ByBusMagazine_Winter 2019

Παρά την πρόοδο της ασθένειας του καθώς είχε δυσκολία στο να περπατήσει
χωρίς υποστήριξη και η ομιλία του ήταν σχεδόν ακατανόητη,
επέστρεψε στην εργασία του με ενθουσιασμό. Όταν ο Χόκινγκ άρχισε
τη μεταπτυχιακή έρευνά του, υπήρξε μεγάλη συζήτηση στην κοινότητα
φυσικής για τις επικρατούσες θεωρίες της δημιουργίας του κόσμου:
τη Μεγάλη Έκρηξη και η θεωρία Steady state. Εμπνευσμένος από το
θεώρημα του Ρότζερ Πένροουζ για την ιδιομορφία του χωροχρόνου
στο κέντρο των μαύρων τρυπών, ο Χόκινγκ εφάρμοσε την ίδια σκέψη
σε ολόκληρο το Σύμπαν και κατά τη διάρκεια του 1965 ετοίμασε τη
διατριβή του σε αυτό το θέμα. Παράλληλα υπήρξαν και άλλες θετικές
εξελίξεις αφού ο Χόκινγκ έλαβε μια ερευνητική υποτροφία στο Κολλέγιο
Γκόνβιλ και Κέιους και αυτός και η Τζέιν παντρεύτηκαν στις 14
Ιουλίου 1965. Πήρε το διδακτορικό του τον Μάρτιο του 1966 και η
εργασία του με τίτλο «Ιδιομορφίες και Γεωμετρία του χωροχρόνου»
έτυχε μεγάλης εκτίμησης αμέσως από τον Πένροουζ με αποτέλεσμα
να κερδίσει το Βραβείο Άνταμς εκείνης της χρονιάς.
Τα πρώτα έτη του γάμου ήταν ταραχώδη: Η Τζέιν ζούσε στο Λονδίνο
κατά τη διάρκεια της εβδομάδας δεδομένου ότι ολοκλήρωνε το
πτυχίο της και ταξίδευαν στις Hνωμένες Πολιτείες αρκετές φορές για
συνέδρια και σχετικές με τη φυσική επισκέψεις. Το ζεύγος δυσκολεύτηκε
να βρει κατοικία σε κοντινή απόσταση από το τμήμα εφαρμοσμένων
μαθηματικών και θεωρητικής φυσικής για τον Χόκινγκ. Η
Τζέιν άρχισε να παρακολουθεί ένα διδακτορικό πρόγραμμα και ένας
γιος, ο Ρόμπερτ, γεννήθηκε τον Μάιο του 1967. Στη δουλειά του και
σε συνεργασία με τον Πένροουζ, ο Χόκινγκ επέκτεινε τις έννοιες του
θεωρήματος της μοναδικότητας που εξερευνήθηκαν αρχικά στη διδακτορική
διατριβή του. Αυτή περιελάμβανε όχι μόνο την ύπαρξη των μοναδικοτήτων
αλλά επίσης και τη θεωρία ότι ο κόσμος μπορεί να ξεκίνησε ως
μοναδικότητα. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, οι φυσικές δυνατότητες
του Χόκινγκ μειώθηκαν περαιτέρω: άρχισε να χρησιμοποιεί δεκανίκια και
σταμάτησε τις συχνές διαλέξεις. Δεδομένου ότι έχασε σιγά σιγά τη δυνατότητα
να γράφει, ανέπτυξε αντισταθμιστικές οπτικές μεθόδους, συμπεριλαμβανομένου
της αποτύπωσης εξισώσεων με όρους γεωμετρίας. Ο
φυσικός Βέρνερ Ίσραελ (Werner Israel) σύγκρινε αργότερα τα επιτεύγματα
του με αυτά του Μότσαρτ που συνέθεσε μια ολόκληρη συμφωνία
στο κεφάλι του. Ο Χόκινγκ ήταν, εντούτοις, σκληρά ανεξάρτητος και απρόθυμος
να δεχτεί βοήθεια ή να κάνει παραχωρήσεις για τις αναπηρίες του,
ενώ χρειάστηκε πολλή πειθώ για να δεχτεί τη χρήση μιας αναπηρικής καρέκλας
στο τέλος της δεκαετίας του '60, αλλά τελικά έγινε πασίγνωστος
για την αγριότητας της οδήγησης της αναπηρικής καρέκλας του. Το 1970
γεννήθηκε η κόρη του η Λούσυ, ενώ αμέσως μετά ο Χόκινγκ ανακάλυψε
αυτό που έγινε γνωστό ως ο δεύτερος νόμος της δυναμικής των μαύρων
τρυπών, ότι ο ορίζοντας γεγονότος μιας μαύρης τρύπας δεν μπορεί
ποτέ να γίνει μικρότερος. Αρχίζοντας από το 1973, ο Χόκινγκ μετακινήθηκε
στη μελέτη της κβαντικής βαρύτητας και της κβαντικής μηχανικής.
Τα αποτελέσματά του το 1974 έδειξαν ότι οι μαύρες τρύπες εκπέμπουν
ακτινοβολία, γνωστή σήμερα ως ακτινοβολία Χόκινγκ, η οποία μπορεί να
συνεχιστεί έως ότου εξαντλήσουν την ενέργειά τους και εξατμιστούν.
Αρχικά, η ακτινοβολία του Χόκινγκ ήταν αμφισβητούμενη. Εντούτοις
μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και μετά από τη δημοσίευση περαιτέρω
έρευνας, η ανακάλυψη έγινε πλήρως αποδεκτή ως σημαντική
εξέλιξη στη θεωρητική φυσική. Τον Μάρτιο του 1974, μερικές εβδομάδες
μετά από την ανακοίνωση της ακτινοβολίας του Χόκινγκ, ο Χόκινγκ
έγινε συνεργάτης της Βασιλικής κοινωνίας, ένας από τους νεότερους
επιστήμονες που τιμώνται έτσι.
Ο Χόκινγκ σπάνια συζητούσε την ασθένεια και τις φυσικές προκλήσεις
της. Οι ανικανότητες του Χόκινγκ σήμαιναν ότι τις αυξανόμενες ευθύνες
του σπιτιού και της οικογένειας επωμιζόταν σταθερά η γυναίκα του,
αφήνοντάς του περισσότερο χρόνο να σκεφτεί σχετικά με την φυσική.
Όταν το 1974 ο Χόκινγκ διορίστηκε επισκέπτης καθηγητής στο Ινστιτούτο
Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας (Καλτέκ), η Τζέιν πρότεινε να μπορεί
ένας σπουδαστής να μείνει μαζί τους για να βοηθήσει με την φροντίδα
του. Ο Χόκινγκ δέχτηκε και ο Μπέρναρντ Καρ ταξίδεψε στην Καλιφόρνια
μαζί τους ως πρώτος πολλών σπουδαστών που εκπλήρωσαν αυτόν
τον ρόλο. Ο Χόκινγκ συνεργάστηκε με το φίλο του στην σχολή, τον Κιπ
Θορν και τον δέσμευσε μέσα σε ένα επιστημονικό στοίχημα για το εάν
ένα συγκεκριμένο σκοτεινό αστέρι ήταν μια μαύρη τρύπα. Το στοίχημα
ήταν ένα εκπληκτικό «ασφαλιστικό συμβόλαιο» ενάντια στην πρόταση
ότι οι μαύρες τρύπες δεν υπήρχαν. Ο Χόκινγκ αναγνώρισε ότι έχασε το
στοίχημα το 1990, το οποίο ήταν το πρώτο από αρκετά που επρόκειτο
να βάλει. Η οικογένεια Χόκινγκ καλωσόρισε το τρίτο παιδί, τον Τίμοθι,
τον Απρίλιο του 1979. Εκείνο το φθινόπωρο ο Χόκινγκ διορίστηκε
Lucasian Καθηγητής Mαθηματικών στο πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ.
Τον Δεκέμβριο του 1977, η Τζέιν γνώρισε τον παίκτη εκκλησιαστικού
οργάνου Τζόναθαν Χέλλυερ Τζόουνς όταν τραγουδούσε
σε μία εκκλησιαστική χορωδία. Ο Τζόουνς ήρθε κοντά
στην οικογένεια Χόκινγκ και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας
του 1980, αυτός και η Τζέιν είχαν δεθεί ρομαντικά.
Αποφασισμένοι να μη χωρίσουν την οικογένεια και τη
σχέση τους, διατήρησαν τη σχέση τους πλατωνική για
μια μεγάλη περίοδο. Ταυτόχρονα τιμές συνέχιζαν να
απονέμονται στο Στίβεν, όμως τα βραβεία δεν πλήρωναν
τους λογαριασμούς, έτσι παρακινημένος από την
ανάγκη να χρηματοδοτήσει την εκπαίδευση των παιδιών
και τα έξοδα του σπιτιού, το 1982 o Χόκινγκ αποφάσισε
να γράψει ένα δημοφιλές βιβλίο για το Σύμπαν που
θα ήταν προσιτός στο ευρύ κοινό. Έτσι υπέγραψε ένα
συμβόλαιο με το Bantam Books, ένα εκδότη της μαζικής
αγοράς και έλαβε μία μεγάλη προκαταβολή για το
βιβλίο του. Ένα προσχέδιο του βιβλίου, αποκαλούμενο
Το Χρονικό του Χρόνου ολοκληρώθηκε το 1984. Κατά
τη διάρκεια μιας επίσκεψης στο Κέντρο Πυρηνικών Μελετών
και Ερευνών (CERN) στη Γενεύη το καλοκαίρι του
1985, ο Χόκινγκ προσβλήθηκε από πνευμονία που στην
κατάστασή του ήταν απειλητική για τη ζωή του. Ήταν
τόσο άρρωστος που η Τζέιν ρωτήθηκε εάν η υποστήριξη
ζωής έπρεπε να τερματιστεί, το αρνήθηκε βέβαια αλλά
η συνέπεια ήταν μία τραχειοτομή που θα απαιτούσε την
εικοσιτετράωρη νοσηλευτική φροντίδα και την ολοκληρωτική
απώλεια της ομιλίας του. Η εθνική υγειονομική
υπηρεσία θα πλήρωνε για οίκο ευγηρίας αλλά η Τζέιν ήταν αποφασισμένη
ότι θα τον κρατούσε στο σπίτι. Το κόστος της φροντίδας χρηματοδοτήθηκε
από ένα αμερικανικό ίδρυμα ενώ νοσοκόμες μισθώθηκαν για
τις τρεις βάρδιες για να παρέχουν την εικοσιτετράωρη υποστήριξη που
απαιτούνταν. Ένας από εκείνους που απασχολούνταν ήταν η Ελέιν Μέισον,
μια ζωηρή γυναίκα που επρόκειτο να γίνει η δεύτερη σύζυγός του.
Για την επικοινωνία του, ο Χόκινγκ αρχικά έσμιγε τα φρύδια του για να
επιλέγει γράμματα από μια κάρτα ορθογραφίας αλλά το 1986 έλαβε
από τον Βάλτερ Βόλτοτζ , διευθυντή στην Words Plus, ένα πρόγραμμα
υπολογιστή αποκαλούμενο «Equalizer», το οποίο είχε αναπτύξει για
να βοηθήσει την πεθερά του που έπασχε από την ίδια ασθένεια με τον
Χόκινγκ και είχε χάσει την ικανότητα της ομιλίας και την γραφής. Σε μια
μέθοδο που χρησιμοποιούσε μέχρι το θάνατό του, ο Χόκινγκ απλά με
την πίεση ενός διακόπτη μπορούσε έτσι να επιλέγει φράσεις, λέξεις ή
γράμματα από μια τράπεζα 2500–3000 δεδομένων που είχαν σαρωθεί.
Ο σύζυγος της Ελέιν Μέισον, ο Ντέιβιντ, μηχανικός υπολογιστών, προσάρμοσε
έναν μικρό υπολογιστή και τον συνέδεσε με την αναπηρική καρέκλα
του. Απελευθερωμένος από την ανάγκη να χρησιμοποιεί κάποιον
για να ερμηνεύει την ομιλία του, ο Χόκινγκ σχολίασε «μπορώ να επικοινωνώ
καλύτερα τώρα από ότι προτού χάσω τη φωνή μου.» Η φωνή που
χρησιμοποιούσε είχε αμερικανική προφορά και δεν παράγεται πλέον.
67