ΟΜπορχες - amorphy.org

–
Δεν περνάει μέρα που να μη σκέφτομαι το ίδιο πράγμα. Αυτό
που σκέφτομαι δηλαδή γίνεται ένα με αυτό που νιώθω και δε
ξέρω ποιο είναι ποιο, ποιο ήταν πρώτο αν υπάρχει διαφορά.
Ξέρω ότι διαφέρω σε κάτι. Δεν είμαι σίγουρη σε τι. Ξέρω ότι
θέλω να μάθω. Δεν είμαι σίγουρη πως. Ξέρω ότι δε μπορώ
να καταλάβω μόνη μου. Δεν ξέρω πώς να μην είμαι μόνη μου.
Ξέρω ότι θέλω να σπάσω το γυαλί και να με ακουμπήσει ένας
άλλος, αλλά δεν έχω ιδέα από τι υλικό είναι το γυαλί, αν σπάει
από μέσα ή απ’ έξω, αν είναι η σκοτεινή φωνή που μου λέει να
σταματήσω να φυλάγομαι, ή αν έχω αργήσει τόσο που πια δεν
έχει σημασία.
Είναι περίπλοκο. Θα το πώς αλλιώς.
Θέλω να ακούσω τον ήχο ενός δέρματος που κάνει φρρρ απαλά
κάτω από τα δάχτυλά μου. Θέλω το δέρμα αυτό να ανήκει σ’
ένα κρέας που με ζεσταίνει. Και μου φαίνεται τόσο απλό όλο
αυτό που βάζω τα κλάματα από την αδικία. Τόσο απλό.
Είναι περίπλοκο. Θα το πώ αλλιώς.
Πάνε κι έρχονται, οι σκέψεις, οι θεωρίες, οι μέρες, οι νύχτες.
Κρυώνω τρομερά.
Προτιμώ να καρφώνομαι από κάτι σκληρό και να νιώθω,
παρά να κρυώνω.
Κρυώνω τρομερά.