1. Miejsce

Brieftaubensport
33
Hartwig Kruse: Strach przed prawdą
Kassel, uwieńczona sukcesem
kontynuacja jak iskra
nadziei w mrocznych czasach,
przeszła już dawno
temu do historii. Ja raczej
uważam ten obraz za bardziej
zwodniczy. „Nowy Dortmund” również przeszedł
do historii. Nie był on punktem zwrotnym, dającym
nadzieję na lepsze czasy. Zatem nadal będziemy brnąć
tą samą drogą. Właściwie to nie oczekiwałem niczego
innego. Przy czym nasz związek już wcześniej narobił
rozgłosu jak nigdy przedtem, przynajmniej takie miałem
wrażenie. Odpowiedzią rzeszy hodowców jest jednak
następująca jednoznacznie negująca odpowiedź: „Nie
zgadzamy się z wami tam na górze! Nie będziemy za
wami podążać!”
My tu zupełnie na dole zobaczymy, czy nasze kierownictwo
związku jest gotowe i zdolne do samokrytycznego
spojrzenia na siebie. Może widzę to w zbyt ciemnych
barwach, ale wątpię bardzo nad zdolnością i gotowością
do tego naszego kierownictwa. Już zbyt długo trwa
ten zły stan rzeczy i prawie nic się nie dzieje.
Wygląda na to, że arogancja od dawna kulejącej władzy
uniemożliwia postrzeganie rzeczywistości – a to
byłoby nieodzownym warunkiem dla pilnie potrzebnej
zdolności do postrzegania własnej bezsilności. Konsekwencją
tego jest własna zawodność.
Drogi zarządzie: nie wystarcza już paroma pociągnięciami
pędzla pomalować fasadę. Przeprowadzić należy generalny
remont zanim wszystko się zawali.
Jesteście za to odpowiedzialni. Wraz z zagrażającym
nam upadkiem również utracone zostaną miejsca pracy.
Spodziewam się zgryźliwej odpowiedzi: sama krytyka
to za mało. Kto krytykuje musi być przygotowany, że sam
zrobi to lepiej. Z zasady jest to poprawne. W tym miejscu
odrzekłbym:
W jaki sposób miałoby się to stać, jeśli kierownictwo tarasuje
nam drogę ku temu? Oprócz tego, kto wybrany został do kierownictwa,
ten musi przetrwać fachową i konstruktywną krytykę.
Nie krytykuję tylko po to, aby krytykować. Jeśli do tego
momentu ktoś jeszcze nie zauważył, to powiem, że chodzi
mi o „być lub nie być” niemieckiego sportu gołębiarskiego.
Jest do tego stopnia źle, że musi być dozwolona
krytyka działań naszego kierownictwa. Przesadna reakcja
na uzasadnioną krytykę wskazuje moim zdaniem na
samowładność.
„Hodowca gołębi, jako kończący się model…”
Taki tytuł przeczytałem 13.12. 2010 na pierwszej stronie
Leipziger Volkszeitung. Przy czym jest prawie nie do
zniesienia, że pod względem biologicznym należymy do
kończącego modelu. W dodatku jeszcze, jako hodowcy
gołębi pocztowych. To niesamowite! Nam, hodowcom
gołębi pocztowych, udało się w końcu pojawić na pierwszej
stronie dużej regionalnej gazety. Niestety jednak tylko
w jednym artykule z tytułem, który boli. Ta nieprzyjemna
prawda boli niewyobrażalnie! I to jeszcze w okresie
przedświątecznym. Dlatego też już teraz kładę ją,
jako podarunek pod choinkę niezależnie od tego jak
piękne będą pozostałe prezenty.
Ponadto w gazecie napisano, cytat: „Niemiecki związek
opłakuje spadek liczby członków i skostnienie związku
/ w przeciwieństwie do istniejącego wzrostu w Chinach”.
Dodam, że również w Polsce i Portugalii nasz
sport jest w rozkwicie. A dlaczego nie dzieje się tak u
nas? Czy sami nie przysporzyliśmy sobie tych kłopotów?
W tekście pojawia się mało zręczna wypowiedź
naszego prezesa, która jest próbą wyjaśnienia całej zaistniałej
sytuacji i przedstawia naszą mizerną sytuacją, jako
jeszcze nie tak złą: „Może hodowla gołębi pocztowych
nie pasuje już do nowoczesnego obrazu społeczeństwa”.
Oto prawdziwa reklama! A tak już na poważnie, ta
wypowiedź to zupełna katastrofa dla nas, który na sercu
leży przyszłość naszego sportu. Jest nie tylko niedyplomatyczna,
ale totalnie niezręczna. Jest uderzeniem w
twarz wszystkich, którzy zależni są od hodowli gołębi
pocztowych, szczególnie w scenie ekonomicznym. Będą
się zastanawiać w przyszłości, czy zainwestować choć
jedno np. w reklamę lub w prezentacje na wystawach
gołębi (DBA), które już w tej chwili są bardzo drogie. Gdy
w dodatku liczba odwiedzających wystawy będzie malała,
wówczas logicznym jest że tzw. granica „bólu” (opłacalności)
szybko zostanie przekroczona.
Czytam dalej: przy aktualnie 47.000 członków i
zmniejszającej się liczbie na poziomie 3% na rok, to przy
takiej tendencji i czysto matematycznego punktu widzenia
pozostało przed nami jedynie trzydzieści lat. Kto w to
wierzy jest naiwny. Ja dałbym nam tylko dziesięć lat.
Następnie czytam o optymizmie Lutza Ruthsa, który
jako „dobry znak” ocenia natłok odwiedzających w ilości
25.000 (???) osób w trakcie wystawy związkowej w
dniach 11./12.12.2010. Więc tak! Powtórzę jeszcze
raz, kto w to wierzy jest naiwny!
Panie Ruths, rozumiemy, że dla swojego „chlebodawcy”
musi pan się wykazywać optymizmem. Tego oczekuję
również od pana. Proszę jednak, aby nie traktować
zwiedzających i wystawców w tak naiwny sposób i wma-