Seenotretter im vergangenen Jahr über 2000 Mal im Einsatz auf ...

ünner den Schutz von de Genfer Konvention
wiederföhrt. De Kieler Deenststell
wörr tweibombt. De Verwaltung keem
na Cuxhaven un 1952 na Bremen.
2004, as uns »Eckernförde« in Deenst
stellt wörr, geev dat all 61 Bööt, von 7 bit
46 Meter in 54 Stationen, 185 fast anstellte
und mehr as 800 freewillige Reddungslüüd.
Un mehr as 70.000 Minschen
sünd reddt worden. Op de groten
Krüzer sünd fast anstellte Mannschaften,
op de lütteren, as de »Eckernförde«,
ehrenamtliche Lüüd. Un för all de
Scheep, för all de Hölpsmaten, hett de
Vereen nich een Penn von den Staat kregen!
Ik meen, dat is en grote Kunst, soveel
Scheep to buun, soveel Lüüd to finnen,
de von Amts wegen un ehrenamtlich
Deenst doot, ahn na den Staat to ropen!
Horst Egerland vertell wieder: »Wenn
ener in Seenot is, röppt he de Zentrale in
Bremen an – wer op Water is, weet, dat
he dar Hölp kriegen deit. Bremen funkt
uns an: ‘Eckernförde, sofort das Schiff besetzen!’
un denn laat wi allns stahn un
liggen, egal, wo wi sünd, op de Arbeid
oder to Huus. Dat is, as bi de freewillige
Füerwehr. Un denn gewt se uns dörch,
wo dat »brennen« deit.
Mal weer dat en Segler, de bi Langholt de
Undeepte nich funnen harr; den müssen
wi dalholen. Denn kreeg en Surfer sien
Brett ni klaar. Denn müssen wi en Mann
von`n Angelkutter holen, de en Haken in
de Nees kregen harr, or en Angler redden,
de över Bord fullen weer. Ener harr
den Mast afbroken un weer manövreerunfähig;
en anner kreeg den Motor nich
mehr togang un müss in den Haven
sleept warrn. In de Jenner is vör den Südstrand
en Swömmer versopen. De Familie
stünn an den Strand. Un wi hebbt em
söcht, mit Füerwehr, THW un Hubschrauber
von de Marinedüüker.
En anner mal hebbt wi vör Kronsort en
Angler söcht, de Kopp vöran över Bord
fullen weer: De harr en Waatbüx un
Gummisteveln an; dar hung he in twee
Meter Water över Kopp un kunn sik nich
ümdrein, de Luft weer in de Steveln. Dar
kannst di ni bargen. Dat hebbt Marinedüüker
versöcht, junge stevige Kerls –
dar büst du verlorn.« Un Dr. Büttner
seggt: »Egentlich dörven de garni verköfft
warrn, ahn de Lüüd to warnen,
awers man süht se jümmers noch. Un
letzt Jahr is dat all wedder passeert, dat
ener dardörch ümkamen is. In Amerika
sünd se mit en Reddungsring utstaffeert,
dat de Lüüd den Kopp hoch
kriegt.«
»Överhaupt is dunkles Tüüch as en Tarnkapp«,
seggt Horst Egerland, »Ik heff mal
en Mann blots funnen, wiel ik sien helles
Gesicht över dat Seegras heff lüchten
sehn. Oftens wiest uns en rode Rakeet
den Weg to en Mann in Not. Doch ok dar
gifft dat leider Fehlalarms, as bi de Füerwehr.«
Un Dr. Büttner vertellt, dat se en
Dag na Silvester rutmüssen: En U-Boot
harr bi’t Inlopen en rode Rakeet seen.
Awers se kunnen keen Havaristen finnen,
weer woll noch von Silvester nahbleven.«
»Mal weer en Motoryacht op`n
Strand lopen; de müssen wi nosch erst
freeschüfeln, ehrer wi se op den Haken
nehmen kunnen.«
»Bi de Kieler Wuch sünd wi all darbi«,
vertellt Uwe Rehbehn. »Maasholm,
Langballig, Eckernföör, Damp, Schilksee,
Stein, Laboe, üm de Regatten aftosekern.
Un dar hebbt wi all so manch en Havaristen
op’n Haken hatt un na Schilksee,
Strande oder Laboe rinsleept. Awers een
Boot hölt hier de Stellung, dat warrt afsnackt.
Awers von Stoltenbarg bit to Simonis
hett uns jede Ministerpräsident
ok to’n Veranstaltung inladt; von en
Fahrgastschipp ut hest en annern Blick
op´t Geschehn.«
»Wi sünd all good utbildt«, seggt Horst
Egerland, »wi köönt ok mit twee un dree
Mann rutfahrn. Kümmt woll mal för, dat
wi ni weet, wat wi mit en Kranken anfangen
süllt. Denn ropt wi in Cuxhaven an:
Dar in’t Krankenhuus is en Arzt, de uns
denn raden kann. Eenmal kreeg ik en
Mann mit Zuckerschock an Bord. Dar
kunn ik garnix maken. Ik reep den Notarzt
von’t Eckernförder Krankenhuus an,
he sull an de Pier stahn mit’n Notarztwagen.
De Dokter geew den Patienten, de
garnix seggen kunn, en Sprütt – un de
Mann güng sölvst von Bord.
Eenmal reep ok en Fruu bi mi an: »Mien
Mann wull klocken fiev wedder an Land
sien, nu is’t all düüster, un he is noch ni
dar. Dar müss ik ja los: Sien Bootsmotor
streik. Sogar Wiehnachten müss ik all
los.« Un Uwe Rehbehn vertellt denn, dat
se all Bodderdamper rinsleept hebbt, Angelkutter
op’n Haken harrn un Traditionssegler,
de bi Storm op den Strand dreven
weern. Dr. Buettner weet to berichten,
dat se letzt Jahr ok mit de Traditions-
egler ut Eckernföör tosamen mit en
Hubschauber övt hebbt.
»Bargt man en Doden«, seggt Horst
Egerland, »denn övernimmt em de Polizei;
denn is dat nich so swaar. 20 bit 30
Notfallinsätze hebbt wi in’t Jahr in’n
Schnitt; dat is nich jümmers gliek. Darto
maakt wi 60 bit 80 Kontrollfahrten, een
oder twee jede Wuch. Regatten mööt wi
sekern. Mal kemen wi von de Kieler
Wuch un müssen glieks wedder rut: »In
Langholt liggt en Segler mit’n broken
Mast, den mööt ji holen.
Eenmal in`t Jahr hebbt wi en grotes Manöver
mit uns Navers: de Bööt ut Damp,
Schilksee, Laboe un Maasholm. Wer as
Erster bi en »Havaristen« ankümmt,
hett dat Kommando, egal, wat he to de
Hauptamtlichen von de groten Scheep
höört oder en Ehrenamtlichen von en
lüttes Boot is. Good is ok uns Tosamenarbeid
mit de Navers in Dänemark un Sweden.
Över jede Tour mööt wi en Bericht
schrieven.
En Minschen to bargen kost nix. En
Shipp in den Haven to slepen, kost ok
nix, awers dat warrt geern sehn, wenn
de Sellshop en Spende kriggt. Mennigmal
wüllt de Lüüd, dat wi ehr Schipp in
en anneren Haven slepen doot. Awers
dat is verbaden, ok för Fischkutter.« Dr.
Buettner seggt: »De beste Insatz is de, de
garni stattfinnen deit.« Dat weer egentlich
’n godes Woort to’n Sluss.
Awers denn vertellt mi Uwe Rehbehn
noch wat ganz Besünneres un man höört
ruut, dat em dat stolt maken deit:
»1994 sünd alle ehrenamtlichen aktiven
Vörmänner von de DGzRS mit ehr Fruuns
von Bundespräsident Richard von Weizsäcker
för dree Daag na Berlin inlaadt
worrn. En ganzen Dag weern wi op’t
Gaarnfest von den Bundespräsidenten
bi Slott Bellevue. Dat niesel en beten; dar
kregen wi allemann en Schirm. Un denn
kreeg ik de ehrenfulle Opgaav, den Bundespräsidenten
unsen Dank uttospreeken.
Dat maakt mi hüüt noch stolt.«
Ik dank Horst Egerland, Uwe Rehbehn
und Dr. Falk Buettner, dat se mi dat allens
vertellt hebbt.
(Nachdruck aus dem Jahrbuch der Heimatgemeinschaft
Eckernförde, Jahrgang
67, 2009)