1. Miejsce

opina fachowa
Toni van Ravenstein:
Zastanawiam się czy odchowam lepsze młódki, gdy
będę się więcej zastanawiał nad połączeniem gołębi w
pary? Tego nie wiem. W większym stopniu jest to zabawa
i przyjemny sposób spędzenia czasu związany z
wymyślaniem i rozpisywaniem możliwych kombinacji.
Temu zajęciu mogą poświęcić całe godziny. W większości
przypadków ostateczną decyzję podejmuję dopiero w
momencie, gdy zabieram samiczkę i zanoszę ją do celi
samczyka. Gdy samczyk natychmiast nie akceptuje przydzielonej
mu samiczki, spontanicznie wybieram inną
partnerkę.
Czy jednak liczba udanego potomstwa od skrupulatnie
zaplanowanych wcześniej połączeń jest większa niż od
par połączonych przypadkowo? Któż to może wiedzieć?
Są hodowle, które bazują na wolnym łączeniu. Przed kilkoma
laty próbowałem tej metody, jednak chaos z tym
związany był zbyt wielki i próbę przerwałem. Orędownicy
wolnego łączenia są zdania, że przychówek od par
„z miłości” jest lepszy niż z par łączonych „z przymusu”.
Może jest w tym stwierdzeniu trochę racji. Kto ma wystarczająco
dużo cierpliwości i komu nie zależy na młódkach
w tym samym wieku, ten może ma z tego tytułu korzyści.
Niektórzy twierdzą, że szczególnie w przypadku lotników
metoda wolnego kojarzenia zwiększa więź między
partnerami. Jeden z obecnych czołowych hodowców w
Belgii stosuje tą metodę. Sam nazywa ją metodą chaosu.
Z początkiem marca wpuszczane są razem samiczki z
samczykami do gołębnika z szeroko otwartymi celami
gniazdowymi. Gołębie, które znały się z poprzedniego
roku, oczywiście szybko łączą się ze sobą. Niektórym
gołębiom rocznym przychodzi to jednak z trudem i czasami
nawet po trzech tygodniach nie znajdują swoich
partnerów. Gdy jedne parki już od dawna wysiadują
swoje jaja, inne nawet jeszcze nie zajęły celi gniazdowej.
Temu hodowcy jest to jednak obojętne. Po trzech
tygodniach wszystko zostaje zabrane i gołębie następnie
przygotowywane zostają do sezonu lotowego.
Szczególnie te gołębie, które dopiero w trakcie sezonu lotowego
znalazły swojego partnera, mają bardzo silną motywację i
nadają się dobrze do zdobycia tego czy owego czołowego konkursu.
Tak twierdzi wspomniany wcześniej hodowca.
Jak już wcześniej pisałem w mojej hodowli nie ma wolnego
łączenia w pary. To ja decyduję kto z kim będzie w
Brieftaubensport
35
Sport gołębiarski
może być tak prosty...
Przemyślenia dot. rozpłodu
Brieftaubensport
parze. W jaki sposób dochodzi się do tych połączeń?
Czy są to decyzje wynikające z określonych kryteriów lub
też decyzje, których nie można uzasadnić i które wynikają
z naszego wewnętrznego przekonania? Pomimo
tego, że nie pojmuję zasad dziedziczenia i z części par
połączonych po długich przemyśleniach nie odchowałem
przez długie lata ich hodowania żadnego wartościowego
potomstwa, staram się jednak rozpisać na długich
listach różne koncepcje ich łączenia w pary.
Tak samo postąpię również w tym roku. Na długo
przed tym zanim na papierze połączę moje gołębie rozpłodowe
w pary, podjąłem parę ważnych decyzji. Są to
decyzje związane np. z wiekiem gołębi rozpłodowych.
Dbam o to, aby gołębnik rozpłodowy stale i w wystarczającym
stopniu zasilany był przez gołębie młode. Cenny
gołąb rozpłodowy pozostaje oczywiście tak długo, aż
stanie się bezpłodny lub przestanie znosić jajka. W żadnym
wypadku nie łączę ze sobą dwóch starych gołębi.
Mój najstarszy samczyk urodzony w 2000 roku dostanie
roczną samiczkę. W nadchodzącym sezonie 2011 do
rozpłodu przeznaczonych jest 49 gołębi (21 samczyków
i 28 samiczek). Średni wiek samczyków wynosi 4,0 lata
a samiczek 3,3 lata. Wśród tych gołębi jest 10 gołębi
rocznych, 12 dwulatków. Najstarszy gołąb będzie miał
w tym roku 11 lat, prócz niego mam jeszcze dwa gołębie
dziewięcioletnie i jednego siedmiolatka.
Aby stado gołębi rozpłodowych było młode nie wzbraniam
się przed przeniesieniem do gołębnika rozpłodowego
najlepszych dwu- lub trzyletnich wdowców. W tym
wypadku rozchodzi się zawsze o gołębie, które obok
dobrego pochodzenia i dobrych wyników są dobrze zbudowane.
Stanowią one podstawę do poprawy całego stanu
posiadania. Ponadto zwracam uwagę na to, aby moje
własne gołębie, tj. urodzone w moim gołębniku, w
wystarczającym stopniu przeznaczone były do rozpłodu.
Niedoceniałem własnych gołębi. Często gołębie innych
hodowców podobały mi się bardziej niż moje własne.
Dlatego też często skłaniałem się do sprowadzania zbyt
wielu gołębi od innych hodowców. Odbywało się to jednak
kosztem moich własnych.
W chwili obecnej nie przytrafia mi się to już więcej.
Dbam o zróżnicowanie krwi, przy czym gołębie urodzone
w moim gołębniku są w zdecydowanej większości. Z
pośród 49 gołębi rozpłodowych 33 posiadają moje
obrączki rodowe, siedem pochodzi od moich kolegów i
są bliżej lub dalej spokrewnione z moimi gołębiami. Dziewięć
pozostałych gołębi są tzw. gołębie „obcej krwi”.
Tym sposobem mogę przeprowadzać różnego rodzaju