R Y S T Y C Z N YCuda eucharystyczne w Polsce cz.5.To niewiarygodne, że w małym kawałku chleba jest obecny nasz wszechmogący Bóg,który daje poznać się także poprzez wiele cudów eucharystycznych. Okazuje się, żew Polsce było ich aż 8, a ja osobiście słyszałam tylko o dwóch – w Sokółce i w Legnicy.Dlatego w kolejnych numerach przybliżę Państwu wszystkie cuda eucharystyczne, jakiemiały miejsce w naszym kraju.Legnica 2013W ostatnim numerze przybliżyłam Państwu cud eucharystyczny, jaki miał miejsce w Legnicy w 2013roku (a nie jak podałam w 2016) w kościele św. Jacka. Kiedy szukałam informacji o tym wydarzeniu,natknęłam się na świadectwo dr Barbary Engel, kardiologa, która napisała, że badanie Hos i z Legnicyodmieniło jej życie. Uznałam, że przybliżę je Państwu w skrócie.6Dr Barbara Engel brała udział w pracach specjalnejkomisji ds. zbadania cudu eucharystycznegopowołanej przez bp legnickiego Stefana Cichy.Zjawisko tak ją poruszyło, że miała problemy zesnem. Dr Barbara opowiada, że badanie histopatologicznewykazało, że pobrany materiał byłtkanką mięśnia sercowego, w znacznym stopniuzdegradowaną - najpewniej z powodu długiegoprzebywania w wodzie. Degradacja ta nastąpiławskutek fizjologicznych procesów autodestrukcji.Z powodu tego, że część badaczy znała pochodzeniemateriału, trudno im było się przyznaćdo tych wyników. Wiedzieli bowiem, że badanymateriał nie został podstawiony ani niejest sfabrykowany. Członkowie zespołu sami bowiempobierali materiał. Skąd zatem w środkubadanej Hos i wziął się fragment tkanki mięśniasercowego? Okolicznością sprzyjającą nieudzieleniaodpowiedzi było to, że obraz badanegomateriału nie był do końca wyraźny, gdyż byłczęściowo zniszczony.Tak naprawdę wszyscy, którzy badali próbkę, wi-dzieli tkankę mięśnia sercowego. Brakowało imjednak odwagi, żeby powiedzieć: „Tak, to jestprawdziwa tkanka mięśnia serca”. Oficjalne wynikibyły niejednoznaczne, ogólnikowe i bardzoodbiegały od wniosków oraz opinii formułowanychw prywatnych rozmowach.Pani Barbara czuła, że wypełnia ważną misjęi była zdeterminowana, żeby ją doprowadzić dokońca. Odczuwała gniew, gdy widziała, że badacze,którzy w prywatnej rozmowie mówili:„Tak, to jest to”, oficjalnie nie chcieli się jednoznaczniewypowiedzieć.Później, jak opowiadała, przyszła refleksja: Czyja sama potrafię świadczyć o Bogu? W moimśrodowisku pracy, kiedy spotykam się z różnymiludźmi, poruszane są czasem tematy dotycząceBoga i wiary. Czy jako lekarz korzystam ze swojegoautorytetu, by świadczyć o Chrystusie, czyraczej uciekam przed jednoznacznym opowie--dzeniem się za Nim, z lęku przed ostracyzmem,wykluczeniem, odrzuceniem czy krytyką?
Niechęć, a nawet oburzenie niektórych naukowcówspowodowały, iż Pani Barbara poczułasię bardziej zmotywowana do doprowadzeniasprawy do końca. Podobnych przeciwnościmiała mnóstwo, ale widząc je, zrozumiała, jakwielka to misja. Wraz z członkami komisji odwiedzałaróżne zakłady medycyny sądowej.Nie było tam osoby, której by ta historia nieporuszyła, choć reakcje bywały skrajne. Trafiław końcu do Zakładu Medycyny Sądowej UniwersytetuMedycznego w Szczecinie, w którymjeden z profesorów powiedział, że wykonabadania. Barbara myślała, że będzie to po prostukolejna z wielu rozmów, tymczasem naukowiec,wyraźnie poruszony tematem, gdy spojrzałna zdjęcia preparatu, powiedział: „To jesttkanka mięśnia serca”. Następnie umieściłpróbki w świetle ultrafioletowym i przepuścił jeprzez filtr pomarańczowy, po czym stwierdził,że nie ma żadnej wątpliwości! Na obrazie sąuwydatnione wszystkie elementy tkankowe.I pojawiło się pytanie – czy profesorowi wystarczyodwagi do sformułowania tego na piśmie?Naukowiec zatelefonował do lekarki i powiedział,że w czasie badań wykonano dwie amplifikacjemateriału DNA i że tkanka ta z całąpewnością pochodzi od człowieka! Profesorsformułował wyniki swych badań na piśmie.Dla niej osobiście był to przełom. Zrozumiała,że ma do czynienia z wydarzeniem, które z całąpewnością było cudem, bo nikt nie był w staniewyjaśnić, dlaczego w Hos i, która nie miała nicwspólnego z jakąkolwiek tkanką mięśniową,taka właśnie tkanka się znajdowała.Poprzez nadzwyczajne ingerencje i cuda eucharystycznePan Bóg pragnie nas poruszyć.Może nam dać znaki, dzięki którym nie będziemymieć żadnych wątpliwości, co do Jego istnienia.Jednakże Stwórca nie chce nikogo ograniczaćw wolności. Pani Barbara uświadomiłasobie, że przecież jeździ po świecie i z różnymiludźmi rozmawia, i zawsze będzie jakieś „ale”,gdyż zawsze znajdzie się ktoś, kto poda wnioskiw wątpliwość. I zrozumiała wtedy, że trzebazaprzestać dalszych badań, gdyż ilość dowodówjest już wystarczająca. Reszta zależy odtego, czy Pan Bóg obdarzy kogoś łaską wiary.Przygotowała dokumenty sprawy i przekazałaje bp Zbigniewowi Kiernikowskiemu, który zawiózłje do Rzymu do Kongregacji Nauki Wiary.C U D E U C H A R Y S T Y C Z N YOdpowiedź z Watykanu nadeszła prawie pomiesiącu! Było to 10 marca 2016 r. – w WielkiCzwartek… Jeśli wziąć pod uwagę wszystkieprocedury i tradycyjny czas potrzebny na rozpatrzenietego typu spraw, była to błyskawicznaodpowiedź!Pan Bóg może wszystko. Jeżeli chciał, żeby ten--cud eucharystyczny ujrzał światło dzienne, toposłużył się nawet tak słabym narzędziem jak ja– mówi p. Barbara. Uważa, że przeszła tę całądrogę jedynie dlatego, że Pan Bóg tak chciał,a ona to tylko przyjęła.„My ludzie” - pisze p. Barbara - „chcielibyśmy,żeby Pan Bóg dawał nam wielkie, jednoznaczne,spektakularne znaki. Nie rozumiemy jednak, żejest On w swej miłości niezmiernie delikatnynigdy nie chce nas stawiać w sytuacji jakiegośprzymusu. Analogicznie: ja – jako żona – niechciałabym, żeby mój mąż kochał mnie tylkodlatego, że się mnie boi lub dlatego, że nie mainnego wyjścia. Do miłości się nie zmusza.Nigdy nie będzie takiej sytuacji, że otrzymamydowody, które wszystkich „rzucą na kolana”.Pan Bóg do niczego nie zmusza. Jeżeli człowiekszuka prawdy, to poszukiwania te doprowadzągo do decyzji wiary.Na przykład: wszystko wskazuje na to, że płótnoCałunu Turyńskiego pochodzi z czasów Chrystusa.Ja jednak muszę uwierzyć w to, że towłaśnie Jezus był w ten Całun zawinięty. To musibyć akt wiary.Przez dwa lata badań nad wydarzeniem eucharystycznymw Legnicy dojrzewałam w wierze.Zawsze deklarowałam, że jestem osobą wierzącą.Jednakże moja wiara była dość powierzchowna.W głębi byłam w zasadzie taka samajak osoby, które nie chciały przyjąć prawdyo obecności w Eucharys i żywego i prawdziwegoJezusa Chrystusa.Byłam osobą bardzo niecierpliwą. Obecnienadal bywam niecierpliwa, ale wiem, co toznaczy zgodzić się z wolą Bożą. W swoimdziałaniu staram się podchodzić do wszystkiegoz dużo większą pokorą.Życie jest naprawdę bardzo piękne. Czuję terazjego smak”.źródło: „Badanie Hostii z Legnicy odmieniło moje życie”Miłujcie sięDorota Staniszewska7
Page 1 and 2: NR 61, marzec 2022r.PISMO PARAFII W
Page 3 and 4: Ś W I Ę T Y M I E S I Ą C ASalwa
Page 5: W S T Ę P D O W I E L K I E G O P
Page 9 and 10: Czy będąc siostrą zakonną możn
Page 11 and 12: F E L I E T O NBędąc na Mszy Świ

Bliżej Źródła nr 62 marzec 2022

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?