ΟΜπορχες - amorphy.org

–
Διάβασα για ένα πείραμα.
Έλεγε ότι άνοιξαν τον εγκέφαλο σε 6 ανθρώπους, με τοπική αναισθησία. Ούτως ή
άλλως ο εγκέφαλος δε νιώθει πόνο, είναι το κέντρο. Οι άνθρωποι αυτοί, λοιπόν,
είχαν τις αισθήσεις τους. Έπιασε τότε ο γιατρός το εργαλείο του και ακούμπησε
ένα μικρό σημείο στον εγκέφαλο – το ίδιο σημείο και στους έξι. Και οι έξι είχαν
την ίδια ακριβώς αντίδραση. Έστριβαν το σώμα τους και γυρνούσαν το κεφάλι του
στ’ αριστερά.
Αφού οι ασθενείς αντιδρούσαν – με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, είπαμε – οι
επιστήμονες τους έκαναν μια ερώτηση. Την ίδια στον καθένα. «Γιατί έστριψες
τώρα;»
Ένας είπε ότι κοιτούσε κάτω απ’ το κρεβάτι να δει αν οι παντόφλες του ήταν
ακόμα εκεί. Ο άλλος ότι πιάστηκε και έστριψε για να ξεπιαστεί, ο τρίτος ότι
άκουσε ένα θόρυβο και γύρισε να δει τι ήταν.
Θέλω να πω ότι όλοι τους νόμιζαν ότι είχαν αποφασίσει να κάνουν αυτή την
κίνηση. Ήταν όλοι τους σίγουροι ότι είχαν διαλέξει να στρίψουν το σώμα τους και
να γυρίσουν το κεφάλι τους στ’ αριστερά.
Δεν είμαστε ελεύθεροι, άρα καμία ευθύνη για τίποτα. Άρα γιατί ψάχνουμε
οποιαδήποτε απάντηση σε οποιοδήποτε ερώτημα; Γιατί να ξέρουμε; Αφού δε
διαλέγουμε τίποτα.
Ίσως τελικά αυτό – μόνο αυτό – να πρέπει να μάθουμε. Αυτό να είναι το ένα
πράγμα που θα πρέπει να ξέρουμε.
Για να διαλέγουμε να είμαστε ειλικρινείς ή όχι. Για να μπορούμε να λέμε: έστριψα
γιατί μου έχωσες ένα εργαλείο στο μυαλό.