PŁOMJO 3/2024

8
Kuzl⁄arska
šula
Kuzl⁄
Přezpólny Prezpólny
be běh
W anda wot toho wotući, zo jeje noha nje do něčeho storkaše. Wona so na-
stajćahowaše
a nětko hakle pytny, zo bě Klubućik
jeje łožo na jejkowu skorpiznu přeměnił.
Zrazom bě wona wotućena a wočini woči. Jenož
derje, horjeka měješe skorpizna dźěru,
tak zo móžeše z njeje wulězć.
Pódla sebje widźeše Ewelinu, kiž runje wěko
wulkeho koša zběhaše, w kotrymž wona ležeše.
„Smój mój zaso na rjedźe byłoj?“, zdychny
Ewelina. „Čehodla Klubućik přeco wšitko přeměnja?“
„To z nim tak je“, rjekny Wanda. „Pój, dźensa
čaka přezpólny běh na nas.“ Wona so nadźiješe,
zo budźe z Guidom w jednym mustwje.
Guido móžeše mjenujcy spěšnišo běhać hač
wšitcy druzy.
„Chcych rady z Guidom běžeć, ale wón je so
wčera Lydije prašał“, praješe w tym wokomiku
Ewelina. „A Sonje tež.“
„Nó, wulkotnje“, pomysli Wanda.
Po snědani zwoła jich knjez Tribok, jich sportowy
wučer, na dworje hromadźe. „Kóžde mustwo
dóstanje wosebity nadawk“, wón praji.
„Maće cyły dźeń chwile, tam doběžeć. Pomhajće
sej mjez sobu. Sće sej mustwa hižo
rozdźělili?“
Marek, Damian a Jana stupichu so spěšnje
hromadźe, tak zo zwostachu jenož hišće Wanda,
Dušan a Ewelina. Wanda zastona. Dušan
bě najpomałši z nich.
„Njeńdźe wo spěšnosć“, rjekny knjez Tribok,
jako by jeje mysle čitać móhł. „Přečitajće sej
dokładnje nadawk a wužiwajće swoje kuzłarske
kmanosće.“ Wón da kóždej skupinje listowu
wobalku. Wandźine mustwo měješe
nadawk, na kromje lěsa blisko Čorneje wody
cyłu kobjelku prěnjeje sróčeje nóžki našćipać
a ju knjeni Pumpolinej přinjesć.
„Sróča nóžka?“, wopraša so Wanda.
„To je tajka rostlina, ja wěm, kak wona wupada“,
rjekny Ewelina. „K Čornej rěce wjedźe puć
wokoło lěsa.“
„Abo dźemy přez lěs“, namjetowaše Dušan.
„To je wo wjele krótšo.“
„Ale tam su šerjenja“, měnješe Wanda. Nimo
toho bě jim zakazane, do lěsa chodźić.
Ewelina wućahny mały klinkačk ze zaka a so
šibale směješe.
„Zwotkel sy to wědźała?“, chcyše Wanda wědźeć.
Tola jasne, Ewelina móžeše krótki čas
do přichoda hladać.
Zhromadnje nóžkowachu do lěsa. Njetraješe
dołho, a jich wobdawachu šerjenja. Běchu to
kosmate stworjenja, kiž so jim hrožo bližachu.
Ewelina přeco zaso ze zwónčkom zwonješe,
a šerjenja před njej cofachu. Dušan bu
ze strachom přeco bóle přewidny.
„Běžtaj dale“, praji Ewelina. „Spěšnje!“
Z daliny słyšachu dźiwi tupot kopytow, a
wšitcy třo smalachu po wuskej lěsnej šćežce
dale.
„Štó da tu hišće wšitko bydli?“, praji Dušan
cyle wujachleny a dźeržeše sej bok.
„To su graby, potajkim lěsne demony“, wědźeše
Ewelina. „Dyrbimy jenož na šćežce wostać,
potom je wšitko w porjadku.“
Po bokomaj lěsneje šćežki widźeše Wanda za
štomami šerjenja. Bě jich tak wjele!
„Wšo budźe w porjadku, pójtaj dale a dowěrtaj
mi“, doda Ewelina změrujo.
Wanda zdychny. Hdy by jim někajki strach
hrozył, by Ewelina to zawěsće widźała. Wona