Theoria - DISA

Die Digter D. J. Opperman 1
(veral na aanleiding van sy jongste bundel)
Reeds in sy eerste bundel het Opperman hom geopenbaar
as 'n digter met onbetwisbare gawes. Met bewonderingswaardige
selfkritiek en intellektuele tug het hy alles wat toevallig
en bykomstig is uit sy werk geweer, sodat alleen die essiensiele
kon bly, en die beste gedigte sonder praal, hard en naak soos
winterbome daar staan.
Hierdie poesie is gesond, groei uit die aarde, bloei op uit die
werklike ervaringsfeer van die digter, is deurspoel met die son
en die geur van die Afrikaanse landskap, en dit, tesame met die
strakheid, soberheid en oorspronklikheid van segging, die
dinamiese geladenheid van sy beste verse, was beloftetekens vir
verdere groei.
Een gebrek het die leser egter sterk in Heilige Beeste aangevoel,
en dit is dat die gedigte, waarvan sommiges so gegroei het tot
'n organies-bevredigende geheel, nog nie saam tot 'n volkome
eenheidstruktuur kon ryp nie. Die digter het dit self besef;
van daar sy poging om met die titelgedig 'n band tussen die
motiewe van die bundel te le.
Hierdie beswaar moet in Negester oor Nineve verval. Die drie
motiewe, die aardse, die vrou en die Groot-Groot-Gees het in
hierdie ryper bundel verband gekry. Daar is nog die siening
van die stad (Grootstad, p. 3), in dieselfde lyn as die fel-ekspressionistiese
Stad in die Mis, hoewel die siening nie nou so elementer
is nie, nie so met een skok ontstaan het nie ; daar is nog
die siening van die vrou, maar nou as draer van die lewe. Die
eerste liefde was 'n „wit galop van hingste: ontdekkings,
avonture, 'n geile slaap in holtes langs rooi vure", maar nou :
„Starend van 'n hoe krans
voed een bron ons vergesigte—
'n hoer vreugde, diepet angs."
(Mont-Aux-Sources);
daar is nog die siening van 'n God wat uit die aardse baaierd
in helder gestaltes tot selfverwesenliking wring en aan die
ewige kring van geboorte en dood sin en betekenis gee. Maar
1 Mnr. Opperman is 'n oud student van die N.U.K.—Red.
38